Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Είναι για να τα παίρνει κανείς...

Την ώρα που εκατομμύρια μάτια είναι καρφωμένα στους υπολογιστές, το twitter έχει πάρει φωτιά και οι ειδήσεις τρέχουν σαν το νερό εξ' αιτίας της τελευταίας φουρνιάς εγγράφων του www.wikileaks.org , υπάρχουν φαινομενικά μορφωμένοι άνθρωποι, οι οποίοι ασχολούνται αποκλειστικά με το Big Brother, και ότι άλλη μαλακισμένη σειρά - reality - ο,τι να' ναι τους πασάρει η ελληνική τηλεόραση. Α, κάποιοι ενημερώνονται από το tromaktiko και αναπαράγουν ποστ με κράξιμο κλασικού μαλάκα στο μετρό. Έχει κόσμο στο βαγόνι και δεν χωράω. Να πας στο πίσω. Που να τρέχεις ε; Σωστά. 
Το μετρό αργεί. Αν δεν παρακαλούσες στον υπουργό να σου διορ΄σει την κόρη και δεν έδινες το εισιτήριο στον καικαλά που δεν πληρώνει, δεν πληρώνει, μπορεί και να μην περίμενες τόσο. Α και ναι, υπάρχει κόσμος που διαμαρτύρεται για την ανταπόκριση του συρμού. Ναι, συγνώμη, άλλη φορά θα σας στρώσουμε και κόκκινο χαλί. Α, και εσείς, fit καραγκιοζοπαίχτες, που παίρνετε πάντα το ασανσέρ από την μια πλατφόρμα στην άλλη, δοκιμάστε τις σκάλες, ίσως να μη το χάσετε την επόμενη φορά.
Get a life & get serious.
Γη καλεί Ελλάδα. Ελλάδα λαμβάνεις;
Όχι ε;

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Ποτά

Αν είστε σκατά, μέσα στην καρδούλα σας, αν θέλετε να σπάσετε πιάτα κάθε πρωί που ξυπνάτε, να χτυπήσετε την ηλίθια κυρία στη γραμματεία μόνο και μόνο επειδή έχει σπαστικό τικ, να πιάσετε τον φοιτητή από τα πέτα και να φωνάξετε βγάζοντας ήχο από τα νύχια των ποδιών ως τα μαλλιά "Καλά παιδάκι μου χαζό είσαι;" Μην πιείτε. Και πόσο μάλλον όχι 3 whiskey κατά τις 12-1 το μεσημέρι. Δεν σας παίρνει. Γιατί το αμέσως επόμενο που σας παίρνει, είναι ο γεροδιάολος και η ανυποψίαστη sober ομήγυρη σας, δεν φταίει σε τίποτα, μα την αλήθεια...
Και μάλλον δεν φταίνε τα 3, η ώρα το εργαστήριο, οι φοιτητές, οι κουβέντες. Ούτε βράδυ. Αν νιώσετε το πρωί που ξυπνάτε λίγο πιο ελαφρύς, και κοιτώντας το πάτωμα καταλάβετε ότι αυτό που σέρνει τις σάρκες του εκεί χάμω είναι η ψυχή σας, μην την ποτίσετε αλκοόλ.
Τελεία και παύλα.-

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

I can't get no sleep...

Deep in the bosom of the gentle night
Is when I search for the light
Pick up my pen and start to write
I struggle, fight dark forces
In the clear moon light
Without fear... insomnia
I can't get no sleep


Προσπαθώ. Να κάνω πολλά πράγματα. Όλα τα αφήνω μισά, μόνο ραδιόφωνο μπορώ να ακούω και να κλαίω και να σκέφτομαι. Τα υπόλοιπα, τα αφήνω μισά. Μισά και τα posts. Μισοί οι χάρτες μου, μισά τα word, μισοδιαβασμένα τα paper, μισά τα τσιγάρα. Κι ακούω ραδιόφωνο, ανθρώπους που διαβάζουν το μυαλό μου, σχολιάζω από μέσα κι από έξω μου. Και μετά, σκατά. Μουσική στο δρόμο, σκέψεις πεταμένες από εδώ κι από εκεί. Και κουβέντες με τους φίλους, με τους φίλους που πριν ξεχνούσες να τους πεις τα απλά τα καθημερινά, τα αυτονόητα.
Στον άνθρωπο σου,πρέπει κάθε μέρα να λες σ' αγαπάω, σε νοιάζομαι, μη μου πάθεις τίποτα. Να τους ρουφάς να τους χορταίνεις. Τα απλά δεν λέγαμε. Το βασίλειο μου θα έδινα για να λέγαμε τα απλά. Αχ αυτά τα απλά, μακάρι. Να είχα τις στιγμές μας να μπορούσα να τις ξαναζήσω, στα 62 μέτρα, στον αέρα, να στριφογυρίζουμε, να μας παγώνει ο αέρας το πρόσωπο, να νιώθουμε και να είμαστε ζωντανοί, να φεύγουν δάκρυα από τον αέρα και την ταχύτητα, αλλά εμείς να γελάμε με την ψυχή μας και να ουρλιάζουμε σαν τα μικρά παιδιά. Και να λέμε τα απλά. Για τα καπνογόνα που φαίνονται από το Καραϊσκάκη, τα δάκρυα που φεύγουν, όπως φεύγουν και τώρα τα δικά μου. Χέρια σφιγμένα, αδρεναλίνη, φωνή, ζωή, να λες φιλενάδα σ' ευχαριστώ που είσαι πάντα εδώ για μένα. Σε αγαπώ πολύ, κρατάω στην καρδιά μου τις στιγμές για πάντα, κοίτα τι ψηλά, φιλενάδα πετάς, πετάμε, φιλενάδα έχουμε φτερά. Και φοράμε χρωματιστά γυαλιά ηλίου, τεράστια, και γελάμε και είμαστε ζωντανές. 
Κι όμως δεν εκτιμάς τη στιγμή, τη χαίρεσαι αλλά δεν την εκτιμάς. Την εκτιμάς σήμερα, που δεν μπορείς να την ξαναζήσεις ποτέ. Και το μυαλό την παίζει video. Αλλά θες να ξανανεβείς μαζί της, να την πάρεις από το χέρι να πετάξετε. Και δεν γίνεται πια, δεν κλείνουν τα μάτια σου, όλο τρέχουν δάκρυα. Και το μυαλό στα αφήνει μισά. Όλα μισά γιατί ψάχνει κι εκείνο τα άλλα μισά και δεν τα βρίσκει. Πετάνε ψηλά, έγιναν σκόνη, μάζεψα σ' ένα κουτί την σκόνη της και την έκλεισα στην ψυχή μου. Δεν πιστεύω στο μετά. Τα θεωρώ μαλακίες. Η ενέργεια όμως, τα κβάντα της ψυχής της, το φως της δεν χάνεται, η Φυσική απαγορεύει να χαθεί η ενέργεια. Πιάνουμε λίγη με το χέρι και τη ράβουμε με σακοράφα στην καρδιά μας και η υπόλοιπη γίνεται λάμψη στον αέρα. Πετάει. Έξω από τις δικές μας διαστάσεις.
Πέτα καρδιά μου, πέτα!

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Φωτογραφίες. 1000 χαμόγελα


Τις βρήκα. Τρυπωμένες στον παλιό σκληρό δίσκο, 120GB με τεράστιο τροφοδοτικό. GB και ευρώ τότε. Θεόβαρος. Αλλά επανάσταση. Και είναι μέσα εκεί, φακελάκια, με ημερομηνίες και μέρη μακρινά, κοντινά, ορκομωσίες. Είμαστε εμείς. Σε θάλασσες, βουνά, με τήβεννο, με μαγιό, με μπουφάν στο χιόνι. Κι εκείνη. Χαμογελά. Δικές της είναι. Γεμάτες με τα χαμόγελα της, που όλοι οι άνθρωποι της ζητάμε τόσο πολύ. Όμορφη. Τόσο όμορφη και χαμογελαστή πάντα. Μια κούκλα, μια τρέλα. Συγκινήθηκα, αλλά και χάρηκα. Που υπάρχουν. Γιατί στην καρδιά μου ήταν ήδη μέσα.
Τώρα βρήκα και τον φάκελο. 

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Όχι εκπαίδευση, για πάρτι μας μόνο

Καλό η κακό; Και τα δυο. Το εργαστήριο με βοηθά σαν άνθρωπο. Κάνω κάτι που αγαπώ, εντάξει πολλές φορές τσαντίζομαι γιατί το ακροατήριο είναι 90% παθητικό. Και τούμπες να κάνεις, η CPU σπάνια φτάνει το 30%... Κι από την άλλη έχεις πιο πολύ quality time για το "Αποχετευτικό σύστημα στο Βυζάντιο". Παναγία βόηθα. 
Εντάξει λοιπόν. Τα κεφάλια μέσα. Χαρτούρα σφραγίδες, έλεος και χάος. Αλλά μετά, διπλωματική. Masterάκι. Αυστηρά.
Ναι καλά... 
Έρευνα και ουχί διδασκαλία. Αυτό δεν είναι το μέλλον; Σωστά. Αυτό είναι. Ένα μάτσο βλαμμένοι δεν μπορούν να διαθέσουν τα Σαββατοκύριακά τους να βγάλουν τους φοιτητές ύπαιθρο και κόβουν τα εργαστήρια μέσα στη βδομάδα. Και τι τους νοιάζει; Το φράγκο θα πέσει στην τράπεζα κάθε μήνα έτσι κι αλλιώς. Όσο εκταμιεύονται δόσεις δανείου ΔΝΤ το οποίο και θα πληρωθεί ο κούκος Κηλαηδόνης μετά, δεν τρέχει κάστανο. Μετά θα φωνάζουν που τα Τμήματα θα καταργηθούν, που όλα θα γίνουν Σχολές...
Η ποιότητα σπουδών, τα τρύπια εξάμηνα, οι τραγικές συνθήκες εργαστηριακών ασκήσεων, το καθεστώς του ότι να' ναι διδάσκεται από όποιον να' ναι, δεν μας πειράζει.
Τώρα όμως που το Υπουργείο Παιδείας (κι αυτό σκατά τα' χει κάνει) ζήτησε λίστες από τα Πανεπιστήμια για το ποιος έχει διορίσει τη γκόμενα την κόρη του, τον γιο του, τη μάνα του, θα ξηλώσουν ολόκληρο Τμήμα. Το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας, στο μεγαλύτερο του ποσοστό αποτελείται από το σόι Χριστινάκη. Γαμπροί νύφες, μανάδες πατεράδες, ανίψια. Σούπερ. Το θέμα είναι ότι όλο το ΕΚΠΑ γνώριζε το θέμα εδώ και (τουλάχιστον 5 χρόνια). Τώρα ξυπνήσαμε; Το πλασάρουμε μάλλον για να περάσουμε τα υπόλοιπα, ε;
Τα κόμματα στα Πανεπιστήμια δεν πειράζουν ε; Η επιβολή αχρωμάτιστων φοιτητικών συλλόγων οι οποίοι λειτουργούν ως κατάσταση και λύνουν προβλήματα, χωρίς αφίσες και μαλακίες, αφού δεν εξυπηρετούν τους από επάνω δεν... Ε;
Δεν συναλλάσσονται με ΔΕΠ, δεν σπρώχνουν Πρυτάνεις στις εκλογές, who needs that λοιπόν κυβερνώντες; Άρα, κόμματα, με καραγκιοζιλίκια. Ότι μας κάνει τη δουλειά το κρατάμε. Τι υποκρισία...
Κι εγώ είχα ελπίδα ο βλάκας το 2009. Τώρα πια όμως, πέταξε. Τη χάνω. Τι θα κάνετε γι' αυτό;
Τέλος παραληρήματος.
Over and out.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Τώρα έχεις και ονοματεπώνυμο.

Ξέρω ποιος είσαι. Δεν θα το πω πουθενά. Το όνομά σου τρέμω να το προφέρω. Κοιμάσαι σπίτι σου. Ή στην γκόμενα σου. Σε προστατεύει πλήρως η οικογένεια σου. Μετά το πρώτο μεγάλο σου ατύχημα σε άφησε να έχεις κλειδιά αυτοκινήτου στην τσέπη. Τώρα πια, αν άλλαξε γνώμη, είναι πολύ αργά για εκείνη. Δεν θα γυρίσει ποτέ. Και για εκείνον, δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο τίποτα. Το κορμί και η ψυχή, όλα άλλαξαν για πάντα. 
Προσπαθώ να συγκεντρωθώ, διαβάζω και δεν καταλαβαίνω τίποτα, μου έχεις κάνει το μυαλό κιμά. Ήθελα να σου κάνω κακό, αλλά όχι, δεν θα σου κάνω τη χάρη. Ελπίζω να σε πνίξει το πηγάδι με τις τύψεις σου. Να πονάς και να πεθαίνεις κάθε μέρα. Ελπίζω να σε τιμωρήσει ο ίδιος σου ο εαυτός. Να μην ησυχάσεις ποτέ. Γιατί ότι τιμωρία και να σου δώσει το όποιο δικαστήριο, εμένα δεν θα με κάνει να νιώσω δικαίωση. Και δεν ζητώ δικαίωση, γιατί δεν υπάρχει αυτό. Τίποτε δεν αλλάζει πια.
Το όνομα σου το έγραψα στο σημειωματάριο. Σε φακέλωσα. Χα. Χα. Για πάντα. Και τώρα θα διαβάσω για το master μου. Δεν θα με νικήσεις εσύ. Εγώ θα νικήσω. Μας κομμάτιασες την καρδιά. Έκοψες το νήμα της ζωής της. Η ξανθούλα ζει μέσα μου. Στο κεφάλι μου. Τα μάτια της, το χαμόγελο της, η χαρά της ζωής. Αχ να ήξερες τι έκανες. Εύχομαι να καταλάβεις. Μόνο τότε θα πονέσεις.
Οφθαλμός αντί οφθαλμού; Όχι, το ήθελα στην αρχή ναι, την ώρα που μας είπαν στο νοσοκομείο ότι έφυγε εκείνη. Το ήθελα. Τώρα θέλω να νιώσεις ψυχικό πόνο, όσο δεν πάει.
Δεν ντρέπομαι. Εσύ θα έπρεπε να ντρέπεσαι. Και ελπίζω να το κάνεις.
Καληνύχτα δολοφόνε.

#21noemvriou 1 ώρα μετά

Είναι σωστό να παίρνεις μια απόσταση από τα πράγματα και μετά να διαμορφώνεις άποψη. Ο παρορμητισμός είναι καλό πράγμα, αλλά και η διαδικασία επεξεργασίας της πληροφορίας, το φιλτράρισμα, λέει πολλά. Περίμενα λοιπόν να φύγει αυτή η ημέρα. Να κάτσει η η σκόνη της. 
Τώρα που καθάρισε, βλέπω, τους γονείς με τα μαύρα στην Πλατεία Συντάγματος, τα κεριά, τους περαστικούς να στρουθοκαμηλίζουν τρελά με το θέμα "Θάνατος και Τροχαία" γιατί ναι, δεν τους αφορά μέχρι να τους χτυπήσει τη βόλτα. 2000 το χρόνο. Ντροπή σκέτη. 6 τη μέρα. Ένας κάθε 4 ώρες. Οι τραυματίες υπερδιπλάσιοι, οι βαριά τραυματίες τριπλάσιοι. 
Και μετά τη φρίκη σου και τις μνήμες και τα συναισθήματα να σου σπάνε το κεφάλι, γυρνάς πίσω και τι βλέπεις;;Την Ντόρα με νέο κόμμα (αυτή το λέει κίνημα, αλλά λέει μαλακίες). Και με μπλε πορτοκαλί ελιά. Έλα μουνί στον τόπο σου. Γραφιστική του '80, κλισέ, η Ντόρα με κλασσικό ντύσιμο "Έχω σκοπιά στην Ευελπίδων" (μα πως τα καταφέρνουν δεν το κατάλαβα ποτέ), μαλλί σπηλιά (κάθεσαι από κάτω και είναι απάγκιο), προσόψεις πορσελάνες Βοημίας, ατάκες αλλαγής πάλι δεκαετία '80, τίγκα στους σύντεκνους από κάτω, με καρτελάκια με λέξεις υπερπαραγωγή - Διαφάνεια - Αξιοκρατία - Ακράτεια και άλλα γελοία. Queen, We will rock you, γιατί κι αν είναι ροκ μη τη φοβάσαι, livestream και το πιο σημαντικό από όλα.
Κατόρθωσε με το διαφημιστικό της λανσάρισμα να κάνει το hashtag #21noemvriou που χρησιμοποιούσε ο Twitterόκοσμος 4ο Worldwide Trending Topic. Θα μου πεις τέτοια ώρα το μεσημέρι η Αμερική κοιμόταν, ξημέρωνε σιγά σιγά στη Νέα Υόρκη. Ε και; Η κόρη του Γκαντέμη κατόρθωσε πριγκίπισσα των Social Media για 1 έστω ώρα. Και τσάμπα. Κι ας απάγαμε όλοι πλάκα στον Twitterόκοσμο με την πάρτη της. 
Το έκανε. Και εμείς παλεύαμε να μαζευτούμε 100 άνθρωποι στην Πλατεία Συντάγματος, για να φωνάξουμε όχι άλλο έγκλημα. Όχι ότι θα αλλάξει κάτι. Να μην κωφεύει ο κόσμος θέλαμε. Και στη δική μας περίπτωση. Αλλά και στην πολιτική σκηνή. Το πυροτέχνημα το έριξε. Και έφτασε πολύ ψηλά, πιο ψηλά από όσο κι αν το είχαν ρίξει οι άλλοι πολιτικοί. Για κανέναν από τους άλλους δεν αναρωτήθηκαν σε όλο τον κόσμο άσχετοι, ποιος είναι αυτός τέλος πάντων που κατάφερε να έχει την Ελλάδα 4ο Topic στον κόσμο, σε αυτά που λέει ο κόσμος και όχι σε ότι μας σερβίρουν.
 Δια του λόγου το αληθές, από @
 
Αυτό λοιπόν είναι επιτυχία, έστω και έτσι και από το τσάμπα και το κράξιμο. Αυτό το νόημα του, παγκόσμιου πλέον, hashtag, #21noemvriou . 
Όσο για τα τροχαία, μέρα μνήμης για τους ανθρώπους μας είναι κάθε μέρα, κάθε ώρα, στα μικρά και στα μεγάλα.
Αυτά. Τα σέβη μου. 
Καληνύχτα σας.

Υ.Γ.: Φωτογραφίες από την εκδήλωση στο Σύνταγμα, αύριο. Τώρα είμαι στο κρεβάτι και δεν αδειάζω. Με σκοτώνετε. Έλεος.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Φρένο στον θάνατο

Το να φεύγει ένας τόσο δικός σου άνθρωπος, τόσο νέος, τόσο άδικα και να καταστρέφεται η ζωή ενός άλλου ανθρώπου για πάντα, να κομματιάζεται το σώμα και η ψυχή του, δεν ξεπερνιέται ποτέ. Πολύ πιθανόν να ξεθωριάζει, αλλά δεν ξεπερνιέται. Αύριο λοιπόν θα πάω να το φωνάξω στην Πλατεία Συντάγματος. Ότι κάποιος ο οποίος ήπιε και πήρε τιμόνι έστειλε στον τάφο τη φίλη μου, έσπειρε πολύ πόνο και κατέστρεψε ένα νέο παιδί. Ο Blogger  και σκηνοθέτης Μανώλης Ανδριωτάκης, μας καλεί σήμερα σε ημερίδα και αύριο σε συγκέντρωση στις 11:00π.μ. στην Πλατεία Συντάγματος. Για την αφίσα πατήστε εδώ
Μην περιμένεις να σου χτυπήσει ο πόνος την πόρτα. Έλα να κάνουμε κάτι μαζί τώρα, για να μη χρειαστεί ποτέ να γράψεις τέτοιες λέξεις φορώντας μαύρα.





Ας κάνουμε την οργή και τον πόνο μας, λύση στο πρόβλημα. Μην κλείνεις τα μάτια. Κάθε μέρα πεθαίνει κόσμος. Σπάσε τη σιωπή κι έλα να κάνουμε κάτι.
Όλοι μαζί.

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Αίθουσα Γ12. Το κροκαλοπαγές και η αποχή.

Με Χάρη και Λεωνίδα. Μιλάς στους 27 νοματαίοι για αυτονόητα για Τριτοετείς φοιτητές. Και ζητάς να μας πει ποιος ξέρει. Σηκώνουν χέρι 2. Δε βαριέσαι. Πάμε πάλι. Ποιος δεν ξέρει; 1 χέρι. Τίιιιι; Δηλαδής; Οι υπόλοιποι 24; Δεν απαντώ; Άκυρο; Λευκό; Αποχή; Και χέστηκα που δεν ξέρουν πως χρονολογείται το κροκαλοπαγές, θέλοντας και μη θα τους ανοίξω το κεφάλι και θα τους το βάλω μέσα. Δεν μας φοβούνται. Δεν είμαστε ΔΕΠ. Και οι 3 είμαστε λαντζέρηδες στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Δεν είναι αυτό. Δεν εκφράζουν άποψη. Η γενιά της αποχής. Απέχουν. Γενικώς. Από την κάλπη των Αυτοδιοικητικών, των φοιτητικών, την οποιαδήποτε. Ακόμα και αν ξέρουν πως χρονολογείται το ρημάδι το κροκαλοπαγές. Ε αυτό είναι grande ήττα και κατάντια.
Ξυπνάτε, μιλάτε, πάρτε τη ζωή στα χέρια σας, αποκτήστε γνώμη με θάρρος. Αλλιώς θα αρχίσω να σας βαράω τα κρανία ωσάν πασχαλινά αυγά.
Μα την αλήθεια.

Στην πόλη

Με καινούρια φούξια ακουστικά, αφού τα προηγούμενα μετά από το ταξίδι τους Seattle - Αθήνα τελείωσαν τη διαδρομή τους, ραδιοφωνιές αγαπημένες, πατάω στα Εξάρχεια σκατό. Και τα παίρνω. Και λέω κάτσε να βρω λίγο γκαζον να φύγει ο τύφος. Στην τελική όταν ο σκύλος μας ζούσε, δεν άφηνε φλουριά εδώ κι εκεί στα πεζοδρόμια. Τα μαζεύαμε. Ε και εκεί που λέω πάω να βρω γκαζόν στην πλατεία, Πλατεία Εξαρχείων έτσι, όχι το πάρκο Τρίτση, γυρνάει ένας μπάρμπας και μου λέει: 
-Στην Πλατεία παίζουν παιδάκια! Στο πάρκο! 
-Ποιο πάρκο κολλητέ, get serious, με τον ΟΚΑΝΑ μεσοτοιχία, δεν έχω δει κανένα παιδάκι να κάνει κούκου - τα στο γκαζόν. Και στην τελική στο παρτέρι θα πήγαινα.
Ρε πούστη μου, είναι δυνατόν;

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Δεν σέβεστε τίποτα.

Ξέρουμε ότι δεν συμφωνούσατε με την κατάληψη του Πολυτεχνείου τότε. Σήμερα το κάνετε σημαία. Και δεν ντρέπεστε. Λέτε ψέμματα και σε κόσμο που ξέρει ιστορία. Και είναι ντροπή. Κατεβαίνετε στην πορεία και δεν έχετε ούτε ιερό ούτε όσιο.
Σας φτύνω στα μούτρα. Αλλά εσείς εκεί. Εκμεταλλεύεστε, απομυζάτε την επέτειο. Και δεν βρίσκετε  τα τεύχη εκείνα της Πανσπουδαστικής. Τα κρύβετε. ΚωλοΚΝίτες του κερατά. Το βιολάκι σας. Δεν σέβεστε.
Ντρέπομαι που μοιράζομαι την πόλη μαζί σας.
Αλήθεια.

17 Νοέμβρη. Μνήμη.

Τιμούμε τη μέρα όσοι τιμούμε τη δημοκρατία. Τιμούμε τους νεκρούς, τη θυσία που επιτρέπει στο 60% των συνανθρώπων μας να ιδιωτεύουν και να απέχουν από την εκλογική διαδικασία. Κάποιοι από αυτούς θα πάνε στην πορεία σήμερα. Να διαδηλώσουν για τι πράγμα, αφού παρακολουθούν τη δημοκρατική ζωή της χώρας από τον καναπέ ή το καφέ. 
Τιμή σ'αυτά τα παιδιά που έφυγαν, όχι στη γενιά τους που στραγγιξε το αίμα της επειτείου και το ήπιε με το καλαμάκι. Αυτοί να ψάξουν τρύπα να κρυφτούν καλύτερα.

"Ελευθερία για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος"

Χάρισμα

Πρεμιέρα.



Μια όμορφη Ελληνική ταινία, με προσεγμένη σκηνοθεσία και καλούς ηθοποιούς. Πρεμιέρα στον κινηματογράφο Έλλη, στην Ακαδημίας, με εκείνα τα στενά καθίσματα, σχεδόν παιδικά. Να πάτε. Μετά το πρόγραμμα είχε after-party στην Αβραμιώτου, στο Six D.O.G.S. Τραγούδια, κόσμος και κακό τσάμπα ουίσκι (Dewars). Τσάκισα μια Murphy's, άφησα τους υπόλοιπους να το παίζουν χαρούμενοι γενικά και αόριστα και τι γαμάτες μουσικές και είμαστε φοβεροί, τι λες τώρα, και την χιόνισα για το σπίτι.
Να πάτε να την δείτε πάντως. Μην είστε κουνάβια. Ο Harry Potter καλύτερος είναι δηλαδή;

Καληνύχτα σας.
Υπολήπτομαι.

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Ο χρόνος, οι άνθρωποι, οι ιστορίες τους

Τώρα που κάπως μου πέρασαν τα νεύρα, να σας πω για μια καταπληκτική έκθεση που πήγα χθες. Είναι στο Μουσείο Μπενάκη, στο Κεντρικό, στην Κουμπάρη & Βασ. Σοφίας. Είναι μια παρέμβαση στη μόνιμη έκθεση του μουσείου. Τρελάθηκα. Απίστευτο. Ενθουσιάστηκα, γέλασα πολύ. Ορισμένες  παρεμβάσεις είναι αυτό που λέμε brilliant, ευφυείς. Όσοι τραβάνε κολλήματα με το Ελληνοχριστιανικό ιδεώδες, καλύτερα να περιοριστούν σε καφεδάκι στο μπαλκόνι του μουσείου και να πάρουν μάτι τα κορμιά απέναντι με τις φουστανέλες να κάνουν πρόβες.
Ότι πρέπει. Αγαπημένα εκθέματα, η "Παρθένα" και η Minie Mouse. Τα ξεχωρίζω απλώς διότι είναι διαγαλαξιακά ως συλλήψεις. Να πάτε. Μέχρι 31-01-2011, αλλά να πάτε οπωσδήποτε. Πάρε και καλούς φίλους μαζί. Για να ξετρυπώσει κανείς όλες τις παρεμβάσεις, θέλει εξαιρετικό μάτι.
"Παρθένα"
Τα σέβη μου.

Η βλακεία κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει.

Κυκλοφορεί πολύς κόσμος σ' αυτή την πόλη. Ίσως παραπάνω από όσους χωράει. Περπατώντας ανάμεσα στο πλήθος και αλληλεπιδρώντας με κάποιους από αυτούς, ασυναίσθητα γίνεσαι αποδέκτης απίστευτου όγκου βλακείας. Όχι απλής ανώδυνης χαζομάρας. Τι εννοώ; Έχεις χτυπήσει το πόδι σου. Σε πάνε στο νοσοκομείο, κάνεις ατελείωτα ράμματα και πρέπει μετά από 3-4 μέρες να πας να κάνεις αλλαγή στο νοσοκομείο. Προσφέρεται όλη η οικογένεια και οι φίλοι να σε πάνε γρήγορα και άνετα. ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ ΤΟ ΕΚΑΒ. Ο Χριστός και η μάνα του. Κι αν κάποιος πεθάνει; Αν κάποιος χρειάζεται απεγνωσμένα το ασθενοφόρο και με την μισή ώρα που εσύ το απασχολείς χάσει τη ζωή του ή μείνει μισερός για την υπόλοιπη; Δεν το εξετάζεις καν. Γιατί το μυαλό σου, ο μικρόκοσμος σου, περιστρέφεται γύρω από τα 10 γαμημένα ράμματα που έκανες. 
Την ανάγκη του συνανθρώπου και την κατάχρηση του μηχανισμού της Δημόσιας υγείας, δεν τη σκέφτεσαι καν. Ποιος χέστηκε. Έτσι η βλακεία σου, σπάει τα στενά όρια του μυαλού σου, ξεχύνεται στο δρόμο και επηρεάζει την κοινωνία, μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων γίνεται κοινωνός της βλακείας σου και βιώνει τις συνέπειες της.
Ντροπή. Αλλά ντροπή δεν έχεις. Οπότε τι κάνω εγώ; Κλείνω το post εδώ, γιατί παρακάτω ανοίγει το κουτί με τα μπινελίκια που εμπλέκουν εξαπτέρυγα, θρησκευτικά σύμβολα του Χριστιανισμού, συγγενείς 1ου βαθμού κτλ.
Ανάσες, όσες γίνεται. Μετράς μέχρι το 20. Και τότε σου ξεφεύγει. 
Άντε γαμήσου.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Για εμάς, χωρίς εμάς

Θα πρέπει να το εξετάσουμε αυτό. Πλέον κανείς δεν έχει επιπτώσεις αν δεν πάει να ψηφίσει. Παλαιότερα οι γονείς μας μετρούσαν τα χιλιόμετρα. Και μόνο αν δεν πέθαινε ο θείος τάδε ή αν δεν είχαν παππού-γιαγιάδες με σπασμένο το οτιδήποτε, robocop στο νοσοκομείο. Σήμερα, χτες δηλαδή, φίλος του αδερφού μου, γείτονας, που ψήφιζε Δήμο Αθηναίων, αφού μου είπε ότι είναι απαράδεκτο που μπορεί να ξαναβγεί ο Κακλαμάνης στην Αθήνα θα είναι μεγάλη πίκρα.
Κι αυτά η ώρα 5. Το απόγευμα. Και ξαφνικά μου λέει ότι δεν θα πάει να ψηφίσει. Βαριέται. Αλλά έχει άποψη για την έκβαση της εκλογικής μάχης, τους υποψηφίους, τα πάντα. Αίσχος, θάνατος και βούρκος.
Ακούω ραδιόφωνο, πολύ συγκεκριμένα πράγματα γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι για μένα ανάγκη. Το ραδιόφωνο με ηρεμεί. Μου αδειάζει το κεφάλι. Είναι μια εκπομπή, που λέει από μικροφώνου ότι σκέφτομαι και θέλω να φωνάξω. Μόνο με ραδιόφωνο και φίλους ξεχνιέμαι. Χωρίς αυτά κλείνει η πόρτα και με πλακώνουν οι σκέψεις.
Εύχομαι να μην περνάει άλλος κόσμος τέτοια πράγματα, σου γαμάνε το μυαλό, η σκέψη κάνει loopες, δεν μαζεύεσαι. Και δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα γιατί αυτό το ρημάδι δε ρωτάει και ποτέ πριν σκεφτεί.
Και έρχεται το βράδυ. Και αντί για ύπνο κάθε βράδυ σε πάει cinema. Το έργο άγνωστο. Το υποψιάζεσαι, αλλά είσαι πάντα μόνος και χωρίς ποπ κορν. Και δεν έχει έξοδο και διάλειμμα. Παίζει ταινία το μυαλό, με εσένα κι αυτούς που αγαπάς. Και την βλέπεις να πέφτει απ' τη μηχανή, κομμάτια, να βλέπει τα τραύματα της και να αντιδρά στον πόνο. Και συνειδητοποιείς σε κάποιο κομμάτι του έργου ότι αντί για εκείνη στο δρόμο, στη μηχανή, στο χειρουργείο, πεθαίνεις εσύ στη θέση της. Και είναι φοβερό. Κάθε νύχτα μια ταινία. Την θέλω ζωντανή, όχι ταινία. Αλλά αυτό σου έχει μείνει, φωτογραφίες, γέλια και οι ταινίες του μυαλού. Και αυτό το cinema πονάει τόσο πολύ...


