The Washington Monument Is Almost Certainly Not Leaning. It's Obama's fault.

Κατάλαβες; Ξύπνησαν και τα παθητικά περιθώρια και θέλουνε σεισμούς. Virginia, Washington D.C., Mw=5.8 κατά USGS. Στο μέτωπο παλαιάς επώθησης. Ξέραμε την ύπαρξη και συμπεριφο΄ρα (πάνω κάτω) της Central Virginia Seismic Zone, τέτοια γεγονότα μας δίνουν πάντα περισσότερα γεγονότα, μας ανοίγουν τα μάτια. 

Δεν είναι καφρίλα, είναι αλήθεια, όταν δε δεν υπάρχει απώλεια ανθρώπινης ζωής, τότε οι σεισμοί σε τέτοιες περιοχές είναι το απόλυτο και τσάμπα εργαλείο. Ναι, καφρίλα, αλλά έτσι είναι. Η Γεωλογική Υπηρεσία του Delaware, το οποίο βρίσκεται λίγο ανατολικότερα της Virginia,  ας πούμε έχει μετρήσει μόλις 69 σεισμούς από το 1871 που άρχισε να λειτουργεί. Το Μ=4.1 σεισμικό γεγονός σημειωτέον ότι είχε προκαλέσει σοβαρές ζημιές στο Wilmington, πόλη άνω των 100.000 κατοίκων σήμερα.

Τι μας υπενθυμίζει ο χθεσινός σεισμός; Ότι καμία περιοχή στον πλανήτη δεν είναι ασεισμική, ότι να κλείνουμε τα αυτιά και τα μάτια μας στον φυσικό κίνδυνο είναι χαζομάρα. Επίσης τα πυρηνικά εργοστάσια ( βλέπε North Anna Nuclear Power Plant στην περίπτωση μας) της δεκαετίας του '70 είναι παντού και δεν έχουμε ή δεν μαθαίνουμε τα ατυχήματα που έχουμε από τύχη. Τα απόβλητα αυτών, που θάβονται, τι διαφυγές μπορεί να έχουμε σε τόσο επιφανειακούς σεισμούς με σχηματισμούς οι οποίοι αποδεδειγμένα παίρνουν μεγάλες επιταχύνσεις σε τέτοια σεισμικά γεγονότα, πως συμπεριφέρονται, άστο καλύτερα.

Χάρτης μακροσεισμικών εντάσεων (προκαταρκτικά αποτελέσματα). Ουσιαστικά δείχνει πόσο αισθητή γίνεται μια σεισμική δόνηση σε κάθε περιοχή (Πηγή: USGS, 2011)

Για το πόσο αμήχανοι και απροετοίμαστοι είναι οι Αμερικάνοι και όπως φάνηκε πολλοί ακόμη λαοί, είναι ενδεικτικό να δει κανείς τη γλώσσα που χρησιμοποιείται στα ανακοινωθέντα. Και στα άρθρα που περιγράφουν τις ζημιές.

Πάρ' τον κάτω (Πηγή: The Atlantic Wire).

Everything appears to be operating just fine (ναι καλά, η μια γεννήτρια δεν δούλεψε αλλά το θάψαμε το θεματάκι), αυτά λέμε πριν τσεκάρουμε καλά καλά, almost certainly,  as far as we know, seems to be ok. Ναι, αυτή η γλώσσα ίσως καθησυχάζει τις μάζες αλλά σπέρνει τον πανικό σε όσους ξέρουν και σε όσους θυμούνται αντίστοιχες ανακοινώσεις από Ιάπωνες, Ουκρανούς κτλ. Δεν λέω ότι δεν θα πάνε όλα καλά, αλλά η υπευθυνότητα δεν έβλαψε κανέναν. Μην ανακοινώνεις αν δεν τσεκάρεις.

Φυσικά και είναι ακόμα μια φυσική καταστροφή στη λάθος στιγμή, μια ανάσα από την έδρα της Αμερικανικής Κυβέρνησης. Οι ζημιές εκτιμώνται (με μοντέλα που υποογίζουν εντάσεις, πληθυσμό κτλ) περίπου στο 1 δις δολλάρια, ναι από το πουθενά, αστεία πράγματα, φοβερό έτσι δεν είναι; Και δεν μιλάμε για τρομερές ζημιές. Στη χασούρα συνυπολογίζεται ακόμα και η αναστάτωση στο πρόγραμμα πτήσεων στα αεροδρόμια κοντά στην επικεντρική περιοχή κτλ.

Αλλά μια είναι η ατάκα της ημέρας. The Washington Monument Is Almost Certainly Not Leaning. Καταπληκτικό. Έπρεπε να στρίψει. Όχι να γύρει, να στρίψει. Κρίμα. Αλλά ότι και να λέμε, μια είναι η επιστημονική αλήθεια.

It's Obama's fault.


Υ.Γ:Για να μην παρεξηγούμεθα, το παραπάνω άρθρο έχει ως επί το πλείστον γραφεί με διάθεση για γέλιο. Δεν κράζουμε. Να τους πήγε. Δεν αντιλέγω. Μάλλον δεν θα ξαναζήσουν οι εκεί κάτοικοι κάτι παρόμοιο.

Ο σεισμός που δεν υπήρξε ποτέ

Ας κάνουμε ένα πείραμα.
"Τσουνάμι 10 εκατοστών έπληξε τα ξημερωματα  (03:57 ώρα Ελλάδας) τις βορειοανατολικές ακτές της Ιαπωνίας μετά από σεισμική δόνηση μεγέθους 7,1 βαθμών,  ανοικτά της χερσονήσου Οτζίκα."
Google it. Κοιτάξτε τα αποτελέσματα. Χμμμ, ξέρετε κάτι. Αυτός ο σεισμός δεν έγινε ποτέ.

Παγκόσμια σεισμικότητα Μ>5 των τελευταίων 5 ημερών (EMSC, 2011).

Το copy - paste που πέφτει στα ηλεκτρονικά media, στην Ελλάδα τουλάχιστον, το ξέραμε ήδη. Δεν έπεσα κι από τα σύννεφα δηλαδή. Και ερωτώ. Πριν δημοσιευθεί το οτιδήποτε, δεν του ρίχνει και μια δεύτερη ματιά κανείς; Γιατί δεν υπογράφεται το άρθρο στο 1ο έστω portal που το δημοσίευσε; Δεν έχει κανείς ευθύνη γι' αυτό ε; Θα μου πείτε, τι σκας για ένα σεισμό. Μα δεν είναι ο σεισμός το θέμα. Που το πάω το πράγμα;

Που το πάω; Στο ότι ίσως τελικά, μια στοιχειώδης υπογραφή σε κάθε post, από επαγγελματίες και μη, θα μπορούσε να βάλει αν όχι τάξη, να περιορίσει τα χονδροειδή λάθη. Πεθάναμε τον Ιάκωβο Καμπανέλλη πριν της ώρας του, φέραμε τον Ερντογάν στην Αθήνα, έκανε και συναντήσεις. Τώρα κάνουμε και φυσικές καταστροφές. Αύριο ποιος ξέρει τι. Και κυρίως με τι συνέπειες. 

Αναλογιστείτε, ζυγίστε, αποφασίστε.

Υ.Γ: Κύριοι που γράψατε ότι γράψατε, σας λείπουν τόνοι.

Αρμαγεδών ή Επανάσταση; #rapture Vs #greekrevolution

Γελάω. Επιεικώς. Για να μην αρχίσω να κλαίω. Ένα πιάτο με φρούτα, μουσικάρες και μέσα. Περιμένω το τέλος του κόσμου. Ή αυτό ή την Ελληνική Επανάσταση. Γιατί τώρα που ξεσηκώθηκαν οι συνάδελφοι "άθλιοι" της Ευρώπης, αυτοί μωρέ του "Παπουτσή"= Zapatero. Ναι αυτοί μετά το Tahrir έκαναν την Puerta del Sol. Εμείς ακόμα ψάχνουμε την Πλατεία Συντάγματος. Θα κάνουμε επανάσταση στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια την ίδια ώρα οι έμποροι θα σπάνε φιξάκια ανενόχλητοι, οι Χρυσαυγίτες θα πλακώνονται με μετανάστες στην 'Γ Σεπτεμβρίου και οι πουτάνες στη Σωκράτους και τη Γερανίου. 

Αλλά ο καλός Θεούλης θα μας σώσει από την ξεφτίλα, απόψε ή αύριο το πρωί, ανάλογα σε τι Time Zone είναι ο Θεούλης, θα καταστρέψει τον κόσμο. Άσε  Θεούλη να ξημερώσει, Κωνσταντίνου και Ελένης όλοι (εκτός εμού και ελαχίστων εξαιρέσεων, νεκρό το twitter), είναι σε φιλικά σπίτια ή σε μαγαζιά και εύχονται στον μισό πληθυσμό της πατρίδας που γιορτάζει. Event πιο μαζικό κι απ' την απογραφή. Κάτσε λοιπόν να ξενερώσει απ' το ποτό η χώρα (αν γίνει αυτό ποτέ) και μετά πάτα την καταστροφή, αλλά μην το αργήσεις πολύ ε; Γιατί θα μας πάρουν οι Μαδριλένοι με τις πέτρες, περιμένουν να επαναστατήσουμε αλλά επειδή αύριο θα έχει ήλιο και ποιος τρέχει μες τη ζέστη, άσε να κοιμηθώ και λίγο, Δευτέρα μεθαύριο (τη δήλωση να φτιάξω, τη Δευτέρα πρέπει να τη στείλω) και άλλα κάτι τέτοια. Θα μας πάρουν με τις πέτρες οι σύντροφοι, αν ο μετεωρίτης δεν σκάσει στη Μαδρίτη. 

Θεέ, αλήθεια, μια ερώτηση (τελευταία), μπορώ να επιλέξω και φυσική καταστροφή; Ή θα είναι τεχνολογική; Megaquake να' ναι, hotspot να' ναι, μετεωρίτης, κομήτης (μπα θα το βλέπαμε), τι να πρωτοδιαλέξω; Προτιμώ φυσική καταστροφή, να πάνε ένδοξα και γεωλογικά. Μπορεί βέβαια τώρα που το καλοσκέφτομαι το τέλος του κόσμου να είναι η ίδια η Ελληνική Επανάσταση. Σατανικό, ε; Μάλλον αυτό θα είναι. Γιατί όλοι είναι τόσο σίγουροι πως αύριο θα κάμωμεν Επανάστασιν (χούντα sic), που αντίθετη άποψη δεν εξετάζεται ως πιθανότητα και χλευάζεται με τον χειρότερο τρόπο. Θα μας κάψουν πρώτους κι από τους βουλευτές στο Σύνταγμα. Αυτό αγάπες μου λέγεται φασισμός. Α ναι και αποφασίστε αν σας πούνε πως ναι, πέφτει η κυβέρνηση, τους παίρνει το ελικόπτερο, ο διάολος, ο τυφώνας, ότι αγαπάτε, τι θέλετε. Γιατί αν δεν έχετε την παραμικρή ιδέα θα μας φορέσουν (σε όλους μας) μια πεντανόστιμη Χούντα, όχι με Δημοκρατικό μανδύα όπως λέμε, αλλά κανονική, Παπαδόπουλο. Με τανκς, old school. Τα λαχούρια ξαναείναι στη μόδα έτσι κι αλλιώς, είμεθα έτοιμοι.

Έχω αγωνία. Αλλά θα συνεχίσω το διάβασμα. Πιθανότατα τσάμπα. Γιατί μετά την #greekrevolution και το #rapture το Πανεπιστήμιο (μάλλον) τη Δευτέρα θα είναι κλειστό. Στα όπλα ρεεεε! (χαρ, χαρ, χαρ).

Ειρηνικός Ωκεανός - Η κατάρα της Παρασκευής.

Δεν κοιμάμαι, δεν ξέρω τι φταίει. 4:20 το πρωί, άρα θα σέρνομαι αύριο. Το μάτι γαρίδα. Ξημερώνει Παρασκευή. Μια ανιαρή Παρασκευή με Γενική Συνέλευση Τμήματος. Χωρίς πολύ πήξιμο στο γραφείο δηλαδή.

Κόκκινα και μωβ επικεντράκια του 24ώρου σε Ωκεάνιο κυρίως φόντο. (EMSC 2011-05-05).

Ο Ειρηνικός Ωκεανός γνέφει ανήσυχος, δικαιολογημένα, χτες, 5η Μαΐου γιορτάζαμε και οι δυο. Το όνομα μας κοινό, κατ' ευφημισμόν. Η Ιαπωνική Τάφρος συνεχίζει να βρυχάται, η Αλάσκα μας κλείνει πρόστυχα το μάτι με δύο 6άρια και το Μεξικό ανησυχεί τους κατοίκους του ευτυχώς χωρίς σοβαρές ζημιές. Γιόρταζε λοιπόν και ξεσάλωσε. κέρασε επικεντράκια και γέμισε τον χάρτη. Κάνει την όποια άλλη σεισμική έξαρση στον πλανήτη να μοιάζει κακομοίρα. Το δαχτυλιδάκι της φωτιάς. Πάνω του κατοικούν καυκάσιοι, ασιάτες, λατίνοι, ένα σωρό φυλές και γλώσσες γύρω από τον μεγαλύτερο Ωκεανό μας, τον πιο ανήσυχο. 

Η Ιαπωνία ξεχάστηκε. Η Fukushima πέρασε στα ψιλά, αν δεν έμπαιναν μέσα στο κτίριο του Unit 1 του Daiichi σήμερα οι εργάτες, η επίθεση των κατοίκων της Fukushima στους υπευθύνους της TEPCO θα πέρναγε μαύρη νύχτα από τα δελτία. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή την εβδομάδα άλλωστε σερβιρίστηκε τόσο καλά το θέμα της τόσο φρέσκιας άλλωστε δολοφονίας του Osama Bin Laden που δεν χωρούσε τίποτε άλλο. Η καταστροφή τελειώνει όταν φεύγουν τα νερά, δεν σκάνε πια οι αντιδραστήρες και δεν μας νοιάζει ο κόσμος που μένει πίσω ή το ότι η διεθνής βοήθεια που μαζεύτηκε δεν μπορεί να μοιραστεί στους ανθρώπους, λόγω έλλειψης προσωπικού. Ωραιότατα.

Ας σκεφτούμε λίγο, Παρασκευή, 8 εβδομάδες μετά. Ξεχάστηκε. Μόνο μη φάμε φύκια με ¹³⁷Cs. Ωραία; Δεν μας βρέχει ο Ειρηνικός και καθαρίσαμε έτσι; Δεν είναι έτσι. Μη βλέπουμε μόνο την επιφάνεια που μας σερβίρουν. Είναι κρίμα και ντροπή. Η Na-Tech καταστροφή στη Fukushima εξελίσσεται σε slow disaster, ας σκεφτόμαστε απλά όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν θα ξαναπάνε ποτέ σπίτι. 

Κι ας κρατηθώ να μην καφρίσω αύριο με την κατάρα της Παρασκευής. Από τις 11 Μαρτίου 2011 και μετά, κάθε Παρασκευούλα, αν μας τσαντίσουν οι σεισμολόγοι και φύγουν νωρίτερα ενώ εμείς ακόμα δουλεύουμε, ψάχνουμε κανένα βαθούτσικο και σημαντικούλι για να πήξουν μόνοι τους, όχι εμείς και να μην έχει θύματα και ζημιές, γιατί πάνω απ' όλα δεν είμαστε κάφροι (ψέμα). Ή κάτι μακρυά. Επαγγελματική διαστροφή. Εκεί στα νερά του Ειρηνικού, σε νησάκια με καρύδες και αμμουδιές. Θα κρατηθώ λοιπόν. Κρίμα είναι, δεν είναι;

Κελαηδούν και πουλάκια έξω. 5 λεπτά από το κέντρο. Μαγεία. Ζηλέψτε.
Άντε καληνύχτα.

