Όσο χρειάζεται να γεννηθεί

9 μήνες. Τόσο χρειάζεται ένα μωρό για να έρθει στη ζωή. 

28 Οκτωβρίου 2010 λοιπόν, 28 Ιουλίου 2011. Πόσο άλλαξα, πόσο αλλάζω ακόμα. 9 μήνες πριν χάθηκε το χαμόγελο της ξανθούλας. Σήμερα γεννήθηκε τουλάχιστον ένα παιδί. Μάλιστα έμαθα  και για ένα κοριτσάκι. Ας είναι γερή και καλότυχη πάντα. Όλου του κόσμου τα παιδιά. Έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα είναι στη φύση I guess. Ο κύκλος της ζωής. Ας κοιτάμε τη ζωή. Να κρατάμε στην ψυχή μας τα καλά από αυτούς που μας λείπουν και δεν θα ξανάρθουν και ας κοιτάμε τη ζωή με χαμόγελο με τα γλυκά και τα  πικρά της.

Γιατί μάλλον, μόνο με τα γλυκά ίσως ήταν πολύ βαρετή. Ε;

Στο τσακ

Γυρίζοντας από έξω, χτες το βράδυ, διάβασα το φρέσκο post στο blog Σουρωτήρι, "Είμαι ο ο οδηγός που προκάλεσε το τροχαίο ατύχημα". Αυτό που έκανε δημοσιέυοντας αυτή του την εμπειρία είναι πολύ σημαντικό. Θέλει πολύ γερό στομάχι και πολλά κιλά συναίσθησης.

Ανεξάρτητα από την προσωπική εμπειρία του καθενός απέναντι στο θέμα Τροχαία, είναι πάρα πολύ σημαντικό, κάποιος να καταγράφει την εμπειρία του, από τη θέση του ανθρώπου ο οποίος προκαλεί το ατύχημα και γλιτώνει και αυτός και οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι στο τσακ. Είναι τελικά πάρα πολύ εύκολο σε μια στιγμή να αλλάξουν όλα. Αυτό βέβαια δεν πάει να πει ότι δεν πρέπει να οδηγεί κάποιος, εκτός αν δεν είναι σε θέση να το κάνει. Απλά να σκεφτόμαστε δεύτερη φορά πριν κάνουμε κάποια πράγματα. Δεν θέλω να ξέρω πως νοιώθει κανείς μετά από την πρόσκρουση, αφού καταλάβει ότι φταίει εκείνος.

Και μετά σκέφτομαι αυτόν που φταίει, τρακάρει και εγκαταλείπει. Αυτόν που σκοτώνει και μαρσάρει, χωρίς τύψεις. Γιατί γυρνάω σ' εκείνον, που πριν 8 μήνες της πήρε τη ζωή στη Μαραθώνος. Καταλήγω λοιπόν στο ότι μπορεί να φταίνε και οι δυο που προκάεσαν το κάθε ατύχημα, αλλά ο ένας είναι άνθρωπος και ο άλλος είναι ζώο. Εύχομαι να καταλάβει κάποια στιγμή στη ζωή του τι έκανε, να χτυπήσει το καμπανάκι και μόλις χτυπήσει να μην ησυχάσει ποτέ πια. Από την άλλη δεν ξέρω κι εγώ πως θα αντιδρούσα αν προκαλούσα ατύχημα, αλλά το να οδηγείς πιωμένος, να σκοτώνεις και να εγκαταλείπεις, είναι πέρα από τη δική μου λογική.

Κάποια πράγματα όμως είναι κοινή λογική, αν νιώθεις ότι δεν μπορείς, ή έχεις πιεί, μην το πάρεις το ρημάδι. Δεν είσαι μόνος σου εκεί έξω.

Αλλιώς

Τελικά αγαπητοί συνταξιδιώτες, από τον Οκτώβρη και μετά, ένα μήνα παρά κάτι μέρες πριν ανοίξω τούτο δω το ιστολόγιο, καταλαβαίνω πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος. Να δει τη ζωή αλλιώς, να καταλάβει ότι πια δεν τον γεμίζουν τα ίδια πράγματα, να κοιτάξει τους πραγματικούς φίλους στα μάτια, να κρατήσει στη ζωή του αυτά που έχει πραγματικά ανάγκη. Να φάει ένα μακαρόνι στα Εξάρχεια με 2 καλούς φίλους, να τους πει αυτό που σκέφτεται, να δει την αγγελία γάμου τους στην εφημερίδα και να χαρεί πραγματικά.

Δεν τα έκανα αυτά μέχρι τότε. Ή δεν τα εκτιμούσα όσο έπρεπε. Αναλώθηκα σε άλλα πράγματα. Τέλος. Θα τελειώσω με αυτές τις εκκρεμότητες στις σπουδές μου και μετά θα κάνω ότι με προστάζει η καρδούλα μου. Όσο σκατά κι αν είναι η εποχή. Για να μπορώ να περπατάω στο σπίτι και να είναι η ψυχή μου ανάλαφρη. Γιατί βαρέθηκα να τα πλάνα μου στη ζωή να μην είναι 100% δικά μου. Όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα. 

Αυτό.

Το peak.

Δεν ξέρω γιατί. Από χθες, Πέμπτη 26 Μαΐου το πρωί, νιώθω ότι η σημερινή Παρασκευή θα είναι πολύ κρίσιμη, θα τη θυμάμαι για πάντα. Πολιτικά, νομίζω ότι υπάρχει η περισσότερη ένταση που μπορώ να θυμηθώ. Κι από όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Γιατί σήμερα είναι πολύ αλλιώς τα πράγματα, παίζει από τη μια μέρα στην άλλη πια να μην είναι τίποτα όπως το ξέραμε. Είμαστε σε κομβικό σημείο, στο peak της συνάρτησης, που αλλάζει το υλικό συμπεριφορά. Από ελαστική πλαστική, είτε ψαθυρή, ή στο σημείο της αστοχίας του. Όλα παίζουν.

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Από την άποψη ότι μια αλλαγή μπορεί να βοηθήσει. Έτσι κι αλλιώς πόσο χειρότερα πια μπορούν να πάνε τα πράγματα; Έλα ντε! Η φαντασία του ανθρώπου οργιάζει, αλλά υπάρχουν φορές που η πραγματικότητα ξεπερνά και τα πιο διεστραμμένα μυαλά. Τέλος πάντων. Συννεφιά, χάος στην Κηφισίας, συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, συγκεντρώσεις, μια Παρασκευή σαν όλες τις άλλες;

Μάλλον όχι. Fingers crossed. Αλλά από την άλλη δεν ξέρω και τι να ευχηθώ. Τι είναι καλύτερα. Είναι σαν να έχεις σκαρφαλώσει στο peak, στην κορυφούλα, έχεις φτάσει στην άκρη στο γκρεμό, ψιλοβρέχει, λασπούλα, γλιστράει, είσαι με ορειβατικά, το' χεις, νομίζεις. Κάνει κατολίσθηση το μέτωπο πίσω σου και είσαι ή γκρεμός ή σε τρώνε λάχανο τα λιθάρια. Παιξ' το Hollywood και βούτα και προσευχήσου να πάει καλά η πρώτη ταινία και να βγει και δεύτερη, άλλωστε είναι ο μόνος τρόπος να κρατηθεί ζωντανός ο πρωταγωνιστής. Με τέτοιο σενάριο... Τουλάχιστον διάλεξε εσύ τη μουσική, πάρε τρελή πόζα, γκριμάτσα, διεκδίκησε να βουτήξεις πιο trendy κι από κασκαντέρ. Και σιγά τους φλώρους.

Η ζωή τελικά είναι πιο επικίνδυνη.

Ξύδι και Ασία. Υγειαίνετε.

Κάνεις τον Κινέζο. Ιαπωνία, τον Κορεάτη. Το μάτι σου κι ας μην το βλέπω, είναι σχιστό και τ χρώμα σου πάει πια πιο πολύ σε ώχρα. Είμαι καυκάσια κι από τους δυο γονείς. Αλλά τώρα τους βλέπω Ασιάτες χωρίς να τους κοιτάω, κι αυτοί με βλέπουν ω ναι, πλάτη, χωρίς να με κοιτούν στα μάτια.

