Το ξερό μου το κεφάλι

Είπα να κοιμηθώ, έφτασε 3 παρά η ώρα. Είχα πει σήμερα ότι θα κοιμόμουν νωρίς έτσι κι αλλιώς. Πονάει το κεφάλι μου. Το βάρεσα με απίστευτη δύναμη στο Πανεπιστήμιο, πριν 12 ώρες και κάτι. Παρά τους πάγους και το κεφάλι κάτω από βρύσες και τα λοιπά, το καρούμπαλο είναι μορφολογική ασυνέχεια, πραγματικό αντικείμενο έρευνας για έναν τεκτονικό γεωλόγο. Οι συνάδελφοι μου στο Πανεπιστήμιο το εκτίμησαν.

Είπα λοιπόν, γυρνώντας σπίτι να κάτσω τα τελειώσω το κομματάκι που έκανα και να την πέσω. Πορτοκάλι - μανταρίνι στο πιάτο, τσούκου τσούκου, ανοίγουμε και social (τρελό χάζεμα) networks και σκάει η είδηση. Ο πόνος και η δυσκολία πάει με βελάκι. Τακ. Πάνω τους πάλι, μετά από 3 και κάτι μήνες, νωπό ακόμα, εκεί. Αρρώστια. Γιατί ρε πούστη μου; Ποιος τα γράφει αυτά, λένε είναι γραφτό και γραφτό, σκατά, μαλακίες ρε γαμώτο. Ευτυχώς το προλαβαίνεις κάπως νωρίς, αλλά όχι ρε γαμώτο αρρώστια. 

Σκεφτόμουν πως μπορεί ο βλάκας να τσακίστηκα έτσι το μεσημέρι χωρίς να ανοίξω το κεφάλι μου, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω. Και τώρα που μαθαίνω αυτό, ας έσπαγε το δικό μου το κεφάλι. Όχι πόνο στον πόνο ρε συ, όποιος τα αποφασίζει και ρίχνει το ζάρι του καθενός. Όχι ρε συ. Να ησυχάσουν οι άνθρωποι λίγο, γιατί τους στέλνεις τέτοια πράγματα; Εκεί που είναι ο άλλος χώμα δηλαδή να τον πατήσεις κάτω; 

Όλα να πάνε καλά, μόνο αυτό, να ξυπνήσει αύριο από την νάρκωση και να είναι σαν να μην το είχε ποτέ. Το ξέρω ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται αλλά τα εύχομαι με όλη μου τη δύναμη, όλη μου την ψυχή και το είναι μου. Κι ας μου έσπαγε εμένα το κεφάλι. Ζήσε και προχώρα γι΄αυτός που είναι πίσω, με όλους που μείναμε πίσω όταν έφυγε η ξανθούλα μου. Όλοι να παλέψουμε, με όλη μας τη δύναμη και τις σκέψεις. Ξύπνα δυνατή και νίκησε το. 

Μπορείς.