Κλαυθμός, γαρύφαλλα, φώτα, κάμερα, πάμε!

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011, ανακοινώνεται επισήμως ότι  ο ισόβιος ηγέτης της Β. Κορέας, Kin Jong Il είναι νεκρός. Άφησε την τελευταία του πνοή στο τρένο που χρησιμοποιούσε για τις μετακινήσεις του μέσα στη χώρα, αφού φοβόταν τα αεροπλάνα. Έχοντας υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο το 2008, ο εκκεντρικός ηγέτης έχει περιορίσει σημαντικά τις εμφανίσεις του. Από το 2010, ετοιμάζει ήδη τον γιο του, Kim Jong Un να τον διαδεχτεί στην εξουσία. Η Β. Κορέα είναι μια απομονωμένη χώρα, όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν δηλαδή τα απολυταρχικά καθεστώτα προσπαθούν και σχεδόν πάντα πετυχαίνουν με τις μεθόδους τους, να κρατούν το λαό τους σε ύπνωση, σε έναν άλλο πλανήτη, όπου όλα φαίνονται πιο απλά. Ο ηγέτης τους λατρεύεται σαν Θεός, τα παιδιά στο σχολείο διδάσκονται ότι η γέννηση του έχει κάτι από τη γέννηση του Χριστού, στην περίπτωση μας πριν γεννηθεί ο τότε γιος του επί κεφαλής του Κομμουνιστικού κόμματος, εμφανίστηκε διπλό ουράνιο τόξο και ένα νέο αστέρι στον ουρανό. Μεγαλεία.

Παλικάρι απ' τα λίγα.

Στην Ελλάδα, παρόλο που ο νεποτισμός στην εξουσία όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία μας είναι σχεδόν κανόνας, ευτυχώς τα παιδιά δεν διδάσκονται κάτι τέτοιο. Και δόξα το Θεό να λέμε. Εντούτοις, ο θάνατος των μεγάλων ηγετών στη χώρα μας έχει κάτι από τον ψεύτικο ελπίζω και χιλιοπροβαρισμένο θρήνο που έχει κατακλύσει το διαδίκτυο. Είδαμε σήμερα τρομερές εικόνες, Βορειοκορεάτες να στηθοδέρνονται μπροστά από τα αγάλματα και τις φωτογραφίες του. Θυμάμαι τις κηδείες του Ανδρέα Παπανδρέου και του Χριστόδουλου, πλήθος κόσμου να έχει κατακλύσει τις κεντρικές οδικές αρτηρίες, τιμές Αρχηγού Κράτους, κυλίβαντα πυροβόλου όπλου, “τρεις πυροβολήσατε, το νεκρό τιμήσατε”, πυρ και ιαχές του κόσμου “αθάνατος, αθάνατος”, μαύρα γυαλιά, συγκίνηση και πλανόδιους να ξεπουλάνε γαρύφαλλα. Όπως στα μπουζούκια, μόνο που στις εξόδιους ακολουθίες δεν τα πετάνε με το πανέρι, αλλά με το κοτσάνι. Φιέστες στη Δημοκρατία, φιέστες στις κηδείες του θρησκευτικού άρχοντα, 9ήμερο πένθος και θρήνοι στο youtube να κάνουν το γύρο του κόσμου στη Β.Κορέα. Ανάλογα με τα μέσα της εποχής.

Όταν ο εκάστοτε ηγέτης πεθαίνει όντας αγαπητός κι έχοντας χτίσει έναν κάποιο μύθο, το σώμα του αντιμετωπίζεται με σεβασμό, σχεδόν θεοποιείται με λαϊκά προσκυνήματα, η κηδεία του μεταδίδεται σε απευθείας μετάδοση σε Εθνικό δίκτυο και οι δημοσιογράφοι επαναλαμβάνουν κάθε 20 λεπτά καθώς η απευθείας μετάδοση είναι τουλάχιστον τρίωρη, τις φράσεις “μεγάλη απώλεια”, “δυσαναπλήρωτο κενό”,”μεγάλος ηγέτης” και άλλα τέτοια ξύλινα, για να είναι πιο ζωντανό το ρεπορτάζ της πομπής, της εξοδίου ακολουθίας και της ταφής. Μέγα και θλιβερό το γεγονός. Πότε όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα;

Πολύ πρόσφατες είναι οι εικόνες που κατέκλυσαν τους τηλεοπτικούς μας  δέκτες με τα εξευτελιστικά video της κτηνώδους εκτέλεσης του Muammar Gaddafi, εν ψυχρώ εκτέλεση, πανηγυρισμοί, ατιμωτικές τελευταίες στιγμές και μετά ένα άλλου τύπου λαϊκό προσκύνημα, αυτή τη φορά σε ψυγείο λαχανικών σε ένα εμπορικό κέντρο. Ο πάλαι ποτέ αγαπητός ηγέτης είχε γίνει κατάπτυστος, οι λέξεις που χρησιμοποίησαν οι δημοσιογράφοι ήταν “στυγνός δικτάτορας” και το video έπαιζε σε loop. Ποια θα ήταν άραγε η αντιμετώπιση των διεθνών ΜΜΕ αν ο Gaddafi πέθαινε ήσυχα στον ύπνο του πέρυσι τέτοια εποχή; Θα υπήρχε σίγουρα συγκίνηση και όλοι οι εκπρόσωποι των μέχρι τότε συμμάχων και συνομιλητών του στη Δύση θα ήταν παρόντες στην κηδεία, με μαύρες γραβάτες και τα αντίστοιχα γαρύφαλλα, λαϊκά προσκυνήματα και ότι άλλο προστάζει το τελετουργικό.

Χρωματίζεται λοιπόν το πένθος και το ρεπορτάζ ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε κοινής γνώμης, ότι θα ικανοποιήσει τον πελάτη. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι εκλεγμένο πρωθυπουργό σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας και ισόβιους ηγέτες. Ο μεν έχει αποδείξει μέσω της εκλογικής διαδικασίας ότι χαίρει λαϊκής αποδοχής, ενώ οι δε, θρησκευτικοί και μη ηγέτες, έχουν επιβληθεί με άλλο τρόπο. Όταν όμως οι συνθήκες ευνοούν τον έλεγχο του λαού μέσω προπαγάνδας σε πολιτικό και θρησκευτικό επίπεδο, παραμένουν τεχνηέντως αγαπητοί κατά κάποιο τρόπο και αυτή η αγάπη του κόσμου τους θεοποιεί σαν εγκαταλείψουν το μάταιο τούτο κόσμο.

Στην αντίπερα όχθη, την προηγούμενη εβδομάδα μια ήσυχη και αγαπητή γειτόνισσα έφυγε από τη ζωή και από όλη τη γειτονιά, στην κηδεία της πήγε μόνο η μητέρα μου. Μια από εμάς, ένας απλός άνθρωπος, έφυγε ήσυχα, όπως γίνεται συνήθως, σίγουρα δεν θα ήθελε ούτε η ίδια αλλά ούτε και τα παιδιά της κάτι άλλο. Αξίζει όμως, την επόμενη φορά, πριν κατακλύσουμε τους δρόμους και ξεπουλήσουμε τα γαρύφαλλα από τους υπαίθριους πωλητές να σκεφτούμε αν η εκάστοτε προσωπικότητα αξίζει πραγματικά τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας. Ίσως γιατί κάποιοι θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, ίσως γιατί κάποιοι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Στο παρελθόν, όταν σε δύσκολες στιγμές για τον τόπο έφευγαν άνθρωποι των γραμμάτων, όπως ο Παλαμάς και ο Σεφέρης, η παρουσία του κόσμου στις κηδείες τους αποτελούσε μια τρόπον τινά πράξη αντίστασης. Ήταν κάτι το οποίο δεν είχαν εισβάλλει τα μέσα ενημέρωσης και ο κόσμος συγκεντρωνόταν αυθόρμητα, για να τιμήσει την προσωπικότητα που έφυγε. Χωρίς λογύδρια, ρεπορτάζ και αφιερώματα, φανφάρες και πλάνα από ταράτσες και ελικόπτερα. Τόσο απλά.

Θα πεθάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν…

Θα πεθάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν…

Νοέμβριος 2011. Καθώς φτάνει στο τέλος του, σκέφτομαι πόσο πλούσιος ήταν σε ειδησεογραφία, σε επίπεδο εσωτερικού και εξωτερικού. Πριν από ένα μήνα και δύο μέρες, βγήκαμε από έναν κύκλο μέτρων, αξιολογήσεων και ρουτίνας, για να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις εκταμίευσης της εκάστοτε δόσης, σταματήσαμε να ασχολούμαστε με το αμιγώς οικονομικό κομμάτι της ιστορίας της κρίσης και καταλάβαμε ότι η κρίση είχε μπει για τα καλά και στην πολιτική. Κάποιοι το είχαμε πει και νωρίτερα, απλά μετά τις Κάννες ήταν πλέον προφανές. Το Δημοψήφισμα, η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση με την προϋπόθεση ότι ο επικεφαλής αυτής θα παραιτηθεί, μια απίστευτη κατάσταση με μικροπολιτικά παιχνίδια και συμφέροντα, φήμες που οργίαζαν, ονόματα που έπεφταν στο τραπέζι και καιγόντουσαν εν ριπή οφθαλμού. Τόσο από τα ΜΜΕ, μετο κλίμα που δημουργούσαν οι πολιτικοί στα πάνελ και τα ραδιόφωνα, όσο και από τους πολίτες στα κοινωνικά δίκτυα.

Η κυβέρνηση άλλαξε ελάχιστα, αλλά (έστω τυπικά) τουλάχιστον απολαμβάνει μεγαλύτερης στήριξης στο Κοινοβούλιο, κάνοντας πραγματικότητα (έστω και με αυτόν τον τρόπο) την πολυπόθητη συναίνεση. Μπορεί, αν δεν είχαν αντιδράσει η Μέρκελ και ο Σαρκοζί στο Δημοψήφισμα που πρότεινε ο Παπανδρέου, να μην είχε συμβεί τίποτα από όλα αυτά. Και, κυρίως, να μην είχαν συμβεί όλα αυτά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλά ακόμα και έτσι, έχει γίνει πλέον κατανοητό ότι οι πολιτικές -και όχι μόνον εξελίξεις- δεν διαμορφώνονται σε στενά εθνικά πλαίσια. Ο καθένας βλέπει πια ότι οι πολιτικοί ηγέτες δεν αποφασίζουν μόνοι τους, ότι «τα θέλω και τα μπορώ» τους φιλτράρονται από τα «θέλω» των αγορών. Το αν πολλές φορές αυτά τα «θέλω» εκφράζονται μέσω μερίδας των ηγετών, είναι μια άλλη ιστορία.

Τις τελευταίες εβδομάδες κατέστη παραπάνω από σαφές ότι το πρόβλημα δεν είμαστε μόνον εμείς, ούτε καν μόνον ο Ευρωπαϊκός Νότος. Οι αγορές χτυπούν το καμπανάκι στο Βέλγιο, το οποίο όμως δεν έχει κυβέρνηση να ρίξει, ο Σαρκοζί έχει αρχίσει και καταλαβαίνει ότι μπορεί να είναι ο επόμενος στη λίστα, ενώ η έλλειψη εμπιστοσύνης χτυπά και την πόρτα της Γερμανίας. Απούλητα ομόλογα, τώρα και από την ατμομηχανή της Ευρώπης. Πιέσεις στην Καγκελάριο να πάρει αποφάσεις και να λυθεί το θέμα, να παρθούν αποφάσεις για ολοκληρωμένες λύσεις -αλλιώς η Ευρωζώνη θα πέσει απ΄τον γκρεμό. Χωρίς να υπάρχει plan b, φυσικά. Κανείς, πλέον, δεν είναι ασφαλής. Όταν οι Μέρκελ και Σαρκοζί κουνούσαν το δάχτυλο στον Παπανδρέου, μάλλον δεν ήταν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Τώρα ξέρουν και οι ίδιοι ότι δεν αποφασίζουν μόνοι τους, αλλά και ότι θα βγούν ανά πάσα ώρα και στιγμή «στη σέντρα». Πιο δύσκολα από εμάς, αλλά θα βγούν.

Οι πολιτικοί της Ευρώπης, στο σύνολό τους, μοιάζουν να παρακολουθούν μέρα με τη μέρα τις εξελίξεις κατατρομαγμένοι, αδύναμοι να αντιδράσουν, έχοντας να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα τα πλείστα όσα προβλήματα προκύπτουν εξαιτίας της κρίσης και της αδυναμίας ελέγχου της κατάστασης. Είναι σαφές ότι πολιτικοί και αγορές δεν μιλούν την ίδια γλώσσα και ότι τα εργαλεία τα οποία είχαν παραδοσιακά οι μεν, δεν τους βοηθούν να λύσουν πια τα προβλήματα. Οι αγορές κινούνται χωρίς να κοιτάζουν πολιτικό κόστος και εσωτερικά συμφέροντα, δεν ενδιαφέρονται για το αν όλη αυτή η ιστορία αποκαλύπτει, και στη συνέχεια αποδομεί, τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Και πάνω από όλα, οι αγορές κινούνται με σημαντικά μεγαλύτερες ταχύτητες, σε επίπεδο λήψης αποφάσεων, και δράσης, από το πολιτικό σύστημα σε Ευρωπαϊκό και Εθνικό επίπεδό. Αυτό φαίνεται πως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της αστικής Δημοκρατίας απέναντι στης αγορές σήμερα.

Οι πολίτες αμφισβητούν τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις, καθώς καλούνται μέσα σε αυτή την κατάσταση να εφαρμόσουν προγράμματα και στρατηγικές τα οποία δεν φαντάζονταν καν προεκλογικά και, φυσικά, δεν έχουν και μεγάλη σχέση με τις προγραμματικές δηλώσεις τις οποίες είχαν κάνει όταν ανέλαβαν την εξουσία. Έτσι, οι λαοί δυσανασχετούν και αντιδρούν, πιέζοντας και από τη μεριά τους το πολιτικό σύστημα να κρατήσει τις υποσχέσεις του, για να μην το πληρώσει πολύ ακριβά στην κάλπη. Φυσικά, και οι πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και ότι οι πελατειακές σχέσεις πολίτη – πολιτικού κάπου πρέπει να τελειώσουν, αλλά το αίσθημα κοινωνικής αδικίας, όταν συνδυάζεται και με τη συνεχώς επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση τους εξωθεί σε βίαιες, πολλές φορές, αντιδράσεις.

Τα εργαλεία του πολιτικού συστήματος, από την άλλη, είπαμε ότι είναι ανεπαρκή στην παρούσα φάση. Ένα σύστημα το οποίο οικοδομήθηκε σε άλλη εποχή, όπου οι πολιτικοί σχηματισμοί είχαν σαφές ιδεολογικό στίγμα, μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες αλλά και σαφές όραμα. Άλλες φορές ουτοπικό. Αλλά πάντα μια ιδέα, μια κατεύθυνση και ένα ισχυρό πρόσωπο, υπήρχε. Σήμερα οι πολιτικοί μοιάζουν ανίσχυροι, σαφείς στόχοι δεν υπάρχουν, αφού υπάρχει σαφής αδυναμία να τεθούν κεντρικά, στην περίπτωση μας σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κρίση βρήκε την Ευρώπη εκτεθειμένη, χωρίς υποδομή, με απίστευτα αργές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, τόσο στην καρδιά της όσο και σε επίπεδο κρατών.

Ο Παπανδρέου μιλούσε ήδη 2 χρόνια γι’ αυτό, σε Παγκόσμιο κιόλας επίπεδο. (Διάσημο στους λάτρεις του ενημερωτικού ραδιοφώνου πλέον το ηχητικό “We need global governance, global financial governance and we need it fast”). Από τότε που το είπε μέχρι σήμερα, μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι. Περάσαμε από την ωμή κριτική στο πρόσωπό του γι’ αυτή τη φράση, στη διαπίστωση ότι αν η Ευρώπη είχε πάρει τόσο γενναίες πολιτικά αποφάσεις νωρίτερα, πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, τώρα θα υπήρχε μεγαλύτερη δυνατότητα ελέγχου από την ίδια, καλύτερος συντονισμός και, ίσως, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα να ήταν μικρότερα. Η Ευρώπη και ο πλανήτης ολόκληρος να σπατάλησαν πολύτιμο χρόνο προεργασίας για να φτάσουν στο παρά 5, χωρίς εργαλεία, σε απόλυτο πανικό να προσπαθούν να σώσουν ό,τι σώζεται.

Το πολιτικό εκτόπισμα των σημερινών ηγετών της Ευρώπης είναι μικρό. Και αυτό,σε συνδυασμό με την έλλειψη των εργαλείων που θα μπορούσαν να έχουν εφευρεθεί και να λειτουργούν σήμερα, οδηγούν την Ευρωζώνη σε αδιέξοδο. Οδηγούν τα κράτη της Ευρωζώνης σε άγνωστα μονοπάτια, αφήνοντας τα εκτεθειμένα στις αγορές. Έχουμε φτάσει σε οριακό σημείο, οι ταχύτητες λήψης αποφάσεων καθιστούν οποιαδήποτε ημίμετρα λαμβάνονται κάτω από αυτές τις συνθήκες ξεπερασμένα πριν την επικύρωση τους, πόσο μάλλον όταν έρχεται η στιγμή να εφαρμοστούν.

Πρέπει, λοιπόν, να ανοίξει η συζήτηση τώρα -αφού δεν άνοιξε χθες. Να εκσυγχρονιστεί η δημοκρατική μηχανή της Ευρώπης σε κεντρικό και σε εθνικό επίπεδο, ώστε να διασφαλιστεί η συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις άρα και η δημοκρατικότητά τους, αλλά και η ταχύτητα των διαδικασιών να επιτρέπει στις αποφάσεις να δίνουν λύσεις και να εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητας αυτής της μεγάλης Ευρωπαϊκής προσπάθειας. Σε αντίθετη περίπτωση, το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως πολιτικής οντότητας και νομισματικής ένωσης πως είναι καταδικασμένο.

Διαβάστε το άρθρο στο aixmi.gr

Αναράξεις, παρακαλώ προσδεθείτε

Αναράξεις, παρακαλώ προσδεθείτε

"Κάτι έχει αλλάξει πια στην πτήση. Και δεν είναι μόνον ο κυβερνήτης του αεροσκάφους."

“Προσδεθείτε, θα έχουμε turbulence”, θυμάμαι έλεγε γελώντας ένας φίλος, καθώς η αεροσυνοδός μας είχε κάνει χάλια με το γαλλικό καφέ. Αναταράξεις. Στο αεροπλάνο, αν δεν φοβάσαι, αφορμή για να περάσει ευχάριστα η ώρα, να σχολιάσεις τα πρόσωπα κάποιων συνεπιβατών οι οποίοι κερώνουν με την παραμικρή διατάραξη της αδρανειακής τους κατάστασης. Μέχρι το σημείο όπου οι αναταράξεις θα γίνουν ισχυρές και να νιώσεις την καρδιά σου να χτυπά και το στομάχι σου να σφίγγεται, σαν να αισθάνεσαι πως το αεροπλάνο χάνει απότομα ύψος.



Πολιτικά, εκεί είμαστε, θαρρώ πως έχει ανάψει και το λαμπάκι για τις ζώνες, το αεροσκάφος πετάει πια μέσα σε θύελλα. Μόνον που δεν είναι όλα τα πράγματα ίδια, το προσωπικό καμπίνας του αεροσκάφους είναι καταρτισμένο για να πετάει και μέσα σε θύελλα και δεν το έχουμε επιλέξει εμείς. Εμείς επιλέξαμε τα υπόλοιπα, εταιρεία, προορισμό, ακόμα και θέση, διάδρομο ή παράθυρο. Κι όπως ο επιβάτης έχει μεγαλύτερη ελευθερία επιλογών καθώς ευρίσκεται στο αεροδρόμιο, μαζί με τη δυνατότητα του να σκίσει το boarding pass στην πύλη και να μη μπει ποτέ στο αεροπλάνο, ή να αλλάξει την πτήση του. Όταν μπαίνει μέσα στην πτήση που έχει ο ίδιος επιλέξει, ουσιαστικά εμπιστεύεται τη ζωή του και την ασφάλεια του, όσο και το να φτάσει στον προορισμό της επιλογής του στην ώρα του, στον κυβερνήτη, τον συγκυβερνήτη και το λοιπό προσωπικό καμπίνας.



Στην πτήση που επιβιβαστήκαμε το Φθινόπωρο του 2009, μπήκαμε με λίγα σύννεφα στον ορίζοντα και καλό καιρό στο αεροδρόμιο, σοκολάτες στα duty free. Μετά όμως, ήρθε η καταιγίδα και η αποσυμπίεση καμπίνας, έπεσαν οι μάσκες κυριολεκτικά και μεταφορικά και κάναμε αναγκαστική προσγείωση. Αφού περιμέναμε δεμένοι στα καθίσματα κοιτώντας από το φινιστρίνι μια το φτερό και μια το διάδρομο, μέχρι να σταματήσει να τσακώνεται το προσωπικό επάνω στην πίστα, έφτασε ο υπεύθυνος ασφαλείας του αεροδρομίου. Αφού τους τράβηξε το αυτί και αναγκάστηκαν να συνεννοηθούν υποτυπωδώς μεταξύ τους, ήρθε καλοσιδερωμένος και ατσαλάκωτος ο νέος μας κυβερνήτης, ο Λουκάς Παπαδήμος. Λεπτομέρεια: το λοιπό προσωπικό καμπίνας, οι επιβάτες και ο προορισμός είναι ίδιοι.

Κάτι έχει αλλάξει πια στην πτήση. Και δεν είναι μόνον ο κυβερνήτης του αεροσκάφους. Παίρνουμε άδεια απογείωσης, τροχοδρομούμε. Κοιτώντας απ’ το παράθυρο, ο ουρανός από πάνω μας είναι πια μαύρος. Πετάμε πια μέσα στην καταιγίδα. Οι επιβάτες κοιτάζονται και το προσωπικό είναι ανάστατο. Κάποιοι μάλιστα τσακώνονται, οι επιβάτες τους κοιτάνε. Οι αναταράξεις είναι έντονες, δεν σερβίρουν κανέναν, αρκετοί διαμαρτύρονται, αλλά δεν αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα μας είναι άλλο. Όχι αν θα πάρουμε καφέ με κουλουράκια, χυμό πορτοκάλι και γεύμα με πλαστικά μαχαιροπήρουνα, το πρόβλημα μας είναι να φτάσουμε, να βρούμε το αεροδρόμιο, να έχει τις συνθήκες να μας δεχτεί.



Ο πύργος ελέγχου λέει ότι η κακοκαιρία θα συνεχιστεί, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να συνεχίσουμε να πετάμε μέσα στην καταιγίδα, πρέπει να συνεργαστούμε και να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, οι επιβάτες και το πλήρωμα, όλοι μαζί, αλλιώς θα πέσουμε. Τρώμε από τα έτοιμα, τρώμε και την τελευταία σοκολάτα που ψωνίσαμε στο αεροδρόμιο, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Τι θα κάνουμε άραγε αν δεν βρεθεί το αεροδρόμιο; Τα καύσιμα τελειώνουν, δεν μας εφοδίασαν στο προηγούμενο αεροδρόμιο, γιατί; Μα η εταιρεία με την οποία πετάμε δεν ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις της και η κηροζίνη δεν χαρίζεται. Έχουμε στερέψει από επιλογές, κάποιοι που ήταν πιο κοντά στην πόρτα του αεροσκάφους άκουσαν το προσωπικό να λέει ότι κι άλλες εταιρείες είχαν πρόβλημα, είδαμε κι άλλον ένα πιλότο να φεύγει τρέχοντας. Σίλβιο τον λέγανε. Έβαλε το πηλήκιο του κάτω από τη μασχάλη και έφυγε με το κεφάλι κάτω. Μαζί του έφυγε κι αρκετό προσωπικό. Το αεροπλάνο τους ήταν μεγαλύτερο απ’ το δικό μας.

Φαίνεται ότι δεν είμαστε μόνο εμείς το πρόβλημα. Φαίνεται ότι ο πύργος ελέγχου κάνει κουμάντο χωρίς να λογαριάζει εταιρείες κι επιβάτες, προορισμούς κι επιλογές. Κάποιοι λένε ότι ο νέος μας πιλότος τα έχει κάνει πλακάκια με τον πύργο ελέγχου, ότι ζούμε μια σιωπηλή αεροπειρατεία. Ότι είναι ένας απ’ αυτούς. Το προσωπικό καμπίνας δεν τον ξέρει. Αλλά μάλλον δεν είναι κι αυτό που τους απασχολεί πάρα πολύ τελικά. Παίζουν τα δικά τους παιχνιδάκια. Συζητάνε για τον προηγούμενο μας κυβερνήτη, ονόματα άλλων πιλότων από την εταιρεία, ποιος θα μας πάρει στο ταξίδι της επιστροφής. Είναι χωρισμένοι σε ομαδούλες, μετράνε και ξαναμετράνε τους επιβάτες. Κατώτεροι των περιστάσεων, σαφέστατα.

Οι επιβάτες από την άλλη έχουν τα δικά τους πηγαδάκια, συζητούν για τον νέο πιλότο, λένε είναι ικανός, έχει πολλές ώρες πτήσης σε πολεμικά αεροσκάφη, λένε ότι το υπόλοιπο προσωπικό της καμπίνας δεν ξέρει να τα βγάζει πέρα στην καταιγίδα, ψάχνουν για νέους πιλότους. Να μην έχουν σχέση με την αεροπορική εταιρία, να μη συναλλάσσονται μαζί της, να μην έχουν σχέση με το παλιό προσωπικό και να μην τάζουν πλούσια γεύματα και σοκολάτες στους επιβάτες. Οι παλιοί νοιάζονται μόνο για το καλό της εταιρείας και δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο.



Ευτυχώς μέσα σε αυτούς κάποιοι καταλαβαίνουν πια ότι η καταιγίδα θα αργήσει να κοπάσει και πρέπει να μπουν στο παιχνίδι άνθρωποι που να ξέρουν να πετάνε στη μέσα στη θύελλα. Υπάρχουν; Υπάρχουν και πρέπει να βγουν μπροστά, όταν προσγειωθούμε, να τσακωνόμαστε μέσα στην πτήση δεν ωφελεί. Ας αφήσουμε τον πιλότο να κάνει τη δουλειά του, να προσγειώσει το αεροπλάνο και στο μεσοδιάστημα ας βρούμε συζητώντας σαν άνθρωποι, αυτούς οι οποίοι θα μας βάλουν ξανά, με τάξη μέσα στο αεροπλάνο για το ταξίδι της επιστροφής. Ο πύργος ελέγχου δεν θα αλλάξει, τα σχέδια πτήσης θα πέσουν πάνω στο τραπέζι, τα αεροδρόμια μπορεί να μην είναι ποτέ ξανά τα ίδια. Ας αλλάξουμε τις αντιλήψεις μας ως επιβάτες κι ας είμαστε πιο υπεύθυνοι όταν βγάζουμε το εισιτήριο. Γιατί αεροπλάνα, εταιρείες και αεροδρόμια χωρίς επιβάτες, δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Καλό μας ταξίδι.

Δείτε το άρθρο στο maga.gr

«Μα, υπουργός ο τάδε, υπουργός ο δείνα;»

«Μα, υπουργός ο τάδε, υπουργός ο δείνα;»

Ομολογώ ότι μπήκα κι εγώ στο τριπάκι που γράφει ο τίτλος. Μας φαίνεται παράξενο και πλήγμα στη Δημοκρατία, το γεγονός ότι μέλη του ΛΑΟΣ πήραν χαρτοφυλάκιο. Κανονικά δεν θα έπρεπε. Οι βουλευτές του ΛΑΟΣ, οι οποίοι υπουργοποιήθηκαν και παρέλαβαν κιόλας χθες, είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού. Βουλευτές, ψηφίζουν νόμους επειδή ο κόσμος τους επέλεξε στο παραβάν, έβαλε σταυρουδάκι δίπλα στο όνομα τους, αφού είχε επιλέξει τον πολιτικό συνδυασμό που εκπροσωπούν. Ή το βρήκαν σταυρωμένο, σαν αυτά που παίρνουν οι γιαγιάδες στην καλή την τσάντα, μαζί με την ταυτότητα όταν πάνε να ψηφίσουν.
 

Θα μου πείτε, «Μα εγώ δεν ψήφισα ΛΑΟΣ, αυτοί είναι φασίστες». Πολύ ωραία. Είναι ακραία μειοψηφία. Και θέτω το ερώτημα, αγαπητοί συμπολίτες. Ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές; Στην περίπτωση που η απάντησή σας είναι όχι, μπορείτε να τρέξετε στον πλησιέστερο καθρέπτη και να δείτε ποιος φταίει που οι ακραίες – κατά εσάς- μειοψηφίες εξασφάλισαν με την εκλογή τους μια θέση στο Κοινοβούλιο. Συμπέρασμα πρώτο: Αν ο πολίτης δεν εκφράζεται στην κάλπη, δεν μπορεί να βγαίνει κατόπιν εορτής και να κατηγορεί ανθρώπους και καταστάσεις -αφού ιδιωτεύει, απέχει από την ίδια τη διαδικασία.

Για όσους ψήφισαν, είναι πιο πιθανό να καταλαβαίνουν ότι στην κατάσταση που φτάσαμε μια κυβέρνηση ευρείας συναίνεσης ήταν αναγκαία. Χωρίς, όμως, απαραίτητα να ισχύει κάτι τέτοιο. Τα κόμματα τα οποία οι ίδιοι εξέλεξαν στο Κοινοβούλιο, είτε επέλεξαν να συμμετάσχουν στη διαδικασία διαπραγμάτευσης είτε απέρριψαν την πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας και απείχαν της διαδικασίας. Όσοι συμμετείχαν στην προσπάθεια, πήραν μέρος και στη νεοσυσταθείσα κυβέρνηση. Οι μεν με κοινοβουλευτικά στελέχη και οι δε, με εξωκοινοβουλευτικά. Η ΝΔ επέλεξε τα στελέχη της να μην είναι μέλη του Κοινοβουλίου, με τον κ. Αβραμόπουλο μάλιστα να παραιτείται την ίδια κιόλας μέρα, με το σκεπτικό ότι τυπικά έστω, θα συνεχίσει να είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Άσχετα αν θα παρέχει στήριξη στην κυβέρνηση. Περίπλοκο ως σκεπτικό, ίσως αποδειχτεί ακόμα πιο περίπλοκο στην εφαρμογή του.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι επέλεξαν να απέχουν εξαρχής από τις διαδικασίες, προεξόφλησαν φυσικά τη μη συμμετοχή τους στο νέο κυβερνητικό σχήμα, στερώντας ίσως από τους ψηφοφόρους τους το δικαίωμα να συμβάλλουν εμμέσως, (γιατί έμμεση Δημοκρατία έχουμε), στην προσπάθεια εθνικής συνεννόησης.  Μιλάμε, φυσικά, για το χώρο της Αριστεράς.

Όλες αυτές τις μέρες, από την εξαγγελία του απελθόντος, εκλεγμένου με την ψήφο του ελληνικού λαού Γιώργου Παπανδρέου για Δημοψήφισμα, τα κόμματα της Αριστεράς αρκέστηκαν σε αφορισμούς. Το αποκάλεσαν τρικ και ψευδώνυμη επιλογή, ζητώντας να πάει η χώρα σε εκλογές, όταν εκ των πραγμάτων δεν υπήρχε χρόνος για κάτι τέτοιο. Μετά την απόσυρση του Δημοψηφίσματος από το τραπέζι (από μεριάς του Πρωθυπουργού), καθώς σχεδόν οι πάντες φωνάζοντας κατέληξαν ότι ο λαός είναι επικίνδυνο να αποφασίσει για το οτιδήποτε. Ούτε για τη δανειακή σύμβαση της 26ης – 27ης Οκτωβρίου, ούτε για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, καθώς το ερώτημα του Δημοψηφίσματος δεν κατέστη ποτέ σαφές, ούτε το κατά πόσο θα ήταν δεσμευτικό για την ίδια την Κυβέρνηση. Τίποτε δεν διευκρινίστηκε, απορρίφθηκε ως ιδέα και δεν εξετάστηκε ποτέ σοβαρά, αφού τα μικροπολιτικά παιχνίδια επιτάχυναν τις εξελίξεις. Η απάντηση της κοινοβουλευτικής Αριστεράς και των Αγανακτισμένων ήταν αρνητική εξ’ αρχής, (όχι σε όλα), καμία συζήτηση για το θέμα.

Εξασφαλίστηκε η ψήφος εμπιστοσύνης στον Πρωθυπουργό με την προϋπόθεση ότι θα παραιτηθεί και θα βρεθεί πρόσωπο κοινής αποδοχής το οποίο θα αναλάμβανε να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Τα κόμματα της Αριστεράς δήλωσαν, το ένα μετά το άλλο, ότι δεν θα συμμετέχουν στη συζήτηση πολιτικών αρχηγών, λειτουργώντας ίσως με λογικές «Κυβέρνησης του βουνού» εντός κοινοβουλευτικών πάντα πλαισίων, αδειάζοντας τη γωνιά στους λοιπούς παίκτες. Όσοι συμμετείχαν στις συζητήσεις, φιλτράροντας την όλη διαδικασία με γνώμονα περισσότερο το παραταξιακό συμφέρον και όχι την κρισιμότητα της κατάστασης, έπαιξαν το δικό τους παιχνίδι.

Μετά από ατελείωτες διαπραγματεύσεις, κωμικοτραγικά σκηνικά, με ξένους ρεπόρτερ να παλεύουν να καταλάβουν τι συνέβαινε και σε μια νύχτα, εκεί που νόμιζαν ότι είχαν καταλάβει, οι συσχετισμοί, τα πρόσωπα και οι φήμες που οργίαζαν να φέρνουν τούμπα το σκηνικό, δημοσιογράφους να τραβάνε και να σκίζουν τις ανακοινώσεις στα κάγκελα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, άπειρα έκτακτα δελτία και απευθείας συνδέσεις από όλα τα κανάλια της χώρας και του εξωτερικού, φτάσαμε στο σήμερα. Ένα υπουργικό σχήμα το οποίο το χαρακτηρίζει κανείς όπως νομίζει, με στελέχη από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, έχοντας επί της κεφαλής έναν εγνωσμένης αξίας επιστήμονα, γνώστη της αγοράς και γνωστό και στις αγορές, τον Λουκά Παπαδήμο. Εκεί σταθήκαμε μέχρι την ανακοίνωση του κυβερνητικού σχήματος.

Μετά άρχισαν οι πάντες να φωνάζουν για την υπουργοποίηση των στελεχών του ΛΑΟΣ, το οποίο συνεργάστηκε, παίζοντας κι εκείνο τα παιχνίδια του, με θεατρινισμούς, δραματικές δηλώσεις και αποχωρήσεις σε ένα αρρωστημένο παιχνίδι από όλες τις μεριές, με το αζημίωτο φυσικά. Σε αντίθεση λοιπόν με την «Κυβέρνηση του βουνού» (και βγάζω έξω τον βουλευτή Γρ. Ψαριανό ο οποίος τοποθετήθηκε δημόσια υπέρ μιας προσπάθειας συνεργασίας των κομμάτων που ο ίδιος ο λαός εξέλεξε), μια πιο ακραία φωνή στο Κοινοβούλιο συνεργάστηκε. Η Αριστερά έκατσε απέναντι, έμεινε να κουνάει το δάχτυλο και σήμερα ελπίζω να συνειδητοποιεί ότι εάν οι «φασίστες με χαρτοφυλάκιο» είναι ό,τι χειρότερο μπορούσαν να φανταστούν, αυτό έγινε και με δική τους ευθύνη.

Το να ιδιωτεύει κανείς και, μάλιστα, όταν είμαστε μια ανάσα από την καταστροφή της χώρας, είναι μέγιστη ανευθυνότητα, τόσο απέναντι στον ίδιο που το κάνει, όσο και απέναντι στην κοινωνία. Όταν ιδιωτεύει κανείς όντας εκλεγμένος εκπρόσωπος του λαού, αυτή η συμπεριφορά είναι εγκληματική για τη Δημοκρατία και εξευτελιστική για τον πολίτη που του εμπιστεύτηκε την ψήφο του. Ιδιώτης = Idiot, ο άνθρωπος που δεν συμμετείχε στα κοινά στην Αρχαία Αθήνα. Ελληνική λέξη. Δυστυχώς, εν έτει 2011, «επαναστατική» πρακτική της συμπεριφοράς.

Ας αναλογιστούν οι πολίτες, λοιπόν, τι ψηφίζουν, ποιους επιλέγουν, αν δίνουν ψήφο διαμαρτυρίας στον οποιοδήποτε ότι μια μέρα μπορεί να καταλήξει με υπουργείο ή να πετάξει τη φωνή τους στα σκουπίδια, γυρίζοντας την πλάτη στις διαδικασίες. Η κάλπη είναι, άλλωστε πια, πολύ κοντά.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο aixmi.gr

Αν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε

Αν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε

Απλά μια διαπίστωση. Μετά την ιστορική επίτευξη συνεννόησης μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων, έστω και σε αυτό το επίπεδο και με το πιστόλι στον κρόταφο, όλα δείχνουν πως πάμε σε κυβέρνηση τεχνοκρατών, δηλαδή ανθρώπων οι οποίοι δεν θα αποδοκιμαστούν ή επιδοκιμαστούν στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Ο λαός ψήφισε με άλλα μέτρα και σταθμά προφανώς: κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με Πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου. Θα πάει στις κάλπες με κυβέρνηση που προέκυψε από ανάγκη, με μεγάλο κόστος για τη χώρα, την αξιοπιστία της και την εικόνα της στο εξωτερικό. Επίσης, όλα δείχνουν πως πάμε στις 19 Φεβρουάριου για εκλογές, σε 15 εβδομάδες από τώρα, 104 ημέρες για την ακρίβεια. Θα διανύσουμε, λοιπόν, τη μακρύτερη ίσως προεκλογική περίοδο στη νεότερη ιστορία της χώρας.

Με τις νέες συνθήκες, οι οποίες προκύπτουν απο τη συνεργασία των μεγάλων κομμάτων, το χρονικό διάστημα το οποίο μεσολαβεί και δεδομένης της πυκνότητας των πολιτικών εξελίξεων, είναι υπέρ αρκετό ώστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο πολιτικό σκηνικό μακροπρόθεσμα. Είναι στο χέρι του πολιτικού κόσμου, των ΜΜΕ και των πολιτών με τη συμπεριφορά τους, το μεγάλο αυτό διάστημα, να εξασφαλίσουν τη λειτουργία του κράτους και των θεσμών, ώστε να μην μας ξημερώσει η 20η Φλεβάρη σε χειρότερα χάλια.

Τα πολιτικά κόμματα είναι ώρα να αλλάξουν τρόπο λειτουργίας ώστε να εκφράζουν την εποχή, ο πολίτης πρέπει να γίνει πιο υπεύθυνος απέναντι στην κοινωνία και κατ’ επέκτασιν τον εαυτό του. Δεν θα πρέπει να ξαναψηφίσει επειδή του τάζουν – έχει ο ίδιος την ευθύνη να απομονώσει πια τέτοιες συμπεριφορές. Πρώτα από όλα, πρέπει να συμμετέχει στις διαδικασίες και να μην ξαναφήσει κανέναν να αποφασίσει για εκείνον χωρίς εκείνον -η αποχή σημαίνει ανοχή και λευκή επιταγή. Το προσωπικό συμφέρον πρέπει, ίσως, να μπει λίγο στην άκρη και όλοι να εστιάσουμε στο καλό της Ελλάδας. Τα Μέσα Ενημέρωσης είναι ανάγκη να αλλάξουν κι αυτά μαζί με το πολιτικό σύστημα, με σεβασμό και μεγαλύτερη υπευθυνότητα απέναντι στον πολίτη και τη χώρα.

Πολίτες, Πολιτεία και Μέσα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να πάψουν να βλέπουν τα πάντα από τη γυάλα του προσωπικού συμφέροντος. Ο φετινός χειμώνας θα είναι, ταυτόχρονα, ο πιο παγωμένος οικονομικά αλλά και ο πιο καυτός πολιτικά, από ποτέ.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο aixmi.gr

Άμεση Δημοκρατία και Ρώσικη Ρουλέτα

(Γραμμένο βράδυ Δευτέρας προς πρωί Τρίτης, 1 Νοεμβρίου 2011)

Όπως δημοσιεύτηκε στο aixmi.gr

Δεν έχω καταλήξει, τελικά, η προσφυγή σε Δημοψήφισμα το Γενάρη, είναι χαζή, σατανικό σχέδιο - Colpo Grosso, μπλόφα, πολιτική αυτοκτονία, αποποίηση ευθυνών, ρεβανσισμός έναντι στην ανεύθυνη αντιπολίτευση, ευαισθησία απέναντι στο κοινόν αίσθημα και συνειδητοποίηση της κρισιμότητας της απόφασης; Τι είναι επιτέλους;

Πως φτάσαμε μετά από λιγότερο από βδομάδα, μετά από σκληρές ολονύκτιες διαπραγματεύσεις, πιεσόμετρα, υπογλώσσια, σωτήρες Υπουργούς (Βενιζέλος, “εγώ”), στην προσφυγή του Πρωθυπουργού στο Δημοψήφισμα; Μεταξύ της τελευταίας ημέρας του Οκτωβρίου και της γιορτής του Αγ. Δημητρίου, μεσολάβησε η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου. Παρελάσεις που έγιναν πορείες, αυγά, μπουκέτα, φάσκελα. Αποδέκτης, η πολιτική ηγεσία του τόπου. Ο πρώτος πολίτης της χώρας αποχώρησε από τις εκδηλώσεις, έκανε δηλώσεις σαφώς ταραγμένος. Άλλοι πολίτες έριξαν ξύλο, μέσα στο γενικότερο πνεύμα φορέθηκαν μαύρα περιβραχιόνια από τους μαθητές, γύρισαν κεφάλια αντίθετα από την εξέδρα. Από μαλλί, βάψιμο και μηρούς σε κενή θέα όμως τα ίδια όπως κάθε χρόνο. Τα καλσόν δεν αγανακτούν. Το φάσκελο ξανάγινε επαναστατική πράξη, υπερασπίζεται δε τόσο από το Δήμαρχο, όσο και απ’ τους εκπαιδευτικούς της ΕΛΜΕ. Το σχολείο και η κοινωνία συνεχίζει να διδάσκει τους νέους ακόμη και στις αργίες.

