Παιχνιδάκια με τους Θεσμούς

Από εχθές το βράδυ που δόθηκαν στη δημοσιότητα τα Πρακτικά από τις συναντήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας με τους πολιτικούς αρχηγούς και των  7 κομμάτων που θα αποτελούν τη νέα Βουλή, η οποία παρεμπιπτόντως μάλλον θα ορκιστεί για μισή μέρα,  και ακολούθως την τηλεοπτική διάψευση του κ. Καμμένου για την επίμαχη επιστολή με τις 7 θέσεις.

Στα επίσημα Πρακτικά τα οποία ευρίσκονται στην ιστοσελίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, η συνάντηση κ. Παπούλια - κ. Καμμένου, όπως απομαγνητοφωνήθηκε, είναι ουσιαστικά μια ανεπτυγμένη μορφή αυτής της επιστολής στον προφορικό λόγο, με τις απαραίτητες διευκρινύσεις. Η ύπαρξη του επίμαχου αυτού εγγράφου, ουσιαστικά προαναγγέλλεται παρακάτω (παρατίθεται αυτούσιο κομμάτι των Πρακτικών):

ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ (Πρόεδρος της Δημοκρατίας): Μπορώ να έχω αυτόν τον κατάλογο των προτάσεών σας;
ΠΑΝΟΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ (Πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων): Ευχαρίστως να τον δώσω στη Γραμματεία σας σε μία επιστολή.

Επιπλέον, όσοι παρακολουθήσαμε τη συνέντευξη τύπου του κ. Καμμένου μετά τη συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη Δευτέρα, είχαμε πλήρη άποψη του τι θα έγραφε αυτή η επιστολή.

Μετά από όλα αυτά λοιπόν, χτες το βράδυ, ο κ. Καμμένος πήγε να βγάλει τρελούς προφανώς τους ρεπόρτερ, τρολ όσους έκαναν απομαγνητοφώνηση της συνομιλίας και πάνω από όλα ψεύτη τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πλαστογράφο όποιο έστειλε με το φαξ της Προεδρίας της Δημοκρατίας την επίμαχη επιστολή στους λοιπούς πολιτικούς αρχηγούς.

Μετά την κακή κατ’εμέ διαχείριση της διερευνητικής εντολής σχηματισμού Κυβέρνησης από το δεύτερο σε ποσοστά και εκπροσώπηση στη Βουλή Κόμμα, καθώς είναι φανερό ότι όταν συναντά κανείς πρώτα κοινωνικούς φορείς και εξωκοινοβουλευτικά Κόμματα, δεν κόπτεσαι και ιδιαίτερα να σχηματίσεις Κυβέρνηση, δείχνεις επιπλέον ότι αντιλαμβάνεσαι λάθος τους Θεσμούς και ότι δεν τους σέβεσαι αρκετά. Άρα όταν προκύπτει και τέτοιο θέμα με επιστολές, ψέμματα και κατηγορίες σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για τη Χώρα και με όλο τον κόσμο να παρακολουθεί τις εξελίξεις και την πλάτη στον τοίχο, δείχνεις ως Χώρα ότι ένα μεγάλο κομμάτι του Πολιτικού προσωπικού σου φτύνει τους θεσμούς στα μούτρα για το μικροκομματικό συμφέρον.

Αυτή η συμπεριφορά, θα έπρεπε να έχει επιπτώσεις σε όσους πράττουν κατά αυτό τον τρόπο, όπως σε υπουργικό επίπεδο ζητάμε παραιτήσεις σε αντίστοιχες καταστάσεις, θα έπρεπε όλη αυτή η κοροϊδία να καταδικαστεί επισήμως, ώστε να καταλάβουν όσοι αντιλαμβάνονται τη Δημοκρατία και τους Θεσμούς κατά αυτό τον τρόπο, όχι μόνο ότι σφάλλουν και δεν μπορούν να κοροϊδεύουν κανέναν, αλλά ότι κάτι τέτοιο απλά δεν έπιτρέπεται.

Λογική και ψυχραιμία, με τα ψηφοδέλτια ανά χείρας

Ένα βηματάκι πριν φτάσουμε στο έδρανο της εφορευτικής επιτροπής να πάρουμε φάκελο και ψηφοδέλτια. Ο φάκελος ένας, τα ψηφοδέλτια πολλά. Στη δε ‘Β Αθηνών, σεντόνια. Ακούσαμε, διαβάσαμε πολλά, είδαμε συγκεντρώσεις, ετέθησαν διλήμματα, ξελαρυγγιάστηκαν στα μπαλκόνια. Μεταπολιτευτικό deja-vu και πατριδόμετρα, αριστερόμετρα, ευθυνόμετρα, φασιστόμετρα, τσιτάτα και απουσία ουσιαστικού διαλόγου.

Το ζητούμενο και όχι το διακύβευμα, είναι το λογικό φιλτράρισμα όλης αυτής της πληροφορίας από τον καθένα μας προσωπικά. Έτσι κι αλλιώς ο καθένας μας στο παραβάν είναι μόνος του και υπεύθυνος για την επιλογή του. Πρέπει ο καθένας μας να αποφασίσει και να επιλέξει πολιτικά. Τόσο κατεύθυνση, αλλά το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι τα πρόσωπα.

Αν όχι μόνοι, εκπαιδεύοντας την επόμενη γενιά στην εκλογική διαδικασία.

Ό,τι συσχετισμός δυνάμεων και να υπάρχει στη Βουλή της επόμενης ημέρας, είναι πολύ σημαντικό τα πρόσωπα που θα μπουν να έχουν την τόλμη και τη σοβαρότητα να τραβήξουν τη Χώρα από το χέρι και να την οδηγήσουν στις Μεταρρυθμίσεις που θα υποχρεωθεί να κάνει, είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο.

Μην αφήνετε λοιπόν ειδήμονες να σας αποδελτιοποιούν τα προγράμματα των κομμάτων και να σας προτείνουν έτοιμη γραμμή και να πλασάρουν πρόσωπα που βολεύουν επειδή είναι είτε αναγνωρίσιμα, είτε διαχειρίσιμα. Ξεκοκκαλίστε τους και αποφασίστε με σοβαρότητα. Και προς Θεού, εξαντλήστε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τους σταυρούς προτίμησης. Μην αφήσετε μερικούς εκλογικούς αντιπροσώπους να αποφασίσουν για εσάς.

Καλή ψήφο, με ψυχραιμία και σοβαρότητα.

Κάλπες Πράσινες. Εσωκομματικές.

Κυριακή, 18 Μαρτίου 2012.

Derby Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού, με διακοπή στο 82ο λεπτό του αγώνα, επεισόδια και βία. Μετά από τι; Μετά από το derby με το λευκό και το άκυρο, στο ΠΑΣΟΚ. Εσωκομματική διαδικασία θα πεις, δεν ενδιαφέρει πολύ κόσμο, αφού αν τα ποσοστά που δίνουν οι δημοσκοπήσεις λένε την αλήθεια, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ θα είναι πολύ μικρότερη. Τότε γιατί ασχολούμαστε με το ΠΑΣΟΚ, αφού είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει 4ο ή 5ο κόμμα στη Βουλή την επόμενη των εκλογών;

Γιατί είναι στην κυβέρνηση θα πείτε. Εγώ θα πω άλλο. Γιατί είναι περίπλοκο και έχει ενδιαφέρον, πολύ περισσότερο σε σχέση με τα άλλα κόμματα θα πω εγώ, ίσως κι επειδή διαχειρίστηκε την εξουσία για πολλά χρόνια. Ιδίως από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου όπου πλέον τα διαφορετικά στρατόπεδα εκδηλώθηκαν ανοιχτά και διεκδίκησαν κομμάτι της πίτας και της επόμενης ημέρας. Οι εσωκομματικές διαδικασίες είχαν τεράστιο ενδιαφέρον, καθώς η μάχη ομάδων, στρατοπέδων και Δούρειων Ίππων ακόμα δεν έχει σταματήσει. Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Ευάγγελος Βενιζέλος. Ή όπως προτιμά από προχθές ο ίδιος, Βαγγέλης Βενιζέλος.

Από το 1974 και την ίδρυση του, έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια για την Πανελλήνια συνδιάσκεψη πριν τις Εθνικές εκλογές του ίδιου έτους και 10 χρόνια για να πάει το κόμμα στο πρώτο του Συνέδριο. Η διαχείριση της εξουσίας πάντα δημιουργεί προστριβές και ανάγκη πολιτικού προσανατολισμού καθώς και συσπείρωση της εκλογικής βάσης. Το επόμενο Συνέδριο ήρθε μετά την ήττα του 1989, το 1990 και αφού ο Παπανδρέου είχε ήδη ασθενήσει και η όλη πολιτική κατάσταση εκείνη την εποχή οδήγησε σε εσωστρέφεια. Τρίτο Συνέδριο μετά την αθώωση από το ειδικό δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά και την επανεκλογή του 1993, μισό χρόνο μετά την εκλογική νίκη.

Μετά ήρθε το Ωνάσειο το 1995, ο Ανδρέας Παπανδρέου παραιτήθηκε για λόγους υγείας και βγήκαν πια και επισήμως τα μαχαίρια το 1996, όπου ο Παπανδρέου απεβίωσε και τον ίδιο μήνα το 4ο Συνέδριο εξέλεξε τον Κώστα Σημίτη. Από εκεί και πέρα, το ΠΑΣΟΚ βάδιζε ε μια Ελλάδα που άλλαζε, χωρίς τον ιδρυτή του, με τον Σημίτη να βγαίνει νικητής και στις 2 επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, έστω και στο νήμα, όταν στέρησε τη νίκη στη Νέα Δημοκρατία, με βραχεία κεφαλή. Κατά τη διακυβέρνηση Σημίτη, το ΠΑΣΟΚ ξαναπάει σε Συνέδριο το 1999, ο Σημίτης επανεκλέγεται ως μοναδικός υποψήφιος, με ποσοστό 65,7% και το κόμμα εν΄όψει Εθνικών εκλογών, ανασυντάσσεται και ανασυγκροτείται. Σχεδόν παραδοσιακά,  πριν από τις Εθνικές εκλογές, όταν υπάρχει χρόνος (και χρήμα), αλλά κυρίως διαμάχη, αιτία και ανάγκη ανανέωσης και συσπείρωσης. Τον Οκτώβρη του 2001, μετά από μια περίοδο κρίσης, ο Σημίτης ζητάει νέα εντολή από το 6ο Συνέδριο και την παίρνει, με 71,16% η εκλογή, υπό εκείνες τις πολιτικές συνθήκες, χαρακτηρίζεται πανηγυρική.

Η εποχή Σημίτη, ουσιαστικά τελειώνει εσωκομματικά σε επίπεδο αρχηγίας, με το περιβόητο δαχτυλίδι, τον Ιανουάριο του 2004 και επικυρώνεται με την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου, ένα μήνα μετά, από τη βάση, με πρωτόγνωρες για το ΠΑΣΟΚ διαδικασίες. Οι επόμενες εκλογές χάνονται, παρόλο που η συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, μετά από τις διαδικασίες φαίνεται να είναι μεγάλη. Η ανάγκη προβολής της ανανέωσης σκοντάφτει στην ανάγκη υπεράσπισης του κυβερνητικού έργου του Κώστα Σημίτη, μετά από ρεκόρ συνεχόμενης διακυβέρνησης και τον κακό χειρισμό της ιστορίας με τον Πάχτα, το κερασάκι στην τούρτα είναι οι φιλελεύθερες κινήσεις του Παπανδρέου, οι επιλογές του στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας που φέρνουν το ΠΑΣΟΚ δεύτερο κόμμα.  Μετά από την ήττα, αρχίζει το μεγάλο εσωκομματικό group therapy, η απώλεια της εξουσίας μετά από 2 τετραετίες είναι δύσκολη για τα στελέχη. Αποφασίζεται ριζική ανανέωση και τομές στο κόμμα, ένα χρόνο μετά, στο 7ο Συνέδριο του 2005, όπου μπαίνει η σφραγίδα του Γιώργου Παπανδρέου και προωθείται νέο μοντέλο οργάνωσης, συμμετοχικές διαδικασίες, ξένες και περίπλοκες καταστάσεις για έναν βαρύ μηχανισμό του ’80 με νοοτροπίες του ’80 και πρόσωπα που έχουν μάθει να λειτουργούν κάτω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, άφθονους κομματικούς συνδικαλιστές, μια ατίθαση Νεολαία ΠΑΣΟΚ μαθημένη σε ένα ίδιο περίπου πλαίσιο και κόσμο ο οποίος τον αποκαλεί με υποκοριστικό.

Τα όργανα στο κόμμα γίνονται μεγάλα, οι συσχετισμοί σε κάθε σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου φαίνονται προς τα έξω συσχετισμοί συνεδρίου καθώς αριθμεί πολλαπλάσια μέλη από το την Κεντρική Επιτροπή το Εκτελεστικό Γραφείο και την ελίτ του Πολιτικού Συμβουλίου. Κατόπιν, πάει σε προγραμματικό Συνέδριο το 2007 και ξαναχάνει δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Αμφισβητείται τη νύχτα του Ζαππείου από τον Ευάγγελο Βενιζέλο ο οποίος δηλώνει παρών και το ΠΑΣΟΚ πάει σε εκλογή από τη βάση, στην οποία επανεκλέγεται ο Παπανδρέου με 55,91% έναντι του 38,18% του Ευάγγελου Βενιζέλου και 5,74% του Κώστα Σκανδαλίδη, οι οποίοι βάζουν πολιτική υποψηφιότητα, αφού οι υπογραφές δεν επαρκούν. Το 2009 το ΠΑΣΟΚ με τον Γιώργο Παπανδρέου και δηλωμένη με ψήφο πλέον εσωκομματική αντιπολίτευση, πάει σε Συνέδριο το Μάρτη του 2008 όπου προωθούνται άφθαρτα πρόσωπα εκτός κομματικού σωλήνα και τον Οκτώβρη του 2009 εκλέγεται κυβέρνηση με ευρεία πλειοψηφία.

The rest is history, που λένε. Οι συνθήκες δύσκολες, το εσωκομματικό μέτωπο τις εκμεταλλεύεται και προσπαθεί να ρίξει τον Παπανδρέου όσο είναι Πρωθυπουργός. Η αδυναμία του να ξηλώσει τον κομματικό μηχανισμό του ’80 του στοιχίζει, ένα μεγάλο κομμάτι του κινήματος περιμένει έτσι κι αλλιώς στη γωνία από τότε που ανέλαβε από τον Κώστα Σημίτη, κάνει λάθη, τα πρόσωπα που τον πλαισιώνουν έχουν αν κάνουν πολλή δουλειά και δεν ξέρουν από ΠΑΣΟΚ και διαδικασίες, το παλιό ΠΑΣΟΚ δεν θέλει να τους βλέπει ούτε ζωγραφιστούς, τα αντιδημοφιλή νομοσχέδια που συνεπάγεται το Μνημόνιο κάνει πολλούς να φοβούνται την επανεκλογή τους και να κάνουν πίσω, οι παραιτήσεις και οι απειλές πέφτουν βροχή, το πιστόλι είναι πάνω στο τραπέζι και το Δημοψήφισμα πατάει τη σκανδάλη ή κλωτσά το όπλο κι αυτό εκπυρσοκροτεί. Η θητεία του ως Προέδρου του ΠΑΣΟΚ λήγει το Νοέμβρη του 2011, αλλά τελικά το Εθνικό Συμβούλιο συνεδριάζει στις 11-12 Μαρτίου, μια έβδομάδα πριν, αφού πλέον οι οικονομικές εξελίξεις ξεπερνάνε κόμματα και εσωτερικές διαδικασίες.

Υποψήφιος με τη βούλα της ΕΚΑΠ λοιπόν, μόνο ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Οι πολιτικές υποψηφιότητες δεν γίνονται δεκτές, τα κουκιά είναι όμως περίπου στα μισά, επί του συνόλου των 377 μελών του ΕΣ, οι υπογραφές στην Εθνική Συνδιάσκεψη φτάνουν τις 190 με την υπογραφή του ίδιου του Βενιζέλου. Παπουτσής - Τζουμάκας δεν ανακηρύσσονται υποψήφιοι. Οι κάλπες έρχονται. Τα νούμερα λένε περί τους 240.000 ψηφίσαντες, η ενσωμάτωση μέχρι τώρα είναι στο 75,91% και το ποσοστό που παίρνει ο Βενιζέλος στο 97,33%. Εντυπωσιακό.

Μια εβδομάδα μετά την Εθνική συνδιάσκεψη και το 50,39% σε υπογραφές στο Εθνικό Συμβούλιο, να επικρατείς σε εκλογές από τη βάση, με ποσοστό κοντά στη δια βοής εκλογή, των Συνεδρίων του Ανδρέα. Μοιάζει λες και αυτοί που ουσιαστικά εκπροσωπούνται από το 49,61% του Εθνικού Συμβουλίου να είναι εκτός ΠΑΣΟΚ,΄η να ψήφισαν όλοι Βενιζέλο για το καλό της ενότητας του κινήματος. Αν συμβαίνει το δεύτερο, δεν μπορεί παρά το 2,67% (επαναλαμβάνω για το 75,91% της ενσωμάτωσης), να αντιστοιχεί στο λοιπό κομμάτι αυτό, στον Τρίτο πόλο που έμεινε ανέκφραστος το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.

Ήταν άραγε τέτοιος ο αγώνας για συσπείρωση σε μια εβδομάδα ώστε ανέβηκαν τόσο πολύ τα ποσοστά του Βενιζέλου και η συμμετοχή σε ανέλπιστα νούμερα; Είναι αυτή η δυναμική του ΠΑΣΟΚ που μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν στο 8-11% στις δημοσκοπήσεις, νούμερα που αφήνουν στα σίγουρα πολλά τρανταχτά πολιτικά ονόματα και μεγαλοστελέχη; Ήταν τελικά στο 2,67% η επιρροή του Παπανδρέου αυτή την Κυριακή εντός ΠΑΣΟΚ; Να θυμάστε, έχουμε κάλπες μέσα στην καρδιά της Άνοιξης, κάλπες των οποίων η ημερομηνία έκλεισε την εβδομάδα αυτή, στην ίδια χώρα του Μνημονίου και της κρίσης που έριξε τον Παπανδρέου, με σχεδόν ίδια κυβέρνηση.

Μάτια κι αυτιά ανοιχτά, “βαίνουμε προς εκλογάς”.

Περί Ευθύνης

Το 2009, η χώρα πήγε σε εκλογές με λίγους εξ ημών να είναι σε θέση να αντιληφθούν πού πήγαινε το πράγμα. Όπως αποδείχτηκε, η αναλογία αυτή στους πολίτες και τους πολιτευτές, δεν ήταν πολύ διαφορετική. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας μάλιστα, έδωσε την ευκαιρία σε πολύ περισσότερους κυβερνητικούς υποψηφίους να λάβουν μια θέση στο κοινοβούλιο. Αρκετοί μάλιστα επανεμφανίστηκαν, με καλοσιδέρωμένο προφίλ, ως άλλα πολιτικά ζόμπι, τόσες έδρες, ήταν μια πολύ καλή δεύτερη (ή και τρίτη) ευκαιρία. Παλιά στελέχη του κομματικού μηχανισμού, τα οποία κράτησε δίπλα του ο Παπανδρέου, ως άνθρωποι εμπιστοσύνης του πατέρα του, θεώρησε ότι δεν θα του έκαναν κακό. New entry, οι “κηπουροι”, οι αμόλυντοι εκλεκτοί του Παπανδρέου οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση μα την πολιτική και τον κομματικό μηχανισμό μέχρι τότε. Μια ακόμη κατηγορία, το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, κομμάτια του εκσυγχρονιστικού μπλοκ που μεσουράνησε στη μετά Ανδρέα εποχή. Σε μια εποχή, η οποία ανέδειξε πολλούς ανθρώπους από το χώρο της μουσικής και του θεάματος, ανθρώπους οι οποίοι έτυχε να έχουν επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας και να αξιοποιήσουν αυτή τους την προβολή ώστε να εισέλθουν στην πολιτική.

Αυτό από μόνο του, το να προέρχεται κανείς από το χώρο του θεάματος, να είναι καλλιτέχνης, αθλητής, οτιδήποτε, δεν είναι κακό και δεν απαγορεύει την είσοδο στην πολιτική. Άλλωστε ο κάθε Έλληνας πολίτης, μετά τα 21 του χρόνια, έχει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι όπως ορίζει το Άρθρο 15 του Συντάγματος. Μετά τι γίνεται. Εκεί είναι το θέμα. Και για να γίνω πιο σαφής και κατανοητή, μετά τις εκλογές, τις φωτογραφίες, τις ορκομωσίες και την περίοδο χάριτος, αρχίζει το κοινοβουλευτικό έργο. Και υποτίθεται και το διάβασμα. Όχι μόνος του, με παρέα. Οι βουλευτές δεν είναι μόνοι τους. Υπάρχουν συνεργάτες, μελετάνε πολλοί μαζί, όπως οι φοιτητές Αρχιτεκτονικής με τις μακέτες, ξενυχτούν πολλοί πάνω απ’ τη μακέτα. Ότι ζητήσει το έχει σε επίπεδο βιβλιογραφίας,  οι υποδομές είναι πολύ καλές και τα λεφτά ικανοποιητικότατα. Ακόμη και αν κάποιος δεν έχει σπουδάσει καθόλου, φρονώ ότι υπάρχει η δυνατότητα να είναι επαρκέστατος και διαβασμένος, αρκεί να υπάρχει θέληση. Θέληση για το έργο το οποίο είναι υποχρεωμένος να κάνει, εφόσον ο λαός του έδωσε σταυρό προτίμησης.

Όμως, εκτός από θέληση, αυτή η δουλειά θέλει και θάρρος. Το θάρρος της γνώμης του καθενός από τους βουλευτές. Κι αυτό φαίνεται στα δύσκολα. Όταν η παραίτηση απ’ το βουλευτικό αξίωμα δεν χρησιμοποιείται ως εργαλείο εκβιασμού και διατάραξης της κοινοβουλευτικής ισορροπίας, αν και κάτι τέτοιο λειτουργεί καλύτερα όταν οι βουλευτές ανεξαρτητοποιούνται, εγκαταλείποντας τις αγκάλες της Κοινοβουλευτικής τους Ομάδας, δείχνει άλλα πράγματα. Όταν το παιχνίδι πια μετατοπίζεται από εσωκομματικές αψιμαχίες και Ιζνογκουντισμούς, το να εγκαταλείπει ένας βουλευτής την έδρα του στα δύσκολα, δεν αποτελεί ηρωική έξοδο, αλλά φυγή από το καθήκον. Αποτελεί λαϊκισμό του αισχίστου είδους και δεν αποτελεί επαναστατική πράξη, αλλά απαλλάσσει τον βουλευτή από το να αναλάβει τις ευθύνες του, επιτρέποντας του να αποχωρήσει χωρίς να αποφασίσει για το οτιδήποτε. Εκείνη τη στιγμή, παραιτούμενος, αρνείται τη λαϊκή εντολή, ενώ πολύ πιθανόν ταυτόχρονα να φωνάζει για δημοκρατία, για το δίκιο του λαού που τον ψήφισε, τα δικαιώματα του, με αυτή του την πράξη τα πετά όλα στον κάλαθο των αχρήστων.

Απαλλάσσεται όμως από την ευθύνη της απόφασης. Ιδίως όταν το ερώτημα είναι καυτή πατάτα, ποιος θέλει να κουβαλάει στο βιογραφικό του ότι ήταν βουλευτής όταν ψηφιζόταν μια τόσο κρίσιμη δανειακή σύμβαση; Ανάλογα με το πως βλέπει κανείς τα πράγματα σχετικά με τη ψηφοφορία στη βουλή, με το αν δηλαδή το Όχι ισοδυναμεί με άτακτη χρεοκοπία και έξοδο από το € το οποίο στα μάτια τα δικά μου είναι και το worst case scenario και το Ναι με πολύ σκληρά μέτρα, αλλά από την άλλη αποτελεί και μια όσο να πει κανείς πιο υπεύθυνη στάση στα πράγματα, αντιλαμβάνεται τι θέλω να πω. Η μη ανάληψη καμίας ευθύνης και η ντουντούκα έξω από τη βουλή, χωρίς πρόταση είναι τελικά το ίδιο βολική τόσο για τον απλό πολίτη, τόσο για τον παραιτηθέντα βουλευτή, ο οποίος μπορεί να απολαύσει την ελευθερία του και να ξαναγίνει αρεστός στο λαό, αφού δεν σκύβει το κεφάλι στους δανειστές, επαναστατεί και πλέον είναι ένας από αυτούς. Δεν ντροπιάζεται. Και γιατί τότε δεν κάθεται να ψηφίσει όχι; Γιατί φοβάται. Φοβάται ότι αν δεν ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση, μπορεί το όνομα του να είναι σε άλλη “λίστα ντροπής”, αυτών που “έσυραν τη χώρα πολλές δεκαετίες πίσω, που στέρησαν το μέλλον των παιδιών μας στην Ευρώπη”.

Ποιοι θα τα πουν αυτά; Μα οι περισσότεροι οι οποίοι κραυγάζουν σήμερα να γυρίσουμε στη δραχμή. Άρα ο βουλευτής είναι εγκλωβισμένος και η παραίτηση είναι η εύκολη απόδραση. Σωστά; Ναι, έτσι είναι. Από την άλλη μεριά, όμως, ήρθε ο καιρός να μάθουν οι κ.κ. βουλευτές ότι το βουλευτικό αξίωμα δε συνεπάγεται ρουσφέτια, βολέματα, να είσαι αρεστός, αυτοκίνητο και συμβούλους, δημοσιότητα και πρώτο τραπέζι πίστα. Αυτό μπορεί να συνέβαινε παλαιότερα και ως εκ τούτου, η ενασχόληση με την πολιτική μεγάλο δέλεαρ ακόμα και για ανθρώπους που ήδη απολάμβαναν τη δημοσιότητα, όπως και έγινε. Ήρθε ο καιρός να μάθουν πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη να σου εμπιστεύεται κάποιος τη διακυβέρνηση της χώρας, είτε εκπροσωπείς την κυβερνώσα παράταξη, είτε είσαι βουλευτής στην αντιπολίτευση. Ήρθε ο καιρός να μάθουν ότι ο χύδην λαϊκισμός την ώρα των αποφάσεων πληρώνεται ακριβά, ότι ένας πολιτικός οφείλει να έχει σαφείς θέσει με επιχειρήματα, αλλά και προτάσεις. Ότι οι ανεύθυνες και καιροσκοπικές συμπεριφορές ταιριάζουν σε πολιτικάντηδες και όχι σε πολιτικούς. Τουλάχιστον όχι σε πολιτικούς που θέλω να κυβερνούν τη δική μου χώρα.

Αυτά ισχύουν για τους πάντες, προερχόμενους από οιονδήποτε πολιτικό σχηματισμό, καθώς φάνηκε όταν ανέλαβε υπηρεσιακός Πρωθυπουργός ο Λουκάς Παπαδήμος, ότι όσο μικρό και εάν είναι το ποσοστό μιας παράταξης η οποία εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο, οι βουλευτές της Κοινοβουλευτικής της Ομάδας είναι εν δυνάμει Υπουργοί, Κυβερνήτες αυτού του τόπου.  Και ακόμη και εκείνους, ακόμη και η μικρότερη δύναμη στη βουλή, εκπροσωπεί το λαό, άρα ο λαός έχει την ευθύνη για το ποιοι βρίσκονται εκεί μέσα. Για τους απέχοντες από τις εκλογές οι οποίοι φωνάζουν πρώτοι για “κατάλυση της Δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε”, δε θα μιλήσω παραπάνω, καθώς όποιος ιδιωτεύει, όποιος δε δείχνει ενδιαφέρον για τα κοινά, είναι ότι σημαίνει πλέον η λέξη στην Αγγλική και τίποτε άλλο. Α ναι, είναι κι αυτός σαν τους βουλευτές που παραιτούνται. Ευθυνόφοβος. Που να είχε να διαβάσει και τη νέα δανειακή σύμβαση, σε λιγότερο από 4 ημέρες. Σαν τους φοιτητές, που έχουν τώρα εξεταστική. Μόνο που το μάθημα δεν καίγεται για το Σεπτέμβρη.

Θα πεθάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν…

Θα πεθάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν…

Νοέμβριος 2011. Καθώς φτάνει στο τέλος του, σκέφτομαι πόσο πλούσιος ήταν σε ειδησεογραφία, σε επίπεδο εσωτερικού και εξωτερικού. Πριν από ένα μήνα και δύο μέρες, βγήκαμε από έναν κύκλο μέτρων, αξιολογήσεων και ρουτίνας, για να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις εκταμίευσης της εκάστοτε δόσης, σταματήσαμε να ασχολούμαστε με το αμιγώς οικονομικό κομμάτι της ιστορίας της κρίσης και καταλάβαμε ότι η κρίση είχε μπει για τα καλά και στην πολιτική. Κάποιοι το είχαμε πει και νωρίτερα, απλά μετά τις Κάννες ήταν πλέον προφανές. Το Δημοψήφισμα, η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση με την προϋπόθεση ότι ο επικεφαλής αυτής θα παραιτηθεί, μια απίστευτη κατάσταση με μικροπολιτικά παιχνίδια και συμφέροντα, φήμες που οργίαζαν, ονόματα που έπεφταν στο τραπέζι και καιγόντουσαν εν ριπή οφθαλμού. Τόσο από τα ΜΜΕ, μετο κλίμα που δημουργούσαν οι πολιτικοί στα πάνελ και τα ραδιόφωνα, όσο και από τους πολίτες στα κοινωνικά δίκτυα.

Η κυβέρνηση άλλαξε ελάχιστα, αλλά (έστω τυπικά) τουλάχιστον απολαμβάνει μεγαλύτερης στήριξης στο Κοινοβούλιο, κάνοντας πραγματικότητα (έστω και με αυτόν τον τρόπο) την πολυπόθητη συναίνεση. Μπορεί, αν δεν είχαν αντιδράσει η Μέρκελ και ο Σαρκοζί στο Δημοψήφισμα που πρότεινε ο Παπανδρέου, να μην είχε συμβεί τίποτα από όλα αυτά. Και, κυρίως, να μην είχαν συμβεί όλα αυτά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλά ακόμα και έτσι, έχει γίνει πλέον κατανοητό ότι οι πολιτικές -και όχι μόνον εξελίξεις- δεν διαμορφώνονται σε στενά εθνικά πλαίσια. Ο καθένας βλέπει πια ότι οι πολιτικοί ηγέτες δεν αποφασίζουν μόνοι τους, ότι «τα θέλω και τα μπορώ» τους φιλτράρονται από τα «θέλω» των αγορών. Το αν πολλές φορές αυτά τα «θέλω» εκφράζονται μέσω μερίδας των ηγετών, είναι μια άλλη ιστορία.

Τις τελευταίες εβδομάδες κατέστη παραπάνω από σαφές ότι το πρόβλημα δεν είμαστε μόνον εμείς, ούτε καν μόνον ο Ευρωπαϊκός Νότος. Οι αγορές χτυπούν το καμπανάκι στο Βέλγιο, το οποίο όμως δεν έχει κυβέρνηση να ρίξει, ο Σαρκοζί έχει αρχίσει και καταλαβαίνει ότι μπορεί να είναι ο επόμενος στη λίστα, ενώ η έλλειψη εμπιστοσύνης χτυπά και την πόρτα της Γερμανίας. Απούλητα ομόλογα, τώρα και από την ατμομηχανή της Ευρώπης. Πιέσεις στην Καγκελάριο να πάρει αποφάσεις και να λυθεί το θέμα, να παρθούν αποφάσεις για ολοκληρωμένες λύσεις -αλλιώς η Ευρωζώνη θα πέσει απ΄τον γκρεμό. Χωρίς να υπάρχει plan b, φυσικά. Κανείς, πλέον, δεν είναι ασφαλής. Όταν οι Μέρκελ και Σαρκοζί κουνούσαν το δάχτυλο στον Παπανδρέου, μάλλον δεν ήταν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Τώρα ξέρουν και οι ίδιοι ότι δεν αποφασίζουν μόνοι τους, αλλά και ότι θα βγούν ανά πάσα ώρα και στιγμή «στη σέντρα». Πιο δύσκολα από εμάς, αλλά θα βγούν.

Οι πολιτικοί της Ευρώπης, στο σύνολό τους, μοιάζουν να παρακολουθούν μέρα με τη μέρα τις εξελίξεις κατατρομαγμένοι, αδύναμοι να αντιδράσουν, έχοντας να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα τα πλείστα όσα προβλήματα προκύπτουν εξαιτίας της κρίσης και της αδυναμίας ελέγχου της κατάστασης. Είναι σαφές ότι πολιτικοί και αγορές δεν μιλούν την ίδια γλώσσα και ότι τα εργαλεία τα οποία είχαν παραδοσιακά οι μεν, δεν τους βοηθούν να λύσουν πια τα προβλήματα. Οι αγορές κινούνται χωρίς να κοιτάζουν πολιτικό κόστος και εσωτερικά συμφέροντα, δεν ενδιαφέρονται για το αν όλη αυτή η ιστορία αποκαλύπτει, και στη συνέχεια αποδομεί, τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Και πάνω από όλα, οι αγορές κινούνται με σημαντικά μεγαλύτερες ταχύτητες, σε επίπεδο λήψης αποφάσεων, και δράσης, από το πολιτικό σύστημα σε Ευρωπαϊκό και Εθνικό επίπεδό. Αυτό φαίνεται πως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της αστικής Δημοκρατίας απέναντι στης αγορές σήμερα.

Οι πολίτες αμφισβητούν τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις, καθώς καλούνται μέσα σε αυτή την κατάσταση να εφαρμόσουν προγράμματα και στρατηγικές τα οποία δεν φαντάζονταν καν προεκλογικά και, φυσικά, δεν έχουν και μεγάλη σχέση με τις προγραμματικές δηλώσεις τις οποίες είχαν κάνει όταν ανέλαβαν την εξουσία. Έτσι, οι λαοί δυσανασχετούν και αντιδρούν, πιέζοντας και από τη μεριά τους το πολιτικό σύστημα να κρατήσει τις υποσχέσεις του, για να μην το πληρώσει πολύ ακριβά στην κάλπη. Φυσικά, και οι πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και ότι οι πελατειακές σχέσεις πολίτη – πολιτικού κάπου πρέπει να τελειώσουν, αλλά το αίσθημα κοινωνικής αδικίας, όταν συνδυάζεται και με τη συνεχώς επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση τους εξωθεί σε βίαιες, πολλές φορές, αντιδράσεις.

Τα εργαλεία του πολιτικού συστήματος, από την άλλη, είπαμε ότι είναι ανεπαρκή στην παρούσα φάση. Ένα σύστημα το οποίο οικοδομήθηκε σε άλλη εποχή, όπου οι πολιτικοί σχηματισμοί είχαν σαφές ιδεολογικό στίγμα, μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες αλλά και σαφές όραμα. Άλλες φορές ουτοπικό. Αλλά πάντα μια ιδέα, μια κατεύθυνση και ένα ισχυρό πρόσωπο, υπήρχε. Σήμερα οι πολιτικοί μοιάζουν ανίσχυροι, σαφείς στόχοι δεν υπάρχουν, αφού υπάρχει σαφής αδυναμία να τεθούν κεντρικά, στην περίπτωση μας σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κρίση βρήκε την Ευρώπη εκτεθειμένη, χωρίς υποδομή, με απίστευτα αργές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, τόσο στην καρδιά της όσο και σε επίπεδο κρατών.

Ο Παπανδρέου μιλούσε ήδη 2 χρόνια γι’ αυτό, σε Παγκόσμιο κιόλας επίπεδο. (Διάσημο στους λάτρεις του ενημερωτικού ραδιοφώνου πλέον το ηχητικό “We need global governance, global financial governance and we need it fast”). Από τότε που το είπε μέχρι σήμερα, μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι. Περάσαμε από την ωμή κριτική στο πρόσωπό του γι’ αυτή τη φράση, στη διαπίστωση ότι αν η Ευρώπη είχε πάρει τόσο γενναίες πολιτικά αποφάσεις νωρίτερα, πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, τώρα θα υπήρχε μεγαλύτερη δυνατότητα ελέγχου από την ίδια, καλύτερος συντονισμός και, ίσως, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα να ήταν μικρότερα. Η Ευρώπη και ο πλανήτης ολόκληρος να σπατάλησαν πολύτιμο χρόνο προεργασίας για να φτάσουν στο παρά 5, χωρίς εργαλεία, σε απόλυτο πανικό να προσπαθούν να σώσουν ό,τι σώζεται.

Το πολιτικό εκτόπισμα των σημερινών ηγετών της Ευρώπης είναι μικρό. Και αυτό,σε συνδυασμό με την έλλειψη των εργαλείων που θα μπορούσαν να έχουν εφευρεθεί και να λειτουργούν σήμερα, οδηγούν την Ευρωζώνη σε αδιέξοδο. Οδηγούν τα κράτη της Ευρωζώνης σε άγνωστα μονοπάτια, αφήνοντας τα εκτεθειμένα στις αγορές. Έχουμε φτάσει σε οριακό σημείο, οι ταχύτητες λήψης αποφάσεων καθιστούν οποιαδήποτε ημίμετρα λαμβάνονται κάτω από αυτές τις συνθήκες ξεπερασμένα πριν την επικύρωση τους, πόσο μάλλον όταν έρχεται η στιγμή να εφαρμοστούν.

Πρέπει, λοιπόν, να ανοίξει η συζήτηση τώρα -αφού δεν άνοιξε χθες. Να εκσυγχρονιστεί η δημοκρατική μηχανή της Ευρώπης σε κεντρικό και σε εθνικό επίπεδο, ώστε να διασφαλιστεί η συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις άρα και η δημοκρατικότητά τους, αλλά και η ταχύτητα των διαδικασιών να επιτρέπει στις αποφάσεις να δίνουν λύσεις και να εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητας αυτής της μεγάλης Ευρωπαϊκής προσπάθειας. Σε αντίθετη περίπτωση, το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως πολιτικής οντότητας και νομισματικής ένωσης πως είναι καταδικασμένο.

Διαβάστε το άρθρο στο aixmi.gr

Αναράξεις, παρακαλώ προσδεθείτε

Αναράξεις, παρακαλώ προσδεθείτε

"Κάτι έχει αλλάξει πια στην πτήση. Και δεν είναι μόνον ο κυβερνήτης του αεροσκάφους."

“Προσδεθείτε, θα έχουμε turbulence”, θυμάμαι έλεγε γελώντας ένας φίλος, καθώς η αεροσυνοδός μας είχε κάνει χάλια με το γαλλικό καφέ. Αναταράξεις. Στο αεροπλάνο, αν δεν φοβάσαι, αφορμή για να περάσει ευχάριστα η ώρα, να σχολιάσεις τα πρόσωπα κάποιων συνεπιβατών οι οποίοι κερώνουν με την παραμικρή διατάραξη της αδρανειακής τους κατάστασης. Μέχρι το σημείο όπου οι αναταράξεις θα γίνουν ισχυρές και να νιώσεις την καρδιά σου να χτυπά και το στομάχι σου να σφίγγεται, σαν να αισθάνεσαι πως το αεροπλάνο χάνει απότομα ύψος.



Πολιτικά, εκεί είμαστε, θαρρώ πως έχει ανάψει και το λαμπάκι για τις ζώνες, το αεροσκάφος πετάει πια μέσα σε θύελλα. Μόνον που δεν είναι όλα τα πράγματα ίδια, το προσωπικό καμπίνας του αεροσκάφους είναι καταρτισμένο για να πετάει και μέσα σε θύελλα και δεν το έχουμε επιλέξει εμείς. Εμείς επιλέξαμε τα υπόλοιπα, εταιρεία, προορισμό, ακόμα και θέση, διάδρομο ή παράθυρο. Κι όπως ο επιβάτης έχει μεγαλύτερη ελευθερία επιλογών καθώς ευρίσκεται στο αεροδρόμιο, μαζί με τη δυνατότητα του να σκίσει το boarding pass στην πύλη και να μη μπει ποτέ στο αεροπλάνο, ή να αλλάξει την πτήση του. Όταν μπαίνει μέσα στην πτήση που έχει ο ίδιος επιλέξει, ουσιαστικά εμπιστεύεται τη ζωή του και την ασφάλεια του, όσο και το να φτάσει στον προορισμό της επιλογής του στην ώρα του, στον κυβερνήτη, τον συγκυβερνήτη και το λοιπό προσωπικό καμπίνας.



Στην πτήση που επιβιβαστήκαμε το Φθινόπωρο του 2009, μπήκαμε με λίγα σύννεφα στον ορίζοντα και καλό καιρό στο αεροδρόμιο, σοκολάτες στα duty free. Μετά όμως, ήρθε η καταιγίδα και η αποσυμπίεση καμπίνας, έπεσαν οι μάσκες κυριολεκτικά και μεταφορικά και κάναμε αναγκαστική προσγείωση. Αφού περιμέναμε δεμένοι στα καθίσματα κοιτώντας από το φινιστρίνι μια το φτερό και μια το διάδρομο, μέχρι να σταματήσει να τσακώνεται το προσωπικό επάνω στην πίστα, έφτασε ο υπεύθυνος ασφαλείας του αεροδρομίου. Αφού τους τράβηξε το αυτί και αναγκάστηκαν να συνεννοηθούν υποτυπωδώς μεταξύ τους, ήρθε καλοσιδερωμένος και ατσαλάκωτος ο νέος μας κυβερνήτης, ο Λουκάς Παπαδήμος. Λεπτομέρεια: το λοιπό προσωπικό καμπίνας, οι επιβάτες και ο προορισμός είναι ίδιοι.

Κάτι έχει αλλάξει πια στην πτήση. Και δεν είναι μόνον ο κυβερνήτης του αεροσκάφους. Παίρνουμε άδεια απογείωσης, τροχοδρομούμε. Κοιτώντας απ’ το παράθυρο, ο ουρανός από πάνω μας είναι πια μαύρος. Πετάμε πια μέσα στην καταιγίδα. Οι επιβάτες κοιτάζονται και το προσωπικό είναι ανάστατο. Κάποιοι μάλιστα τσακώνονται, οι επιβάτες τους κοιτάνε. Οι αναταράξεις είναι έντονες, δεν σερβίρουν κανέναν, αρκετοί διαμαρτύρονται, αλλά δεν αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα μας είναι άλλο. Όχι αν θα πάρουμε καφέ με κουλουράκια, χυμό πορτοκάλι και γεύμα με πλαστικά μαχαιροπήρουνα, το πρόβλημα μας είναι να φτάσουμε, να βρούμε το αεροδρόμιο, να έχει τις συνθήκες να μας δεχτεί.



Ο πύργος ελέγχου λέει ότι η κακοκαιρία θα συνεχιστεί, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να συνεχίσουμε να πετάμε μέσα στην καταιγίδα, πρέπει να συνεργαστούμε και να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, οι επιβάτες και το πλήρωμα, όλοι μαζί, αλλιώς θα πέσουμε. Τρώμε από τα έτοιμα, τρώμε και την τελευταία σοκολάτα που ψωνίσαμε στο αεροδρόμιο, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Τι θα κάνουμε άραγε αν δεν βρεθεί το αεροδρόμιο; Τα καύσιμα τελειώνουν, δεν μας εφοδίασαν στο προηγούμενο αεροδρόμιο, γιατί; Μα η εταιρεία με την οποία πετάμε δεν ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις της και η κηροζίνη δεν χαρίζεται. Έχουμε στερέψει από επιλογές, κάποιοι που ήταν πιο κοντά στην πόρτα του αεροσκάφους άκουσαν το προσωπικό να λέει ότι κι άλλες εταιρείες είχαν πρόβλημα, είδαμε κι άλλον ένα πιλότο να φεύγει τρέχοντας. Σίλβιο τον λέγανε. Έβαλε το πηλήκιο του κάτω από τη μασχάλη και έφυγε με το κεφάλι κάτω. Μαζί του έφυγε κι αρκετό προσωπικό. Το αεροπλάνο τους ήταν μεγαλύτερο απ’ το δικό μας.

Φαίνεται ότι δεν είμαστε μόνο εμείς το πρόβλημα. Φαίνεται ότι ο πύργος ελέγχου κάνει κουμάντο χωρίς να λογαριάζει εταιρείες κι επιβάτες, προορισμούς κι επιλογές. Κάποιοι λένε ότι ο νέος μας πιλότος τα έχει κάνει πλακάκια με τον πύργο ελέγχου, ότι ζούμε μια σιωπηλή αεροπειρατεία. Ότι είναι ένας απ’ αυτούς. Το προσωπικό καμπίνας δεν τον ξέρει. Αλλά μάλλον δεν είναι κι αυτό που τους απασχολεί πάρα πολύ τελικά. Παίζουν τα δικά τους παιχνιδάκια. Συζητάνε για τον προηγούμενο μας κυβερνήτη, ονόματα άλλων πιλότων από την εταιρεία, ποιος θα μας πάρει στο ταξίδι της επιστροφής. Είναι χωρισμένοι σε ομαδούλες, μετράνε και ξαναμετράνε τους επιβάτες. Κατώτεροι των περιστάσεων, σαφέστατα.

Οι επιβάτες από την άλλη έχουν τα δικά τους πηγαδάκια, συζητούν για τον νέο πιλότο, λένε είναι ικανός, έχει πολλές ώρες πτήσης σε πολεμικά αεροσκάφη, λένε ότι το υπόλοιπο προσωπικό της καμπίνας δεν ξέρει να τα βγάζει πέρα στην καταιγίδα, ψάχνουν για νέους πιλότους. Να μην έχουν σχέση με την αεροπορική εταιρία, να μη συναλλάσσονται μαζί της, να μην έχουν σχέση με το παλιό προσωπικό και να μην τάζουν πλούσια γεύματα και σοκολάτες στους επιβάτες. Οι παλιοί νοιάζονται μόνο για το καλό της εταιρείας και δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο.



Ευτυχώς μέσα σε αυτούς κάποιοι καταλαβαίνουν πια ότι η καταιγίδα θα αργήσει να κοπάσει και πρέπει να μπουν στο παιχνίδι άνθρωποι που να ξέρουν να πετάνε στη μέσα στη θύελλα. Υπάρχουν; Υπάρχουν και πρέπει να βγουν μπροστά, όταν προσγειωθούμε, να τσακωνόμαστε μέσα στην πτήση δεν ωφελεί. Ας αφήσουμε τον πιλότο να κάνει τη δουλειά του, να προσγειώσει το αεροπλάνο και στο μεσοδιάστημα ας βρούμε συζητώντας σαν άνθρωποι, αυτούς οι οποίοι θα μας βάλουν ξανά, με τάξη μέσα στο αεροπλάνο για το ταξίδι της επιστροφής. Ο πύργος ελέγχου δεν θα αλλάξει, τα σχέδια πτήσης θα πέσουν πάνω στο τραπέζι, τα αεροδρόμια μπορεί να μην είναι ποτέ ξανά τα ίδια. Ας αλλάξουμε τις αντιλήψεις μας ως επιβάτες κι ας είμαστε πιο υπεύθυνοι όταν βγάζουμε το εισιτήριο. Γιατί αεροπλάνα, εταιρείες και αεροδρόμια χωρίς επιβάτες, δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Καλό μας ταξίδι.

Δείτε το άρθρο στο maga.gr

Αν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε

Αν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε

Απλά μια διαπίστωση. Μετά την ιστορική επίτευξη συνεννόησης μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων, έστω και σε αυτό το επίπεδο και με το πιστόλι στον κρόταφο, όλα δείχνουν πως πάμε σε κυβέρνηση τεχνοκρατών, δηλαδή ανθρώπων οι οποίοι δεν θα αποδοκιμαστούν ή επιδοκιμαστούν στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Ο λαός ψήφισε με άλλα μέτρα και σταθμά προφανώς: κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με Πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου. Θα πάει στις κάλπες με κυβέρνηση που προέκυψε από ανάγκη, με μεγάλο κόστος για τη χώρα, την αξιοπιστία της και την εικόνα της στο εξωτερικό. Επίσης, όλα δείχνουν πως πάμε στις 19 Φεβρουάριου για εκλογές, σε 15 εβδομάδες από τώρα, 104 ημέρες για την ακρίβεια. Θα διανύσουμε, λοιπόν, τη μακρύτερη ίσως προεκλογική περίοδο στη νεότερη ιστορία της χώρας.

Με τις νέες συνθήκες, οι οποίες προκύπτουν απο τη συνεργασία των μεγάλων κομμάτων, το χρονικό διάστημα το οποίο μεσολαβεί και δεδομένης της πυκνότητας των πολιτικών εξελίξεων, είναι υπέρ αρκετό ώστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο πολιτικό σκηνικό μακροπρόθεσμα. Είναι στο χέρι του πολιτικού κόσμου, των ΜΜΕ και των πολιτών με τη συμπεριφορά τους, το μεγάλο αυτό διάστημα, να εξασφαλίσουν τη λειτουργία του κράτους και των θεσμών, ώστε να μην μας ξημερώσει η 20η Φλεβάρη σε χειρότερα χάλια.

Τα πολιτικά κόμματα είναι ώρα να αλλάξουν τρόπο λειτουργίας ώστε να εκφράζουν την εποχή, ο πολίτης πρέπει να γίνει πιο υπεύθυνος απέναντι στην κοινωνία και κατ’ επέκτασιν τον εαυτό του. Δεν θα πρέπει να ξαναψηφίσει επειδή του τάζουν – έχει ο ίδιος την ευθύνη να απομονώσει πια τέτοιες συμπεριφορές. Πρώτα από όλα, πρέπει να συμμετέχει στις διαδικασίες και να μην ξαναφήσει κανέναν να αποφασίσει για εκείνον χωρίς εκείνον -η αποχή σημαίνει ανοχή και λευκή επιταγή. Το προσωπικό συμφέρον πρέπει, ίσως, να μπει λίγο στην άκρη και όλοι να εστιάσουμε στο καλό της Ελλάδας. Τα Μέσα Ενημέρωσης είναι ανάγκη να αλλάξουν κι αυτά μαζί με το πολιτικό σύστημα, με σεβασμό και μεγαλύτερη υπευθυνότητα απέναντι στον πολίτη και τη χώρα.

Πολίτες, Πολιτεία και Μέσα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να πάψουν να βλέπουν τα πάντα από τη γυάλα του προσωπικού συμφέροντος. Ο φετινός χειμώνας θα είναι, ταυτόχρονα, ο πιο παγωμένος οικονομικά αλλά και ο πιο καυτός πολιτικά, από ποτέ.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο aixmi.gr

Δε θα σας διαβάσω. Αρνούμαι.

"Εθελοτυφλούν όσοι πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν διατρέχει κίνδυνο."

"Ο πρώην Πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου"

"Η χώρα πάει κατά διαόλου". 

"Καμπανάκι Σημίτη για το ευρώ".

Ότι τι, εξέφρασε χτες άποψη ο Σημίτης και πρέπει να τη διαβάσω ως άλλη νουθεσία σοφού; Μετά Χριστόν προφήτης και δεν είναι μόνος. Χτες συζητούσαμε, αλήθεια πόσο καιρό έχει να μιλήσει η Βάσω Παπανδρέου; Να μου πεις η Βάσω είναι άλλη κατηγορία. Το χώσιμο σε ανύποπτο χρόνο είναι το σπεσιάλ του καταστήματος από την εποχή που ζούσε ο μακαρίτης ο Αντρέας.

Το έκανε και όταν βγήκε το ΠΑΣΟΚ το 2009, πήγε στον Παπακωνσταντίνου και του είπε πάρε μέτρα όσο είναι καιρός και ο άλλος κοίταζε σαν ούφο. Ποια η ένσταση μου σε όλη αυτή την ιστορία; Όλοι αυτοί οι πολιτικοί άνδρες και γυναίκες που σημάδεψαν την πολιτική σκηνή της χώρας από την "αλλαγή του '81" και μετά, ενώ κάποιοι από αυτούς που δεν έχουν αποκτηνωθεί από όλες αυτές τις καρέκλες, τα χαρτοφυλάκια και τα φράγκα ΄διαθέτουν διαύγεια πνεύματος και σκέψης, διορατικότητα και άλλα κάτι τέτοια; Αντί να δρουν ανοιχτά και να προτείνουν λύσεις στα προβλήματα όσο είναι νωρίς, όσο είναι καιρός και ακόμα καλύτερα όταν έχουν οι ίδιοι εξουσία στα χέρια τους, περιμένουν την άμπωτη, να κάτσει η σκόνη, να πάρει άλλος την καυτή πατάτα και να πάνε μετά κουνώντας το δάχτυλο και να πούνε "στα' λεγα εγώ, τα κάνατε σαν τα μούτρα σας".

Δεν δέχομαι τέτοια συμπεριφορά από έναν πρώην Πρωθυπουργό. Να βγαίνει την ύστατη στιγμή να αναγνωρίσει ότι η χώρα πάει κατά διαόλου, από τη στιγμή που όταν ο ίδιος ήταν απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού ήταν μέρος του προβλήματος. Ακόμη και μικροκομματικά συμφέροντα να μην υπάρχουν στη μέση, τέτοιου είδους συμπεριφορές, από τον Σημίτη σήμερα, από τον Καραμανλή αύριο, είναι πολιτικά χυδαίες και προσβάλλουν τον πολίτη και τη μνήμη του.

Γι' αυτό κι εγώ κ. Σημίτη δεν θα σας κάνω τη χάρη.

Δε θα σας διαβάσω. Αρνούμαι.

Πολιτική Ευθύνη. Το ζητούμενο;

"Πώς είναι δυνατό όλοι αυτοί να έχουν ευθύνη κι ο πολιτικός τους προϊστάμενος όχι;"

Αυτή ήταν η ερώτηση που έκανε ο κ. Πόλυς Πολυβίου, πρόεδρος της ερευνητικής επιτροπής για την έκρηξη στο Μαρί, στα μέσα αυτού του καλοκαιριού, στις 11 Ιουλίου. Ο κ. Χρυστόφιας, Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος και βάλλεται πανταχόθεν, δήλωσε "Πώς να έχω πολιτική ευθύνη, αφού δεν γνώριζα. Ουδείς μου μίλησε για την επικινδυνότητα του φορτίου. Δεν μπορεί οι χειρισμοί άλλων να βαρύνουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας." Κατόπιν ο κ. Πολυβίου είπε ότι "δεν μπορεί ο άρχων της πολιτείας να είναι σαν ένας απατημένος σύζυγος, ούτε να λέει ότι έκανε καταμερισμό εργασίας και τα θαλάσσωσαν άλλοι".

Μάλιστα. Υπάρχει ζήτημα στο πως αντιλαμβάνεται καθείς την πολιτική ευθύνη ως έννοια, το διαχωρισμό της κατά κάποιο τρόπο από την ευθύνη που έχει ένας προϊστάμενος σε μια εταιρεία για τους υφιστάμενους και το κατά πόσον κάνουν αυτοί καλά τη δουλειά τους. Στην Κύπρο οι Υπουργοί είναι δυνατόν να μην είναι μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων, όπως ορίζει το Κυπριακό Σύνταγμα. Είναι στο χέρι του Προέδρου της Δημοκρατίας λοιπόν να διορίσει τους "άριστους" για να ασκήσουν την εκτελεστική εξουσία, κάτω από τον έλεγχο του φυσικά.

Ποτέ δεν ήμουν υπέρ της παραίτησης Υπουργών στην Ελλάδα, καθαρά για λόγους "ευθιξίας", κυρίως γιατί πάντα πίστευα ότι έτσι τους δίνεται η ευκαιρία να ξεφύγουν από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται, συχνά έχοντας οι ίδιοι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Η ασυλία ουσιαστικά η οποία τους προσφέρεται στη χώρα μας για σχεδόν οτιδήποτε πράξουν αφού στην πράξη καμία εξεταστική επιτροπή δεν παραπέμπει Υπουργούς στη δικαιοσύνη, γιατί δυστυχώς ακόμα και σήμερα, στην άσχημη κατάσταση ου βρίσκεται η χώρα, ο πολιτικός κόσμος κωφεύει ρίχνοντας ο ΄νας ευθύνες στον άλλον για τα μάτια του κόσμου, αλλά καλύπτοντας πρόσωπα και καταστάσεις όταν φτάσει η ώρα της παραπομπής. 

Σαν ζευγάρι, που απατά ο ένας τον άλλον αλλά επειδή και οι δυο έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, δεν γίνεται ποτέ ουσιαστική συζήτηση για να λυθεί το θέμα αφού κανείς από τους δύο δεν ξέρει ποιος είναι πιο ψηλός (βλέπε κέρατα). Πού να μπλέκεις με δικηγόρους και διαζύγια. Σβήνουν το φως, γυρνάει ο ένας την πλάτη στον άλλο και ξεραίνονται στον ύπνο. Η οικογένεια δεν υπάρχει ουσιαστικά αφού δεν υπάρχει ειλικρίνεια, αλλά τουλάχιστον πληρώνουν ένα νοίκι, μια ΔΕΗ και μια ΕΥΔΑΠ κι αυτό τη σήμερον ημέρα, φτάνει και περισσεύει για δικαιολογία.

Ζητείται λοιπόν πολιτική ευθύνη για το συμβάν στο Μαρί, ο κ. Χρυστόφιας είναι σε πολύ δύσκολη θέση, ο κόσμος είναι έτοιμος να τον κατασπαράξει, οι Υπουργοί παραιτήθηκαν και ησύχασαν, ελπίζω όχι the Greek way, εκεί να είναι λίγο πιο σοβαροί. Ο πολιτικός προϊστάμενος τους, αυτός που τους διόρισε δεν μπορεί να δηλώνει άμοιρος ευθυνών για τις επιλογές του σε επίπεδο προσώπων, αλλά επί του πρακτέου τελικά, ακόμα και σε ένα μικρό κράτος με 11 μόλις Υπουργεία όπως είναι η Κύπρος, δεν είναι και απολύτως εφικτό ο πολιτικός προϊστάμενος να έχει άποψη για όλες τις επί μέρους αποφάσεις των χαρτοφυλακίων, ούτε  είναι δυνατόν να ελέγχει την κάθε μια υπογραφή ξεχωριστά, σε λογικά πάντα πλαίσια και σωστά. Άρα οι Υπουργοί θα πρέπει να βρεθούν ενώπιον των ευθυνών τους και επιτέλους στη χώρα μας, αλλά και στην Κύπρο, να επιλέγεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό αντίστοιχα, κόσμος ο οποίος μπορεί να φέρει εις πέρας τη δουλειά που ορίζει το κάθε χαρτοφυλάκιο, με συνέπεια, υπευθυνότητα και αίσθηση προσωπικής ευθύνης απέναντι στον πολίτη.

Κακά τα ψέμματα, ο κ. Χριστόφιας βρίσκεται σε πάρα πολύ δύσκολη θέση, η κατάσταση πολιτικά είναι ασταθής και η γεωπολιτική συγκυρία για την Κύπρο αρκετά άσχημη. Δεν χρειάζεται πολιτική αστάθεια όταν οι Τούρκοι δηλώνουν καθαρά "άσε τους ορυκτούς υδρογονάνθρακες κάτω γιατί θα σε σβήσω από το χάρτη". Ναι, η Κύπρος δεν είναι μόνη, μόλις τρυπήσει το πρώτο μέτρο το γεωτρύπανο τα πράγματα θα είναι πολύ διαφοορετικά. Από την άλλη κάποιος πρέπει να εξηγησει στις οικογένειες των θυμάτων ποιος φταίει. Ο ίδιος ο κ. Χριστόφιας πάντως δεν φαίνεται να πείθει κανέναν, μιλάει στον τοίχο, έχω την εντύπωση πως ότι επιχειρήματα και να αναπτύξει, ο Κυπριακός λαός έχει αποφασίσει ότι δεν θα τον αφήσει να συνεχίσει να κυβερνά, τουλάχιστον όσο δεν μπαίνει κανείς φυλακή κι όλοι κρύβονται πίσω από γραφεία, κολόνες και τελικά το δάχτυλο τους. 

Το περί δικαίου αίσθημα άλλωστε, είναι πάντα εντονότερο σε δύσκολους καιρούς , στη μαζικότητα της καταστροφής και μάλλον τελικά είναι να μη γίνει το κακό. Όταν δε οι αντιδράσεις φτάνουν σε εθνικό επίπεδο, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα για την εξουσία.  Είτε είναι από ανθρώπινο χέρι, είτε από την ίδια τη φύση. Πρόσφατο παράδειγμα ο Naoto Kan. Η κακή διαχείριση της κρίσεις πρώτα από τη μεριά της εταιρείας και μετά από τη μεριά της ίδιας της Ιαπωνικής κυβέρνησης η οποία δεν κατάφερε να ελέγξει την TEPCO τόσο πριν το συμβάν όσο και κατά τη διαχείριση της κρίσης μετά την καταστροφή. Ο επόμενος που αναλαμβάνει έχει αβαντάζ πάντοτε ότι έχει "καθαρά χέρια", η καταστροφή δεν επήλθε επί των ημερών του οπότε παραλαμβάνει κενή σελίδα.

Αστεία αστεία, από τους 2 παραπάνω, Kan και Χριστόφια, ο Παπανδρέου δείχνει να βγαίνει πιο λάδι και από τους 3, έστω κι αν πέσουν τα αβγάβροχή στη ΔΕΘ και όσο κι αν οι ΠΑΣΠίτες συνεχίσουν να τον κράζουν όπως το Σάββατο το πρωί στα μνημόσυνα του ΠΑΣΟΚ (γενέθλια δεν κάνουμε στους νεκρούς ντε, δεν κάνει).

Επιτυχία, όπως και να το κάνουμε.

3η Σεπτέμβρη Εσωτερικής Καταναλώσεως

Να σε ξανάβρω στους μπαξέδες,
3 του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες,
τα παλικάρια να κερνάς.

Αυτό τραγούδησε η Τρόικα εις PM και Vice PM, Παπανδρέου και Βενιζέλο και μετά έκανε μπραφ κι εξαφανίστηκε, χάθηκε μέσα στη νύχτα. Έγινε η άμαξα κολοκύθα που λένε. Δεν ξέρουμε πραγματικά τι ειπώθηκε και μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ, εκτός αν υπάρξουν σε καμιά πενταετία Wikileaks από το IMF. 

Μετά την grande εντυπωσιακή αποχώρηση λοιπόν των αγοριώνε με τα όμορφα κουστούμια, ζήσαμε το θέατρο του παραλόγου. Ο κ. Βενιζέλος δοκίμασε να ανασκευάσει το κλίμα με μια συνέντευξη τύπου η οποία όχι απλώς δεν έβγαζε κανένα νόημα, αλλά ήταν ένας ύμνος στον Υπερρεαλισμό, δικαιολογημένος δε, αφού χτες, 2 Σεπτεμβρίου θα είχε γενέθλια ο μεγάλος Έλλην Υπερρεαλιστής ποιητής, Ανδρέας Εμπειρίκος. Αφού λοιπόν μάλλον εχθές δεν πείστηκε κανείς κι ο κ. Βενιζέλος προσπαθούσε να ελαφρύνει τη θέση του κάνοντας τα γνωστά καλαμπουράκια με τους οικονομικούς συντάκτες "μα όχι εσείς, από το σταθμό σας μίλησε ο Τάδε, εσάς δεν σας ξεχνώ ποτέ, με είχατε ρωτήσει και τις προηγούμενες 5 φορές, τελευταία ερώτηση, έχουμε δουλειά" και άλλα κάτι τέτοια.

Δεν ξέρω αν η συγκυρία δεν φαίνεται περίεργη σε κανέναν, αν δηλαδή δεν πιστεύει και κανένας άλλος ότι η χρήση ενός ακραίου αλλά υπαρκτού πολιτικού εργαλείου όπως το να τσακωθείς με την Τρόικα και να σε ακούσει η γειτονιά για να μην έρθει ο κυρ. Μανώλης αύριο να σου ζητήσει τα κοινόχρηστα που του χρωστάς. Πιο λιανά, να καθυστερήσει ουσιαστικ΄περαιτέρω διαπραγμάτευση γι την 6η δόση του δανείου, απλά γιατί πάμε σε ΔΕΘ και δε λέει να ανακοινωθούν στη συνένετευξη του Πρωθυπουργού νέα μέτρα. Γιατί ας μη γελιόμαστε. Τα Cumulonimbus έχουν αρχίσει και κρύβουν τον ήλιο.

Δεν βάζω την κλασσική, γιατί μπορώ. Και για τους παρατηρητικούς που αγαπούν να αναγνωρίζουν πρόσωπα από ασπρόμαυρες και sepia φωτογραφίες 37ετίας.

Και μετά από την πετυχημένη εξέλιξη, αιφνίδια ή "στημένη", δεν θα μάθουμε ποτέ, η Παγκόσμια Μέρα μνήμης για ένα αριστερό, δυνατό κείμενο, τη Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη το οποίο μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν έχε καμία σχέση με το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Συνδιάσκεψη και ΔΕΘ κάθε χρόνο με βυθίζουν σε βαθιά μελαγχολία.Κάθε χρόνο περίμενα ότι θα σοβαρευόταν ο πολιτικός κόσμος και θα έπαιρνε το μέλλον του τόπου στα χέρια του με τη δέουσα σοβαρότητα. Φέτος έμεινα να παρακαλάω απλά να πάψουν να ξευτιλίζονται δημοσίως και δη σε celebrations εσωτερικής καταναλώσεως που δεν κάνουν καλό σε κανέναν. 

Αν όμως έχεις μεγαλώσει γενεές ολόκληρες με εξάρτηση και χαρά για τέτοιες διαδικασίες, πρέπει ή να πάρεις απόφαση να τα κόψεις μαχαίρι ή να συνεχίσεις να πετάς σανό και τριφύλλι στα πλήθη. Και σημειωτέον, μιλάει άνθρωπος που δεν κρύβει ότι έχει περάσει από αυτόν τον πάγκο, έμαθε πως δουλεύει η ιστορία και αποφάσισε να ανοίξει την πόρτα και να φύγει γιατί ήθελε να αρχίσει να μοιράζει σφαλιάρες. Χαίρετε. Εορτασμοί για κάτι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το δρόμο που τραβάει η Ελλάδα και το ΠΑΣΟΚ σήμερα, είναι θλιβεροί και γραφικοί. Κοροϊδεύει ο κόσμος και η νεολαια του κινήματος, σπασμένη σε παραμάγαζα, όπως πάντα δηλαδή, μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας τώρα, tweetάρει και postάρει στο Facebook "ΠΑΣΠ, Ιδέα, Πεθαίνει τελευταία" και τα like σκάνε βροχή.

Πειράζει που προτιμώ να κοιτάξω την πραγματική βροχή και μπόρα που θα φέρουν τα Cumulonimbus του Σεπτέμβρη; Όχι ε; Εντάξει τότε.

Μαύρη γραβάτα και αξιοπρέπεια

Χθες το βράδυ πέθανε ο Λεωνίδας Κύρκος. Γεγονός. Γέμισαν τα ειδησεογραφικά sites με ανακοινώσεις για το θάνατο του, οι περισσότερες μάλιστα επέλεξαν να την τοποθετήσουν κι ως πρώτη είδηση. Ορθώς.

Με τη λάμπα να μην ανάβει, τι να την κάνεις τη γραβάτα;

Βαρύγδουπες δηλώσεις κι όλες copy-paste. Εμβληματική φυσιογνωμία, θεμελιωτής της ανανεωτικής αριστεράς, μεγάλη απώλεια για το δημόσιο βίο κι άλλα τέτοια ξύλινα.Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι πληροφορήθηκε το θάνατο του με συγκίνηση και οδύνη. Οι συγκρίσεις μεταξύ Τσίπρα - Αλαβάνου και του εκλειπόντα, σε επίπεδο πολιτικού λόγου και σε επίπεδο προσωπικής θυσίας για τα πιστεύω του είναι αναπόφευκτες. Η σημερινή ρητορική της "Αριστεράς και της Προόδου" με τον πολιτικό λόγο ο οποίος δεν θεραπεύει τις αγωνίες της σημερινής κοινωνίας από τη μία και η σφοδρή κριτική που είχε δεχτεί ο Λεωνίδας Κύρκος για τη συμμετοχή του Συνασπισμού στην κυβέρνηση Τζανετάκη ακόμα και από τους ίδιους του τους συντρόφους, υπογραμμίζουν την διαχρονική αδυναμία συγκρότησης αξιόπιστης πρότασης. Η Αριστερά φαντάζει κομμάτι ρετρό, κολλημένη, ξεπερασμένη και βολεμένη στο "να φύγετε" ως μόνιμη αντιπρόταση στα κόμματα εξουσίας. Δεν θεραπεύει τα πεοβλήματα της σημερινής κοινωνίας, κοιτάει μόνο μέσα από τα κυάλια της από μακριά, εκ του ασφαλούς κι επαναπαύεται στην στρεβλή της οπτική. Η ποιότητα πολιτικού λόγου πέφτει, τα επιχειρήματα και οι λύσεις δεν υπάρχουν ή δεν είναι ρεαλιστικές και στην ερώτηση αν σας έδιναν αύριο το τιμόνι της χώρας με τα υπάρχοντα προβλήματα και καταστάσεις, τις ημερομηνίες και τος ανάγκες να τρέχουν, απάντηση δεν υπάρχει. Μόνο καραμέλα.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, οι μελό επικήδειοι από τον κόσμο της αριστεράς, ακούγονται στα αφτιά μου ακριβώς όπως το "καλό, αξιοπρεπές το δελτίο της ΝΕΤ, αλλά τα νούμερα στις μετρήσεις άλλα λένε". Γιατί; Γιατί στην πραγματικότητα δεν το παρακολουθούν ούτε όσοι είναι στο control room την ώρα της εκπομπής του. Ούτε καν η παρουσιάστρια, γιατί τα διαβάζει από το autocue.

Καλό ταξίδι λοιπόν στον Λεωνίδα Κύρκο και στους συντρόφους του, της νεότερης κυρίως γενιάς, μαζί με τη μαύρη γραβάτα, ευχή να τιμήσουν την έννοια της αριστεράς αξιοπρεπώς.

Δεκαπενταύγουστος. Κατάνυξη (not).

Το είπα και το πρωί. Άλλη μια φορά να διαβάσω ή να ακούσω τη λέξη κατάνυξη σήμερα, θα πάω στην Παναγία την Αλμυρή στο Ηράκλειο της Κρήτης, με τα γόνατα. Όλοι όσοι γράφουν "Με κατάνυξη, λαμπρότητα, μεγαλοπρέπεια και συγκίνηση εορτάσθηκε η Κοίμηση της Θεοτόκου", σε όποιο κανάλι, ειδησεογραφικό portal, εφημερίδα, ραδιόφωνο κι αν ανοίξεις, γιατί το κάνουν; Η λέξη αυτή έχει βρει τη θέση της στα top 5 της ξύλινης γλώσσας που σχετίζονται με τις μεγάλες εορτές της Χριστιανοσύνης. Μετά πέφτει το ρεπορτάζ με τους πολιτικούς και το παπαδαριό. Όταν τελειώσει λοιπόν με το καλό το ρεπορτάζ, η μικρή πιθανότητα που υπήρχε για έναν νέο ή/και σκεπτόμενο άνθρωπο, όχι θρήσκο, να συμμετάσχει σε αυτές τις εκδηλώσεις, μόλις έχει φύγει απ' το παράθυρο, από ψηλό όροφο κατά προτίμηση.

Όλη αυτή η υποκρισία της πολιτικής ηγεσίας να συνεχίζει να φιλάει χέρια παπάδων είτε πιστεύει είτε όχι ώστε να έχει με το μέρος της εκείνο το κομμάτι του εκλογικού σώματος που είτε νηστεύει 40 μέρες το Πάσχα είτε ντύνεται σαν τη λατέρνα και πάει στην εκκλησία ξυπνώντας τα παιδάκια του κατακαλόκαιρο και πηγαίνοντας τα να κοινωνήσουν με το έτσι θέλω, από το κουτάλι που έχει μεταλάβει το μισό χωριό, με βγάζει από τα ρούχα μου. Και ευτυχώς που κάνει ζέστη και δεν θα κρυώσω. 

Η Παναγιά η Βρεφοκρατούσα, Jean Fouquet, 1450.

Ερχόμαστε το λοιπόν πίσω στην πληγή της ημέρας. Η κατάνυξη. Ετυμολογικά, η λέξη προέρχεται από το κατανύττω, ήτοι πληγώνω, σκίζω. Στην πράξη, στα θρησκευτικά κείμενα όμως έχει και άλλη έννοια. Τι σημαίνει λοιπόν; Κατάνυξη είναι η συναίσθηση αμαρτωλότητας, και η μεγάλη λύπη την οποία υποτίθεται πως νοιώθει ο χριστιανός, η οποία και συνεπάγεται διάθεση για μετάνοια. Σε άλλα χωρία ερμηνεύεται ως ταπεινότητα, άλλοτε ως ακηδία (έλλειψη όρεξης για οποιοδήποτε πνευματικό έργο), πνευματική ύπνωση, νάρκωση, ηθική πώρωση. Η κατάνυξη φέρνει λοιπόν τον άνθρωπο  ενώπιον της αμαρτωλής του κατάστασης προϋποθέτοντας την ύπαρξη ταπεινότητος και του να μη ζει κανείς με πολυτέλεια, να μην είναι μαλθακός ηθικά. Τότε η κατάνυξη θα φέρει δάκρυα και διάθεση για μετάνοια.

Μετά από αυτό, νομίζω θα συμφωνήσετε ότι η κατάνυξη ως έννοια δεν απαντάται πραγματικά σε κάνένα ρεπορτάζ, κανένα άρθρο, καμια δήλωση της ηγεσίας του τόπου, πόσο μάλλον στον λόγο των παπάδων οι οποίοι μόλις προχθές έθαψαν νύχτα 6 συνανθρώπους μας σε παράνομο νεκροταφείο για να κλείσουνε καινούρια business στη Γλυφάδα.

Γι' αυτό, από μένα μόνο ευχές στους εορτάζοντες της ημέρας κι όποιος πιστεύει ή και όχι, να τον φωτίσει η Παναγία. Μεγάλη η Χάρη Της.

Νεκροταφείο Γλυφάδας - Νόμος είναι το δίκιο του Δημάρχου

Όρος Υμηττός. Το Ανατολικό τμήμα της ορεινής ζώνης που οριοθετεί το Λεκανοπέδιο Αττικής (για τους φίλους L.A.). Ο προσανατολισμός αυτού, ΒΒΑ - ΝΝΔ. Γεωλογικά θα μπορούσαμε πολύ χοντρικά να πούμε ότι αποτελείται κυρίως από μεταμορφωμένα πετρώματα, μάρμαρα και σχιστόλιθους. Τα μεν υδροπεραατά, τα δε αδιαπέρατα. Σχεδόν στο σύνολο του, το όρος προστατεύεται ουσιαστικά, αφού έχει ενταχθεί στο δίκτυο προστασίας Natura 2000  ως Τόπος Κοινοτικής Σημασίας, Site of Community Importance (δείτε τον χάρτη παρακάτω). Για να δείτε τι και γιατί προστατεύεται στον Υμηττό, ακολουθήστε αυτό τον σύνδεσμο . 

Νότια Ελλάδα - Τόποι Κοινοτικής Σημασίας (πηγή: ΥΠΕΧΩΔΕ).

Θα αποφύγω τα κλισέ τύπου "ο πνεύμονας της Αττικής" και άλλα κάτι τέτοια, δεν βρίσκω σκόπιμο με αυτό το κείμενο να χτυπήσω στο συναίσθημα. Θα το πάμε αλλιώς το πράγμα. Έχεις έναν σχετικά μεγάλο Δήμο στην περιφέρεια των Αθηνών, παραθαλάσσιο από τη μια και να συνορεύει με προστατευόμενο ορεινό όγκο από την άλλη. Εκτός αυτού, η έκταση έχει καεί πέρυσι, άρα χαρακτηρίζεται αυτόματα αναδασωτέα με τον νόμο που πέρασε η τ. ΥΠΕΚΑ κ. Μπιρμπίλη. Είναι λογικό να μην είναι εφικτό να βρεθούν μεγάλες εκτάσεις που να πληρούν τις προδιαγραφές για ένα έργο το οποίο μάλιστα έχει και επιπτώσεις τόσο στο περιβάλλον όσο και στον ίδιο τον άνθρωπο. Και δεν μιλάω για οπτική όχληση και τα λοιπά, μιλάω για τις συνέπειες που μπορεί να έχει η ανε΄ξέλεγκτη ταφή και σήψη οργανισμών στα ανάντη κατοικημένης περιοχής, πάνω σε περατά πετρώματα, με μεγάλες κλίσεις. Οι μεγάλες μορφολογικές κλίσεις και η εκτέλεση τέτοιων έργων χωρίς να έχει προηγηθεί μελέτη οδηγεί σχεδόν βέβαια σε κατολισθήσεις, γενικώς αστοχίες οι οποίες με τη βοήθεια εξωγενών διεργασιών, βροχές κτλ θα μπορούσαν ένα πρωί να φέρουν τα συγγενικά πρόσωπα των κατοίκων της Γλυφάδας, από την τελευταία τους κατοικία, πάλι πίσω στο σπίτι τους. 

Εν πάσει περιπτώσει αν η κεντρική εξουσία αδρανεί στη χωροθέτηση των χώρων αυτών είτε για την επέκταση ενός κοιμητηρίου είτε για να ανοίξει καινούριο, μήπως ήρθε η ώρα για κρεματόριο στις μεγάλες πόλεις; Αλλά τι λέω, τους έχουν πιπιλίσει τα αυτιά οι παπάδες. Είναι αμαρτία ε; Ε να πληρώνεις 3.000€ και να τροφοδοτείς μια βιομηχανία πόνου από τις πιο ανήθικες στη χώρα, να έχεις και να πλένεις ένα μάρμαρο, να θάβεις τον άνθρωπο σου παράνομα λες και είναι ομαδικοί τάφοι στον πόλεμο, στο βουνό, σε συνθήκες πιθανότατα ακατάλληλες ακόμα και για τη σήψη της σωρού, είναι ηθικότατο. Κι όπως είπε και ο Δήμαρχος Γλυφάδας σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ "για μένα είναι νόμιμο". Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, άδεια, χωροθέτηση, απαραίτητη υποδομή, συνθήκες, μάλλον δεν λένε κάτι. Οι νόμοι υπάρχουν. Χωρίς να λαϊκίζουμε πάλι, θα ήθελα να δω το νόμο να εφαρμόζεται. Δεν γίνεται 12 Αυγούστου βράδυ να θάβεις 6 νεκρούς από το ψυγείο όπου θες για να έχεις τετελεσμένο. Είναι ασέβεια και στους ίδιους τους νεκρούς. Τους χρησιμοποιείς για ίδιον όφελος. Χώρια τους τσαμπουκάδες. Έχω όμως κι εγώ μια πρόταση

Προτείνω κι εγώ με τη σειρά μου μια παράνομη γεώτρηση στα κατάντη του παράνομου νεκροταφείου, σε λίγο καιρό αν αυτό διατηρηθεί και να βάλουμε όλο το Δημοτικό Συμβούλιο και το παπαδαριό να πιουν και να ποτίσουν και τους υποστηρικτές τους από ένα ποτηράκι. Ναι καλά καταλάβατε. Ποτίζω, ζώα, αυτό. Κυριολεκτικά.

Τη δροσιά του να' χετε.

Μισό ποτήρι

Σύμφωνοι, η γκρίνια δεν βοήθησε κανέναν και ποτέ. Όταν γκρινιάζεις κλείνεις τα μάτια στην καλή πλευρά των πραγμάτων, μιζεριάζεις, βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο και τα λοιπά. Γενικώς δεν είναι θετική και αποδοτική ως στάση ζωής, σύμφωνοι. 100%, έτσι είναι. Και βέβαια γκρίνια γκρίνια,αλλά κάτι καλύτερο δείχνει να βγήκε απ' αυτή την ιστορία. Κράξιμο στον Παπανδρέου, προσπάθειες πολιτικής αποσταθεροποίησης από τους πάντες, ανεύθυνη αντιπολίτευση, εξαφανισμένη σήμερα. Χθες όμως φαίνεται ότι τα πράγματα πήραν καλύτερη τροπή.

Όμως, όμως τι; Με κρατάει κάτι. Παρόλα αυτά, κάτι μέσα μου δεν με αφήνει να χαμογελάσω τόσο πλατειά. Τόσο, όσο αρκετοί από χθες το βράδυ. Σίγουρα θετικά είναι τα πράγματα, δεν σο συζητάμε αυτό.  Μετράω τα χρόνια. Δεν πολυκαταλαβαίνω και τα οικονομικά, τι γίνεται όταν ανταλλάσσει κανείς ομόλογα, γεωλόγος είμαι, μου φαίνονται κομμάτι κινέζικα. Όχι Ιαπωνικά, μακάρι να ήταν Ιαπωνικά, θα ήξερα που παν τα 4. Σκέφτομαι ότι ναι μεν η εξέλιξη κρίνεται γενικώς θετική, αλλά από τα λίγα που καταλαβαίνω, βλέπω ότι το πρόβλημα μετατοπίζεται για κάποια χρόνια μετά, το 2040. Τότε θα είμαι 56 χρονών και πολύ πιθανόν, ελπίζω και θέλω, να έχω κάνει μια οικογένεια. Δεν εξετάζω καν εγγυήσεις και απώλεια κυριαρχίας. Αυτά από ένα σημείο και μετά, έτσι όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση ήταν δεδομένα έτσι κι αλλιώς.

Άλλα πράγματα φοβάμαι. Φοβάμαι αν κάνει η δική μου γενιά, οι σημερινοί τριαντάρηδες, ίδια διαχείριση της κατάστασης με τη γενιά των γονέων μας. Μην φτάσουμε να πρέπει να απολογηθούμε στα παιδιά μας για τη χρεωμένη και μειωμένης κυριαρχίας χώρα που θα παραδώσουμε. Σκέφτομαι το αδιέξοδο που υπάρχει για τους ανθρώπους της γενιάς μου σήμερα και αναλογίζομαι, αφού τα πράγματα πάνε αποδεδειγμένα μόνο προς το χειρότερο στον εργασιακό τομέα, τι περιμένει τα παιδιά μου. Φοβάμαι λοιπόν αν δεν διαχειριστεί σωστά η γενιά μου την κατάσταση και τα κάνει σκατά όπως η προηγούμενη.

Από την άλλη δεν έχω να προτείνω κάτι άλλο και σιχαίνομαι την κριτική κατά πάντων, αν δεν έχεις προτάσεις. Είναι συκοφάντηση τότε και ωμή βλακεία, δεν είναι κριτική με επιχειρήματα. Έχω λοιπόν το ποτήρι με νεράκι μέχρι τη μέση και ψάχνω να βρω από ποια γωνία θα το κοιτάζω. Στο μισογεμάτο πάω, αυτό θα επιλέξω τελικά, είπαμε. Γιατί μάλλον σ' αυτές τις καταστάσεις, η οπτική στα πράγματα είναι που αλλάζει, όχι η ίδια η κατάσταση

Παιδεία - Έρευνα: Εμπρός Πίσω.

Κανείς δεν πρόκειται να πει ότι τα πράγματα στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι καλά. Πρέπει να είναι κουφός και τυφλός για να πιστεύει κάτι τέτοιο. Προπτυχιακοί φοιτητές ως επί το πλείστον αδιάφοροι για τις σπουδές τους. Βαλτωμένοι συνειδητοποιημένοι προπτυχιακοί φοιτητές στα τελειώματα, Μεταπτυχιακοί και Υπ. Διδάκτορες που τους ζει η μάνα τους, γενιά των 30 με 3+ ξένες γλώσσες, όνειρα και κομμένες υποτροφίες από το καταργημένο ΙΚΥ, αφού δεν υπάρχει σάλιο.

Μονόδρομος το έξω γι' αυτή τη γενιά; Έλα ντε. Να μείνω ή να φύγω; Γράφω το Μεταπτυχιακό μου για να το παρουσιάσω. Και μετά τι θα κάνω; Τι θα ήθελα να κάνω πια; Πάντα έβαζα τα όνειρα μου σε ρεαλιστικές βάσεις. Να κάνω ένα διδακτορικό έξω. Και μετά να γυρίσω να κάνω γεωλογία στην Ελλάδα, να γίνω καλύτερη έξω ώστε να μπορέσω μια μέρα να δώσω κάτι καλύτερο στη χώρα μου. Πια η ακαδημαϊκή καριέρα μοιάζει με φάρσα, παντός είδους ερευνητική δουλειά στο αντικείμενο ανέκδοτο. 

