Έχω απίστευτη οργή μέσα μου. Όταν δεν υπάρχει διάλογος πάντα υπάρχει πρόβλημα. Δεν κατηγορώ μόνο την άλλη πλευρά γι’αυτό. Άλλωστε ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του. Προσωπικά έχω μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Προσπαθώ όμως ακόμη μέσα μου με πολύ κόπο να παλέψω μια κατάσταση, μαζί με όλα όσα μας συμβαίνουν, γι’ αυτό άνοιξα κι αυτό το ιστολόγιο. Για να γράφω τις σκέψεις μου κι αυτή την προσπάθεια. Δεν ζητώ λοιπόν από όλους τους ανθρώπους του κοινωνικού μου περιβάλλοντος να καταλάβουν, πόσο μάλλον του οικογενειακού. Το οικογενειακό περιβάλλον υπάρχει. Δεν το χτίζεις εσύ. Εσύ χτίζεις τη σχέση σου μαζί τους κάθε μέρα. Είναι λοιπόν απόλυτα φυσικό αν δεν προσπαθούν και οι δυο μεριές το ίδιο να επέλθει ρήξη.
Φταίω σε πάρα πολλά πράγματα αλλά προσπαθώ να ξεβαλτώσω μέσα από μια πολ΄δύσκολη κατάσταση. Το τελευταίο διάστημα με όλα αυτά που έχουν συμβεί κατάλαβα ότι έχω πιάσει πάτο. Το βλέπω κάθε μέρα. Μάλλον όμως μόνον εάν πιάσεις πάτο θα μπορέσεις να ξανασηκωθείς. Το να ακούς τέτοιους χαρακτηρισμούς από το στόμα του πατέρα σου για σένα δεν σε τιμά. Πρέπει όμως κι εσύ να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις, αλλιώς η κατάσταση μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει. Επιλέγω τι μοιράζομαι και με ποιους ανθρώπους. Αυτό δεν αρέσει πάντα και είναι λογικό. Δεν μου αρέσει να τσακώνομαι με την οικογένεια μου, μου δώσανε πολλά και τους εκτιμώ γι' αυτό που είναι κι όχι μόνο επειδή μου έχουν προσφέρει ότι μου έχουν προσφέρει και με συντηρούν μέχρι σήμερα. Το να μην ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες που τους έχω θρέψει, δημιουργήσει η ίδια, με πληγώνει βαθύτατα. Ντρέπομαι που δεν έχω μια καλή δουλειά, που δεν έχω περατώσει τις σπουδές μου, που δεν έχω κυνηγήσει τις ευκαιρίες στη ζωή όσο θα έπρεπε. Το τελευταίο διάστημα έμεινα θεατής και είδα ευκαιρίες και καταστάσεις να με προσπερνούν, ανήμπορη να αντιδράσω γιατί βρισκόμουν σε βούρκο, σε τέλμα, στον πάτο.
Φταίω σε πάρα πολλά πράγματα αλλά προσπαθώ να ξεβαλτώσω μέσα από μια πολ΄δύσκολη κατάσταση. Το τελευταίο διάστημα με όλα αυτά που έχουν συμβεί κατάλαβα ότι έχω πιάσει πάτο. Το βλέπω κάθε μέρα. Μάλλον όμως μόνον εάν πιάσεις πάτο θα μπορέσεις να ξανασηκωθείς. Το να ακούς τέτοιους χαρακτηρισμούς από το στόμα του πατέρα σου για σένα δεν σε τιμά. Πρέπει όμως κι εσύ να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις, αλλιώς η κατάσταση μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει. Επιλέγω τι μοιράζομαι και με ποιους ανθρώπους. Αυτό δεν αρέσει πάντα και είναι λογικό. Δεν μου αρέσει να τσακώνομαι με την οικογένεια μου, μου δώσανε πολλά και τους εκτιμώ γι' αυτό που είναι κι όχι μόνο επειδή μου έχουν προσφέρει ότι μου έχουν προσφέρει και με συντηρούν μέχρι σήμερα. Το να μην ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες που τους έχω θρέψει, δημιουργήσει η ίδια, με πληγώνει βαθύτατα. Ντρέπομαι που δεν έχω μια καλή δουλειά, που δεν έχω περατώσει τις σπουδές μου, που δεν έχω κυνηγήσει τις ευκαιρίες στη ζωή όσο θα έπρεπε. Το τελευταίο διάστημα έμεινα θεατής και είδα ευκαιρίες και καταστάσεις να με προσπερνούν, ανήμπορη να αντιδράσω γιατί βρισκόμουν σε βούρκο, σε τέλμα, στον πάτο.
Αποφασίζω τα πράγματα να μην είναι έτσι. Επιλογή. Για μένα, όχι για εκείνους. Όχι γιατί ντρέπομαι που δεν έκανα όλα όσα θα έπρεπε. επιλογή μάλλον και αυτό που τότε έμοιαζε μονόδρομος, μη επιλογή. Πιάνεις πάτο. Το ζήτημα είναι αν θα ξανασηκωθείς. Για σένα όμως. Όχι επειδή τα λόγια του πατέρα σου ακούγονται σουβλιές στον εγκέφαλο. Πλάνο και βήματα μπροστά. Όχι άλλο πάτο. Το ζητώ, το ψάχνω, όχι άλλο πάτο. Φτάνει πια να το βρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου