Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Μεθοδεύοντας το #23fgr , retweet δίχως αύριο.

Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου 16:15, Αθήνα. Η πλατεία Συντάγματος. Για τους Έλληνες tweeps που μεταφράζουν την πορεία της ΓΣΕΕ για τον περίεργο @πλανήτη, Constitution Square (sic).

ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ προγραμματισμένη απεργία με πορείες, οι δημοσιογράφοι το ίδιο. Ιδιωτικοί υπάλληλοι στις δουλειές τους, ο φίλος Νίκος παρουσίασε το MSc του, τα περισσότερα καταστήματα ανοιχτά.

Λιβύη. Ή #Libya κατά κόσμον πλέον. Αμέτρητοι νεκροί, στοιβαγμένοι σε σοκάκια των πόλεων, μια δικτατορία που ακόμη καλύπτεται, ο ΟΗΕ κατάλαβε να αντιδράσει εχτές, 24ωρο μετά τους βομβαρδισμούς από αέρος και τις τρομερές εικόνες κομματιασμένων ανθρώπων.

Με στυλ να μην ξεχνιόμαστε...
Κηφισίας, Φάρος Ψυχικού, Αραβικό σχολείο, αυτό με τοις φοίνικες και τα σπαθιά απ' έξω, εχτές. Συγκέντρωση Λίβυων που ζουν στη χώρα μας και διαμαρτύρονται για το καθεστώς Gaddafi. Πλήθος, καμιά 50αριά, πέρασα και βρήκα ακόμη λιγότερους και κάτι αστυνομικούς τριγύρω να βαριούνται, μετά πήγα Ιαπωνικά, δεν είχε νόημα, εκνευρίστηκα όμως.

Σήμερα όλοι "επαναστατούν" και προσπαθούν να κάνουν την πλατεία Συντάγματος Tahrir. Ε όχι αγάπη μου, ούτε ως φαντασία δεν στέκει ο παραλληλισμός. Όλοι έβγαιναν για τον πόλεμο στη Σερβία στο δρόμο, τώρα μόνο το σπιτάκι μου, ούτε καν την αυλίτσα μου. Και μην κάνετε παραλληλισμούς με αυτούς τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν εκεί κάτω. 

Βλασφήμια, τουλάχιστον.
#pestenamefate

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Γιορτή χωρίς party

Για σένα που γιορτάζεις, δεν ξέρω τι να γράψω.
Ένα κομμάτι θέλει ευχές να στείλει, μήπως κάπου ακούς,
όμως οι ευχές που σκέφτηκα νόημα δεν βγάζουν.

Να ζήσεις λένε οι ευχές.
Όταν γιορτάζουν φίλοι έτσι εύχονται, μα στις ψυχές
που ταξιδεύουν μόνες δεν πάνε ευχές, μα προσευχές.

Όπως θυμάμαι θέλω να'σαι και να χαμογελά η ψυχή σου.
Να ξέρεις πως θα κουβαλας ένα κομμάτι μου μαζί σου
κι ας μη σε βλέπω. 

Ας μην υπάρχεις με την έννοια της ύλης, 
στην καρδιά και στην ψυχή μου πάντα θα γιορτάζεις, 
να' ναι χαρούμενη και χαμογελαστή η ψυχή σου 
κι αν θες ξανθούλα, κι αν μπορείς, να έρχεσαι.
Χαρά και λύπη να μας συντροφεύει η γλυκιά σου θύμηση.

Για σένα που γιορτάζεις, κουστούμι δε θα βάλω.
Θα κάνω όμως μόνη μου μες την ψυχή μου party,
όπως πάντα γιορτάζαμε, να'ναι καλά η ψυχή σου.



Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Το ξερό μου το κεφάλι

Είπα να κοιμηθώ, έφτασε 3 παρά η ώρα. Είχα πει σήμερα ότι θα κοιμόμουν νωρίς έτσι κι αλλιώς. Πονάει το κεφάλι μου. Το βάρεσα με απίστευτη δύναμη στο Πανεπιστήμιο, πριν 12 ώρες και κάτι. Παρά τους πάγους και το κεφάλι κάτω από βρύσες και τα λοιπά, το καρούμπαλο είναι μορφολογική ασυνέχεια, πραγματικό αντικείμενο έρευνας για έναν τεκτονικό γεωλόγο. Οι συνάδελφοι μου στο Πανεπιστήμιο το εκτίμησαν.

Είπα λοιπόν, γυρνώντας σπίτι να κάτσω τα τελειώσω το κομματάκι που έκανα και να την πέσω. Πορτοκάλι - μανταρίνι στο πιάτο, τσούκου τσούκου, ανοίγουμε και social (τρελό χάζεμα) networks και σκάει η είδηση. Ο πόνος και η δυσκολία πάει με βελάκι. Τακ. Πάνω τους πάλι, μετά από 3 και κάτι μήνες, νωπό ακόμα, εκεί. Αρρώστια. Γιατί ρε πούστη μου; Ποιος τα γράφει αυτά, λένε είναι γραφτό και γραφτό, σκατά, μαλακίες ρε γαμώτο. Ευτυχώς το προλαβαίνεις κάπως νωρίς, αλλά όχι ρε γαμώτο αρρώστια. 

Σκεφτόμουν πως μπορεί ο βλάκας να τσακίστηκα έτσι το μεσημέρι χωρίς να ανοίξω το κεφάλι μου, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω. Και τώρα που μαθαίνω αυτό, ας έσπαγε το δικό μου το κεφάλι. Όχι πόνο στον πόνο ρε συ, όποιος τα αποφασίζει και ρίχνει το ζάρι του καθενός. Όχι ρε συ. Να ησυχάσουν οι άνθρωποι λίγο, γιατί τους στέλνεις τέτοια πράγματα; Εκεί που είναι ο άλλος χώμα δηλαδή να τον πατήσεις κάτω; 

Όλα να πάνε καλά, μόνο αυτό, να ξυπνήσει αύριο από την νάρκωση και να είναι σαν να μην το είχε ποτέ. Το ξέρω ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται αλλά τα εύχομαι με όλη μου τη δύναμη, όλη μου την ψυχή και το είναι μου. Κι ας μου έσπαγε εμένα το κεφάλι. Ζήσε και προχώρα γι΄αυτός που είναι πίσω, με όλους που μείναμε πίσω όταν έφυγε η ξανθούλα μου. Όλοι να παλέψουμε, με όλη μας τη δύναμη και τις σκέψεις. Ξύπνα δυνατή και νίκησε το. 

Μπορείς.

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Ξύλινη γλώσσα

Κάποια πράγματα μου σπάνε τα νεύρα. Μέχρι αηδίας. Ένα από αυτά είναι και η ξύλινη γλώσσα στον προφορικό και γραπτό λόγο. Τα κλισέ. Τι συνάντησα σήμερα;

Τσουνάμι αντιδράσεων για την τρόικα.
Πολιτική θύελλα μετά τις προκλητικές δηλώσεις των εκπροσώπων της τρόικας.
Σε κλιμάκωση του αγώνα καλεί το Κίνημα «Δεν πληρώνω» στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Μπαράζ εμπρησμών.
"Tελευταίο αντίο" στον Μιλτιάδη Έβερτ.
Αποζημίωση-μαμούθ γιατί "τραβούσε" ερωτικές στιγμές.
Aυξήσεις- φωτιά στον Προαστιακό.
Τα χρέη πνίγουν τους ΟΤΑ.

Φυσιολογική γλώσσα χωρίς copy - paste ποζεράδικες ασυναρτησίες δεν έχει ε; Δεν πάει άλλο αυτή η βλακεία. Φίλε, αν γράφεις για tsunami αντιδράσεων δεν θα φοβίσεις κανέναν και κυρίως δεν θα κάνεις κανέναν να κάνει έστω κι ένα παραπάνω κλικ στην ανάρτηση σου. Κι εσείς λατρεμένα δελτία των 8, δείξτε έλεος. Όχι άλλο κάρβουνο, σάλος, θύελλα, μπαράζ, βροχή. 

