Κυριακή, 18 Μαρτίου 2012.
Derby Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού, με διακοπή στο 82ο λεπτό του αγώνα, επεισόδια και βία. Μετά από τι; Μετά από το derby με το λευκό και το άκυρο, στο ΠΑΣΟΚ. Εσωκομματική διαδικασία θα πεις, δεν ενδιαφέρει πολύ κόσμο, αφού αν τα ποσοστά που δίνουν οι δημοσκοπήσεις λένε την αλήθεια, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ θα είναι πολύ μικρότερη. Τότε γιατί ασχολούμαστε με το ΠΑΣΟΚ, αφού είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει 4ο ή 5ο κόμμα στη Βουλή την επόμενη των εκλογών;
Γιατί είναι στην κυβέρνηση θα πείτε. Εγώ θα πω άλλο. Γιατί είναι περίπλοκο και έχει ενδιαφέρον, πολύ περισσότερο σε σχέση με τα άλλα κόμματα θα πω εγώ, ίσως κι επειδή διαχειρίστηκε την εξουσία για πολλά χρόνια. Ιδίως από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου όπου πλέον τα διαφορετικά στρατόπεδα εκδηλώθηκαν ανοιχτά και διεκδίκησαν κομμάτι της πίτας και της επόμενης ημέρας. Οι εσωκομματικές διαδικασίες είχαν τεράστιο ενδιαφέρον, καθώς η μάχη ομάδων, στρατοπέδων και Δούρειων Ίππων ακόμα δεν έχει σταματήσει. Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Ευάγγελος Βενιζέλος. Ή όπως προτιμά από προχθές ο ίδιος, Βαγγέλης Βενιζέλος.
Από το 1974 και την ίδρυση του, έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια για την Πανελλήνια συνδιάσκεψη πριν τις Εθνικές εκλογές του ίδιου έτους και 10 χρόνια για να πάει το κόμμα στο πρώτο του Συνέδριο. Η διαχείριση της εξουσίας πάντα δημιουργεί προστριβές και ανάγκη πολιτικού προσανατολισμού καθώς και συσπείρωση της εκλογικής βάσης. Το επόμενο Συνέδριο ήρθε μετά την ήττα του 1989, το 1990 και αφού ο Παπανδρέου είχε ήδη ασθενήσει και η όλη πολιτική κατάσταση εκείνη την εποχή οδήγησε σε εσωστρέφεια. Τρίτο Συνέδριο μετά την αθώωση από το ειδικό δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά και την επανεκλογή του 1993, μισό χρόνο μετά την εκλογική νίκη.
Μετά ήρθε το Ωνάσειο το 1995, ο Ανδρέας Παπανδρέου παραιτήθηκε για λόγους υγείας και βγήκαν πια και επισήμως τα μαχαίρια το 1996, όπου ο Παπανδρέου απεβίωσε και τον ίδιο μήνα το 4ο Συνέδριο εξέλεξε τον Κώστα Σημίτη. Από εκεί και πέρα, το ΠΑΣΟΚ βάδιζε ε μια Ελλάδα που άλλαζε, χωρίς τον ιδρυτή του, με τον Σημίτη να βγαίνει νικητής και στις 2 επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, έστω και στο νήμα, όταν στέρησε τη νίκη στη Νέα Δημοκρατία, με βραχεία κεφαλή. Κατά τη διακυβέρνηση Σημίτη, το ΠΑΣΟΚ ξαναπάει σε Συνέδριο το 1999, ο Σημίτης επανεκλέγεται ως μοναδικός υποψήφιος, με ποσοστό 65,7% και το κόμμα εν΄όψει Εθνικών εκλογών, ανασυντάσσεται και ανασυγκροτείται. Σχεδόν παραδοσιακά, πριν από τις Εθνικές εκλογές, όταν υπάρχει χρόνος (και χρήμα), αλλά κυρίως διαμάχη, αιτία και ανάγκη ανανέωσης και συσπείρωσης. Τον Οκτώβρη του 2001, μετά από μια περίοδο κρίσης, ο Σημίτης ζητάει νέα εντολή από το 6ο Συνέδριο και την παίρνει, με 71,16% η εκλογή, υπό εκείνες τις πολιτικές συνθήκες, χαρακτηρίζεται πανηγυρική.
Η εποχή Σημίτη, ουσιαστικά τελειώνει εσωκομματικά σε επίπεδο αρχηγίας, με το περιβόητο δαχτυλίδι, τον Ιανουάριο του 2004 και επικυρώνεται με την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου, ένα μήνα μετά, από τη βάση, με πρωτόγνωρες για το ΠΑΣΟΚ διαδικασίες. Οι επόμενες εκλογές χάνονται, παρόλο που η συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, μετά από τις διαδικασίες φαίνεται να είναι μεγάλη. Η ανάγκη προβολής της ανανέωσης σκοντάφτει στην ανάγκη υπεράσπισης του κυβερνητικού έργου του Κώστα Σημίτη, μετά από ρεκόρ συνεχόμενης διακυβέρνησης και τον κακό χειρισμό της ιστορίας με τον Πάχτα, το κερασάκι στην τούρτα είναι οι φιλελεύθερες κινήσεις του Παπανδρέου, οι επιλογές του στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας που φέρνουν το ΠΑΣΟΚ δεύτερο κόμμα. Μετά από την ήττα, αρχίζει το μεγάλο εσωκομματικό group therapy, η απώλεια της εξουσίας μετά από 2 τετραετίες είναι δύσκολη για τα στελέχη. Αποφασίζεται ριζική ανανέωση και τομές στο κόμμα, ένα χρόνο μετά, στο 7ο Συνέδριο του 2005, όπου μπαίνει η σφραγίδα του Γιώργου Παπανδρέου και προωθείται νέο μοντέλο οργάνωσης, συμμετοχικές διαδικασίες, ξένες και περίπλοκες καταστάσεις για έναν βαρύ μηχανισμό του ’80 με νοοτροπίες του ’80 και πρόσωπα που έχουν μάθει να λειτουργούν κάτω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, άφθονους κομματικούς συνδικαλιστές, μια ατίθαση Νεολαία ΠΑΣΟΚ μαθημένη σε ένα ίδιο περίπου πλαίσιο και κόσμο ο οποίος τον αποκαλεί με υποκοριστικό.
Τα όργανα στο κόμμα γίνονται μεγάλα, οι συσχετισμοί σε κάθε σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου φαίνονται προς τα έξω συσχετισμοί συνεδρίου καθώς αριθμεί πολλαπλάσια μέλη από το την Κεντρική Επιτροπή το Εκτελεστικό Γραφείο και την ελίτ του Πολιτικού Συμβουλίου. Κατόπιν, πάει σε προγραμματικό Συνέδριο το 2007 και ξαναχάνει δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Αμφισβητείται τη νύχτα του Ζαππείου από τον Ευάγγελο Βενιζέλο ο οποίος δηλώνει παρών και το ΠΑΣΟΚ πάει σε εκλογή από τη βάση, στην οποία επανεκλέγεται ο Παπανδρέου με 55,91% έναντι του 38,18% του Ευάγγελου Βενιζέλου και 5,74% του Κώστα Σκανδαλίδη, οι οποίοι βάζουν πολιτική υποψηφιότητα, αφού οι υπογραφές δεν επαρκούν. Το 2009 το ΠΑΣΟΚ με τον Γιώργο Παπανδρέου και δηλωμένη με ψήφο πλέον εσωκομματική αντιπολίτευση, πάει σε Συνέδριο το Μάρτη του 2008 όπου προωθούνται άφθαρτα πρόσωπα εκτός κομματικού σωλήνα και τον Οκτώβρη του 2009 εκλέγεται κυβέρνηση με ευρεία πλειοψηφία.
The rest is history, που λένε. Οι συνθήκες δύσκολες, το εσωκομματικό μέτωπο τις εκμεταλλεύεται και προσπαθεί να ρίξει τον Παπανδρέου όσο είναι Πρωθυπουργός. Η αδυναμία του να ξηλώσει τον κομματικό μηχανισμό του ’80 του στοιχίζει, ένα μεγάλο κομμάτι του κινήματος περιμένει έτσι κι αλλιώς στη γωνία από τότε που ανέλαβε από τον Κώστα Σημίτη, κάνει λάθη, τα πρόσωπα που τον πλαισιώνουν έχουν αν κάνουν πολλή δουλειά και δεν ξέρουν από ΠΑΣΟΚ και διαδικασίες, το παλιό ΠΑΣΟΚ δεν θέλει να τους βλέπει ούτε ζωγραφιστούς, τα αντιδημοφιλή νομοσχέδια που συνεπάγεται το Μνημόνιο κάνει πολλούς να φοβούνται την επανεκλογή τους και να κάνουν πίσω, οι παραιτήσεις και οι απειλές πέφτουν βροχή, το πιστόλι είναι πάνω στο τραπέζι και το Δημοψήφισμα πατάει τη σκανδάλη ή κλωτσά το όπλο κι αυτό εκπυρσοκροτεί. Η θητεία του ως Προέδρου του ΠΑΣΟΚ λήγει το Νοέμβρη του 2011, αλλά τελικά το Εθνικό Συμβούλιο συνεδριάζει στις 11-12 Μαρτίου, μια έβδομάδα πριν, αφού πλέον οι οικονομικές εξελίξεις ξεπερνάνε κόμματα και εσωτερικές διαδικασίες.
Υποψήφιος με τη βούλα της ΕΚΑΠ λοιπόν, μόνο ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Οι πολιτικές υποψηφιότητες δεν γίνονται δεκτές, τα κουκιά είναι όμως περίπου στα μισά, επί του συνόλου των 377 μελών του ΕΣ, οι υπογραφές στην Εθνική Συνδιάσκεψη φτάνουν τις 190 με την υπογραφή του ίδιου του Βενιζέλου. Παπουτσής - Τζουμάκας δεν ανακηρύσσονται υποψήφιοι. Οι κάλπες έρχονται. Τα νούμερα λένε περί τους 240.000 ψηφίσαντες, η ενσωμάτωση μέχρι τώρα είναι στο 75,91% και το ποσοστό που παίρνει ο Βενιζέλος στο 97,33%. Εντυπωσιακό.
Μια εβδομάδα μετά την Εθνική συνδιάσκεψη και το 50,39% σε υπογραφές στο Εθνικό Συμβούλιο, να επικρατείς σε εκλογές από τη βάση, με ποσοστό κοντά στη δια βοής εκλογή, των Συνεδρίων του Ανδρέα. Μοιάζει λες και αυτοί που ουσιαστικά εκπροσωπούνται από το 49,61% του Εθνικού Συμβουλίου να είναι εκτός ΠΑΣΟΚ,΄η να ψήφισαν όλοι Βενιζέλο για το καλό της ενότητας του κινήματος. Αν συμβαίνει το δεύτερο, δεν μπορεί παρά το 2,67% (επαναλαμβάνω για το 75,91% της ενσωμάτωσης), να αντιστοιχεί στο λοιπό κομμάτι αυτό, στον Τρίτο πόλο που έμεινε ανέκφραστος το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.
Ήταν άραγε τέτοιος ο αγώνας για συσπείρωση σε μια εβδομάδα ώστε ανέβηκαν τόσο πολύ τα ποσοστά του Βενιζέλου και η συμμετοχή σε ανέλπιστα νούμερα; Είναι αυτή η δυναμική του ΠΑΣΟΚ που μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν στο 8-11% στις δημοσκοπήσεις, νούμερα που αφήνουν στα σίγουρα πολλά τρανταχτά πολιτικά ονόματα και μεγαλοστελέχη; Ήταν τελικά στο 2,67% η επιρροή του Παπανδρέου αυτή την Κυριακή εντός ΠΑΣΟΚ; Να θυμάστε, έχουμε κάλπες μέσα στην καρδιά της Άνοιξης, κάλπες των οποίων η ημερομηνία έκλεισε την εβδομάδα αυτή, στην ίδια χώρα του Μνημονίου και της κρίσης που έριξε τον Παπανδρέου, με σχεδόν ίδια κυβέρνηση.
Μάτια κι αυτιά ανοιχτά, “βαίνουμε προς εκλογάς”.
