(Γραμμένο βράδυ Δευτέρας προς πρωί Τρίτης, 1 Νοεμβρίου 2011)
Όπως δημοσιεύτηκε στο aixmi.gr
Δεν έχω καταλήξει, τελικά, η προσφυγή σε Δημοψήφισμα το Γενάρη, είναι χαζή, σατανικό σχέδιο - Colpo Grosso, μπλόφα, πολιτική αυτοκτονία, αποποίηση ευθυνών, ρεβανσισμός έναντι στην ανεύθυνη αντιπολίτευση, ευαισθησία απέναντι στο κοινόν αίσθημα και συνειδητοποίηση της κρισιμότητας της απόφασης; Τι είναι επιτέλους;
Πως φτάσαμε μετά από λιγότερο από βδομάδα, μετά από σκληρές ολονύκτιες διαπραγματεύσεις, πιεσόμετρα, υπογλώσσια, σωτήρες Υπουργούς (Βενιζέλος, “εγώ”), στην προσφυγή του Πρωθυπουργού στο Δημοψήφισμα; Μεταξύ της τελευταίας ημέρας του Οκτωβρίου και της γιορτής του Αγ. Δημητρίου, μεσολάβησε η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου. Παρελάσεις που έγιναν πορείες, αυγά, μπουκέτα, φάσκελα. Αποδέκτης, η πολιτική ηγεσία του τόπου. Ο πρώτος πολίτης της χώρας αποχώρησε από τις εκδηλώσεις, έκανε δηλώσεις σαφώς ταραγμένος. Άλλοι πολίτες έριξαν ξύλο, μέσα στο γενικότερο πνεύμα φορέθηκαν μαύρα περιβραχιόνια από τους μαθητές, γύρισαν κεφάλια αντίθετα από την εξέδρα. Από μαλλί, βάψιμο και μηρούς σε κενή θέα όμως τα ίδια όπως κάθε χρόνο. Τα καλσόν δεν αγανακτούν. Το φάσκελο ξανάγινε επαναστατική πράξη, υπερασπίζεται δε τόσο από το Δήμαρχο, όσο και απ’ τους εκπαιδευτικούς της ΕΛΜΕ. Το σχολείο και η κοινωνία συνεχίζει να διδάσκει τους νέους ακόμη και στις αργίες.
Πολλοί ανεύθυνοι, δημοσιογράφοι και απλοί πολίτες, βγήκαν και παρομοίαζαν, συνέκριναν την Κατοχή, τον πόλεμο την πείνα του ’40-60, το Όχι του Μεταξά και τα πεσμένα κορμιά, νέων άταφων 71 χρόνια μετά με την αγανάκτηση του 2011. Η αγανάκτηση, ένα κίνημα το οποίο τελικά φαίνεται ότι είναι πολύ μακρυά από το άτυπο του μανιφέστο, του Stephane Hessel. Εκείνος μίλησε για άλλου τύπου διαμαρτυρία, άλλη η ουσία της αγανάκτησης. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, “ο κόσμος είναι απελπισμένος, δεν έχει λεφτά, πεινάει, χάνουμε την Εθνική μας Κυριαρχία, είμαστε προτεκτοράτο των Γερμανών. Εκλογές εδώ και τώρα, η Κυβέρνηση στερείται νομιμοποίησης, να φύγετε, δεν θέλουμε τη νέα σύμβαση, όχι άλλη δόση, δεν πληρώνω. Αν μου κοπούν βέβαια τε λεφτά, θα βγω και θα φωνάξω χειρότερα”.
Κοινή διαπίστωση, το κλίμα είναι πάρα πολύ άσχημο. Ξεσηκωτικοί λόγοι από ανθρώπους που έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά για να είμαστε ελεύθεροι, με μια μικρή λεπτομέρεια. Οι περισσότεροι περιορίζονται στο εύκολο. Κριτική σε αυτόν που αποφασίζει. Οι κυβερνώντες ψηφίζουν το νόμο, αυτοί έχουν την ευθύνη, έτσι λειτουργεί η έμμεση (αντιπροσωπευτική) δημοκρατία, άλλωστε. Ο κόσμος φώναζε ότι είναι προδότες, ότι θα ψηφίσουν πάλι υπό πίεση και κομματική πειθαρχία, η αντιπολίτευση φώναζε για εκλογές λαϊκίζοντας. Ας είμαστε λογικοί, μέσα τους ξέρουν ότι οι δεν τις θέλουν, ποιος θέλει να γίνει κυβέρνηση χωρίς λεφτά, χωρίς προγραμματικές δηλώσεις και άφθονους διορισμούς, σε ένα κράτος το οποίο έχει βαρέσει διάλυση, στην καλύτερη των περιπτώσεων; Ο Πρωθυπουργός έχει ουσιαστικά ταυτίσει την κυβέρνηση του τόπου απ’ το ΠΑΣΟΚ ως μοναδική περίπτωση σωτηρίας της χώρας, μπορεί να έχει παγιδευτεί στην ίδια του τη σκέψη, κάτι δεν βλέπουμε. Βασικό αίτημα των απανταχού αγανακτισμένων αυτής της χώρας, ότι δεν έχουμε Άμεση Δημοκρατία.
Όποιος παρακολούθησε, μπήκε στον κόπο να κατεβεί σε μια πλατεία από κοντά ή με τη βοήθεια της τεχνολογίας έστηνε ψηφιακό αυτί στις συνελεύσεις, μπορεί να επιβεβαιώσει ότι άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν διάλογο, άνθρωποι που απορρίπτουν τη διαφορετική άποψη ως μη υπάρχουσα, δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε τέτοια πλαίσια. Η Δημοκρατία και οι θεσμοί, έχουν εργαλεία, τα οποία όμως προϋποθέτουν εξοικείωση με βασικές έννοιες της Δημοκρατίας. Όταν όμως κανείς σνομπάρει επί πολλά και συναπτά έτη αυτές τοις έννοιες, το κριτήριο του, τα αντανακλαστικά του δεν είναι στο επίπεδο που θα έπρεπε, φτάνει η θέληση να μην είναι αρκετή για τη χρήση των εργαλείων της Δημοκρατίας.
Χτες το βράδυ, ο Πρωθυπουργός ζήτησε να πάει η συμφωνία της 26-27 Οκτωβρίου σε Δημοψήφισμα. Η συμφωνία ότι θέλουμε να συμφωνήσουμε δηλαδή, με ένα 50% το οποίο δεν είναι ακριβώς 50%, δεν είναι παντού 50%, με τις τράπεζες τελικά να συμμετέχουν, χωρίς να είναι ολοκληρωμένο το πλαίσιο της συμφωνίας. Ο Πρωθυπουργός δεν αποφασίζει να ψηφιστεί όλο αυτό στη Βουλή από 180 βουλευτές, δεν διατυπώνει σαφώς το ερώτημα του δημοψηφίσματος, πολιτικοί χώροι αλλά και πολίτες που ζητούσαν φωναχτά τόσο καιρό εκλογές, τώρα δεν θέλουν Δημοψήφισμα, δεν θέλουν εργαλείο της άμεσης Δημοκρατίας, φοβούμενοι ίσως να βάλουν το χέρι τους στη φωτιά να βγάλουν τα ίδια τους τα κάστανα. Φοβούνται τις κοινές αποφάσεις με άλλους χώρους, φοβούνται φυσικά και το κόστος του Όχι, όσο και την ευθύνη του Ναι. Σε τι; Δεν έχει σημασία, κουβέντα να γίνεται, το μεροκάματο να βγαίνει.
Η κίνηση αυτή, τώρα, μαζί με την ψήφο εμπιστοσύνης αργά την Παρασκευή, μοιάζει σαν να πασχίζει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να πέσει μια ώρα νωρίτερα από τη μία αφού κανείς μπορεί να σκεφτεί ότι αν την ευθύνη την πάρει ο λαός, δεν υπάρχει - εκβιασμός - διακύβευμα - γραμμή στην Κ.Ο. είναι πολύ πιο εύκολο να τον ρίξουν οι βουλευτές του. Από την άλλη, γιατί να φθαρεί μέχρι σήμερα έτσι και να αφήσει τη διαπραγμάτευση, την επιτυχία της συμφωνίας αυτής στον αέρα, άρα και τη χώρα εκτεθειμένη; Παλεύω να καταλάβω, μιλάμε για σενάριο καταστροφής, απόπειρα παγίδευσης του λαού σε μια διαδικασία χωρίς να γνωρίζει το προκείμενο και τις εναλλακτικές; Έξοδος κινδύνου; Αλήθεια, η Μέρκελ και ο Σαρκό τι λένε για όλα αυτά; Θα μας πετάξουν εκτός Ευρώ; Μήπως τελικά όλη αυτή η συζήτηση είναι λίγο ανεύθυνη, πολωτική και απλά αποτελεί καλή αλλά επικίνδυνη ομολογουμένως προσπάθεια αλλαγής της πολιτικής ατζέντας; Κάτι δεν βλέπουμε, κάτι μας ξεφεύγει, λείπουν κομμάτια και δε βγαίνει το παζλ. Και στην τελική, γιατί το Γενάρη και όχι τώρα; Δεν έχουμε τι να ψηφίσουμε ε; Και αν δεν έχουμε και δεν ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε, είμαστε τόσο σίγουροι ότι το Δημοψήφισμα είναι η λύση στα προβλήματα μας, ε;
Απολαμβάνω φυσικά τον απόλυτο πανικό αυτών που ζητούσαν Δημοψήφισμα και τώρα ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν. Αλλά ο Γενάρης είναι σε πολιτικό χρόνο πάρα πολύ μακρυά, ας δούμε σε πρώτη φάση τι θα γίνει στο τέλος της εβδομάδας, αν θα σηκώσει κανείς το περίστροφο που άφησε ο Παπανδρέου πάνω στο τραπέζι. Κι αν το σηκώσει, πού θα το στρέψει κι αν θα υπάρχει σφαίρα στη θαλάμη. Προσπάθειες πόλωσης, Ναι/Όχι σε μη διατυπωμένο ερώτημα, με το νομικό μέρος να είναι ακόμη λίγο στο φλου, χωρίς να ξέρουμε αν θα έχει δεσμευτικό χαρακτήρα, είναι ψωμάκι για τις μάζες και τα μέσα. Επί της ουσίας, αν θα είναι σε επίπεδο ακόμη πιο γενικό, θα αφορά το νόμισμα, καθώς εκεί φαίνεται να παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος στη Βρυξέλλα, με τι ουσιαστικό κόστος για τη χώρα, δεν το συζητά κανείς. Άλλο κεφάλαιο και το εάν θα ενημερωθεί ο κόσμος καθώς οφείλει πριν πάει να ψηφίσει το οτιδήποτε, ή θα πάει σαν το κοπάδι στην κάλπη κάτω από χρωματιστή ομπρέλα να ρίξει το χαρτί που θα του βάλει στο χέρι ο “μπαμπάς” του, ώστε να αποποιηθεί της προσωπικής του ευθύνης φασκελώνοντας τον πάλι σε ένα χρόνο. Το αγαπημένο σπορ της κοινωνίας μας τελευταία δηλαδή. Μόνο που αυτή τη φορά η απόφαση θα έχει βαρύ κόστος, δεν θα διοριστεί κανείς, προγραμματικές δηλώσεις δεν υπάρχουν λεφτά φυσικά και δεν υπάρχουν και το περιβόητο διακύβευμα πλέον θα είναι πολύ κρίσιμο, σε βάθους χρόνου, τόσο Εθνικά, όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Όπως δημοσιεύτηκε στο aixmi.gr
Δεν έχω καταλήξει, τελικά, η προσφυγή σε Δημοψήφισμα το Γενάρη, είναι χαζή, σατανικό σχέδιο - Colpo Grosso, μπλόφα, πολιτική αυτοκτονία, αποποίηση ευθυνών, ρεβανσισμός έναντι στην ανεύθυνη αντιπολίτευση, ευαισθησία απέναντι στο κοινόν αίσθημα και συνειδητοποίηση της κρισιμότητας της απόφασης; Τι είναι επιτέλους;
Πως φτάσαμε μετά από λιγότερο από βδομάδα, μετά από σκληρές ολονύκτιες διαπραγματεύσεις, πιεσόμετρα, υπογλώσσια, σωτήρες Υπουργούς (Βενιζέλος, “εγώ”), στην προσφυγή του Πρωθυπουργού στο Δημοψήφισμα; Μεταξύ της τελευταίας ημέρας του Οκτωβρίου και της γιορτής του Αγ. Δημητρίου, μεσολάβησε η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου. Παρελάσεις που έγιναν πορείες, αυγά, μπουκέτα, φάσκελα. Αποδέκτης, η πολιτική ηγεσία του τόπου. Ο πρώτος πολίτης της χώρας αποχώρησε από τις εκδηλώσεις, έκανε δηλώσεις σαφώς ταραγμένος. Άλλοι πολίτες έριξαν ξύλο, μέσα στο γενικότερο πνεύμα φορέθηκαν μαύρα περιβραχιόνια από τους μαθητές, γύρισαν κεφάλια αντίθετα από την εξέδρα. Από μαλλί, βάψιμο και μηρούς σε κενή θέα όμως τα ίδια όπως κάθε χρόνο. Τα καλσόν δεν αγανακτούν. Το φάσκελο ξανάγινε επαναστατική πράξη, υπερασπίζεται δε τόσο από το Δήμαρχο, όσο και απ’ τους εκπαιδευτικούς της ΕΛΜΕ. Το σχολείο και η κοινωνία συνεχίζει να διδάσκει τους νέους ακόμη και στις αργίες.
Πολλοί ανεύθυνοι, δημοσιογράφοι και απλοί πολίτες, βγήκαν και παρομοίαζαν, συνέκριναν την Κατοχή, τον πόλεμο την πείνα του ’40-60, το Όχι του Μεταξά και τα πεσμένα κορμιά, νέων άταφων 71 χρόνια μετά με την αγανάκτηση του 2011. Η αγανάκτηση, ένα κίνημα το οποίο τελικά φαίνεται ότι είναι πολύ μακρυά από το άτυπο του μανιφέστο, του Stephane Hessel. Εκείνος μίλησε για άλλου τύπου διαμαρτυρία, άλλη η ουσία της αγανάκτησης. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, “ο κόσμος είναι απελπισμένος, δεν έχει λεφτά, πεινάει, χάνουμε την Εθνική μας Κυριαρχία, είμαστε προτεκτοράτο των Γερμανών. Εκλογές εδώ και τώρα, η Κυβέρνηση στερείται νομιμοποίησης, να φύγετε, δεν θέλουμε τη νέα σύμβαση, όχι άλλη δόση, δεν πληρώνω. Αν μου κοπούν βέβαια τε λεφτά, θα βγω και θα φωνάξω χειρότερα”.
Κοινή διαπίστωση, το κλίμα είναι πάρα πολύ άσχημο. Ξεσηκωτικοί λόγοι από ανθρώπους που έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά για να είμαστε ελεύθεροι, με μια μικρή λεπτομέρεια. Οι περισσότεροι περιορίζονται στο εύκολο. Κριτική σε αυτόν που αποφασίζει. Οι κυβερνώντες ψηφίζουν το νόμο, αυτοί έχουν την ευθύνη, έτσι λειτουργεί η έμμεση (αντιπροσωπευτική) δημοκρατία, άλλωστε. Ο κόσμος φώναζε ότι είναι προδότες, ότι θα ψηφίσουν πάλι υπό πίεση και κομματική πειθαρχία, η αντιπολίτευση φώναζε για εκλογές λαϊκίζοντας. Ας είμαστε λογικοί, μέσα τους ξέρουν ότι οι δεν τις θέλουν, ποιος θέλει να γίνει κυβέρνηση χωρίς λεφτά, χωρίς προγραμματικές δηλώσεις και άφθονους διορισμούς, σε ένα κράτος το οποίο έχει βαρέσει διάλυση, στην καλύτερη των περιπτώσεων; Ο Πρωθυπουργός έχει ουσιαστικά ταυτίσει την κυβέρνηση του τόπου απ’ το ΠΑΣΟΚ ως μοναδική περίπτωση σωτηρίας της χώρας, μπορεί να έχει παγιδευτεί στην ίδια του τη σκέψη, κάτι δεν βλέπουμε. Βασικό αίτημα των απανταχού αγανακτισμένων αυτής της χώρας, ότι δεν έχουμε Άμεση Δημοκρατία.
Όποιος παρακολούθησε, μπήκε στον κόπο να κατεβεί σε μια πλατεία από κοντά ή με τη βοήθεια της τεχνολογίας έστηνε ψηφιακό αυτί στις συνελεύσεις, μπορεί να επιβεβαιώσει ότι άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν διάλογο, άνθρωποι που απορρίπτουν τη διαφορετική άποψη ως μη υπάρχουσα, δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε τέτοια πλαίσια. Η Δημοκρατία και οι θεσμοί, έχουν εργαλεία, τα οποία όμως προϋποθέτουν εξοικείωση με βασικές έννοιες της Δημοκρατίας. Όταν όμως κανείς σνομπάρει επί πολλά και συναπτά έτη αυτές τοις έννοιες, το κριτήριο του, τα αντανακλαστικά του δεν είναι στο επίπεδο που θα έπρεπε, φτάνει η θέληση να μην είναι αρκετή για τη χρήση των εργαλείων της Δημοκρατίας.
Χτες το βράδυ, ο Πρωθυπουργός ζήτησε να πάει η συμφωνία της 26-27 Οκτωβρίου σε Δημοψήφισμα. Η συμφωνία ότι θέλουμε να συμφωνήσουμε δηλαδή, με ένα 50% το οποίο δεν είναι ακριβώς 50%, δεν είναι παντού 50%, με τις τράπεζες τελικά να συμμετέχουν, χωρίς να είναι ολοκληρωμένο το πλαίσιο της συμφωνίας. Ο Πρωθυπουργός δεν αποφασίζει να ψηφιστεί όλο αυτό στη Βουλή από 180 βουλευτές, δεν διατυπώνει σαφώς το ερώτημα του δημοψηφίσματος, πολιτικοί χώροι αλλά και πολίτες που ζητούσαν φωναχτά τόσο καιρό εκλογές, τώρα δεν θέλουν Δημοψήφισμα, δεν θέλουν εργαλείο της άμεσης Δημοκρατίας, φοβούμενοι ίσως να βάλουν το χέρι τους στη φωτιά να βγάλουν τα ίδια τους τα κάστανα. Φοβούνται τις κοινές αποφάσεις με άλλους χώρους, φοβούνται φυσικά και το κόστος του Όχι, όσο και την ευθύνη του Ναι. Σε τι; Δεν έχει σημασία, κουβέντα να γίνεται, το μεροκάματο να βγαίνει.
