«Μα, υπουργός ο τάδε, υπουργός ο δείνα;»

«Μα, υπουργός ο τάδε, υπουργός ο δείνα;»

Ομολογώ ότι μπήκα κι εγώ στο τριπάκι που γράφει ο τίτλος. Μας φαίνεται παράξενο και πλήγμα στη Δημοκρατία, το γεγονός ότι μέλη του ΛΑΟΣ πήραν χαρτοφυλάκιο. Κανονικά δεν θα έπρεπε. Οι βουλευτές του ΛΑΟΣ, οι οποίοι υπουργοποιήθηκαν και παρέλαβαν κιόλας χθες, είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού. Βουλευτές, ψηφίζουν νόμους επειδή ο κόσμος τους επέλεξε στο παραβάν, έβαλε σταυρουδάκι δίπλα στο όνομα τους, αφού είχε επιλέξει τον πολιτικό συνδυασμό που εκπροσωπούν. Ή το βρήκαν σταυρωμένο, σαν αυτά που παίρνουν οι γιαγιάδες στην καλή την τσάντα, μαζί με την ταυτότητα όταν πάνε να ψηφίσουν.
 

Θα μου πείτε, «Μα εγώ δεν ψήφισα ΛΑΟΣ, αυτοί είναι φασίστες». Πολύ ωραία. Είναι ακραία μειοψηφία. Και θέτω το ερώτημα, αγαπητοί συμπολίτες. Ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές; Στην περίπτωση που η απάντησή σας είναι όχι, μπορείτε να τρέξετε στον πλησιέστερο καθρέπτη και να δείτε ποιος φταίει που οι ακραίες – κατά εσάς- μειοψηφίες εξασφάλισαν με την εκλογή τους μια θέση στο Κοινοβούλιο. Συμπέρασμα πρώτο: Αν ο πολίτης δεν εκφράζεται στην κάλπη, δεν μπορεί να βγαίνει κατόπιν εορτής και να κατηγορεί ανθρώπους και καταστάσεις -αφού ιδιωτεύει, απέχει από την ίδια τη διαδικασία.

Για όσους ψήφισαν, είναι πιο πιθανό να καταλαβαίνουν ότι στην κατάσταση που φτάσαμε μια κυβέρνηση ευρείας συναίνεσης ήταν αναγκαία. Χωρίς, όμως, απαραίτητα να ισχύει κάτι τέτοιο. Τα κόμματα τα οποία οι ίδιοι εξέλεξαν στο Κοινοβούλιο, είτε επέλεξαν να συμμετάσχουν στη διαδικασία διαπραγμάτευσης είτε απέρριψαν την πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας και απείχαν της διαδικασίας. Όσοι συμμετείχαν στην προσπάθεια, πήραν μέρος και στη νεοσυσταθείσα κυβέρνηση. Οι μεν με κοινοβουλευτικά στελέχη και οι δε, με εξωκοινοβουλευτικά. Η ΝΔ επέλεξε τα στελέχη της να μην είναι μέλη του Κοινοβουλίου, με τον κ. Αβραμόπουλο μάλιστα να παραιτείται την ίδια κιόλας μέρα, με το σκεπτικό ότι τυπικά έστω, θα συνεχίσει να είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Άσχετα αν θα παρέχει στήριξη στην κυβέρνηση. Περίπλοκο ως σκεπτικό, ίσως αποδειχτεί ακόμα πιο περίπλοκο στην εφαρμογή του.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι επέλεξαν να απέχουν εξαρχής από τις διαδικασίες, προεξόφλησαν φυσικά τη μη συμμετοχή τους στο νέο κυβερνητικό σχήμα, στερώντας ίσως από τους ψηφοφόρους τους το δικαίωμα να συμβάλλουν εμμέσως, (γιατί έμμεση Δημοκρατία έχουμε), στην προσπάθεια εθνικής συνεννόησης.  Μιλάμε, φυσικά, για το χώρο της Αριστεράς.

Όλες αυτές τις μέρες, από την εξαγγελία του απελθόντος, εκλεγμένου με την ψήφο του ελληνικού λαού Γιώργου Παπανδρέου για Δημοψήφισμα, τα κόμματα της Αριστεράς αρκέστηκαν σε αφορισμούς. Το αποκάλεσαν τρικ και ψευδώνυμη επιλογή, ζητώντας να πάει η χώρα σε εκλογές, όταν εκ των πραγμάτων δεν υπήρχε χρόνος για κάτι τέτοιο. Μετά την απόσυρση του Δημοψηφίσματος από το τραπέζι (από μεριάς του Πρωθυπουργού), καθώς σχεδόν οι πάντες φωνάζοντας κατέληξαν ότι ο λαός είναι επικίνδυνο να αποφασίσει για το οτιδήποτε. Ούτε για τη δανειακή σύμβαση της 26ης – 27ης Οκτωβρίου, ούτε για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, καθώς το ερώτημα του Δημοψηφίσματος δεν κατέστη ποτέ σαφές, ούτε το κατά πόσο θα ήταν δεσμευτικό για την ίδια την Κυβέρνηση. Τίποτε δεν διευκρινίστηκε, απορρίφθηκε ως ιδέα και δεν εξετάστηκε ποτέ σοβαρά, αφού τα μικροπολιτικά παιχνίδια επιτάχυναν τις εξελίξεις. Η απάντηση της κοινοβουλευτικής Αριστεράς και των Αγανακτισμένων ήταν αρνητική εξ’ αρχής, (όχι σε όλα), καμία συζήτηση για το θέμα.

Εξασφαλίστηκε η ψήφος εμπιστοσύνης στον Πρωθυπουργό με την προϋπόθεση ότι θα παραιτηθεί και θα βρεθεί πρόσωπο κοινής αποδοχής το οποίο θα αναλάμβανε να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Τα κόμματα της Αριστεράς δήλωσαν, το ένα μετά το άλλο, ότι δεν θα συμμετέχουν στη συζήτηση πολιτικών αρχηγών, λειτουργώντας ίσως με λογικές «Κυβέρνησης του βουνού» εντός κοινοβουλευτικών πάντα πλαισίων, αδειάζοντας τη γωνιά στους λοιπούς παίκτες. Όσοι συμμετείχαν στις συζητήσεις, φιλτράροντας την όλη διαδικασία με γνώμονα περισσότερο το παραταξιακό συμφέρον και όχι την κρισιμότητα της κατάστασης, έπαιξαν το δικό τους παιχνίδι.

Μετά από ατελείωτες διαπραγματεύσεις, κωμικοτραγικά σκηνικά, με ξένους ρεπόρτερ να παλεύουν να καταλάβουν τι συνέβαινε και σε μια νύχτα, εκεί που νόμιζαν ότι είχαν καταλάβει, οι συσχετισμοί, τα πρόσωπα και οι φήμες που οργίαζαν να φέρνουν τούμπα το σκηνικό, δημοσιογράφους να τραβάνε και να σκίζουν τις ανακοινώσεις στα κάγκελα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, άπειρα έκτακτα δελτία και απευθείας συνδέσεις από όλα τα κανάλια της χώρας και του εξωτερικού, φτάσαμε στο σήμερα. Ένα υπουργικό σχήμα το οποίο το χαρακτηρίζει κανείς όπως νομίζει, με στελέχη από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, έχοντας επί της κεφαλής έναν εγνωσμένης αξίας επιστήμονα, γνώστη της αγοράς και γνωστό και στις αγορές, τον Λουκά Παπαδήμο. Εκεί σταθήκαμε μέχρι την ανακοίνωση του κυβερνητικού σχήματος.

Μετά άρχισαν οι πάντες να φωνάζουν για την υπουργοποίηση των στελεχών του ΛΑΟΣ, το οποίο συνεργάστηκε, παίζοντας κι εκείνο τα παιχνίδια του, με θεατρινισμούς, δραματικές δηλώσεις και αποχωρήσεις σε ένα αρρωστημένο παιχνίδι από όλες τις μεριές, με το αζημίωτο φυσικά. Σε αντίθεση λοιπόν με την «Κυβέρνηση του βουνού» (και βγάζω έξω τον βουλευτή Γρ. Ψαριανό ο οποίος τοποθετήθηκε δημόσια υπέρ μιας προσπάθειας συνεργασίας των κομμάτων που ο ίδιος ο λαός εξέλεξε), μια πιο ακραία φωνή στο Κοινοβούλιο συνεργάστηκε. Η Αριστερά έκατσε απέναντι, έμεινε να κουνάει το δάχτυλο και σήμερα ελπίζω να συνειδητοποιεί ότι εάν οι «φασίστες με χαρτοφυλάκιο» είναι ό,τι χειρότερο μπορούσαν να φανταστούν, αυτό έγινε και με δική τους ευθύνη.

Το να ιδιωτεύει κανείς και, μάλιστα, όταν είμαστε μια ανάσα από την καταστροφή της χώρας, είναι μέγιστη ανευθυνότητα, τόσο απέναντι στον ίδιο που το κάνει, όσο και απέναντι στην κοινωνία. Όταν ιδιωτεύει κανείς όντας εκλεγμένος εκπρόσωπος του λαού, αυτή η συμπεριφορά είναι εγκληματική για τη Δημοκρατία και εξευτελιστική για τον πολίτη που του εμπιστεύτηκε την ψήφο του. Ιδιώτης = Idiot, ο άνθρωπος που δεν συμμετείχε στα κοινά στην Αρχαία Αθήνα. Ελληνική λέξη. Δυστυχώς, εν έτει 2011, «επαναστατική» πρακτική της συμπεριφοράς.

Ας αναλογιστούν οι πολίτες, λοιπόν, τι ψηφίζουν, ποιους επιλέγουν, αν δίνουν ψήφο διαμαρτυρίας στον οποιοδήποτε ότι μια μέρα μπορεί να καταλήξει με υπουργείο ή να πετάξει τη φωνή τους στα σκουπίδια, γυρίζοντας την πλάτη στις διαδικασίες. Η κάλπη είναι, άλλωστε πια, πολύ κοντά.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο aixmi.gr

Αν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε

Αν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε

Απλά μια διαπίστωση. Μετά την ιστορική επίτευξη συνεννόησης μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων, έστω και σε αυτό το επίπεδο και με το πιστόλι στον κρόταφο, όλα δείχνουν πως πάμε σε κυβέρνηση τεχνοκρατών, δηλαδή ανθρώπων οι οποίοι δεν θα αποδοκιμαστούν ή επιδοκιμαστούν στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Ο λαός ψήφισε με άλλα μέτρα και σταθμά προφανώς: κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με Πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου. Θα πάει στις κάλπες με κυβέρνηση που προέκυψε από ανάγκη, με μεγάλο κόστος για τη χώρα, την αξιοπιστία της και την εικόνα της στο εξωτερικό. Επίσης, όλα δείχνουν πως πάμε στις 19 Φεβρουάριου για εκλογές, σε 15 εβδομάδες από τώρα, 104 ημέρες για την ακρίβεια. Θα διανύσουμε, λοιπόν, τη μακρύτερη ίσως προεκλογική περίοδο στη νεότερη ιστορία της χώρας.

Με τις νέες συνθήκες, οι οποίες προκύπτουν απο τη συνεργασία των μεγάλων κομμάτων, το χρονικό διάστημα το οποίο μεσολαβεί και δεδομένης της πυκνότητας των πολιτικών εξελίξεων, είναι υπέρ αρκετό ώστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο πολιτικό σκηνικό μακροπρόθεσμα. Είναι στο χέρι του πολιτικού κόσμου, των ΜΜΕ και των πολιτών με τη συμπεριφορά τους, το μεγάλο αυτό διάστημα, να εξασφαλίσουν τη λειτουργία του κράτους και των θεσμών, ώστε να μην μας ξημερώσει η 20η Φλεβάρη σε χειρότερα χάλια.

Τα πολιτικά κόμματα είναι ώρα να αλλάξουν τρόπο λειτουργίας ώστε να εκφράζουν την εποχή, ο πολίτης πρέπει να γίνει πιο υπεύθυνος απέναντι στην κοινωνία και κατ’ επέκτασιν τον εαυτό του. Δεν θα πρέπει να ξαναψηφίσει επειδή του τάζουν – έχει ο ίδιος την ευθύνη να απομονώσει πια τέτοιες συμπεριφορές. Πρώτα από όλα, πρέπει να συμμετέχει στις διαδικασίες και να μην ξαναφήσει κανέναν να αποφασίσει για εκείνον χωρίς εκείνον -η αποχή σημαίνει ανοχή και λευκή επιταγή. Το προσωπικό συμφέρον πρέπει, ίσως, να μπει λίγο στην άκρη και όλοι να εστιάσουμε στο καλό της Ελλάδας. Τα Μέσα Ενημέρωσης είναι ανάγκη να αλλάξουν κι αυτά μαζί με το πολιτικό σύστημα, με σεβασμό και μεγαλύτερη υπευθυνότητα απέναντι στον πολίτη και τη χώρα.

