Ελπίδα και βρώμικα χωρίς κρεμμύδι - #greekrevolution

Πάνω πλατεία, κάτω πλατεία, σουβλάκια, μπαλόνια με την Ντόρα τη μικρή εξερευνήτρια, ξηροκάρπι, σφυρίχτρα, κατσαρόλι, ταψάκι. Κατεβαίνει επειδή είναι μόδα να αγανακτείς. Χωρίς να ξέρεις πραγματικά γιατί, χωρίς να έχεις να προτείνεις. Ακούς στη συνέλευση τη διαπίστωση ότι όταν είμαστε πάνω από 2 αμφιθέατρα νοματαίοι δεν λειτουργεί η άμεση δημοκρατία. Έλα, σώπα.

Αν είχα μέχρι και χθες μια ελπίδα ότι μπορεί να βγει κάτι πιο βαθύ από το αυτονόητο, απόψε την έχασα κι αυτήν.  Από τα φάσκελα στα σουβλάκια, η συνέλευση σε εμβρυακό επίπεδο σκέψης. Πέστε να με φάτε, αλλά καταλάβετε ότι "καίτε" την ιστορία εκεί κάτω. Η κυβέρνηση ανέχεται ουσιαστικά την κατάσταση στην πλατεία γιατί βλέπει ότι θα ξενερώσει. Όσο δεν υπάρχουν ρεαλιστικές προτάσεις για λύσεις και σχεδιασμός και αναλώνεστε στο πως θα λειτουργήσει το camp, όσο βλέπει η εξουσία ότι δεν υπάρχει σοβαρή αντιπρόταση, δεν έχει λόγο να φοβάται. Όσο και να αβαντάρουν τα ΜΜΕ  το θέμα, όσες Κυριακές και να ζήσουμε στην Πλατεία Συντάγματος, ο κόσμος θα συνεχίσει να κατεβαίνει επειδή είναι trendy να αγανακτείς και όχι επειδή ξέρει τι συμβαίνει και μπορεί και θέλει να προτείνει κάτι. Ο προβατισμός δεν είναι λύση. Να δούμε ως θα τα πάει ο Πελεγρίνης αύριο στα προπύλαια, με τον Μίκη. Επαναστάτησαν κι αυτοί. Πως. Βέβαια.

Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι πρέπει να πεινάσουμε πραγματικά για να βρούμε λύση και να ψάξει ο κόσμος πραγματική πρόταση και όχι copy - paste παρωδία που ξεφτυλίζει την επανάσταση ως ιδέα. Οι Δεν Πληρώνω δεν είναι επανάσταση, ο Ελληναράς δεν είναι επανάσταση. Είναι κατάντια κι απογοήτευση. Και φυσικά και το επιτηδευμένο πρωτοποριακό "κάντο όπως οι Ισπανοί" είναι όχι απλά κακό, αλλά και επικίνδυνο. Λιπαρό, ψεύτικο και φτηνό, ενώ πουλιέται πολύ ακριβά, σαν τα βρώμικα σάντουιτς από τις καντίνες στο Σύνταγμα, σαν το αράπικο φυστίκι, λες και πάμε να δούμε την Ολυμπιακάρα.

Έλα κι εσύ στο Σύνταγμα, αν σφίξουν λίγο ακόμα οι ζέστες, θα ανοίξουμε και τους κρουνούς να κάνουμε επαναστατικό μπουγέλο. Δρώμενο.

Μέχρι απόψε κράταγα μια πισινή. Αλλά σιγά σιγά καταλαβαίνω, διαλύεται το σύννεφο της τσίκνας σαν περπατώ τη Βασιλίσσης Σοφίας. Δεν είχα καταλάβει ότι αν η κατάσταση που θα διαμορφωνόταν θα ήταν όντως επικίνδυνη για την κυβέρνηση, θα έπεφτε ωμό ξύλο από την πρώτη μέρα.Νόμιζα ότι θα δω κάτι αληθινό και διαφορετικό. Από προβληματισμένη, τώρα πια είμαι και απογοητευμένη. Δυστυχώς, το #greek revolution - Τι δεν θέλω να δω της προηγούμενης εβδομάδας έπεσε μέσα. Μάλλον είχα πάρα πολλές προσδοκίες τώρα που το ξαναδιαβάζω.

Τα είδα όλα.

Το peak.

