Retrospectiva Episode #77

Σάββατο, 14 Ιουλίου, στο πατάρι της Ιπποκράτους 146, Retrospectiva Episode #77 παρέα με τον @Sotiropoulos, κατά κόσμον Βασίλη Σωτηρόπουλο, για μία ώρα με Πολιτική επικαιρότητα, Επιστήμη και θάλασσα.

Retrospectiva Episode #77

Ναι 179, Όχι 121, Παρών Κανείς!

Αυτή ήταν η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της ονομαστικής ψηφοφορίας για Ψήφο Εμπιστοσύνης, στη Βουλή των Ελλήνων. Ο τρόπος που ανακοίνωσε τα αποτελέσματα ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης, είναι αντιπροσωπευτικός της συζήτησης που προηγήθηκε εντός του Κοινοβουλίου, από την Παρασκευή το απόγευμα που ανέγνωσε τις Προγραμματικές Δηλώσεις της Κυβέρνησης, ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς.

Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν μία ευκαιρία να πάρει κανείς μια γεύση για το τι είδους Βουλή εκλέξαμε μετά από δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Τοποθετήθηκαν οι Υπουργοί, πολλοί νέοι και επανεκλεγέντες Βουλευτές. Την εβδομάδα που μας πέρασε και έχοντας ήδη ορκισμένη την Κυβέρνηση (σχεδόν) στο σύνολο της, είχαν σειρά οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες των κομμάτων της Αντιπολίτευσης να μοιράσουν Τομείς ευθύνης στους Βουλευτές τους, ώστε να μπει ο Κοινοβουλευτικός έλεγχος σε μία σειρά. Είναι αυτό που λέμε “Σκιώδης Κυβέρνηση”, εικονικά Υπουργεία, στενό μαρκάρισμα man to man υποτίθεται στον εκάστοτε Υπουργό από τους Βουλευτές, ερωτήσεις, αιτήσεις κατάθεσης εγγράφων με ερώτηση, επίκαιρες ερωτήσεις, επερωτήσεις αν θεωρήσουν ότι η ερώτηση δεν απαντήθηκε.

Αυτή είναι η δουλειά την οποία κάνει θεωρητικά ένας Βουλευτής, ελέγχει τόσο στον Τομέα Ευθύνης που του έχει ανατεθεί τον εκάστοτε Υπουργό, φέρνοντας και κατά βούληση θέματα προς συζήτηση και έλεγχο, μόνος του ή και σε συνεργασία με άλλους συναδέλφους. Τι βγαίνει όμως προς τα έξω; Οι “Σκιώδεις Κυβερνήσεις” μάλλον παρουσιάζονται με έναν τρόπο αγκυλωτικό, ότι δηλαδή αυτοί οι Τομείς ευθύνης θα δρουν υπονομευτικά στο έργο του κάθε Υπουργού της Κυβέρνησης. Γιατί όμως σκεφτόμαστε έτσι;

Η απάντηση δόθηκε πάρα πολύ εύκολα, αβίαστα, αν παρακολουθούσε κανείς τη συζήτηση επί των Προγραμματικών δηλώσεων, που μόνο τέτοια δεν ήταν. Αν εξαιρέσει κανείς Υπουργούς οι οποίοι μίλησαν εντός ορίων του λίγου ομολογουμένως χρόνου που τους έδινε το Προεδρείο, λίγοι ήταν οι Βουλευτές οι οποίοι είχαν κάνει δουλειά επί του Τομέα ευθύνης τους και έθεσαν συγκεκριμένα θέματα υπόψιν της Ολομέλειας, θέτοντας ένα πλαίσιο του από μέρους τους Κοινοβουλευτικού ελέγχου που θα ασκήσουν στην ΙΕ’ Περίοδο της Βουλής.

Αν μπει λοιπόν κανείς στη διαδικασία να φανταστεί πως θα κυλήσει αυτή η περίοδος με βάση τις τοποθετήσεις των Βουλευτών, μάλλον πάμε σε μία σύγκρουση εντός Κοινοβουλίου μεταξύ συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, εκτός ελαχίστων, φωτεινών εξαιρέσεων οι οποίες μάλλον έχουν αντιληφθεί πλήρως το πόσο δύσκολη θα είναι αυτή η Βουλή, ότι έχει να φέρει δύσκολο Νομοθετικό Έργο εις πέρας, σε στενά χρονοδιαγράμματα, με το άγρυπνο μάτι των δανειστών να παρακολουθούν και να πιέζουν τόσο θεσμικά κάθε μήνα στα Eurogroup και Ecofin, όπως έχει φτάσει να γίνεται τον τελευταίο καιρό, αλλά και με κάθε ευκαιρία, τόσο μέσω Τρόϊκας, όσο και μέσω των παρεμβάσεων ακόμα και μέσω ΜΜΕ των εταίρων και δανειστών ημών.

Παρόλο που αυτό το πλαίσιο και οι ημερομηνίες είναι, θέλω να πιστεύω, γνωστές στο σύνολο της Εθνικής Αντιπροσωπείας, ακούσαμε μέσα σε 3 μέρες Βουλευτές, αρχηγούς Κομμάτων αλλά ακόμα και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό να κινούνται σε καθαρά προεκλογικά πλαίσια, να συγκρούονται και να εκτοξεύουν κατηγορίες για μηνύσεις. Ένας αγώνας εντυπωσιασμού για το ποιος θα υψώσει τους τόνους, ποιος θα κερδίσει μια θέση στο 5λεπτο κλιπάκι που θα έπαιζαν τα δελτία ειδήσεων.

Να μην αδικηθούν όμως οι Υπουργοί και οι Βουλευτές οι οποίοι φαίνεται ότι είχαν πάει αρκετά προετοιμασμένοι, έστω αν και κάποιοι από αυτούς ήταν αρκετά τρακαρισμένοι στην επίσημη πρώτη και έθεσαν σαφές και σοβαρό πλαίσιο, με επιχειρήματα, στη βάση των οποίων μπορεί να γίνει ένα σοβαρό πλαίσιο συζήτησης και να λειτουργήσει το Κοινοβούλιο όπως πρέπει. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να αντιληφθούν όλοι πως θα πρέπει να σταματήσουν τα παιχνιδάκια εντυπωσιασμού και αποχωρήσεων όταν παίρνει το λόγο ο Τάδε πολιτικός αρχηγός, από την Κοινοβουλευτική ομάδα των απέναντι. Διάλογος δε γίνεται σε καμία περίπτωση με τους μισούς Βουλευτές να αποχωρούν από την αίθουσα της Ολομέλειας, όποιος και να μιλάει. Όλοι βρίσκονται εκεί επειδή εξασφάλισαν την ψήφο των πολιτών και μάλιστα μετά από δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις.

Θα πρέπει όλοι να αντιληφθούν τον πραγματικό ρόλο τους, μαζί και ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος στη δευτερολογία του το βράδυ της Κυριακής ακριβώς πριν κλείσει η συζήτηση και αρχίσει η ψηφοφορία, επέλεξε αντί να θέσει ένα σκληρό πλαίσιο υπεράσπισης των Προγραμματικών δηλώσεων, όπως έκανε ο Υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας, να καταναλώσει το μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου της δευτερολογίας του, ουσιαστικά σε προσωπική επίθεση εναντίον του κ. Αλέξη Τσίπρα.

Σημειώνουμε πως ο κ. Στουρνάρας δεν είναι Βουλευτής, αλλά ούτε έχει και Κοινοβουλευτική εμπειρία, εν αντιθέσει με τον κ. Σαμαρά, ο οποίος έχει διανύσει μακρά πορεία στο Κοινοβούλιο, έχει εκλεγεί ο νεότερος Βουλευτής, στην ηλικία των 26 ετών, το 1977. Φυσικά και αυτή η στάση του κ. Σαμαρά οφείλεται στην επίθεση του κ. Τσίπρα νωρίτερα από το βήμα της Βουλής, αλλά ένας Πρωθυπουργός θα πρέπει να μπορεί να χειριστεί καλύτερα μια τέτοια κόντρα, εκτός εάν δε θέλει φυσικά να σταματήσει αυτή η πόλωση εντός Κοινοβουλίου, δεδομένων και των δύσκολων Νομοσχεδίων που θα κληθεί αν φέρει προς ψήφιση η νέα Κυβέρνηση.

Κατέστη τελικά σαφές, ότι αν συνεχίσουμε σε αυτούς τους τόνους, οι φωνές εκατέρωθεν δε θα σταματήσουν να ακούγονται από την αίθουσα της Ολομέλειας. Αριθμητικά μπορεί να είναι σε πιο εύκολη θέση η νέα Κυβέρνηση Σαμαρά στο να περάσει δύσκολα Νομοσχέδια, καθώς 179 ψήφοι δεν είναι μικρός αριθμός, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι αν παρεκκλίνει από το πλαίσιο συμφωνίας με τους κυβερνητικούς εταίρους, Ευάγγελο Βενιζέλο και Φώτη Κουβέλη, δεν είναι σίγουρη η στήριξη τους. Σίγουρη στήριξη δεν πρέπει να περιμένει ο κ. Σαμαράς ούτε από τη δική του Κοινοβουλευτική Ομάδα. Δύσκολη η εξίσωση.

Ακόμη και σε επίπεδο Υπουργών, μετά τη δυσκολία που αντιμετώπισε ο κ. Σαμαράς σε επίπεδα ασυμβιβάστων και προβλημάτων υγείας, φαίνεται ότι αν η διαπραγμάτευση με την Τρόϊκα δεν είναι εντός των πλαισίων που είχε βάλει ο ίδιος προεκλογικά, μάλλον δεν θα είναι όλα τα στελέχη της Κυβέρνησης πρόθυμα να εξηγήσουν στις εκλογικές τους περιφέρειες τι άλλαξε μέσα σε ένα μήνα και θα προτιμήσουν την έξοδο. Την αρχή έκανε ο κ. Νίκος Νικολόπουλος, Υφυπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας ο οποίος δε συμφωνεί με τους χειρισμούς του κ. Σαμαρά ως προς την επαναδιαπραγμάτευση και τις αδικίες σε μία σειρά από ζητήματα, τα οποία χειρίστηκε με διαφορετικό τρόπο όντας Τομεάρχης Εργασίας της ΝΔ αντιπολιτευτικά και θεωρεί προφανώς πως δε θα μπορούσε να στηρίξει με τη σημερινή τους μορφή.

Ναι 179, Όχι 121, Παρών Κανείς, λοιπόν. 179 Ναι, μόλις μία ψήφο κάτω από τις απαιτούμενες ώστε να διαπιστωθεί η ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος από την επόμενη Βουλή, μεγάλος αριθμός, αλλά μάλλον πιο εύθραυστη πλειοψηφία από τις οριακές του παρελθόντος, με τον κόσμο σε πολύ δύσκολη κατάσταση και φωνές για εντυπωσιασμό αυτών μέσα από την αίθουσα της Ολομέλειας. Ο κ. Σαμαράς θέλει η Κυβέρνηση του να βγάλει τετραετία, με την ελπίδα ότι μη όντας άμεσα αναλώσιμος, θα προλάβει να παρουσιάσει έργο στο λαό και να μην τον ρουφήξει η δίνη της κρίσης. Ξέρει άλλωστε ότι αυτό θα ήταν βούτυρο στο ψωμί του κ. Τσίπρα, been there, done that, σκληρή Αντιπολίτευση, καμία συζήτηση, σίγουρη επιτυχία.

Καύσωνας και ζέστη λέει η πρόγνωση καιρού γι’αυτή την εβδομάδα, αλλά δεν προβλέπεται χαλάρωση και θερινή ραστώνη, μόνο 5 οι μέρες που θα κλείσει η Βουλή, αν θα είναι υψηλές οι θερμοκρασίες και εντός, εδώ θα είμαστε κι εμείς και θα το δούμε.

Μετά τις κάλπες, μετά τα φλας

Όπως δημοσιεύτηκε στο maga.gr τη Δευτέρα, 2 Ιουλίου, 2012.

Η ΙΕ’ Περίοδος της Βουλής των Ελλήνων μόλις ξεκίνησε. Άστραψαν πάλι τα φλας, των φωτογράφων, γεμάτα τα θεωρεία στην ορκωμοσία να καμαρώσουν τους οικείους τους στο ρόλο του αντιπροσώπου του Έθνους.

Οι 300 ορκίστηκαν. Για την ακρίβεια δεν ορκίστηκαν 300, αλλά κατά τι λιγότεροι, καθώς ο Πρωθυπουργός απουσίαζε για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση από την Ορκωμοσία, καθώς η εγχείρηση στο μάτι δεν του επιτρέπει ορθοστασία. Εκτός του κ. Σαμαρά, δεν ορκίστηκε ούτε ο κ. Βενιζέλος, ούτε ο κ. Παπανδρέου, αλλά ούτε και οι κ.κ. Αβραμόπουλος, Χατζηδάκης και Σταϊκούρας, καθώς συνόδευαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στη Σύνοδο Κορυφής, μία από τις πιο κρίσιμες για το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης, η Ελλάδα αυτή τη φορά δεν ήταν το κρέας στο κυρίως πιάτο.

Πολλές πρωτοτυπίες λοιπόν αυτές τις μέρες, ακέφαλη η Κυβέρνηση και η πρώτη σε δύναμη Κοινοβουλευτική Ομάδα, απών και ο πρώτος τη τάξει Υπουργός, απών και έτερος της “Συγκυβερνητικής Τρόϊκας”. Αλλά η πρωτοτυπία δε σταματάει εδώ φυσικά. Στα της Κυβερνήσεως, μέσα σε 10 μέρες, απεδέχθη τη θέση του Υπουργού Οικονομικών ο κ. Ράπανος, ασθένησε, βρέθηκε νέος Υπουργός να τον αντικαταστήσει πριν καν ορκιστεί και υπέβαλε την παραίτηση του ο Υφυπουργός Ναυτιλίας κ. Βερνίκος, αφού διαπιστώθηκε μετά από πίεση του ΣΥΡΙΖΑ ότι υφίσταται κώλυμα λόγω της εμπλοκής του σε offshore εταιρεία.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η θέση που χήρεψε λόγω παραίτησης του κ. Βερνίκου από το ανασυσταθέν Υπουργείο Ναυτιλίας, δεν πρόκειται να αναπληρωθεί από νέο πρόσωπο, αφήνοντας ερωτηματικά για το αν πραγματικά χρειαζόταν, ή δημιουργήθηκε για να μπει άλλος ένας Υφυπουργός με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση.

Ο νέος Υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας εν τω μεταξύ δεν έχει ορκιστεί ακόμη, η εβδομάδα ξεκινά περιμένοντας την άφιξη της Τρόϊκας. Όσο η κατάσταση της υγείας του Πρωθυπουργού δεν το επιτρέπει, αντί για το Μέγαρο Μαξίμου, όλες οι συναντήσεις θα συνεχίσουν λαμβάνουν χώρα στο σπίτι του κ. Σαμαρά στην Κάτω Κηφισιά, η ορκωμοσία του κ. Στουρνάρα θα καθυστερεί και τυπικά θα παραμένει Υπουργός Οικονομικών ο κ. Ζανιάς, Υπηρεσιακός Υπουργός της Κυβέρνησης του ήρεμου και αποτελεσματικού όπως αποδείχθηκε, κ. Πικραμμένου.

Από το άδειο προς ώρας Μέγαρο Μαξίμου, κάνουμε μία στάση δίπλα, στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο Πρώτος Πολίτης της χώρας, επέστρεψε μετά από πολλά χρόνια στις Βρυξέλλες, χωρίς τους παλιούς του γνώριμους, το τραπέζι μεγάλωσε και η Μάργκαρετ Θάτσερ έδωσε τη θέση της στην Ανγκέλα Μέρκελ, ο Φρανσουά Μιτεράν στον συνονόματο του Ολάντ. Η Ευρώπη άλλαξε, ο πάλαι ποτέ Υπουργός Εξωτερικών αντικατέστησε τον Πρωθυπουργό, μετά από ένα διήμερο τρελής γκάφας του Υπουργείου Εξωτερικών, του Μεγάρου Μαξίμου, κανείς δεν ξέρει.

Όπως φάνηκε, άφησε καλές εντυπώσεις, όπως είχε συμβεί και με τον κ. Πικραμμένο όταν συνάντησε την κ. Μέρκελ. Μόνο που δεν περίμεναν να δουν εκείνον, μετά από τη μακρά αγωνία της Ευρώπης για το εκλογικό αποτέλεσμα και την επόμενη μέρα στην Ελλάδα, περίμεναν κάτι παραπάνω από τον παλαίμαχο των Βρυξελλών και την επιστολή του κ. Σαμαρά.

Η αδυναμία άσκησης Πολιτικής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θεσμικά, λειτούργησε ως αποτρεπτικός παράγοντας στο να ειπωθούν παραπάνω πράγματα, επί της ουσίας, να ασκηθεί για παράδειγμα πίεση όμοια με αυτή που άσκησε ο κ. Μόντι με τον κ. Ραχόι, ακόμα και αν η Ελλάδα είναι σαφώς σε δυσμενέστερη θέση διαπραγματευτικά.

Ο κ. Παπούλιας ουσιαστικά είχε τον άκομψο ρόλο του “κομιστή” της επιστολής του Πρωθυπουργού κάτι που φαίνεται ότι ενόχλησε τους κύκλους του Προεδρικού Μεγάρου, συνοδευόμενος από έναν όπως είπαμε Υπηρεσιακό Υπουργό Οικονομικών, ο οποίος επίσης δεν μπορεί να χαράξει Πολιτική, όχι από άγνοια της κατάστασης, κάθε άλλο, αφού ήταν εκεί στις θητείες των κ.κ. Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου και Σαχινίδη, αλλά επειδή ένας Υπηρεσιακός Υπουργός δεν έχει θεσμικά τέτοιο ρόλο και δυνατότητα. Πάνω από όλα όμως, δεν ήταν εκείνος με τον οποίον ήθελαν να μιλήσουν οι ομόλογοι του στις Βρυξέλλες. Τα λοιπά μέλη της αποστολής, είναι νεοφώτιστα Κυβερνητικά στελέχη, τα οποία έχουν μεν θεσμικά τη δυνατότητα να χαράξουν πολιτική και να λάβουν κρίσιμες αποφάσεις, αλλά θα καλούνταν να το πράξουν εν τη απουσία του Πρωθυπουργού.

Η εικόνα αυτή της Ελληνικής αποστολής, δείχνει στα μάτια μου να ανακουφίζεται που δεδομένης της κατάστασης στο εσωτερικό, η Σύνοδος Κορυφής ουσιαστικά ασχολήθηκε λιγότερο με τη χώρα μας από όλες τις άλλες φορές, από την αρχή της κρίσης. Η στάση αναμονής και η μη διαπραγμάτευση επί της ουσίας ανακουφίζει κάπως το άδειο Μέγαρο Μαξίμου, μέχρι να έρθει η Τρόϊκα. Ο κ. Σαμαράς κερδίζει μέρες έξω. Αν περπατήσουμε όμως μέσα από τον Εθνικό Κήπο και μεταφερθούμε στη Βουλή, θα διαπιστώσουμε ότι ο χρόνος πιέζει και από εκείνη τη μεριά.

Το Σύνταγμα προβλέπει ότι μέσα σε 15 μέρες από την ορκωμοσία του Πρωθυπουργού η Κυβέρνηση οφείλει να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη νέα Βουλή. Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να έχουν προηγηθεί οι Προγραμματικές δηλώσεις, όπως προβλέπει ο Κανονισμός της Βουλής. Η προθεσμία λοιπόν εκπνέει μέσα στην εβδομάδα. Ο κ. Σαμαράς πρέπει να σηκωθεί, να κάνει κάτι παραπάνω από την καθησυχαστική εμφάνιση και το αιφνιδιαστικό “όλα καλά;” στους πολιτικούς ρεπόρτερ έξω από το σπίτι του. Πρέπει να ορκιστεί ο ίδιος Βουλευτής, να εκφωνήσει τις Προγραμματικές δηλώσεις, απαντήσει με δευτερολογία ως είθισται, να παραστεί στην ορκωμοσία του κ. Στουρνάρα επί του Προέδρου της Δημοκρατίας, να δείξει στην Τρόϊκα που έρχεται και μαζί με την Τρόϊκα σε όλη την Ευρώπη που τον περιμένει, ότι η Ελλάδα έχει Πρωθυπουργό, έχει Κυβέρνηση και προχωράει μπροστά.

Θα πει κανείς, ας εκφωνήσει τις Προγραμματικές δηλώσεις και ας επιστρέψει σπίτι του για να συνεχίσει την απαραίτητη για την αποθεραπεία ξεκούραση. Όσο και αν δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες, το υπαγορεύει η υγεία του. Ας ελπίσουμε ότι ο κ. Σαμαράς θα καταφέρει να είναι συνεπής στις προθεσμίες αλλά και στην ουσία του πράγματος Κοινοβουλευτικά. Γιατί εκτός από τα επείγοντα στην ατζέντα, υπάρχει και κάτι ακόμα.

Η Βουλή που ορκίστηκε και θα κληθεί να φέρει εις πέρας τη Νομοθετική Εργασία αλλά και τον εξίσου σημαντικό Κοινοβουλευτικό έλεγχο, έχει άλλη μία πρωτοτυπία. Έχει για πρώτη φορά κενή τη θέση του Ζ’ Αντιπροέδρου που εκλέγεται από την 4η σε δυναμικότητα ΚΟ της Αντιπολίτευσης, τη Χρυσή Αυγή. Η θέση αυτή έμεινε κενή αφού ο υποψήφιος της Χρυσής Αυγής δεν ψηφίστηκε μεν από τους συναδέλφους του, πήρε όμως 23 επιπλέον ψήφους από τις 18 που αναμένετο αν δεν στηριζόταν στη μυστική ψηφοφορία από άλλους Βουλευτές πλην της ΚΟ της Χρυσής Αυγής. Κάτι τέτοιο δε λέει απαραίτητα κάτι για το ποιοι στήριξαν και από ποιο χώρο προέρχονται κομματικά, αλλά επιβεβαιώνει την υποψία όλων όσων παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις εργασίες του Κοινοβουλίου.

Ξεκίνησε μια δύσκολη Βουλή. Και τώρα που δεν αστράφτουν πια τα φλας της Ορκωμοσίας, αρχίζουν οι εργασίες, με εκπεφρασμένα και κρυφά άκρα, που φωνάζουν εκτός και διεκδικούν εντός και θεσμικά τη θέση τους εντός πλαισίου Δημοκρατίας. The clock is ticking…

Παιχνιδάκια με τους Θεσμούς

Από εχθές το βράδυ που δόθηκαν στη δημοσιότητα τα Πρακτικά από τις συναντήσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας με τους πολιτικούς αρχηγούς και των  7 κομμάτων που θα αποτελούν τη νέα Βουλή, η οποία παρεμπιπτόντως μάλλον θα ορκιστεί για μισή μέρα,  και ακολούθως την τηλεοπτική διάψευση του κ. Καμμένου για την επίμαχη επιστολή με τις 7 θέσεις.

Στα επίσημα Πρακτικά τα οποία ευρίσκονται στην ιστοσελίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, η συνάντηση κ. Παπούλια - κ. Καμμένου, όπως απομαγνητοφωνήθηκε, είναι ουσιαστικά μια ανεπτυγμένη μορφή αυτής της επιστολής στον προφορικό λόγο, με τις απαραίτητες διευκρινύσεις. Η ύπαρξη του επίμαχου αυτού εγγράφου, ουσιαστικά προαναγγέλλεται παρακάτω (παρατίθεται αυτούσιο κομμάτι των Πρακτικών):

ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ (Πρόεδρος της Δημοκρατίας): Μπορώ να έχω αυτόν τον κατάλογο των προτάσεών σας;
ΠΑΝΟΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ (Πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων): Ευχαρίστως να τον δώσω στη Γραμματεία σας σε μία επιστολή.

Επιπλέον, όσοι παρακολουθήσαμε τη συνέντευξη τύπου του κ. Καμμένου μετά τη συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη Δευτέρα, είχαμε πλήρη άποψη του τι θα έγραφε αυτή η επιστολή.

Μετά από όλα αυτά λοιπόν, χτες το βράδυ, ο κ. Καμμένος πήγε να βγάλει τρελούς προφανώς τους ρεπόρτερ, τρολ όσους έκαναν απομαγνητοφώνηση της συνομιλίας και πάνω από όλα ψεύτη τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πλαστογράφο όποιο έστειλε με το φαξ της Προεδρίας της Δημοκρατίας την επίμαχη επιστολή στους λοιπούς πολιτικούς αρχηγούς.

Μετά την κακή κατ’εμέ διαχείριση της διερευνητικής εντολής σχηματισμού Κυβέρνησης από το δεύτερο σε ποσοστά και εκπροσώπηση στη Βουλή Κόμμα, καθώς είναι φανερό ότι όταν συναντά κανείς πρώτα κοινωνικούς φορείς και εξωκοινοβουλευτικά Κόμματα, δεν κόπτεσαι και ιδιαίτερα να σχηματίσεις Κυβέρνηση, δείχνεις επιπλέον ότι αντιλαμβάνεσαι λάθος τους Θεσμούς και ότι δεν τους σέβεσαι αρκετά. Άρα όταν προκύπτει και τέτοιο θέμα με επιστολές, ψέμματα και κατηγορίες σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για τη Χώρα και με όλο τον κόσμο να παρακολουθεί τις εξελίξεις και την πλάτη στον τοίχο, δείχνεις ως Χώρα ότι ένα μεγάλο κομμάτι του Πολιτικού προσωπικού σου φτύνει τους θεσμούς στα μούτρα για το μικροκομματικό συμφέρον.

Αυτή η συμπεριφορά, θα έπρεπε να έχει επιπτώσεις σε όσους πράττουν κατά αυτό τον τρόπο, όπως σε υπουργικό επίπεδο ζητάμε παραιτήσεις σε αντίστοιχες καταστάσεις, θα έπρεπε όλη αυτή η κοροϊδία να καταδικαστεί επισήμως, ώστε να καταλάβουν όσοι αντιλαμβάνονται τη Δημοκρατία και τους Θεσμούς κατά αυτό τον τρόπο, όχι μόνο ότι σφάλλουν και δεν μπορούν να κοροϊδεύουν κανέναν, αλλά ότι κάτι τέτοιο απλά δεν έπιτρέπεται.

Κάλπες Πράσινες. Εσωκομματικές.

Κυριακή, 18 Μαρτίου 2012.

Derby Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού, με διακοπή στο 82ο λεπτό του αγώνα, επεισόδια και βία. Μετά από τι; Μετά από το derby με το λευκό και το άκυρο, στο ΠΑΣΟΚ. Εσωκομματική διαδικασία θα πεις, δεν ενδιαφέρει πολύ κόσμο, αφού αν τα ποσοστά που δίνουν οι δημοσκοπήσεις λένε την αλήθεια, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ θα είναι πολύ μικρότερη. Τότε γιατί ασχολούμαστε με το ΠΑΣΟΚ, αφού είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει 4ο ή 5ο κόμμα στη Βουλή την επόμενη των εκλογών;

Γιατί είναι στην κυβέρνηση θα πείτε. Εγώ θα πω άλλο. Γιατί είναι περίπλοκο και έχει ενδιαφέρον, πολύ περισσότερο σε σχέση με τα άλλα κόμματα θα πω εγώ, ίσως κι επειδή διαχειρίστηκε την εξουσία για πολλά χρόνια. Ιδίως από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου όπου πλέον τα διαφορετικά στρατόπεδα εκδηλώθηκαν ανοιχτά και διεκδίκησαν κομμάτι της πίτας και της επόμενης ημέρας. Οι εσωκομματικές διαδικασίες είχαν τεράστιο ενδιαφέρον, καθώς η μάχη ομάδων, στρατοπέδων και Δούρειων Ίππων ακόμα δεν έχει σταματήσει. Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Ευάγγελος Βενιζέλος. Ή όπως προτιμά από προχθές ο ίδιος, Βαγγέλης Βενιζέλος.

Από το 1974 και την ίδρυση του, έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια για την Πανελλήνια συνδιάσκεψη πριν τις Εθνικές εκλογές του ίδιου έτους και 10 χρόνια για να πάει το κόμμα στο πρώτο του Συνέδριο. Η διαχείριση της εξουσίας πάντα δημιουργεί προστριβές και ανάγκη πολιτικού προσανατολισμού καθώς και συσπείρωση της εκλογικής βάσης. Το επόμενο Συνέδριο ήρθε μετά την ήττα του 1989, το 1990 και αφού ο Παπανδρέου είχε ήδη ασθενήσει και η όλη πολιτική κατάσταση εκείνη την εποχή οδήγησε σε εσωστρέφεια. Τρίτο Συνέδριο μετά την αθώωση από το ειδικό δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά και την επανεκλογή του 1993, μισό χρόνο μετά την εκλογική νίκη.

Μετά ήρθε το Ωνάσειο το 1995, ο Ανδρέας Παπανδρέου παραιτήθηκε για λόγους υγείας και βγήκαν πια και επισήμως τα μαχαίρια το 1996, όπου ο Παπανδρέου απεβίωσε και τον ίδιο μήνα το 4ο Συνέδριο εξέλεξε τον Κώστα Σημίτη. Από εκεί και πέρα, το ΠΑΣΟΚ βάδιζε ε μια Ελλάδα που άλλαζε, χωρίς τον ιδρυτή του, με τον Σημίτη να βγαίνει νικητής και στις 2 επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, έστω και στο νήμα, όταν στέρησε τη νίκη στη Νέα Δημοκρατία, με βραχεία κεφαλή. Κατά τη διακυβέρνηση Σημίτη, το ΠΑΣΟΚ ξαναπάει σε Συνέδριο το 1999, ο Σημίτης επανεκλέγεται ως μοναδικός υποψήφιος, με ποσοστό 65,7% και το κόμμα εν΄όψει Εθνικών εκλογών, ανασυντάσσεται και ανασυγκροτείται. Σχεδόν παραδοσιακά,  πριν από τις Εθνικές εκλογές, όταν υπάρχει χρόνος (και χρήμα), αλλά κυρίως διαμάχη, αιτία και ανάγκη ανανέωσης και συσπείρωσης. Τον Οκτώβρη του 2001, μετά από μια περίοδο κρίσης, ο Σημίτης ζητάει νέα εντολή από το 6ο Συνέδριο και την παίρνει, με 71,16% η εκλογή, υπό εκείνες τις πολιτικές συνθήκες, χαρακτηρίζεται πανηγυρική.

Η εποχή Σημίτη, ουσιαστικά τελειώνει εσωκομματικά σε επίπεδο αρχηγίας, με το περιβόητο δαχτυλίδι, τον Ιανουάριο του 2004 και επικυρώνεται με την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου, ένα μήνα μετά, από τη βάση, με πρωτόγνωρες για το ΠΑΣΟΚ διαδικασίες. Οι επόμενες εκλογές χάνονται, παρόλο που η συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, μετά από τις διαδικασίες φαίνεται να είναι μεγάλη. Η ανάγκη προβολής της ανανέωσης σκοντάφτει στην ανάγκη υπεράσπισης του κυβερνητικού έργου του Κώστα Σημίτη, μετά από ρεκόρ συνεχόμενης διακυβέρνησης και τον κακό χειρισμό της ιστορίας με τον Πάχτα, το κερασάκι στην τούρτα είναι οι φιλελεύθερες κινήσεις του Παπανδρέου, οι επιλογές του στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας που φέρνουν το ΠΑΣΟΚ δεύτερο κόμμα.  Μετά από την ήττα, αρχίζει το μεγάλο εσωκομματικό group therapy, η απώλεια της εξουσίας μετά από 2 τετραετίες είναι δύσκολη για τα στελέχη. Αποφασίζεται ριζική ανανέωση και τομές στο κόμμα, ένα χρόνο μετά, στο 7ο Συνέδριο του 2005, όπου μπαίνει η σφραγίδα του Γιώργου Παπανδρέου και προωθείται νέο μοντέλο οργάνωσης, συμμετοχικές διαδικασίες, ξένες και περίπλοκες καταστάσεις για έναν βαρύ μηχανισμό του ’80 με νοοτροπίες του ’80 και πρόσωπα που έχουν μάθει να λειτουργούν κάτω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, άφθονους κομματικούς συνδικαλιστές, μια ατίθαση Νεολαία ΠΑΣΟΚ μαθημένη σε ένα ίδιο περίπου πλαίσιο και κόσμο ο οποίος τον αποκαλεί με υποκοριστικό.

Τα όργανα στο κόμμα γίνονται μεγάλα, οι συσχετισμοί σε κάθε σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου φαίνονται προς τα έξω συσχετισμοί συνεδρίου καθώς αριθμεί πολλαπλάσια μέλη από το την Κεντρική Επιτροπή το Εκτελεστικό Γραφείο και την ελίτ του Πολιτικού Συμβουλίου. Κατόπιν, πάει σε προγραμματικό Συνέδριο το 2007 και ξαναχάνει δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Αμφισβητείται τη νύχτα του Ζαππείου από τον Ευάγγελο Βενιζέλο ο οποίος δηλώνει παρών και το ΠΑΣΟΚ πάει σε εκλογή από τη βάση, στην οποία επανεκλέγεται ο Παπανδρέου με 55,91% έναντι του 38,18% του Ευάγγελου Βενιζέλου και 5,74% του Κώστα Σκανδαλίδη, οι οποίοι βάζουν πολιτική υποψηφιότητα, αφού οι υπογραφές δεν επαρκούν. Το 2009 το ΠΑΣΟΚ με τον Γιώργο Παπανδρέου και δηλωμένη με ψήφο πλέον εσωκομματική αντιπολίτευση, πάει σε Συνέδριο το Μάρτη του 2008 όπου προωθούνται άφθαρτα πρόσωπα εκτός κομματικού σωλήνα και τον Οκτώβρη του 2009 εκλέγεται κυβέρνηση με ευρεία πλειοψηφία.

The rest is history, που λένε. Οι συνθήκες δύσκολες, το εσωκομματικό μέτωπο τις εκμεταλλεύεται και προσπαθεί να ρίξει τον Παπανδρέου όσο είναι Πρωθυπουργός. Η αδυναμία του να ξηλώσει τον κομματικό μηχανισμό του ’80 του στοιχίζει, ένα μεγάλο κομμάτι του κινήματος περιμένει έτσι κι αλλιώς στη γωνία από τότε που ανέλαβε από τον Κώστα Σημίτη, κάνει λάθη, τα πρόσωπα που τον πλαισιώνουν έχουν αν κάνουν πολλή δουλειά και δεν ξέρουν από ΠΑΣΟΚ και διαδικασίες, το παλιό ΠΑΣΟΚ δεν θέλει να τους βλέπει ούτε ζωγραφιστούς, τα αντιδημοφιλή νομοσχέδια που συνεπάγεται το Μνημόνιο κάνει πολλούς να φοβούνται την επανεκλογή τους και να κάνουν πίσω, οι παραιτήσεις και οι απειλές πέφτουν βροχή, το πιστόλι είναι πάνω στο τραπέζι και το Δημοψήφισμα πατάει τη σκανδάλη ή κλωτσά το όπλο κι αυτό εκπυρσοκροτεί. Η θητεία του ως Προέδρου του ΠΑΣΟΚ λήγει το Νοέμβρη του 2011, αλλά τελικά το Εθνικό Συμβούλιο συνεδριάζει στις 11-12 Μαρτίου, μια έβδομάδα πριν, αφού πλέον οι οικονομικές εξελίξεις ξεπερνάνε κόμματα και εσωτερικές διαδικασίες.

Υποψήφιος με τη βούλα της ΕΚΑΠ λοιπόν, μόνο ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Οι πολιτικές υποψηφιότητες δεν γίνονται δεκτές, τα κουκιά είναι όμως περίπου στα μισά, επί του συνόλου των 377 μελών του ΕΣ, οι υπογραφές στην Εθνική Συνδιάσκεψη φτάνουν τις 190 με την υπογραφή του ίδιου του Βενιζέλου. Παπουτσής - Τζουμάκας δεν ανακηρύσσονται υποψήφιοι. Οι κάλπες έρχονται. Τα νούμερα λένε περί τους 240.000 ψηφίσαντες, η ενσωμάτωση μέχρι τώρα είναι στο 75,91% και το ποσοστό που παίρνει ο Βενιζέλος στο 97,33%. Εντυπωσιακό.

Μια εβδομάδα μετά την Εθνική συνδιάσκεψη και το 50,39% σε υπογραφές στο Εθνικό Συμβούλιο, να επικρατείς σε εκλογές από τη βάση, με ποσοστό κοντά στη δια βοής εκλογή, των Συνεδρίων του Ανδρέα. Μοιάζει λες και αυτοί που ουσιαστικά εκπροσωπούνται από το 49,61% του Εθνικού Συμβουλίου να είναι εκτός ΠΑΣΟΚ,΄η να ψήφισαν όλοι Βενιζέλο για το καλό της ενότητας του κινήματος. Αν συμβαίνει το δεύτερο, δεν μπορεί παρά το 2,67% (επαναλαμβάνω για το 75,91% της ενσωμάτωσης), να αντιστοιχεί στο λοιπό κομμάτι αυτό, στον Τρίτο πόλο που έμεινε ανέκφραστος το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.

Ήταν άραγε τέτοιος ο αγώνας για συσπείρωση σε μια εβδομάδα ώστε ανέβηκαν τόσο πολύ τα ποσοστά του Βενιζέλου και η συμμετοχή σε ανέλπιστα νούμερα; Είναι αυτή η δυναμική του ΠΑΣΟΚ που μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν στο 8-11% στις δημοσκοπήσεις, νούμερα που αφήνουν στα σίγουρα πολλά τρανταχτά πολιτικά ονόματα και μεγαλοστελέχη; Ήταν τελικά στο 2,67% η επιρροή του Παπανδρέου αυτή την Κυριακή εντός ΠΑΣΟΚ; Να θυμάστε, έχουμε κάλπες μέσα στην καρδιά της Άνοιξης, κάλπες των οποίων η ημερομηνία έκλεισε την εβδομάδα αυτή, στην ίδια χώρα του Μνημονίου και της κρίσης που έριξε τον Παπανδρέου, με σχεδόν ίδια κυβέρνηση.

Μάτια κι αυτιά ανοιχτά, “βαίνουμε προς εκλογάς”.

Ο Τρίτος Πόλος παρατηρεί, ανέκφραστος.

Από τις δραματικές μέρες του φθινοπώρου, με τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου να προτείνει δημοψήφισμα επί της νέας δανειακής σύμβασης, τις αντιδράσεις, τις απόπειρες βουλευτών να τον ρίξουν και τελικά την κυβέρνηση συνεργασίας, το βλέμμα της πλειονότητας των στελεχών ήταν σαφές πως ήταν στραμμένο στην επόμενη μέρα.

Εδώ και 5 περίπου μήνες, ο Παπανδρέου είδε στελέχη που τον στήριξαν να του ασκούν δριμεία κριτική και τελικά να του γυρνούν την πλάτη. Η ψήφιση όλο και σκληρότερων και μη δημοφιλών μέτρων στη Βουλή έκανε πολλούς να βγάλουν δακρύβρεχτους λόγους και να καταψηφίσουν, θέτοντας εαυτούς εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Περιέργως πως, αυτοί οι οποίοι θέλησαν να ρίξουν τον Παπανδρέου κάποιους μήνες νωρίτερα, δεν καταψήφισαν τίποτα από όλα αυτά. Είναι πλέον προφανές, ότι για εκείνους το πρόβλημα ήταν καθαρά το πρόσωπο και όχι οι πολιτικές. Μετά τα γεγονότα που οδήγησαν στην Κυβέρνηση συνεργασίας με τον Παπαδήμο στο τιμόνι, ξεκαθάρισαν πλέον τα στελέχη τα οποία είχαν ουσιαστική διαφορά πολιτικής, εκείνοι που πραγματικά δεν ήθελαν να ψηφίσουν την τελευταία δανειακή σύμβαση γιατί θεωρούσαν ότι όντως θα βλάψει τη χώρα, ή ότι το τίμημα ήταν υπερβολικά μεγάλο. Τα άλλα στελέχη όμως που έδειξαν τέτοια συμπεριφορά πριν αναλάβει ο Παπαδήμος, ψήφισαν ευλαβικά, ακολούθησαν την κομματική γραμμή του ΠΑΣΟΚ, ενώ τα χειροκροτήματα στις ομιλίες του στη Βουλή και την αίθουσα της Γερουσίας ήταν όλο και πιο χλιαρά.

Μετά άρχισαν να πέφτουν οι υποψηφιότητες και οι πλατφόρμες βροχή. Τρόικα plus, Νέοι Μεταρρυθμιστές, στελέχη που ξεκαθάριζαν τη θέση τους, καφέδες, ποτά. Πυροτέχνημα Χρυσοχοΐδη, αποχωρήσεις ανθρώπων που στήριζαν διαχρονικά τον Παπανδρέου. Τελικά φτάνουμε λίγες μέρες πριν τις εσωκομματικές εκλογές με δύο υποψηφιότητες, αποχωρήσαντες και ένα τεράστιο κομμάτι ανέκφραστου χώρου, από άποψη προσώπων. Γιατί όμως; Η υποψηφιότητα του Βενιζέλου, παρόλο που επισημοποιήθηκε τελευταία ουσιαστικά, ήταν 100% σίγουρη. Από τη στιγμή που ο ίδιος ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών, κοινός τόπος στην σκέψη πολλών ήταν ότι κάπως θα έπρεπε ο ίδιος προσωπικά να εξαργυρώσει αυτή την ευθύνη. Επένδυσε μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο αναλαμβάνοντας ένα τόσο κρίσιμο πόστο σε συνθήκες οι οποίες δεν θα μπορούσαν να είναι πιο δύσκολες. Την προεδρία του ΠΑΣΟΚ τη θέλει καιρό, ήθελε όμως και να έχει να επιδείξει εντυπωσιακό έργο στην εκλογική αναμέτρηση που θα’ ρθει. Το PSI είναι προσωπικό του στοίχημα πλέον.

Ο Παπουτσής δέχτηκε πολύ σκληρή κριτική το τελευταίο διάστημα. Μετά τα μεγάλα επεισόδια σε κάθε κρίσιμη ψηφοφορία στη βουλή, το πρόσωπο του άλλοτε με αξιώσεις διεκδικητή της Δημαρχίας της πόλης των Αθηνών δεν φαίνεται να εμπνέει τόση εμπιστοσύνη. Πολλοί απόρησαν όταν ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του και κάποιοι φωνάζουν πως δεν πρόκειται να βρει τις 94 υπογραφές στήριξης από το Εθνικό Συμβούλιο ώστε να είναι έγκυρη η υποψηφιότητα του. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των στελεχών, έχουν συσπειρωθεί γύρω από τον Βενιζέλο, του οποίου η υποψηφιότητα μοιάζει προς ώρας να είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί.

Ακόμα και τα στελέχη, κυρίως Υπουργοί οι οποίοι ήταν πιο κοντά στον Παπανδρέου, στηρίζουν πλέον επίσημα Βενιζέλο, άλλοι λέγοντας ότι έσωσε τη χώρα, ότι έβαλε το κεφάλι του στον τορβά, ότι θα κατεβάσει τρομερό πρόγραμμα και θα τους τρελάνει όλους. Άλλοι εκφράζουν μεν την ανάγκη για κάτι άλλο, μέσα από τις διαβόητες πλατφόρμες, αλλά στο τέλος βρίσκουν κοινά σημεία χωρίς να διευκρινίζουν ποια είναι αυτά και στηρίζουν.

Η αλήθεια μάλλον είναι διαφορετική. Βλέποντας την άνετη επικράτηση Βενιζέλου να έρχεται, πολλά πρωτοκλασάτα στελέχη δεν νιώθουν άνετα να κάνουν μόνα τους ένα βήμα μπροστά και να εκφράσουν κάτι άλλο. Φοβούνται τις λίστες στις Βουλευτικές εκλογές που θα’ ρθουν. Κανένας τους δεν θέλει να βρεθεί εκτός παιχνιδιού και φαίνεται ότι η μεριά Βενιζέλου αρέσκεται να παίζει χωρίς αντίπαλο. Μηχανισμός υπάρχει, τα στελέχη που τον στηρίζουν “σκληρά” όπως λέμε, πιέζουν ασφυκτικά. Το θέμα όμως δεν είναι εκεί.

Τελικά αυτές οι δύο υποψηφιότητες ικανοποιούν τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ; Όσο και μικρότερο κομμάτι να παίρνει από την πίτα σε σχέση με τις εκλογές του 2009, ας μη γελιόμαστε, η συσπείρωση στα μεγάλα κόμματα εξουσίας είναι κάτι που δε θα πρέπει να μην υπολογίζουμε σοβαρά.  Είναι όμως ο Βενιζέλος εκείνος ο οποίος μπορεί να ενσαρκώσει το όραμα του ηγέτη που χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ σήμερα; Μια αρκετά μεγάλη μερίδα του κόσμου, η οποία αν εκφραστεί εκλογικά στις εσωκομματικές εκλογές θα έχει αξιοσέβαστο ποσοστό, αυτός ο ανέκφραστος μέχρι στιγμής τρίτος πόλος, λέει όχι. Αρνείται να κατεβεί να στηρίξει τον Βενιζέλο, για τον Παπουτσή δεν το συζητά καν. Ονόματα Υπουργών, κυρίως των χαρακτηριζόμενων “κηπουρών” του Παπανδρέου συζητούνται, τηλέφωνα γίνονται, αλλά κανείς δεν παίρνει την απόφαση.

Ίσως το “Μεταρρυθμιστικό κομμάτι”, το πιο φιλελεύθερο, αυτός ο “Τρίτος Πόλος” να στέκεται αμήχανος μπροστά σε μια δύσκολη εκλογική αναμέτρηση, χωρίς μηχανισμό, χωρίς στήριξη από το “Βαθύ ΠΑΣΟΚ”, χωρίς την εύνοια των “Πράσινων Συυνδικαλιστών”. Ίσως από την άλλη να επιδιώκουν με αυτό τον τρόπο την φθορά, το “κάψιμο” του Βενιζέλου σε αυτές τις εκλογές, ώστε να μη χρεωθούν τη διακυβέρνηση Παπανδρέου αυτοί. Με σκοπό να δημιουργήσουν κάτι σε πιο υγιείς βάσεις, αφού περάσει η φουρτούνα και ξεκαθαρίσει το τοπίο, μετά τις επόμενες κάλπες.

Μέχρι τότε θα παραμείνουν ανέκφραστοι, σιωπηλοί αλλά προσεκτικοί παρατηρητές,  μένει να δούμε αν και πως θα εκφραστούν στις κάλπες, εντός και εκτός.

Περί Ευθύνης

Το 2009, η χώρα πήγε σε εκλογές με λίγους εξ ημών να είναι σε θέση να αντιληφθούν πού πήγαινε το πράγμα. Όπως αποδείχτηκε, η αναλογία αυτή στους πολίτες και τους πολιτευτές, δεν ήταν πολύ διαφορετική. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας μάλιστα, έδωσε την ευκαιρία σε πολύ περισσότερους κυβερνητικούς υποψηφίους να λάβουν μια θέση στο κοινοβούλιο. Αρκετοί μάλιστα επανεμφανίστηκαν, με καλοσιδέρωμένο προφίλ, ως άλλα πολιτικά ζόμπι, τόσες έδρες, ήταν μια πολύ καλή δεύτερη (ή και τρίτη) ευκαιρία. Παλιά στελέχη του κομματικού μηχανισμού, τα οποία κράτησε δίπλα του ο Παπανδρέου, ως άνθρωποι εμπιστοσύνης του πατέρα του, θεώρησε ότι δεν θα του έκαναν κακό. New entry, οι “κηπουροι”, οι αμόλυντοι εκλεκτοί του Παπανδρέου οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση μα την πολιτική και τον κομματικό μηχανισμό μέχρι τότε. Μια ακόμη κατηγορία, το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, κομμάτια του εκσυγχρονιστικού μπλοκ που μεσουράνησε στη μετά Ανδρέα εποχή. Σε μια εποχή, η οποία ανέδειξε πολλούς ανθρώπους από το χώρο της μουσικής και του θεάματος, ανθρώπους οι οποίοι έτυχε να έχουν επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας και να αξιοποιήσουν αυτή τους την προβολή ώστε να εισέλθουν στην πολιτική.

Αυτό από μόνο του, το να προέρχεται κανείς από το χώρο του θεάματος, να είναι καλλιτέχνης, αθλητής, οτιδήποτε, δεν είναι κακό και δεν απαγορεύει την είσοδο στην πολιτική. Άλλωστε ο κάθε Έλληνας πολίτης, μετά τα 21 του χρόνια, έχει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι όπως ορίζει το Άρθρο 15 του Συντάγματος. Μετά τι γίνεται. Εκεί είναι το θέμα. Και για να γίνω πιο σαφής και κατανοητή, μετά τις εκλογές, τις φωτογραφίες, τις ορκομωσίες και την περίοδο χάριτος, αρχίζει το κοινοβουλευτικό έργο. Και υποτίθεται και το διάβασμα. Όχι μόνος του, με παρέα. Οι βουλευτές δεν είναι μόνοι τους. Υπάρχουν συνεργάτες, μελετάνε πολλοί μαζί, όπως οι φοιτητές Αρχιτεκτονικής με τις μακέτες, ξενυχτούν πολλοί πάνω απ’ τη μακέτα. Ότι ζητήσει το έχει σε επίπεδο βιβλιογραφίας,  οι υποδομές είναι πολύ καλές και τα λεφτά ικανοποιητικότατα. Ακόμη και αν κάποιος δεν έχει σπουδάσει καθόλου, φρονώ ότι υπάρχει η δυνατότητα να είναι επαρκέστατος και διαβασμένος, αρκεί να υπάρχει θέληση. Θέληση για το έργο το οποίο είναι υποχρεωμένος να κάνει, εφόσον ο λαός του έδωσε σταυρό προτίμησης.

Όμως, εκτός από θέληση, αυτή η δουλειά θέλει και θάρρος. Το θάρρος της γνώμης του καθενός από τους βουλευτές. Κι αυτό φαίνεται στα δύσκολα. Όταν η παραίτηση απ’ το βουλευτικό αξίωμα δεν χρησιμοποιείται ως εργαλείο εκβιασμού και διατάραξης της κοινοβουλευτικής ισορροπίας, αν και κάτι τέτοιο λειτουργεί καλύτερα όταν οι βουλευτές ανεξαρτητοποιούνται, εγκαταλείποντας τις αγκάλες της Κοινοβουλευτικής τους Ομάδας, δείχνει άλλα πράγματα. Όταν το παιχνίδι πια μετατοπίζεται από εσωκομματικές αψιμαχίες και Ιζνογκουντισμούς, το να εγκαταλείπει ένας βουλευτής την έδρα του στα δύσκολα, δεν αποτελεί ηρωική έξοδο, αλλά φυγή από το καθήκον. Αποτελεί λαϊκισμό του αισχίστου είδους και δεν αποτελεί επαναστατική πράξη, αλλά απαλλάσσει τον βουλευτή από το να αναλάβει τις ευθύνες του, επιτρέποντας του να αποχωρήσει χωρίς να αποφασίσει για το οτιδήποτε. Εκείνη τη στιγμή, παραιτούμενος, αρνείται τη λαϊκή εντολή, ενώ πολύ πιθανόν ταυτόχρονα να φωνάζει για δημοκρατία, για το δίκιο του λαού που τον ψήφισε, τα δικαιώματα του, με αυτή του την πράξη τα πετά όλα στον κάλαθο των αχρήστων.

Απαλλάσσεται όμως από την ευθύνη της απόφασης. Ιδίως όταν το ερώτημα είναι καυτή πατάτα, ποιος θέλει να κουβαλάει στο βιογραφικό του ότι ήταν βουλευτής όταν ψηφιζόταν μια τόσο κρίσιμη δανειακή σύμβαση; Ανάλογα με το πως βλέπει κανείς τα πράγματα σχετικά με τη ψηφοφορία στη βουλή, με το αν δηλαδή το Όχι ισοδυναμεί με άτακτη χρεοκοπία και έξοδο από το € το οποίο στα μάτια τα δικά μου είναι και το worst case scenario και το Ναι με πολύ σκληρά μέτρα, αλλά από την άλλη αποτελεί και μια όσο να πει κανείς πιο υπεύθυνη στάση στα πράγματα, αντιλαμβάνεται τι θέλω να πω. Η μη ανάληψη καμίας ευθύνης και η ντουντούκα έξω από τη βουλή, χωρίς πρόταση είναι τελικά το ίδιο βολική τόσο για τον απλό πολίτη, τόσο για τον παραιτηθέντα βουλευτή, ο οποίος μπορεί να απολαύσει την ελευθερία του και να ξαναγίνει αρεστός στο λαό, αφού δεν σκύβει το κεφάλι στους δανειστές, επαναστατεί και πλέον είναι ένας από αυτούς. Δεν ντροπιάζεται. Και γιατί τότε δεν κάθεται να ψηφίσει όχι; Γιατί φοβάται. Φοβάται ότι αν δεν ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση, μπορεί το όνομα του να είναι σε άλλη “λίστα ντροπής”, αυτών που “έσυραν τη χώρα πολλές δεκαετίες πίσω, που στέρησαν το μέλλον των παιδιών μας στην Ευρώπη”.

Ποιοι θα τα πουν αυτά; Μα οι περισσότεροι οι οποίοι κραυγάζουν σήμερα να γυρίσουμε στη δραχμή. Άρα ο βουλευτής είναι εγκλωβισμένος και η παραίτηση είναι η εύκολη απόδραση. Σωστά; Ναι, έτσι είναι. Από την άλλη μεριά, όμως, ήρθε ο καιρός να μάθουν οι κ.κ. βουλευτές ότι το βουλευτικό αξίωμα δε συνεπάγεται ρουσφέτια, βολέματα, να είσαι αρεστός, αυτοκίνητο και συμβούλους, δημοσιότητα και πρώτο τραπέζι πίστα. Αυτό μπορεί να συνέβαινε παλαιότερα και ως εκ τούτου, η ενασχόληση με την πολιτική μεγάλο δέλεαρ ακόμα και για ανθρώπους που ήδη απολάμβαναν τη δημοσιότητα, όπως και έγινε. Ήρθε ο καιρός να μάθουν πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη να σου εμπιστεύεται κάποιος τη διακυβέρνηση της χώρας, είτε εκπροσωπείς την κυβερνώσα παράταξη, είτε είσαι βουλευτής στην αντιπολίτευση. Ήρθε ο καιρός να μάθουν ότι ο χύδην λαϊκισμός την ώρα των αποφάσεων πληρώνεται ακριβά, ότι ένας πολιτικός οφείλει να έχει σαφείς θέσει με επιχειρήματα, αλλά και προτάσεις. Ότι οι ανεύθυνες και καιροσκοπικές συμπεριφορές ταιριάζουν σε πολιτικάντηδες και όχι σε πολιτικούς. Τουλάχιστον όχι σε πολιτικούς που θέλω να κυβερνούν τη δική μου χώρα.

Αυτά ισχύουν για τους πάντες, προερχόμενους από οιονδήποτε πολιτικό σχηματισμό, καθώς φάνηκε όταν ανέλαβε υπηρεσιακός Πρωθυπουργός ο Λουκάς Παπαδήμος, ότι όσο μικρό και εάν είναι το ποσοστό μιας παράταξης η οποία εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο, οι βουλευτές της Κοινοβουλευτικής της Ομάδας είναι εν δυνάμει Υπουργοί, Κυβερνήτες αυτού του τόπου.  Και ακόμη και εκείνους, ακόμη και η μικρότερη δύναμη στη βουλή, εκπροσωπεί το λαό, άρα ο λαός έχει την ευθύνη για το ποιοι βρίσκονται εκεί μέσα. Για τους απέχοντες από τις εκλογές οι οποίοι φωνάζουν πρώτοι για “κατάλυση της Δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε”, δε θα μιλήσω παραπάνω, καθώς όποιος ιδιωτεύει, όποιος δε δείχνει ενδιαφέρον για τα κοινά, είναι ότι σημαίνει πλέον η λέξη στην Αγγλική και τίποτε άλλο. Α ναι, είναι κι αυτός σαν τους βουλευτές που παραιτούνται. Ευθυνόφοβος. Που να είχε να διαβάσει και τη νέα δανειακή σύμβαση, σε λιγότερο από 4 ημέρες. Σαν τους φοιτητές, που έχουν τώρα εξεταστική. Μόνο που το μάθημα δεν καίγεται για το Σεπτέμβρη.

Θα πεθάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν…

Θα πεθάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση αν δεν…

Νοέμβριος 2011. Καθώς φτάνει στο τέλος του, σκέφτομαι πόσο πλούσιος ήταν σε ειδησεογραφία, σε επίπεδο εσωτερικού και εξωτερικού. Πριν από ένα μήνα και δύο μέρες, βγήκαμε από έναν κύκλο μέτρων, αξιολογήσεων και ρουτίνας, για να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις εκταμίευσης της εκάστοτε δόσης, σταματήσαμε να ασχολούμαστε με το αμιγώς οικονομικό κομμάτι της ιστορίας της κρίσης και καταλάβαμε ότι η κρίση είχε μπει για τα καλά και στην πολιτική. Κάποιοι το είχαμε πει και νωρίτερα, απλά μετά τις Κάννες ήταν πλέον προφανές. Το Δημοψήφισμα, η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση με την προϋπόθεση ότι ο επικεφαλής αυτής θα παραιτηθεί, μια απίστευτη κατάσταση με μικροπολιτικά παιχνίδια και συμφέροντα, φήμες που οργίαζαν, ονόματα που έπεφταν στο τραπέζι και καιγόντουσαν εν ριπή οφθαλμού. Τόσο από τα ΜΜΕ, μετο κλίμα που δημουργούσαν οι πολιτικοί στα πάνελ και τα ραδιόφωνα, όσο και από τους πολίτες στα κοινωνικά δίκτυα.

Η κυβέρνηση άλλαξε ελάχιστα, αλλά (έστω τυπικά) τουλάχιστον απολαμβάνει μεγαλύτερης στήριξης στο Κοινοβούλιο, κάνοντας πραγματικότητα (έστω και με αυτόν τον τρόπο) την πολυπόθητη συναίνεση. Μπορεί, αν δεν είχαν αντιδράσει η Μέρκελ και ο Σαρκοζί στο Δημοψήφισμα που πρότεινε ο Παπανδρέου, να μην είχε συμβεί τίποτα από όλα αυτά. Και, κυρίως, να μην είχαν συμβεί όλα αυτά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλά ακόμα και έτσι, έχει γίνει πλέον κατανοητό ότι οι πολιτικές -και όχι μόνον εξελίξεις- δεν διαμορφώνονται σε στενά εθνικά πλαίσια. Ο καθένας βλέπει πια ότι οι πολιτικοί ηγέτες δεν αποφασίζουν μόνοι τους, ότι «τα θέλω και τα μπορώ» τους φιλτράρονται από τα «θέλω» των αγορών. Το αν πολλές φορές αυτά τα «θέλω» εκφράζονται μέσω μερίδας των ηγετών, είναι μια άλλη ιστορία.

