Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Houshasen ya Sakura

放射線や桜が咲くのだろうか?




Μ’ αρέσει πάρα πολύ να ανοίγω καινούρια βιβλία με τον χαρτοκόπτη. Τόσο, που πάντα σκίζω όσες διαβάζω μόνο για να μένει κι άλλο να σκίσω αργότερα. Πολλές φορές μου ξεφεύγουν και τα σφάζω, αλλά έχει κι αυτό τη γοητεία του. Και στην τελική, δικά μου είναι.  Δεν το κάνω από ασέβεια. Ούτε απολογούμαι τώρα εδώ μπροστά σας.

Ένα καινούριο βιβλίο και μάλιστα ποίησης, πάντα λειτουργεί καθαρτικά. Πέρασαν 2 εβδομάδες από τη μεγαλύτερη φυσική καταστροφή του αιώνα, δεν είναι τρόπος του λέγειν, το γεγονός είναι τεράστιο, η σειρά των γεγονότων τέτοια που τα GB στον φάκελο που γράφει “Nihon 2011-03-11” κατά τα σεισμολογικά (και όμως και αυτά ιαπωνικά), πρότυπα γραφής ημερομηνίας, θα αυξάνονται ακόμη. Είναι Σάββατο βράδυ, επιλέγω να μείνω μέσα, να ξεκουραστώ, να ξελαμπικάρει το μυαλό. Ο Θύμιος πετάει για NRT, Narita Airport, στην Chiba, το 2ο International Airport σε απόσταση αναπνοής από το Tokyo των 15x106 κατοίκων, μόνο στη μητροπολιτική περιοχή, αυτό που λέμε downtown, στο κέντρο. Σε κανένα 5ωρο το πολύ, προσγειώνεται. Ας φτάσει καλά, ας βρει να μας διδάξει πράγματα κι ας επιστρέψει με το καλό.

Αν δεν είχε γίνει το ατύχημα στο Daiichi θα πήγαινα κι εγώ μαζί του. Ήταν ευκαιρία. Θα μου πείτε σκοτώθηκε κόσμος, δεν είναι ευκαιρία. Έχετε δίκιο. Για να μην σκοτωθεί όμως άλλος τόσος την επόμενη φορά, πρέπει να μάθουμε από την καταστροφή. Αυτό κάνουν όσοι ασχολούνται με φυσικές καταστροφές. Αν δεν παρατηρήσεις το φαινόμενο, δεν γίνεται δουλειά. Έτσι είναι. Και οι Ιάπωνες θα μάθουν κι εμείς ακόμα περισσότερα. Την οργάνωση τους, τη λογική τους και το ομαδικό του πνεύματος τους να είχαμε κι εμείς σε πολύ μικρότερα γεγονότα, θα ήταν πολύ καλύτερα. Κάθε φορά πάω να γράψω event και μετά το σβήνω και γράφω γεγονός. Να, τώρα δεν το έσβησα, χα.

Χορεύουν στο κεφάλι μου σεισμοί, μηχανισμοί, GPS, ύψη κυμάτων, μSv, χάρτες, καταγραφές, επιταχύνσεις, επίκεντρα, μοντέλα, animation, videos της καταστροφής, αριθμοί, πολλά πράγματα. Θέλω να σας πω για το Early Warning System που έσωσε τόσες ζωές. Την παιδεία που προϋποθέτει ένα τέτοιο σύστημα και η εφαρμηγή του, από πίσω. Αλλά και πως χάθηκε η μπάλα με τους πολέμους και πήραν οι κυβερνήσεις τη μεγάλη απόφαση για ανάπτυξη, υπερδύναμη, σε μια χώρα χωρίς τα δικά της ορυκτά καύσιμα, νησιωτική και φυσικά απομονωμένη. Δεν μπορώ να αναλύσω όμως τίποτε από όλα αυτά, γιατί είναι όλα κουλουβάχατα στο κεφάλι μου και στην τελική δεν θέλω να τα αναλύσω τώρα, γιατί το κουράσαμε το θέμα και έγιναν πάλι οι πάντες ειδικοί στο φυσικό φαινόμενο του σεισμού. Αφοί μίλησαν λοιπόν όλοι οι φωτεινοί παντογνώστες, μέχρι και το ότι τους ακτινοβολήσανε και ολίσθησε το ρήγμα ακούσαμε. Μη και χειρότερα.

Αλλά έτσι είναι. Έγιναν όλοι Sapientino. Αυτοί που δεν μπορούν να αποφασίσουν που θα θάψουν (γιατί περί επεξεργασίας το’ χουν το άθλημα) τα σκουπίδια τους και πετάνε το παλιό ψυγείο στο ρέμα ή χτίζουν, ή αδειάζουν στη ζούλα νύχτα το βόθρο στο δρόμο.

Α ναι, και δεν είχαν πράσινη ενέργεια. Κοιτάξτε γύρω σας, υψηλή τεχνολογία, αυτοκίνητα, made in Japan. Όχι αγάπες μου, με φωτοβολταϊκά χλωμό τέτοια βιομηχανία. Κράζουμε κι ας καίμε λιγνίτη. Είμαστε Θεοί. Ένα πράγμα θέλω να πω. Δεν εκθειάζω τεχνολογίες και λαούς. Αλλά αν τους στράβωσε εκεί, που με Mw=9 ΔΕΝ είναι δυνατόν να μην στραβώσει κάτι, αν κατοικούσαμε εμείς εκεί με τον στρουθοκαμηλισμό που μας δέρνει, με τη λογική “δε μιλάω για το σεισμό μη το γρουσουζέψω”, ψιτ, μανίτσα, I’ve got news for you, δεν πα να βαράς τον πισινό σου χάμω, είτε το συζητάς ήτε όχι, η φυσική καταστροφή σε περιμένει στην επόμενη γωνία, άλλωστε κατοικεί τη Γη σου ΠΡΙΝ από σένα. Αν λοιπόν ένας λαός έχει χτίσει υποδομή, έχει παιδεία για φυσικές καταστροφές και μολαταύτα θάβει δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τι να λέμε. Είμαστε έρμαια της φύσης, αλλά πρέπει να μάθουμε να το συζητάμε ως κοινωνία μπας και βγει κάτι. Εμείς ως επιστήμονες από τη μεριά μας, κάνουμε ότι μπορούμε για να αποκτήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερη γνώση από τέτοια γεγονότα, ώστε να βοηθήσουμε τη χώρα μας και τους ανθρώπους της να προστατευτούν.

Όλα τα άλλα είναι οδοντόκρεμες. Ας ελπίσουμε ότι και φέτος θα ανθίσουν οι κερασιές...

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Μια στα 100 χρόνια.

Χωρίς δακρύβρεχτα ρεπορτάζ με απαράδεκτο δραματικό σπικάζ και επικές μουσικές, για κάθε άνθρωπο, το event της 11ης Μαρτίου 2011 στην Ιαπωνία είναι τρομακτικό και μόνο να το βλέπει. Για έναν γεωλόγο κάθε τέτοιο γεγονός αποδεικνύει ότι έχεις σπουδάσει το σωστό πράγμα. Όταν μάλιστα αυτό γίνεται στη χώρα του σεισμού, στη χώρα που ονομάτισε το 津波 (tsunami), τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Θαυμάζω τη φύση και τα έργα της, αλλά έχω σκάσει που δεν είμαι εκεί να δω τι γίνεται... Αν είχα πάρει την υποτροφία σε 2μισι βδομάδες θα έφευγα για να σπουδάσω εκεί. Καλύτερα ή χειρότερα; Δεν ξέρω. Μακάρι να μπορούσα να το δω από κοντά, βέβαια αυτά κανείς θα πείτε ότι τα λέει εκ του ασφαλούς, σε ένα ζεστό καναπέ με ρεύμα, τρεχούμενο νερό και πεσμένη γενικώς αυτές τις μέρες μικροσεισμικότητα. 

Θέλω να δω, να μάθω, μα πως το κάνουνε, Μ=8.8 χθες και το εμπορικό κέντρο του Τόκιο όριο και ατσαλάκωτο, όλα οκ, εκκενώθηκε και η περιοχή με τον αντιδραστήρα, όποιος κράξει για το ότι  τους έφυγε ο αντιδραστήρας εκτός ελέγχου να θυμίσω τους νεκρούς της Ρικομέχ με καμιά 35.000 φορές ενέργεια κάτω σε σεισμό κι ότι εμείς ακόμη καίμε λιγνίτη και δεν ξέρουμε που θα πετάξουμε τα σκουπίδια μας αύριο. Αν δεν ήταν γιαπωνέζοι, οι νεκροί θα ήταν σίγουρα πάνω από 100.000, το 2004 στο σεισμό της 26ης Δεκεμβρίου με το tsunami που ακολούθησε σκοτώθηκαν 200.000 άνθρωποι. Βάλ' τα δίπλα δίπλα και σύγκρινε. Θέλω να μάθω, μα πως το κάνουν;