Derby Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού, με διακοπή στο 82ο λεπτό του αγώνα, επεισόδια και βία. Μετά από τι; Μετά από το derby με το λευκό και το άκυρο, στο ΠΑΣΟΚ. Εσωκομματική διαδικασία θα πεις, δεν ενδιαφέρει πολύ κόσμο, αφού αν τα ποσοστά που δίνουν οι δημοσκοπήσεις λένε την αλήθεια, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ θα είναι πολύ μικρότερη. Τότε γιατί ασχολούμαστε με το ΠΑΣΟΚ, αφού είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει 4ο ή 5ο κόμμα στη Βουλή την επόμενη των εκλογών;
Γιατί είναι στην κυβέρνηση θα πείτε. Εγώ θα πω άλλο. Γιατί είναι περίπλοκο και έχει ενδιαφέρον, πολύ περισσότερο σε σχέση με τα άλλα κόμματα θα πω εγώ, ίσως κι επειδή διαχειρίστηκε την εξουσία για πολλά χρόνια. Ιδίως από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου όπου πλέον τα διαφορετικά στρατόπεδα εκδηλώθηκαν ανοιχτά και διεκδίκησαν κομμάτι της πίτας και της επόμενης ημέρας. Οι εσωκομματικές διαδικασίες είχαν τεράστιο ενδιαφέρον, καθώς η μάχη ομάδων, στρατοπέδων και Δούρειων Ίππων ακόμα δεν έχει σταματήσει. Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Ευάγγελος Βενιζέλος. Ή όπως προτιμά από προχθές ο ίδιος, Βαγγέλης Βενιζέλος.
Από το 1974 και την ίδρυση του, έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια για την Πανελλήνια συνδιάσκεψη πριν τις Εθνικές εκλογές του ίδιου έτους και 10 χρόνια για να πάει το κόμμα στο πρώτο του Συνέδριο. Η διαχείριση της εξουσίας πάντα δημιουργεί προστριβές και ανάγκη πολιτικού προσανατολισμού καθώς και συσπείρωση της εκλογικής βάσης. Το επόμενο Συνέδριο ήρθε μετά την ήττα του 1989, το 1990 και αφού ο Παπανδρέου είχε ήδη ασθενήσει και η όλη πολιτική κατάσταση εκείνη την εποχή οδήγησε σε εσωστρέφεια. Τρίτο Συνέδριο μετά την αθώωση από το ειδικό δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά και την επανεκλογή του 1993, μισό χρόνο μετά την εκλογική νίκη.
Μετά ήρθε το Ωνάσειο το 1995, ο Ανδρέας Παπανδρέου παραιτήθηκε για λόγους υγείας και βγήκαν πια και επισήμως τα μαχαίρια το 1996, όπου ο Παπανδρέου απεβίωσε και τον ίδιο μήνα το 4ο Συνέδριο εξέλεξε τον Κώστα Σημίτη. Από εκεί και πέρα, το ΠΑΣΟΚ βάδιζε ε μια Ελλάδα που άλλαζε, χωρίς τον ιδρυτή του, με τον Σημίτη να βγαίνει νικητής και στις 2 επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, έστω και στο νήμα, όταν στέρησε τη νίκη στη Νέα Δημοκρατία, με βραχεία κεφαλή. Κατά τη διακυβέρνηση Σημίτη, το ΠΑΣΟΚ ξαναπάει σε Συνέδριο το 1999, ο Σημίτης επανεκλέγεται ως μοναδικός υποψήφιος, με ποσοστό 65,7% και το κόμμα εν΄όψει Εθνικών εκλογών, ανασυντάσσεται και ανασυγκροτείται. Σχεδόν παραδοσιακά, πριν από τις Εθνικές εκλογές, όταν υπάρχει χρόνος (και χρήμα), αλλά κυρίως διαμάχη, αιτία και ανάγκη ανανέωσης και συσπείρωσης. Τον Οκτώβρη του 2001, μετά από μια περίοδο κρίσης, ο Σημίτης ζητάει νέα εντολή από το 6ο Συνέδριο και την παίρνει, με 71,16% η εκλογή, υπό εκείνες τις πολιτικές συνθήκες, χαρακτηρίζεται πανηγυρική.
Η εποχή Σημίτη, ουσιαστικά τελειώνει εσωκομματικά σε επίπεδο αρχηγίας, με το περιβόητο δαχτυλίδι, τον Ιανουάριο του 2004 και επικυρώνεται με την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου, ένα μήνα μετά, από τη βάση, με πρωτόγνωρες για το ΠΑΣΟΚ διαδικασίες. Οι επόμενες εκλογές χάνονται, παρόλο που η συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, μετά από τις διαδικασίες φαίνεται να είναι μεγάλη. Η ανάγκη προβολής της ανανέωσης σκοντάφτει στην ανάγκη υπεράσπισης του κυβερνητικού έργου του Κώστα Σημίτη, μετά από ρεκόρ συνεχόμενης διακυβέρνησης και τον κακό χειρισμό της ιστορίας με τον Πάχτα, το κερασάκι στην τούρτα είναι οι φιλελεύθερες κινήσεις του Παπανδρέου, οι επιλογές του στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας που φέρνουν το ΠΑΣΟΚ δεύτερο κόμμα. Μετά από την ήττα, αρχίζει το μεγάλο εσωκομματικό group therapy, η απώλεια της εξουσίας μετά από 2 τετραετίες είναι δύσκολη για τα στελέχη. Αποφασίζεται ριζική ανανέωση και τομές στο κόμμα, ένα χρόνο μετά, στο 7ο Συνέδριο του 2005, όπου μπαίνει η σφραγίδα του Γιώργου Παπανδρέου και προωθείται νέο μοντέλο οργάνωσης, συμμετοχικές διαδικασίες, ξένες και περίπλοκες καταστάσεις για έναν βαρύ μηχανισμό του ’80 με νοοτροπίες του ’80 και πρόσωπα που έχουν μάθει να λειτουργούν κάτω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, άφθονους κομματικούς συνδικαλιστές, μια ατίθαση Νεολαία ΠΑΣΟΚ μαθημένη σε ένα ίδιο περίπου πλαίσιο και κόσμο ο οποίος τον αποκαλεί με υποκοριστικό.
Τα όργανα στο κόμμα γίνονται μεγάλα, οι συσχετισμοί σε κάθε σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου φαίνονται προς τα έξω συσχετισμοί συνεδρίου καθώς αριθμεί πολλαπλάσια μέλη από το την Κεντρική Επιτροπή το Εκτελεστικό Γραφείο και την ελίτ του Πολιτικού Συμβουλίου. Κατόπιν, πάει σε προγραμματικό Συνέδριο το 2007 και ξαναχάνει δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Αμφισβητείται τη νύχτα του Ζαππείου από τον Ευάγγελο Βενιζέλο ο οποίος δηλώνει παρών και το ΠΑΣΟΚ πάει σε εκλογή από τη βάση, στην οποία επανεκλέγεται ο Παπανδρέου με 55,91% έναντι του 38,18% του Ευάγγελου Βενιζέλου και 5,74% του Κώστα Σκανδαλίδη, οι οποίοι βάζουν πολιτική υποψηφιότητα, αφού οι υπογραφές δεν επαρκούν. Το 2009 το ΠΑΣΟΚ με τον Γιώργο Παπανδρέου και δηλωμένη με ψήφο πλέον εσωκομματική αντιπολίτευση, πάει σε Συνέδριο το Μάρτη του 2008 όπου προωθούνται άφθαρτα πρόσωπα εκτός κομματικού σωλήνα και τον Οκτώβρη του 2009 εκλέγεται κυβέρνηση με ευρεία πλειοψηφία.
The rest is history, που λένε. Οι συνθήκες δύσκολες, το εσωκομματικό μέτωπο τις εκμεταλλεύεται και προσπαθεί να ρίξει τον Παπανδρέου όσο είναι Πρωθυπουργός. Η αδυναμία του να ξηλώσει τον κομματικό μηχανισμό του ’80 του στοιχίζει, ένα μεγάλο κομμάτι του κινήματος περιμένει έτσι κι αλλιώς στη γωνία από τότε που ανέλαβε από τον Κώστα Σημίτη, κάνει λάθη, τα πρόσωπα που τον πλαισιώνουν έχουν αν κάνουν πολλή δουλειά και δεν ξέρουν από ΠΑΣΟΚ και διαδικασίες, το παλιό ΠΑΣΟΚ δεν θέλει να τους βλέπει ούτε ζωγραφιστούς, τα αντιδημοφιλή νομοσχέδια που συνεπάγεται το Μνημόνιο κάνει πολλούς να φοβούνται την επανεκλογή τους και να κάνουν πίσω, οι παραιτήσεις και οι απειλές πέφτουν βροχή, το πιστόλι είναι πάνω στο τραπέζι και το Δημοψήφισμα πατάει τη σκανδάλη ή κλωτσά το όπλο κι αυτό εκπυρσοκροτεί. Η θητεία του ως Προέδρου του ΠΑΣΟΚ λήγει το Νοέμβρη του 2011, αλλά τελικά το Εθνικό Συμβούλιο συνεδριάζει στις 11-12 Μαρτίου, μια έβδομάδα πριν, αφού πλέον οι οικονομικές εξελίξεις ξεπερνάνε κόμματα και εσωτερικές διαδικασίες.
Υποψήφιος με τη βούλα της ΕΚΑΠ λοιπόν, μόνο ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Οι πολιτικές υποψηφιότητες δεν γίνονται δεκτές, τα κουκιά είναι όμως περίπου στα μισά, επί του συνόλου των 377 μελών του ΕΣ, οι υπογραφές στην Εθνική Συνδιάσκεψη φτάνουν τις 190 με την υπογραφή του ίδιου του Βενιζέλου. Παπουτσής - Τζουμάκας δεν ανακηρύσσονται υποψήφιοι. Οι κάλπες έρχονται. Τα νούμερα λένε περί τους 240.000 ψηφίσαντες, η ενσωμάτωση μέχρι τώρα είναι στο 75,91% και το ποσοστό που παίρνει ο Βενιζέλος στο 97,33%. Εντυπωσιακό.
Μια εβδομάδα μετά την Εθνική συνδιάσκεψη και το 50,39% σε υπογραφές στο Εθνικό Συμβούλιο, να επικρατείς σε εκλογές από τη βάση, με ποσοστό κοντά στη δια βοής εκλογή, των Συνεδρίων του Ανδρέα. Μοιάζει λες και αυτοί που ουσιαστικά εκπροσωπούνται από το 49,61% του Εθνικού Συμβουλίου να είναι εκτός ΠΑΣΟΚ,΄η να ψήφισαν όλοι Βενιζέλο για το καλό της ενότητας του κινήματος. Αν συμβαίνει το δεύτερο, δεν μπορεί παρά το 2,67% (επαναλαμβάνω για το 75,91% της ενσωμάτωσης), να αντιστοιχεί στο λοιπό κομμάτι αυτό, στον Τρίτο πόλο που έμεινε ανέκφραστος το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.
Ήταν άραγε τέτοιος ο αγώνας για συσπείρωση σε μια εβδομάδα ώστε ανέβηκαν τόσο πολύ τα ποσοστά του Βενιζέλου και η συμμετοχή σε ανέλπιστα νούμερα; Είναι αυτή η δυναμική του ΠΑΣΟΚ που μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν στο 8-11% στις δημοσκοπήσεις, νούμερα που αφήνουν στα σίγουρα πολλά τρανταχτά πολιτικά ονόματα και μεγαλοστελέχη; Ήταν τελικά στο 2,67% η επιρροή του Παπανδρέου αυτή την Κυριακή εντός ΠΑΣΟΚ; Να θυμάστε, έχουμε κάλπες μέσα στην καρδιά της Άνοιξης, κάλπες των οποίων η ημερομηνία έκλεισε την εβδομάδα αυτή, στην ίδια χώρα του Μνημονίου και της κρίσης που έριξε τον Παπανδρέου, με σχεδόν ίδια κυβέρνηση.
Μάτια κι αυτιά ανοιχτά, “βαίνουμε προς εκλογάς”.