Ματιά στην Ιαπωνική τάφρο - Μεγ. Παρασκευή - Σάββατο.

Ξέρω, πέρασαν τόσες μέρες και δεν έχω γράψει ένα post. Γιατί; Γιατί όταν ένα θέμα φεύγει από πρωτοσέλιδο, από πρώτη είδηση στις ειδήσεις των 8, από το μονόλεπτο ενημέρωσης του ραδιοφώνου στις και μισή, δεν πάει να πει ότι δεν υπάρχει. Ούτε ότι όλη η καταστροφή εστιάζεται στο ατύχημα του Fukushima Daiichi Nuclear Power Plant.

Κάπως έτσι ξεκινούσε το post που άρχισα να γράφω στις 7 Απριλίου και δεν τελείωσα γιατί δεν πρόλαβα. Από τις 11 Μαρτίου 2011 έχουν περάσει 42 μέρες, πάνω από 1000 μετασεισμοί σεβαστού μεγέθους, 4 πάνω από Μw=7, κοντεύει να φύγει η μεγάλη εβδομάδα, ο ήλιος λάμπει και μόλις φούρνισα μια νηστίσιμη σπανακοπρασόπιτα, from scratch. Yeah. To mac έχει λίγο αλεύρι επάνω, η κουζίνα είναι ελαφρώς μπουρδέλο, το σπίτι άδειο από επιλογή, και τώρα θα καπνίσω κι ένα τσιγάρο. Έτσι. Θα βγω να γράψω και το υπόλοιπο post στο μπαλκόνι. Με γυαλί ηλίου και αλευρωμένη πυτζάμα, έτσι γιατί μπορώ.

Ωραία η πίτα τελικά. Ακόμη καλύτερη όμως η εκπομπή που ακούω τώρα στο ραδιόφωνο. Τόσο καλή που δεν χρειάζεται εκκλησία μετά από αυτό για να πέσεις σε περισυλλογή και κατάνυξη. Έτσι κι αλλιώς επιτάφιος θρήνος στην Καισαριανή, δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από άπειρο κόσμο που κοιτάει τι φοράς, με ποιον ήρθες... Τέλος πάντων, δεν πιστεύω γενικώς, αλλά η έννοια της ανάστασης η οποία προϋποθέτει θάνατο, με γοητεύει γιατί είναι ελπιδοφόρα, γιατί σου δίνει παραθυράκι στον θάνατο. Τις λοιπές πασχαλινές μαλακίες δεν τις αντέχω, άσε που σε μια εποχή αφθονίας, παρά την κρίση, τελικά δεν έχει νόημα και τόσο φαΐ. 


Αλλά λέγαμε για την Ιαπωνία. Α ναι. Σωστά. Έπρεπε να περάσουν 42 μέρες, για να πιάσει το μυαλό μου όλη την έκταση του πράγματος, τα κοιτάξαμε όλα, σεισμό - μετασεισμική ακολουθία, εντάσεις, συνοδά φαινόμενα, ύψος tsunami στην ακτή, μέγιστο ύψος μέσα, προέλαση στην ξηρά και συνθήκες. Νεκρούς, καταστροφές στις υποδομές, Na-Tech ατυχήματα, επιπτώσεις από όλα αυτά, δεν τελειώνει ο κατάλογος. Και καπάκι το Na-Tech στο Daiichi. Και αναρωτιέσαι τι θα γίνει τόσος κόσμος, όσο γράφαμε τα papers πόσοι άνθρωποι κοιμούνται σε γυμναστήρια, σκηνές, περιφραγμένα σπιτάκια με χαρτόκουτα, πόσοι ηλικιωμένοι ουσιαστικά καταδίκασαν τον εαυτό τους σε θάνατο αφού δεν εγκατέλειψαν τις κατοικίες τους.


Είναι της μοίρας αυτού του post να κατακερματιστεί, Σάββατο μεσημέρι πια, η θεματολογία η ίδια, περιμένοντας την ανάσταση. Της Τανίνας, γιατί η άλλη θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Και τι δεν θα' δινα. Με ορθόδοξους ύμνους και Pergolesi, την φίλη Ιωάννα διαδικτυακώς σε ανοιχτή γραμμή κι όλα στο κεφάλι αχταρμά, να προσπαθούν να μουν σε τάξη.


Ξαναγυρνάμε στα πυρηνικά. Το πόσο ανεύθυνα χειρίστηκε μια φαινομενικά τόσο έτοιμη και τόσο εκπαιδευμένη χώρα, δεν το χωράει το μυαλό μου. Από το προκαταστροφικο στάδιο ακόμα. Αφήνεις πυρηνικά εργοστάσια του '70 ανοιχτά, δίπλα στον ωκεανό, κάτω από τον Νομό με τη μεγαλύτερη πιθανότητα εκδήλωσης σεισμού και ενώ ο αντισεισμικός κανονισμός σου έχει αλλάξει και οι αντιδραστήρες χρειάζονται ενίσχυση. Και μετά που οι επιταχύνσεις είναι 20-25% πάνω από τις επιταχύνσεις σχεδιασμού να ψάχνουμε αν έσπασε. Ε και βέβαια έσπασε καλή μου. Γενικώς. Απογοητεύτηκα. Ενώ είχαν την υποδομή και έσωσαν άπειρο κόσμο με το early warning και τις κατασκευές, τα πυρηνικά από την αρχή φάνηκε ότι εχάθη το παιχνίδι. Χάλια μαύρα. 


Δεν πρέπει να σχεδιάζω να πάω κάπου για σπουδές. Έχει καταντήσει ανέκδοτο. Σεισμός, tsunami, nukes, IMF οσονούπω στην Αμερική, αν πω ότι θα κάτσω εδώ θα χρεωκοπήσουμε κανονικάουα και με τον νόμο.


Τι να πω. Καλή ανάσταση, όπως τη νιώθει ο καθένας. Ελπίζω να βουτήξατε όλοι έστω και λίγο τις ψυχούλες σας στο σιρόπι της περισυλλογής και της ατμόσφαιρας που πραγματικά προσφέρουν οι ημέρες, όχι στα Kinder αυγά και τις λαμπάδες Ντόρα. Για να έχει νόημα το μετά. Ναι; 
Άντε.

Houshasen ya Sakura

放射線や桜が咲くのだろうか？

Μ’ αρέσει πάρα πολύ να ανοίγω καινούρια βιβλία με τον χαρτοκόπτη. Τόσο, που πάντα σκίζω όσες διαβάζω μόνο για να μένει κι άλλο να σκίσω αργότερα. Πολλές φορές μου ξεφεύγουν και τα σφάζω, αλλά έχει κι αυτό τη γοητεία του. Και στην τελική, δικά μου είναι.  Δεν το κάνω από ασέβεια. Ούτε απολογούμαι τώρα εδώ μπροστά σας.

Ένα καινούριο βιβλίο και μάλιστα ποίησης, πάντα λειτουργεί καθαρτικά. Πέρασαν 2 εβδομάδες από τη μεγαλύτερη φυσική καταστροφή του αιώνα, δεν είναι τρόπος του λέγειν, το γεγονός είναι τεράστιο, η σειρά των γεγονότων τέτοια που τα GB στον φάκελο που γράφει “Nihon 2011-03-11” κατά τα σεισμολογικά (και όμως και αυτά ιαπωνικά), πρότυπα γραφής ημερομηνίας, θα αυξάνονται ακόμη. Είναι Σάββατο βράδυ, επιλέγω να μείνω μέσα, να ξεκουραστώ, να ξελαμπικάρει το μυαλό. Ο Θύμιος πετάει για NRT, Narita Airport, στην Chiba, το 2ο International Airport σε απόσταση αναπνοής από το Tokyo των 15x106 κατοίκων, μόνο στη μητροπολιτική περιοχή, αυτό που λέμε downtown, στο κέντρο. Σε κανένα 5ωρο το πολύ, προσγειώνεται. Ας φτάσει καλά, ας βρει να μας διδάξει πράγματα κι ας επιστρέψει με το καλό.

Αν δεν είχε γίνει το ατύχημα στο Daiichi θα πήγαινα κι εγώ μαζί του. Ήταν ευκαιρία. Θα μου πείτε σκοτώθηκε κόσμος, δεν είναι ευκαιρία. Έχετε δίκιο. Για να μην σκοτωθεί όμως άλλος τόσος την επόμενη φορά, πρέπει να μάθουμε από την καταστροφή. Αυτό κάνουν όσοι ασχολούνται με φυσικές καταστροφές. Αν δεν παρατηρήσεις το φαινόμενο, δεν γίνεται δουλειά. Έτσι είναι. Και οι Ιάπωνες θα μάθουν κι εμείς ακόμα περισσότερα. Την οργάνωση τους, τη λογική τους και το ομαδικό του πνεύματος τους να είχαμε κι εμείς σε πολύ μικρότερα γεγονότα, θα ήταν πολύ καλύτερα. Κάθε φορά πάω να γράψω event και μετά το σβήνω και γράφω γεγονός. Να, τώρα δεν το έσβησα, χα.

Χορεύουν στο κεφάλι μου σεισμοί, μηχανισμοί, GPS, ύψη κυμάτων, μSv, χάρτες, καταγραφές, επιταχύνσεις, επίκεντρα, μοντέλα, animation, videos της καταστροφής, αριθμοί, πολλά πράγματα. Θέλω να σας πω για το Early Warning System που έσωσε τόσες ζωές. Την παιδεία που προϋποθέτει ένα τέτοιο σύστημα και η εφαρμηγή του, από πίσω. Αλλά και πως χάθηκε η μπάλα με τους πολέμους και πήραν οι κυβερνήσεις τη μεγάλη απόφαση για ανάπτυξη, υπερδύναμη, σε μια χώρα χωρίς τα δικά της ορυκτά καύσιμα, νησιωτική και φυσικά απομονωμένη. Δεν μπορώ να αναλύσω όμως τίποτε από όλα αυτά, γιατί είναι όλα κουλουβάχατα στο κεφάλι μου και στην τελική δεν θέλω να τα αναλύσω τώρα, γιατί το κουράσαμε το θέμα και έγιναν πάλι οι πάντες ειδικοί στο φυσικό φαινόμενο του σεισμού. Αφοί μίλησαν λοιπόν όλοι οι φωτεινοί παντογνώστες, μέχρι και το ότι τους ακτινοβολήσανε και ολίσθησε το ρήγμα ακούσαμε. Μη και χειρότερα.

Αλλά έτσι είναι. Έγιναν όλοι Sapientino. Αυτοί που δεν μπορούν να αποφασίσουν που θα θάψουν (γιατί περί επεξεργασίας το’ χουν το άθλημα) τα σκουπίδια τους και πετάνε το παλιό ψυγείο στο ρέμα ή χτίζουν, ή αδειάζουν στη ζούλα νύχτα το βόθρο στο δρόμο.

Α ναι, και δεν είχαν πράσινη ενέργεια. Κοιτάξτε γύρω σας, υψηλή τεχνολογία, αυτοκίνητα, made in Japan. Όχι αγάπες μου, με φωτοβολταϊκά χλωμό τέτοια βιομηχανία. Κράζουμε κι ας καίμε λιγνίτη. Είμαστε Θεοί. Ένα πράγμα θέλω να πω. Δεν εκθειάζω τεχνολογίες και λαούς. Αλλά αν τους στράβωσε εκεί, που με Mw=9 ΔΕΝ είναι δυνατόν να μην στραβώσει κάτι, αν κατοικούσαμε εμείς εκεί με τον στρουθοκαμηλισμό που μας δέρνει, με τη λογική “δε μιλάω για το σεισμό μη το γρουσουζέψω”, ψιτ, μανίτσα, I’ve got news for you, δεν πα να βαράς τον πισινό σου χάμω, είτε το συζητάς ήτε όχι, η φυσική καταστροφή σε περιμένει στην επόμενη γωνία, άλλωστε κατοικεί τη Γη σου ΠΡΙΝ από σένα. Αν λοιπόν ένας λαός έχει χτίσει υποδομή, έχει παιδεία για φυσικές καταστροφές και μολαταύτα θάβει δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τι να λέμε. Είμαστε έρμαια της φύσης, αλλά πρέπει να μάθουμε να το συζητάμε ως κοινωνία μπας και βγει κάτι. Εμείς ως επιστήμονες από τη μεριά μας, κάνουμε ότι μπορούμε για να αποκτήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερη γνώση από τέτοια γεγονότα, ώστε να βοηθήσουμε τη χώρα μας και τους ανθρώπους της να προστατευτούν.

Όλα τα άλλα είναι οδοντόκρεμες. Ας ελπίσουμε ότι και φέτος θα ανθίσουν οι κερασιές...

Μια στα 100 χρόνια.

Χωρίς δακρύβρεχτα ρεπορτάζ με απαράδεκτο δραματικό σπικάζ και επικές μουσικές, για κάθε άνθρωπο, το event της 11ης Μαρτίου 2011 στην Ιαπωνία είναι τρομακτικό και μόνο να το βλέπει. Για έναν γεωλόγο κάθε τέτοιο γεγονός αποδεικνύει ότι έχεις σπουδάσει το σωστό πράγμα. Όταν μάλιστα αυτό γίνεται στη χώρα του σεισμού, στη χώρα που ονομάτισε το 津波 (tsunami), τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Θαυμάζω τη φύση και τα έργα της, αλλά έχω σκάσει που δεν είμαι εκεί να δω τι γίνεται... Αν είχα πάρει την υποτροφία σε 2μισι βδομάδες θα έφευγα για να σπουδάσω εκεί. Καλύτερα ή χειρότερα; Δεν ξέρω. Μακάρι να μπορούσα να το δω από κοντά, βέβαια αυτά κανείς θα πείτε ότι τα λέει εκ του ασφαλούς, σε ένα ζεστό καναπέ με ρεύμα, τρεχούμενο νερό και πεσμένη γενικώς αυτές τις μέρες μικροσεισμικότητα. 

Θέλω να δω, να μάθω, μα πως το κάνουνε, Μ=8.8 χθες και το εμπορικό κέντρο του Τόκιο όριο και ατσαλάκωτο, όλα οκ, εκκενώθηκε και η περιοχή με τον αντιδραστήρα, όποιος κράξει για το ότι  τους έφυγε ο αντιδραστήρας εκτός ελέγχου να θυμίσω τους νεκρούς της Ρικομέχ με καμιά 35.000 φορές ενέργεια κάτω σε σεισμό κι ότι εμείς ακόμη καίμε λιγνίτη και δεν ξέρουμε που θα πετάξουμε τα σκουπίδια μας αύριο. Αν δεν ήταν γιαπωνέζοι, οι νεκροί θα ήταν σίγουρα πάνω από 100.000, το 2004 στο σεισμό της 26ης Δεκεμβρίου με το tsunami που ακολούθησε σκοτώθηκαν 200.000 άνθρωποι. Βάλ' τα δίπλα δίπλα και σύγκρινε. Θέλω να μάθω, μα πως το κάνουν;

Όσοι είδαν NHK TV αυτές τις ημέρες και καταλαβαίνουν λίγα ιαπωνικά, καταλαβαίνουν τι λέω. Κάνει σεισμό, με το που έρχονται τα πρώτα κύματα υπάρχει σύστημα προειδοποίησης που λέει στην οθόνη τι και πως και που και ο άνκορμαν λέει προς περιφέρειες τάδε και τάδε προφυλαχθείτε, μπείτε κάτω από γερό τραπέζι και τα λοιπά. Και μετά από 5 λεπτά και ενδεικτικές εντάσεις. Στην ΕΡΤ της Ιαπωνίας όλα αυτά. Χωρίς υπερβολές και ρεπορτάζ του κώλου. Έτσι για να μαθαίνουμε... Event από αυτά που γίνονται ένα κάθε 100 χρόνια και η κρατική μηχανή έτοιμη, όλα οκ, και ο κόσμος να ξέρει που πάει. 

Εμείς πρόληψη πότε; Ποτέ; Γιατί;