Αιτία; Η καθυστερημένη εφηβική μου επανάσταση στα γλυκά 27. Μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι μανούλα. Να παίρνω αποφάσεις για τη ζωή μου μόνο όταν την ορίζω εγώ. Πες ότι άλλο σε ενοχλεί αγαπημένη μου. Ναι, δεν έχω τελειώσει το master. No fuckin excuse about that. Δεν έχω δουλειά. Αλλά κάνω χαμαλίκι χωρίς να πληρώνομαι, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Μεταπτυχιακών Φοιτητών σε Ελληνικά Πανεπιστήμια πάνω σε καθαρά εφαρμοσμένα ερευνητικά αντικείμενα, με κομμένα τα προγράμματα, τις χρηματοδοτήσεις και τις ιδιωτικές εταιρείες να σου λένε " Σάμπως και δεν θα μπορέσω, άνοιξε ΤΕΒΕ και πλήρωνε χωρίς να έχει πάντα δουλειά". Ναι οκ, δεν βγάζω τα τρελά λεφτά, αλλά κάνω γαμημένη επιστήμη, αλλά και επιστήμη να μην έκανα μανούλα μου και δημοτικό να είχα τελειώσει, μάλλον θα με άφηνες πιο εύκολα να αποφασίσω τι θα κάνω με τη ζωή μου. Διαφωνείς και δεν αλλάζεις άποψη; Τι μας λες; Μπα; Κάτσε τότε και περίμενε όλη νύχτα να ακούσεις το κλειδί στην πόρτα. Ναι. 8-9 ώρες μετά, κάτι μπορεί να γίνει. Αν θες να μην το σκέφτεσαι έτσι και σε τρομάζει, σκέψου με Time Zone Δυτικής Ακτής, την ώρα που θα γυρίσω θα είναι νύχτα ακόμα και μάλιστα αρκετά νωρίς. Αν προτιμάς λοιπόν να ζούμε σε παράλληλο σύμπαν ή να σε φλομώνω στα ψέμματα, πες το, δεν πειράζει. Αλλά επιτέλους παραδέξου με τι έχεις πρόβλημα και με τι δείχνεις ότι έχεις πρόβλημα. Αλλιώς θα σου λέω ότι κοιμάμαι στην κολλητή μου. Το οποίο δεν πιάνει, γιατί η μια μένει 4 λεπτά με τα πόδια και η άλλη στο Γ' Νεκροταφείο, στον 25ο Τομέα. Δεν πείθει. Γάμησε το. Αποδέξου την αλήθεια. 

Και θα κάνω κι εγώ το ίδιο. Την αποδέχομαι πλέον. Έπιασα πάτο και σηκώθηκα. Κάνε μου τη χάρη. Ξέρω πολύ καλά σε τι έφταιξα. Ξεκόλλα λοιπόν το μυαλό σου, κι αν θες να μιλήσουμε, οκ. Αλλά το ότι την άποψη σου δεν τη διαπραγματεύεσαι και ότι η ηλικία δεν παίζει ρόλο, όχι αγάπη μου. Ξύπνα. Ή αλλιώς ξύδι. Mirin, Ιαπωνικό, θα σου βρω παρτίδα προ Fukushima. Αν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα και να αποδεχτείς την κατάσταση, ξύδι Ασιάτισσα μητέρα μου. Α, κι αν κόλλησες και τον μπαμπά μου Ασία, bottoms up και στους δυο σας. Ναι; Kampai! Ξυδάκι και κάτω. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Να το παίζω εγώ κινέζα και να σας φλομώνω στο δράκο ξεχάστε το. Αυτό είναι. Θα το φάτε εδώ μαζί μας.

Άντε.

Το ξερό μου το κεφάλι

Είπα να κοιμηθώ, έφτασε 3 παρά η ώρα. Είχα πει σήμερα ότι θα κοιμόμουν νωρίς έτσι κι αλλιώς. Πονάει το κεφάλι μου. Το βάρεσα με απίστευτη δύναμη στο Πανεπιστήμιο, πριν 12 ώρες και κάτι. Παρά τους πάγους και το κεφάλι κάτω από βρύσες και τα λοιπά, το καρούμπαλο είναι μορφολογική ασυνέχεια, πραγματικό αντικείμενο έρευνας για έναν τεκτονικό γεωλόγο. Οι συνάδελφοι μου στο Πανεπιστήμιο το εκτίμησαν.

Είπα λοιπόν, γυρνώντας σπίτι να κάτσω τα τελειώσω το κομματάκι που έκανα και να την πέσω. Πορτοκάλι - μανταρίνι στο πιάτο, τσούκου τσούκου, ανοίγουμε και social (τρελό χάζεμα) networks και σκάει η είδηση. Ο πόνος και η δυσκολία πάει με βελάκι. Τακ. Πάνω τους πάλι, μετά από 3 και κάτι μήνες, νωπό ακόμα, εκεί. Αρρώστια. Γιατί ρε πούστη μου; Ποιος τα γράφει αυτά, λένε είναι γραφτό και γραφτό, σκατά, μαλακίες ρε γαμώτο. Ευτυχώς το προλαβαίνεις κάπως νωρίς, αλλά όχι ρε γαμώτο αρρώστια. 

Σκεφτόμουν πως μπορεί ο βλάκας να τσακίστηκα έτσι το μεσημέρι χωρίς να ανοίξω το κεφάλι μου, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω. Και τώρα που μαθαίνω αυτό, ας έσπαγε το δικό μου το κεφάλι. Όχι πόνο στον πόνο ρε συ, όποιος τα αποφασίζει και ρίχνει το ζάρι του καθενός. Όχι ρε συ. Να ησυχάσουν οι άνθρωποι λίγο, γιατί τους στέλνεις τέτοια πράγματα; Εκεί που είναι ο άλλος χώμα δηλαδή να τον πατήσεις κάτω; 

Όλα να πάνε καλά, μόνο αυτό, να ξυπνήσει αύριο από την νάρκωση και να είναι σαν να μην το είχε ποτέ. Το ξέρω ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται αλλά τα εύχομαι με όλη μου τη δύναμη, όλη μου την ψυχή και το είναι μου. Κι ας μου έσπαγε εμένα το κεφάλι. Ζήσε και προχώρα γι΄αυτός που είναι πίσω, με όλους που μείναμε πίσω όταν έφυγε η ξανθούλα μου. Όλοι να παλέψουμε, με όλη μας τη δύναμη και τις σκέψεις. Ξύπνα δυνατή και νίκησε το. 

Μπορείς.

Όχι πολλά πράγματα.

Ούτε πολιτική ούτε τίποτα.

Λοιπόν, να τι σκέφτομαι σήμερα, είμαι ζωντανή. Το καταλαβαίνω στις εξάρσεις της ζωής. Πονάω, κλαίω, χτυπιέμαι, πενθώ, γελάω,ερωτεύομαι, ανοίγει η καρδιά μου, κουράζομαι, απογοητεύομαι, προχωράω όμως λίγο πιο πέρα κάθε μέρα. Κάθε μέρα περιμένω την επόμενη στιγμή που θα με κάνει να νιώσω ζωντανή. Ελπίζω πάντα να είναι καλή, αλλά κι όταν δεν είναι, μέσα από την διαχείριση της καταλαβαίνω πως είμαι ζωντανή.

Το κρύο μου παγώνει τα χέρια, η μουσική τρυπάει τα αυτιά μου και συντονίζεται με τον χτύπο της καρδιάς μου. Στο μυαλό ανάκατες οι σκέψεις - αναμνήσεις των στιγμών που με έκαναν να νιώσω αυτό, ότι είμαι ζωντανή. Με τα γέλια και τα δάκρυα.  Χαρά και λύπη. Ζωή και θάνατος μαζί. Στην πίκρα και τον έρωτα. Στην μουσική τους. Στον ήλιο και τον κρύο αέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπώ, στην όψη τους και τη ματιά τους. Στα εύκολα και τα πιο δύσκολα.

Τα βιώνω κι έτσι ξέρω ότι είμαι ζωντανή. 

Καληνύχτα