Πολίτες, Πολιτεία και Μέσα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να πάψουν να βλέπουν τα πάντα από τη γυάλα του προσωπικού συμφέροντος. Ο φετινός χειμώνας θα είναι, ταυτόχρονα, ο πιο παγωμένος οικονομικά αλλά και ο πιο καυτός πολιτικά, από ποτέ.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο aixmi.gr

Άμεση Δημοκρατία και Ρώσικη Ρουλέτα

(Γραμμένο βράδυ Δευτέρας προς πρωί Τρίτης, 1 Νοεμβρίου 2011)

Όπως δημοσιεύτηκε στο aixmi.gr

Δεν έχω καταλήξει, τελικά, η προσφυγή σε Δημοψήφισμα το Γενάρη, είναι χαζή, σατανικό σχέδιο - Colpo Grosso, μπλόφα, πολιτική αυτοκτονία, αποποίηση ευθυνών, ρεβανσισμός έναντι στην ανεύθυνη αντιπολίτευση, ευαισθησία απέναντι στο κοινόν αίσθημα και συνειδητοποίηση της κρισιμότητας της απόφασης; Τι είναι επιτέλους;

Πως φτάσαμε μετά από λιγότερο από βδομάδα, μετά από σκληρές ολονύκτιες διαπραγματεύσεις, πιεσόμετρα, υπογλώσσια, σωτήρες Υπουργούς (Βενιζέλος, “εγώ”), στην προσφυγή του Πρωθυπουργού στο Δημοψήφισμα; Μεταξύ της τελευταίας ημέρας του Οκτωβρίου και της γιορτής του Αγ. Δημητρίου, μεσολάβησε η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου. Παρελάσεις που έγιναν πορείες, αυγά, μπουκέτα, φάσκελα. Αποδέκτης, η πολιτική ηγεσία του τόπου. Ο πρώτος πολίτης της χώρας αποχώρησε από τις εκδηλώσεις, έκανε δηλώσεις σαφώς ταραγμένος. Άλλοι πολίτες έριξαν ξύλο, μέσα στο γενικότερο πνεύμα φορέθηκαν μαύρα περιβραχιόνια από τους μαθητές, γύρισαν κεφάλια αντίθετα από την εξέδρα. Από μαλλί, βάψιμο και μηρούς σε κενή θέα όμως τα ίδια όπως κάθε χρόνο. Τα καλσόν δεν αγανακτούν. Το φάσκελο ξανάγινε επαναστατική πράξη, υπερασπίζεται δε τόσο από το Δήμαρχο, όσο και απ’ τους εκπαιδευτικούς της ΕΛΜΕ. Το σχολείο και η κοινωνία συνεχίζει να διδάσκει τους νέους ακόμη και στις αργίες.

Πολλοί ανεύθυνοι, δημοσιογράφοι και απλοί πολίτες, βγήκαν και παρομοίαζαν, συνέκριναν την Κατοχή, τον πόλεμο την πείνα του ’40-60, το Όχι του Μεταξά και τα πεσμένα κορμιά, νέων άταφων 71 χρόνια μετά με την αγανάκτηση του 2011. Η αγανάκτηση, ένα κίνημα το οποίο τελικά φαίνεται ότι είναι πολύ μακρυά από το άτυπο του μανιφέστο, του Stephane Hessel. Εκείνος μίλησε για  άλλου τύπου διαμαρτυρία, άλλη η ουσία της αγανάκτησης. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, “ο κόσμος είναι απελπισμένος, δεν έχει λεφτά, πεινάει, χάνουμε την Εθνική μας Κυριαρχία, είμαστε προτεκτοράτο των Γερμανών. Εκλογές εδώ και τώρα, η Κυβέρνηση στερείται νομιμοποίησης, να φύγετε, δεν θέλουμε τη νέα σύμβαση, όχι άλλη δόση, δεν πληρώνω. Αν μου κοπούν βέβαια τε λεφτά, θα βγω και θα φωνάξω χειρότερα”. 

