Κλαυθμός, γαρύφαλλα, φώτα, κάμερα, πάμε!

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011, ανακοινώνεται επισήμως ότι  ο ισόβιος ηγέτης της Β. Κορέας, Kin Jong Il είναι νεκρός. Άφησε την τελευταία του πνοή στο τρένο που χρησιμοποιούσε για τις μετακινήσεις του μέσα στη χώρα, αφού φοβόταν τα αεροπλάνα. Έχοντας υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο το 2008, ο εκκεντρικός ηγέτης έχει περιορίσει σημαντικά τις εμφανίσεις του. Από το 2010, ετοιμάζει ήδη τον γιο του, Kim Jong Un να τον διαδεχτεί στην εξουσία. Η Β. Κορέα είναι μια απομονωμένη χώρα, όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν δηλαδή τα απολυταρχικά καθεστώτα προσπαθούν και σχεδόν πάντα πετυχαίνουν με τις μεθόδους τους, να κρατούν το λαό τους σε ύπνωση, σε έναν άλλο πλανήτη, όπου όλα φαίνονται πιο απλά. Ο ηγέτης τους λατρεύεται σαν Θεός, τα παιδιά στο σχολείο διδάσκονται ότι η γέννηση του έχει κάτι από τη γέννηση του Χριστού, στην περίπτωση μας πριν γεννηθεί ο τότε γιος του επί κεφαλής του Κομμουνιστικού κόμματος, εμφανίστηκε διπλό ουράνιο τόξο και ένα νέο αστέρι στον ουρανό. Μεγαλεία.

Παλικάρι απ' τα λίγα.

Στην Ελλάδα, παρόλο που ο νεποτισμός στην εξουσία όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία μας είναι σχεδόν κανόνας, ευτυχώς τα παιδιά δεν διδάσκονται κάτι τέτοιο. Και δόξα το Θεό να λέμε. Εντούτοις, ο θάνατος των μεγάλων ηγετών στη χώρα μας έχει κάτι από τον ψεύτικο ελπίζω και χιλιοπροβαρισμένο θρήνο που έχει κατακλύσει το διαδίκτυο. Είδαμε σήμερα τρομερές εικόνες, Βορειοκορεάτες να στηθοδέρνονται μπροστά από τα αγάλματα και τις φωτογραφίες του. Θυμάμαι τις κηδείες του Ανδρέα Παπανδρέου και του Χριστόδουλου, πλήθος κόσμου να έχει κατακλύσει τις κεντρικές οδικές αρτηρίες, τιμές Αρχηγού Κράτους, κυλίβαντα πυροβόλου όπλου, “τρεις πυροβολήσατε, το νεκρό τιμήσατε”, πυρ και ιαχές του κόσμου “αθάνατος, αθάνατος”, μαύρα γυαλιά, συγκίνηση και πλανόδιους να ξεπουλάνε γαρύφαλλα. Όπως στα μπουζούκια, μόνο που στις εξόδιους ακολουθίες δεν τα πετάνε με το πανέρι, αλλά με το κοτσάνι. Φιέστες στη Δημοκρατία, φιέστες στις κηδείες του θρησκευτικού άρχοντα, 9ήμερο πένθος και θρήνοι στο youtube να κάνουν το γύρο του κόσμου στη Β.Κορέα. Ανάλογα με τα μέσα της εποχής.

Όταν ο εκάστοτε ηγέτης πεθαίνει όντας αγαπητός κι έχοντας χτίσει έναν κάποιο μύθο, το σώμα του αντιμετωπίζεται με σεβασμό, σχεδόν θεοποιείται με λαϊκά προσκυνήματα, η κηδεία του μεταδίδεται σε απευθείας μετάδοση σε Εθνικό δίκτυο και οι δημοσιογράφοι επαναλαμβάνουν κάθε 20 λεπτά καθώς η απευθείας μετάδοση είναι τουλάχιστον τρίωρη, τις φράσεις “μεγάλη απώλεια”, “δυσαναπλήρωτο κενό”,”μεγάλος ηγέτης” και άλλα τέτοια ξύλινα, για να είναι πιο ζωντανό το ρεπορτάζ της πομπής, της εξοδίου ακολουθίας και της ταφής. Μέγα και θλιβερό το γεγονός. Πότε όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα;

Πολύ πρόσφατες είναι οι εικόνες που κατέκλυσαν τους τηλεοπτικούς μας  δέκτες με τα εξευτελιστικά video της κτηνώδους εκτέλεσης του Muammar Gaddafi, εν ψυχρώ εκτέλεση, πανηγυρισμοί, ατιμωτικές τελευταίες στιγμές και μετά ένα άλλου τύπου λαϊκό προσκύνημα, αυτή τη φορά σε ψυγείο λαχανικών σε ένα εμπορικό κέντρο. Ο πάλαι ποτέ αγαπητός ηγέτης είχε γίνει κατάπτυστος, οι λέξεις που χρησιμοποίησαν οι δημοσιογράφοι ήταν “στυγνός δικτάτορας” και το video έπαιζε σε loop. Ποια θα ήταν άραγε η αντιμετώπιση των διεθνών ΜΜΕ αν ο Gaddafi πέθαινε ήσυχα στον ύπνο του πέρυσι τέτοια εποχή; Θα υπήρχε σίγουρα συγκίνηση και όλοι οι εκπρόσωποι των μέχρι τότε συμμάχων και συνομιλητών του στη Δύση θα ήταν παρόντες στην κηδεία, με μαύρες γραβάτες και τα αντίστοιχα γαρύφαλλα, λαϊκά προσκυνήματα και ότι άλλο προστάζει το τελετουργικό.

Χρωματίζεται λοιπόν το πένθος και το ρεπορτάζ ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε κοινής γνώμης, ότι θα ικανοποιήσει τον πελάτη. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι εκλεγμένο πρωθυπουργό σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας και ισόβιους ηγέτες. Ο μεν έχει αποδείξει μέσω της εκλογικής διαδικασίας ότι χαίρει λαϊκής αποδοχής, ενώ οι δε, θρησκευτικοί και μη ηγέτες, έχουν επιβληθεί με άλλο τρόπο. Όταν όμως οι συνθήκες ευνοούν τον έλεγχο του λαού μέσω προπαγάνδας σε πολιτικό και θρησκευτικό επίπεδο, παραμένουν τεχνηέντως αγαπητοί κατά κάποιο τρόπο και αυτή η αγάπη του κόσμου τους θεοποιεί σαν εγκαταλείψουν το μάταιο τούτο κόσμο.

Στην αντίπερα όχθη, την προηγούμενη εβδομάδα μια ήσυχη και αγαπητή γειτόνισσα έφυγε από τη ζωή και από όλη τη γειτονιά, στην κηδεία της πήγε μόνο η μητέρα μου. Μια από εμάς, ένας απλός άνθρωπος, έφυγε ήσυχα, όπως γίνεται συνήθως, σίγουρα δεν θα ήθελε ούτε η ίδια αλλά ούτε και τα παιδιά της κάτι άλλο. Αξίζει όμως, την επόμενη φορά, πριν κατακλύσουμε τους δρόμους και ξεπουλήσουμε τα γαρύφαλλα από τους υπαίθριους πωλητές να σκεφτούμε αν η εκάστοτε προσωπικότητα αξίζει πραγματικά τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας. Ίσως γιατί κάποιοι θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, ίσως γιατί κάποιοι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Στο παρελθόν, όταν σε δύσκολες στιγμές για τον τόπο έφευγαν άνθρωποι των γραμμάτων, όπως ο Παλαμάς και ο Σεφέρης, η παρουσία του κόσμου στις κηδείες τους αποτελούσε μια τρόπον τινά πράξη αντίστασης. Ήταν κάτι το οποίο δεν είχαν εισβάλλει τα μέσα ενημέρωσης και ο κόσμος συγκεντρωνόταν αυθόρμητα, για να τιμήσει την προσωπικότητα που έφυγε. Χωρίς λογύδρια, ρεπορτάζ και αφιερώματα, φανφάρες και πλάνα από ταράτσες και ελικόπτερα. Τόσο απλά.

Θα πεθάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν…

Θα πεθάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν…

Νοέμβριος 2011. Καθώς φτάνει στο τέλος του, σκέφτομαι πόσο πλούσιος ήταν σε ειδησεογραφία, σε επίπεδο εσωτερικού και εξωτερικού. Πριν από ένα μήνα και δύο μέρες, βγήκαμε από έναν κύκλο μέτρων, αξιολογήσεων και ρουτίνας, για να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις εκταμίευσης της εκάστοτε δόσης, σταματήσαμε να ασχολούμαστε με το αμιγώς οικονομικό κομμάτι της ιστορίας της κρίσης και καταλάβαμε ότι η κρίση είχε μπει για τα καλά και στην πολιτική. Κάποιοι το είχαμε πει και νωρίτερα, απλά μετά τις Κάννες ήταν πλέον προφανές. Το Δημοψήφισμα, η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση με την προϋπόθεση ότι ο επικεφαλής αυτής θα παραιτηθεί, μια απίστευτη κατάσταση με μικροπολιτικά παιχνίδια και συμφέροντα, φήμες που οργίαζαν, ονόματα που έπεφταν στο τραπέζι και καιγόντουσαν εν ριπή οφθαλμού. Τόσο από τα ΜΜΕ, μετο κλίμα που δημουργούσαν οι πολιτικοί στα πάνελ και τα ραδιόφωνα, όσο και από τους πολίτες στα κοινωνικά δίκτυα.

Η κυβέρνηση άλλαξε ελάχιστα, αλλά (έστω τυπικά) τουλάχιστον απολαμβάνει μεγαλύτερης στήριξης στο Κοινοβούλιο, κάνοντας πραγματικότητα (έστω και με αυτόν τον τρόπο) την πολυπόθητη συναίνεση. Μπορεί, αν δεν είχαν αντιδράσει η Μέρκελ και ο Σαρκοζί στο Δημοψήφισμα που πρότεινε ο Παπανδρέου, να μην είχε συμβεί τίποτα από όλα αυτά. Και, κυρίως, να μην είχαν συμβεί όλα αυτά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλά ακόμα και έτσι, έχει γίνει πλέον κατανοητό ότι οι πολιτικές -και όχι μόνον εξελίξεις- δεν διαμορφώνονται σε στενά εθνικά πλαίσια. Ο καθένας βλέπει πια ότι οι πολιτικοί ηγέτες δεν αποφασίζουν μόνοι τους, ότι «τα θέλω και τα μπορώ» τους φιλτράρονται από τα «θέλω» των αγορών. Το αν πολλές φορές αυτά τα «θέλω» εκφράζονται μέσω μερίδας των ηγετών, είναι μια άλλη ιστορία.

Τις τελευταίες εβδομάδες κατέστη παραπάνω από σαφές ότι το πρόβλημα δεν είμαστε μόνον εμείς, ούτε καν μόνον ο Ευρωπαϊκός Νότος. Οι αγορές χτυπούν το καμπανάκι στο Βέλγιο, το οποίο όμως δεν έχει κυβέρνηση να ρίξει, ο Σαρκοζί έχει αρχίσει και καταλαβαίνει ότι μπορεί να είναι ο επόμενος στη λίστα, ενώ η έλλειψη εμπιστοσύνης χτυπά και την πόρτα της Γερμανίας. Απούλητα ομόλογα, τώρα και από την ατμομηχανή της Ευρώπης. Πιέσεις στην Καγκελάριο να πάρει αποφάσεις και να λυθεί το θέμα, να παρθούν αποφάσεις για ολοκληρωμένες λύσεις -αλλιώς η Ευρωζώνη θα πέσει απ΄τον γκρεμό. Χωρίς να υπάρχει plan b, φυσικά. Κανείς, πλέον, δεν είναι ασφαλής. Όταν οι Μέρκελ και Σαρκοζί κουνούσαν το δάχτυλο στον Παπανδρέου, μάλλον δεν ήταν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Τώρα ξέρουν και οι ίδιοι ότι δεν αποφασίζουν μόνοι τους, αλλά και ότι θα βγούν ανά πάσα ώρα και στιγμή «στη σέντρα». Πιο δύσκολα από εμάς, αλλά θα βγούν.

Οι πολιτικοί της Ευρώπης, στο σύνολό τους, μοιάζουν να παρακολουθούν μέρα με τη μέρα τις εξελίξεις κατατρομαγμένοι, αδύναμοι να αντιδράσουν, έχοντας να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα τα πλείστα όσα προβλήματα προκύπτουν εξαιτίας της κρίσης και της αδυναμίας ελέγχου της κατάστασης. Είναι σαφές ότι πολιτικοί και αγορές δεν μιλούν την ίδια γλώσσα και ότι τα εργαλεία τα οποία είχαν παραδοσιακά οι μεν, δεν τους βοηθούν να λύσουν πια τα προβλήματα. Οι αγορές κινούνται χωρίς να κοιτάζουν πολιτικό κόστος και εσωτερικά συμφέροντα, δεν ενδιαφέρονται για το αν όλη αυτή η ιστορία αποκαλύπτει, και στη συνέχεια αποδομεί, τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Και πάνω από όλα, οι αγορές κινούνται με σημαντικά μεγαλύτερες ταχύτητες, σε επίπεδο λήψης αποφάσεων, και δράσης, από το πολιτικό σύστημα σε Ευρωπαϊκό και Εθνικό επίπεδό. Αυτό φαίνεται πως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της αστικής Δημοκρατίας απέναντι στης αγορές σήμερα.

Οι πολίτες αμφισβητούν τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις, καθώς καλούνται μέσα σε αυτή την κατάσταση να εφαρμόσουν προγράμματα και στρατηγικές τα οποία δεν φαντάζονταν καν προεκλογικά και, φυσικά, δεν έχουν και μεγάλη σχέση με τις προγραμματικές δηλώσεις τις οποίες είχαν κάνει όταν ανέλαβαν την εξουσία. Έτσι, οι λαοί δυσανασχετούν και αντιδρούν, πιέζοντας και από τη μεριά τους το πολιτικό σύστημα να κρατήσει τις υποσχέσεις του, για να μην το πληρώσει πολύ ακριβά στην κάλπη. Φυσικά, και οι πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και ότι οι πελατειακές σχέσεις πολίτη – πολιτικού κάπου πρέπει να τελειώσουν, αλλά το αίσθημα κοινωνικής αδικίας, όταν συνδυάζεται και με τη συνεχώς επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση τους εξωθεί σε βίαιες, πολλές φορές, αντιδράσεις.

Τα εργαλεία του πολιτικού συστήματος, από την άλλη, είπαμε ότι είναι ανεπαρκή στην παρούσα φάση. Ένα σύστημα το οποίο οικοδομήθηκε σε άλλη εποχή, όπου οι πολιτικοί σχηματισμοί είχαν σαφές ιδεολογικό στίγμα, μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες αλλά και σαφές όραμα. Άλλες φορές ουτοπικό. Αλλά πάντα μια ιδέα, μια κατεύθυνση και ένα ισχυρό πρόσωπο, υπήρχε. Σήμερα οι πολιτικοί μοιάζουν ανίσχυροι, σαφείς στόχοι δεν υπάρχουν, αφού υπάρχει σαφής αδυναμία να τεθούν κεντρικά, στην περίπτωση μας σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κρίση βρήκε την Ευρώπη εκτεθειμένη, χωρίς υποδομή, με απίστευτα αργές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, τόσο στην καρδιά της όσο και σε επίπεδο κρατών.

Ο Παπανδρέου μιλούσε ήδη 2 χρόνια γι’ αυτό, σε Παγκόσμιο κιόλας επίπεδο. (Διάσημο στους λάτρεις του ενημερωτικού ραδιοφώνου πλέον το ηχητικό “We need global governance, global financial governance and we need it fast”). Από τότε που το είπε μέχρι σήμερα, μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι. Περάσαμε από την ωμή κριτική στο πρόσωπό του γι’ αυτή τη φράση, στη διαπίστωση ότι αν η Ευρώπη είχε πάρει τόσο γενναίες πολιτικά αποφάσεις νωρίτερα, πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, τώρα θα υπήρχε μεγαλύτερη δυνατότητα ελέγχου από την ίδια, καλύτερος συντονισμός και, ίσως, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα να ήταν μικρότερα. Η Ευρώπη και ο πλανήτης ολόκληρος να σπατάλησαν πολύτιμο χρόνο προεργασίας για να φτάσουν στο παρά 5, χωρίς εργαλεία, σε απόλυτο πανικό να προσπαθούν να σώσουν ό,τι σώζεται.

Το πολιτικό εκτόπισμα των σημερινών ηγετών της Ευρώπης είναι μικρό. Και αυτό,σε συνδυασμό με την έλλειψη των εργαλείων που θα μπορούσαν να έχουν εφευρεθεί και να λειτουργούν σήμερα, οδηγούν την Ευρωζώνη σε αδιέξοδο. Οδηγούν τα κράτη της Ευρωζώνης σε άγνωστα μονοπάτια, αφήνοντας τα εκτεθειμένα στις αγορές. Έχουμε φτάσει σε οριακό σημείο, οι ταχύτητες λήψης αποφάσεων καθιστούν οποιαδήποτε ημίμετρα λαμβάνονται κάτω από αυτές τις συνθήκες ξεπερασμένα πριν την επικύρωση τους, πόσο μάλλον όταν έρχεται η στιγμή να εφαρμοστούν.

Πρέπει, λοιπόν, να ανοίξει η συζήτηση τώρα -αφού δεν άνοιξε χθες. Να εκσυγχρονιστεί η δημοκρατική μηχανή της Ευρώπης σε κεντρικό και σε εθνικό επίπεδο, ώστε να διασφαλιστεί η συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις άρα και η δημοκρατικότητά τους, αλλά και η ταχύτητα των διαδικασιών να επιτρέπει στις αποφάσεις να δίνουν λύσεις και να εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητας αυτής της μεγάλης Ευρωπαϊκής προσπάθειας. Σε αντίθετη περίπτωση, το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως πολιτικής οντότητας και νομισματικής ένωσης πως είναι καταδικασμένο.

Διαβάστε το άρθρο στο aixmi.gr

Αναράξεις, παρακαλώ προσδεθείτε

Αναράξεις, παρακαλώ προσδεθείτε

"Κάτι έχει αλλάξει πια στην πτήση. Και δεν είναι μόνον ο κυβερνήτης του αεροσκάφους."

“Προσδεθείτε, θα έχουμε turbulence”, θυμάμαι έλεγε γελώντας ένας φίλος, καθώς η αεροσυνοδός μας είχε κάνει χάλια με το γαλλικό καφέ. Αναταράξεις. Στο αεροπλάνο, αν δεν φοβάσαι, αφορμή για να περάσει ευχάριστα η ώρα, να σχολιάσεις τα πρόσωπα κάποιων συνεπιβατών οι οποίοι κερώνουν με την παραμικρή διατάραξη της αδρανειακής τους κατάστασης. Μέχρι το σημείο όπου οι αναταράξεις θα γίνουν ισχυρές και να νιώσεις την καρδιά σου να χτυπά και το στομάχι σου να σφίγγεται, σαν να αισθάνεσαι πως το αεροπλάνο χάνει απότομα ύψος.



Πολιτικά, εκεί είμαστε, θαρρώ πως έχει ανάψει και το λαμπάκι για τις ζώνες, το αεροσκάφος πετάει πια μέσα σε θύελλα. Μόνον που δεν είναι όλα τα πράγματα ίδια, το προσωπικό καμπίνας του αεροσκάφους είναι καταρτισμένο για να πετάει και μέσα σε θύελλα και δεν το έχουμε επιλέξει εμείς. Εμείς επιλέξαμε τα υπόλοιπα, εταιρεία, προορισμό, ακόμα και θέση, διάδρομο ή παράθυρο. Κι όπως ο επιβάτης έχει μεγαλύτερη ελευθερία επιλογών καθώς ευρίσκεται στο αεροδρόμιο, μαζί με τη δυνατότητα του να σκίσει το boarding pass στην πύλη και να μη μπει ποτέ στο αεροπλάνο, ή να αλλάξει την πτήση του. Όταν μπαίνει μέσα στην πτήση που έχει ο ίδιος επιλέξει, ουσιαστικά εμπιστεύεται τη ζωή του και την ασφάλεια του, όσο και το να φτάσει στον προορισμό της επιλογής του στην ώρα του, στον κυβερνήτη, τον συγκυβερνήτη και το λοιπό προσωπικό καμπίνας.



Στην πτήση που επιβιβαστήκαμε το Φθινόπωρο του 2009, μπήκαμε με λίγα σύννεφα στον ορίζοντα και καλό καιρό στο αεροδρόμιο, σοκολάτες στα duty free. Μετά όμως, ήρθε η καταιγίδα και η αποσυμπίεση καμπίνας, έπεσαν οι μάσκες κυριολεκτικά και μεταφορικά και κάναμε αναγκαστική προσγείωση. Αφού περιμέναμε δεμένοι στα καθίσματα κοιτώντας από το φινιστρίνι μια το φτερό και μια το διάδρομο, μέχρι να σταματήσει να τσακώνεται το προσωπικό επάνω στην πίστα, έφτασε ο υπεύθυνος ασφαλείας του αεροδρομίου. Αφού τους τράβηξε το αυτί και αναγκάστηκαν να συνεννοηθούν υποτυπωδώς μεταξύ τους, ήρθε καλοσιδερωμένος και ατσαλάκωτος ο νέος μας κυβερνήτης, ο Λουκάς Παπαδήμος. Λεπτομέρεια: το λοιπό προσωπικό καμπίνας, οι επιβάτες και ο προορισμός είναι ίδιοι.

Κάτι έχει αλλάξει πια στην πτήση. Και δεν είναι μόνον ο κυβερνήτης του αεροσκάφους. Παίρνουμε άδεια απογείωσης, τροχοδρομούμε. Κοιτώντας απ’ το παράθυρο, ο ουρανός από πάνω μας είναι πια μαύρος. Πετάμε πια μέσα στην καταιγίδα. Οι επιβάτες κοιτάζονται και το προσωπικό είναι ανάστατο. Κάποιοι μάλιστα τσακώνονται, οι επιβάτες τους κοιτάνε. Οι αναταράξεις είναι έντονες, δεν σερβίρουν κανέναν, αρκετοί διαμαρτύρονται, αλλά δεν αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα μας είναι άλλο. Όχι αν θα πάρουμε καφέ με κουλουράκια, χυμό πορτοκάλι και γεύμα με πλαστικά μαχαιροπήρουνα, το πρόβλημα μας είναι να φτάσουμε, να βρούμε το αεροδρόμιο, να έχει τις συνθήκες να μας δεχτεί.



Ο πύργος ελέγχου λέει ότι η κακοκαιρία θα συνεχιστεί, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να συνεχίσουμε να πετάμε μέσα στην καταιγίδα, πρέπει να συνεργαστούμε και να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, οι επιβάτες και το πλήρωμα, όλοι μαζί, αλλιώς θα πέσουμε. Τρώμε από τα έτοιμα, τρώμε και την τελευταία σοκολάτα που ψωνίσαμε στο αεροδρόμιο, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Τι θα κάνουμε άραγε αν δεν βρεθεί το αεροδρόμιο; Τα καύσιμα τελειώνουν, δεν μας εφοδίασαν στο προηγούμενο αεροδρόμιο, γιατί; Μα η εταιρεία με την οποία πετάμε δεν ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις της και η κηροζίνη δεν χαρίζεται. Έχουμε στερέψει από επιλογές, κάποιοι που ήταν πιο κοντά στην πόρτα του αεροσκάφους άκουσαν το προσωπικό να λέει ότι κι άλλες εταιρείες είχαν πρόβλημα, είδαμε κι άλλον ένα πιλότο να φεύγει τρέχοντας. Σίλβιο τον λέγανε. Έβαλε το πηλήκιο του κάτω από τη μασχάλη και έφυγε με το κεφάλι κάτω. Μαζί του έφυγε κι αρκετό προσωπικό. Το αεροπλάνο τους ήταν μεγαλύτερο απ’ το δικό μας.

Φαίνεται ότι δεν είμαστε μόνο εμείς το πρόβλημα. Φαίνεται ότι ο πύργος ελέγχου κάνει κουμάντο χωρίς να λογαριάζει εταιρείες κι επιβάτες, προορισμούς κι επιλογές. Κάποιοι λένε ότι ο νέος μας πιλότος τα έχει κάνει πλακάκια με τον πύργο ελέγχου, ότι ζούμε μια σιωπηλή αεροπειρατεία. Ότι είναι ένας απ’ αυτούς. Το προσωπικό καμπίνας δεν τον ξέρει. Αλλά μάλλον δεν είναι κι αυτό που τους απασχολεί πάρα πολύ τελικά. Παίζουν τα δικά τους παιχνιδάκια. Συζητάνε για τον προηγούμενο μας κυβερνήτη, ονόματα άλλων πιλότων από την εταιρεία, ποιος θα μας πάρει στο ταξίδι της επιστροφής. Είναι χωρισμένοι σε ομαδούλες, μετράνε και ξαναμετράνε τους επιβάτες. Κατώτεροι των περιστάσεων, σαφέστατα.

Οι επιβάτες από την άλλη έχουν τα δικά τους πηγαδάκια, συζητούν για τον νέο πιλότο, λένε είναι ικανός, έχει πολλές ώρες πτήσης σε πολεμικά αεροσκάφη, λένε ότι το υπόλοιπο προσωπικό της καμπίνας δεν ξέρει να τα βγάζει πέρα στην καταιγίδα, ψάχνουν για νέους πιλότους. Να μην έχουν σχέση με την αεροπορική εταιρία, να μη συναλλάσσονται μαζί της, να μην έχουν σχέση με το παλιό προσωπικό και να μην τάζουν πλούσια γεύματα και σοκολάτες στους επιβάτες. Οι παλιοί νοιάζονται μόνο για το καλό της εταιρείας και δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο.



Ευτυχώς μέσα σε αυτούς κάποιοι καταλαβαίνουν πια ότι η καταιγίδα θα αργήσει να κοπάσει και πρέπει να μπουν στο παιχνίδι άνθρωποι που να ξέρουν να πετάνε στη μέσα στη θύελλα. Υπάρχουν; Υπάρχουν και πρέπει να βγουν μπροστά, όταν προσγειωθούμε, να τσακωνόμαστε μέσα στην πτήση δεν ωφελεί. Ας αφήσουμε τον πιλότο να κάνει τη δουλειά του, να προσγειώσει το αεροπλάνο και στο μεσοδιάστημα ας βρούμε συζητώντας σαν άνθρωποι, αυτούς οι οποίοι θα μας βάλουν ξανά, με τάξη μέσα στο αεροπλάνο για το ταξίδι της επιστροφής. Ο πύργος ελέγχου δεν θα αλλάξει, τα σχέδια πτήσης θα πέσουν πάνω στο τραπέζι, τα αεροδρόμια μπορεί να μην είναι ποτέ ξανά τα ίδια. Ας αλλάξουμε τις αντιλήψεις μας ως επιβάτες κι ας είμαστε πιο υπεύθυνοι όταν βγάζουμε το εισιτήριο. Γιατί αεροπλάνα, εταιρείες και αεροδρόμια χωρίς επιβάτες, δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Καλό μας ταξίδι.

Δείτε το άρθρο στο maga.gr