Εκτός αν όντως θέλετε να προκαλέσετε τη φύση να ξεσπάσει πάνω σας.


Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Σήμερα Ιστορία. Αύριο τι;

Όταν ένας τέτοιος λαός, πάντα στο περιθώριο της σύγχρονης, παγκόσμιας πολιτικής σκηνής επαναστατεί, του αξίζει το καλύτερο. Ο τύραννος παραιτείται, ο κόσμος, ο λαός της Αιγύπτου πάνω από δίκαια πανηγυρίζει, έδωσε το αίμα του για να πετύχει κάτι τέτοιο.

Όλα όμως στη ζωή έχουν δυο όψεις. Η επανάσταση μπορεί να φέρει λύτρωση κι ελευθερία, ή να φέρει το απόλυτο χάος. Αν πάρει το τιμόνι ο λάθος άνθρωπος, αν μεθοδευτούν τα πράγματα προς τα εκεί, η κατάσταση θα γίνει όχι απλά επικίνδυνη, αλλά θανατηφόρα. Προσωπικά αρνούμαι να πιστέψω ότι ο Mubarak και οι λατρεμένοι συνεργάτες τους θα τα μαζέψουν και θα φύγουν έτσι απλά, τέτοια λουλούδια σπάνια αφήνουν να τους πάρεις τον κεφτέ από το πιάτο έτσι απλά. Ή μπορεί να πάρουν τον κεφτέ του και την υπόλοιπη τηγανιά και να αρχίσουν να τρέχουν, να πάνε να τους φάνε όλους μόνοι τους και ο λαός να έχει κατακτήσει μεν το πιάτο, αλλά αυτό να παραμείνει άδειο. Το γκαρσόνι της ιστορίας, οι στρατιωτικοί στην περίπτωση μας ας ελπίσουμε ότι θα πάνε σωστά τη παραγγελία στο λαό, ότι δεν θα φτύσουν μέσα στο πιάτο και δεν θα εξυπηρετήσουν καλύτερα κάποιον άλλο πελάτη, που θα φοράει πιο ωραίο κουστούμι και θα δώσει φιλοδώρημα. 

Τουλάχιστον ας έχει για αρχή ο λαός τραπέζι και σθένος να ζητήσει αυτό που παρήγγειλε κι όχι πάλι μακαρόνια...

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Not In My Back Yard. Κι ας είναι και αυθαίρετη.

Φυσικά και αναφέρομαι στην παράνοια της Κερατέας. Σήμερα το πρωί άκουσα τον Δήμαρχο Λαυρεωτικής να απαντά στην εξής ερώτηση:

-Αν τα σχέδια για κατασκευή ΧΥΤΥ ήταν σήμερα στη Φυλή, εσείς θα βγαίνατε να κλείσετε τον δρόμο, να φωνάξετε μαζί με τους εκεί κατοίκους;
-Όχι βέβαια, τι δουλειά έχουμε εμείς;

Σχέδιο φυσικά και ουσιαστική αντιπρόταση δεν υπάρχει. Μόνο αυτό. Not In My Back Yard. Θα πεθάνουμε, το ένα, το άλλο. Ρε σεις, τώρα τα θυμηθήκατε; Και είναι δυνατόν κινήσεις οι οποίες έχουν υποστήριξη καμιας 1500αριάς ανθρώπων στα κοινωνικά δίκτυα να εκφράζονται με κακά ελληνικά, χωρίς επιχειρήματα; Να ζητάς χαρτιά και χάρτη και να στέλνουν ένα video από το youtube; Ή δεν υπάρχει νους να συντονήσει αυτή την προσπάθεια, ή δεν υπάρχει προσπάθεια. Και δίκιο και προσπάθεια να υπάρχει, αυτές οι μέθοδοι προσέγγισης, η λασπολογία εναντίον μειοψηφίας ανθρώπων που (ακόμα) με θέληση και αγάπη κάνουν σωστά τη δουλειά τους και η μη παρουσίαση αποδείξεων και επιχειρημάτων στέλνει την όλη προσπάθεια στα σκουπίδια. 