Πολλοί ανεύθυνοι, δημοσιογράφοι και απλοί πολίτες, βγήκαν και παρομοίαζαν, συνέκριναν την Κατοχή, τον πόλεμο την πείνα του ’40-60, το Όχι του Μεταξά και τα πεσμένα κορμιά, νέων άταφων 71 χρόνια μετά με την αγανάκτηση του 2011. Η αγανάκτηση, ένα κίνημα το οποίο τελικά φαίνεται ότι είναι πολύ μακρυά από το άτυπο του μανιφέστο, του Stephane Hessel. Εκείνος μίλησε για  άλλου τύπου διαμαρτυρία, άλλη η ουσία της αγανάκτησης. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, “ο κόσμος είναι απελπισμένος, δεν έχει λεφτά, πεινάει, χάνουμε την Εθνική μας Κυριαρχία, είμαστε προτεκτοράτο των Γερμανών. Εκλογές εδώ και τώρα, η Κυβέρνηση στερείται νομιμοποίησης, να φύγετε, δεν θέλουμε τη νέα σύμβαση, όχι άλλη δόση, δεν πληρώνω. Αν μου κοπούν βέβαια τε λεφτά, θα βγω και θα φωνάξω χειρότερα”. 

Κοινή διαπίστωση, το κλίμα είναι πάρα πολύ άσχημο. Ξεσηκωτικοί λόγοι από ανθρώπους που έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά για να είμαστε ελεύθεροι, με  μια μικρή λεπτομέρεια. Οι περισσότεροι περιορίζονται στο εύκολο. Κριτική σε αυτόν που αποφασίζει. Οι κυβερνώντες ψηφίζουν το νόμο, αυτοί  έχουν την ευθύνη, έτσι λειτουργεί η έμμεση (αντιπροσωπευτική) δημοκρατία, άλλωστε. Ο κόσμος φώναζε ότι είναι προδότες, ότι θα ψηφίσουν πάλι υπό πίεση και κομματική πειθαρχία, η αντιπολίτευση φώναζε για εκλογές λαϊκίζοντας. Ας είμαστε λογικοί, μέσα τους ξέρουν ότι οι δεν τις θέλουν, ποιος θέλει να γίνει κυβέρνηση χωρίς λεφτά, χωρίς προγραμματικές δηλώσεις και άφθονους διορισμούς, σε ένα κράτος το οποίο έχει βαρέσει διάλυση, στην καλύτερη των περιπτώσεων; Ο Πρωθυπουργός έχει ουσιαστικά ταυτίσει την κυβέρνηση του τόπου απ’ το ΠΑΣΟΚ ως μοναδική περίπτωση σωτηρίας της χώρας, μπορεί να έχει παγιδευτεί στην ίδια του τη σκέψη, κάτι δεν βλέπουμε. Βασικό αίτημα των απανταχού αγανακτισμένων αυτής της χώρας, ότι δεν έχουμε Άμεση Δημοκρατία.

Όποιος παρακολούθησε, μπήκε στον κόπο να κατεβεί σε μια πλατεία από κοντά ή με τη βοήθεια της τεχνολογίας έστηνε ψηφιακό αυτί στις συνελεύσεις, μπορεί να επιβεβαιώσει ότι άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν διάλογο, άνθρωποι που απορρίπτουν τη διαφορετική άποψη ως μη υπάρχουσα, δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε τέτοια πλαίσια. Η Δημοκρατία και οι θεσμοί, έχουν εργαλεία, τα οποία όμως προϋποθέτουν εξοικείωση με βασικές έννοιες της Δημοκρατίας. Όταν όμως κανείς σνομπάρει επί πολλά και συναπτά έτη αυτές τοις έννοιες, το κριτήριο του, τα αντανακλαστικά του δεν είναι στο επίπεδο που θα έπρεπε, φτάνει η θέληση να μην είναι αρκετή για τη χρήση των εργαλείων της Δημοκρατίας.

Χτες το βράδυ, ο Πρωθυπουργός ζήτησε να πάει η συμφωνία της 26-27 Οκτωβρίου σε Δημοψήφισμα. Η συμφωνία ότι θέλουμε να συμφωνήσουμε δηλαδή, με ένα 50% το οποίο δεν είναι ακριβώς 50%, δεν είναι παντού 50%, με τις τράπεζες τελικά να συμμετέχουν, χωρίς να είναι ολοκληρωμένο το πλαίσιο της συμφωνίας. Ο Πρωθυπουργός δεν αποφασίζει να ψηφιστεί όλο αυτό στη Βουλή από 180 βουλευτές, δεν διατυπώνει σαφώς το ερώτημα του δημοψηφίσματος, πολιτικοί χώροι αλλά και πολίτες που ζητούσαν φωναχτά τόσο καιρό εκλογές, τώρα δεν θέλουν Δημοψήφισμα, δεν θέλουν εργαλείο της άμεσης Δημοκρατίας, φοβούμενοι ίσως να βάλουν το χέρι τους στη φωτιά να βγάλουν τα ίδια τους τα κάστανα. Φοβούνται τις κοινές αποφάσεις με  άλλους χώρους, φοβούνται φυσικά και το κόστος του Όχι, όσο και την ευθύνη του Ναι. Σε τι; Δεν έχει σημασία, κουβέντα να γίνεται, το μεροκάματο να βγαίνει.

Η κίνηση αυτή, τώρα, μαζί με την ψήφο εμπιστοσύνης αργά την Παρασκευή, μοιάζει σαν να πασχίζει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να πέσει μια ώρα νωρίτερα από τη μία αφού κανείς μπορεί να σκεφτεί ότι αν την ευθύνη την πάρει ο λαός, δεν υπάρχει - εκβιασμός - διακύβευμα - γραμμή στην Κ.Ο. είναι πολύ πιο εύκολο να τον ρίξουν οι βουλευτές του. Από την άλλη, γιατί να φθαρεί μέχρι σήμερα έτσι και να αφήσει τη διαπραγμάτευση, την επιτυχία της συμφωνίας αυτής στον αέρα, άρα και τη χώρα εκτεθειμένη; Παλεύω να καταλάβω, μιλάμε για σενάριο καταστροφής, απόπειρα παγίδευσης του λαού σε μια διαδικασία χωρίς να γνωρίζει το προκείμενο και τις εναλλακτικές; Έξοδος κινδύνου; Αλήθεια, η Μέρκελ και ο Σαρκό τι λένε για όλα αυτά; Θα μας πετάξουν εκτός Ευρώ; Μήπως τελικά όλη αυτή η συζήτηση είναι λίγο ανεύθυνη, πολωτική και απλά αποτελεί καλή αλλά επικίνδυνη ομολογουμένως προσπάθεια αλλαγής της πολιτικής ατζέντας; Κάτι δεν βλέπουμε, κάτι μας ξεφεύγει, λείπουν κομμάτια και δε βγαίνει το παζλ. Και στην τελική, γιατί το Γενάρη και όχι τώρα; Δεν έχουμε τι να ψηφίσουμε ε; Και αν δεν έχουμε και δεν ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε, είμαστε τόσο σίγουροι ότι το Δημοψήφισμα είναι η λύση στα προβλήματα μας, ε;

Απολαμβάνω φυσικά τον απόλυτο πανικό αυτών που ζητούσαν Δημοψήφισμα και τώρα ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν. Αλλά ο Γενάρης είναι σε πολιτικό χρόνο πάρα πολύ μακρυά, ας δούμε σε πρώτη φάση τι θα γίνει στο τέλος της εβδομάδας, αν θα σηκώσει κανείς το περίστροφο που άφησε ο Παπανδρέου πάνω στο τραπέζι. Κι αν το σηκώσει, πού θα το στρέψει κι αν θα υπάρχει σφαίρα στη θαλάμη. Προσπάθειες πόλωσης, Ναι/Όχι σε μη διατυπωμένο ερώτημα, με το νομικό μέρος να είναι ακόμη λίγο στο φλου, χωρίς να ξέρουμε αν θα έχει δεσμευτικό χαρακτήρα, είναι ψωμάκι για τις μάζες και τα μέσα. Επί της ουσίας, αν θα είναι σε επίπεδο ακόμη πιο γενικό, θα αφορά το νόμισμα, καθώς εκεί φαίνεται να παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος στη Βρυξέλλα, με τι ουσιαστικό κόστος για τη χώρα, δεν το συζητά κανείς. Άλλο κεφάλαιο και το εάν θα ενημερωθεί ο κόσμος καθώς οφείλει πριν πάει να ψηφίσει το οτιδήποτε, ή θα πάει σαν το κοπάδι στην κάλπη κάτω από χρωματιστή ομπρέλα να ρίξει το χαρτί που θα του βάλει στο χέρι ο “μπαμπάς” του, ώστε να αποποιηθεί της προσωπικής του ευθύνης φασκελώνοντας τον πάλι σε ένα χρόνο. Το αγαπημένο σπορ της κοινωνίας μας τελευταία δηλαδή. Μόνο που αυτή τη φορά η απόφαση θα έχει βαρύ κόστος, δεν θα διοριστεί κανείς, προγραμματικές δηλώσεις δεν υπάρχουν λεφτά φυσικά και δεν υπάρχουν και το περιβόητο διακύβευμα πλέον θα είναι πολύ κρίσιμο, σε βάθους χρόνου, τόσο Εθνικά, όσο και σε προσωπικό επίπεδο.

Μπάλα, ελιές και δακρυγόνα

 Μπάλα, ελιές και δακρυγόνα

Η πορεία τελειώνει, η νύχτα πέφτει, βγαίνω βόλτα στην πόλη. Προς Πλάκα, με τα πόδια, τα μέσα σταθερής τροχιάς είναι απροσπέλαστα, για λεωφορεία δεν το συζητώ καν. Θερμοκρασία ανεκτή, σκουπίδια παντού, η μυρωδιά του δακρυγόνου έντονη, αρκεί να περπατήσει κανείς λίγα λεπτά στη Βασιλίσσης Σοφίας. Καλύτερη επιλογή από Ζάππειο, εκεί δεν θα έχει φασαρίες. Το βλέμμα των αστυνομικών έντονο και εξεταστικό στην Ηρώδου του Αττικού, σε ενοχλητικό βαθμό θα έλεγα. Όταν περνάς δε, χωρίς να δίνεις σημασία, με μουσική, επίτηδες, θαρρείς πως γίνεται ακόμη πιο έντονο. Κλούβες παρκαρισμένες, ΜΑΤ με ασπίδες, ΥΜΕΤ  πιο χαλαρά. Προς την Πλάκα, ξέχειλοι κάδοι με μισοκαμένα σκουπίδια, αρκετοί τουρίστες παρατηρούν τα σημάδια από τα αυτοσχέδια εκρηκτικά και τα σπασμένα κομμάτια μαρμάρου, κάποιοι φωτογραφίζονται μπροστά από τους καμένους κάδους, όπως θα πόζαραν μπροστά από το Ερέχθειο. Σύγχρονος Αττικός πολιτισμός, η Αστική Δημοκρατία στα καλύτερα της.

Η συνονόματη φίλη μου, παρέα με συναδέλφους της Γερμανούς μουσικούς, έρχεται με μετρό στην Ακρόπολη. Έχουν μόλις γίνει συλλήψεις, ένα λευκό τουριστικό βανάκι είναι γεμάτο με κόσμο, γύρω ΜΑΤ μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι σου. Πιο πέρα, ένας οπερατέρ τραβάει πλάνα και λέει στο κανάλι του να ετοιμαστούν για το μοντάζ.

Επόμενο δικό μας πλάνο στην Κυδαθηναίων, μακρόστενο τραπέζι στο Βρεττό, 2 Ασιάτες τουρίστες, ζευγάρι, μιλούν Ιαπωνικά, το παρατηρώ και χαμογελούν ευχαριστημένοι. Μόλις γύρισαν από Μύκονο και Σαντορίνη, το σκηνικό εκείνης της ημέρας στην Αθήνα ούτε που μπορούσαν να το φανταστούν. Φαίνονταν πολύ ευχαριστημένοι από την παραμονή τους στην Ελλάδα. Οι Γερμανοί, σαφώς πιο εκδηλωτικοί από τους Ιάπωνες, με ρωτούν τι πιστεύω ότι θα γίνει αν δεν ψηφιστεί «αυτό που γίνεται σήμερα στη Βουλή», αλλά δεν τους απασχολεί και ιδιαίτερα. Πιστεύουν ότι αυτή η κατάσταση θα εξαπλωθεί στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία.

-Στη Γερμανία; τους ρωτάω.
-Όχι, στη Γερμανία δεν είναι έτσι ο κόσμος, εμείς τα κάναμε παλιότερα αυτά, το σύστημα πλέον δεν επιτρέπει τέτοιες συμπεριφορές.
-Και με τα λεφτά, τις τράπεζες;
-Όχι, όχι, δεν υπάρχει περίπτωση.

Δεν θέλουν καν να το εξετάζουν ως ενδεχόμενο. Οι Γιαπωνέζοι προσπαθούν φιλότιμα να συμμετάσχουν στη συζήτηση, αλλά η αλήθεια είναι πως μάλλον έχουν χάσει αρκετά επεισόδια. Οι κουβέντες για πολυνομοσχέδια, τη Μέρκελ, τον Παπανδρέου και το haircut τους φαίνονται πιο ξένες κι από τα κινέζικα, από αυτά μπορούν τουλάχιστον να διαβάζουν τους χαρακτήρες. Είναι κάτι πολύ μακρινό γι’ αυτούς. Έλληνες, Γερμανοί και Γιαπωνέζοι, βιώνουν τελείως διαφορετικά την κατάσταση, στην καρδιά της πόλης, με τα δακρυγόνα να μην έχουν κατακάτσει ακόμη, όχι άδικα. Δεν τους αγγίζει, δεν τους αφορά.

Οι Γιαπωνέζοι απλά παρατηρούν, οι Γερμανοί θεωρούν ότι το πρόβλημα δεν πρόκειται να φτάσει στην πόρτα τους γιατί έχουν την μπάλα στο γήπεδο. Τι κι αν έχασαν από τον Ολυμπιακό, εκτός Καραϊσκάκη δεν τους λένε γηπεδικά συνθήματα. Παρεπιπτόντως, οι συγκεκριμένοι το 3-1 το φέρουν βαρέως και μου χτύπησαν τα περί διαφθοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Από ό,τι κατάλαβα η ήττα δεν ήταν τόσο μεγάλο σοκ, η εναλλαγή από ένα ασφυκτικά γεμάτο γήπεδο με τόσο δυνατή έδρα, σε ένα κατασπασμένο κέντρο, μια μόλις ημέρα πριν την πρώτη διαδήλωση, με χιλιάδες κόσμου, ξύλο, δακρυγόνα. Δεν περίμεναν να βρουν το γήπεδο γεμάτο. Όταν τους είπα ότι οι ίδιοι άνθρωποι που πήγαν γήπεδο μπορεί έτσι απλά να κατέβηκαν στο κέντρο να διαδηλώσουν την επόμενη, δεν με πίστευαν.

Οι Γιαπωνέζοι πάλευαν να καταλάβουν πώς περάσαμε απ’ τη διαδήλωση στο ποδόσφαιρο. Μάταια, πρέπει να τους δυσκόλεψαν και τα αγγλικά των Γερμανών σε μεγάλο βαθμό, ομολογώ ότι και τα δικά μου φτωχά Ιαπωνικά δεν επεκτείνονται σε χρηματοοικονομικά και ποδοσφαιρικά χωράφια, όπως και τα δικά τους Αγγλικά, ούτε κατά διάνοια, αλλά άξιζε η προσπάθεια. Από μεριάς τους, όλο “sugoi!”, “so desu ne?” στα πιο σοβαρά και πολύ χαμόγελο.

Στο δρόμο της επιστροφής, κατάλαβα ότι μάλλον περισσότερο από τους άρτι  αφιχθέντες από Κυκλάδες Ιάπωνες και τους ταπεινωμένους ποδοσφαιρικά εν Πειραιεί Γερμανούς, περισσότερο με την κατάσταση στο κέντρο, την εικόνα που αντίκρισα σε συνδυασμό με το όλο κλίμα που επικράτησε τις ημέρες που πέρασαν σοκαρίστικα εγώ, παρά εκείνοι. Διαφορετικές προσλαμβάνουσες, άλλες κουλτούρες. Όλα στο ίδιο τραπέζι, με τις ίδιες μπύρες και ελιές Καλαμών.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο aixmi.gr

27 λεπτά

27 λεπτά

Τόσο το έκανα με τα πόδια χθες, 11:57’ – 00:24’. Στις 00:25’ ήμουν ήδη στο ασανσέρ για το σπίτι. Ούτε τρέξιμο, ούτε πολύ χαλαρά. Παρέα με Sébastien Tellier, πέρασα στο 1ο μέρος της 4ης Συμφωνίας του Beethoven, κατόπιν σε Caribou και μέχρι να γυρίσω το κλειδί και να μπω στο σπίτι, έπαιζε Moulinex. Ανακατεμένα θα πεις.
Ποιος ορίζει το soundtrack της στιγμής; Όσον αφορά τη μουσική στα αυτιά μου, η ανθολόγηση είναι δική μου δουλειά, τι θα ταιριάξει με τι, ξεκινά από την τύχη, ένας αλγόριθμος θυμάται τις προτιμήσεις μου όταν διαλέγει για μένα από τα 1000 κομμάτια που χωρούν στην παλάμη μου.



Από την Κυδαθηναίων, τέρμα τη Μονής Αστερίου, και Αμαλίας. Έντονη η μυρωδιά του καμένου ακόμη, μηχανήματα του δήμου καθαρίζουν το δρόμο από τις σπασμένες ορθομαρμαρώσεις, οδοκαθαριστές με μάνικες ρίχνουν νερό με πίεση, να ξεπλύνουν τα συντρίμμια της διαδήλωσης. Κάψιμο από τα δακρυγόνα, ανακατεμένο με τη κλασσική πλέον κατουρίλα στο ύψος του Εθνικού Κήπου, δίπλα στο περίπτερο.



Περπατώ στο εντελώς άδειο οδόστρωμα, δεν κυκλοφορεί ψυχή και είναι μόλις μεσάνυχτα. Η πόλη γυαλίζει από το νερό, βλέπω τους ευζώνους να μπαίνουν στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, παρέα με το συνοδό τους στο χακί. Κοντοστέκομαι, βγάζω τα ακουστικά και παρακολουθώ την αλλαγή φρουράς, ακούγεται ο Beethoven, του λέω να σωπάσει με το δάχτυλό μου στην τσέπη, υπακούει. Είμαι μόνη, στην καρδιά της πόλης, απέναντι από το ναό της Δημοκρατίας.



Λίγες ώρες πριν εκεί μέσα, ψηφίστηκε το πολυνομοσχέδιο υπό την απειλή της μη εκταμίευσης της 6ης δόσης του δανείου, ναι, αυτής που το Σεπτέμβρη είχαμε σίγουρη. Αφήνω τις σκέψεις στην άκρη και συνεχίζω να κοιτώ την αλλαγή φρουράς, στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, που κάποιοι δεν σεβάστηκαν προχτές. Όποιοι κι αν είναι, με όση οργή και εάν πέταξαν το αναμμένο μπουκάλι, δεν το εξετάζω, δεν με αφορά.

Η αλλαγή έγινε, στρίβουμε όλοι μαζί στη Βασιλίσσης Σοφίας, το βήμα μου είναι πιο γρήγορο, ο Beethoven συνεχίζει να παίζει, με κοιτούν τρεις αστυνομικοί έξω από τη λέσχη των Αξιωματικών, έχω μετρήσει ήδη πάνω από δέκα παρατημένους καφέδες και νερά στη μαρμαροποδιά του κήπου, όλα είναι κάπως, περάσαμε και σε ήχους electro, αναρωτιέμαι τι βγήκε από όλη αυτή την ιστορία.

Ένας βουλευτής μείον στο κυβερνόν κόμμα, το νομοσχέδιο ψηφίστηκε και η πόλη μετράει πληγές. Κερδήθηκαν εντυπώσεις, άνοιξαν κεφάλια, ξοδεύτηκαν τόνοι χημικών, εκτοξεύθηκαν νταμάρια ολόκληρα λαμπρό Πεντελικό μάρμαρο από Έλληνα σε Έλληνα και η χώρα πήρε τη δόση της. Για να μην πονάει, όπως κάνουν οι εξαθλιωμένοι ναρκομανείς κάθε μέρα στις πιάτσες.



Χωρίς κάποια πρόταση, χωρίς αύριο. Μέχρι να πεθάνουμε ως κοινωνία και να μας μαζέψουν απ’ το πεζοδρόμιο.

Διαβάστε το άρθρο στο maga.gr

Γιαούρτι, φωνή, παραπολιτική

Γιαούρτι, φωνή, παραπολιτική

Παραπολιτική. Η μητέρα όλων των μαχών.

Από τις αρχές τις δεκαετίας του ’90 που μπορώ να θυμηθώ τις εφημερίδες, πάντα ένα κομμάτι τους ήταν αφιερωμένο στον ελαφρό -κατά κάποιους- σχολιασμό των πολιτικών προσώπων της επικαιρότητας. Τι έφαγαν και, κυρίως, με ποιους το έφαγαν, καβγάδες, συσχετισμοί, κουτσομπολιά. Ορισμένοι πολιτικοί, κυρίως δυνατές και χαρισματικές προσωπικότητες, είχαν ανέκαθεν το χάρισμα είτε να τροφοδοτούν τα έντυπα με τη συμπεριφορά και το ταμπεραμέντο τους, είτε να υποχρεώνουν τους οικοδεσπότες της εκάστοτε στήλης να σκαρφίζονται τα απίστευτα ή να κάνουν την τρίχα τριχιά, ώστε να συζητηθεί το όνομα τους για πράγματα και καταστάσεις συχνά παντελώς άσχετα με τις πολιτικές τους επιλογές.

Τον τελευταίο καιρό, η πολιτική εκπίπτει στα μάτια του πολίτη καθημερινά. Οι στήλες με τα παραπολιτικά έχουν αντικαταστήσει τους διαλόγους στα γεύματα και τις βραδυνές εξόδους μεταξύ άλλοτε δελφίνων, με σκηνές καταδίωξης των πολιτικών ανδρών και γυναικών της χώρας από αγανακτισμένους, ξεβολεμένους και αρκετές φορές αγουροξυπνημένους πολίτες. Συνήθως η καταδίωξη συνοδεύεται από εκτόξευση νωπών, κυρίως, προϊόντων από το καλάθι της νοικοκυράς.

Κατακριτέα από μεριάς μου ως αντίδραση, το στραγγιστό γιαούρτι ουδέποτε βοήθησε στον ειλικρινή διάλογο. Κι αν δεν πιστεύετε ότι ο διάλογος μεταξύ πολιτικού και πολίτη μπορεί να είναι ειλικρινής, έστω. Ακόμη και ο διάλογος με μάσκες και ψέματα είναι καλύτερος από το αυγό και το γιαούρτι. Από τη βία, γενικώς.

Το αυτό ισχύει και για τη λεκτική βία, φυσικά. Όταν δε αυτή ασκείται μεταξύ συναδέλφων, πολιτικών εντός επιτροπής της Βουλής με σοβαρό θέμα συζήτησης και συγκεκριμένα στην Επιτροπή Οικονομικών, η οποία συζητά για τον προϋπολογισμό, τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Το να πει κανείς ότι σοκάρεται στο άκουσμα του διαλόγου θα ήταν τρελή υποκρισία, όπως και η αναπαραγωγή του καθαρή κατινιά. Όσοι σοκάρονται δεν έχουν παρά να περάσουν έξω από μια οποιαδήποτε συνέλευση χρωματισμένων συνδικαλιστικών οργάνων. Από φοιτητικούς συλλόγους, μέχρι επιμελητήρια.

Όσο, λοιπόν, καταφεύγουμε σε βία δεν υπάρχει διάλογος. Χωρίς το διάλογο δεν μπορεί να προκύψει λύση. Πόσο μάλλον στη Βουλή των Ελλήνων, το “Ναό της Δημοκρατίας” και άλλα ξύλινα. Από αυτά, δόξα το Θεό, χορτάσαμε.

Όσον αφορά τον καβγά στην επιτροπή, θα μείνω στην ατάκα που εκστόμισε ο κ. Κεφαλογιάννης, μετά την λήξη του επεισοδίου με την κα. Παπανδρέου. “Τις γυναίκες δεν τις χτυπάμε ούτε με τριαντάφυλλο”.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, ελάχιστα χαριτωμένο, 100% σεξιστικό σχόλιο -κι αυτό όχι επειδή το στερνό μου ζεύγος στον καρυότυπο είναι ΧΧ. Να φανταστώ αν αντί της κας. Παπανδρέου στο Προεδρείο της επιτροπής ήταν άντρας, θα είχαν υλικό οι μονταζιέρες για τα δελτία το βράδυ.

Και, τέλος πάντων, αφού οι πολιτικοί τους οποίους οι ίδιοι οι πολίτες έχουν στείλει με την ψήφο τους στη Βουλή και τις επιτροπές αυτής, δεν φαίνεται να μπορούν να κάνουν διάλογο σε ένα επίπεδο, καλό θα ήταν οι πολίτες οι ίδιοι να “διδάξουν” τη διαλεκτική. Αν δοκιμάσουμε να στείλουμε μια επιστολή αντί για γιαούρτι και αβγό, μπορούμε εξοικονομώντας τρόφιμα για το καθημερινό μας τραπέζι να βάλουμε τον άνθρωπο στον οποίο απευθυνόμαστε σε σαφώς βαθύτερο προβληματισμό από τον κόπο του να αλλάξει ένα σακάκι. Σίγουρα, δεν θα το δείξουν τα δελτία των 8. Όπως και πιθανόν αν δεν γινόταν χρήση λεκτικής βίας σήμερα στην επιτροπή να μη μαθαίναμε για τη συνεδρίαση. Αλλά, για μισό λεπτό. Ενδιαφέρθηκε κανείς να μάθει τι συζητήθηκε; Όχι. Όλοι έμειναν στην κόντρα, γιατί πουλάει περισσότερο ως θέμα τελικά. Μήπως, τελικά, στο βωμό της εκτόνωσης της έντασης της στιγμής, μέσω της χρήσης οποιουδήποτε είδους βίας χάνεται η ουσία; Μήπως μέσω της παράκαμψης του διαλόγου πετάμε κάθε μέρα εργαλεία της Δημοκρατίας στα σκουπίδια;

Μήπως, τελικά, πολίτες και πολιτικοί πρέπει να καταλάβουμε ότι με τις φωνές και τα γιαούρτια δεν βάφονται αυγά;

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο aixmi.gr

Steve Jobs: Groupies, Σχετικότητα και Παρακεταμόλη

Steve Jobs: Groupies, Σχετικότητα και Παρακεταμόλη

Να εξηγηθούμε από την αρχή. Γράφω από Macintosh, όχι σε .docx ή .doc, αλλά σε .pages, από επιλογή. Το τηλέφωνο μου δεν είναι και τόσο έξυπνο, ανήκει στην κατηγορία του δύσχρηστου και ημίχαζου, αλλά η μουσική μου είναι πάντα στην τσάντα ή την τσέπη μου, από το σχολείο, από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Από το 2o έτος δε, με σήμα το μηλαράκι. Τονίζω λοιπόν ότι δεν έχω κολλήματα, ούτε εναντίον της Apple, ούτε εναντίον του μακαρίτη. Ποιού μακαρίτη; Του Steve Jobs ντε.

