Ματιά στην Ιαπωνική τάφρο - Μεγ. Παρασκευή - Σάββατο.

Ξέρω, πέρασαν τόσες μέρες και δεν έχω γράψει ένα post. Γιατί; Γιατί όταν ένα θέμα φεύγει από πρωτοσέλιδο, από πρώτη είδηση στις ειδήσεις των 8, από το μονόλεπτο ενημέρωσης του ραδιοφώνου στις και μισή, δεν πάει να πει ότι δεν υπάρχει. Ούτε ότι όλη η καταστροφή εστιάζεται στο ατύχημα του Fukushima Daiichi Nuclear Power Plant.

Κάπως έτσι ξεκινούσε το post που άρχισα να γράφω στις 7 Απριλίου και δεν τελείωσα γιατί δεν πρόλαβα. Από τις 11 Μαρτίου 2011 έχουν περάσει 42 μέρες, πάνω από 1000 μετασεισμοί σεβαστού μεγέθους, 4 πάνω από Μw=7, κοντεύει να φύγει η μεγάλη εβδομάδα, ο ήλιος λάμπει και μόλις φούρνισα μια νηστίσιμη σπανακοπρασόπιτα, from scratch. Yeah. To mac έχει λίγο αλεύρι επάνω, η κουζίνα είναι ελαφρώς μπουρδέλο, το σπίτι άδειο από επιλογή, και τώρα θα καπνίσω κι ένα τσιγάρο. Έτσι. Θα βγω να γράψω και το υπόλοιπο post στο μπαλκόνι. Με γυαλί ηλίου και αλευρωμένη πυτζάμα, έτσι γιατί μπορώ.

Ωραία η πίτα τελικά. Ακόμη καλύτερη όμως η εκπομπή που ακούω τώρα στο ραδιόφωνο. Τόσο καλή που δεν χρειάζεται εκκλησία μετά από αυτό για να πέσεις σε περισυλλογή και κατάνυξη. Έτσι κι αλλιώς επιτάφιος θρήνος στην Καισαριανή, δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από άπειρο κόσμο που κοιτάει τι φοράς, με ποιον ήρθες... Τέλος πάντων, δεν πιστεύω γενικώς, αλλά η έννοια της ανάστασης η οποία προϋποθέτει θάνατο, με γοητεύει γιατί είναι ελπιδοφόρα, γιατί σου δίνει παραθυράκι στον θάνατο. Τις λοιπές πασχαλινές μαλακίες δεν τις αντέχω, άσε που σε μια εποχή αφθονίας, παρά την κρίση, τελικά δεν έχει νόημα και τόσο φαΐ. 


Αλλά λέγαμε για την Ιαπωνία. Α ναι. Σωστά. Έπρεπε να περάσουν 42 μέρες, για να πιάσει το μυαλό μου όλη την έκταση του πράγματος, τα κοιτάξαμε όλα, σεισμό - μετασεισμική ακολουθία, εντάσεις, συνοδά φαινόμενα, ύψος tsunami στην ακτή, μέγιστο ύψος μέσα, προέλαση στην ξηρά και συνθήκες. Νεκρούς, καταστροφές στις υποδομές, Na-Tech ατυχήματα, επιπτώσεις από όλα αυτά, δεν τελειώνει ο κατάλογος. Και καπάκι το Na-Tech στο Daiichi. Και αναρωτιέσαι τι θα γίνει τόσος κόσμος, όσο γράφαμε τα papers πόσοι άνθρωποι κοιμούνται σε γυμναστήρια, σκηνές, περιφραγμένα σπιτάκια με χαρτόκουτα, πόσοι ηλικιωμένοι ουσιαστικά καταδίκασαν τον εαυτό τους σε θάνατο αφού δεν εγκατέλειψαν τις κατοικίες τους.


Είναι της μοίρας αυτού του post να κατακερματιστεί, Σάββατο μεσημέρι πια, η θεματολογία η ίδια, περιμένοντας την ανάσταση. Της Τανίνας, γιατί η άλλη θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Και τι δεν θα' δινα. Με ορθόδοξους ύμνους και Pergolesi, την φίλη Ιωάννα διαδικτυακώς σε ανοιχτή γραμμή κι όλα στο κεφάλι αχταρμά, να προσπαθούν να μουν σε τάξη.


Ξαναγυρνάμε στα πυρηνικά. Το πόσο ανεύθυνα χειρίστηκε μια φαινομενικά τόσο έτοιμη και τόσο εκπαιδευμένη χώρα, δεν το χωράει το μυαλό μου. Από το προκαταστροφικο στάδιο ακόμα. Αφήνεις πυρηνικά εργοστάσια του '70 ανοιχτά, δίπλα στον ωκεανό, κάτω από τον Νομό με τη μεγαλύτερη πιθανότητα εκδήλωσης σεισμού και ενώ ο αντισεισμικός κανονισμός σου έχει αλλάξει και οι αντιδραστήρες χρειάζονται ενίσχυση. Και μετά που οι επιταχύνσεις είναι 20-25% πάνω από τις επιταχύνσεις σχεδιασμού να ψάχνουμε αν έσπασε. Ε και βέβαια έσπασε καλή μου. Γενικώς. Απογοητεύτηκα. Ενώ είχαν την υποδομή και έσωσαν άπειρο κόσμο με το early warning και τις κατασκευές, τα πυρηνικά από την αρχή φάνηκε ότι εχάθη το παιχνίδι. Χάλια μαύρα. 


Δεν πρέπει να σχεδιάζω να πάω κάπου για σπουδές. Έχει καταντήσει ανέκδοτο. Σεισμός, tsunami, nukes, IMF οσονούπω στην Αμερική, αν πω ότι θα κάτσω εδώ θα χρεωκοπήσουμε κανονικάουα και με τον νόμο.


Τι να πω. Καλή ανάσταση, όπως τη νιώθει ο καθένας. Ελπίζω να βουτήξατε όλοι έστω και λίγο τις ψυχούλες σας στο σιρόπι της περισυλλογής και της ατμόσφαιρας που πραγματικά προσφέρουν οι ημέρες, όχι στα Kinder αυγά και τις λαμπάδες Ντόρα. Για να έχει νόημα το μετά. Ναι; 
Άντε.