Δεν ξέρω γιατί. Από χθες, Πέμπτη 26 Μαΐου το πρωί, νιώθω ότι η σημερινή Παρασκευή θα είναι πολύ κρίσιμη, θα τη θυμάμαι για πάντα. Πολιτικά, νομίζω ότι υπάρχει η περισσότερη ένταση που μπορώ να θυμηθώ. Κι από όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Γιατί σήμερα είναι πολύ αλλιώς τα πράγματα, παίζει από τη μια μέρα στην άλλη πια να μην είναι τίποτα όπως το ξέραμε. Είμαστε σε κομβικό σημείο, στο peak της συνάρτησης, που αλλάζει το υλικό συμπεριφορά. Από ελαστική πλαστική, είτε ψαθυρή, ή στο σημείο της αστοχίας του. Όλα παίζουν.

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Από την άποψη ότι μια αλλαγή μπορεί να βοηθήσει. Έτσι κι αλλιώς πόσο χειρότερα πια μπορούν να πάνε τα πράγματα; Έλα ντε! Η φαντασία του ανθρώπου οργιάζει, αλλά υπάρχουν φορές που η πραγματικότητα ξεπερνά και τα πιο διεστραμμένα μυαλά. Τέλος πάντων. Συννεφιά, χάος στην Κηφισίας, συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, συγκεντρώσεις, μια Παρασκευή σαν όλες τις άλλες;

Μάλλον όχι. Fingers crossed. Αλλά από την άλλη δεν ξέρω και τι να ευχηθώ. Τι είναι καλύτερα. Είναι σαν να έχεις σκαρφαλώσει στο peak, στην κορυφούλα, έχεις φτάσει στην άκρη στο γκρεμό, ψιλοβρέχει, λασπούλα, γλιστράει, είσαι με ορειβατικά, το' χεις, νομίζεις. Κάνει κατολίσθηση το μέτωπο πίσω σου και είσαι ή γκρεμός ή σε τρώνε λάχανο τα λιθάρια. Παιξ' το Hollywood και βούτα και προσευχήσου να πάει καλά η πρώτη ταινία και να βγει και δεύτερη, άλλωστε είναι ο μόνος τρόπος να κρατηθεί ζωντανός ο πρωταγωνιστής. Με τέτοιο σενάριο... Τουλάχιστον διάλεξε εσύ τη μουσική, πάρε τρελή πόζα, γκριμάτσα, διεκδίκησε να βουτήξεις πιο trendy κι από κασκαντέρ. Και σιγά τους φλώρους.

Η ζωή τελικά είναι πιο επικίνδυνη.

#greekrevolution - Τι δεν θέλω να δω.

Σε όσους αποφασίσουν να κατεβούν. Κάποιες σκέψεις, τι δεν θέλω να δω.

Δεν θέλω να δω κόσμο ο οποίος κατέβηκε επειδή τον παρότρυνε ο Τσίπρας, ο Πρύτανης, ο μπήξε, ο δείξε, ο οποιοσδήποτε Πατερούλης.  

Δεν θέλω να δω κόσμο ο οποίος κατέβηκε επειδή είναι Trendy, το είπε ο Λαζόπουλος και η Νίτσα η απέναντι.  

Δεν θέλω να δω κόσμο ο οποίος αν τον ρωτήσεις τι τον ενοχλεί και πως θέλει να το αλλάξει να σε κοιτάει με πηχτή βλακεία στο μάτι. Δεν το αντέχω. Μάθε τι θες και βγες διεκδίκησε το. Αλλά μάθε πρώτα.

 Δεν θέλω να δω κόσμο να φωνάζει "Επανάσταση εδώ και τώρα" χωρίς να σκέφτεται πρώτα τι γίνεται στην Αίγυπτο και τη Λιβύη. 

Δεν θέλω να δω κόσμο ο οποίος δεν ξέρει να κάνει διάλογο. Αφήνετε πάντα τον άλλον να ολοκληρώνει τη σκέψη μου, αν θέλω να μιλήσω με την Τρέμη ξέρω που να την βρω.  

Δεν θέλω να δω πολιτικάντηδες και φίρμες του πρωκτού να κάνουν PR - Επαναστατική γυμναστική.  

