Retrospectiva Episode #77

Σάββατο, 14 Ιουλίου, στο πατάρι της Ιπποκράτους 146, Retrospectiva Episode #77 παρέα με τον @Sotiropoulos, κατά κόσμον Βασίλη Σωτηρόπουλο, για μία ώρα με Πολιτική επικαιρότητα, Επιστήμη και θάλασσα.

Retrospectiva Episode #77

Ναι 179, Όχι 121, Παρών Κανείς!

Αυτή ήταν η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της ονομαστικής ψηφοφορίας για Ψήφο Εμπιστοσύνης, στη Βουλή των Ελλήνων. Ο τρόπος που ανακοίνωσε τα αποτελέσματα ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης, είναι αντιπροσωπευτικός της συζήτησης που προηγήθηκε εντός του Κοινοβουλίου, από την Παρασκευή το απόγευμα που ανέγνωσε τις Προγραμματικές Δηλώσεις της Κυβέρνησης, ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς.

Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν μία ευκαιρία να πάρει κανείς μια γεύση για το τι είδους Βουλή εκλέξαμε μετά από δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Τοποθετήθηκαν οι Υπουργοί, πολλοί νέοι και επανεκλεγέντες Βουλευτές. Την εβδομάδα που μας πέρασε και έχοντας ήδη ορκισμένη την Κυβέρνηση (σχεδόν) στο σύνολο της, είχαν σειρά οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες των κομμάτων της Αντιπολίτευσης να μοιράσουν Τομείς ευθύνης στους Βουλευτές τους, ώστε να μπει ο Κοινοβουλευτικός έλεγχος σε μία σειρά. Είναι αυτό που λέμε “Σκιώδης Κυβέρνηση”, εικονικά Υπουργεία, στενό μαρκάρισμα man to man υποτίθεται στον εκάστοτε Υπουργό από τους Βουλευτές, ερωτήσεις, αιτήσεις κατάθεσης εγγράφων με ερώτηση, επίκαιρες ερωτήσεις, επερωτήσεις αν θεωρήσουν ότι η ερώτηση δεν απαντήθηκε.

Αυτή είναι η δουλειά την οποία κάνει θεωρητικά ένας Βουλευτής, ελέγχει τόσο στον Τομέα Ευθύνης που του έχει ανατεθεί τον εκάστοτε Υπουργό, φέρνοντας και κατά βούληση θέματα προς συζήτηση και έλεγχο, μόνος του ή και σε συνεργασία με άλλους συναδέλφους. Τι βγαίνει όμως προς τα έξω; Οι “Σκιώδεις Κυβερνήσεις” μάλλον παρουσιάζονται με έναν τρόπο αγκυλωτικό, ότι δηλαδή αυτοί οι Τομείς ευθύνης θα δρουν υπονομευτικά στο έργο του κάθε Υπουργού της Κυβέρνησης. Γιατί όμως σκεφτόμαστε έτσι;

Η απάντηση δόθηκε πάρα πολύ εύκολα, αβίαστα, αν παρακολουθούσε κανείς τη συζήτηση επί των Προγραμματικών δηλώσεων, που μόνο τέτοια δεν ήταν. Αν εξαιρέσει κανείς Υπουργούς οι οποίοι μίλησαν εντός ορίων του λίγου ομολογουμένως χρόνου που τους έδινε το Προεδρείο, λίγοι ήταν οι Βουλευτές οι οποίοι είχαν κάνει δουλειά επί του Τομέα ευθύνης τους και έθεσαν συγκεκριμένα θέματα υπόψιν της Ολομέλειας, θέτοντας ένα πλαίσιο του από μέρους τους Κοινοβουλευτικού ελέγχου που θα ασκήσουν στην ΙΕ’ Περίοδο της Βουλής.

Αν μπει λοιπόν κανείς στη διαδικασία να φανταστεί πως θα κυλήσει αυτή η περίοδος με βάση τις τοποθετήσεις των Βουλευτών, μάλλον πάμε σε μία σύγκρουση εντός Κοινοβουλίου μεταξύ συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, εκτός ελαχίστων, φωτεινών εξαιρέσεων οι οποίες μάλλον έχουν αντιληφθεί πλήρως το πόσο δύσκολη θα είναι αυτή η Βουλή, ότι έχει να φέρει δύσκολο Νομοθετικό Έργο εις πέρας, σε στενά χρονοδιαγράμματα, με το άγρυπνο μάτι των δανειστών να παρακολουθούν και να πιέζουν τόσο θεσμικά κάθε μήνα στα Eurogroup και Ecofin, όπως έχει φτάσει να γίνεται τον τελευταίο καιρό, αλλά και με κάθε ευκαιρία, τόσο μέσω Τρόϊκας, όσο και μέσω των παρεμβάσεων ακόμα και μέσω ΜΜΕ των εταίρων και δανειστών ημών.

Παρόλο που αυτό το πλαίσιο και οι ημερομηνίες είναι, θέλω να πιστεύω, γνωστές στο σύνολο της Εθνικής Αντιπροσωπείας, ακούσαμε μέσα σε 3 μέρες Βουλευτές, αρχηγούς Κομμάτων αλλά ακόμα και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό να κινούνται σε καθαρά προεκλογικά πλαίσια, να συγκρούονται και να εκτοξεύουν κατηγορίες για μηνύσεις. Ένας αγώνας εντυπωσιασμού για το ποιος θα υψώσει τους τόνους, ποιος θα κερδίσει μια θέση στο 5λεπτο κλιπάκι που θα έπαιζαν τα δελτία ειδήσεων.

Να μην αδικηθούν όμως οι Υπουργοί και οι Βουλευτές οι οποίοι φαίνεται ότι είχαν πάει αρκετά προετοιμασμένοι, έστω αν και κάποιοι από αυτούς ήταν αρκετά τρακαρισμένοι στην επίσημη πρώτη και έθεσαν σαφές και σοβαρό πλαίσιο, με επιχειρήματα, στη βάση των οποίων μπορεί να γίνει ένα σοβαρό πλαίσιο συζήτησης και να λειτουργήσει το Κοινοβούλιο όπως πρέπει. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να αντιληφθούν όλοι πως θα πρέπει να σταματήσουν τα παιχνιδάκια εντυπωσιασμού και αποχωρήσεων όταν παίρνει το λόγο ο Τάδε πολιτικός αρχηγός, από την Κοινοβουλευτική ομάδα των απέναντι. Διάλογος δε γίνεται σε καμία περίπτωση με τους μισούς Βουλευτές να αποχωρούν από την αίθουσα της Ολομέλειας, όποιος και να μιλάει. Όλοι βρίσκονται εκεί επειδή εξασφάλισαν την ψήφο των πολιτών και μάλιστα μετά από δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις.

Θα πρέπει όλοι να αντιληφθούν τον πραγματικό ρόλο τους, μαζί και ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος στη δευτερολογία του το βράδυ της Κυριακής ακριβώς πριν κλείσει η συζήτηση και αρχίσει η ψηφοφορία, επέλεξε αντί να θέσει ένα σκληρό πλαίσιο υπεράσπισης των Προγραμματικών δηλώσεων, όπως έκανε ο Υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας, να καταναλώσει το μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου της δευτερολογίας του, ουσιαστικά σε προσωπική επίθεση εναντίον του κ. Αλέξη Τσίπρα.

Σημειώνουμε πως ο κ. Στουρνάρας δεν είναι Βουλευτής, αλλά ούτε έχει και Κοινοβουλευτική εμπειρία, εν αντιθέσει με τον κ. Σαμαρά, ο οποίος έχει διανύσει μακρά πορεία στο Κοινοβούλιο, έχει εκλεγεί ο νεότερος Βουλευτής, στην ηλικία των 26 ετών, το 1977. Φυσικά και αυτή η στάση του κ. Σαμαρά οφείλεται στην επίθεση του κ. Τσίπρα νωρίτερα από το βήμα της Βουλής, αλλά ένας Πρωθυπουργός θα πρέπει να μπορεί να χειριστεί καλύτερα μια τέτοια κόντρα, εκτός εάν δε θέλει φυσικά να σταματήσει αυτή η πόλωση εντός Κοινοβουλίου, δεδομένων και των δύσκολων Νομοσχεδίων που θα κληθεί αν φέρει προς ψήφιση η νέα Κυβέρνηση.

Κατέστη τελικά σαφές, ότι αν συνεχίσουμε σε αυτούς τους τόνους, οι φωνές εκατέρωθεν δε θα σταματήσουν να ακούγονται από την αίθουσα της Ολομέλειας. Αριθμητικά μπορεί να είναι σε πιο εύκολη θέση η νέα Κυβέρνηση Σαμαρά στο να περάσει δύσκολα Νομοσχέδια, καθώς 179 ψήφοι δεν είναι μικρός αριθμός, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι αν παρεκκλίνει από το πλαίσιο συμφωνίας με τους κυβερνητικούς εταίρους, Ευάγγελο Βενιζέλο και Φώτη Κουβέλη, δεν είναι σίγουρη η στήριξη τους. Σίγουρη στήριξη δεν πρέπει να περιμένει ο κ. Σαμαράς ούτε από τη δική του Κοινοβουλευτική Ομάδα. Δύσκολη η εξίσωση.

Ακόμη και σε επίπεδο Υπουργών, μετά τη δυσκολία που αντιμετώπισε ο κ. Σαμαράς σε επίπεδα ασυμβιβάστων και προβλημάτων υγείας, φαίνεται ότι αν η διαπραγμάτευση με την Τρόϊκα δεν είναι εντός των πλαισίων που είχε βάλει ο ίδιος προεκλογικά, μάλλον δεν θα είναι όλα τα στελέχη της Κυβέρνησης πρόθυμα να εξηγήσουν στις εκλογικές τους περιφέρειες τι άλλαξε μέσα σε ένα μήνα και θα προτιμήσουν την έξοδο. Την αρχή έκανε ο κ. Νίκος Νικολόπουλος, Υφυπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας ο οποίος δε συμφωνεί με τους χειρισμούς του κ. Σαμαρά ως προς την επαναδιαπραγμάτευση και τις αδικίες σε μία σειρά από ζητήματα, τα οποία χειρίστηκε με διαφορετικό τρόπο όντας Τομεάρχης Εργασίας της ΝΔ αντιπολιτευτικά και θεωρεί προφανώς πως δε θα μπορούσε να στηρίξει με τη σημερινή τους μορφή.

Ναι 179, Όχι 121, Παρών Κανείς, λοιπόν. 179 Ναι, μόλις μία ψήφο κάτω από τις απαιτούμενες ώστε να διαπιστωθεί η ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος από την επόμενη Βουλή, μεγάλος αριθμός, αλλά μάλλον πιο εύθραυστη πλειοψηφία από τις οριακές του παρελθόντος, με τον κόσμο σε πολύ δύσκολη κατάσταση και φωνές για εντυπωσιασμό αυτών μέσα από την αίθουσα της Ολομέλειας. Ο κ. Σαμαράς θέλει η Κυβέρνηση του να βγάλει τετραετία, με την ελπίδα ότι μη όντας άμεσα αναλώσιμος, θα προλάβει να παρουσιάσει έργο στο λαό και να μην τον ρουφήξει η δίνη της κρίσης. Ξέρει άλλωστε ότι αυτό θα ήταν βούτυρο στο ψωμί του κ. Τσίπρα, been there, done that, σκληρή Αντιπολίτευση, καμία συζήτηση, σίγουρη επιτυχία.

Καύσωνας και ζέστη λέει η πρόγνωση καιρού γι’αυτή την εβδομάδα, αλλά δεν προβλέπεται χαλάρωση και θερινή ραστώνη, μόνο 5 οι μέρες που θα κλείσει η Βουλή, αν θα είναι υψηλές οι θερμοκρασίες και εντός, εδώ θα είμαστε κι εμείς και θα το δούμε.

Μετά τις κάλπες, μετά τα φλας

Όπως δημοσιεύτηκε στο maga.gr τη Δευτέρα, 2 Ιουλίου, 2012.

Η ΙΕ’ Περίοδος της Βουλής των Ελλήνων μόλις ξεκίνησε. Άστραψαν πάλι τα φλας, των φωτογράφων, γεμάτα τα θεωρεία στην ορκωμοσία να καμαρώσουν τους οικείους τους στο ρόλο του αντιπροσώπου του Έθνους.

Οι 300 ορκίστηκαν. Για την ακρίβεια δεν ορκίστηκαν 300, αλλά κατά τι λιγότεροι, καθώς ο Πρωθυπουργός απουσίαζε για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση από την Ορκωμοσία, καθώς η εγχείρηση στο μάτι δεν του επιτρέπει ορθοστασία. Εκτός του κ. Σαμαρά, δεν ορκίστηκε ούτε ο κ. Βενιζέλος, ούτε ο κ. Παπανδρέου, αλλά ούτε και οι κ.κ. Αβραμόπουλος, Χατζηδάκης και Σταϊκούρας, καθώς συνόδευαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στη Σύνοδο Κορυφής, μία από τις πιο κρίσιμες για το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης, η Ελλάδα αυτή τη φορά δεν ήταν το κρέας στο κυρίως πιάτο.

Πολλές πρωτοτυπίες λοιπόν αυτές τις μέρες, ακέφαλη η Κυβέρνηση και η πρώτη σε δύναμη Κοινοβουλευτική Ομάδα, απών και ο πρώτος τη τάξει Υπουργός, απών και έτερος της “Συγκυβερνητικής Τρόϊκας”. Αλλά η πρωτοτυπία δε σταματάει εδώ φυσικά. Στα της Κυβερνήσεως, μέσα σε 10 μέρες, απεδέχθη τη θέση του Υπουργού Οικονομικών ο κ. Ράπανος, ασθένησε, βρέθηκε νέος Υπουργός να τον αντικαταστήσει πριν καν ορκιστεί και υπέβαλε την παραίτηση του ο Υφυπουργός Ναυτιλίας κ. Βερνίκος, αφού διαπιστώθηκε μετά από πίεση του ΣΥΡΙΖΑ ότι υφίσταται κώλυμα λόγω της εμπλοκής του σε offshore εταιρεία.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η θέση που χήρεψε λόγω παραίτησης του κ. Βερνίκου από το ανασυσταθέν Υπουργείο Ναυτιλίας, δεν πρόκειται να αναπληρωθεί από νέο πρόσωπο, αφήνοντας ερωτηματικά για το αν πραγματικά χρειαζόταν, ή δημιουργήθηκε για να μπει άλλος ένας Υφυπουργός με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση.

Ο νέος Υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας εν τω μεταξύ δεν έχει ορκιστεί ακόμη, η εβδομάδα ξεκινά περιμένοντας την άφιξη της Τρόϊκας. Όσο η κατάσταση της υγείας του Πρωθυπουργού δεν το επιτρέπει, αντί για το Μέγαρο Μαξίμου, όλες οι συναντήσεις θα συνεχίσουν λαμβάνουν χώρα στο σπίτι του κ. Σαμαρά στην Κάτω Κηφισιά, η ορκωμοσία του κ. Στουρνάρα θα καθυστερεί και τυπικά θα παραμένει Υπουργός Οικονομικών ο κ. Ζανιάς, Υπηρεσιακός Υπουργός της Κυβέρνησης του ήρεμου και αποτελεσματικού όπως αποδείχθηκε, κ. Πικραμμένου.

Από το άδειο προς ώρας Μέγαρο Μαξίμου, κάνουμε μία στάση δίπλα, στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο Πρώτος Πολίτης της χώρας, επέστρεψε μετά από πολλά χρόνια στις Βρυξέλλες, χωρίς τους παλιούς του γνώριμους, το τραπέζι μεγάλωσε και η Μάργκαρετ Θάτσερ έδωσε τη θέση της στην Ανγκέλα Μέρκελ, ο Φρανσουά Μιτεράν στον συνονόματο του Ολάντ. Η Ευρώπη άλλαξε, ο πάλαι ποτέ Υπουργός Εξωτερικών αντικατέστησε τον Πρωθυπουργό, μετά από ένα διήμερο τρελής γκάφας του Υπουργείου Εξωτερικών, του Μεγάρου Μαξίμου, κανείς δεν ξέρει.