Σ' αυτά που προσπαθούν να κρατήσουν έξω από την αυλή τους όπως λένε. Για την αυλή του άλλου, ούτε λόγος φυσικά. Να ξεχωρίσουμε όμως κάποια πράγματα γιατί δεν είμαστε ούτε χαζοί, ούτε τρελοί. Άλλο η αστυνομική βια και τα ΜΑΤ, άλλο η χωροθέτηση ΧΥΤΥ και τα κομπρεμί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ανά τα έτη στην περιοχή και άλλο η από τα αρχαία χρόνια μεταλλευτική δραστηριότητα στην περιοχή. Να μην μπερδεύουμε λοιπόν τα σώβρακα με τις γραβάτες. Η χρήση βίας από την Ελληνική Αστυνομία είναι τουλάχιστον απαράδεκτη, η πρόκληση μιας μερίδας ανθρώπων ώστε να φτάνουν τα πράγματα σε αυτό το οριακό σημείο ακόμη χειρότερη. Νόμοι και διαδικασίες χωροθέτησης ΧΥΤΥ υπάρχουν, τα video δεν είναι τεχνικές εκθέσεις κι ούτε θα πρέπει να παρουσιάζονται κατ' αυτό τον τρόπο. 

Τουλάχιστον ο Δήμαρχος όταν βγαίνει να μιλήσει θα πρέπει να ξέρει περί τίνος πρόκειται, να μπορεί να αναπτύξει έναν απλό συλλογισμό ως προς το τι αντιπροτείνει η Τοπική Αρχή και να μην λαϊκίζει λέγοντας ότι η περιοχή της Λαυρεωτικής είναι ήδη πολύ επιβαρυμένη από τα μεταλλεία του Λαυρίου. Μεταλλευτική δραστηριότητα στην περιοχή υπάρχει από το 3.000 π.Χ. Όποιος από τους τωρινούς κατοίκους έχει την έκταση από τότε και ήρθε η μεταλλευτική δραστηριότητα μετά την εγκατάσταση του στην περιοχή, πάω πάσο. Σε μια περιοχή όμως που οι πολυτελείς εκτός σχεδίου κατοικίες ξεφύτρωσαν από το πουθενά και τόσα χρόνια που προχωρούσε το θέμα για τον ΧΥΤΥ δεν ακουγότανε τίποτα, δεν νομίζω ότι το πρόβλημα τους είναι τα κλειστά εδώ και χρόνια μεταλλεία στην Καμάριζα. Ο καθένας επιλέγει τον τόπο διαμονής του. Έτσι απλά.

Επιτέλους όμως να τεθεί το θέμα μείωσης του όγκου των απορριμάτων στην πηγή. Όλα τα προβλήματα λύνονται καλύτερα με πρόληψη. Αλλά ποιος νοιάζεται; Πρώτα σπρώχνονται λεφτά, κλείνουν στόματα, χτίζονται οι βίλες και μετά σκεφτόμαστε όχι στην αυλή της βίλας μου. Και μην ακούω τρίχες τύπου να τα πάτε στην Εκάλη. Το απαγορεύουν οι μορφολογικές κλίσεις, σύμφωνα με την ΚΥΑ.

Πέστε να με φάτε. Τα είπα και ησύχασα.

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Οριακή Βία - Tungsten

Τώρα θα μου πείτε τι σχέση μπορεί να έχει το Βολφράμιο με τη βία. Αφορμή  η ομώνυμη ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου. Το Βολφράμιο πάντα το χάζευα, μ' αρέσουν οι λάμπες πυρακτώσεως με το νήμα βολφραμίου, μπορώ να τις χαζεύω με τις ώρες. Αναγκαίο κακό οι λάμπες εξοικονόμησης ενέργειας οι οποίες όμως μου στερούν τη χαρά της παρατήρησης του μεταλλικού νήματος που φλέγεται. Από τις χαλαζιακές φλέβες στους πηγματίτες, κλεισμένο σ'ένα γυαλί να μετατρέπει την ηλεκτική ενέργεια σε φωτιά, φως.