Τις τελευταίες εβδομάδες κατέστη παραπάνω από σαφές ότι το πρόβλημα δεν είμαστε μόνον εμείς, ούτε καν μόνον ο Ευρωπαϊκός Νότος. Οι αγορές χτυπούν το καμπανάκι στο Βέλγιο, το οποίο όμως δεν έχει κυβέρνηση να ρίξει, ο Σαρκοζί έχει αρχίσει και καταλαβαίνει ότι μπορεί να είναι ο επόμενος στη λίστα, ενώ η έλλειψη εμπιστοσύνης χτυπά και την πόρτα της Γερμανίας. Απούλητα ομόλογα, τώρα και από την ατμομηχανή της Ευρώπης. Πιέσεις στην Καγκελάριο να πάρει αποφάσεις και να λυθεί το θέμα, να παρθούν αποφάσεις για ολοκληρωμένες λύσεις -αλλιώς η Ευρωζώνη θα πέσει απ΄τον γκρεμό. Χωρίς να υπάρχει plan b, φυσικά. Κανείς, πλέον, δεν είναι ασφαλής. Όταν οι Μέρκελ και Σαρκοζί κουνούσαν το δάχτυλο στον Παπανδρέου, μάλλον δεν ήταν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Τώρα ξέρουν και οι ίδιοι ότι δεν αποφασίζουν μόνοι τους, αλλά και ότι θα βγούν ανά πάσα ώρα και στιγμή «στη σέντρα». Πιο δύσκολα από εμάς, αλλά θα βγούν.

Οι πολιτικοί της Ευρώπης, στο σύνολό τους, μοιάζουν να παρακολουθούν μέρα με τη μέρα τις εξελίξεις κατατρομαγμένοι, αδύναμοι να αντιδράσουν, έχοντας να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα τα πλείστα όσα προβλήματα προκύπτουν εξαιτίας της κρίσης και της αδυναμίας ελέγχου της κατάστασης. Είναι σαφές ότι πολιτικοί και αγορές δεν μιλούν την ίδια γλώσσα και ότι τα εργαλεία τα οποία είχαν παραδοσιακά οι μεν, δεν τους βοηθούν να λύσουν πια τα προβλήματα. Οι αγορές κινούνται χωρίς να κοιτάζουν πολιτικό κόστος και εσωτερικά συμφέροντα, δεν ενδιαφέρονται για το αν όλη αυτή η ιστορία αποκαλύπτει, και στη συνέχεια αποδομεί, τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Και πάνω από όλα, οι αγορές κινούνται με σημαντικά μεγαλύτερες ταχύτητες, σε επίπεδο λήψης αποφάσεων, και δράσης, από το πολιτικό σύστημα σε Ευρωπαϊκό και Εθνικό επίπεδό. Αυτό φαίνεται πως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της αστικής Δημοκρατίας απέναντι στης αγορές σήμερα.

Οι πολίτες αμφισβητούν τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις, καθώς καλούνται μέσα σε αυτή την κατάσταση να εφαρμόσουν προγράμματα και στρατηγικές τα οποία δεν φαντάζονταν καν προεκλογικά και, φυσικά, δεν έχουν και μεγάλη σχέση με τις προγραμματικές δηλώσεις τις οποίες είχαν κάνει όταν ανέλαβαν την εξουσία. Έτσι, οι λαοί δυσανασχετούν και αντιδρούν, πιέζοντας και από τη μεριά τους το πολιτικό σύστημα να κρατήσει τις υποσχέσεις του, για να μην το πληρώσει πολύ ακριβά στην κάλπη. Φυσικά, και οι πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και ότι οι πελατειακές σχέσεις πολίτη – πολιτικού κάπου πρέπει να τελειώσουν, αλλά το αίσθημα κοινωνικής αδικίας, όταν συνδυάζεται και με τη συνεχώς επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση τους εξωθεί σε βίαιες, πολλές φορές, αντιδράσεις.

Τα εργαλεία του πολιτικού συστήματος, από την άλλη, είπαμε ότι είναι ανεπαρκή στην παρούσα φάση. Ένα σύστημα το οποίο οικοδομήθηκε σε άλλη εποχή, όπου οι πολιτικοί σχηματισμοί είχαν σαφές ιδεολογικό στίγμα, μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες αλλά και σαφές όραμα. Άλλες φορές ουτοπικό. Αλλά πάντα μια ιδέα, μια κατεύθυνση και ένα ισχυρό πρόσωπο, υπήρχε. Σήμερα οι πολιτικοί μοιάζουν ανίσχυροι, σαφείς στόχοι δεν υπάρχουν, αφού υπάρχει σαφής αδυναμία να τεθούν κεντρικά, στην περίπτωση μας σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κρίση βρήκε την Ευρώπη εκτεθειμένη, χωρίς υποδομή, με απίστευτα αργές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, τόσο στην καρδιά της όσο και σε επίπεδο κρατών.

Ο Παπανδρέου μιλούσε ήδη 2 χρόνια γι’ αυτό, σε Παγκόσμιο κιόλας επίπεδο. (Διάσημο στους λάτρεις του ενημερωτικού ραδιοφώνου πλέον το ηχητικό “We need global governance, global financial governance and we need it fast”). Από τότε που το είπε μέχρι σήμερα, μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι. Περάσαμε από την ωμή κριτική στο πρόσωπό του γι’ αυτή τη φράση, στη διαπίστωση ότι αν η Ευρώπη είχε πάρει τόσο γενναίες πολιτικά αποφάσεις νωρίτερα, πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, τώρα θα υπήρχε μεγαλύτερη δυνατότητα ελέγχου από την ίδια, καλύτερος συντονισμός και, ίσως, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα να ήταν μικρότερα. Η Ευρώπη και ο πλανήτης ολόκληρος να σπατάλησαν πολύτιμο χρόνο προεργασίας για να φτάσουν στο παρά 5, χωρίς εργαλεία, σε απόλυτο πανικό να προσπαθούν να σώσουν ό,τι σώζεται.

Το πολιτικό εκτόπισμα των σημερινών ηγετών της Ευρώπης είναι μικρό. Και αυτό,σε συνδυασμό με την έλλειψη των εργαλείων που θα μπορούσαν να έχουν εφευρεθεί και να λειτουργούν σήμερα, οδηγούν την Ευρωζώνη σε αδιέξοδο. Οδηγούν τα κράτη της Ευρωζώνης σε άγνωστα μονοπάτια, αφήνοντας τα εκτεθειμένα στις αγορές. Έχουμε φτάσει σε οριακό σημείο, οι ταχύτητες λήψης αποφάσεων καθιστούν οποιαδήποτε ημίμετρα λαμβάνονται κάτω από αυτές τις συνθήκες ξεπερασμένα πριν την επικύρωση τους, πόσο μάλλον όταν έρχεται η στιγμή να εφαρμοστούν.

Πρέπει, λοιπόν, να ανοίξει η συζήτηση τώρα -αφού δεν άνοιξε χθες. Να εκσυγχρονιστεί η δημοκρατική μηχανή της Ευρώπης σε κεντρικό και σε εθνικό επίπεδο, ώστε να διασφαλιστεί η συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις άρα και η δημοκρατικότητά τους, αλλά και η ταχύτητα των διαδικασιών να επιτρέπει στις αποφάσεις να δίνουν λύσεις και να εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητας αυτής της μεγάλης Ευρωπαϊκής προσπάθειας. Σε αντίθετη περίπτωση, το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως πολιτικής οντότητας και νομισματικής ένωσης πως είναι καταδικασμένο.

Διαβάστε το άρθρο στο aixmi.gr

«Μα, υπουργός ο τάδε, υπουργός ο δείνα;»

«Μα, υπουργός ο τάδε, υπουργός ο δείνα;»

Ομολογώ ότι μπήκα κι εγώ στο τριπάκι που γράφει ο τίτλος. Μας φαίνεται παράξενο και πλήγμα στη Δημοκρατία, το γεγονός ότι μέλη του ΛΑΟΣ πήραν χαρτοφυλάκιο. Κανονικά δεν θα έπρεπε. Οι βουλευτές του ΛΑΟΣ, οι οποίοι υπουργοποιήθηκαν και παρέλαβαν κιόλας χθες, είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού. Βουλευτές, ψηφίζουν νόμους επειδή ο κόσμος τους επέλεξε στο παραβάν, έβαλε σταυρουδάκι δίπλα στο όνομα τους, αφού είχε επιλέξει τον πολιτικό συνδυασμό που εκπροσωπούν. Ή το βρήκαν σταυρωμένο, σαν αυτά που παίρνουν οι γιαγιάδες στην καλή την τσάντα, μαζί με την ταυτότητα όταν πάνε να ψηφίσουν.
 

Θα μου πείτε, «Μα εγώ δεν ψήφισα ΛΑΟΣ, αυτοί είναι φασίστες». Πολύ ωραία. Είναι ακραία μειοψηφία. Και θέτω το ερώτημα, αγαπητοί συμπολίτες. Ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές; Στην περίπτωση που η απάντησή σας είναι όχι, μπορείτε να τρέξετε στον πλησιέστερο καθρέπτη και να δείτε ποιος φταίει που οι ακραίες – κατά εσάς- μειοψηφίες εξασφάλισαν με την εκλογή τους μια θέση στο Κοινοβούλιο. Συμπέρασμα πρώτο: Αν ο πολίτης δεν εκφράζεται στην κάλπη, δεν μπορεί να βγαίνει κατόπιν εορτής και να κατηγορεί ανθρώπους και καταστάσεις -αφού ιδιωτεύει, απέχει από την ίδια τη διαδικασία.

Για όσους ψήφισαν, είναι πιο πιθανό να καταλαβαίνουν ότι στην κατάσταση που φτάσαμε μια κυβέρνηση ευρείας συναίνεσης ήταν αναγκαία. Χωρίς, όμως, απαραίτητα να ισχύει κάτι τέτοιο. Τα κόμματα τα οποία οι ίδιοι εξέλεξαν στο Κοινοβούλιο, είτε επέλεξαν να συμμετάσχουν στη διαδικασία διαπραγμάτευσης είτε απέρριψαν την πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας και απείχαν της διαδικασίας. Όσοι συμμετείχαν στην προσπάθεια, πήραν μέρος και στη νεοσυσταθείσα κυβέρνηση. Οι μεν με κοινοβουλευτικά στελέχη και οι δε, με εξωκοινοβουλευτικά. Η ΝΔ επέλεξε τα στελέχη της να μην είναι μέλη του Κοινοβουλίου, με τον κ. Αβραμόπουλο μάλιστα να παραιτείται την ίδια κιόλας μέρα, με το σκεπτικό ότι τυπικά έστω, θα συνεχίσει να είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Άσχετα αν θα παρέχει στήριξη στην κυβέρνηση. Περίπλοκο ως σκεπτικό, ίσως αποδειχτεί ακόμα πιο περίπλοκο στην εφαρμογή του.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι επέλεξαν να απέχουν εξαρχής από τις διαδικασίες, προεξόφλησαν φυσικά τη μη συμμετοχή τους στο νέο κυβερνητικό σχήμα, στερώντας ίσως από τους ψηφοφόρους τους το δικαίωμα να συμβάλλουν εμμέσως, (γιατί έμμεση Δημοκρατία έχουμε), στην προσπάθεια εθνικής συνεννόησης.  Μιλάμε, φυσικά, για το χώρο της Αριστεράς.

Όλες αυτές τις μέρες, από την εξαγγελία του απελθόντος, εκλεγμένου με την ψήφο του ελληνικού λαού Γιώργου Παπανδρέου για Δημοψήφισμα, τα κόμματα της Αριστεράς αρκέστηκαν σε αφορισμούς. Το αποκάλεσαν τρικ και ψευδώνυμη επιλογή, ζητώντας να πάει η χώρα σε εκλογές, όταν εκ των πραγμάτων δεν υπήρχε χρόνος για κάτι τέτοιο. Μετά την απόσυρση του Δημοψηφίσματος από το τραπέζι (από μεριάς του Πρωθυπουργού), καθώς σχεδόν οι πάντες φωνάζοντας κατέληξαν ότι ο λαός είναι επικίνδυνο να αποφασίσει για το οτιδήποτε. Ούτε για τη δανειακή σύμβαση της 26ης – 27ης Οκτωβρίου, ούτε για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, καθώς το ερώτημα του Δημοψηφίσματος δεν κατέστη ποτέ σαφές, ούτε το κατά πόσο θα ήταν δεσμευτικό για την ίδια την Κυβέρνηση. Τίποτε δεν διευκρινίστηκε, απορρίφθηκε ως ιδέα και δεν εξετάστηκε ποτέ σοβαρά, αφού τα μικροπολιτικά παιχνίδια επιτάχυναν τις εξελίξεις. Η απάντηση της κοινοβουλευτικής Αριστεράς και των Αγανακτισμένων ήταν αρνητική εξ’ αρχής, (όχι σε όλα), καμία συζήτηση για το θέμα.

Εξασφαλίστηκε η ψήφος εμπιστοσύνης στον Πρωθυπουργό με την προϋπόθεση ότι θα παραιτηθεί και θα βρεθεί πρόσωπο κοινής αποδοχής το οποίο θα αναλάμβανε να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Τα κόμματα της Αριστεράς δήλωσαν, το ένα μετά το άλλο, ότι δεν θα συμμετέχουν στη συζήτηση πολιτικών αρχηγών, λειτουργώντας ίσως με λογικές «Κυβέρνησης του βουνού» εντός κοινοβουλευτικών πάντα πλαισίων, αδειάζοντας τη γωνιά στους λοιπούς παίκτες. Όσοι συμμετείχαν στις συζητήσεις, φιλτράροντας την όλη διαδικασία με γνώμονα περισσότερο το παραταξιακό συμφέρον και όχι την κρισιμότητα της κατάστασης, έπαιξαν το δικό τους παιχνίδι.

Μετά από ατελείωτες διαπραγματεύσεις, κωμικοτραγικά σκηνικά, με ξένους ρεπόρτερ να παλεύουν να καταλάβουν τι συνέβαινε και σε μια νύχτα, εκεί που νόμιζαν ότι είχαν καταλάβει, οι συσχετισμοί, τα πρόσωπα και οι φήμες που οργίαζαν να φέρνουν τούμπα το σκηνικό, δημοσιογράφους να τραβάνε και να σκίζουν τις ανακοινώσεις στα κάγκελα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, άπειρα έκτακτα δελτία και απευθείας συνδέσεις από όλα τα κανάλια της χώρας και του εξωτερικού, φτάσαμε στο σήμερα. Ένα υπουργικό σχήμα το οποίο το χαρακτηρίζει κανείς όπως νομίζει, με στελέχη από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, έχοντας επί της κεφαλής έναν εγνωσμένης αξίας επιστήμονα, γνώστη της αγοράς και γνωστό και στις αγορές, τον Λουκά Παπαδήμο. Εκεί σταθήκαμε μέχρι την ανακοίνωση του κυβερνητικού σχήματος.

Μετά άρχισαν οι πάντες να φωνάζουν για την υπουργοποίηση των στελεχών του ΛΑΟΣ, το οποίο συνεργάστηκε, παίζοντας κι εκείνο τα παιχνίδια του, με θεατρινισμούς, δραματικές δηλώσεις και αποχωρήσεις σε ένα αρρωστημένο παιχνίδι από όλες τις μεριές, με το αζημίωτο φυσικά. Σε αντίθεση λοιπόν με την «Κυβέρνηση του βουνού» (και βγάζω έξω τον βουλευτή Γρ. Ψαριανό ο οποίος τοποθετήθηκε δημόσια υπέρ μιας προσπάθειας συνεργασίας των κομμάτων που ο ίδιος ο λαός εξέλεξε), μια πιο ακραία φωνή στο Κοινοβούλιο συνεργάστηκε. Η Αριστερά έκατσε απέναντι, έμεινε να κουνάει το δάχτυλο και σήμερα ελπίζω να συνειδητοποιεί ότι εάν οι «φασίστες με χαρτοφυλάκιο» είναι ό,τι χειρότερο μπορούσαν να φανταστούν, αυτό έγινε και με δική τους ευθύνη.

Το να ιδιωτεύει κανείς και, μάλιστα, όταν είμαστε μια ανάσα από την καταστροφή της χώρας, είναι μέγιστη ανευθυνότητα, τόσο απέναντι στον ίδιο που το κάνει, όσο και απέναντι στην κοινωνία. Όταν ιδιωτεύει κανείς όντας εκλεγμένος εκπρόσωπος του λαού, αυτή η συμπεριφορά είναι εγκληματική για τη Δημοκρατία και εξευτελιστική για τον πολίτη που του εμπιστεύτηκε την ψήφο του. Ιδιώτης = Idiot, ο άνθρωπος που δεν συμμετείχε στα κοινά στην Αρχαία Αθήνα. Ελληνική λέξη. Δυστυχώς, εν έτει 2011, «επαναστατική» πρακτική της συμπεριφοράς.

Ας αναλογιστούν οι πολίτες, λοιπόν, τι ψηφίζουν, ποιους επιλέγουν, αν δίνουν ψήφο διαμαρτυρίας στον οποιοδήποτε ότι μια μέρα μπορεί να καταλήξει με υπουργείο ή να πετάξει τη φωνή τους στα σκουπίδια, γυρίζοντας την πλάτη στις διαδικασίες. Η κάλπη είναι, άλλωστε πια, πολύ κοντά.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο aixmi.gr

Αν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε

Αν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε

Απλά μια διαπίστωση. Μετά την ιστορική επίτευξη συνεννόησης μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων, έστω και σε αυτό το επίπεδο και με το πιστόλι στον κρόταφο, όλα δείχνουν πως πάμε σε κυβέρνηση τεχνοκρατών, δηλαδή ανθρώπων οι οποίοι δεν θα αποδοκιμαστούν ή επιδοκιμαστούν στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Ο λαός ψήφισε με άλλα μέτρα και σταθμά προφανώς: κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με Πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου. Θα πάει στις κάλπες με κυβέρνηση που προέκυψε από ανάγκη, με μεγάλο κόστος για τη χώρα, την αξιοπιστία της και την εικόνα της στο εξωτερικό. Επίσης, όλα δείχνουν πως πάμε στις 19 Φεβρουάριου για εκλογές, σε 15 εβδομάδες από τώρα, 104 ημέρες για την ακρίβεια. Θα διανύσουμε, λοιπόν, τη μακρύτερη ίσως προεκλογική περίοδο στη νεότερη ιστορία της χώρας.

Με τις νέες συνθήκες, οι οποίες προκύπτουν απο τη συνεργασία των μεγάλων κομμάτων, το χρονικό διάστημα το οποίο μεσολαβεί και δεδομένης της πυκνότητας των πολιτικών εξελίξεων, είναι υπέρ αρκετό ώστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο πολιτικό σκηνικό μακροπρόθεσμα. Είναι στο χέρι του πολιτικού κόσμου, των ΜΜΕ και των πολιτών με τη συμπεριφορά τους, το μεγάλο αυτό διάστημα, να εξασφαλίσουν τη λειτουργία του κράτους και των θεσμών, ώστε να μην μας ξημερώσει η 20η Φλεβάρη σε χειρότερα χάλια.

Τα πολιτικά κόμματα είναι ώρα να αλλάξουν τρόπο λειτουργίας ώστε να εκφράζουν την εποχή, ο πολίτης πρέπει να γίνει πιο υπεύθυνος απέναντι στην κοινωνία και κατ’ επέκτασιν τον εαυτό του. Δεν θα πρέπει να ξαναψηφίσει επειδή του τάζουν – έχει ο ίδιος την ευθύνη να απομονώσει πια τέτοιες συμπεριφορές. Πρώτα από όλα, πρέπει να συμμετέχει στις διαδικασίες και να μην ξαναφήσει κανέναν να αποφασίσει για εκείνον χωρίς εκείνον -η αποχή σημαίνει ανοχή και λευκή επιταγή. Το προσωπικό συμφέρον πρέπει, ίσως, να μπει λίγο στην άκρη και όλοι να εστιάσουμε στο καλό της Ελλάδας. Τα Μέσα Ενημέρωσης είναι ανάγκη να αλλάξουν κι αυτά μαζί με το πολιτικό σύστημα, με σεβασμό και μεγαλύτερη υπευθυνότητα απέναντι στον πολίτη και τη χώρα.

Πολίτες, Πολιτεία και Μέσα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να πάψουν να βλέπουν τα πάντα από τη γυάλα του προσωπικού συμφέροντος. Ο φετινός χειμώνας θα είναι, ταυτόχρονα, ο πιο παγωμένος οικονομικά αλλά και ο πιο καυτός πολιτικά, από ποτέ.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο aixmi.gr

Άμεση Δημοκρατία και Ρώσικη Ρουλέτα

(Γραμμένο βράδυ Δευτέρας προς πρωί Τρίτης, 1 Νοεμβρίου 2011)

Όπως δημοσιεύτηκε στο aixmi.gr

Δεν έχω καταλήξει, τελικά, η προσφυγή σε Δημοψήφισμα το Γενάρη, είναι χαζή, σατανικό σχέδιο - Colpo Grosso, μπλόφα, πολιτική αυτοκτονία, αποποίηση ευθυνών, ρεβανσισμός έναντι στην ανεύθυνη αντιπολίτευση, ευαισθησία απέναντι στο κοινόν αίσθημα και συνειδητοποίηση της κρισιμότητας της απόφασης; Τι είναι επιτέλους;

Πως φτάσαμε μετά από λιγότερο από βδομάδα, μετά από σκληρές ολονύκτιες διαπραγματεύσεις, πιεσόμετρα, υπογλώσσια, σωτήρες Υπουργούς (Βενιζέλος, “εγώ”), στην προσφυγή του Πρωθυπουργού στο Δημοψήφισμα; Μεταξύ της τελευταίας ημέρας του Οκτωβρίου και της γιορτής του Αγ. Δημητρίου, μεσολάβησε η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου. Παρελάσεις που έγιναν πορείες, αυγά, μπουκέτα, φάσκελα. Αποδέκτης, η πολιτική ηγεσία του τόπου. Ο πρώτος πολίτης της χώρας αποχώρησε από τις εκδηλώσεις, έκανε δηλώσεις σαφώς ταραγμένος. Άλλοι πολίτες έριξαν ξύλο, μέσα στο γενικότερο πνεύμα φορέθηκαν μαύρα περιβραχιόνια από τους μαθητές, γύρισαν κεφάλια αντίθετα από την εξέδρα. Από μαλλί, βάψιμο και μηρούς σε κενή θέα όμως τα ίδια όπως κάθε χρόνο. Τα καλσόν δεν αγανακτούν. Το φάσκελο ξανάγινε επαναστατική πράξη, υπερασπίζεται δε τόσο από το Δήμαρχο, όσο και απ’ τους εκπαιδευτικούς της ΕΛΜΕ. Το σχολείο και η κοινωνία συνεχίζει να διδάσκει τους νέους ακόμη και στις αργίες.

Πολλοί ανεύθυνοι, δημοσιογράφοι και απλοί πολίτες, βγήκαν και παρομοίαζαν, συνέκριναν την Κατοχή, τον πόλεμο την πείνα του ’40-60, το Όχι του Μεταξά και τα πεσμένα κορμιά, νέων άταφων 71 χρόνια μετά με την αγανάκτηση του 2011. Η αγανάκτηση, ένα κίνημα το οποίο τελικά φαίνεται ότι είναι πολύ μακρυά από το άτυπο του μανιφέστο, του Stephane Hessel. Εκείνος μίλησε για  άλλου τύπου διαμαρτυρία, άλλη η ουσία της αγανάκτησης. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, “ο κόσμος είναι απελπισμένος, δεν έχει λεφτά, πεινάει, χάνουμε την Εθνική μας Κυριαρχία, είμαστε προτεκτοράτο των Γερμανών. Εκλογές εδώ και τώρα, η Κυβέρνηση στερείται νομιμοποίησης, να φύγετε, δεν θέλουμε τη νέα σύμβαση, όχι άλλη δόση, δεν πληρώνω. Αν μου κοπούν βέβαια τε λεφτά, θα βγω και θα φωνάξω χειρότερα”. 

Κοινή διαπίστωση, το κλίμα είναι πάρα πολύ άσχημο. Ξεσηκωτικοί λόγοι από ανθρώπους που έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά για να είμαστε ελεύθεροι, με  μια μικρή λεπτομέρεια. Οι περισσότεροι περιορίζονται στο εύκολο. Κριτική σε αυτόν που αποφασίζει. Οι κυβερνώντες ψηφίζουν το νόμο, αυτοί  έχουν την ευθύνη, έτσι λειτουργεί η έμμεση (αντιπροσωπευτική) δημοκρατία, άλλωστε. Ο κόσμος φώναζε ότι είναι προδότες, ότι θα ψηφίσουν πάλι υπό πίεση και κομματική πειθαρχία, η αντιπολίτευση φώναζε για εκλογές λαϊκίζοντας. Ας είμαστε λογικοί, μέσα τους ξέρουν ότι οι δεν τις θέλουν, ποιος θέλει να γίνει κυβέρνηση χωρίς λεφτά, χωρίς προγραμματικές δηλώσεις και άφθονους διορισμούς, σε ένα κράτος το οποίο έχει βαρέσει διάλυση, στην καλύτερη των περιπτώσεων; Ο Πρωθυπουργός έχει ουσιαστικά ταυτίσει την κυβέρνηση του τόπου απ’ το ΠΑΣΟΚ ως μοναδική περίπτωση σωτηρίας της χώρας, μπορεί να έχει παγιδευτεί στην ίδια του τη σκέψη, κάτι δεν βλέπουμε. Βασικό αίτημα των απανταχού αγανακτισμένων αυτής της χώρας, ότι δεν έχουμε Άμεση Δημοκρατία.

Όποιος παρακολούθησε, μπήκε στον κόπο να κατεβεί σε μια πλατεία από κοντά ή με τη βοήθεια της τεχνολογίας έστηνε ψηφιακό αυτί στις συνελεύσεις, μπορεί να επιβεβαιώσει ότι άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν διάλογο, άνθρωποι που απορρίπτουν τη διαφορετική άποψη ως μη υπάρχουσα, δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε τέτοια πλαίσια. Η Δημοκρατία και οι θεσμοί, έχουν εργαλεία, τα οποία όμως προϋποθέτουν εξοικείωση με βασικές έννοιες της Δημοκρατίας. Όταν όμως κανείς σνομπάρει επί πολλά και συναπτά έτη αυτές τοις έννοιες, το κριτήριο του, τα αντανακλαστικά του δεν είναι στο επίπεδο που θα έπρεπε, φτάνει η θέληση να μην είναι αρκετή για τη χρήση των εργαλείων της Δημοκρατίας.

Χτες το βράδυ, ο Πρωθυπουργός ζήτησε να πάει η συμφωνία της 26-27 Οκτωβρίου σε Δημοψήφισμα. Η συμφωνία ότι θέλουμε να συμφωνήσουμε δηλαδή, με ένα 50% το οποίο δεν είναι ακριβώς 50%, δεν είναι παντού 50%, με τις τράπεζες τελικά να συμμετέχουν, χωρίς να είναι ολοκληρωμένο το πλαίσιο της συμφωνίας. Ο Πρωθυπουργός δεν αποφασίζει να ψηφιστεί όλο αυτό στη Βουλή από 180 βουλευτές, δεν διατυπώνει σαφώς το ερώτημα του δημοψηφίσματος, πολιτικοί χώροι αλλά και πολίτες που ζητούσαν φωναχτά τόσο καιρό εκλογές, τώρα δεν θέλουν Δημοψήφισμα, δεν θέλουν εργαλείο της άμεσης Δημοκρατίας, φοβούμενοι ίσως να βάλουν το χέρι τους στη φωτιά να βγάλουν τα ίδια τους τα κάστανα. Φοβούνται τις κοινές αποφάσεις με  άλλους χώρους, φοβούνται φυσικά και το κόστος του Όχι, όσο και την ευθύνη του Ναι. Σε τι; Δεν έχει σημασία, κουβέντα να γίνεται, το μεροκάματο να βγαίνει.

Η κίνηση αυτή, τώρα, μαζί με την ψήφο εμπιστοσύνης αργά την Παρασκευή, μοιάζει σαν να πασχίζει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να πέσει μια ώρα νωρίτερα από τη μία αφού κανείς μπορεί να σκεφτεί ότι αν την ευθύνη την πάρει ο λαός, δεν υπάρχει - εκβιασμός - διακύβευμα - γραμμή στην Κ.Ο. είναι πολύ πιο εύκολο να τον ρίξουν οι βουλευτές του. Από την άλλη, γιατί να φθαρεί μέχρι σήμερα έτσι και να αφήσει τη διαπραγμάτευση, την επιτυχία της συμφωνίας αυτής στον αέρα, άρα και τη χώρα εκτεθειμένη; Παλεύω να καταλάβω, μιλάμε για σενάριο καταστροφής, απόπειρα παγίδευσης του λαού σε μια διαδικασία χωρίς να γνωρίζει το προκείμενο και τις εναλλακτικές; Έξοδος κινδύνου; Αλήθεια, η Μέρκελ και ο Σαρκό τι λένε για όλα αυτά; Θα μας πετάξουν εκτός Ευρώ; Μήπως τελικά όλη αυτή η συζήτηση είναι λίγο ανεύθυνη, πολωτική και απλά αποτελεί καλή αλλά επικίνδυνη ομολογουμένως προσπάθεια αλλαγής της πολιτικής ατζέντας; Κάτι δεν βλέπουμε, κάτι μας ξεφεύγει, λείπουν κομμάτια και δε βγαίνει το παζλ. Και στην τελική, γιατί το Γενάρη και όχι τώρα; Δεν έχουμε τι να ψηφίσουμε ε; Και αν δεν έχουμε και δεν ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε, είμαστε τόσο σίγουροι ότι το Δημοψήφισμα είναι η λύση στα προβλήματα μας, ε;

Απολαμβάνω φυσικά τον απόλυτο πανικό αυτών που ζητούσαν Δημοψήφισμα και τώρα ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν. Αλλά ο Γενάρης είναι σε πολιτικό χρόνο πάρα πολύ μακρυά, ας δούμε σε πρώτη φάση τι θα γίνει στο τέλος της εβδομάδας, αν θα σηκώσει κανείς το περίστροφο που άφησε ο Παπανδρέου πάνω στο τραπέζι. Κι αν το σηκώσει, πού θα το στρέψει κι αν θα υπάρχει σφαίρα στη θαλάμη. Προσπάθειες πόλωσης, Ναι/Όχι σε μη διατυπωμένο ερώτημα, με το νομικό μέρος να είναι ακόμη λίγο στο φλου, χωρίς να ξέρουμε αν θα έχει δεσμευτικό χαρακτήρα, είναι ψωμάκι για τις μάζες και τα μέσα. Επί της ουσίας, αν θα είναι σε επίπεδο ακόμη πιο γενικό, θα αφορά το νόμισμα, καθώς εκεί φαίνεται να παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος στη Βρυξέλλα, με τι ουσιαστικό κόστος για τη χώρα, δεν το συζητά κανείς. Άλλο κεφάλαιο και το εάν θα ενημερωθεί ο κόσμος καθώς οφείλει πριν πάει να ψηφίσει το οτιδήποτε, ή θα πάει σαν το κοπάδι στην κάλπη κάτω από χρωματιστή ομπρέλα να ρίξει το χαρτί που θα του βάλει στο χέρι ο “μπαμπάς” του, ώστε να αποποιηθεί της προσωπικής του ευθύνης φασκελώνοντας τον πάλι σε ένα χρόνο. Το αγαπημένο σπορ της κοινωνίας μας τελευταία δηλαδή. Μόνο που αυτή τη φορά η απόφαση θα έχει βαρύ κόστος, δεν θα διοριστεί κανείς, προγραμματικές δηλώσεις δεν υπάρχουν λεφτά φυσικά και δεν υπάρχουν και το περιβόητο διακύβευμα πλέον θα είναι πολύ κρίσιμο, σε βάθους χρόνου, τόσο Εθνικά, όσο και σε προσωπικό επίπεδο.

Δε θα σας διαβάσω. Αρνούμαι.

"Εθελοτυφλούν όσοι πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν διατρέχει κίνδυνο."

"Ο πρώην Πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης κρούει τον κώδωνα του κινδύνου"

"Η χώρα πάει κατά διαόλου". 

"Καμπανάκι Σημίτη για το ευρώ".

Ότι τι, εξέφρασε χτες άποψη ο Σημίτης και πρέπει να τη διαβάσω ως άλλη νουθεσία σοφού; Μετά Χριστόν προφήτης και δεν είναι μόνος. Χτες συζητούσαμε, αλήθεια πόσο καιρό έχει να μιλήσει η Βάσω Παπανδρέου; Να μου πεις η Βάσω είναι άλλη κατηγορία. Το χώσιμο σε ανύποπτο χρόνο είναι το σπεσιάλ του καταστήματος από την εποχή που ζούσε ο μακαρίτης ο Αντρέας.

Το έκανε και όταν βγήκε το ΠΑΣΟΚ το 2009, πήγε στον Παπακωνσταντίνου και του είπε πάρε μέτρα όσο είναι καιρός και ο άλλος κοίταζε σαν ούφο. Ποια η ένσταση μου σε όλη αυτή την ιστορία; Όλοι αυτοί οι πολιτικοί άνδρες και γυναίκες που σημάδεψαν την πολιτική σκηνή της χώρας από την "αλλαγή του '81" και μετά, ενώ κάποιοι από αυτούς που δεν έχουν αποκτηνωθεί από όλες αυτές τις καρέκλες, τα χαρτοφυλάκια και τα φράγκα ΄διαθέτουν διαύγεια πνεύματος και σκέψης, διορατικότητα και άλλα κάτι τέτοια; Αντί να δρουν ανοιχτά και να προτείνουν λύσεις στα προβλήματα όσο είναι νωρίς, όσο είναι καιρός και ακόμα καλύτερα όταν έχουν οι ίδιοι εξουσία στα χέρια τους, περιμένουν την άμπωτη, να κάτσει η σκόνη, να πάρει άλλος την καυτή πατάτα και να πάνε μετά κουνώντας το δάχτυλο και να πούνε "στα' λεγα εγώ, τα κάνατε σαν τα μούτρα σας".

Δεν δέχομαι τέτοια συμπεριφορά από έναν πρώην Πρωθυπουργό. Να βγαίνει την ύστατη στιγμή να αναγνωρίσει ότι η χώρα πάει κατά διαόλου, από τη στιγμή που όταν ο ίδιος ήταν απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού ήταν μέρος του προβλήματος. Ακόμη και μικροκομματικά συμφέροντα να μην υπάρχουν στη μέση, τέτοιου είδους συμπεριφορές, από τον Σημίτη σήμερα, από τον Καραμανλή αύριο, είναι πολιτικά χυδαίες και προσβάλλουν τον πολίτη και τη μνήμη του.

Γι' αυτό κι εγώ κ. Σημίτη δεν θα σας κάνω τη χάρη.

Δε θα σας διαβάσω. Αρνούμαι.

Πολιτική Ευθύνη. Το ζητούμενο;

"Πώς είναι δυνατό όλοι αυτοί να έχουν ευθύνη κι ο πολιτικός τους προϊστάμενος όχι;"

Αυτή ήταν η ερώτηση που έκανε ο κ. Πόλυς Πολυβίου, πρόεδρος της ερευνητικής επιτροπής για την έκρηξη στο Μαρί, στα μέσα αυτού του καλοκαιριού, στις 11 Ιουλίου. Ο κ. Χρυστόφιας, Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος και βάλλεται πανταχόθεν, δήλωσε "Πώς να έχω πολιτική ευθύνη, αφού δεν γνώριζα. Ουδείς μου μίλησε για την επικινδυνότητα του φορτίου. Δεν μπορεί οι χειρισμοί άλλων να βαρύνουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας." Κατόπιν ο κ. Πολυβίου είπε ότι "δεν μπορεί ο άρχων της πολιτείας να είναι σαν ένας απατημένος σύζυγος, ούτε να λέει ότι έκανε καταμερισμό εργασίας και τα θαλάσσωσαν άλλοι".

Μάλιστα. Υπάρχει ζήτημα στο πως αντιλαμβάνεται καθείς την πολιτική ευθύνη ως έννοια, το διαχωρισμό της κατά κάποιο τρόπο από την ευθύνη που έχει ένας προϊστάμενος σε μια εταιρεία για τους υφιστάμενους και το κατά πόσον κάνουν αυτοί καλά τη δουλειά τους. Στην Κύπρο οι Υπουργοί είναι δυνατόν να μην είναι μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων, όπως ορίζει το Κυπριακό Σύνταγμα. Είναι στο χέρι του Προέδρου της Δημοκρατίας λοιπόν να διορίσει τους "άριστους" για να ασκήσουν την εκτελεστική εξουσία, κάτω από τον έλεγχο του φυσικά.

Ποτέ δεν ήμουν υπέρ της παραίτησης Υπουργών στην Ελλάδα, καθαρά για λόγους "ευθιξίας", κυρίως γιατί πάντα πίστευα ότι έτσι τους δίνεται η ευκαιρία να ξεφύγουν από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται, συχνά έχοντας οι ίδιοι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Η ασυλία ουσιαστικά η οποία τους προσφέρεται στη χώρα μας για σχεδόν οτιδήποτε πράξουν αφού στην πράξη καμία εξεταστική επιτροπή δεν παραπέμπει Υπουργούς στη δικαιοσύνη, γιατί δυστυχώς ακόμα και σήμερα, στην άσχημη κατάσταση ου βρίσκεται η χώρα, ο πολιτικός κόσμος κωφεύει ρίχνοντας ο ΄νας ευθύνες στον άλλον για τα μάτια του κόσμου, αλλά καλύπτοντας πρόσωπα και καταστάσεις όταν φτάσει η ώρα της παραπομπής. 

Σαν ζευγάρι, που απατά ο ένας τον άλλον αλλά επειδή και οι δυο έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, δεν γίνεται ποτέ ουσιαστική συζήτηση για να λυθεί το θέμα αφού κανείς από τους δύο δεν ξέρει ποιος είναι πιο ψηλός (βλέπε κέρατα). Πού να μπλέκεις με δικηγόρους και διαζύγια. Σβήνουν το φως, γυρνάει ο ένας την πλάτη στον άλλο και ξεραίνονται στον ύπνο. Η οικογένεια δεν υπάρχει ουσιαστικά αφού δεν υπάρχει ειλικρίνεια, αλλά τουλάχιστον πληρώνουν ένα νοίκι, μια ΔΕΗ και μια ΕΥΔΑΠ κι αυτό τη σήμερον ημέρα, φτάνει και περισσεύει για δικαιολογία.

Ζητείται λοιπόν πολιτική ευθύνη για το συμβάν στο Μαρί, ο κ. Χρυστόφιας είναι σε πολύ δύσκολη θέση, ο κόσμος είναι έτοιμος να τον κατασπαράξει, οι Υπουργοί παραιτήθηκαν και ησύχασαν, ελπίζω όχι the Greek way, εκεί να είναι λίγο πιο σοβαροί. Ο πολιτικός προϊστάμενος τους, αυτός που τους διόρισε δεν μπορεί να δηλώνει άμοιρος ευθυνών για τις επιλογές του σε επίπεδο προσώπων, αλλά επί του πρακτέου τελικά, ακόμα και σε ένα μικρό κράτος με 11 μόλις Υπουργεία όπως είναι η Κύπρος, δεν είναι και απολύτως εφικτό ο πολιτικός προϊστάμενος να έχει άποψη για όλες τις επί μέρους αποφάσεις των χαρτοφυλακίων, ούτε  είναι δυνατόν να ελέγχει την κάθε μια υπογραφή ξεχωριστά, σε λογικά πάντα πλαίσια και σωστά. Άρα οι Υπουργοί θα πρέπει να βρεθούν ενώπιον των ευθυνών τους και επιτέλους στη χώρα μας, αλλά και στην Κύπρο, να επιλέγεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό αντίστοιχα, κόσμος ο οποίος μπορεί να φέρει εις πέρας τη δουλειά που ορίζει το κάθε χαρτοφυλάκιο, με συνέπεια, υπευθυνότητα και αίσθηση προσωπικής ευθύνης απέναντι στον πολίτη.

Κακά τα ψέμματα, ο κ. Χριστόφιας βρίσκεται σε πάρα πολύ δύσκολη θέση, η κατάσταση πολιτικά είναι ασταθής και η γεωπολιτική συγκυρία για την Κύπρο αρκετά άσχημη. Δεν χρειάζεται πολιτική αστάθεια όταν οι Τούρκοι δηλώνουν καθαρά "άσε τους ορυκτούς υδρογονάνθρακες κάτω γιατί θα σε σβήσω από το χάρτη". Ναι, η Κύπρος δεν είναι μόνη, μόλις τρυπήσει το πρώτο μέτρο το γεωτρύπανο τα πράγματα θα είναι πολύ διαφοορετικά. Από την άλλη κάποιος πρέπει να εξηγησει στις οικογένειες των θυμάτων ποιος φταίει. Ο ίδιος ο κ. Χριστόφιας πάντως δεν φαίνεται να πείθει κανέναν, μιλάει στον τοίχο, έχω την εντύπωση πως ότι επιχειρήματα και να αναπτύξει, ο Κυπριακός λαός έχει αποφασίσει ότι δεν θα τον αφήσει να συνεχίσει να κυβερνά, τουλάχιστον όσο δεν μπαίνει κανείς φυλακή κι όλοι κρύβονται πίσω από γραφεία, κολόνες και τελικά το δάχτυλο τους. 

Το περί δικαίου αίσθημα άλλωστε, είναι πάντα εντονότερο σε δύσκολους καιρούς , στη μαζικότητα της καταστροφής και μάλλον τελικά είναι να μη γίνει το κακό. Όταν δε οι αντιδράσεις φτάνουν σε εθνικό επίπεδο, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα για την εξουσία.  Είτε είναι από ανθρώπινο χέρι, είτε από την ίδια τη φύση. Πρόσφατο παράδειγμα ο Naoto Kan. Η κακή διαχείριση της κρίσεις πρώτα από τη μεριά της εταιρείας και μετά από τη μεριά της ίδιας της Ιαπωνικής κυβέρνησης η οποία δεν κατάφερε να ελέγξει την TEPCO τόσο πριν το συμβάν όσο και κατά τη διαχείριση της κρίσης μετά την καταστροφή. Ο επόμενος που αναλαμβάνει έχει αβαντάζ πάντοτε ότι έχει "καθαρά χέρια", η καταστροφή δεν επήλθε επί των ημερών του οπότε παραλαμβάνει κενή σελίδα.

Αστεία αστεία, από τους 2 παραπάνω, Kan και Χριστόφια, ο Παπανδρέου δείχνει να βγαίνει πιο λάδι και από τους 3, έστω κι αν πέσουν τα αβγάβροχή στη ΔΕΘ και όσο κι αν οι ΠΑΣΠίτες συνεχίσουν να τον κράζουν όπως το Σάββατο το πρωί στα μνημόσυνα του ΠΑΣΟΚ (γενέθλια δεν κάνουμε στους νεκρούς ντε, δεν κάνει).

Επιτυχία, όπως και να το κάνουμε.

3η Σεπτέμβρη Εσωτερικής Καταναλώσεως

Να σε ξανάβρω στους μπαξέδες,
3 του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες,
τα παλικάρια να κερνάς.

Αυτό τραγούδησε η Τρόικα εις PM και Vice PM, Παπανδρέου και Βενιζέλο και μετά έκανε μπραφ κι εξαφανίστηκε, χάθηκε μέσα στη νύχτα. Έγινε η άμαξα κολοκύθα που λένε. Δεν ξέρουμε πραγματικά τι ειπώθηκε και μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ, εκτός αν υπάρξουν σε καμιά πενταετία Wikileaks από το IMF. 

Μετά την grande εντυπωσιακή αποχώρηση λοιπόν των αγοριώνε με τα όμορφα κουστούμια, ζήσαμε το θέατρο του παραλόγου. Ο κ. Βενιζέλος δοκίμασε να ανασκευάσει το κλίμα με μια συνέντευξη τύπου η οποία όχι απλώς δεν έβγαζε κανένα νόημα, αλλά ήταν ένας ύμνος στον Υπερρεαλισμό, δικαιολογημένος δε, αφού χτες, 2 Σεπτεμβρίου θα είχε γενέθλια ο μεγάλος Έλλην Υπερρεαλιστής ποιητής, Ανδρέας Εμπειρίκος. Αφού λοιπόν μάλλον εχθές δεν πείστηκε κανείς κι ο κ. Βενιζέλος προσπαθούσε να ελαφρύνει τη θέση του κάνοντας τα γνωστά καλαμπουράκια με τους οικονομικούς συντάκτες "μα όχι εσείς, από το σταθμό σας μίλησε ο Τάδε, εσάς δεν σας ξεχνώ ποτέ, με είχατε ρωτήσει και τις προηγούμενες 5 φορές, τελευταία ερώτηση, έχουμε δουλειά" και άλλα κάτι τέτοια.

Δεν ξέρω αν η συγκυρία δεν φαίνεται περίεργη σε κανέναν, αν δηλαδή δεν πιστεύει και κανένας άλλος ότι η χρήση ενός ακραίου αλλά υπαρκτού πολιτικού εργαλείου όπως το να τσακωθείς με την Τρόικα και να σε ακούσει η γειτονιά για να μην έρθει ο κυρ. Μανώλης αύριο να σου ζητήσει τα κοινόχρηστα που του χρωστάς. Πιο λιανά, να καθυστερήσει ουσιαστικ΄περαιτέρω διαπραγμάτευση γι την 6η δόση του δανείου, απλά γιατί πάμε σε ΔΕΘ και δε λέει να ανακοινωθούν στη συνένετευξη του Πρωθυπουργού νέα μέτρα. Γιατί ας μη γελιόμαστε. Τα Cumulonimbus έχουν αρχίσει και κρύβουν τον ήλιο.

Δεν βάζω την κλασσική, γιατί μπορώ. Και για τους παρατηρητικούς που αγαπούν να αναγνωρίζουν πρόσωπα από ασπρόμαυρες και sepia φωτογραφίες 37ετίας.

Και μετά από την πετυχημένη εξέλιξη, αιφνίδια ή "στημένη", δεν θα μάθουμε ποτέ, η Παγκόσμια Μέρα μνήμης για ένα αριστερό, δυνατό κείμενο, τη Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη το οποίο μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν έχε καμία σχέση με το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Συνδιάσκεψη και ΔΕΘ κάθε χρόνο με βυθίζουν σε βαθιά μελαγχολία.Κάθε χρόνο περίμενα ότι θα σοβαρευόταν ο πολιτικός κόσμος και θα έπαιρνε το μέλλον του τόπου στα χέρια του με τη δέουσα σοβαρότητα. Φέτος έμεινα να παρακαλάω απλά να πάψουν να ξευτιλίζονται δημοσίως και δη σε celebrations εσωτερικής καταναλώσεως που δεν κάνουν καλό σε κανέναν. 

Αν όμως έχεις μεγαλώσει γενεές ολόκληρες με εξάρτηση και χαρά για τέτοιες διαδικασίες, πρέπει ή να πάρεις απόφαση να τα κόψεις μαχαίρι ή να συνεχίσεις να πετάς σανό και τριφύλλι στα πλήθη. Και σημειωτέον, μιλάει άνθρωπος που δεν κρύβει ότι έχει περάσει από αυτόν τον πάγκο, έμαθε πως δουλεύει η ιστορία και αποφάσισε να ανοίξει την πόρτα και να φύγει γιατί ήθελε να αρχίσει να μοιράζει σφαλιάρες. Χαίρετε. Εορτασμοί για κάτι το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το δρόμο που τραβάει η Ελλάδα και το ΠΑΣΟΚ σήμερα, είναι θλιβεροί και γραφικοί. Κοροϊδεύει ο κόσμος και η νεολαια του κινήματος, σπασμένη σε παραμάγαζα, όπως πάντα δηλαδή, μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας τώρα, tweetάρει και postάρει στο Facebook "ΠΑΣΠ, Ιδέα, Πεθαίνει τελευταία" και τα like σκάνε βροχή.

Πειράζει που προτιμώ να κοιτάξω την πραγματική βροχή και μπόρα που θα φέρουν τα Cumulonimbus του Σεπτέμβρη; Όχι ε; Εντάξει τότε.

Μαύρη γραβάτα και αξιοπρέπεια

Χθες το βράδυ πέθανε ο Λεωνίδας Κύρκος. Γεγονός. Γέμισαν τα ειδησεογραφικά sites με ανακοινώσεις για το θάνατο του, οι περισσότερες μάλιστα επέλεξαν να την τοποθετήσουν κι ως πρώτη είδηση. Ορθώς.

Με τη λάμπα να μην ανάβει, τι να την κάνεις τη γραβάτα;

Βαρύγδουπες δηλώσεις κι όλες copy-paste. Εμβληματική φυσιογνωμία, θεμελιωτής της ανανεωτικής αριστεράς, μεγάλη απώλεια για το δημόσιο βίο κι άλλα τέτοια ξύλινα.Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι πληροφορήθηκε το θάνατο του με συγκίνηση και οδύνη. Οι συγκρίσεις μεταξύ Τσίπρα - Αλαβάνου και του εκλειπόντα, σε επίπεδο πολιτικού λόγου και σε επίπεδο προσωπικής θυσίας για τα πιστεύω του είναι αναπόφευκτες. Η σημερινή ρητορική της "Αριστεράς και της Προόδου" με τον πολιτικό λόγο ο οποίος δεν θεραπεύει τις αγωνίες της σημερινής κοινωνίας από τη μία και η σφοδρή κριτική που είχε δεχτεί ο Λεωνίδας Κύρκος για τη συμμετοχή του Συνασπισμού στην κυβέρνηση Τζανετάκη ακόμα και από τους ίδιους του τους συντρόφους, υπογραμμίζουν την διαχρονική αδυναμία συγκρότησης αξιόπιστης πρότασης. Η Αριστερά φαντάζει κομμάτι ρετρό, κολλημένη, ξεπερασμένη και βολεμένη στο "να φύγετε" ως μόνιμη αντιπρόταση στα κόμματα εξουσίας. Δεν θεραπεύει τα πεοβλήματα της σημερινής κοινωνίας, κοιτάει μόνο μέσα από τα κυάλια της από μακριά, εκ του ασφαλούς κι επαναπαύεται στην στρεβλή της οπτική. Η ποιότητα πολιτικού λόγου πέφτει, τα επιχειρήματα και οι λύσεις δεν υπάρχουν ή δεν είναι ρεαλιστικές και στην ερώτηση αν σας έδιναν αύριο το τιμόνι της χώρας με τα υπάρχοντα προβλήματα και καταστάσεις, τις ημερομηνίες και τος ανάγκες να τρέχουν, απάντηση δεν υπάρχει. Μόνο καραμέλα.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, οι μελό επικήδειοι από τον κόσμο της αριστεράς, ακούγονται στα αφτιά μου ακριβώς όπως το "καλό, αξιοπρεπές το δελτίο της ΝΕΤ, αλλά τα νούμερα στις μετρήσεις άλλα λένε". Γιατί; Γιατί στην πραγματικότητα δεν το παρακολουθούν ούτε όσοι είναι στο control room την ώρα της εκπομπής του. Ούτε καν η παρουσιάστρια, γιατί τα διαβάζει από το autocue.

Καλό ταξίδι λοιπόν στον Λεωνίδα Κύρκο και στους συντρόφους του, της νεότερης κυρίως γενιάς, μαζί με τη μαύρη γραβάτα, ευχή να τιμήσουν την έννοια της αριστεράς αξιοπρεπώς.

The Washington Monument Is Almost Certainly Not Leaning. It's Obama's fault.

Κατάλαβες; Ξύπνησαν και τα παθητικά περιθώρια και θέλουνε σεισμούς. Virginia, Washington D.C., Mw=5.8 κατά USGS. Στο μέτωπο παλαιάς επώθησης. Ξέραμε την ύπαρξη και συμπεριφο΄ρα (πάνω κάτω) της Central Virginia Seismic Zone, τέτοια γεγονότα μας δίνουν πάντα περισσότερα γεγονότα, μας ανοίγουν τα μάτια. 

Δεν είναι καφρίλα, είναι αλήθεια, όταν δε δεν υπάρχει απώλεια ανθρώπινης ζωής, τότε οι σεισμοί σε τέτοιες περιοχές είναι το απόλυτο και τσάμπα εργαλείο. Ναι, καφρίλα, αλλά έτσι είναι. Η Γεωλογική Υπηρεσία του Delaware, το οποίο βρίσκεται λίγο ανατολικότερα της Virginia,  ας πούμε έχει μετρήσει μόλις 69 σεισμούς από το 1871 που άρχισε να λειτουργεί. Το Μ=4.1 σεισμικό γεγονός σημειωτέον ότι είχε προκαλέσει σοβαρές ζημιές στο Wilmington, πόλη άνω των 100.000 κατοίκων σήμερα.

Τι μας υπενθυμίζει ο χθεσινός σεισμός; Ότι καμία περιοχή στον πλανήτη δεν είναι ασεισμική, ότι να κλείνουμε τα αυτιά και τα μάτια μας στον φυσικό κίνδυνο είναι χαζομάρα. Επίσης τα πυρηνικά εργοστάσια ( βλέπε North Anna Nuclear Power Plant στην περίπτωση μας) της δεκαετίας του '70 είναι παντού και δεν έχουμε ή δεν μαθαίνουμε τα ατυχήματα που έχουμε από τύχη. Τα απόβλητα αυτών, που θάβονται, τι διαφυγές μπορεί να έχουμε σε τόσο επιφανειακούς σεισμούς με σχηματισμούς οι οποίοι αποδεδειγμένα παίρνουν μεγάλες επιταχύνσεις σε τέτοια σεισμικά γεγονότα, πως συμπεριφέρονται, άστο καλύτερα.

Χάρτης μακροσεισμικών εντάσεων (προκαταρκτικά αποτελέσματα). Ουσιαστικά δείχνει πόσο αισθητή γίνεται μια σεισμική δόνηση σε κάθε περιοχή (Πηγή: USGS, 2011)

Για το πόσο αμήχανοι και απροετοίμαστοι είναι οι Αμερικάνοι και όπως φάνηκε πολλοί ακόμη λαοί, είναι ενδεικτικό να δει κανείς τη γλώσσα που χρησιμοποιείται στα ανακοινωθέντα. Και στα άρθρα που περιγράφουν τις ζημιές.

Πάρ' τον κάτω (Πηγή: The Atlantic Wire).

Everything appears to be operating just fine (ναι καλά, η μια γεννήτρια δεν δούλεψε αλλά το θάψαμε το θεματάκι), αυτά λέμε πριν τσεκάρουμε καλά καλά, almost certainly,  as far as we know, seems to be ok. Ναι, αυτή η γλώσσα ίσως καθησυχάζει τις μάζες αλλά σπέρνει τον πανικό σε όσους ξέρουν και σε όσους θυμούνται αντίστοιχες ανακοινώσεις από Ιάπωνες, Ουκρανούς κτλ. Δεν λέω ότι δεν θα πάνε όλα καλά, αλλά η υπευθυνότητα δεν έβλαψε κανέναν. Μην ανακοινώνεις αν δεν τσεκάρεις.

Φυσικά και είναι ακόμα μια φυσική καταστροφή στη λάθος στιγμή, μια ανάσα από την έδρα της Αμερικανικής Κυβέρνησης. Οι ζημιές εκτιμώνται (με μοντέλα που υποογίζουν εντάσεις, πληθυσμό κτλ) περίπου στο 1 δις δολλάρια, ναι από το πουθενά, αστεία πράγματα, φοβερό έτσι δεν είναι; Και δεν μιλάμε για τρομερές ζημιές. Στη χασούρα συνυπολογίζεται ακόμα και η αναστάτωση στο πρόγραμμα πτήσεων στα αεροδρόμια κοντά στην επικεντρική περιοχή κτλ.

Αλλά μια είναι η ατάκα της ημέρας. The Washington Monument Is Almost Certainly Not Leaning. Καταπληκτικό. Έπρεπε να στρίψει. Όχι να γύρει, να στρίψει. Κρίμα. Αλλά ότι και να λέμε, μια είναι η επιστημονική αλήθεια.

It's Obama's fault.


Υ.Γ:Για να μην παρεξηγούμεθα, το παραπάνω άρθρο έχει ως επί το πλείστον γραφεί με διάθεση για γέλιο. Δεν κράζουμε. Να τους πήγε. Δεν αντιλέγω. Μάλλον δεν θα ξαναζήσουν οι εκεί κάτοικοι κάτι παρόμοιο.

Δεκαπενταύγουστος. Κατάνυξη (not).

Το είπα και το πρωί. Άλλη μια φορά να διαβάσω ή να ακούσω τη λέξη κατάνυξη σήμερα, θα πάω στην Παναγία την Αλμυρή στο Ηράκλειο της Κρήτης, με τα γόνατα. Όλοι όσοι γράφουν "Με κατάνυξη, λαμπρότητα, μεγαλοπρέπεια και συγκίνηση εορτάσθηκε η Κοίμηση της Θεοτόκου", σε όποιο κανάλι, ειδησεογραφικό portal, εφημερίδα, ραδιόφωνο κι αν ανοίξεις, γιατί το κάνουν; Η λέξη αυτή έχει βρει τη θέση της στα top 5 της ξύλινης γλώσσας που σχετίζονται με τις μεγάλες εορτές της Χριστιανοσύνης. Μετά πέφτει το ρεπορτάζ με τους πολιτικούς και το παπαδαριό. Όταν τελειώσει λοιπόν με το καλό το ρεπορτάζ, η μικρή πιθανότητα που υπήρχε για έναν νέο ή/και σκεπτόμενο άνθρωπο, όχι θρήσκο, να συμμετάσχει σε αυτές τις εκδηλώσεις, μόλις έχει φύγει απ' το παράθυρο, από ψηλό όροφο κατά προτίμηση.

Όλη αυτή η υποκρισία της πολιτικής ηγεσίας να συνεχίζει να φιλάει χέρια παπάδων είτε πιστεύει είτε όχι ώστε να έχει με το μέρος της εκείνο το κομμάτι του εκλογικού σώματος που είτε νηστεύει 40 μέρες το Πάσχα είτε ντύνεται σαν τη λατέρνα και πάει στην εκκλησία ξυπνώντας τα παιδάκια του κατακαλόκαιρο και πηγαίνοντας τα να κοινωνήσουν με το έτσι θέλω, από το κουτάλι που έχει μεταλάβει το μισό χωριό, με βγάζει από τα ρούχα μου. Και ευτυχώς που κάνει ζέστη και δεν θα κρυώσω. 

Η Παναγιά η Βρεφοκρατούσα, Jean Fouquet, 1450.

Ερχόμαστε το λοιπόν πίσω στην πληγή της ημέρας. Η κατάνυξη. Ετυμολογικά, η λέξη προέρχεται από το κατανύττω, ήτοι πληγώνω, σκίζω. Στην πράξη, στα θρησκευτικά κείμενα όμως έχει και άλλη έννοια. Τι σημαίνει λοιπόν; Κατάνυξη είναι η συναίσθηση αμαρτωλότητας, και η μεγάλη λύπη την οποία υποτίθεται πως νοιώθει ο χριστιανός, η οποία και συνεπάγεται διάθεση για μετάνοια. Σε άλλα χωρία ερμηνεύεται ως ταπεινότητα, άλλοτε ως ακηδία (έλλειψη όρεξης για οποιοδήποτε πνευματικό έργο), πνευματική ύπνωση, νάρκωση, ηθική πώρωση. Η κατάνυξη φέρνει λοιπόν τον άνθρωπο  ενώπιον της αμαρτωλής του κατάστασης προϋποθέτοντας την ύπαρξη ταπεινότητος και του να μη ζει κανείς με πολυτέλεια, να μην είναι μαλθακός ηθικά. Τότε η κατάνυξη θα φέρει δάκρυα και διάθεση για μετάνοια.

Μετά από αυτό, νομίζω θα συμφωνήσετε ότι η κατάνυξη ως έννοια δεν απαντάται πραγματικά σε κάνένα ρεπορτάζ, κανένα άρθρο, καμια δήλωση της ηγεσίας του τόπου, πόσο μάλλον στον λόγο των παπάδων οι οποίοι μόλις προχθές έθαψαν νύχτα 6 συνανθρώπους μας σε παράνομο νεκροταφείο για να κλείσουνε καινούρια business στη Γλυφάδα.

Γι' αυτό, από μένα μόνο ευχές στους εορτάζοντες της ημέρας κι όποιος πιστεύει ή και όχι, να τον φωτίσει η Παναγία. Μεγάλη η Χάρη Της.