Δεν θέλω να δω κόσμο να φωνάζει ¨Να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή". Δεν είναι φαύλοι οι θεσμοί, μα οι άνθρωποι. Κάποιος τους ψήφισε όλους αυτούς. Κάνω λάθος;  

Δεν θέλω να δω copy - paste διαφωτιστές από πουθενά. Και κυρίως από ανθρώπους που δεν ξέρουν ούτε τι λέει το Σύνταγμα.Το ότι μια συνταγή δούλεψε κάπου, δεν πάει να πει ότι θα δουλέψει κι εδώ. Δεν είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες, άλλο το timing, η συγκυρία στην Ισπανία, άλλο εδώ. 

Δεν θέλω να δω κομματικές ταμπέλες, χαρακτηρισμούς, σημαίες.  

Δεν θέλω να δω βία. Μπάτσους να κυνηγάνε με λύσσα κόσμο.Να πέφτουν δακρυγόνα. Ξύλο. Από το πουθενά.  

Δεν θέλω να δω Χρυσαυγίτες να κυνηγούν μετανάστες. Και μετά πάλι μπάτσους να βρίσκουν ευκαιρία για ξύλο. 

Δεν θέλω να δω τουρίστες τρομαγμένους, το μοναδικό ζωντανό εξαγώγιμο προϊόν για να ξελασπώσουμε είναι ο τουρισμός. Αν το σκίσουμε κι αυτό, πάμε γι άλλα.

Δεν θέλω να δω την ΕΣΗΕΑ να βγάζει απεργία στην τούρλα του Σαββάτου, για να μην καλύψει το οτιδήποτε. Έλεος κύριοι. Υπάρχουν και συνάδελφοι σας που θέλουν να δουλέψουν και να καλύψουν τα γεγονότα επειδή δεν είναι τσουτσέκια και δεν μπορούν.

Δεν θέλω να δω επανάσταση για την κοπάνα. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Δεν θέλω να δω ξανά την πόλη, το Πανεπιστήμιο, τις βιβλιοθήκες, τα καταστήματα, να καίγονται. Όχι άλλο. Όχι.

Δεν θέλω να δω άλλους απόλυτους ανθρώπους πουθενά, ούτε εκεί έξω, ούτε στο twitter, ούτε πουθενά. Δεν γίνεται να είστε 30 χρονών και να μην μπορείτε να ακούσετε την γνώμη του άλλου και να συζητήσουμε. Κι αν δεν συμφωνείς, fine, υπάρχει και η άλλη άποψη. Σεβάσου την.

Ας σεβαστούμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί την Πόλη και τη Χώρα μας. 

Αυτά.

Αρμαγεδών ή Επανάσταση; #rapture Vs #greekrevolution

Γελάω. Επιεικώς. Για να μην αρχίσω να κλαίω. Ένα πιάτο με φρούτα, μουσικάρες και μέσα. Περιμένω το τέλος του κόσμου. Ή αυτό ή την Ελληνική Επανάσταση. Γιατί τώρα που ξεσηκώθηκαν οι συνάδελφοι "άθλιοι" της Ευρώπης, αυτοί μωρέ του "Παπουτσή"= Zapatero. Ναι αυτοί μετά το Tahrir έκαναν την Puerta del Sol. Εμείς ακόμα ψάχνουμε την Πλατεία Συντάγματος. Θα κάνουμε επανάσταση στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια την ίδια ώρα οι έμποροι θα σπάνε φιξάκια ανενόχλητοι, οι Χρυσαυγίτες θα πλακώνονται με μετανάστες στην 'Γ Σεπτεμβρίου και οι πουτάνες στη Σωκράτους και τη Γερανίου. 

Αλλά ο καλός Θεούλης θα μας σώσει από την ξεφτίλα, απόψε ή αύριο το πρωί, ανάλογα σε τι Time Zone είναι ο Θεούλης, θα καταστρέψει τον κόσμο. Άσε  Θεούλη να ξημερώσει, Κωνσταντίνου και Ελένης όλοι (εκτός εμού και ελαχίστων εξαιρέσεων, νεκρό το twitter), είναι σε φιλικά σπίτια ή σε μαγαζιά και εύχονται στον μισό πληθυσμό της πατρίδας που γιορτάζει. Event πιο μαζικό κι απ' την απογραφή. Κάτσε λοιπόν να ξενερώσει απ' το ποτό η χώρα (αν γίνει αυτό ποτέ) και μετά πάτα την καταστροφή, αλλά μην το αργήσεις πολύ ε; Γιατί θα μας πάρουν οι Μαδριλένοι με τις πέτρες, περιμένουν να επαναστατήσουμε αλλά επειδή αύριο θα έχει ήλιο και ποιος τρέχει μες τη ζέστη, άσε να κοιμηθώ και λίγο, Δευτέρα μεθαύριο (τη δήλωση να φτιάξω, τη Δευτέρα πρέπει να τη στείλω) και άλλα κάτι τέτοια. Θα μας πάρουν με τις πέτρες οι σύντροφοι, αν ο μετεωρίτης δεν σκάσει στη Μαδρίτη. 

Θεέ, αλήθεια, μια ερώτηση (τελευταία), μπορώ να επιλέξω και φυσική καταστροφή; Ή θα είναι τεχνολογική; Megaquake να' ναι, hotspot να' ναι, μετεωρίτης, κομήτης (μπα θα το βλέπαμε), τι να πρωτοδιαλέξω; Προτιμώ φυσική καταστροφή, να πάνε ένδοξα και γεωλογικά. Μπορεί βέβαια τώρα που το καλοσκέφτομαι το τέλος του κόσμου να είναι η ίδια η Ελληνική Επανάσταση. Σατανικό, ε; Μάλλον αυτό θα είναι. Γιατί όλοι είναι τόσο σίγουροι πως αύριο θα κάμωμεν Επανάστασιν (χούντα sic), που αντίθετη άποψη δεν εξετάζεται ως πιθανότητα και χλευάζεται με τον χειρότερο τρόπο. Θα μας κάψουν πρώτους κι από τους βουλευτές στο Σύνταγμα. Αυτό αγάπες μου λέγεται φασισμός. Α ναι και αποφασίστε αν σας πούνε πως ναι, πέφτει η κυβέρνηση, τους παίρνει το ελικόπτερο, ο διάολος, ο τυφώνας, ότι αγαπάτε, τι θέλετε. Γιατί αν δεν έχετε την παραμικρή ιδέα θα μας φορέσουν (σε όλους μας) μια πεντανόστιμη Χούντα, όχι με Δημοκρατικό μανδύα όπως λέμε, αλλά κανονική, Παπαδόπουλο. Με τανκς, old school. Τα λαχούρια ξαναείναι στη μόδα έτσι κι αλλιώς, είμεθα έτοιμοι.

Έχω αγωνία. Αλλά θα συνεχίσω το διάβασμα. Πιθανότατα τσάμπα. Γιατί μετά την #greekrevolution και το #rapture το Πανεπιστήμιο (μάλλον) τη Δευτέρα θα είναι κλειστό. Στα όπλα ρεεεε! (χαρ, χαρ, χαρ).

Ήλιε μου, εξάρτηση.

Ήλιος. Το φως του κάνει πιο έντονα τα χρώματα στα λουλούδια, πιο ζωηρά τα πράσινα στα φύλλα. Ζωή και φως. Γλυκαίνει την καρδιά μου. Κάθε άνθρωπος έχει κι  από κάτι σαν ήλιο. Δεν είναι μόνο το αστέρι το μεγάλο που μας φωτίζει και μας ζεσταίνει και είμαστε καταδικασμένοι λόγω ισορροπίας του συστήματος να μην το αποχωριστούμε ποτέ. Τόσο, που γίνεται εξάρτηση, τον περιμένεις κάθε μέρα το πρωί να βγει και μετά τον χαιρετάς πάντα πριν πέσει η νύχτα. Κι όταν δεν βγει, τον ψάχνεις. Κι άμα δεν υπάρχει τρόπος να τον δεις, τρελαίνεσαι. Έτσι είναι οι εξαρτήσεις στη ζωή. Ο ήλιος, τα τσιγάρα μου, ένα τραγούδι τη στιγμή που το θες, η γεύση του φιλιού του, δροσερή, σαν να ρουφάς οξυγόνο, θαλασσινό αεράκι.

Τις χρειαζόμαστε και τις εξαρτήσεις μας. Είναι κομμάτι του εαυτού μας. Είναι η σκοτεινή πλευρά μας, η αδυναμία μας. Που μέσα από αυτή ξανακάνουμε kickstart. Ένα ακόμα φιλί, σαν να είναι το πρώτο κάθε φορά. Αλλά να ξέρεις τι είναι τι. Τι μπορείς να κόψις κατευθείαν και τι είναι fixation. Και δεν είναι κακό να το κάνεις, αρκεί να ξέρεις τη στιγμή που το κάνεις ότι το κάνεις για να πάρεις το φιξάκι σου. Ότι θα στο πάρουν από τη ζωή και θα τρελαθείς. Ότι έχεις πάθει εξάρτηση. Αν ξέρεις τι κάνεις, κάν' το. Δικιά σου η ζωή.

