Ομολογώ ότι μπήκα κι εγώ στο τριπάκι που γράφει ο τίτλος. Μας φαίνεται παράξενο και πλήγμα στη Δημοκρατία, το γεγονός ότι μέλη του ΛΑΟΣ πήραν χαρτοφυλάκιο. Κανονικά δεν θα έπρεπε. Οι βουλευτές του ΛΑΟΣ, οι οποίοι υπουργοποιήθηκαν και παρέλαβαν κιόλας χθες, είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού. Βουλευτές, ψηφίζουν νόμους επειδή ο κόσμος τους επέλεξε στο παραβάν, έβαλε σταυρουδάκι δίπλα στο όνομα τους, αφού είχε επιλέξει τον πολιτικό συνδυασμό που εκπροσωπούν. Ή το βρήκαν σταυρωμένο, σαν αυτά που παίρνουν οι γιαγιάδες στην καλή την τσάντα, μαζί με την ταυτότητα όταν πάνε να ψηφίσουν.
Θα μου πείτε, «Μα εγώ δεν ψήφισα ΛΑΟΣ, αυτοί είναι φασίστες». Πολύ ωραία. Είναι ακραία μειοψηφία. Και θέτω το ερώτημα, αγαπητοί συμπολίτες. Ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές; Στην περίπτωση που η απάντησή σας είναι όχι, μπορείτε να τρέξετε στον πλησιέστερο καθρέπτη και να δείτε ποιος φταίει που οι ακραίες – κατά εσάς- μειοψηφίες εξασφάλισαν με την εκλογή τους μια θέση στο Κοινοβούλιο. Συμπέρασμα πρώτο: Αν ο πολίτης δεν εκφράζεται στην κάλπη, δεν μπορεί να βγαίνει κατόπιν εορτής και να κατηγορεί ανθρώπους και καταστάσεις -αφού ιδιωτεύει, απέχει από την ίδια τη διαδικασία.
Για όσους ψήφισαν, είναι πιο πιθανό να καταλαβαίνουν ότι στην κατάσταση που φτάσαμε μια κυβέρνηση ευρείας συναίνεσης ήταν αναγκαία. Χωρίς, όμως, απαραίτητα να ισχύει κάτι τέτοιο. Τα κόμματα τα οποία οι ίδιοι εξέλεξαν στο Κοινοβούλιο, είτε επέλεξαν να συμμετάσχουν στη διαδικασία διαπραγμάτευσης είτε απέρριψαν την πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας και απείχαν της διαδικασίας. Όσοι συμμετείχαν στην προσπάθεια, πήραν μέρος και στη νεοσυσταθείσα κυβέρνηση. Οι μεν με κοινοβουλευτικά στελέχη και οι δε, με εξωκοινοβουλευτικά. Η ΝΔ επέλεξε τα στελέχη της να μην είναι μέλη του Κοινοβουλίου, με τον κ. Αβραμόπουλο μάλιστα να παραιτείται την ίδια κιόλας μέρα, με το σκεπτικό ότι τυπικά έστω, θα συνεχίσει να είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Άσχετα αν θα παρέχει στήριξη στην κυβέρνηση. Περίπλοκο ως σκεπτικό, ίσως αποδειχτεί ακόμα πιο περίπλοκο στην εφαρμογή του.
Οι πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι επέλεξαν να απέχουν εξαρχής από τις διαδικασίες, προεξόφλησαν φυσικά τη μη συμμετοχή τους στο νέο κυβερνητικό σχήμα, στερώντας ίσως από τους ψηφοφόρους τους το δικαίωμα να συμβάλλουν εμμέσως, (γιατί έμμεση Δημοκρατία έχουμε), στην προσπάθεια εθνικής συνεννόησης. Μιλάμε, φυσικά, για το χώρο της Αριστεράς.
Όλες αυτές τις μέρες, από την εξαγγελία του απελθόντος, εκλεγμένου με την ψήφο του ελληνικού λαού Γιώργου Παπανδρέου για Δημοψήφισμα, τα κόμματα της Αριστεράς αρκέστηκαν σε αφορισμούς. Το αποκάλεσαν τρικ και ψευδώνυμη επιλογή, ζητώντας να πάει η χώρα σε εκλογές, όταν εκ των πραγμάτων δεν υπήρχε χρόνος για κάτι τέτοιο. Μετά την απόσυρση του Δημοψηφίσματος από το τραπέζι (από μεριάς του Πρωθυπουργού), καθώς σχεδόν οι πάντες φωνάζοντας κατέληξαν ότι ο λαός είναι επικίνδυνο να αποφασίσει για το οτιδήποτε. Ούτε για τη δανειακή σύμβαση της 26ης – 27ης Οκτωβρίου, ούτε για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, καθώς το ερώτημα του Δημοψηφίσματος δεν κατέστη ποτέ σαφές, ούτε το κατά πόσο θα ήταν δεσμευτικό για την ίδια την Κυβέρνηση. Τίποτε δεν διευκρινίστηκε, απορρίφθηκε ως ιδέα και δεν εξετάστηκε ποτέ σοβαρά, αφού τα μικροπολιτικά παιχνίδια επιτάχυναν τις εξελίξεις. Η απάντηση της κοινοβουλευτικής Αριστεράς και των Αγανακτισμένων ήταν αρνητική εξ’ αρχής, (όχι σε όλα), καμία συζήτηση για το θέμα.