Αν με ρωτούσε κανείς τι θα άλλαζα στο Πανεπιστήμιο; Θα πέταγα τα κόμματα έξω. Όλα. Ο κομματικός, φοιτητικός συνδικαλισμός δεν είναι κατάκτηση, είναι καρκίνωμα. Έχοντας ασχοληθεί αρκετά με το θέμα ως φοιτήτρια, βουτήχτηκα σ' αυτή την ιστορία και καταλαβαίνω ότι είναι η καρδιά αν όχι η ρίζα του προβλήματος. Αν δεν υπάρχουν κόμματα στη μέση σε κανένα επίπεδο, αν υπάρχει καλή αξιολόγηση, τότε το Ελληνικό Πανεπιστήμιο μπορεί να κάνει θαύματα. Και με κακή χρηματοδότηση. Το απέδειξε τόσα χρόνια τώρα, ότι διαθέτει καλούς επιστήμονες που αγαπάνε τη δουλειά τους και εργάζονται σαν τα σκυλιά για το τίποτα. 

Σκέφτεσαι όλα αυτά, σκέφτεσαι το μέλλον σου και μετά διαβάζεις κι αυτό. "To τέλος της επιστημονικής έρευνας στην Ελλάδα" και λες πάλι καλά τουλάχιστον που δεν τα σκέφτομαι μόνη μου. Χρειάζεται μεταρρύθμιση η Τριτοβάθμια εκπαίδευση στη χώρα, κανείς δεν είπε όχι. Μην κάνεις όμως 3ετή πτυχία με καταδικασμένους ημιμαθείς, κάνε έναν ενιαίο ερευνητικό φορέα ΤΩΡΑ και μην περιμένεις να ξεπουλήσεις την περιουσία, την υποδομή, τα μυαλά και το όνομα των Ερευνητικών Ινστιτούτων της χώρας. Μην αφήνεις τη γενιά μου χωρίς επιβράβευση - Υποτροφίες, μην καταργείς κάτι με την βιτρίνα της αδιαφάνειας, αν είσαι μάγκας, διόρθωσε το. Πόσα νέα παιδιά περιμένουν την περσινή ωριαία αντιμισθία των Μεταπτυχιακών και Υποψηφίων Διδακτόρων και δεν έχουν ούτε υποτροφία να περιμένουν, καλά το να πάρεις Θαλή - Ηράκλειτο δεν το συζητάμε καν. Ανεργία έξω, καμία ελπίδα μέσα, γιατί να χάσω άλλα 10 χρόνια σπουδάζοντας, για να έρθω και να με κάνεις βοηθό χωρίς εξέλιξη; Αν ο δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο δεν κάνει και έρευνα, αλοίμονο μας κυρία Υπουργέ. Αν μέσα σε 5 χρόνια δεν αλλάζεις αυτά που λες στα εργαστήρια και τα μαθήματα στους προπτυχιακούς σύμφωνα με τα βήματα που κάνει η επιστήμη, να διαβάσει ο άλλος καλύτερα Γεωλογία ή το οτιδήποτε από το σπίτι του, να ανοίξει την εγκυκλοπαίδεια.

Συνεχής αξιολόγηση και αποσύνδεση του Πανεπιστημίου από τα κόμματα και τις πελατειακές σχέσεις, μπορούμε να έχουμε; Να εξασφαλίσουμε δίκαιες εκλογές μελών ΔΕΠ μπορούμε; Αν μπορούμε, σε αυτούς τους τόσο δύσκολους καιρούς, με λίγα λεφτά, δεν χρειάζονται χρυσά έδρανα το Ελληνικ΄Πανεπιστήμιο μπορεί να τραβήξει μπροστά. Όσο νωρίτερα το αντιληφθεί η πολιτική ηγεσία του τόπου αλλά και το ίδιο το Πανεπιστήμιο, τόσο καλύτερα. Καλύτερα και για τη γενιά μου που δεν θα χαθεί, αλλά και για όλη τη χώρα. Γιατί αν απογοητεύεις τη γενιά η οποία σε μια δεκαετία θα είναι η ατμομηχανή σου, ε, τότε, το έχασες το παιχνίδι.

28-29 Ιουνίου 2011 - Όχι Απλή Ανάγνωση

Το λοιπόν, για να ξεκινήσουμε. Βιβλιογραφία. Τι είναι Χούντα;

Η λέξη Χούντα (Junta) έχει ισπανική προέλευση και σημαίνει σύνδεσμος ή γενικότερα επιτροπή διοίκησης/ συμβούλιο διοίκησης/ διοίκηση. Στα ισπανικά, ο όρος χρησιμοποιείται ακόμα στην δημόσια διοίκηση (π.χ. στην περιφερειακή αυτοδιοίκηση), χωρίς να έχει αρνητικό χαρακτήρα. Παράδειγμα αποτελεί η Junta de Comunidades de Castilla-La Mancha (Σύνδεσμος των Κοινοτήτων της Καστίλλης-Λα Μάντσας), η διοίκηση της αυτόνομης κοινότητας της Καστίλλης-Λα Μάντσας της Ισπανίας.
Στα Ελληνικά ο όρος επικράτησε ιστορικά να σημαίνει ομάδες αξιωματικών που συνωμοτούν για να καταλάβουν την εξουσία με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Τέτοια πραξικοπήματα γίνονταν στην Μεσόγειο, στη Λατινική Αμερική, αλλά και στην Ελλάδα. Παρόλο που υπάρχει (για την Ελλάδα) ιστορικό πραξικοπημάτων, ο όρος αυτός αναφέρεται περισσότερο στην πιο πρόσφατη επταετή περίοδο δικτατορίας της Χούντας των Συνταγματαρχών 1967-1974, πιθανόν λόγω της υιοθέτησης και χρήσης του όρου από εκπομπές στην ελληνική πολλών ξένων ραδιοφωνικών σταθμών, όπως ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας, της Ντόιτσε Βέλλε, του Μπι Mπι Σι, αλλά και για οποιαδήποτε επιβαλλόμενη στρατοκρατία γενικότερα.

http://el.wikipedia.org/wiki/Χούντα

http://en.wikipedia.org/wiki/Military_junta

Αντιστοίχως το ελληνικό και αγγλικό λήμμα στην wikipedia. Ωραία μέχρι εδώ; Συνεχίζουμε;

Αθήνα, 30 Ιουνίου 2011

Προς
τον Πρόεδρο της Ελληνικής Κυβερνήσεως,
κ. Γεώργιο Παπανδρέου


Κοινοποίηση:
Πρόεδρο Εισαγγελίας Αρείου Πάγου
κ. Ιωάννη Τέντε   

Αξιότιμε Κύριε Πρωθυπουργέ,

Οι Πρυτανικές Αρχές του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών καταγγέλλουν την είσοδο, την 29η Ιουνίου 2011, των αστυνομικών δυνάμεων στον πανεπιστημιακό χώρο του Τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (Καλαμιώτου 2) και τη χρήση δακρυγόνων και κροτίδων εντός του κτηρίου, η οποία δημιούργησε σοβαρότατους κινδύνους για την ανθρώπινη ζωή φοιτητών και πολιτών που εισήλθαν σε αυτό για να προστατευτούν από τα χημικά και την αστυνομική βία, καταλύοντας το Πανεπιστημιακό άσυλο, χωρίς την άδεια των Πρυτανικών Αρχών.
Η ενέργεια αυτή μαζί με τα γενικότερα φαινόμενα της έντασης που διαδραματίστηκαν στο Κέντρο της Αθήνας με την ανεξέλεγκτη χρήση χημικών συνιστούν κατάφωρη παραβίαση βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Τα τελευταία γεγονότα εντείνουν την ανησυχία της Πανεπιστημιακής  Κοινότητας για την αφόρητη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει πλέον η ελληνική κοινωνία και, κυρίως, η νεολαία μας.

Μετά τιμής

Ο Πρύτανης


Καθηγητής Θεοδόσιος Ν. Πελεγρίνης

Ναι, ξέρετε, δεν τρέφω καμία λατρεία στις Πρυτανικές αρχές, ούτε συμφωνώ πάντα με τις επιλογές τους. Πάμε παρακάτω;

ΓΕΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΤΤΙΚΗΣ

Αθήνα, 30 Ιουνίου 2011

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων, που πραγματοποιήθηκαν το τελευταίο διήμερο (28/29-06-2011) στο κέντρο της Αθήνας, ομάδες ατόμων που είχαν παρεισφρήσει σε συγκεντρώσεις και πορείες, επιτίθεντο με ιδιαίτερη σφοδρότητα κατά των αστυνομικών δυνάμεων, έχοντας στις περισσότερες περιπτώσεις καλυμμένα τα χαρακτηριστικά τους με κουκούλες, κράνη, και άλλα μέσα.

Για τις επιθέσεις χρησιμοποιούσαν αντικείμενα ικανά να επιφέρουν σοβαρούς ή θανάσιμους τραυματισμούς όπως βόμβες μολότοφ, πέτρες, μεγάλα κομμάτια μάρμαρα που αποκολλούσαν από κτίρια και πεζοδρόμια, λοστούς, ξύλινα ή μεταλλικά κοντάρια, σφυριά, σφεντόνες, και άλλα συναφή μέσα.

Επιπλέον χρησιμοποίησαν συσκευές εκτόξευσης φωτοβολίδων, μεγάλο αριθμό καπνογόνων και πυροσβεστήρες κόνεως, που εκτόξευαν κατά των αστυνομικών δυνάμεων για να περιορίζουν το οπτικό τους πεδίο και να δυσχεραίνουν την επιχειρησιακή τους ανταπόκριση.

Από τις επιθέσεις τραυματίστηκαν συνολικά (131) αστυνομικοί (82 την 28 και 49 την 29-06) οι οποίοι διεκομίσθησαν στο 401 Γ.Σ.Ν. Αθηνών.

Προκάλεσαν φθορές σε υαλοπίνακες και προσόψεις (2) ξενοδοχείων, (8) καταστημάτων, (3) τραπεζών και (1) Ιερού Ναού. Επίσης προκάλεσαν φθορές σε (1) περίπτερο και (2) οχήματα τύπου VAN ιδιωτικών εταιρειών (από πυρκαγιά).

Από τις αστυνομικές δυνάμεις προσήχθησαν συνολικά (75) άτομα και συνελήφθησαν επιπλέον (38) άτομα τα οποία οδηγήθηκαν στον αρμόδιο Εισαγγελέα, για αδικήματα πλημμεληματικού και κακουργηματικού χαρακτήρα.

Επιπλέον, χθες (29-06-2011) το βράδυ, ομάδα αγνώστων ατόμων εντόπισε στη Λεωφόρο Αμαλίας Αστυφύλακα με πολιτική περιβολή, ο οποίος μετέβαινε πεζός για εκτέλεση ένστολης διατεταγμένης υπηρεσίας στον περίβολο της Βουλής. Τα άτομα κινήθηκαν απειλητικά εναντίον του και ο Αστυφύλακας καταδιωκόμενος εισήλθε στον υπόγειο σταθμό του ΜΕΤΡΟ στο Σύνταγμα, όπου του απέσπασαν βίαια ένα σακβουαγιάζ. μέσα στο οποίο είχε το υπηρεσιακό του πουκάμισο, παντελόνι, πηλίκιο, ζώνη, αστυνομική ράβδο και δύο (2) γεμιστήρες των δέκα (10) φυσιγγίων.

Ο Αστυφύλακας αναζήτησε ασφαλή χώρο εντός του ΜΕΤΡΟ, όπου και παρέμεινε. Για το περιστατικό ενημερώθηκε τηλεφωνικά το Κέντρο Επιχειρήσεων της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής και στη συνέχεια ο Αστυφύλακας απεγκλωβίστηκε από αστυνομικούς.

Ναι, ξέρω, καμία σχέση, αλλά αυτό είναι το επίσημο δελτίο τύπου της ΕΛ.ΑΣ. για τα γεγονότα του διημέρου.

http://www.hellenicpolice.gr/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=5760&Itemid=528&lang=

Πάμε παραπέρα;

Ο όρος «Ασύμμετρη απειλή» είναι σύγχρονος στρατιωτικός όρος που καθιερώθηκε κυρίως από στρατιωτικούς αναλυτές πολεμικών επιχειρήσεων μόλις στις δύο τελευταίες δεκαετίες. Ο όρος αυτός περιέχεται στα σενάρια νατοϊκών και εθνικών ασκήσεων καθώς και σε περιορισμένες κατά τόπους δραστηριότητες αμυντικής ανάπτυξης. Σήμερα λαμβάνεται σοβαρά υπόψη σε ανάπτυξη ειδικών μέτρων ασφαλείας.
Για τις ασύμμετρες απειλές (asymmetric threats) και τον ασύμμετρο πόλεμο (asymmetric warfare) δεν υπάρχουν απόλυτα συμφωνημένοι ορισμοί διεθνώς και τούτο προκειμένου οι σχεδιασμοί να προλαμβάνουν πιθανές δράσεις και μέσα.

Γενικά, ασύμμετρος θεωρείται ο πόλεμος που διενεργείται από οργανωμένες μη-συμβατικές ομάδες, βασίζεται στην αναίρεση των κανόνων του δικαίου και του δικαίου του πολέμου, ενώ χρησιμοποιεί κυρίως χαμηλού σχετικά κόστους όπλα και επιχειρησιακή δράση που προκαλεί όμως, δυσανάλογα, μεγάλου (ασύμμετρου) κόστους αποτελέσματα στον υπέρτερο αντίπαλο, τόσο σε ανθρώπινες ζωές και υλικό όσο και σε ψυχολογικό και κοινωνικό κόστος. Κύριος σκοπός του είναι η εξασθένιση/κάμψη της αποφασιστικότητας και της αποτελεσματικής χρήσης των συντελεστών ισχύος του υπέρτερου αντιπάλου.
WMD (Weapons of Mass Destruction), πχ μικρά πυρηνικά (mini πυρηνικές βόμβες πλουτωνίου), ραδιολογικά (π.χ. dirty bombs), χημικά και βιολογικά όπλα. Ιστορικά, τέτοιες μεθόδους ακολούθησαν ασθενέστερες δυνάμεις εναντίον πολύ ισχυρότερων αντιπάλων (κυβερνήσεων κρατών ή πολυεθνικών οντοτήτων, πχ συλλογικών οργανισμών άμυνας και ασφάλειας).

Μορφές: Τρομοκρατία
Ανταρτοπόλεμος
Το διεθνές οργανωμένο έγκλημα και η λαθρομετανάστευση

Μέσα: Συμβατικά όπλα
Όπλα μαζικής καταστροφής
Αυτοσχέδια όπλα
Τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών

Αντιμετώπιση: Για την αντιμετώπιση των ασύμμετρων απειλών απαιτείται η θεσμική και οργανωτική ενίσχυση των μηχανισμών ασφάλειας και αντιμετώπισης εκτάκτων καταστάσεων. Καθώς οι ασύμμετρες απειλές ενέχουν το στοιχείο του αιφνιδιασμού καθίσταται αναγκαία η ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού συστήματος πληροφοριών που θα μπορέσει να προειδοποιήσει έγκαιρα για τον οποιονδήποτε κίνδυνο και να μειώσει τις πιθανές καταστροφικές συνέπειες. Γι΄ αυτό απαιτείται η βελτίωση των ικανοτήτων των υπηρεσιών πληροφοριών.
Οι εξελίξεις στο επίπεδο των ασύμμετρων απειλών οδηγούν τις ένοπλες δυνάμεις των κρατών να αλλάξουν μορφή, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις επιχειρησιακές απαιτήσεις των ασύμμετρων συγκρούσεων και ταυτόχρονα να διατηρήσουν τον κύριο ρόλο τους.

http://el.wikipedia.org/wiki/Ασύμμετρη_απειλή
Χρησιμοποίησαν λοιπόν τα κανάλια και πολύς κόσμος τέτοιους όρους, αλλά τα πράγματα και πάλι δεν είναι έτσι. Ε; Πάμε να δούμε και κάτι που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να το έχουμε όλοι "πρόχειρο" και διαβασμένο; Και μια χάρη. Μη το scrollάρετε με το μάτι. Διάβασμα κανονικό. Ναι;

Σύνταγμα της Ελλάδας

Άρθρο 2

1.Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.

Άρθρο 4
1.Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.
2.Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Άρθρο 7

2.Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απαγορεύονται και τιμωρούνται, όπως νόμος ορίζει.

Άρθρο 11
1.Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα.
2.Μόνο στις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις μπορεί να παρίσταται η αστυνομία. Οι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει.

Άρθρο 25
1.Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας.
2.Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη.
3.Η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται.
4.Το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης.

Άρθρο 26
1.Η νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
2.Η εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση.
Άρθρο 51
2.Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος.
3.Οι βουλευτές εκλέγονται με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία από τους πολίτες που έχουν εκλογικό δικαίωμα, όπως νόμος ορίζει. Ο νόμος δεν μπορεί να περιορίσει το εκλογικό δικαίωμα παρά μόνο αν δεν έχει συμπληρωθεί κατώτατο όριο ηλικίας ή για ανικανότητα δικαιοπραξίας ή ως συνέπεια αμετάκλητης ποινικής καταδίκης για ορισμένα εγκλήματα.
4.Οι βουλευτικές εκλογές διενεργούνται ταυτόχρονα σε ολόκληρη την Επικράτεια. Νόμος που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών μπορεί να ορίζει τα σχετικά με την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος από τους εκλογείς που βρίσκονται έξω από την Επικράτεια. Ως προς τους εκλογείς αυτούς η αρχή της ταυτόχρονης διενέργειας των εκλογών δεν κωλύει την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος με επιστολική ψήφο ή άλλο πρόσφορο μέσο, εφόσον η καταμέτρηση και η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων διενεργείται όποτε αυτό γίνεται και σε ολόκληρη την Επικράτεια.
5.Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική.


Άρθρο 53
3.Σε περίπτωση πολέμου η βουλευτική περίοδος παρατείνεται σε όλη τη διάρκειά του. Αν η Βουλή έχει διαλυθεί, η διενέργεια των εκλογών αναστέλλεται ωσότου τελειώσει ο πόλεμος, ανακαλείται δε αυτοδικαίως η Βουλή που έχει διαλυθεί έως το τέλος του.


Άρθρο 60
1.Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.

Άρθρο 61
1.Ο βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων.
2.Ο βουλευτής διώκεται μόνο για συκοφαντική δυσφήμηση, κατά το νόμο, ύστερα από άδεια της Βουλής. Αρμόδιο για την εκδίκαση είναι το Εφετείο. Η άδεια θεωρείται ότι οριστικά δεν δόθηκε, αν η Βουλή δεν αποφανθεί μέσα σε σαράντα πέντε ημέρες αφότου η έγκληση περιήλθε στον Πρόεδρο της Βουλής. Αν η Βουλή αρνηθεί να δώσει την άδεια ή αν περάσει άπρακτη η προθεσμία, η πράξη θεωρείται ανέγκλητη. Η παράγραφος αυτή έχει εφαρμογή από την προσεχή βουλευτική περίοδο.

Άρθρο 62
Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος. Επίσης δεν διώκεται για πολιτικά εγκλήματα βουλευτής της Βουλής που διαλύθηκε, από τη διάλυσή της και έως την ανακήρυξη των βουλευτών της νέας Βουλής. Η άδεια θεωρείται ότι δεν δόθηκε, αν η Βουλή δεν αποφανθεί μέσα σε τρεις μήνες αφότου η αίτηση του εισαγγελέα για δίωξη διαβιβάστηκε στον Πρόεδρο της Βουλής. Η τρίμηνη προθεσμία αναστέλλεται κατά τη διάρκεια των διακοπών της Βουλής. Δεν απαιτείται άδεια για τα αυτόφωρα κακουργήματα.

Άρθρο 69
Κανένας δεν εμφανίζεται στη Βουλή αυτόκλητος για να αναφέρει οτιδήποτε προφορικά ή εγγράφως. Οι αναφορές παρουσιάζονται από βουλευτή ή παραδίδονται στον Πρόεδρο. Η Βουλή έχει δικαίωμα να αποστέλλει τις αναφορές που της απευθύνονται στους Υπουργούς και τους Υφυπουργούς, οι οποίοι υποχρεούνται να δίνουν διευκρινίσεις όποτε τους ζητηθούν.

Άρθρο 73
1.Το δικαίωμα πρότασης νόμων ανήκει στη Βουλή και στην Κυβέρνηση.

Άρθρο 82
1.Η Κυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της Χώρας, σύμφωνα με τους ορισμούς του Συντάγματος και των νόμων.

Άρθρο 103
1.Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκτελεστές της θέλησης του Κράτους και υπηρετούν το Λαό οφείλουν πίστη στο Σύνταγμα και αφοσίωση στην Πατρίδα. Τα προσόντα και ο τρόπος του διορισμού τους ορίζονται από το νόμο.

Άρθρο 106
1.Για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία του γενικού συμφέροντος το Κράτος προγραμματίζει και συντονίζει την οικονομική δραστηριότητα στη Χώρα, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας. Λαμβάνει τα επιβαλλόμενα μέτρα για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου, από την ατμόσφαιρα και τα υπόγεια ή υποθαλάσσια κοιτάσματα, για την προώθηση της περιφερειακής ανάπτυξης και την προαγωγή ιδίως της οικονομίας των ορεινών, νησιωτικών και παραμεθόριων περιοχών.
2.Η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας.

Άρθρο 110
1.Οι διατάξεις του Συντάγματος υπόκεινται σε αναθεώρηση, εκτός από εκείνες που καθορίζουν τη βάση και τη μορφή του πολιτεύματος, ως Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, καθώς και από τις διατάξεις των άρθρων 2, παράγραφος 1, 4 παράγραφοι 1, 4 και 7, 5 παράγραφοι 1 και 3, 13 παράγραφος 1 και 26.
2.Η ανάγκη της αναθεώρησης του Συντάγματος διαπιστώνεται με απόφαση της Βουλής, που λαμβάνεται ύστερα από πρόταση πενήντα τουλάχιστον βουλευτών, με πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των μελών της σε δύο ψηφοφορίες που απέχουν μεταξύ τους έναν τουλάχιστον μήνα. Με την απόφαση αυτή καθορίζονται ειδικά οι διατάξεις που πρέπει να αναθεωρηθούν.
3.Αφού η αναθεώρηση αποφασιστεί από τη Βουλή, η επόμενη Βουλή, κατά την πρώτη σύνοδό της, αποφασίζει με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των μελών της σχετικά με τις αναθεωρητέες διατάξεις.
4.Αν η πρόταση για αναθεώρηση του Συντάγματος έλαβε την πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, όχι όμως και την πλειοψηφία των τριών πέμπτων, σύμφωνα με την παράγραφο 2, η επόμενη Βουλή κατά την πρώτη σύνοδό της μπορεί να αποφασίσει σχετικά με τις αναθεωρητέες διατάξεις με την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των μελών της.
5.Κάθε ψηφιζόμενη αναθεώρηση διατάξεων του Συντάγματος δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως μέσα σε δέκα ημέρες αφότου επιψηφιστεί από τη Βουλή και τίθεται σε ισχύ με ειδικό ψήφισμά της.
6.Δεν επιτρέπεται αναθεώρηση του Συντάγματος πριν περάσει πενταετία από την περάτωση της προηγούμενης.

Άρθρο 120
Το Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την Ε' Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Υπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Ιουνίου 1975.
Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.
Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Φυσικά και δεν είναι όλο. Είναι κάποια άρθρα του που αφορούν την κατάσταση. Τα επέλεξα και δεν το έβαλα όλο copy - paste ώστε να έχω καλύτερες πιθανότητες να το διαβάσετε όλοι. Μπείτε στο site της Βουλής και κατεβάστε το. http://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/To-Politevma/Syntagma/
Τι; Δεν το' χατε διαβάσει; Ντροπή. Αν δεν το' χατε διαβάσει και κατεβαίνετε σε πορεία για υπεράσπιση του Συντάγματος της χώρας είστε πρόβατα.

Άρα δεν είναι όλα τόσο απλά ε;

Μάλιστα. Δυο πράγματα τα ξεκαθαρίσαμε. Γιατί δεν είναι μόνο μια η γνώμη, κι όταν ακούγεται μόνο αυτή η μια, ξέρουμε τι είναι έτσι; Φασισμός είναι. Πάρα πολύ ωραία. Δεν βάζω το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015 σε κομμάτια για μελέτη, δεν νομίζω να το έχουν διαβάσει πολλοί. Τέλος πάντων, μπείτε στο site της Βουλής και διαβάστε το κι αυτό και τον εφαρμοστικό νόμο. Μα όλα αυτά θα μου πείτε; Ε ναι, όλα αυτά. Αλλιώς δεν κάνουμε δουλειά. Κριτικό διάβασμα. Με εναλλακτική αν απορρίπτουμε κάτι ει δυνατόν.

Και τώρα να πούμε ότι κατά τύχη δεν σκοτώθηκε κόσμος αυτές τις μέρες, ότι για πρώτη φορά έπιασε ο πόνος τα κανάλια να πούνε για προβοκάτσιες, ότι παίζονται κι άλλα πράγματα από πίσω, ότι οι αστυνομικοί οι οποίοι εκτέλεσαν αυτές τις εντολές με αυτό τον τρόπο είναι εγκληματίες, ότι αν είχαν και πλαστικές σφαίρες θα έριχναν χύμα στον κόσμο, όχι μόνο ότι να' ναι τεράστιες ποσότητες τοξικών απαγορευμένων χημικών, ότι ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει σεβασμός στο γιατρό και τον τραυματία. Ότι συνέλαβαν άκυρα και άδικα πολύ κόσμο ενώ οι άλλοι, όποιοι κι αν είναι, δικοί τους, παρακράτος, μπάχαλα, έσπαγαν ανενόχλητοι, ότι η βία φέρνει βία, ότι έκαναν συλλήψεις τα ΥΜΕΤ και μετά από 2 ώρες το χαρτί σου έγραφε ότι σε συλλάβανε τα ΜΑΤ και ότι έκανες αυτά κι αυτά τα πράγματα. Υπήρχε λοιπόν σχέδιο να αδειάσει η πλατεία. Με χρήση ωμής βίας. Όσο άδικα και αν είναι τα αιτήματα του οποιουδήποτε, τέτοιο ξύλο δεν δικαιολογείται. Επαναλαμβάνω, δεν στηρίζω τη χύμα trendy Αγανάκτιση και πείτε ότι θέλετε. Είπαμε. Κρίνω. Α και συνεχίζω να μη δέχομαι κράξιμο από όποιον δεν ψηφίζει στις εκλογές. Δεν μπορεί να σνομπάρεις τη δημοκρατική διαδικασία και μετά να επικαλείσαι έλλειψη της και να βγαίνεις στο δρόμο.

Ναι, ο Υπουργός και η ηγεσία της Αστυνομίας έπρεπε να παραιτηθούν κι αν είχαμε νεκρούς να έκαναν και Seppuku στην Πλατεία Συντάγματος. Όχι για το κοινό περί δικαίου αίσθημα, από ντροπή για τόσο αίμα. Οι γουρούνες τυλιγμένες με μπαταρία, τα αντιασφυξιογόνα, δεν είναι εικόνα Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας, είναι εικόνα Τατζικιστάν και πέρα.

Αντιστοίχως όποιος κατεβαίνει και διαδηλώνει χωρίς να ξέρει τι γίνεται, χωρίς να ξέρει τι σημαίνει χρεωκοπία, γυρίζω στη δραχμή, δημοκρατική διαδικασία, Βουλή, Σύνταγμα, Νόμοι του Κράτους και όλα τα παραπάνω, είναι κάργα ανεύθυνος και καιροσκόπος.

Το τελευταίο που χρειάζεται η χώρα σήμερα είναι πολιτική αποσταθεροποίηση. Γιατί τότε τα πράγματα μπορεί να έρθουν τούμπα και δυστυχώς δεν είδαμε τίποτα ακόμη. Δυστυχώς.
Ανοιχτά μάτια, ανοιχτά αυτιά, προσωπική ευθύνη, αίσθηση δημοκρατίας.