Όπως φάνηκε, άφησε καλές εντυπώσεις, όπως είχε συμβεί και με τον κ. Πικραμμένο όταν συνάντησε την κ. Μέρκελ. Μόνο που δεν περίμεναν να δουν εκείνον, μετά από τη μακρά αγωνία της Ευρώπης για το εκλογικό αποτέλεσμα και την επόμενη μέρα στην Ελλάδα, περίμεναν κάτι παραπάνω από τον παλαίμαχο των Βρυξελλών και την επιστολή του κ. Σαμαρά.

Η αδυναμία άσκησης Πολιτικής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θεσμικά, λειτούργησε ως αποτρεπτικός παράγοντας στο να ειπωθούν παραπάνω πράγματα, επί της ουσίας, να ασκηθεί για παράδειγμα πίεση όμοια με αυτή που άσκησε ο κ. Μόντι με τον κ. Ραχόι, ακόμα και αν η Ελλάδα είναι σαφώς σε δυσμενέστερη θέση διαπραγματευτικά.

Ο κ. Παπούλιας ουσιαστικά είχε τον άκομψο ρόλο του “κομιστή” της επιστολής του Πρωθυπουργού κάτι που φαίνεται ότι ενόχλησε τους κύκλους του Προεδρικού Μεγάρου, συνοδευόμενος από έναν όπως είπαμε Υπηρεσιακό Υπουργό Οικονομικών, ο οποίος επίσης δεν μπορεί να χαράξει Πολιτική, όχι από άγνοια της κατάστασης, κάθε άλλο, αφού ήταν εκεί στις θητείες των κ.κ. Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου και Σαχινίδη, αλλά επειδή ένας Υπηρεσιακός Υπουργός δεν έχει θεσμικά τέτοιο ρόλο και δυνατότητα. Πάνω από όλα όμως, δεν ήταν εκείνος με τον οποίον ήθελαν να μιλήσουν οι ομόλογοι του στις Βρυξέλλες. Τα λοιπά μέλη της αποστολής, είναι νεοφώτιστα Κυβερνητικά στελέχη, τα οποία έχουν μεν θεσμικά τη δυνατότητα να χαράξουν πολιτική και να λάβουν κρίσιμες αποφάσεις, αλλά θα καλούνταν να το πράξουν εν τη απουσία του Πρωθυπουργού.

Η εικόνα αυτή της Ελληνικής αποστολής, δείχνει στα μάτια μου να ανακουφίζεται που δεδομένης της κατάστασης στο εσωτερικό, η Σύνοδος Κορυφής ουσιαστικά ασχολήθηκε λιγότερο με τη χώρα μας από όλες τις άλλες φορές, από την αρχή της κρίσης. Η στάση αναμονής και η μη διαπραγμάτευση επί της ουσίας ανακουφίζει κάπως το άδειο Μέγαρο Μαξίμου, μέχρι να έρθει η Τρόϊκα. Ο κ. Σαμαράς κερδίζει μέρες έξω. Αν περπατήσουμε όμως μέσα από τον Εθνικό Κήπο και μεταφερθούμε στη Βουλή, θα διαπιστώσουμε ότι ο χρόνος πιέζει και από εκείνη τη μεριά.

Το Σύνταγμα προβλέπει ότι μέσα σε 15 μέρες από την ορκωμοσία του Πρωθυπουργού η Κυβέρνηση οφείλει να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη νέα Βουλή. Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να έχουν προηγηθεί οι Προγραμματικές δηλώσεις, όπως προβλέπει ο Κανονισμός της Βουλής. Η προθεσμία λοιπόν εκπνέει μέσα στην εβδομάδα. Ο κ. Σαμαράς πρέπει να σηκωθεί, να κάνει κάτι παραπάνω από την καθησυχαστική εμφάνιση και το αιφνιδιαστικό “όλα καλά;” στους πολιτικούς ρεπόρτερ έξω από το σπίτι του. Πρέπει να ορκιστεί ο ίδιος Βουλευτής, να εκφωνήσει τις Προγραμματικές δηλώσεις, απαντήσει με δευτερολογία ως είθισται, να παραστεί στην ορκωμοσία του κ. Στουρνάρα επί του Προέδρου της Δημοκρατίας, να δείξει στην Τρόϊκα που έρχεται και μαζί με την Τρόϊκα σε όλη την Ευρώπη που τον περιμένει, ότι η Ελλάδα έχει Πρωθυπουργό, έχει Κυβέρνηση και προχωράει μπροστά.

Θα πει κανείς, ας εκφωνήσει τις Προγραμματικές δηλώσεις και ας επιστρέψει σπίτι του για να συνεχίσει την απαραίτητη για την αποθεραπεία ξεκούραση. Όσο και αν δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες, το υπαγορεύει η υγεία του. Ας ελπίσουμε ότι ο κ. Σαμαράς θα καταφέρει να είναι συνεπής στις προθεσμίες αλλά και στην ουσία του πράγματος Κοινοβουλευτικά. Γιατί εκτός από τα επείγοντα στην ατζέντα, υπάρχει και κάτι ακόμα.

Η Βουλή που ορκίστηκε και θα κληθεί να φέρει εις πέρας τη Νομοθετική Εργασία αλλά και τον εξίσου σημαντικό Κοινοβουλευτικό έλεγχο, έχει άλλη μία πρωτοτυπία. Έχει για πρώτη φορά κενή τη θέση του Ζ’ Αντιπροέδρου που εκλέγεται από την 4η σε δυναμικότητα ΚΟ της Αντιπολίτευσης, τη Χρυσή Αυγή. Η θέση αυτή έμεινε κενή αφού ο υποψήφιος της Χρυσής Αυγής δεν ψηφίστηκε μεν από τους συναδέλφους του, πήρε όμως 23 επιπλέον ψήφους από τις 18 που αναμένετο αν δεν στηριζόταν στη μυστική ψηφοφορία από άλλους Βουλευτές πλην της ΚΟ της Χρυσής Αυγής. Κάτι τέτοιο δε λέει απαραίτητα κάτι για το ποιοι στήριξαν και από ποιο χώρο προέρχονται κομματικά, αλλά επιβεβαιώνει την υποψία όλων όσων παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις εργασίες του Κοινοβουλίου.

Ξεκίνησε μια δύσκολη Βουλή. Και τώρα που δεν αστράφτουν πια τα φλας της Ορκωμοσίας, αρχίζουν οι εργασίες, με εκπεφρασμένα και κρυφά άκρα, που φωνάζουν εκτός και διεκδικούν εντός και θεσμικά τη θέση τους εντός πλαισίου Δημοκρατίας. The clock is ticking…

Παιχνιδάκια με τους Θεσμούς

Από εχθές το βράδυ που δόθηκαν στη δημοσιότητα τα Πρακτικά από τις συναντήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας με τους πολιτικούς αρχηγούς και των  7 κομμάτων που θα αποτελούν τη νέα Βουλή, η οποία παρεμπιπτόντως μάλλον θα ορκιστεί για μισή μέρα,  και ακολούθως την τηλεοπτική διάψευση του κ. Καμμένου για την επίμαχη επιστολή με τις 7 θέσεις.

Στα επίσημα Πρακτικά τα οποία ευρίσκονται στην ιστοσελίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, η συνάντηση κ. Παπούλια - κ. Καμμένου, όπως απομαγνητοφωνήθηκε, είναι ουσιαστικά μια ανεπτυγμένη μορφή αυτής της επιστολής στον προφορικό λόγο, με τις απαραίτητες διευκρινύσεις. Η ύπαρξη του επίμαχου αυτού εγγράφου, ουσιαστικά προαναγγέλλεται παρακάτω (παρατίθεται αυτούσιο κομμάτι των Πρακτικών):

ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ (Πρόεδρος της Δημοκρατίας): Μπορώ να έχω αυτόν τον κατάλογο των προτάσεών σας;
ΠΑΝΟΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ (Πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων): Ευχαρίστως να τον δώσω στη Γραμματεία σας σε μία επιστολή.

Επιπλέον, όσοι παρακολουθήσαμε τη συνέντευξη τύπου του κ. Καμμένου μετά τη συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη Δευτέρα, είχαμε πλήρη άποψη του τι θα έγραφε αυτή η επιστολή.

Μετά από όλα αυτά λοιπόν, χτες το βράδυ, ο κ. Καμμένος πήγε να βγάλει τρελούς προφανώς τους ρεπόρτερ, τρολ όσους έκαναν απομαγνητοφώνηση της συνομιλίας και πάνω από όλα ψεύτη τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πλαστογράφο όποιο έστειλε με το φαξ της Προεδρίας της Δημοκρατίας την επίμαχη επιστολή στους λοιπούς πολιτικούς αρχηγούς.

Μετά την κακή κατ’εμέ διαχείριση της διερευνητικής εντολής σχηματισμού Κυβέρνησης από το δεύτερο σε ποσοστά και εκπροσώπηση στη Βουλή Κόμμα, καθώς είναι φανερό ότι όταν συναντά κανείς πρώτα κοινωνικούς φορείς και εξωκοινοβουλευτικά Κόμματα, δεν κόπτεσαι και ιδιαίτερα να σχηματίσεις Κυβέρνηση, δείχνεις επιπλέον ότι αντιλαμβάνεσαι λάθος τους Θεσμούς και ότι δεν τους σέβεσαι αρκετά. Άρα όταν προκύπτει και τέτοιο θέμα με επιστολές, ψέμματα και κατηγορίες σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για τη Χώρα και με όλο τον κόσμο να παρακολουθεί τις εξελίξεις και την πλάτη στον τοίχο, δείχνεις ως Χώρα ότι ένα μεγάλο κομμάτι του Πολιτικού προσωπικού σου φτύνει τους θεσμούς στα μούτρα για το μικροκομματικό συμφέρον.

Αυτή η συμπεριφορά, θα έπρεπε να έχει επιπτώσεις σε όσους πράττουν κατά αυτό τον τρόπο, όπως σε υπουργικό επίπεδο ζητάμε παραιτήσεις σε αντίστοιχες καταστάσεις, θα έπρεπε όλη αυτή η κοροϊδία να καταδικαστεί επισήμως, ώστε να καταλάβουν όσοι αντιλαμβάνονται τη Δημοκρατία και τους Θεσμούς κατά αυτό τον τρόπο, όχι μόνο ότι σφάλλουν και δεν μπορούν να κοροϊδεύουν κανέναν, αλλά ότι κάτι τέτοιο απλά δεν έπιτρέπεται.

Για να μην ξεχάσω ποτέ (Στον Κ.Μ.)

Με κάποιους εκεί έξω που νομίζουν πως είναι άνθρωποι, ντρέπομαι που βλέπουμε τον ίδιο Ήλιο και σιχαίνομαι που ανασαίνουμε τον ίδιο αέρα.
Δεν είστε άνθρωποι εσείς ρε, αλλά ούτε ζώα δεν είστε, κι αυτά και τα φυτά είναι Βασίλειο. Από τι ύλη είστε φτιαγμένοι άραγε; Εσείς που κακοποιείτε το σώμα για να φυλακίσετε το πνεύμα και το λόγο. Σας επιστρέφω λοιπόν τη δομική σας ύλη, η οποία είναι σίγουρα απ'τον απόπατο.
Εκεί να επιστρέψετε λοιπόν, μαζί με την τρομοκρατία και τον τραμπουκισμό σας. Εκεί είναι το σπίτι σας, δεν αξίζετε να σας λούζει ο Ήλιος.

(Για τα χθεσινοβραδυνά, τέτοια περίπου ώρα, για να μην ξεχάσω ποτέ.
Στον Κ.Μ.)

Λογική και ψυχραιμία, με τα ψηφοδέλτια ανά χείρας

Ένα βηματάκι πριν φτάσουμε στο έδρανο της εφορευτικής επιτροπής να πάρουμε φάκελο και ψηφοδέλτια. Ο φάκελος ένας, τα ψηφοδέλτια πολλά. Στη δε ‘Β Αθηνών, σεντόνια. Ακούσαμε, διαβάσαμε πολλά, είδαμε συγκεντρώσεις, ετέθησαν διλήμματα, ξελαρυγγιάστηκαν στα μπαλκόνια. Μεταπολιτευτικό deja-vu και πατριδόμετρα, αριστερόμετρα, ευθυνόμετρα, φασιστόμετρα, τσιτάτα και απουσία ουσιαστικού διαλόγου.

Το ζητούμενο και όχι το διακύβευμα, είναι το λογικό φιλτράρισμα όλης αυτής της πληροφορίας από τον καθένα μας προσωπικά. Έτσι κι αλλιώς ο καθένας μας στο παραβάν είναι μόνος του και υπεύθυνος για την επιλογή του. Πρέπει ο καθένας μας να αποφασίσει και να επιλέξει πολιτικά. Τόσο κατεύθυνση, αλλά το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι τα πρόσωπα.

Αν όχι μόνοι, εκπαιδεύοντας την επόμενη γενιά στην εκλογική διαδικασία.

Ό,τι συσχετισμός δυνάμεων και να υπάρχει στη Βουλή της επόμενης ημέρας, είναι πολύ σημαντικό τα πρόσωπα που θα μπουν να έχουν την τόλμη και τη σοβαρότητα να τραβήξουν τη Χώρα από το χέρι και να την οδηγήσουν στις Μεταρρυθμίσεις που θα υποχρεωθεί να κάνει, είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο.

Μην αφήνετε λοιπόν ειδήμονες να σας αποδελτιοποιούν τα προγράμματα των κομμάτων και να σας προτείνουν έτοιμη γραμμή και να πλασάρουν πρόσωπα που βολεύουν επειδή είναι είτε αναγνωρίσιμα, είτε διαχειρίσιμα. Ξεκοκκαλίστε τους και αποφασίστε με σοβαρότητα. Και προς Θεού, εξαντλήστε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τους σταυρούς προτίμησης. Μην αφήσετε μερικούς εκλογικούς αντιπροσώπους να αποφασίσουν για εσάς.

Καλή ψήφο, με ψυχραιμία και σοβαρότητα.

Κάλπες Πράσινες. Εσωκομματικές.

Κυριακή, 18 Μαρτίου 2012.

Derby Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού, με διακοπή στο 82ο λεπτό του αγώνα, επεισόδια και βία. Μετά από τι; Μετά από το derby με το λευκό και το άκυρο, στο ΠΑΣΟΚ. Εσωκομματική διαδικασία θα πεις, δεν ενδιαφέρει πολύ κόσμο, αφού αν τα ποσοστά που δίνουν οι δημοσκοπήσεις λένε την αλήθεια, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ θα είναι πολύ μικρότερη. Τότε γιατί ασχολούμαστε με το ΠΑΣΟΚ, αφού είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει 4ο ή 5ο κόμμα στη Βουλή την επόμενη των εκλογών;

Γιατί είναι στην κυβέρνηση θα πείτε. Εγώ θα πω άλλο. Γιατί είναι περίπλοκο και έχει ενδιαφέρον, πολύ περισσότερο σε σχέση με τα άλλα κόμματα θα πω εγώ, ίσως κι επειδή διαχειρίστηκε την εξουσία για πολλά χρόνια. Ιδίως από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου όπου πλέον τα διαφορετικά στρατόπεδα εκδηλώθηκαν ανοιχτά και διεκδίκησαν κομμάτι της πίτας και της επόμενης ημέρας. Οι εσωκομματικές διαδικασίες είχαν τεράστιο ενδιαφέρον, καθώς η μάχη ομάδων, στρατοπέδων και Δούρειων Ίππων ακόμα δεν έχει σταματήσει. Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Ευάγγελος Βενιζέλος. Ή όπως προτιμά από προχθές ο ίδιος, Βαγγέλης Βενιζέλος.

Από το 1974 και την ίδρυση του, έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια για την Πανελλήνια συνδιάσκεψη πριν τις Εθνικές εκλογές του ίδιου έτους και 10 χρόνια για να πάει το κόμμα στο πρώτο του Συνέδριο. Η διαχείριση της εξουσίας πάντα δημιουργεί προστριβές και ανάγκη πολιτικού προσανατολισμού καθώς και συσπείρωση της εκλογικής βάσης. Το επόμενο Συνέδριο ήρθε μετά την ήττα του 1989, το 1990 και αφού ο Παπανδρέου είχε ήδη ασθενήσει και η όλη πολιτική κατάσταση εκείνη την εποχή οδήγησε σε εσωστρέφεια. Τρίτο Συνέδριο μετά την αθώωση από το ειδικό δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά και την επανεκλογή του 1993, μισό χρόνο μετά την εκλογική νίκη.

Μετά ήρθε το Ωνάσειο το 1995, ο Ανδρέας Παπανδρέου παραιτήθηκε για λόγους υγείας και βγήκαν πια και επισήμως τα μαχαίρια το 1996, όπου ο Παπανδρέου απεβίωσε και τον ίδιο μήνα το 4ο Συνέδριο εξέλεξε τον Κώστα Σημίτη. Από εκεί και πέρα, το ΠΑΣΟΚ βάδιζε ε μια Ελλάδα που άλλαζε, χωρίς τον ιδρυτή του, με τον Σημίτη να βγαίνει νικητής και στις 2 επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, έστω και στο νήμα, όταν στέρησε τη νίκη στη Νέα Δημοκρατία, με βραχεία κεφαλή. Κατά τη διακυβέρνηση Σημίτη, το ΠΑΣΟΚ ξαναπάει σε Συνέδριο το 1999, ο Σημίτης επανεκλέγεται ως μοναδικός υποψήφιος, με ποσοστό 65,7% και το κόμμα εν΄όψει Εθνικών εκλογών, ανασυντάσσεται και ανασυγκροτείται. Σχεδόν παραδοσιακά,  πριν από τις Εθνικές εκλογές, όταν υπάρχει χρόνος (και χρήμα), αλλά κυρίως διαμάχη, αιτία και ανάγκη ανανέωσης και συσπείρωσης. Τον Οκτώβρη του 2001, μετά από μια περίοδο κρίσης, ο Σημίτης ζητάει νέα εντολή από το 6ο Συνέδριο και την παίρνει, με 71,16% η εκλογή, υπό εκείνες τις πολιτικές συνθήκες, χαρακτηρίζεται πανηγυρική.

Η εποχή Σημίτη, ουσιαστικά τελειώνει εσωκομματικά σε επίπεδο αρχηγίας, με το περιβόητο δαχτυλίδι, τον Ιανουάριο του 2004 και επικυρώνεται με την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου, ένα μήνα μετά, από τη βάση, με πρωτόγνωρες για το ΠΑΣΟΚ διαδικασίες. Οι επόμενες εκλογές χάνονται, παρόλο που η συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, μετά από τις διαδικασίες φαίνεται να είναι μεγάλη. Η ανάγκη προβολής της ανανέωσης σκοντάφτει στην ανάγκη υπεράσπισης του κυβερνητικού έργου του Κώστα Σημίτη, μετά από ρεκόρ συνεχόμενης διακυβέρνησης και τον κακό χειρισμό της ιστορίας με τον Πάχτα, το κερασάκι στην τούρτα είναι οι φιλελεύθερες κινήσεις του Παπανδρέου, οι επιλογές του στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας που φέρνουν το ΠΑΣΟΚ δεύτερο κόμμα.  Μετά από την ήττα, αρχίζει το μεγάλο εσωκομματικό group therapy, η απώλεια της εξουσίας μετά από 2 τετραετίες είναι δύσκολη για τα στελέχη. Αποφασίζεται ριζική ανανέωση και τομές στο κόμμα, ένα χρόνο μετά, στο 7ο Συνέδριο του 2005, όπου μπαίνει η σφραγίδα του Γιώργου Παπανδρέου και προωθείται νέο μοντέλο οργάνωσης, συμμετοχικές διαδικασίες, ξένες και περίπλοκες καταστάσεις για έναν βαρύ μηχανισμό του ’80 με νοοτροπίες του ’80 και πρόσωπα που έχουν μάθει να λειτουργούν κάτω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, άφθονους κομματικούς συνδικαλιστές, μια ατίθαση Νεολαία ΠΑΣΟΚ μαθημένη σε ένα ίδιο περίπου πλαίσιο και κόσμο ο οποίος τον αποκαλεί με υποκοριστικό.

Τα όργανα στο κόμμα γίνονται μεγάλα, οι συσχετισμοί σε κάθε σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου φαίνονται προς τα έξω συσχετισμοί συνεδρίου καθώς αριθμεί πολλαπλάσια μέλη από το την Κεντρική Επιτροπή το Εκτελεστικό Γραφείο και την ελίτ του Πολιτικού Συμβουλίου. Κατόπιν, πάει σε προγραμματικό Συνέδριο το 2007 και ξαναχάνει δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Αμφισβητείται τη νύχτα του Ζαππείου από τον Ευάγγελο Βενιζέλο ο οποίος δηλώνει παρών και το ΠΑΣΟΚ πάει σε εκλογή από τη βάση, στην οποία επανεκλέγεται ο Παπανδρέου με 55,91% έναντι του 38,18% του Ευάγγελου Βενιζέλου και 5,74% του Κώστα Σκανδαλίδη, οι οποίοι βάζουν πολιτική υποψηφιότητα, αφού οι υπογραφές δεν επαρκούν. Το 2009 το ΠΑΣΟΚ με τον Γιώργο Παπανδρέου και δηλωμένη με ψήφο πλέον εσωκομματική αντιπολίτευση, πάει σε Συνέδριο το Μάρτη του 2008 όπου προωθούνται άφθαρτα πρόσωπα εκτός κομματικού σωλήνα και τον Οκτώβρη του 2009 εκλέγεται κυβέρνηση με ευρεία πλειοψηφία.

The rest is history, που λένε. Οι συνθήκες δύσκολες, το εσωκομματικό μέτωπο τις εκμεταλλεύεται και προσπαθεί να ρίξει τον Παπανδρέου όσο είναι Πρωθυπουργός. Η αδυναμία του να ξηλώσει τον κομματικό μηχανισμό του ’80 του στοιχίζει, ένα μεγάλο κομμάτι του κινήματος περιμένει έτσι κι αλλιώς στη γωνία από τότε που ανέλαβε από τον Κώστα Σημίτη, κάνει λάθη, τα πρόσωπα που τον πλαισιώνουν έχουν αν κάνουν πολλή δουλειά και δεν ξέρουν από ΠΑΣΟΚ και διαδικασίες, το παλιό ΠΑΣΟΚ δεν θέλει να τους βλέπει ούτε ζωγραφιστούς, τα αντιδημοφιλή νομοσχέδια που συνεπάγεται το Μνημόνιο κάνει πολλούς να φοβούνται την επανεκλογή τους και να κάνουν πίσω, οι παραιτήσεις και οι απειλές πέφτουν βροχή, το πιστόλι είναι πάνω στο τραπέζι και το Δημοψήφισμα πατάει τη σκανδάλη ή κλωτσά το όπλο κι αυτό εκπυρσοκροτεί. Η θητεία του ως Προέδρου του ΠΑΣΟΚ λήγει το Νοέμβρη του 2011, αλλά τελικά το Εθνικό Συμβούλιο συνεδριάζει στις 11-12 Μαρτίου, μια έβδομάδα πριν, αφού πλέον οι οικονομικές εξελίξεις ξεπερνάνε κόμματα και εσωτερικές διαδικασίες.

Υποψήφιος με τη βούλα της ΕΚΑΠ λοιπόν, μόνο ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Οι πολιτικές υποψηφιότητες δεν γίνονται δεκτές, τα κουκιά είναι όμως περίπου στα μισά, επί του συνόλου των 377 μελών του ΕΣ, οι υπογραφές στην Εθνική Συνδιάσκεψη φτάνουν τις 190 με την υπογραφή του ίδιου του Βενιζέλου. Παπουτσής - Τζουμάκας δεν ανακηρύσσονται υποψήφιοι. Οι κάλπες έρχονται. Τα νούμερα λένε περί τους 240.000 ψηφίσαντες, η ενσωμάτωση μέχρι τώρα είναι στο 75,91% και το ποσοστό που παίρνει ο Βενιζέλος στο 97,33%. Εντυπωσιακό.

Μια εβδομάδα μετά την Εθνική συνδιάσκεψη και το 50,39% σε υπογραφές στο Εθνικό Συμβούλιο, να επικρατείς σε εκλογές από τη βάση, με ποσοστό κοντά στη δια βοής εκλογή, των Συνεδρίων του Ανδρέα. Μοιάζει λες και αυτοί που ουσιαστικά εκπροσωπούνται από το 49,61% του Εθνικού Συμβουλίου να είναι εκτός ΠΑΣΟΚ,΄η να ψήφισαν όλοι Βενιζέλο για το καλό της ενότητας του κινήματος. Αν συμβαίνει το δεύτερο, δεν μπορεί παρά το 2,67% (επαναλαμβάνω για το 75,91% της ενσωμάτωσης), να αντιστοιχεί στο λοιπό κομμάτι αυτό, στον Τρίτο πόλο που έμεινε ανέκφραστος το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.

Ήταν άραγε τέτοιος ο αγώνας για συσπείρωση σε μια εβδομάδα ώστε ανέβηκαν τόσο πολύ τα ποσοστά του Βενιζέλου και η συμμετοχή σε ανέλπιστα νούμερα; Είναι αυτή η δυναμική του ΠΑΣΟΚ που μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν στο 8-11% στις δημοσκοπήσεις, νούμερα που αφήνουν στα σίγουρα πολλά τρανταχτά πολιτικά ονόματα και μεγαλοστελέχη; Ήταν τελικά στο 2,67% η επιρροή του Παπανδρέου αυτή την Κυριακή εντός ΠΑΣΟΚ; Να θυμάστε, έχουμε κάλπες μέσα στην καρδιά της Άνοιξης, κάλπες των οποίων η ημερομηνία έκλεισε την εβδομάδα αυτή, στην ίδια χώρα του Μνημονίου και της κρίσης που έριξε τον Παπανδρέου, με σχεδόν ίδια κυβέρνηση.

Μάτια κι αυτιά ανοιχτά, “βαίνουμε προς εκλογάς”.