Οι ταινίες αφηγούνται ιστορίες και μας βάζουν σε ένα τριπάκι, να μπαίνουμε στη θέση, στα "παπούτσια" του άλλου που λένε και οι Άγγλοι. Μπήκα κι εγώ στη θέση αυτών των ανθρώπων που έφτασαν στο σημείο να ασκήσουν βία. Ασκείς βία έτσι απλά; Τραυματίζεις έτσι απλά σωματικά ή ψυχικά έναν άνθρωπο; Είμαστε όλοι ικανοί at some point να αφαιρέσουμε μια ανθρώπινη ζωή;

Υπάρχει για όλους αυτό το σημείο που αλλάζεις διάσταση και το μυαλό σου θολώνει; Είμαι εγώ ικανή να πάρω ένα περίστροφο και να αφαιρέσω μια ανθρώπινη ζωή; Ένιωσα σε κάποιο σημείο στη ζωή μου πρόσφατα, όταν έφυγε η ξανθούλα μου ότι αυτός που την έστειλε σε άλλη διάσταση θα ήθελα να πεθάνει από τα χέρια μου. Έπιασα τον εαυτό μου να λέει ότι αν είχα περίστροφο κι αυτόν απέναντι θα τράβαγα τη σκανδάλη. Είδα το παιδί στην ταινία να σηκώνει όπλο και είπα μέσα μου, ε ναι λοιπόν, καν' το. Δεν ξέρω αν μου έδινε κανείς σήμερα αυτόν τον άνθρωπο κι ένα περίστροφο αν θα το έκανα. δεν ξέρω αν με ψυχρή λογική ή ωμό συναίσθημα οπλίζεται το χέρι σου να κάνει κάτι τέτοιο. Είπα τότε ότι θα τον σκότωνα και δεν θα κοιτούσα πίσω. Σήμερα μάλλον δεν μπορώ να το κάνω. 

Η οριακή βία, αυτή η στιγμή που μπορεί να οπλίσει το χέρι σου και να κάνεις κάτι τέτοιο, είναι απρόβλεπτη και ξαφνική, ακριβώς όπως καίγεται μια λάμπα, όταν κοπεί ή καεί το νήμα βολφραμίου. Ανάβεις τον διακόπτη και δεν βγαίνει πια φως. Κόβεται το κύκλωμα. Όπως λοιπόν κάθε λάμπα μπορεί να καεί, έτσι είναι δυνατόν και κάθε άνθρωπος να φτάσει το οριακό σημείο, να ασκήσει οριακή βία και να αφαιρέσει έτσι απλά μια ανθρώπινη ζωή.

Και το φως, η φωτιά να γίνει σκοτάδι.

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

ΜΜΕ, το γοργό φτυάρι.

Σοκαρίστηκα. Μετά το σοκ σιχάθηκα. Διόρθωσα το λάθος και ζητώ από αυτόν τον άνθρωπο συγνώμη. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, αυτός ο μεγάλος θεατρικός συγγραφέας και ποιητής, δίνει τον αγώνα του στο νοσοκομείο. Το Βήμα, το in.gr, η Καθημερινή κι άλλα sites, σήμερα το μεσημεράκι, κατά τις 12 τον είχαν ήδη πεθάνει. Όλοι μαζί, το διάβασα κι εγώ σε 4-5 κόπιες και λέω, έτσι θα είναι. Και το postαρα στο group του "Ράδιο Άγριο @ Flash 96" στο Facebook (όσοι δεν ακούτε την εκπομπή, σπεύσατε, Δευτέρα - Παρασκευή στις 17:00).

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα κατάλαβα από τα tweets της @Cyberela ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Μετά από κανένα πεντάλεπτο, έψαξα και είδα ένα ένα τα άρθρα των ηλεκτρονικών αυτών εκδόσεων να εξαφανίζονται. Εκτός από αποκατάσταση της αλήθειας, οφείλετε να αναγνωρίσετε αυτό το μέγα μακάβριο σφάλμα και να ζητήσετε συγνώμη.

Συ-γνώ-μη. Δεν είναι δύσκολο. Έχετε ευθύνη, σας διαβάζει τόσος κόσμος. Το σύνδρομο Ερντογάν (θυμάστε;) τώρα εξαπλώνεται και σε ανθρώπινες ζωές. Ντροπή σας. Ζητήστε έστω και τώρα συγνώμη. Μας χάρισε και τη "Στέλλα". Κι εσείς σήμερα του είπατε:

-Ιάκωβε κρατάω μαχαίρι...

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Ιστορία, γραφή, ανάγνωση και Επανάσταση

Επανάσταση. Να μια λέξη που δεν αντέχει να γράφεται με μικρό ε. Στην Αίγυπτο με όποια αφορμή, πείνα, ανέχεια, τρομοκρατία, πετρέλαιο, συμφέροντα, φαίνεται ίσως από μακρυά ένα φως στο τούνελ.

Πάντα, όταν φαίνεται το φως στο τούνελ, ή υπάρχει η προσδοκία ότι θα φανεί, πολύ απλά και όμορφα, αυτές είναι οι στιγμές που γράφεται η ιστορία. Άνθρωποι δίνουν το αίμα την καρδιά και την ψυχή τους για να γευθούν την ελευθερία. Γράφουν ιστορία. Ας ελπίσουμε ότι κανένας καραγκιόζης και μικρόψυχος ηλίθιος δεν θα εκμεταλλευτεί τη θυσία τους. Πάλι η ιστορία θα το δείξει και αυτό.

Οι Έλληνες των κοινωνικών δικτύων, άφησαν την Αίγυπτο χθες το βράδυ για να δουν το "1821" στον ΣΚΑΪ. Είναι τρομερό σ' αυτή τη χώρα πως βλέπουμε, παρακολουθούμε κάτι, γιατί το κατακρίνει κάποιος άλλος. Όλοι οι Έλληνες γνήσιοι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου, δεν δέχονται λοιπόν κανέναν να τους δείχνει τίποτα λιγότερο από παράφωνες κορώνες για το ότι όλοι οι άνθρωποι επαναστάτησαν μ' ένα σώμα, μια φωνή, δεν είχε βολευτεί ούτε μισός, μπλα μπλα μπλα. Ίσως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, το πιο σίγουρο ότι ως μη επιστήμων της Ιστορίας δεν είμαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος να την ερμηνεύσω.

Απόψε όμως, στην "Έρευνα" του Τσίμα, που προβάλλεται σύγχρονο κομμάτι της ιστορίας μας, με το κουβάρι ακόμη τυλιγμένο, θα ενδιαφερθεί κανείς για μια μεγάλη Ελληνική εταιρία που είναι έτοιμη να πτωχεύσει επειδή ναι μετ το νέο επιχειρηματικό σχέδιο διάσωσης είναι καλό, αλλά οι εγγυήσεις δεν βγαίνουν ακόμη; Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε και όμως εδώ και 23 μήνες οι εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι. Η Εν Κλω δουλεύει Χωρίς να πληρώνεται κανένας και οι κυβερνώντες περιμένουν

Α ναι και το twitter και τα λοιπά social networks πριν ελαχίστων εξαιρέσεων δεν μίλησαν για το θέμα. Δεν είδε κανείς την εκπομπή, ή η Ελληνική Κλωστοϋφαντουργία, ή ότι έχει μείνει και παλεύει να σωθεί με νύχια και με δόντια, δεν έχει μάλλον δικαίωμα στην ιστορία. Από τις παχιές αγελάδες του Λαναρά και τη φούσκα του Χρηματιστηρίου σε μια διάσωση.

Όχι ε; Εύχομαι το ναι. Μακάρι. Κι αυτό μικρούλα Επανάσταση θα είναι.