Η κίνηση αυτή, τώρα, μαζί με την ψήφο εμπιστοσύνης αργά την Παρασκευή, μοιάζει σαν να πασχίζει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να πέσει μια ώρα νωρίτερα από τη μία αφού κανείς μπορεί να σκεφτεί ότι αν την ευθύνη την πάρει ο λαός, δεν υπάρχει - εκβιασμός - διακύβευμα - γραμμή στην Κ.Ο. είναι πολύ πιο εύκολο να τον ρίξουν οι βουλευτές του. Από την άλλη, γιατί να φθαρεί μέχρι σήμερα έτσι και να αφήσει τη διαπραγμάτευση, την επιτυχία της συμφωνίας αυτής στον αέρα, άρα και τη χώρα εκτεθειμένη; Παλεύω να καταλάβω, μιλάμε για σενάριο καταστροφής, απόπειρα παγίδευσης του λαού σε μια διαδικασία χωρίς να γνωρίζει το προκείμενο και τις εναλλακτικές; Έξοδος κινδύνου; Αλήθεια, η Μέρκελ και ο Σαρκό τι λένε για όλα αυτά; Θα μας πετάξουν εκτός Ευρώ; Μήπως τελικά όλη αυτή η συζήτηση είναι λίγο ανεύθυνη, πολωτική και απλά αποτελεί καλή αλλά επικίνδυνη ομολογουμένως προσπάθεια αλλαγής της πολιτικής ατζέντας; Κάτι δεν βλέπουμε, κάτι μας ξεφεύγει, λείπουν κομμάτια και δε βγαίνει το παζλ. Και στην τελική, γιατί το Γενάρη και όχι τώρα; Δεν έχουμε τι να ψηφίσουμε ε; Και αν δεν έχουμε και δεν ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε, είμαστε τόσο σίγουροι ότι το Δημοψήφισμα είναι η λύση στα προβλήματα μας, ε;
Απολαμβάνω φυσικά τον απόλυτο πανικό αυτών που ζητούσαν Δημοψήφισμα και τώρα ψάχνουν τρύπα να κρυφτούν. Αλλά ο Γενάρης είναι σε πολιτικό χρόνο πάρα πολύ μακρυά, ας δούμε σε πρώτη φάση τι θα γίνει στο τέλος της εβδομάδας, αν θα σηκώσει κανείς το περίστροφο που άφησε ο Παπανδρέου πάνω στο τραπέζι. Κι αν το σηκώσει, πού θα το στρέψει κι αν θα υπάρχει σφαίρα στη θαλάμη. Προσπάθειες πόλωσης, Ναι/Όχι σε μη διατυπωμένο ερώτημα, με το νομικό μέρος να είναι ακόμη λίγο στο φλου, χωρίς να ξέρουμε αν θα έχει δεσμευτικό χαρακτήρα, είναι ψωμάκι για τις μάζες και τα μέσα. Επί της ουσίας, αν θα είναι σε επίπεδο ακόμη πιο γενικό, θα αφορά το νόμισμα, καθώς εκεί φαίνεται να παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος στη Βρυξέλλα, με τι ουσιαστικό κόστος για τη χώρα, δεν το συζητά κανείς. Άλλο κεφάλαιο και το εάν θα ενημερωθεί ο κόσμος καθώς οφείλει πριν πάει να ψηφίσει το οτιδήποτε, ή θα πάει σαν το κοπάδι στην κάλπη κάτω από χρωματιστή ομπρέλα να ρίξει το χαρτί που θα του βάλει στο χέρι ο “μπαμπάς” του, ώστε να αποποιηθεί της προσωπικής του ευθύνης φασκελώνοντας τον πάλι σε ένα χρόνο. Το αγαπημένο σπορ της κοινωνίας μας τελευταία δηλαδή. Μόνο που αυτή τη φορά η απόφαση θα έχει βαρύ κόστος, δεν θα διοριστεί κανείς, προγραμματικές δηλώσεις δεν υπάρχουν λεφτά φυσικά και δεν υπάρχουν και το περιβόητο διακύβευμα πλέον θα είναι πολύ κρίσιμο, σε βάθους χρόνου, τόσο Εθνικά, όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου