Μαρέγκες με χολή, #Mixer

Δεν ξέρω αν έξω γινόταν κάτι τέτοιο αν θα υπερίσχυε το κράξιμο ή όχι. Προσωπικά ήρθα προ τετελεσμένου γεγονότος όταν postαρε ο φίλος Χαρίτωνας, "Η @alex_walex πήρε το #mixer. Ζήτω τα social media." Και ναι, συντάσσομαι, είναι αλήθεια. Ένα εφευρετικό μυαλό, έκανε ίσως και παραπάνω από όσα μας έμαθαν στο ανιαρό τότε φροντιστηριακό μάθημα της επιχειρηματικότητας στο Πανεπιστήμιο. Είχε μια πολύ καλή ιδέα, δεν είχε λεφτά κι αποφάσισε να ρίξει άδεια και να πιάσει γεμάτα. 

Πολ΄σωστά σκέφτηκε ότι για να σου γίνει η Πάβλοβα γλυπτό, δεν θες μόνο φρέσκα αυγά και καλή συνταγή, αλλά και ένα mixer με μοτέρ Jaguar. Έφτιαξε ένα site, έβαλε ένα κουμπάκι για paypal donation, τους είπε και ότι όποιος τσοντάρει θα φάει μαρέγκα αφράτη με φράουλες και σαντιγί και σε 1 μέρα και κάτι μάζεψε λεφτά για να πάρει την Aston Martin των mixer με δερμάτινα καθίσματα και σπέσιαλ ζαντολάστιχα. Και πολύ καλά έκανε. Μπράβο της. Ούτε υποχρέωσε κανέναν, ούτε πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Έστησε ένα λιτό και πιασάρικο project, το διαφήμισε στη μητέρα όλων των μαχών και έκατσε και το είδε να δουλεύει σε χρόνο ρεκόρ, δεν ξέρω και η ίδια αν φανταζόταν ότι σε μια μέρα και κάτι θα μπορούσε να έχει παρκαρισμένο τέτοιο μηχάνημα στον πάγκο της κουζίνας. Ας μην ξεχνάμε ότι οι μεγάλες κι όμως τόσο απλές ιδέες έφαγαν ουκ ολίγον κράξιμο όταν λανσαρίστηκαν. 

Όπως σας είπα φόρτος εργασίας με κράτησε μακρυά από αυτή την κλωτσοπατινάδα (όπως εξελίχθηκε). Δημοσίως συγχαίρω το επιχειρηματικό μυαλό της @alex_walex και της εύχομαι αφράτες και τραγανές μαρέγκες, αέρινες σαντιγί, κορδονάτα τσουρέκια, φουσκωτά κέικ και της Παναγιάς τα μάτια. Στους στάζοντε φαρμάκι, ας το φτύσουν γιατί αν το καταπιούν θα πάθουν τίποτις. Σε περίπτωση κατάποσης 2107793777, Κέντρο Δηλητηριάσεων, πείτε ότι αντί να χαίρεστε που έχει ο γείτονας κατσίκα και να προσπαθήσετε να πάρετε κι εσείς μια, εσείς θέλετε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Με τόση γλωσσοφαγιά, να δω πως θα της κάτσουν οι μαρέγκες. Κι όσοι λέγατε ότι ο κόσμος πεινάει έξω κι αυτή θέλει πανάκριβο mixer, μαγκιά της στην τελική. Ναι πεινάει κόσμος, κανένας μας δεν είναι κατακριτέος αν επιλέξει και δεν δώσει 1 ευρώ σε κάποιον να τα πιεί πρέζα και σε αυτούς που εκμεταλεύονται τα παιδάκια στο Θησείο και στην Ερμού. Ο καθένας έχει μυαλό και κρίνει που είναι σωστό να δώσει τι, δεν είναι λοιπόν κατακριτέο ούτε το ένα ούτε το άλλο. Σωστά;

Αποδείχθηκε λοιπόν περίτρανα για άλλη μια φορά ότι τα κοινωνικά δίκτυα αποτελούν μικρογραφία της κοινωνίας. Τα πράγματα δε λόγω της ταχύτητας που κινείται η πληροφορία και της σχετικής "ασφάλειας" που παρέχουν αυτά τα μέσα αφού οι περισσότεροι κινούνται με ψευδώνυμα και avatars τα οποία απεικονίζουν όποιον/ότι να' ναι, είναι σχεδόν πάντα πιο έντονα και οι αντιπαραθέσεις παίρνουν διαστάσεις σε χρόνο dt. Καλό είναι αυτό. Ένα μεγάλο πείραμα.

Όπως και η ζαχαροπλαστική άλλωστε, χημεία σκέτη, με εργαστήριο την κουζίναι και συνταγές - πειράματα. Καλή επιτυχία @alex_walex !

Ανάσταση με G. B. Pergolesi.

Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να καθαρίζει η ψυχούλα σου. Stabat Mater στον υπολογιστή και το ipod και περπάτημα, ή διάβασμα. Ακούγοντας και τα 12 μέρη, αλλά με ιδιαίτερη αγάπη στο 2ο, ένιωσα την ψυχή μου να καθαρίζει. Αυτός που μου το έστειλε, αχ αυτός ο άνθρωπος, πόσο με ξέρει τελικά, δεν ξέρει τι καλό μου έκανε, μακάρι να καθάρισε και τη δική του την ψυχούλα. Μετά από αυτό, μετά από την εσωτερική καταβύθιση στην ψυχούλα μου, τον νοητό θρήνο ή και τον πραγματικό κάποιες φορές, έχει πια νόημα η Ανάσταση.

Τώρα φαίνεται πόσο σωστή ήταν η επιλογή της τρόπω τινά απομόνωσης, η επιλογή του να μείνει κανείς μόνος στις οικογενειακές γιορτές, έστω για μια φορά, να έχεις ένα σπίτι άδειο, να κάνεις ανάσταση μαζί με φίλους και να τρως μαζί τους, να πίνεις το ποτό σου μαζί τους, να μην μονάσεις μόνος σου, αλλά να έχεις τη δυνατότητα της απομόνωσης και της περισυλλογής. Και με τέτοιες μουσικές και άλλους ύμνους, καθολικούς, ορθόδοξους, πιστεύεις δεν πιστεύεις, κάτι έχουν και σου καθαρίζουν την ψυχούλα σου, παίρνουν βελόνα και κλωστή και σου ράβουν την καρδούλα. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα. Εύχομαι όλοι με κάποιο τρόπο να βρήκαν βελόνα και κλωστή, χρειάζεται.

Χρόνια καλά σε όλους.

Cuius animam gementem,
contristatam et dolentem
pertransivit gladius.

Ματιά στην Ιαπωνική τάφρο - Μεγ. Παρασκευή - Σάββατο.

Ξέρω, πέρασαν τόσες μέρες και δεν έχω γράψει ένα post. Γιατί; Γιατί όταν ένα θέμα φεύγει από πρωτοσέλιδο, από πρώτη είδηση στις ειδήσεις των 8, από το μονόλεπτο ενημέρωσης του ραδιοφώνου στις και μισή, δεν πάει να πει ότι δεν υπάρχει. Ούτε ότι όλη η καταστροφή εστιάζεται στο ατύχημα του Fukushima Daiichi Nuclear Power Plant.

Κάπως έτσι ξεκινούσε το post που άρχισα να γράφω στις 7 Απριλίου και δεν τελείωσα γιατί δεν πρόλαβα. Από τις 11 Μαρτίου 2011 έχουν περάσει 42 μέρες, πάνω από 1000 μετασεισμοί σεβαστού μεγέθους, 4 πάνω από Μw=7, κοντεύει να φύγει η μεγάλη εβδομάδα, ο ήλιος λάμπει και μόλις φούρνισα μια νηστίσιμη σπανακοπρασόπιτα, from scratch. Yeah. To mac έχει λίγο αλεύρι επάνω, η κουζίνα είναι ελαφρώς μπουρδέλο, το σπίτι άδειο από επιλογή, και τώρα θα καπνίσω κι ένα τσιγάρο. Έτσι. Θα βγω να γράψω και το υπόλοιπο post στο μπαλκόνι. Με γυαλί ηλίου και αλευρωμένη πυτζάμα, έτσι γιατί μπορώ.

Ωραία η πίτα τελικά. Ακόμη καλύτερη όμως η εκπομπή που ακούω τώρα στο ραδιόφωνο. Τόσο καλή που δεν χρειάζεται εκκλησία μετά από αυτό για να πέσεις σε περισυλλογή και κατάνυξη. Έτσι κι αλλιώς επιτάφιος θρήνος στην Καισαριανή, δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από άπειρο κόσμο που κοιτάει τι φοράς, με ποιον ήρθες... Τέλος πάντων, δεν πιστεύω γενικώς, αλλά η έννοια της ανάστασης η οποία προϋποθέτει θάνατο, με γοητεύει γιατί είναι ελπιδοφόρα, γιατί σου δίνει παραθυράκι στον θάνατο. Τις λοιπές πασχαλινές μαλακίες δεν τις αντέχω, άσε που σε μια εποχή αφθονίας, παρά την κρίση, τελικά δεν έχει νόημα και τόσο φαΐ. 


Αλλά λέγαμε για την Ιαπωνία. Α ναι. Σωστά. Έπρεπε να περάσουν 42 μέρες, για να πιάσει το μυαλό μου όλη την έκταση του πράγματος, τα κοιτάξαμε όλα, σεισμό - μετασεισμική ακολουθία, εντάσεις, συνοδά φαινόμενα, ύψος tsunami στην ακτή, μέγιστο ύψος μέσα, προέλαση στην ξηρά και συνθήκες. Νεκρούς, καταστροφές στις υποδομές, Na-Tech ατυχήματα, επιπτώσεις από όλα αυτά, δεν τελειώνει ο κατάλογος. Και καπάκι το Na-Tech στο Daiichi. Και αναρωτιέσαι τι θα γίνει τόσος κόσμος, όσο γράφαμε τα papers πόσοι άνθρωποι κοιμούνται σε γυμναστήρια, σκηνές, περιφραγμένα σπιτάκια με χαρτόκουτα, πόσοι ηλικιωμένοι ουσιαστικά καταδίκασαν τον εαυτό τους σε θάνατο αφού δεν εγκατέλειψαν τις κατοικίες τους.


Είναι της μοίρας αυτού του post να κατακερματιστεί, Σάββατο μεσημέρι πια, η θεματολογία η ίδια, περιμένοντας την ανάσταση. Της Τανίνας, γιατί η άλλη θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Και τι δεν θα' δινα. Με ορθόδοξους ύμνους και Pergolesi, την φίλη Ιωάννα διαδικτυακώς σε ανοιχτή γραμμή κι όλα στο κεφάλι αχταρμά, να προσπαθούν να μουν σε τάξη.


Ξαναγυρνάμε στα πυρηνικά. Το πόσο ανεύθυνα χειρίστηκε μια φαινομενικά τόσο έτοιμη και τόσο εκπαιδευμένη χώρα, δεν το χωράει το μυαλό μου. Από το προκαταστροφικο στάδιο ακόμα. Αφήνεις πυρηνικά εργοστάσια του '70 ανοιχτά, δίπλα στον ωκεανό, κάτω από τον Νομό με τη μεγαλύτερη πιθανότητα εκδήλωσης σεισμού και ενώ ο αντισεισμικός κανονισμός σου έχει αλλάξει και οι αντιδραστήρες χρειάζονται ενίσχυση. Και μετά που οι επιταχύνσεις είναι 20-25% πάνω από τις επιταχύνσεις σχεδιασμού να ψάχνουμε αν έσπασε. Ε και βέβαια έσπασε καλή μου. Γενικώς. Απογοητεύτηκα. Ενώ είχαν την υποδομή και έσωσαν άπειρο κόσμο με το early warning και τις κατασκευές, τα πυρηνικά από την αρχή φάνηκε ότι εχάθη το παιχνίδι. Χάλια μαύρα. 


Δεν πρέπει να σχεδιάζω να πάω κάπου για σπουδές. Έχει καταντήσει ανέκδοτο. Σεισμός, tsunami, nukes, IMF οσονούπω στην Αμερική, αν πω ότι θα κάτσω εδώ θα χρεωκοπήσουμε κανονικάουα και με τον νόμο.


Τι να πω. Καλή ανάσταση, όπως τη νιώθει ο καθένας. Ελπίζω να βουτήξατε όλοι έστω και λίγο τις ψυχούλες σας στο σιρόπι της περισυλλογής και της ατμόσφαιρας που πραγματικά προσφέρουν οι ημέρες, όχι στα Kinder αυγά και τις λαμπάδες Ντόρα. Για να έχει νόημα το μετά. Ναι; 
Άντε.