Αρκεί να ξέρεις τι είναι τι.

Ξύδι και Ασία. Υγειαίνετε.

Κάνεις τον Κινέζο. Ιαπωνία, τον Κορεάτη. Το μάτι σου κι ας μην το βλέπω, είναι σχιστό και τ χρώμα σου πάει πια πιο πολύ σε ώχρα. Είμαι καυκάσια κι από τους δυο γονείς. Αλλά τώρα τους βλέπω Ασιάτες χωρίς να τους κοιτάω, κι αυτοί με βλέπουν ω ναι, πλάτη, χωρίς να με κοιτούν στα μάτια.

Αιτία; Η καθυστερημένη εφηβική μου επανάσταση στα γλυκά 27. Μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι μανούλα. Να παίρνω αποφάσεις για τη ζωή μου μόνο όταν την ορίζω εγώ. Πες ότι άλλο σε ενοχλεί αγαπημένη μου. Ναι, δεν έχω τελειώσει το master. No fuckin excuse about that. Δεν έχω δουλειά. Αλλά κάνω χαμαλίκι χωρίς να πληρώνομαι, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Μεταπτυχιακών Φοιτητών σε Ελληνικά Πανεπιστήμια πάνω σε καθαρά εφαρμοσμένα ερευνητικά αντικείμενα, με κομμένα τα προγράμματα, τις χρηματοδοτήσεις και τις ιδιωτικές εταιρείες να σου λένε " Σάμπως και δεν θα μπορέσω, άνοιξε ΤΕΒΕ και πλήρωνε χωρίς να έχει πάντα δουλειά". Ναι οκ, δεν βγάζω τα τρελά λεφτά, αλλά κάνω γαμημένη επιστήμη, αλλά και επιστήμη να μην έκανα μανούλα μου και δημοτικό να είχα τελειώσει, μάλλον θα με άφηνες πιο εύκολα να αποφασίσω τι θα κάνω με τη ζωή μου. Διαφωνείς και δεν αλλάζεις άποψη; Τι μας λες; Μπα; Κάτσε τότε και περίμενε όλη νύχτα να ακούσεις το κλειδί στην πόρτα. Ναι. 8-9 ώρες μετά, κάτι μπορεί να γίνει. Αν θες να μην το σκέφτεσαι έτσι και σε τρομάζει, σκέψου με Time Zone Δυτικής Ακτής, την ώρα που θα γυρίσω θα είναι νύχτα ακόμα και μάλιστα αρκετά νωρίς. Αν προτιμάς λοιπόν να ζούμε σε παράλληλο σύμπαν ή να σε φλομώνω στα ψέμματα, πες το, δεν πειράζει. Αλλά επιτέλους παραδέξου με τι έχεις πρόβλημα και με τι δείχνεις ότι έχεις πρόβλημα. Αλλιώς θα σου λέω ότι κοιμάμαι στην κολλητή μου. Το οποίο δεν πιάνει, γιατί η μια μένει 4 λεπτά με τα πόδια και η άλλη στο Γ' Νεκροταφείο, στον 25ο Τομέα. Δεν πείθει. Γάμησε το. Αποδέξου την αλήθεια. 

Και θα κάνω κι εγώ το ίδιο. Την αποδέχομαι πλέον. Έπιασα πάτο και σηκώθηκα. Κάνε μου τη χάρη. Ξέρω πολύ καλά σε τι έφταιξα. Ξεκόλλα λοιπόν το μυαλό σου, κι αν θες να μιλήσουμε, οκ. Αλλά το ότι την άποψη σου δεν τη διαπραγματεύεσαι και ότι η ηλικία δεν παίζει ρόλο, όχι αγάπη μου. Ξύπνα. Ή αλλιώς ξύδι. Mirin, Ιαπωνικό, θα σου βρω παρτίδα προ Fukushima. Αν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα και να αποδεχτείς την κατάσταση, ξύδι Ασιάτισσα μητέρα μου. Α, κι αν κόλλησες και τον μπαμπά μου Ασία, bottoms up και στους δυο σας. Ναι; Kampai! Ξυδάκι και κάτω. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Να το παίζω εγώ κινέζα και να σας φλομώνω στο δράκο ξεχάστε το. Αυτό είναι. Θα το φάτε εδώ μαζί μας.

Άντε.

Ειρηνικός Ωκεανός - Η κατάρα της Παρασκευής.

Δεν κοιμάμαι, δεν ξέρω τι φταίει. 4:20 το πρωί, άρα θα σέρνομαι αύριο. Το μάτι γαρίδα. Ξημερώνει Παρασκευή. Μια ανιαρή Παρασκευή με Γενική Συνέλευση Τμήματος. Χωρίς πολύ πήξιμο στο γραφείο δηλαδή.

Κόκκινα και μωβ επικεντράκια του 24ώρου σε Ωκεάνιο κυρίως φόντο. (EMSC 2011-05-05).

Ο Ειρηνικός Ωκεανός γνέφει ανήσυχος, δικαιολογημένα, χτες, 5η Μαΐου γιορτάζαμε και οι δυο. Το όνομα μας κοινό, κατ' ευφημισμόν. Η Ιαπωνική Τάφρος συνεχίζει να βρυχάται, η Αλάσκα μας κλείνει πρόστυχα το μάτι με δύο 6άρια και το Μεξικό ανησυχεί τους κατοίκους του ευτυχώς χωρίς σοβαρές ζημιές. Γιόρταζε λοιπόν και ξεσάλωσε. κέρασε επικεντράκια και γέμισε τον χάρτη. Κάνει την όποια άλλη σεισμική έξαρση στον πλανήτη να μοιάζει κακομοίρα. Το δαχτυλιδάκι της φωτιάς. Πάνω του κατοικούν καυκάσιοι, ασιάτες, λατίνοι, ένα σωρό φυλές και γλώσσες γύρω από τον μεγαλύτερο Ωκεανό μας, τον πιο ανήσυχο. 

Η Ιαπωνία ξεχάστηκε. Η Fukushima πέρασε στα ψιλά, αν δεν έμπαιναν μέσα στο κτίριο του Unit 1 του Daiichi σήμερα οι εργάτες, η επίθεση των κατοίκων της Fukushima στους υπευθύνους της TEPCO θα πέρναγε μαύρη νύχτα από τα δελτία. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή την εβδομάδα άλλωστε σερβιρίστηκε τόσο καλά το θέμα της τόσο φρέσκιας άλλωστε δολοφονίας του Osama Bin Laden που δεν χωρούσε τίποτε άλλο. Η καταστροφή τελειώνει όταν φεύγουν τα νερά, δεν σκάνε πια οι αντιδραστήρες και δεν μας νοιάζει ο κόσμος που μένει πίσω ή το ότι η διεθνής βοήθεια που μαζεύτηκε δεν μπορεί να μοιραστεί στους ανθρώπους, λόγω έλλειψης προσωπικού. Ωραιότατα.

Ας σκεφτούμε λίγο, Παρασκευή, 8 εβδομάδες μετά. Ξεχάστηκε. Μόνο μη φάμε φύκια με ¹³⁷Cs. Ωραία; Δεν μας βρέχει ο Ειρηνικός και καθαρίσαμε έτσι; Δεν είναι έτσι. Μη βλέπουμε μόνο την επιφάνεια που μας σερβίρουν. Είναι κρίμα και ντροπή. Η Na-Tech καταστροφή στη Fukushima εξελίσσεται σε slow disaster, ας σκεφτόμαστε απλά όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν θα ξαναπάνε ποτέ σπίτι. 

Κι ας κρατηθώ να μην καφρίσω αύριο με την κατάρα της Παρασκευής. Από τις 11 Μαρτίου 2011 και μετά, κάθε Παρασκευούλα, αν μας τσαντίσουν οι σεισμολόγοι και φύγουν νωρίτερα ενώ εμείς ακόμα δουλεύουμε, ψάχνουμε κανένα βαθούτσικο και σημαντικούλι για να πήξουν μόνοι τους, όχι εμείς και να μην έχει θύματα και ζημιές, γιατί πάνω απ' όλα δεν είμαστε κάφροι (ψέμα). Ή κάτι μακρυά. Επαγγελματική διαστροφή. Εκεί στα νερά του Ειρηνικού, σε νησάκια με καρύδες και αμμουδιές. Θα κρατηθώ λοιπόν. Κρίμα είναι, δεν είναι;

Κελαηδούν και πουλάκια έξω. 5 λεπτά από το κέντρο. Μαγεία. Ζηλέψτε.
Άντε καληνύχτα.