Όλα είναι εργαλεία και είναι στο χέρι του καθενός αν θα τα χρησιμοποιήσει σωστά ή όχι. Το οποιοδήποτε εργαλείο άλλωστε, χωρίς το μυαλό δεν μπορεί (ακόμη) να παράξει. Ούτε επιστήμη, ούτε μουσική, ούτε γραφιστική, ούτε λόγο. Η παραγωγικότητα και η ευκολία δεν είναι σε καμία περίπτωση όλο το μέρος της δουλειάς. Φυσικά και είναι πάντα ωραίο και ευχάριστο να δουλεύει γρήγορα και καλά ο υπολογιστής σου, να πηγαίνει το internet σου σφαίρα, σε βοηθά να κάνεις τη δουλειά σου πιο γρήγορα. Ή αν δεν δουλεύεις, να χαζέψεις με όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα μπορείς.



Πληροφορήθηκα λοιπόν τον θάνατο του Jobs μέσα από το ίδιο του το μηχάνημα, από το εργαλείο. Είναι λίγο περίεργο αν το σκεφτεί κανείς, αλλά τελικά μπορεί και όχι. Γιατί; Γιατί κάθε μέρα, κάθε τι που υπάρχει στο χώρο που κινούμαστε και ζούμε, κάθε κατασκεύασμα κρύβει από πίσω του ένα ή περισσότερα μυαλά, πατέντες, ψυχές, εργασία και φυσικά μπόλικο marketing. Το όνομα του Jobs εμφανίζει υπερδιπλάσια αποτελέσματα από τη Marie Curie στο Google (τι πα να πει ποια είναι η Curie;). Θα μου πει κάποιος, ο Albert Einstein όμως, έχει περισσότερα από τον Jobs. Ναι, για κάτσε, τη δεκαετία του ’20 δεν πήρε ο Einstein το Nobel Φυσικής; Μα πιο mainstream φιγούρα στην επιστήμη δεν υπάρχει και ίσως δεν θα υπάρξει και ποτέ. Τι κι αν τα netrino πάνε πιο γρήγορα απ’ την ταχύτητα του φωτός, δεν έχει και πολλή σημασία. Η εικόνα προς τα έξω μετρά γι’ αυτό το πρόσωπο. Άλλωστε ένα πολύ μικρό κομμάτι του κόσμου που αναγνωρίζει το πρόσωπο του ξέρει το επιστημονικό του έργο. Δεν είναι και τόσο εύκολο να το κατανοήσει κανείς πλήρως, εδώ που τα λέμε, αλλά οι περισσότεροι μάλλον δεν έχουν ούτε μια γενική ιδέα. Άσχετοι για τα περί σχετικότητος σαν να λέμε.

Φυσικά κι όταν μας άφησε χρόνους ο Albert δεν υπήρχε ούτε internet, ούτε κοινωνικά δίκτυα για να γίνει τέτοιο flooding λόγου, θρήνου και εικόνας. Και παράτα τον στην άκρη αυτόν, εντάξει, είναι λυπηρό να πεθαίνει από καρκίνο ένας άνθρωπος στα 56 του χρόνια. Πόσο μάλλον όταν είναι δημιουργικός και χαρισματικός. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω την υστερία. Έχουμε μπερδέψει τους καινοτόμους επιχειρηματίες με τους ανθρώπους του πνεύματος, των γραμμάτων και των επιστημών. Θα μου πείτε, ναι, αυτός ξεκίνησε στο garage των γονιών του για να φτιάξει τον πρώτο του υπολογιστή.



Ναι, αλλά και σήμερα παρόλο που είχα υπολογιστή, το ότι γράφω τώρα αυτό το κείμενο οφείλεται στην έρευνα των ανθρώπων όπως ο Harmon Northrop Morse και ο Julius Axelrod, ο οποίος πήρε και Nobel Ιατρικής, για την έρευνα τους σχετικά με τα αναλγητικά. Παρακεταμόλη. Ποιος τους ξέρει; Κανένας. Ποιος κάνει χρήση της έρευνας τους; Όλοι μας, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Δεν σας λέω για θεωρίες σχετικότητας και Ράδιο, Πολώνιο κτλ. Παρακεταμόλη. Τους ξέρατε; Όχι ε; Κανένας. Απόλυτα λογικό, όπως δεν ξέρετε κι αυτόν ο οποίος ανακάλυψε το πυρίτιο. Γιατί να σας νοιάζει; Χωρίς ημιαγωγούς δεν θα υπήρχε υψηλή τεχνολογία ούτε Apple φυσικά. Είναι ο Antoine Lavoisier, μέγιστος χημικός του 18ου Αιώνα.

Καινοτόμοι ερευνητές, χωρίς groupies. Και δεν φταίει η εποχή. Οι μεγάλοι επιστήμονες της εποχής μας παραμένουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό γιατί δεν τους δείχνει η τηλεόραση, άντε να τους δοθούν 3 λεπτά μια εκπομπή για τις ανακαλύψεις τους, μετά από παρουσιάσεις σε συνέδριο. Χωρίς events, hashtags, άρθρα σε blog. Όχι επειδή δεν προσφέρουν γνώση και καινοτομία στο κοινωνικό σύνολο. Δεν είναι σταρ, ακόμα και αν πάρουν καποια μεγάλη διάκριση, δεν θα γίνουν σταρ.

Ας τα δούμε λοιπόν λιγάκι διαφορετικά τα πράγματα. Όπως λοιπόν λυπάται ένας Apple fan για τον πρόωρο χαμό της “ψυχής της εταιρίας”, του ανθρώπου που ήξερε να δημιουργεί ανάγκες στο κοινό της, στους πελάτες του, να θυμόμαστε όταν πιάνουμε ένα ραδιόφωνο στα χέρια μας τον Guglielmo Marconi, τον Thomas Edison, τον Nikola Tesla. Κι αυτοί είναι μόνον οι μεγάλοι. Όπως και πίσω από την τεχνολογία του Mac που γράφω αυτή τη στιγμή είναι τόσος κόσμος, πατέντες, υλικά, τεχνολογία. Αν η εταιρεία που τον εμπορεύεται θέλει να μου τον πουλήσει ως ακόμη μια ιδέα του Jobs, οk. Μπορεί να είναι κι έτσι.



Αλλά πειράζει που όποτε κοιτάω το αλουμινένιο σώμα του υπολογιστή μου σκέφτομαι την ανοδίωση του αλουμινίου και πως μπορεί να ανακαλύφθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα; Εντάξει, ωραίο είναι και το φωτάκι όταν πέφτει ο υπολογιστής για ύπνο, που αναβοσβήνει με το ρυθμό της ανθρώπινης αναπνοής, είναι η λεπτομέρεια. Όμορφο πολύ.

Αλλά στην τελική μέσα από αγαπημένα μάτια και ανθρώπους αναπνέουμε, όχι από τη φωτεινή οπή του υπολογιστή μου. Μην τρελαθούμε.

Διαβάστε το άρθρο στο maga.gr

Θα τα πούμε στα Δικαστήρια;

Θα τα πούμε στα Δικαστήρια;

 

Κι αν ναι, πότε; Η πατρίδα μας, αυτή με τους κάμπους τα άσπαρτα βουνά, τον ήλιο της που χρυσολάμπει που λέει και ο ποιητής Ι. Πολέμης, κατοικείται από έντεκα και κάτι εκατομμύρια ψυχές. 11.329.618 τις μέτρησε η Eurostat για την αρχή του 2011. Σώπα, είμαστε περισσότεροι από τους Σουηδούς, μαγεία. Κάτι είναι κι αυτό.


Για το ίδιο χρονικό διάστημα, στην Ελλάδα πάντοτε, εκκρεμούν πάνω από 445.000 υποθέσεις, στις Εισαγγελίες Εφετών, Πρωτοδικών και στα Πρωτοδικεία. Τα ποινικά, όχι τα αστικά. Σαν να λέμε ότι εκκρεμεί μια υπόθεση ανά 25 κατοίκους. Πιο σωστά, επειδή σπανίως αντιδικεί κανείς με τον καθρέπτη, εκτός αν είναι κλινική περίπτωση, σε πιο ρεαλιστικά πλαίσια φτάνουμε σε μια υπόθεση ανά 12 κατοίκους, σε περίπτωση που εμπλέκονται μόνο 2 αντίδικοι. Επειδή αυτό συμβαίνει σπανίως, ο παρονομαστής μικραίνει.

Οι άνθρωποι όμως δεν είναι αριθμοί. Η βασανιστικά αργή απόδοση Δικαιοσύνης, αφορά σχεδόν κάθε σπίτι. Οι αγωγές στην καλύτερη των περιπτώσεων εκδικάζονται σε 1-2 χρόνια, ανάλογα με τις αναβολές και μπορεί να φτάσουν και την πενταετία, εύκολα. Να αδειάζει το πινάκιο μου είπε μια φίλη δικηγόρος. Τον δικαστή της έδρας δεν τον αφορά, αν τη δικαιούται, θα την δώσει την αναβολή, για ψύλλου πήδημα, να τελειώνει η υπόθεση. Έτσι γίνεται, αναβολή κανένα τετράμηνο στην καλύτερη των περιπτώσεων. Τα ποινικά δε, τραβάνε χρόνια και “καθαρίζουν” στη δεκαετία. Ανάλογα λέει πόσοι μάρτυρες είναι, αρρωσταίνει ο ένας, τον πονάει το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο ο άλλος.



Εν τω μεταξύ, οι εμπλεκόμενοι και το περιβάλλον τους περνούν τις νύχτες άυπνοι, φρενάρουν πλάνα ζωής, καπνίζονται χωράφια καπνού, χάνονται εκτάσεις ολόκληρες στη χαρτούρα, δένονται δεκάδες κόμποι σε γραβάτες δικηγόρων. Το κράτος πληρώνει ένα κάρο λεφτά για προφυλακίσεις στα ήδη τιγκαρισμένα σωφρονιστικά καταστήματα, με κόσμο που δεν μπορεί να απελαθεί γιατί έχει δηλώσει ότι είναι από χώρα που δικαιούται άσυλο και έχει μπει στη χώρα με σκισμένα χαρτιά, βαποράκια, χρήστες, εμπόρους ναρκωτικών, μαφιόζους ότι εθνικότητας μπορείς να φανταστείς, παράδεισος.

Πριν κάποιους μήνες, το Υπουργείο Δικαιοσύνης στην προσπάθεια του να αποσυμφορήσει σωφρονιστικά καταστήματα και δικαστήρια, μετέτρεψε κακουργήματα σε πλημμελήματα και αντιστοίχως πλημμελήματα σε πταίσματα.
φτάνει η όλη διαδικασία να είναι μαρτύριο, μια ψυχοφθόρα εμετική παρωδία
Ακολούθησε η γνωστή ιστορία περί αποποινικοποίησης, η οποία για να μην αδικήσουμε το Υπουργείο, εστιάζει και σε θέματα αντιμετώπισης των χρηστών γενικότερα.

Η ανεπάρκεια των δικαστηρίων, ο περιορισμός των αναβολών και άλλα μέτρα τα οποία σε κάποιον, ο οποίος είναι έξω απ’ τον χορό, μοιάζουν αυτονόητα, αποφασίζονται τελευταία, σήμερα, ένα τσικ πριν την πτώχευση και με το μαχαίρι στο λαιμό γενικώς και ειδικώς. Δεν πήγαν στην Ευελπίδων αυτή την εβδομάδα τα 2/3 της Τροΐκα για περίπατο, καφέ, κους κους και να θαυμάσουν την αρχιτεκτονική. Μην τρελαθούμε, έτσι;



Μετά σκέφτομαι, πως η απόδοση της δικαιοσύνης είναι υποκειμενική ως έννοια για τον καθένα, τι πλημμέλημα, τι πταίσμα σου λέει. Έτσι κι αλλιώς, αν δεν είναι κατινίστικα θέματα και λεφτά, για τα πιο σοβαρά, η απόδοση Δικαιοσύνης μοιάζει τόσο ψιλά γράμματα από ένα σημείο και μετά, που φτάνει η όλη διαδικασία να είναι μαρτύριο, μια ψυχοφθόρα εμετική παρωδία αυτού που είχες στο μυαλό σου στην αρχή.

Μόνο στις σειρές του Φώσκολου και στις ταινίες υπάρχει δικαίωση και αγκαλιές με δάκρυα στα μάτια. Στην αληθινή ζωή, παίζει πιο πολύ το δέυτερο. Φυσικά και δεν συγχέω δικαίωση και Δικαιοσύνη, δεν είναι πάντοτε το ίδιο. Αλλά είναι γεγονός ότι όταν τραβάει μια ιστορία και ο πολίτης δεν εμπιστεύεται τους μηχανισμούς απόδοσης Δικαιοσύνης, δεν περιμένει πολλά.

Από την άλλη μεριά, οι δικαστικοί λειτουργοί είναι κάτι σαν τους ιατροδικαστές, βλέπουν τόσες υποθέσεις την ημέρα, δεν σοκάρονται το ίδιο εύκολα, φυσικό είναι από ένα σημείο κι έπειτα. Δεν είναι πάντοτε ίσως τόσο “τυφλοί” όσο θα θέλαμε και προφανώς βλέπουν και τα πιο πρακτικά θέματα της ιστορίας, τα οποία εμείς ούτε να τα φανταστούμε μπορούμε. Δουλειά τους είναι όμως και υποτίθεται ότι πληρώνονται επαρκώς για να είναι θεότυφλοι.

Οι δικηγόροι προφανώς και θα κάνουν το καλύτερο για τον πελάτη τους, χωρίς να υπολογίσουν τη ζημιά που θα πάθει ο αντίδικος κι ας μη πούνε την αλήθεια. Άλλωστε το Ευαγγέλιο δεν παίρνει φωτιά αν πεις ψέματα, δεν το καταλαβαίνει και κανέις. Ψιλά γράμματα. Αυτό είναι γεγονός. Δεν περιμένει κανένας να αλλάξει αυτό. Αλλά όχι και να σέρνεσαι στα δικαστήρια για μια δεκαετία και το κράτος να προσπαθεί να σε πείσει ότι έχει κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αποδοθεί η Δικαιοσύνη στην ώρα της.


Όχι τιποτ’ άλλο, κιτρινίζει και η χαρτούρα σε μια δεκαετία. Too much.

Διαβάστε το άρθρο στο maga.gr

Άνθρωποι της γενιάς μου

Άνθρωποι της γενιάς μου

 

Δανείζομαι από τους AbOvo:

“Ελλάδα 2011. Μια χώρα σε αποσύνθεση. Χρέος, ανεργία, αγανάκτηση, οικονομική καταστροφή. Ένας ολόκληρος λαός σε πανικό και απελπισία. Ποιος μπορεί αυτήν την ύστατη στιγμή να σώσει τη χώρα; Το Ίδρυμα.”

Αυτοί είναι οι τίτλοι αρχής που επέλεξε αυτή η θεατρική ομάδα, η οποία προσπαθεί με ένα ιδιαίτερα καυστικό χιούμορ να αναδείξει τα στραβά και τα ανάποδα που όλου αρνούμαστε να κοιτάξουμε, αυτά που μας έφεραν ως εδώ.

Άνθρωποι της γενιάς μου. Παραγωγικές δυνάμεις, ή μάλλον άνθρωποι σε παραγωγική ηλικία σε μια χώρα σε ύφεση, όπου το “ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια” αρκετά σύντομα θα φαντάζει βεβαιότητα.

Δυο πολύ καλοί φίλοι, ζευγάρι, μένουν μαζί, έκαναν σε δύσκολους καιρούς το βήμα να μείνουν μαζί και θέλω να τα καταφέρουν. Δεν βγαίνουμε έξω, αρκούμαστε σε μια μπύρα στο μπαλκόνι, εμένα μια μπύρα, ένα φαγάκι μαζί τους και 2 κουβέντες με κάλυπταν, με καλύπτουν και θα με καλύπτουν πάντα.

Ο κολλητός μου, είπε ατάκα, “όσο βγαίνουν ακόμα οι βενζίνες για να κάνουμε καμία βόλτα μέχρι το Αττικό Άλσος με το micra, καλά είμαστε”. Και είναι αλήθεια. Άντε και κανένα βρώμικο στη Μαβίλη. Για Μέγαρο (πριν το βρώμικο) φέτος που δεν θα έχουμε και φοιτητικό εισιτήριο, δεν μας βλέπω. Στις πρόβες του Ωδείου Αθηνών, όποιος, ότι, σε καμία τσάμπα συναυλία και τα υπόλοιπα όπως και ότι κάτσει.

Η άλλη μου η φίλη, θέλει να προσπαθήσει να κάνει κι άλλα πράγματα, αλλαγές μεγάλες, αφού δεν τη γεμίζει η δουλειά της και θα τα κάνει, της έχω εμπιστοσύνη. Θα τα καταφέρει. Θα ισορροπήσει, θα πάει μπροστά τον εαυτό της και θα κατορθώσει να κρατάει κι αυτόν που θέλει από το χέρι.

Ο άλλος, ο μουσικός, ο ξενιτεμένος, προσπαθεί μακρυά από τον ήλιο και την οικογένεια του να κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γυρίσει πίσω. Όχι σε μια χώρα όπου οι ορχήστρες ξεχνάνε να πληρώσουν μουσικούς για 1-2 χρόνια, όπου πρέπει να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη για να παίξεις. Κι ας είσαι καλός. Αν έχεις κοννέ και είσαι του Τάδε, ε, δεν θα παίζεις και καλύτερα; Όχι ε; Καλά. Λείπει και ευτυχώς που τώρα με το ίντερνετ μπορώ και του μιλάω μέσω skype. Του στέλνω ένα βιβλίο κι ένα γράμμα με το ταχυδρομείο, ακόμα καλύτερα κι από skype κι ας είναι αργό, ρετρό, είναι αλλιώς. Άλλο πράγμα η εικόνα βέβαια. Αλλά η ανθρώπινη επαφή, ο χθεσινός καφές που ήπιαμε δεν εξαγοράζεται. Με βροχή, στην Πινακοθήκη, ινκόγκνιτο, με την πρώτη βροχή του Σεπτέμβρη. Έτσι πρέπει.

Διαφορετικοί άνθρωποι, ομάδες ανθρώπων, προσωπικότητες, θέλω και πιστεύω σε πολλές περιπτώσεις, άλλη γνώση, κοινή γενιά και καταλήγω, σε αρκετά πράγματα, σε πολλά μάλλον κοινή παιδεία. Η γενιά μας. Μεγάλωσε προστατευμένη από την οικογένεια, μορφώθηκε, πήρε τα καλύτερα, χωρίς να μάθει ποτέ αν ήταν αληθινά. Από γονείς ελεύθερους επαγγελματίες, υπαλλήλους, στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Είχαν δουλειά όμως. Και όσοι ήταν και σπουδαγμένοι, με τα μισά που κάναμε εμείς σήμερα, με σίγουρη τις περισσότερες φορές θέση σε αυτό που σπούδασαν. Εμείς δεν είμαστε έτσι, δεν θα βρούμε όλοι δουλειά σε αυτό που θέλουμε, δεν θα κάνουμε τη δουλειά που σπουδάσαμε. Κάποιοι από εμάς αν έχουν δουλειά θα είναι πάρα πολύ τυχεροί.

Επιστρέφω όμως στην ερώτηση των AbOvo. Ποιος, (εκτός από την εκπομπή τους), μπορεί να σώσει τη χώρα; Η γενιά μας, η γενιά μου που θα κληρονομήσει αυτό το ρημαγμένο χωράφι. Σίγουρα θα είναι δύσκολα και ο πάτος ακόμα αργεί. Και θα μας πάρει και μια – δυο μέρες να μην κάνουμε τίποτα, θα κάτσουμε να κλαίμε μέσα στις λάσπες, στο χωράφι, από απελπισία. Αλλά μετά θα πρέπει να σηκωθούμε, να ξεχορταριάσουμε, να οργώσουμε, να σπείρουμε σωστά αυτή τη φορά, όχι όπως οι προηγούμενοι, μπας και φάμε τίποτα. Νέα παιδιά είμαστε, 3 πράγματα θέλουμε για να προχωράμε. Το ένα είναι της ηλικίας και μας περιμένει στη γωνία, το άλλο το έχουμε και το τρίτο όπως και να’ χει είναι το πιο αμφίβολο και δύσκολο. Έρωτας, γνώση και εργασία.

Κι αν μείνουμε με τα 2 από τα 3, αν πιάσουμε τον απόλυτο πάτο, αν μαζευόμαστε σε πλατείες και δεν έχουμε ούτε ένα ευρώ για μια μπύρα, αν συνεχίζουμε να κλαίμε από απελπισία στο δρόμο, να μην σταματήσουμε να αναπνέουμε.

Δεν θα σταματήσουμε να ζούμε. Εγώ δεν θέλω να σταματήσω να ονειρεύομαι. Από ένα καλύτερο αύριο για όλους μας, μέχρι τη ζεστή του αγκαλιά για ύπνο, δεν θα πάψω να ονειρεύομαι. Δεν θα μου το επιτρέψω. Γιατί θα σταματήσω να ζω. Αυτή είναι η ανάσα μου, η ανάσα μας.

Αλλιώς θα παραιτηθούμε και δεν θα τα καταφέρουμε. Μαυρίλα, κατάθλιψη, βούρκος, πηγάδι, πάτος, ναι αλήθεια, όλοι τα βλέπουμε αυτά. Ας προσπαθήσουμε όμως να κρατάει ο ένας τον άλλο από το χέρι. Τώρα έρχονται τα δύσκολα. Αν παραιτηθούμε δεν θα υπάρχει γενιά να ανάψει το κερί, να κάνει ποδήλατο. Θα μείνουμε στάσιμοι. Ψηλά το κεφάλι, δεν θέλει κανείς να το περάσει όλο αυτό, αλλά μάλλον δεν φαίνεται να υπάρχει επιλογή. Είτε εδώ, είτε έξω, ψηλά το κεφάλι και όσο μπορούμε, ο ένας στον άλλο, χαμόγελο. Αποδείχτηκε ότι χαμογελώντας γίνεσαι ευτυχισμένος. Στο χέρι μας είναι, όσο είναι.

Ας μην τους το χαρίσουμε.

Διαβάστε το άρθρο στο maga.gr

4 βιβλία, ίδιο προαύλιο

4 βιβλία, ίδιο προαύλιο

Σήμερα το πρωί, 12 Σεπτεμβρίου, πρώτη μέρα του νέου σχολικού έτους έκανα μια βόλτα για λίγα λεπτά από το παλιό μου σχολείο. 3 τετράγωνα απ’ το σπίτι,δεν είναι δα και κόπος. Μπήκα από την είσοδο του Δημοτικού, περπάτησα το προαύλιο, έριξα μια ματιά στις αίθουσες, βρήκα μισάνοιχτη την πόρτα του γραφείου των δασκάλων. Φυσικά και από τη γενιά των δικών μου εκπαιδευτικών δεν έχει μείνει κανένας. Τρία κοριτσάκια έπαιζαν, μαυρισμένα από το καλοκαίρι, ανέμελα, οι δάσκαλοι παραδίπλα είχαν κάνει πηγαδάκι και συζητούσαν. Πιάσαμε την κουβέντα.

Δύσκολη για όλους η χρονιά, για τον εκπαιδευτικό, τον μαθητή, το γονιό. Οι δασκάλες είχαν από ένα παιδάκι τουλάχιστον η καθεμία από ότι κατάλαβα, η μία προφανώς θα είχε στην τάξη της το παιδί της άλλης από ότι κατάλαβα. Ντυμένες όμορφα, βαμμένες όλες, πρώτη μέρα σήμερα. Το είχαν ρίξει και λίγο στην πλάκα, μάλλον γιατί τα σχολεία ανοίγουν στη χειρότερη δυνατή συγκυρία, η οικονομία σε κακό χάλι, η ψυχολογία όλων στο πάτωμα, υποδομή μηδέν.



Το σχολείο είναι ακριβώς όπως το άφησα στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Αλλάζουν λίγο τα χρώματα στους τοίχους και οι ζωγραφιές. Η εικόνα του είναι μάλλον ρετρό και θλιβερή. “Δεν έχουμε εργαλεία να κάνουμε τη δουλειά μας”, μου είπε η μια από τις δασκάλες. Κι έχει δίκιο. Της μετέφερα την εικόνα από το Πανεπιστήμιο, που την έχω φρέσκια. Κοιτώντας το κτίριο και αναλογιζόμενη ότι όντως δεν έχει αλλάξει και κάτι από τότε που ήμουν εγώ η πιτσιρίκα που τσίριζε στο μωσαϊκό, μάλλον ένοιωσα λίγο καλύτερα για την εικόνα που παρουσιάζει το Πανεπιστήμιο σήμερα. Στους τυφλούς ο μονόφθαλμος.

Εκεί που καθόμαστε στο παγκάκι που συνήθως περιμένουν οι μανάδες τα παιδιά να σχολάσουν, φάνηκε από την ανηφόρα μια μεγαλύτερη κοπέλα, με 4 βιβλία στα χέρια. Θυμήθηκα τις στοίβες που παίρναμε εμείς την πρώτη μέρα. Θυμήθηκα που πρόσεχα να μην πάρω ποτέ το πάνω πάνω βιβλίο, όπως τα έσφιγγε η μπλε κορδέλα, ήταν πάντα τα πιο ταλαιπωρημένα. Την πλησίασα, να της μιλήσω. Ά Λυκείου. Τα μάτια της βαμμένα με σκούρο μολύβι, όμορφη. Της αλλάξανε τμήμα από τις φίλες της και είναι στενοχωρημένη. Κοιτώ τις ράχες των βιβλίων. Ψάχνω με τα μάτια μου κάποιο βασικό μάθημα, Μαθηματικά, Φυσική, Άλγεβρα, Χημεία, κάτι. Τίποτα. Θρησκευτικά, λεξικό λογοτεχνικών όρων και ένα συμπληρωματικό βιβλίο Ιστορίας, με “κείμενα στα Αρχαία” όπως μου είπε η ίδια με παράπονο. Και ένα βιβλίο Αρχαία να σώζει την κατάσταση Η ίδια δεν έδειξε να ενοχλείται ιδιαίτερα.



Απόρησα. Η απάντηση της με αποστόμωσε. “Μα τα παιδιά της Γ’ Λυκείου δεν πήραν τίποτα και τα διώξανε. Αύριο αν δεν τους δώσουν πάλι κανένα σχολικό βιβλίο θα τα ξαναστείλουν σπίτι τους”. Τον Μάη όμως θα τα βάλουν κανονικά και με το νόμο να δώσουν εξετάσεις για να περάσουν στο Πανεπιστήμιο. Εκεί που θα πάρουν κακά συγγράμματα της δεκαετίας του ’80 -’90 σε φωτοτυπίες και κάποιες καλές και επικαιροποιημένες σημειώσεις, ηλεκτρονικά. Κι εγώ τότε κοίταζα να μην είναι το εξώφυλλο της Ιστορίας τσαλακωμένο.

Την είδα να κατεβαίνει την ίδια κατηφόρα που έπαιρνα κάθε χρονιά, φορτωμένη τα προσεκτικά διαλεγμένα βιβλία μου. Ανάλαφρη εκείνη, με τα βιβλία στο ένα χέρι, με γεμάτη τσάντα εγώ και τα υπόλοιπα στην αγκαλιά. Σεπτέμβρης 1999 – Σεπτέμβρης 2011. Αδικία.

Διαβάστε το άρθρο στο maga.gr

Με ένα ξένο αναγνωστικό στα χέρια

Με ένα ξένο αναγνωστικό στα χέρια

Θυμάμαι το 1996, καλοκαίρι, το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Σουηδία, με ένα πρόγραμμα παγκόσμιων camps, με παιδάκια από όλο τον κόσμο, για παιδάκια από όλο τον κόσμο. Μια ηλικία όλα. Παιδάκι από Γερμανία, Βραζιλία, Ισλανδία, Γαλλία, Αίγυπτο, Αμερική, Νορβηγία, από εμάς, την Ελλάδα και φυσικά τη χώρα που μας φιλοξένησε, τη Σουηδία. Το Linköping είναι μια πόλη 104.232 κατοίκων, 30.000 περίπου λιγότερων από τη Λάρισα. 4 παιδάκια ανά χώρα η αποστολή κι ένας αρχηγός. 6 παιδιά 16 χρονών για να λειτουργούν ηλικιακά ως συνδετικοί κρίκοι, μεταξύ των 11-12χρονων και των αρχηγών. Η Ελληνική αποστολή ήταν ελλειπής, τι πρωτότυπο. 2 κοριτσάκια κι ένα αγοράκι.



Οι 6 Σουηδοί που ήταν το προσωπικό του camp, επέλεξαν τις εγκαταστάσεις ενός Δημοσίου σχολείου λίγο έξω από την πόλη. Όλα ήταν καταπράσινα, μεγάλα γήπεδα ποδοσφαίρου, γήπεδα τένις, στίβος και σε απόσταση αναπνοής μια λίμνη, παράδεισος. Το σχολείο σύγχρονο, πεντακάθαρο. Με θυμάμαι να κοιτάξω τον μαγνητικό πίνακα της τάξης όλο θαυμασμό. Και γράφεις, και κολλάς πράγματα. Φοβερό. Είπαμε, 1996. Από το δικό μου κτίριο με τα συστεγαζόμενα Δημοτικά, Νηπιαγωγεία, το Γυμνάσιο και το Ειδικό σχολείο, διπλοβάρδιες εννοείται, ήταν ένα σοκ.

Οι τάξεις χρησίμευαν ως υπνοδωμάτια, είχαν απομακρυνθεί τα θρανία και κοιμόμασταν χωριστά τα αγόρια από τα κορίτσια, ανάμεικτες οι χώρες. Πολύ όμορφα. Επίσης, λόγω γεωγραφικού πλάτους, δεν πολυνύχτωνε. Είχαμε λοιπόν πολύ σκούρες κουρτίνες και στόρια. Συσκότισις και ύπνο. Τα μεσογειακά μου μάτια όμως δεν έκλειναν το ίδιο εύκολα, αν συνηθίσεις στο πισσοσκόταδο, δεν σε παίρνει ο ύπνος πολύ εύκολα. Και τι να κάνεις; Μα τι άλλο; Θα διαβάσεις! Έλα που δεν είχα και τίποτε φοβερό μαζί μου να διαβάσω. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, έβαλα παντοφλίτσες και πήγα στη βιβλιοθήκη εντός της τάξεως. Τέντωσα τα δάχτυλα των ποδιών, να φτάνω. Τι να δω; Αναγνωστικό πρώτης Δημοτικού, δευτέρας Δημοτικού, τρίτης Δημοτικού, Γραμματική, Μαθηματικά, Γεωγραφία, της Παναγιάς τα μάτια.

Όχι μια κόπια, αλλά καμία 20αριά αντίγραφα το κάθε ένα. Χαμογέλασα και κατέβασα το βιβλίο της πρώτης τάξης. Άρχισα να διαβάζω με μανία. Πήγα κοντά στο παράθυρο, μέχρι τις 3 το πρωί ήταν σαν απόγευμα έξω, οπότε έβλεπα μια χαρά. Τα βιβλία δεν ήταν mint, καινούρια, αλλά ούτε κακομεταχειρησμένα. Την άλλη μέρα, πήγα στην Kia και την Karin, και τις ρώτησα γιατί τα παιδάκια δεν παίρνουν μαζί τους τα βιβλία όταν τελειώσει το διδακτικό έτος. “Μα, τα βιβλία πάντοτε μένουν στο σχολείο. Ο κάθε μαθητής είναι υπεύθυνος να κρατά τα βιβλία στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Τελειώνει το διδακτικό έτος και το βιβλίο επιστρέφεται στο σχολείο, με ευθύνη του μαθητή”, απάντησαν.



Τότε ήρθε στο μυαλό μου το βιβλίο της Ιστορίας, το οποίο παρά το ντύσιμο που του είχα κάνει είχε κοπεί σε τεύχη, όχι επίτηδες. Τα βιβλία του ΟΕΔΒ πάντα έσπαγαν στη ράχη τους, σαν πρόχειρα μπλοκ Α4 αν ήταν από κάποιες σελίδες και επάνω. Τα έντυνες δεν τα έντυνες, τα πρόσεχες δεν τα πρόσεχες, κάποια ήταν καταδικασμένα απ’ την αρχή. Τα βιβλία του σχολείου στη Σουηδία έμοιαζαν 2-3 ετών. Και ήταν καθαρά, δεν ήταν τσαλακωμένα, δεν ήταν σκισμένα. Μάθαμε δηλαδή παραπάνω από 3 παιδάκια την προσωπική αντωνυμία από αυτό το ένα αντίγραφο. Jag, du, han/he, vi, ni, de.

Και τα θυμάμαι ακόμα και σήμερα. Καλύτερη ποιότητα, ήταν ραμμένα τα βιβλία, βιβλιοδεσία κανονική, με κόλλα βέβαια στη ράχη, αλλά κανένα δεν ήτανε σκισμένο, ούτε σε κομμάτια. Τα πρόσεξα σαν κόρη οφθαλμού. Τα καταβρόχθισα τις 4 εβδομάδες που μέναμε στο Vibraskolan. Σ’ αυτό το σχολείο, στην Σουηδική Λάρισα, σ’ αυτό το Δημόσιο σχολείο, με το μεγάλο και πεντακάθαρο γυμναστήριο, τα πεντακάθαρα ντους, την τραπεζαρία και την κουζίνα που ντρέπεσαι να πατήσεις, το κτίριο που δεν διανοείτο μαθητής ή εξωσχολικός να γράψει “Βρασίδα σ’ αγαπώ”, ή “Vrasidas jag älskar dig”, αν προτιμάτε. Δεν είναι τόσο εύηχο σαν το δικό μας, αλλά τι να κάνεις, έτσι το λένε οι άνθρωποι.

Και εκτός από την θαυμαστή υποδομή και τις κούπες με το logo του Δημοσίου σχολείου, ναι ναι, το κάθε σχολείο είχε κάτι σαν “εταιρική ταυτότητα”, είχαν και βιβλία. Και για το περσινό και για το φετινό διδακτικό έτος, αλλά και για μένα που έτυχε να βρεθώ και να φιλοξενηθώ εκεί. Στη Λάρισα. Που το σχολείο δίνει την ευκαιρία στους μαθητές να συζητούν με τους δασκάλους δυνατότητες εξατομίκευσης της εκπαίδευσης, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που σπρώχνει το μαθητή να προτείνει τι παραπάνω θα ήθελε να διδαχτεί και πως. Δεν κάνουν τα μαθηματικά επιπέδου που κάνουμε εμείς, ναι, το επίπεδο μας στις θετικές επιστήμες στο Λύκειο θεωρείται υψηλό για τις σκανδιναβικές χώρες. Δεν βοηθά 100% τους προικισμένους μαθητές ως σύστημα, αλλά οι Σουηδοί προτιμούν να είναι το σύστημα πιο κοντά στα παιδιά που δεν θα λάβουν επιπλέον βοήθεια από το σπίτι για να διαβάσουν. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.



Δεν ζητώ να κάνουμε άλλο ένα κακό copy – paste από ένα ξένο εκπαιδευτικό σύστημα. Κάθε άλλο. Γιατί όμως δεν δοκιμάζουμε ένα άλλο σύστημα παροχής δωρεάν σχολικών βιβλίων, με υποχρέωση των μαθητών να τα επιστρέφουν; Από τα χρήματα που θα εξοικονομήσει το κράτος θα μπορέσει να βελτιώσει ίσως την υποδομή, να προσλαμβάνει όσους δασκάλους χρειάζονται πραγματικά και το πιο βασικό, κανένα παιδί δεν θα θεωρεί πια δικαίωμα να σκίζει και να καίει τα βιβλία του έξω από το σχολείο μόλις τελειώσουν οι εξετάσεις. Ντρέπομαι πραγματικά όταν αντικρίζω απόσπασμα από θεώρημα ή σκισμένη πειραματική διάταξη από βιβλία Φυσικής, τη μισή 3η κλίση από τη Γραμματική των Αρχαίων Ελληνικών. Γιατί τότε θυμάμαι την Kia να με εξετάζει, καθισμένη στο πεζούλι με τον Mattias, που ήταν καθηγητής Ιστορίας σε σχολείο.

-Irene, kommer du från Sverige?
-Nej, jag kommer inte från Sverige.
-Varifrån kommer du?
-Jag kommer från Grekland.
-Μycket bra!

Διαβάστε το άρθρο στο maga.gr

Ελεύθερη βούληση. Είναι τελικά πλάνη;

  

 Ελεύθερη βούληση. Είναι τελικά πλάνη;

 

Πρέπει να ομολογήσω την αγάπη μου για την άχρηστη πληροφορία. Αυτή με έσπρωξε ως εδώ άλλωστε και με αφορμή το τελευταίο άρθρο του εκδότη του Nature Podcast, στο οποίο παρουσιάζεται ένα πολύ ενδιαφέρον κι όχι τόσο περίπλοκο πείραμα, σας καλώ να βουτήξουμε μαζί στην περιπέτεια της επιστήμης.
Αφορμή λοιπόν η παρουσίαση του πειράματος του J. D. Haynes, νευροεπιστήμονα στο Bernstein Center for Computational Neuroscience στο Βερολίνο.

Εθελοντές, γράμματα στην οθόνη, διακόπτης στον αριστερό και δεξιό δείκτη. Όλα αυτά σε έναν fMRI τομογράφο, δηλαδή έναν πιο εξειδικευμένο μαγνητικό τομογράφο. Όπως εναλλάσσονται τα γράμματα στην οθόνη, ο εθελοντής παρακολουθείται ως προς την εγκεφαλική του δραστηριότητα, καλούμενος να αποφασίσει και να πατήσει όποτε το επιθυμεί τον διακόπτη με τον αριστερό ή δεξιό δείκτη. Απεδείχθη λοιπόν ότι ο εγκέφαλος είχε ήδη αποφασίσει έως και 7 δευτερόλεπτα νωρίτερα από τον χρόνο ενσυνείδητης αντίδρασης του ατόμου.
Αυτό με τη σειρά του, ουσιαστικά αποδεικνύει ότι μπορεί να έχουμε πλασματική αντίληψη της επιλογής. Για παράδειγμα, σε ένα μαγαζί με ρούχα, το αν θα επιλέξει κανείς να αγοράσει ένα μαύρο ή ένα μπλε μπλουζάκι μπορεί να έχει “αποφασιστεί” από τον ίδιο του τον εγκέφαλο πριν ο ίδιος ο άνθρωπος καν θελήσει να πάρει αυτή την απόφαση. Από τη μεριά της νευροεπιστήμης, δεν είναι η πρώτη φορά που η έρευνα δείχνει ότι η ακούσια δραστηριότητα του εγκεφάλου προηγείται της ενσυνείδητης αντίδρασης. Ήδη από το 1980, ο B. Libet του University of California στο Σαν Φρανσίσκο, δημοσίευσε ότι η καταγεγραμμένη εγκεφαλική δραστηριότητα προηγείτο της θέλησης κατά αρκετές εκατοντάδες milliseconds.



Του ασκήθηκε τότε μεγάλη κριτική, ότι οι συνθήκες του πειράματος, το ρολόι που παρατηρούσαν οι εθελοντές τους αποσπούσε την προσοχή και έτσι δεν διασφαλιζόταν το ασφαλές της παρατήρησης. Η επανάληψη του εγχειρήματος από τον Haynes το 2008, συνέχισε να μην πείθει το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας, παρ’ όλο που το να διαλέξει κανείς με το ποιο δείκτη θα πατήσει το διακόπτη φαντάζει πιο απλοϊκό ως επιλογή από το τι χρώμα ρούχο θα αγοράσει και τι καφέ θα πιει.

Αναμενόμενο βέβαια, αλλά είναι επιστήμονες οι οποίοι προσπαθούν να διεισδύσουν στα άδυτα του εγκεφάλου και να ανακαλύψουν τι συμβαίνει όταν λαμβάνονται αποφάσεις, πως λειτουργεί τελικά αυτό το εκλεπτυσμένο όργανο. Απάντηση στην ανθρώπινη περιέργεια, εργαλείο για την αντιμετώπιση νευρολογικών ασθενειών οι οποίες υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, αλλά όχι μόνον. Αιώνιο πεδίο μάχης μεταξύ φιλοσοφίας και επιστήμης.



Νους και εγκέφαλος είναι τελικά το ίδιο; Είναι ο εγκέφαλος άλλο ένα όργανο, ή είναι όργανο “state of the art” και δεν υπακούει στα σκληρά ντετερμινιστικά πρότυπα της επιστήμης;

Όταν δε έρχεται η επιστήμη να κλωτσήσει την καρδάρα με το γάλα των φιλοσόφων, αμφισβητώντας την ύπαρξη ουσιαστικά της ελεύθερης βούλησης, τότε τα πράγματα αγριεύουν. Κι όσο αγριεύουν, τόσο πιο ενδιαφέροντα γίνονται. Ή ακόμη, αφού η αμφισβήτηση είναι πια στο τραπέζι, οι φιλόσοφοι φοβούνται ίσως τη μέρα που μια τομογραφία εγκεφάλου θα μπορεί να προβλέψει τις πράξεις του καθένα κι εάν ο άνθρωπος δεν έχει ελεύθερη βούληση, πόσο υπεύθυνος είναι για τις αποφάσεις του, άρα και για τις πράξεις του; Ίσως σε αυτό το επίπεδο η επιστήμη είναι η μόνη η οποία να μπορεί να δώσει τις απαντήσεις, να τραβήξει μια κόκκινη γραμμή, πέρα από την οποία η ελεύθερη βούληση είναι γενετικός προγραμματισμός και βιοχημικές αντιδράσεις.



Προσωπικά εύχομαι να παραμείνει η βεβαιότητα της επιστήμης στο 80% για το κατά πόσον ισχύουν όλα αυτά. Ούτε παραπάνω, ούτε παρακάτω.

Να παραμένει η μαγεία του αγνώστου και η ανάγκη της ανακάλυψης, κινητήρια δύναμη της προόδου στην επιστήμη αλλά και για έναν άλλο λόγο. Γιατί τότε ίσως το να πηγαίνεις για ψώνια με την κολλητή σου για να σε βοηθήσει να διαλέξεις μπλούζα και οι ματιές ενός ζευγαριού όταν παραγγέλνει στο εστιατόριο κοιτώντας στον κατάλογο τις σαλάτες, να πάψουν να έχουν τόση πλάκα.

Διαβάστε το άρθρο στο maga.gr