Καληνύχτα

Εκλογικό ξημέρωμα

Μεγάλη η εκλογική νύχτα απόψε. Τα κουκιά μου δικαιώθηκαν. Ως πολίτης χαμογελώ. Τα προβλήματα βέβαια δεν λύνονται με τα κουκάκια του καθενός. Οι κ.κ. Δήμαρχοι έχουν σκληρή 3+1/2ετία μπροστά τους. Η αποχή μεγάλη, ο κόσμος περιμένει πράγματα παρ' όλο που δεν έκανε τον κόπο να σηκωθεί από τον καναπέ να πάει να ψηφίσει. Το οτιδήποτε. Δεν γίνεται κύριε να γκρινιάζεις, (βασικά να σε ακούω να γκρινιάζεις μες τ' αυτιά μου) ενώ ιδιωτεύεις. 

Ιδιώτης = Idiot, ο άνθρωπος που δεν συμμετείχε στα κοινά στην Αρχαία Αθήνα. Αγαπητοί λοιπόν (κατά τα άλλα) ασυνείδητοι Ιδιώτες, μην ακούσω το ένα μου βρωμάει και το άλλο μου ξυνίζει... Έπρεπε οι ψηφίσαντες να έχουν κάτι, μια βούλα στο μέτωπο αλα Βισνού, κάτι, να ξέρουμε ότι το έριξαν το ρημάδι (οτιδήποτε και αν ήταν) και έτσι έχουν συνταγματικό δικαίωμα στο κράξιμο και στο γιαούρτι.

Άντε γιατί α! Πέφτω λοιπόν για ύπνο επιτέλους, με μεγάλο χαμόγελο και εξίσου great expectations.

Τα σέβη μου.



Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Quark-Gluon Plasma

Το ζητούμενο. Η άλλη διάσταση. Ένα βήμα παραπέρα. Επιτάχυνση, κρούση, αλλαγή κατάστασης. Ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων του CERN προσπαθεί να ταξιδεύσει στο χώρο και στον χρόνο. Να πιάσει τρελά TeV και K, να κάνει τον ήλιο και ότι χωρά ο ανθρώπινος νους να μοιάζει μικρό. Και τα καταφέρνει. Απίστευτο. Ξεπερνά τον ήλιο αλλά μπροστά στον θάνατο είναι ένα τίποτα. Το βήμα πέρα από τον ήλιο, που δεν κοιτάς στα μάτια γιατί τυφλώνεσαι, γίνεται. Για το βήμα μετά τον θάνατο δεν ξέρει κανείς τίποτα. Υποθέτει. Δεν έχει πείραμα, παρατήρηση, αριθμούς, αποτελέσματα, από την άλλη πλευρά. Βλέπεις τον άνθρωπό σου να χάνεται. Δεν μπορείς να αντιδράσεις. Κοιτάς. Θεατής. Πάντα θεατής. Οι πυρήνες μολύβδου παράγουν ενέργεια και άλλη έννοια ύλης. Ο άνθρωπος όταν συγκρούεται με ένα αυτοκίνητο, γίνεται κομμάτια, σκορπάει αίματα και πόνο. Και έχει μάτια, μυαλό, φωνή. Ο πυρήνας μολύβδου αλλάζει έννοια στη σύγκρουση. Ο άνθρωπος απλά καταστρέφεται. Και σκορπάει κβάντα, πακέτα πόνου στους γύρω του.
Έχουν περάσει 18 ημέρες από τις 28 Οκτωβρίου που της πάτησε τη σκανδάλη. Δεν θα την ξαναδούμε ποτέ. Αποφάσισα να τα γράψω για να βάλω τα μυαλά μου σε μια τάξη. Γι' αυτό και πανέ. Τηγανητά. Από το σοκ, την απώλεια, το πένθος, τη λύπη, την οργή, την αδυναμία διαχείρισης συναισθημάτων. Κάθε μέρα μαθαίνουμε και κάτι ακόμη. Για τις τελευταίες τις στιγμές, πριν το μυαλό της χαθεί. Πρίν η ψυχή και η σκέψη της πετάξει και γίνει σκόνη. Τα μάτια της, η φωνή της, με τρυπάει και δεν μπορώ να ανασάνω.
Δεύτερη Κυριακή των εκλογών σήμερα. Πριν πάω να ψηφίσω πέταξα τις σκέψεις μου σ'αυτό το ψηφιακό χαρτί. Κι ότι γίνει.