Κοινή διαπίστωση, το κλίμα είναι πάρα πολύ άσχημο. Ξεσηκωτικοί λόγοι από ανθρώπους που έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά για να είμαστε ελεύθεροι, με  μια μικρή λεπτομέρεια. Οι περισσότεροι περιορίζονται στο εύκολο. Κριτική σε αυτόν που αποφασίζει. Οι κυβερνώντες ψηφίζουν το νόμο, αυτοί  έχουν την ευθύνη, έτσι λειτουργεί η έμμεση (αντιπροσωπευτική) δημοκρατία, άλλωστε. Ο κόσμος φώναζε ότι είναι προδότες, ότι θα ψηφίσουν πάλι υπό πίεση και κομματική πειθαρχία, η αντιπολίτευση φώναζε για εκλογές λαϊκίζοντας. Ας είμαστε λογικοί, μέσα τους ξέρουν ότι οι δεν τις θέλουν, ποιος θέλει να γίνει κυβέρνηση χωρίς λεφτά, χωρίς προγραμματικές δηλώσεις και άφθονους διορισμούς, σε ένα κράτος το οποίο έχει βαρέσει διάλυση, στην καλύτερη των περιπτώσεων; Ο Πρωθυπουργός έχει ουσιαστικά ταυτίσει την κυβέρνηση του τόπου απ’ το ΠΑΣΟΚ ως μοναδική περίπτωση σωτηρίας της χώρας, μπορεί να έχει παγιδευτεί στην ίδια του τη σκέψη, κάτι δεν βλέπουμε. Βασικό αίτημα των απανταχού αγανακτισμένων αυτής της χώρας, ότι δεν έχουμε Άμεση Δημοκρατία.

Όποιος παρακολούθησε, μπήκε στον κόπο να κατεβεί σε μια πλατεία από κοντά ή με τη βοήθεια της τεχνολογίας έστηνε ψηφιακό αυτί στις συνελεύσεις, μπορεί να επιβεβαιώσει ότι άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν διάλογο, άνθρωποι που απορρίπτουν τη διαφορετική άποψη ως μη υπάρχουσα, δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε τέτοια πλαίσια. Η Δημοκρατία και οι θεσμοί, έχουν εργαλεία, τα οποία όμως προϋποθέτουν εξοικείωση με βασικές έννοιες της Δημοκρατίας. Όταν όμως κανείς σνομπάρει επί πολλά και συναπτά έτη αυτές τοις έννοιες, το κριτήριο του, τα αντανακλαστικά του δεν είναι στο επίπεδο που θα έπρεπε, φτάνει η θέληση να μην είναι αρκετή για τη χρήση των εργαλείων της Δημοκρατίας.

Χτες το βράδυ, ο Πρωθυπουργός ζήτησε να πάει η συμφωνία της 26-27 Οκτωβρίου σε Δημοψήφισμα. Η συμφωνία ότι θέλουμε να συμφωνήσουμε δηλαδή, με ένα 50% το οποίο δεν είναι ακριβώς 50%, δεν είναι παντού 50%, με τις τράπεζες τελικά να συμμετέχουν, χωρίς να είναι ολοκληρωμένο το πλαίσιο της συμφωνίας. Ο Πρωθυπουργός δεν αποφασίζει να ψηφιστεί όλο αυτό στη Βουλή από 180 βουλευτές, δεν διατυπώνει σαφώς το ερώτημα του δημοψηφίσματος, πολιτικοί χώροι αλλά και πολίτες που ζητούσαν φωναχτά τόσο καιρό εκλογές, τώρα δεν θέλουν Δημοψήφισμα, δεν θέλουν εργαλείο της άμεσης Δημοκρατίας, φοβούμενοι ίσως να βάλουν το χέρι τους στη φωτιά να βγάλουν τα ίδια τους τα κάστανα. Φοβούνται τις κοινές αποφάσεις με  άλλους χώρους, φοβούνται φυσικά και το κόστος του Όχι, όσο και την ευθύνη του Ναι. Σε τι; Δεν έχει σημασία, κουβέντα να γίνεται, το μεροκάματο να βγαίνει.

Η κίνηση αυτή, τώρα, μαζί με την ψήφο εμπιστοσύνης αργά την Παρασκευή, μοιάζει σαν να πασχίζει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να πέσει μια ώρα νωρίτερα από τη μία αφού κανείς μπορεί να σκεφτεί ότι αν την ευθύνη την πάρει ο λαός, δεν υπάρχει - εκβιασμός - διακύβευμα - γραμμή στην Κ.Ο. είναι πολύ πιο εύκολο να τον ρίξουν οι βουλευτές του. Από την άλλη, γιατί να φθαρεί μέχρι σήμερα έτσι και να αφήσει τη διαπραγμάτευση, την επιτυχία της συμφωνίας αυτής στον αέρα, άρα και τη χώρα εκτεθειμένη; Παλεύω να καταλάβω, μιλάμε για σενάριο καταστροφής, απόπειρα παγίδευσης του λαού σε μια διαδικασία χωρίς να γνωρίζει το προκείμενο και τις εναλλακτικές; Έξοδος κινδύνου; Αλήθεια, η Μέρκελ και ο Σαρκό τι λένε για όλα αυτά; Θα μας πετάξουν εκτός Ευρώ; Μήπως τελικά όλη αυτή η συζήτηση είναι λίγο ανεύθυνη, πολωτική και απλά αποτελεί καλή αλλά επικίνδυνη ομολογουμένως προσπάθεια αλλαγής της πολιτικής ατζέντας; Κάτι δεν βλέπουμε, κάτι μας ξεφεύγει, λείπουν κομμάτια και δε βγαίνει το παζλ. Και στην τελική, γιατί το Γενάρη και όχι τώρα; Δεν έχουμε τι να ψηφίσουμε ε; Και αν δεν έχουμε και δεν ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε, είμαστε τόσο σίγουροι ότι το Δημοψήφισμα είναι η λύση στα προβλήματα μας, ε;

Απολαμβάνω φυσικά τον απόλυτο πανικό αυτών που ζητούσαν Δημοψήφισμα και τώρα ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν. Αλλά ο Γενάρης είναι σε πολιτικό χρόνο πάρα πολύ μακρυά, ας δούμε σε πρώτη φάση τι θα γίνει στο τέλος της εβδομάδας, αν θα σηκώσει κανείς το περίστροφο που άφησε ο Παπανδρέου πάνω στο τραπέζι. Κι αν το σηκώσει, πού θα το στρέψει κι αν θα υπάρχει σφαίρα στη θαλάμη. Προσπάθειες πόλωσης, Ναι/Όχι σε μη διατυπωμένο ερώτημα, με το νομικό μέρος να είναι ακόμη λίγο στο φλου, χωρίς να ξέρουμε αν θα έχει δεσμευτικό χαρακτήρα, είναι ψωμάκι για τις μάζες και τα μέσα. Επί της ουσίας, αν θα είναι σε επίπεδο ακόμη πιο γενικό, θα αφορά το νόμισμα, καθώς εκεί φαίνεται να παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος στη Βρυξέλλα, με τι ουσιαστικό κόστος για τη χώρα, δεν το συζητά κανείς. Άλλο κεφάλαιο και το εάν θα ενημερωθεί ο κόσμος καθώς οφείλει πριν πάει να ψηφίσει το οτιδήποτε, ή θα πάει σαν το κοπάδι στην κάλπη κάτω από χρωματιστή ομπρέλα να ρίξει το χαρτί που θα του βάλει στο χέρι ο “μπαμπάς” του, ώστε να αποποιηθεί της προσωπικής του ευθύνης φασκελώνοντας τον πάλι σε ένα χρόνο. Το αγαπημένο σπορ της κοινωνίας μας τελευταία δηλαδή. Μόνο που αυτή τη φορά η απόφαση θα έχει βαρύ κόστος, δεν θα διοριστεί κανείς, προγραμματικές δηλώσεις δεν υπάρχουν λεφτά φυσικά και δεν υπάρχουν και το περιβόητο διακύβευμα πλέον θα είναι πολύ κρίσιμο, σε βάθους χρόνου, τόσο Εθνικά, όσο και σε προσωπικό επίπεδο.