Όσοι είδαν NHK TV αυτές τις ημέρες και καταλαβαίνουν λίγα ιαπωνικά, καταλαβαίνουν τι λέω. Κάνει σεισμό, με το που έρχονται τα πρώτα κύματα υπάρχει σύστημα προειδοποίησης που λέει στην οθόνη τι και πως και που και ο άνκορμαν λέει προς περιφέρειες τάδε και τάδε προφυλαχθείτε, μπείτε κάτω από γερό τραπέζι και τα λοιπά. Και μετά από 5 λεπτά και ενδεικτικές εντάσεις. Στην ΕΡΤ της Ιαπωνίας όλα αυτά. Χωρίς υπερβολές και ρεπορτάζ του κώλου. Έτσι για να μαθαίνουμε... Event από αυτά που γίνονται ένα κάθε 100 χρόνια και η κρατική μηχανή έτοιμη, όλα οκ, και ο κόσμος να ξέρει που πάει. 

Εμείς πρόληψη πότε; Ποτέ; Γιατί;

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Η μέρα της γυναίκας, ζήτω η μειονότητα!

Η ημέρα της γυναίκας. Για όλες εμάς που γεννηθήκαμε με ΧΧ το 23ο ζεύγος στον καρυότυπο. Το ότι πρέπει να γιορτάζω το 23ο ζεύγος δεν το κατάλαβα ποτέ δηλαδή. Ποτέ δεν θα πειράξω, τα ζώα τα καημένα, μην τάχα σαν κι εμένα κι εκείνα δεν πονούν; Πρέπει δηλαδή για να είμαι ίση με τους άντρες και να μη με θεωρούν ζώο, αντικείμενο και τα λοιπά να έχω μέρα να γιορτάζω; Να λέω, ναι άντρα, κοίταξε με, εγώ που μοιάζω τόσο διαφορετική, που κλαίω πιο πολύ από σένα, που με κοιτούν στο εργοτάξιο με μισό μάτι, που δεν θα ανέβω το ίδιο εύκολα επαγγελματικά, που χρειάζομαι ποσόστωση στην πολιτική για να με εμπιστευθούν (υποχρεωτικά) οι συμπολίτες με την ψήφο τους, που ακούω μπάτσους να μου κριτικάρουν τα οπίσθια εν ώρα (δικής τους) υπηρεσίας στο Σύνταγμα, πρέπει σήμερα να σε αφήνω να νιώθεις ότι με το να μου λες χρόνια πολλά είμαστε ίσοι;

Ισότητα με επετείους της ξεφτίλας και πανηγύρια με τα πρωινάδικα να προτείνουν σέξι εσώρουχα για την ίση με τον άντρα γυναίκα, ώστε σήμερα που γιορτάζει κι αυτή να είναι σέξι κι όποιος αντέξει, δεν κατακτάται. Δυστυχώς επειδή κάπου περνάνε και πουλάνε, φτάσαμε να διεκδικούμε ισότητα εμπορικά και μια φορά το χρόνο. Αλλά η διαφήμιση αισθητικής του ’50 εταιρίας που εμπορεύεται ηλεκτρονικά είδη με τη γυναίκα αντικείμενο και Money Back αν δεν μας κάνει μας βολεύει μια χαρά και δεν παίρνουμε την τηλεόραση να την στείλουμε από τον 5ο κάτω.

Σε όσους αισθάνονται μειονότητα και επιμένουν να ζουν έτσι, ας συνεχίσουν να γιορτάζουν μέρες ευαισθητοποίησης του κώλου, με χρωματιστές κορδέλες, ώρες της Γης και κούφιες οι ώρες γενικώς. Παλεύω για καλύτερο κόσμο και κοινωνία κάθε μέρα, όχι όποτε θέλουν να ξεπουλήσουν τα λουλουδάδικα.

Πιάσε πάτο.

Έχω απίστευτη οργή μέσα μου. Όταν δεν υπάρχει διάλογος πάντα υπάρχει πρόβλημα. Δεν κατηγορώ μόνο την άλλη πλευρά γι’αυτό. Άλλωστε ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του. Προσωπικά έχω μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Προσπαθώ όμως ακόμη μέσα μου με πολύ κόπο να παλέψω μια κατάσταση, μαζί με όλα όσα μας συμβαίνουν, γι’ αυτό άνοιξα κι αυτό το ιστολόγιο. Για να γράφω τις σκέψεις μου κι αυτή την προσπάθεια. Δεν ζητώ λοιπόν από όλους τους ανθρώπους του κοινωνικού μου περιβάλλοντος να καταλάβουν, πόσο μάλλον του οικογενειακού. Το οικογενειακό περιβάλλον υπάρχει. Δεν το χτίζεις εσύ. Εσύ χτίζεις τη σχέση σου μαζί τους κάθε μέρα. Είναι λοιπόν απόλυτα φυσικό αν δεν προσπαθούν και οι δυο μεριές το ίδιο να επέλθει ρήξη.

Φταίω σε πάρα πολλά πράγματα αλλά προσπαθώ να ξεβαλτώσω μέσα από μια πολ΄δύσκολη κατάσταση. Το τελευταίο διάστημα με όλα αυτά που έχουν συμβεί κατάλαβα ότι έχω πιάσει πάτο. Το βλέπω κάθε μέρα. Μάλλον όμως μόνον εάν πιάσεις πάτο θα μπορέσεις να ξανασηκωθείς. Το να ακούς τέτοιους χαρακτηρισμούς από το στόμα του πατέρα σου για σένα δεν σε τιμά. Πρέπει όμως κι εσύ να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις, αλλιώς η κατάσταση μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει. Επιλέγω τι μοιράζομαι και με ποιους ανθρώπους. Αυτό δεν αρέσει πάντα και είναι λογικό. Δεν μου αρέσει να τσακώνομαι με την οικογένεια μου, μου δώσανε πολλά και τους εκτιμώ γι' αυτό που είναι κι όχι μόνο επειδή μου έχουν προσφέρει ότι μου έχουν προσφέρει και με συντηρούν μέχρι σήμερα. Το να μην ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες που τους έχω θρέψει, δημιουργήσει η ίδια, με πληγώνει βαθύτατα. Ντρέπομαι που δεν έχω μια καλή δουλειά, που δεν έχω περατώσει τις σπουδές μου, που δεν έχω κυνηγήσει τις ευκαιρίες στη ζωή όσο θα έπρεπε. Το τελευταίο διάστημα έμεινα θεατής και είδα ευκαιρίες και καταστάσεις να με προσπερνούν, ανήμπορη να αντιδράσω γιατί βρισκόμουν σε βούρκο, σε τέλμα, στον πάτο. 





Αποφασίζω τα πράγματα να μην είναι έτσι. Επιλογή. Για μένα, όχι για εκείνους. Όχι γιατί ντρέπομαι που δεν έκανα όλα όσα θα έπρεπε. επιλογή μάλλον και αυτό που τότε έμοιαζε μονόδρομος, μη επιλογή. Πιάνεις πάτο. Το ζήτημα είναι αν θα ξανασηκωθείς. Για σένα όμως. Όχι επειδή τα λόγια του πατέρα σου ακούγονται σουβλιές στον εγκέφαλο. Πλάνο και βήματα μπροστά. Όχι άλλο πάτο. Το ζητώ, το ψάχνω, όχι άλλο πάτο. Φτάνει πια να το βρω.

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Να φαίνεται ότι τα διδάσκουμε.

Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι φοβερό. Πάρα πολύ ωραίο. Τόσο που κάθε μέρα σκέφτομαι να τα παρατήσω, αλλά λέω όχι, κάτσε να τελειώσω πρώτα. Τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα μας. Κάθε μέρα εκπλήσσομαι. Με το πόσο στην κοσμάρα τους είναι μερικοί εκεί μέσα. Επιτροπή προγράμματος σπουδών. Έλα μεγάλη λάμπα στον τόπο σου (όσοι δεν καταλάβατε, να δείτε Κυνόδοντα πάραυτα). Το λοιπόν, φωτισμένα ΔΕΠ, χαρτιά, κουλουράκια, τυρoπιτάκια, ελιές, Amita Motion (την τσάκισα, με είχε πέσει το ζάχαρο μ' αυτά που άκουγα, τι να' κανα), άπειρα χαρτιά, κι άλλα χαρτιά, καφέ φίλτρου αεροπλάνο Ολυμπιακή (patent pending) κλειδιά πάνω στο τραπέζι (το πόσα κουβαλάει ο καθένας μας εκεί μέσα άστο καλύτερα) και κινητά (οι καθηγητές ΠΟΤΕ στο αθόρυβο, δαγκώνει).

Μπουρ μπουρ μπουρ μπλα μπλα μπλα (δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία συνάντηση). Θα μου καρφώσω το μηχανικό μολύβι στο μάτι, no kidding. Ανύπαρκτα αντικείμενα και ανύπαρκτοι καθηγητές θέλουν να πάρουν υποχρεωτικό μάθημα, όχι δικιά μου είναι η εκπομπή, δικό μου το αντικείμενο, όχι και γιατί δηλαδή να κάνεις εσύ αυτό το μάθημα αφού δεν το' χεις. Οι άλλοι Τομείς κάναμε το σκατό μας παξιμάδι και φτιάξαμε μαθήματα κέρατα τέρατα, με συνδεδεμένα γνωστικά αντικείμενα, ο φοιτητής θα πατάει μυτιές και πρέζα στην εξεταστική για να διαβάζει αυτά τα μορφώματα με την ύλη που όλο διαστέλλεται στα πρότυπα του σύμπαντος, καθηγητές φεύγουν και δεν θα έχουμε ΔΕΠ να διδάξουν αυτά τα υπεργαμάτα που προτείνει ο κάθε Τομέας γιατί η Διαμαντοπούλα είπε ότι στους 5 που φεύγουν θα έρχεται ένας και ο καθείς το μακρύ και το κοντό του. Όχι να χωρίσουμε αναλογικά όσοι τομείς τόσα μαθήματα ο κάθε τομέας (αν οι άλλοι δεν έχουν αντικείμενα να διδάξουν χεστήκαμε, δεν θα δώσουμε στους άλλους που βγάζουν το μισό πρόγραμμα σπουδών με ένα καντάρι εργαστήρια, θα αφήσουμε τον κάθε πετυχημένο ανύπαρκτο να κάνει Τάβλι 1, Τάβλι 2, Εφαρμοσμένο Τάβλι, Ειδικά κεφάλαια Τάβλι και άλλα κουλά όταν οι φοιτητές δεν έχουν ξεστραβωθεί στα βασικά). 

Συνεχίζουμε λοιπόν να είμαστε γαμάτοι, δεν κοιτάμε που η διδακτική μας είναι για τον Παιάνα, που ο φοιτητής τα μισά λεφτά για νοίκι πρέπει να τα δώσει σε μπάφο για να μπει στο αμφιθέατρο να μας ακούσει, πετάμε και τη γαμάτη ατάκα. Εντάξει, βάλτε τον τίτλο να φαίνεται ότι το διδάσκουμε και το περιεχόμενο το βρίσκουμε.

Αυτό που δεν είπε κανένας τους εκεί μέσα κι επειδή εμένα με κλάσανε και συνέχισα να πίνω Amita και να τρώω τυροσκαλτσούνι με φύλλο κρούστας και κίτρινο τυρί (χειροποίητα, όχι τίποτε απ' έξω, ωραιότατα) είναι ότι καθόμαστε και κάνουμε brainstorming με θέα το πουθενά (ω ναι) για κάτι το οποίο μέχρι να περάσει από 213747 συνελεύσεις, να πάει σε επιτροπές, Υπουργεία, κέρατα Χριστούγεννα και να γίνει ΦΕΚ ( ω γλυκό ΦΕΚ), δεν θα προκάμει, για τον απλούστατο λόγο. Θα αλλάξει ο νόμος για τα Πανεπιστήμια, δεν θα έχουμε Τμήματα, μόνο Σχολές, άρα βρες και κάνε σε καμία 1000άρα τουλάχιστον υποχρεωτικό μάθημα με εργαστήριο και αν βρεις τα ΔΕΠ και το προσωπικό να το διδάξεις (τα ΙΔΑΧ που κάνουν διοικητικό υποτίθεται έργο και βγάζουν όλη τη λάντζα να δω αν θα τα' χουμε μέχρι το επόμενο έτος), οι Μεταπτυχιακοί και οι Υποψήφιοι Διδάκτορες θα τους πάει λάστιχο, αν και ελπίζω να είναι πιο έξυπνοι από μένα και να φιδιάζουν στο γραφείο τους αντί να κάνουν τα τζάμια αόρατα.

Αυτά είναι. Ζήτω η Amita.