Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Retrospectiva Episode #77

Σάββατο, 14 Ιουλίου, στο πατάρι της Ιπποκράτους 146, Retrospectiva Episode #77 παρέα με τον @Sotiropoulos, κατά κόσμον Βασίλη Σωτηρόπουλο, για μία ώρα με Πολιτική επικαιρότητα, Επιστήμη και θάλασσα.


Retrospectiva Episode #77

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Ναι 179, Όχι 121, Παρών Κανείς!

Αυτή ήταν η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της ονομαστικής ψηφοφορίας για Ψήφο Εμπιστοσύνης, στη Βουλή των Ελλήνων. Ο τρόπος που ανακοίνωσε τα αποτελέσματα ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης, είναι αντιπροσωπευτικός της συζήτησης που προηγήθηκε εντός του Κοινοβουλίου, από την Παρασκευή το απόγευμα που ανέγνωσε τις Προγραμματικές Δηλώσεις της Κυβέρνησης, ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς.

Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν μία ευκαιρία να πάρει κανείς μια γεύση για το τι είδους Βουλή εκλέξαμε μετά από δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Τοποθετήθηκαν οι Υπουργοί, πολλοί νέοι και επανεκλεγέντες Βουλευτές. Την εβδομάδα που μας πέρασε και έχοντας ήδη ορκισμένη την Κυβέρνηση (σχεδόν) στο σύνολο της, είχαν σειρά οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες των κομμάτων της Αντιπολίτευσης να μοιράσουν Τομείς ευθύνης στους Βουλευτές τους, ώστε να μπει ο Κοινοβουλευτικός έλεγχος σε μία σειρά. Είναι αυτό που λέμε “Σκιώδης Κυβέρνηση”, εικονικά Υπουργεία, στενό μαρκάρισμα man to man υποτίθεται στον εκάστοτε Υπουργό από τους Βουλευτές, ερωτήσεις, αιτήσεις κατάθεσης εγγράφων με ερώτηση, επίκαιρες ερωτήσεις, επερωτήσεις αν θεωρήσουν ότι η ερώτηση δεν απαντήθηκε.

Αυτή είναι η δουλειά την οποία κάνει θεωρητικά ένας Βουλευτής, ελέγχει τόσο στον Τομέα Ευθύνης που του έχει ανατεθεί τον εκάστοτε Υπουργό, φέρνοντας και κατά βούληση θέματα προς συζήτηση και έλεγχο, μόνος του ή και σε συνεργασία με άλλους συναδέλφους. Τι βγαίνει όμως προς τα έξω; Οι “Σκιώδεις Κυβερνήσεις” μάλλον παρουσιάζονται με έναν τρόπο αγκυλωτικό, ότι δηλαδή αυτοί οι Τομείς ευθύνης θα δρουν υπονομευτικά στο έργο του κάθε Υπουργού της Κυβέρνησης. Γιατί όμως σκεφτόμαστε έτσι;

Η απάντηση δόθηκε πάρα πολύ εύκολα, αβίαστα, αν παρακολουθούσε κανείς τη συζήτηση επί των Προγραμματικών δηλώσεων, που μόνο τέτοια δεν ήταν. Αν εξαιρέσει κανείς Υπουργούς οι οποίοι μίλησαν εντός ορίων του λίγου ομολογουμένως χρόνου που τους έδινε το Προεδρείο, λίγοι ήταν οι Βουλευτές οι οποίοι είχαν κάνει δουλειά επί του Τομέα ευθύνης τους και έθεσαν συγκεκριμένα θέματα υπόψιν της Ολομέλειας, θέτοντας ένα πλαίσιο του από μέρους τους Κοινοβουλευτικού ελέγχου που θα ασκήσουν στην ΙΕ’ Περίοδο της Βουλής.

Αν μπει λοιπόν κανείς στη διαδικασία να φανταστεί πως θα κυλήσει αυτή η περίοδος με βάση τις τοποθετήσεις των Βουλευτών, μάλλον πάμε σε μία σύγκρουση εντός Κοινοβουλίου μεταξύ συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, εκτός ελαχίστων, φωτεινών εξαιρέσεων οι οποίες μάλλον έχουν αντιληφθεί πλήρως το πόσο δύσκολη θα είναι αυτή η Βουλή, ότι έχει να φέρει δύσκολο Νομοθετικό Έργο εις πέρας, σε στενά χρονοδιαγράμματα, με το άγρυπνο μάτι των δανειστών να παρακολουθούν και να πιέζουν τόσο θεσμικά κάθε μήνα στα Eurogroup και Ecofin, όπως έχει φτάσει να γίνεται τον τελευταίο καιρό, αλλά και με κάθε ευκαιρία, τόσο μέσω Τρόϊκας, όσο και μέσω των παρεμβάσεων ακόμα και μέσω ΜΜΕ των εταίρων και δανειστών ημών.

Παρόλο που αυτό το πλαίσιο και οι ημερομηνίες είναι, θέλω να πιστεύω, γνωστές στο σύνολο της Εθνικής Αντιπροσωπείας, ακούσαμε μέσα σε 3 μέρες Βουλευτές, αρχηγούς Κομμάτων αλλά ακόμα και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό να κινούνται σε καθαρά προεκλογικά πλαίσια, να συγκρούονται και να εκτοξεύουν κατηγορίες για μηνύσεις. Ένας αγώνας εντυπωσιασμού για το ποιος θα υψώσει τους τόνους, ποιος θα κερδίσει μια θέση στο 5λεπτο κλιπάκι που θα έπαιζαν τα δελτία ειδήσεων.

Να μην αδικηθούν όμως οι Υπουργοί και οι Βουλευτές οι οποίοι φαίνεται ότι είχαν πάει αρκετά προετοιμασμένοι, έστω αν και κάποιοι από αυτούς ήταν αρκετά τρακαρισμένοι στην επίσημη πρώτη και έθεσαν σαφές και σοβαρό πλαίσιο, με επιχειρήματα, στη βάση των οποίων μπορεί να γίνει ένα σοβαρό πλαίσιο συζήτησης και να λειτουργήσει το Κοινοβούλιο όπως πρέπει. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να αντιληφθούν όλοι πως θα πρέπει να σταματήσουν τα παιχνιδάκια εντυπωσιασμού και αποχωρήσεων όταν παίρνει το λόγο ο Τάδε πολιτικός αρχηγός, από την Κοινοβουλευτική ομάδα των απέναντι. Διάλογος δε γίνεται σε καμία περίπτωση με τους μισούς Βουλευτές να αποχωρούν από την αίθουσα της Ολομέλειας, όποιος και να μιλάει. Όλοι βρίσκονται εκεί επειδή εξασφάλισαν την ψήφο των πολιτών και μάλιστα μετά από δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις.

Θα πρέπει όλοι να αντιληφθούν τον πραγματικό ρόλο τους, μαζί και ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος στη δευτερολογία του το βράδυ της Κυριακής ακριβώς πριν κλείσει η συζήτηση και αρχίσει η ψηφοφορία, επέλεξε αντί να θέσει ένα σκληρό πλαίσιο υπεράσπισης των Προγραμματικών δηλώσεων, όπως έκανε ο Υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας, να καταναλώσει το μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου της δευτερολογίας του, ουσιαστικά σε προσωπική επίθεση εναντίον του κ. Αλέξη Τσίπρα.

Σημειώνουμε πως ο κ. Στουρνάρας δεν είναι Βουλευτής, αλλά ούτε έχει και Κοινοβουλευτική εμπειρία, εν αντιθέσει με τον κ. Σαμαρά, ο οποίος έχει διανύσει μακρά πορεία στο Κοινοβούλιο, έχει εκλεγεί ο νεότερος Βουλευτής, στην ηλικία των 26 ετών, το 1977. Φυσικά και αυτή η στάση του κ. Σαμαρά οφείλεται στην επίθεση του κ. Τσίπρα νωρίτερα από το βήμα της Βουλής, αλλά ένας Πρωθυπουργός θα πρέπει να μπορεί να χειριστεί καλύτερα μια τέτοια κόντρα, εκτός εάν δε θέλει φυσικά να σταματήσει αυτή η πόλωση εντός Κοινοβουλίου, δεδομένων και των δύσκολων Νομοσχεδίων που θα κληθεί αν φέρει προς ψήφιση η νέα Κυβέρνηση.

Κατέστη τελικά σαφές, ότι αν συνεχίσουμε σε αυτούς τους τόνους, οι φωνές εκατέρωθεν δε θα σταματήσουν να ακούγονται από την αίθουσα της Ολομέλειας. Αριθμητικά μπορεί να είναι σε πιο εύκολη θέση η νέα Κυβέρνηση Σαμαρά στο να περάσει δύσκολα Νομοσχέδια, καθώς 179 ψήφοι δεν είναι μικρός αριθμός, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι αν παρεκκλίνει από το πλαίσιο συμφωνίας με τους κυβερνητικούς εταίρους, Ευάγγελο Βενιζέλο και Φώτη Κουβέλη, δεν είναι σίγουρη η στήριξη τους. Σίγουρη στήριξη δεν πρέπει να περιμένει ο κ. Σαμαράς ούτε από τη δική του Κοινοβουλευτική Ομάδα. Δύσκολη η εξίσωση.

Ακόμη και σε επίπεδο Υπουργών, μετά τη δυσκολία που αντιμετώπισε ο κ. Σαμαράς σε επίπεδα ασυμβιβάστων και προβλημάτων υγείας, φαίνεται ότι αν η διαπραγμάτευση με την Τρόϊκα δεν είναι εντός των πλαισίων που είχε βάλει ο ίδιος προεκλογικά, μάλλον δεν θα είναι όλα τα στελέχη της Κυβέρνησης πρόθυμα να εξηγήσουν στις εκλογικές τους περιφέρειες τι άλλαξε μέσα σε ένα μήνα και θα προτιμήσουν την έξοδο. Την αρχή έκανε ο κ. Νίκος Νικολόπουλος, Υφυπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας ο οποίος δε συμφωνεί με τους χειρισμούς του κ. Σαμαρά ως προς την επαναδιαπραγμάτευση και τις αδικίες σε μία σειρά από ζητήματα, τα οποία χειρίστηκε με διαφορετικό τρόπο όντας Τομεάρχης Εργασίας της ΝΔ αντιπολιτευτικά και θεωρεί προφανώς πως δε θα μπορούσε να στηρίξει με τη σημερινή τους μορφή.

Ναι 179, Όχι 121, Παρών Κανείς, λοιπόν. 179 Ναι, μόλις μία ψήφο κάτω από τις απαιτούμενες ώστε να διαπιστωθεί η ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος από την επόμενη Βουλή, μεγάλος αριθμός, αλλά μάλλον πιο εύθραυστη πλειοψηφία από τις οριακές του παρελθόντος, με τον κόσμο σε πολύ δύσκολη κατάσταση και φωνές για εντυπωσιασμό αυτών μέσα από την αίθουσα της Ολομέλειας. Ο κ. Σαμαράς θέλει η Κυβέρνηση του να βγάλει τετραετία, με την ελπίδα ότι μη όντας άμεσα αναλώσιμος, θα προλάβει να παρουσιάσει έργο στο λαό και να μην τον ρουφήξει η δίνη της κρίσης. Ξέρει άλλωστε ότι αυτό θα ήταν βούτυρο στο ψωμί του κ. Τσίπρα, been there, done that, σκληρή Αντιπολίτευση, καμία συζήτηση, σίγουρη επιτυχία.

Καύσωνας και ζέστη λέει η πρόγνωση καιρού γι’αυτή την εβδομάδα, αλλά δεν προβλέπεται χαλάρωση και θερινή ραστώνη, μόνο 5 οι μέρες που θα κλείσει η Βουλή, αν θα είναι υψηλές οι θερμοκρασίες και εντός, εδώ θα είμαστε κι εμείς και θα το δούμε.

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Μετά τις κάλπες, μετά τα φλας

Όπως δημοσιεύτηκε στο maga.gr τη Δευτέρα, 2 Ιουλίου, 2012.

Η ΙΕ’ Περίοδος της Βουλής των Ελλήνων μόλις ξεκίνησε. Άστραψαν πάλι τα φλας, των φωτογράφων, γεμάτα τα θεωρεία στην ορκωμοσία να καμαρώσουν τους οικείους τους στο ρόλο του αντιπροσώπου του Έθνους.

Οι 300 ορκίστηκαν. Για την ακρίβεια δεν ορκίστηκαν 300, αλλά κατά τι λιγότεροι, καθώς ο Πρωθυπουργός απουσίαζε για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση από την Ορκωμοσία, καθώς η εγχείρηση στο μάτι δεν του επιτρέπει ορθοστασία. Εκτός του κ. Σαμαρά, δεν ορκίστηκε ούτε ο κ. Βενιζέλος, ούτε ο κ. Παπανδρέου, αλλά ούτε και οι κ.κ. Αβραμόπουλος, Χατζηδάκης και Σταϊκούρας, καθώς συνόδευαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στη Σύνοδο Κορυφής, μία από τις πιο κρίσιμες για το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης, η Ελλάδα αυτή τη φορά δεν ήταν το κρέας στο κυρίως πιάτο.

Πολλές πρωτοτυπίες λοιπόν αυτές τις μέρες, ακέφαλη η Κυβέρνηση και η πρώτη σε δύναμη Κοινοβουλευτική Ομάδα, απών και ο πρώτος τη τάξει Υπουργός, απών και έτερος της “Συγκυβερνητικής Τρόϊκας”. Αλλά η πρωτοτυπία δε σταματάει εδώ φυσικά. Στα της Κυβερνήσεως, μέσα σε 10 μέρες, απεδέχθη τη θέση του Υπουργού Οικονομικών ο κ. Ράπανος, ασθένησε, βρέθηκε νέος Υπουργός να τον αντικαταστήσει πριν καν ορκιστεί και υπέβαλε την παραίτηση του ο Υφυπουργός Ναυτιλίας κ. Βερνίκος, αφού διαπιστώθηκε μετά από πίεση του ΣΥΡΙΖΑ ότι υφίσταται κώλυμα λόγω της εμπλοκής του σε offshore εταιρεία.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η θέση που χήρεψε λόγω παραίτησης του κ. Βερνίκου από το ανασυσταθέν Υπουργείο Ναυτιλίας, δεν πρόκειται να αναπληρωθεί από νέο πρόσωπο, αφήνοντας ερωτηματικά για το αν πραγματικά χρειαζόταν, ή δημιουργήθηκε για να μπει άλλος ένας Υφυπουργός με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση.

Ο νέος Υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας εν τω μεταξύ δεν έχει ορκιστεί ακόμη, η εβδομάδα ξεκινά περιμένοντας την άφιξη της Τρόϊκας. Όσο η κατάσταση της υγείας του Πρωθυπουργού δεν το επιτρέπει, αντί για το Μέγαρο Μαξίμου, όλες οι συναντήσεις θα συνεχίσουν λαμβάνουν χώρα στο σπίτι του κ. Σαμαρά στην Κάτω Κηφισιά, η ορκωμοσία του κ. Στουρνάρα θα καθυστερεί και τυπικά θα παραμένει Υπουργός Οικονομικών ο κ. Ζανιάς, Υπηρεσιακός Υπουργός της Κυβέρνησης του ήρεμου και αποτελεσματικού όπως αποδείχθηκε, κ. Πικραμμένου.

Από το άδειο προς ώρας Μέγαρο Μαξίμου, κάνουμε μία στάση δίπλα, στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο Πρώτος Πολίτης της χώρας, επέστρεψε μετά από πολλά χρόνια στις Βρυξέλλες, χωρίς τους παλιούς του γνώριμους, το τραπέζι μεγάλωσε και η Μάργκαρετ Θάτσερ έδωσε τη θέση της στην Ανγκέλα Μέρκελ, ο Φρανσουά Μιτεράν στον συνονόματο του Ολάντ. Η Ευρώπη άλλαξε, ο πάλαι ποτέ Υπουργός Εξωτερικών αντικατέστησε τον Πρωθυπουργό, μετά από ένα διήμερο τρελής γκάφας του Υπουργείου Εξωτερικών, του Μεγάρου Μαξίμου, κανείς δεν ξέρει.

Όπως φάνηκε, άφησε καλές εντυπώσεις, όπως είχε συμβεί και με τον κ. Πικραμμένο όταν συνάντησε την κ. Μέρκελ. Μόνο που δεν περίμεναν να δουν εκείνον, μετά από τη μακρά αγωνία της Ευρώπης για το εκλογικό αποτέλεσμα και την επόμενη μέρα στην Ελλάδα, περίμεναν κάτι παραπάνω από τον παλαίμαχο των Βρυξελλών και την επιστολή του κ. Σαμαρά.

Η αδυναμία άσκησης Πολιτικής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θεσμικά, λειτούργησε ως αποτρεπτικός παράγοντας στο να ειπωθούν παραπάνω πράγματα, επί της ουσίας, να ασκηθεί για παράδειγμα πίεση όμοια με αυτή που άσκησε ο κ. Μόντι με τον κ. Ραχόι, ακόμα και αν η Ελλάδα είναι σαφώς σε δυσμενέστερη θέση διαπραγματευτικά.

Ο κ. Παπούλιας ουσιαστικά είχε τον άκομψο ρόλο του “κομιστή” της επιστολής του Πρωθυπουργού κάτι που φαίνεται ότι ενόχλησε τους κύκλους του Προεδρικού Μεγάρου, συνοδευόμενος από έναν όπως είπαμε Υπηρεσιακό Υπουργό Οικονομικών, ο οποίος επίσης δεν μπορεί να χαράξει Πολιτική, όχι από άγνοια της κατάστασης, κάθε άλλο, αφού ήταν εκεί στις θητείες των κ.κ. Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου και Σαχινίδη, αλλά επειδή ένας Υπηρεσιακός Υπουργός δεν έχει θεσμικά τέτοιο ρόλο και δυνατότητα. Πάνω από όλα όμως, δεν ήταν εκείνος με τον οποίον ήθελαν να μιλήσουν οι ομόλογοι του στις Βρυξέλλες. Τα λοιπά μέλη της αποστολής, είναι νεοφώτιστα Κυβερνητικά στελέχη, τα οποία έχουν μεν θεσμικά τη δυνατότητα να χαράξουν πολιτική και να λάβουν κρίσιμες αποφάσεις, αλλά θα καλούνταν να το πράξουν εν τη απουσία του Πρωθυπουργού.

Η εικόνα αυτή της Ελληνικής αποστολής, δείχνει στα μάτια μου να ανακουφίζεται που δεδομένης της κατάστασης στο εσωτερικό, η Σύνοδος Κορυφής ουσιαστικά ασχολήθηκε λιγότερο με τη χώρα μας από όλες τις άλλες φορές, από την αρχή της κρίσης. Η στάση αναμονής και η μη διαπραγμάτευση επί της ουσίας ανακουφίζει κάπως το άδειο Μέγαρο Μαξίμου, μέχρι να έρθει η Τρόϊκα. Ο κ. Σαμαράς κερδίζει μέρες έξω. Αν περπατήσουμε όμως μέσα από τον Εθνικό Κήπο και μεταφερθούμε στη Βουλή, θα διαπιστώσουμε ότι ο χρόνος πιέζει και από εκείνη τη μεριά.

Το Σύνταγμα προβλέπει ότι μέσα σε 15 μέρες από την ορκωμοσία του Πρωθυπουργού η Κυβέρνηση οφείλει να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη νέα Βουλή. Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να έχουν προηγηθεί οι Προγραμματικές δηλώσεις, όπως προβλέπει ο Κανονισμός της Βουλής. Η προθεσμία λοιπόν εκπνέει μέσα στην εβδομάδα. Ο κ. Σαμαράς πρέπει να σηκωθεί, να κάνει κάτι παραπάνω από την καθησυχαστική εμφάνιση και το αιφνιδιαστικό “όλα καλά;” στους πολιτικούς ρεπόρτερ έξω από το σπίτι του. Πρέπει να ορκιστεί ο ίδιος Βουλευτής, να εκφωνήσει τις Προγραμματικές δηλώσεις, απαντήσει με δευτερολογία ως είθισται, να παραστεί στην ορκωμοσία του κ. Στουρνάρα επί του Προέδρου της Δημοκρατίας, να δείξει στην Τρόϊκα που έρχεται και μαζί με την Τρόϊκα σε όλη την Ευρώπη που τον περιμένει, ότι η Ελλάδα έχει Πρωθυπουργό, έχει Κυβέρνηση και προχωράει μπροστά.

Θα πει κανείς, ας εκφωνήσει τις Προγραμματικές δηλώσεις και ας επιστρέψει σπίτι του για να συνεχίσει την απαραίτητη για την αποθεραπεία ξεκούραση. Όσο και αν δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες, το υπαγορεύει η υγεία του. Ας ελπίσουμε ότι ο κ. Σαμαράς θα καταφέρει να είναι συνεπής στις προθεσμίες αλλά και στην ουσία του πράγματος Κοινοβουλευτικά. Γιατί εκτός από τα επείγοντα στην ατζέντα, υπάρχει και κάτι ακόμα.

Η Βουλή που ορκίστηκε και θα κληθεί να φέρει εις πέρας τη Νομοθετική Εργασία αλλά και τον εξίσου σημαντικό Κοινοβουλευτικό έλεγχο, έχει άλλη μία πρωτοτυπία. Έχει για πρώτη φορά κενή τη θέση του Ζ’ Αντιπροέδρου που εκλέγεται από την 4η σε δυναμικότητα ΚΟ της Αντιπολίτευσης, τη Χρυσή Αυγή. Η θέση αυτή έμεινε κενή αφού ο υποψήφιος της Χρυσής Αυγής δεν ψηφίστηκε μεν από τους συναδέλφους του, πήρε όμως 23 επιπλέον ψήφους από τις 18 που αναμένετο αν δεν στηριζόταν στη μυστική ψηφοφορία από άλλους Βουλευτές πλην της ΚΟ της Χρυσής Αυγής. Κάτι τέτοιο δε λέει απαραίτητα κάτι για το ποιοι στήριξαν και από ποιο χώρο προέρχονται κομματικά, αλλά επιβεβαιώνει την υποψία όλων όσων παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις εργασίες του Κοινοβουλίου.

Ξεκίνησε μια δύσκολη Βουλή. Και τώρα που δεν αστράφτουν πια τα φλας της Ορκωμοσίας, αρχίζουν οι εργασίες, με εκπεφρασμένα και κρυφά άκρα, που φωνάζουν εκτός και διεκδικούν εντός και θεσμικά τη θέση τους εντός πλαισίου Δημοκρατίας. The clock is ticking…