Εξασφαλίστηκε η ψήφος εμπιστοσύνης στον Πρωθυπουργό με την προϋπόθεση ότι θα παραιτηθεί και θα βρεθεί πρόσωπο κοινής αποδοχής το οποίο θα αναλάμβανε να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Τα κόμματα της Αριστεράς δήλωσαν, το ένα μετά το άλλο, ότι δεν θα συμμετέχουν στη συζήτηση πολιτικών αρχηγών, λειτουργώντας ίσως με λογικές «Κυβέρνησης του βουνού» εντός κοινοβουλευτικών πάντα πλαισίων, αδειάζοντας τη γωνιά στους λοιπούς παίκτες. Όσοι συμμετείχαν στις συζητήσεις, φιλτράροντας την όλη διαδικασία με γνώμονα περισσότερο το παραταξιακό συμφέρον και όχι την κρισιμότητα της κατάστασης, έπαιξαν το δικό τους παιχνίδι.
Μετά από ατελείωτες διαπραγματεύσεις, κωμικοτραγικά σκηνικά, με ξένους ρεπόρτερ να παλεύουν να καταλάβουν τι συνέβαινε και σε μια νύχτα, εκεί που νόμιζαν ότι είχαν καταλάβει, οι συσχετισμοί, τα πρόσωπα και οι φήμες που οργίαζαν να φέρνουν τούμπα το σκηνικό, δημοσιογράφους να τραβάνε και να σκίζουν τις ανακοινώσεις στα κάγκελα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, άπειρα έκτακτα δελτία και απευθείας συνδέσεις από όλα τα κανάλια της χώρας και του εξωτερικού, φτάσαμε στο σήμερα. Ένα υπουργικό σχήμα το οποίο το χαρακτηρίζει κανείς όπως νομίζει, με στελέχη από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, έχοντας επί της κεφαλής έναν εγνωσμένης αξίας επιστήμονα, γνώστη της αγοράς και γνωστό και στις αγορές, τον Λουκά Παπαδήμο. Εκεί σταθήκαμε μέχρι την ανακοίνωση του κυβερνητικού σχήματος.
Μετά άρχισαν οι πάντες να φωνάζουν για την υπουργοποίηση των στελεχών του ΛΑΟΣ, το οποίο συνεργάστηκε, παίζοντας κι εκείνο τα παιχνίδια του, με θεατρινισμούς, δραματικές δηλώσεις και αποχωρήσεις σε ένα αρρωστημένο παιχνίδι από όλες τις μεριές, με το αζημίωτο φυσικά. Σε αντίθεση λοιπόν με την «Κυβέρνηση του βουνού» (και βγάζω έξω τον βουλευτή Γρ. Ψαριανό ο οποίος τοποθετήθηκε δημόσια υπέρ μιας προσπάθειας συνεργασίας των κομμάτων που ο ίδιος ο λαός εξέλεξε), μια πιο ακραία φωνή στο Κοινοβούλιο συνεργάστηκε. Η Αριστερά έκατσε απέναντι, έμεινε να κουνάει το δάχτυλο και σήμερα ελπίζω να συνειδητοποιεί ότι εάν οι «φασίστες με χαρτοφυλάκιο» είναι ό,τι χειρότερο μπορούσαν να φανταστούν, αυτό έγινε και με δική τους ευθύνη.
Το να ιδιωτεύει κανείς και, μάλιστα, όταν είμαστε μια ανάσα από την καταστροφή της χώρας, είναι μέγιστη ανευθυνότητα, τόσο απέναντι στον ίδιο που το κάνει, όσο και απέναντι στην κοινωνία. Όταν ιδιωτεύει κανείς όντας εκλεγμένος εκπρόσωπος του λαού, αυτή η συμπεριφορά είναι εγκληματική για τη Δημοκρατία και εξευτελιστική για τον πολίτη που του εμπιστεύτηκε την ψήφο του. Ιδιώτης = Idiot, ο άνθρωπος που δεν συμμετείχε στα κοινά στην Αρχαία Αθήνα. Ελληνική λέξη. Δυστυχώς, εν έτει 2011, «επαναστατική» πρακτική της συμπεριφοράς.
Ας αναλογιστούν οι πολίτες, λοιπόν, τι ψηφίζουν, ποιους επιλέγουν, αν δίνουν ψήφο διαμαρτυρίας στον οποιοδήποτε ότι μια μέρα μπορεί να καταλήξει με υπουργείο ή να πετάξει τη φωνή τους στα σκουπίδια, γυρίζοντας την πλάτη στις διαδικασίες. Η κάλπη είναι, άλλωστε πια, πολύ κοντά.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου