Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Μισό ποτήρι

Σύμφωνοι, η γκρίνια δεν βοήθησε κανέναν και ποτέ. Όταν γκρινιάζεις κλείνεις τα μάτια στην καλή πλευρά των πραγμάτων, μιζεριάζεις, βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο και τα λοιπά. Γενικώς δεν είναι θετική και αποδοτική ως στάση ζωής, σύμφωνοι. 100%, έτσι είναι. Και βέβαια γκρίνια γκρίνια,αλλά κάτι καλύτερο δείχνει να βγήκε απ' αυτή την ιστορία. Κράξιμο στον Παπανδρέου, προσπάθειες πολιτικής αποσταθεροποίησης από τους πάντες, ανεύθυνη αντιπολίτευση, εξαφανισμένη σήμερα. Χθες όμως φαίνεται ότι τα πράγματα πήραν καλύτερη τροπή.

Όμως, όμως τι; Με κρατάει κάτι. Παρόλα αυτά, κάτι μέσα μου δεν με αφήνει να χαμογελάσω τόσο πλατειά. Τόσο, όσο αρκετοί από χθες το βράδυ. Σίγουρα θετικά είναι τα πράγματα, δεν σο συζητάμε αυτό.  Μετράω τα χρόνια. Δεν πολυκαταλαβαίνω και τα οικονομικά, τι γίνεται όταν ανταλλάσσει κανείς ομόλογα, γεωλόγος είμαι, μου φαίνονται κομμάτι κινέζικα. Όχι Ιαπωνικά, μακάρι να ήταν Ιαπωνικά, θα ήξερα που παν τα 4. Σκέφτομαι ότι ναι μεν η εξέλιξη κρίνεται γενικώς θετική, αλλά από τα λίγα που καταλαβαίνω, βλέπω ότι το πρόβλημα μετατοπίζεται για κάποια χρόνια μετά, το 2040. Τότε θα είμαι 56 χρονών και πολύ πιθανόν, ελπίζω και θέλω, να έχω κάνει μια οικογένεια. Δεν εξετάζω καν εγγυήσεις και απώλεια κυριαρχίας. Αυτά από ένα σημείο και μετά, έτσι όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση ήταν δεδομένα έτσι κι αλλιώς.

Άλλα πράγματα φοβάμαι. Φοβάμαι αν κάνει η δική μου γενιά, οι σημερινοί τριαντάρηδες, ίδια διαχείριση της κατάστασης με τη γενιά των γονέων μας. Μην φτάσουμε να πρέπει να απολογηθούμε στα παιδιά μας για τη χρεωμένη και μειωμένης κυριαρχίας χώρα που θα παραδώσουμε. Σκέφτομαι το αδιέξοδο που υπάρχει για τους ανθρώπους της γενιάς μου σήμερα και αναλογίζομαι, αφού τα πράγματα πάνε αποδεδειγμένα μόνο προς το χειρότερο στον εργασιακό τομέα, τι περιμένει τα παιδιά μου. Φοβάμαι λοιπόν αν δεν διαχειριστεί σωστά η γενιά μου την κατάσταση και τα κάνει σκατά όπως η προηγούμενη.

Από την άλλη δεν έχω να προτείνω κάτι άλλο και σιχαίνομαι την κριτική κατά πάντων, αν δεν έχεις προτάσεις. Είναι συκοφάντηση τότε και ωμή βλακεία, δεν είναι κριτική με επιχειρήματα. Έχω λοιπόν το ποτήρι με νεράκι μέχρι τη μέση και ψάχνω να βρω από ποια γωνία θα το κοιτάζω. Στο μισογεμάτο πάω, αυτό θα επιλέξω τελικά, είπαμε. Γιατί μάλλον σ' αυτές τις καταστάσεις, η οπτική στα πράγματα είναι που αλλάζει, όχι η ίδια η κατάσταση

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου