Στο δρόμο, σε ένα περίπτερο, παίρνω μια εφημερίδα, τα ρέστα και κοιτώ τα λεφτά. Έλειπε ένα άσπρο χαρτάκι. Ρωτάω τον περιπτερά, "Συγνώμη, γιατί δεν κόβετε αποδείξεις;" Η απάντηση με εξόργισε. "Ξέρεις τι κέρδος έχω από ένα πακέτο τσιγάρα"; Τι κάνεις Γιάννη, κουκιά σπέρνω.
Το Πανεπιστήμιο Αθηνών κοστολογεί το ωρομίσθιο στα εργαστήρια και τη συνεπικουρία 4,7 ευρώ την ώρα, ΜΕΙΚΤΑ. Μιζέρια, σκατά, ντροπή, αίσχος και ξεφτίλα.
Η διαφορά είναι ότι εγώ το γουστάρω και το κάνω. Και να μην πάρω λεφτά, είναι τέτοια η ευχαρίστηση να βοηθάς νέους ανθρώπους να κατανοήσουν μια επιστήμη, που δεν θα ζητούσα και λεφτά. Δεν χρειάζονται. Σε γεμίζει από μόνο του. Και ο άλλος ο βλαξ παρανομεί, ουσιαστικά αυτό κάνει, οι υπόλοιποι αδιαφορούν, γιατί αν δεν αδιαφορούσαν, δεν θα έπεφτε από τα σύννεφα με αυτά που άκουσε. Δεν θα μιλούσε έτσι, ή έστω θα είχε κάτι πιο πειστικό να πει και δεν θα με κοιτούσε λες και είμαι αρσενοβακτήριο του Mono Lake.
Τέτοιες καταστάσεις με εξοργίζουν τόσο που σβήνεται ο ενθουσιασμός μου για πράγματα όπως η ανακάλυψη που έγινε σχετικά με το βακτήριο αυτό και αντί να γράφω τις σκέψεις μου γι' αυτό, κάθομαι και συγχύζομαι με τον κάθε καραγκιοζοπαίχτη.
Αυτός όμως κοιμάται μια χαρά.
Ντροπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου