Κλαυθμός, γαρύφαλλα, φώτα, κάμερα, πάμε!

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011, ανακοινώνεται επισήμως ότι  ο ισόβιος ηγέτης της Β. Κορέας, Kin Jong Il είναι νεκρός. Άφησε την τελευταία του πνοή στο τρένο που χρησιμοποιούσε για τις μετακινήσεις του μέσα στη χώρα, αφού φοβόταν τα αεροπλάνα. Έχοντας υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο το 2008, ο εκκεντρικός ηγέτης έχει περιορίσει σημαντικά τις εμφανίσεις του. Από το 2010, ετοιμάζει ήδη τον γιο του, Kim Jong Un να τον διαδεχτεί στην εξουσία. Η Β. Κορέα είναι μια απομονωμένη χώρα, όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν δηλαδή τα απολυταρχικά καθεστώτα προσπαθούν και σχεδόν πάντα πετυχαίνουν με τις μεθόδους τους, να κρατούν το λαό τους σε ύπνωση, σε έναν άλλο πλανήτη, όπου όλα φαίνονται πιο απλά. Ο ηγέτης τους λατρεύεται σαν Θεός, τα παιδιά στο σχολείο διδάσκονται ότι η γέννηση του έχει κάτι από τη γέννηση του Χριστού, στην περίπτωση μας πριν γεννηθεί ο τότε γιος του επί κεφαλής του Κομμουνιστικού κόμματος, εμφανίστηκε διπλό ουράνιο τόξο και ένα νέο αστέρι στον ουρανό. Μεγαλεία.

Παλικάρι απ' τα λίγα.

Στην Ελλάδα, παρόλο που ο νεποτισμός στην εξουσία όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία μας είναι σχεδόν κανόνας, ευτυχώς τα παιδιά δεν διδάσκονται κάτι τέτοιο. Και δόξα το Θεό να λέμε. Εντούτοις, ο θάνατος των μεγάλων ηγετών στη χώρα μας έχει κάτι από τον ψεύτικο ελπίζω και χιλιοπροβαρισμένο θρήνο που έχει κατακλύσει το διαδίκτυο. Είδαμε σήμερα τρομερές εικόνες, Βορειοκορεάτες να στηθοδέρνονται μπροστά από τα αγάλματα και τις φωτογραφίες του. Θυμάμαι τις κηδείες του Ανδρέα Παπανδρέου και του Χριστόδουλου, πλήθος κόσμου να έχει κατακλύσει τις κεντρικές οδικές αρτηρίες, τιμές Αρχηγού Κράτους, κυλίβαντα πυροβόλου όπλου, “τρεις πυροβολήσατε, το νεκρό τιμήσατε”, πυρ και ιαχές του κόσμου “αθάνατος, αθάνατος”, μαύρα γυαλιά, συγκίνηση και πλανόδιους να ξεπουλάνε γαρύφαλλα. Όπως στα μπουζούκια, μόνο που στις εξόδιους ακολουθίες δεν τα πετάνε με το πανέρι, αλλά με το κοτσάνι. Φιέστες στη Δημοκρατία, φιέστες στις κηδείες του θρησκευτικού άρχοντα, 9ήμερο πένθος και θρήνοι στο youtube να κάνουν το γύρο του κόσμου στη Β.Κορέα. Ανάλογα με τα μέσα της εποχής.

Όταν ο εκάστοτε ηγέτης πεθαίνει όντας αγαπητός κι έχοντας χτίσει έναν κάποιο μύθο, το σώμα του αντιμετωπίζεται με σεβασμό, σχεδόν θεοποιείται με λαϊκά προσκυνήματα, η κηδεία του μεταδίδεται σε απευθείας μετάδοση σε Εθνικό δίκτυο και οι δημοσιογράφοι επαναλαμβάνουν κάθε 20 λεπτά καθώς η απευθείας μετάδοση είναι τουλάχιστον τρίωρη, τις φράσεις “μεγάλη απώλεια”, “δυσαναπλήρωτο κενό”,”μεγάλος ηγέτης” και άλλα τέτοια ξύλινα, για να είναι πιο ζωντανό το ρεπορτάζ της πομπής, της εξοδίου ακολουθίας και της ταφής. Μέγα και θλιβερό το γεγονός. Πότε όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα;

Πολύ πρόσφατες είναι οι εικόνες που κατέκλυσαν τους τηλεοπτικούς μας  δέκτες με τα εξευτελιστικά video της κτηνώδους εκτέλεσης του Muammar Gaddafi, εν ψυχρώ εκτέλεση, πανηγυρισμοί, ατιμωτικές τελευταίες στιγμές και μετά ένα άλλου τύπου λαϊκό προσκύνημα, αυτή τη φορά σε ψυγείο λαχανικών σε ένα εμπορικό κέντρο. Ο πάλαι ποτέ αγαπητός ηγέτης είχε γίνει κατάπτυστος, οι λέξεις που χρησιμοποίησαν οι δημοσιογράφοι ήταν “στυγνός δικτάτορας” και το video έπαιζε σε loop. Ποια θα ήταν άραγε η αντιμετώπιση των διεθνών ΜΜΕ αν ο Gaddafi πέθαινε ήσυχα στον ύπνο του πέρυσι τέτοια εποχή; Θα υπήρχε σίγουρα συγκίνηση και όλοι οι εκπρόσωποι των μέχρι τότε συμμάχων και συνομιλητών του στη Δύση θα ήταν παρόντες στην κηδεία, με μαύρες γραβάτες και τα αντίστοιχα γαρύφαλλα, λαϊκά προσκυνήματα και ότι άλλο προστάζει το τελετουργικό.

Χρωματίζεται λοιπόν το πένθος και το ρεπορτάζ ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε κοινής γνώμης, ότι θα ικανοποιήσει τον πελάτη. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι εκλεγμένο πρωθυπουργό σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας και ισόβιους ηγέτες. Ο μεν έχει αποδείξει μέσω της εκλογικής διαδικασίας ότι χαίρει λαϊκής αποδοχής, ενώ οι δε, θρησκευτικοί και μη ηγέτες, έχουν επιβληθεί με άλλο τρόπο. Όταν όμως οι συνθήκες ευνοούν τον έλεγχο του λαού μέσω προπαγάνδας σε πολιτικό και θρησκευτικό επίπεδο, παραμένουν τεχνηέντως αγαπητοί κατά κάποιο τρόπο και αυτή η αγάπη του κόσμου τους θεοποιεί σαν εγκαταλείψουν το μάταιο τούτο κόσμο.

Στην αντίπερα όχθη, την προηγούμενη εβδομάδα μια ήσυχη και αγαπητή γειτόνισσα έφυγε από τη ζωή και από όλη τη γειτονιά, στην κηδεία της πήγε μόνο η μητέρα μου. Μια από εμάς, ένας απλός άνθρωπος, έφυγε ήσυχα, όπως γίνεται συνήθως, σίγουρα δεν θα ήθελε ούτε η ίδια αλλά ούτε και τα παιδιά της κάτι άλλο. Αξίζει όμως, την επόμενη φορά, πριν κατακλύσουμε τους δρόμους και ξεπουλήσουμε τα γαρύφαλλα από τους υπαίθριους πωλητές να σκεφτούμε αν η εκάστοτε προσωπικότητα αξίζει πραγματικά τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας. Ίσως γιατί κάποιοι θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, ίσως γιατί κάποιοι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Στο παρελθόν, όταν σε δύσκολες στιγμές για τον τόπο έφευγαν άνθρωποι των γραμμάτων, όπως ο Παλαμάς και ο Σεφέρης, η παρουσία του κόσμου στις κηδείες τους αποτελούσε μια τρόπον τινά πράξη αντίστασης. Ήταν κάτι το οποίο δεν είχαν εισβάλλει τα μέσα ενημέρωσης και ο κόσμος συγκεντρωνόταν αυθόρμητα, για να τιμήσει την προσωπικότητα που έφυγε. Χωρίς λογύδρια, ρεπορτάζ και αφιερώματα, φανφάρες και πλάνα από ταράτσες και ελικόπτερα. Τόσο απλά.