Ναι 179, Όχι 121, Παρών Κανείς!

Αυτή ήταν η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της ονομαστικής ψηφοφορίας για Ψήφο Εμπιστοσύνης, στη Βουλή των Ελλήνων. Ο τρόπος που ανακοίνωσε τα αποτελέσματα ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης, είναι αντιπροσωπευτικός της συζήτησης που προηγήθηκε εντός του Κοινοβουλίου, από την Παρασκευή το απόγευμα που ανέγνωσε τις Προγραμματικές Δηλώσεις της Κυβέρνησης, ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς.

Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν μία ευκαιρία να πάρει κανείς μια γεύση για το τι είδους Βουλή εκλέξαμε μετά από δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Τοποθετήθηκαν οι Υπουργοί, πολλοί νέοι και επανεκλεγέντες Βουλευτές. Την εβδομάδα που μας πέρασε και έχοντας ήδη ορκισμένη την Κυβέρνηση (σχεδόν) στο σύνολο της, είχαν σειρά οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες των κομμάτων της Αντιπολίτευσης να μοιράσουν Τομείς ευθύνης στους Βουλευτές τους, ώστε να μπει ο Κοινοβουλευτικός έλεγχος σε μία σειρά. Είναι αυτό που λέμε “Σκιώδης Κυβέρνηση”, εικονικά Υπουργεία, στενό μαρκάρισμα man to man υποτίθεται στον εκάστοτε Υπουργό από τους Βουλευτές, ερωτήσεις, αιτήσεις κατάθεσης εγγράφων με ερώτηση, επίκαιρες ερωτήσεις, επερωτήσεις αν θεωρήσουν ότι η ερώτηση δεν απαντήθηκε.

Αυτή είναι η δουλειά την οποία κάνει θεωρητικά ένας Βουλευτής, ελέγχει τόσο στον Τομέα Ευθύνης που του έχει ανατεθεί τον εκάστοτε Υπουργό, φέρνοντας και κατά βούληση θέματα προς συζήτηση και έλεγχο, μόνος του ή και σε συνεργασία με άλλους συναδέλφους. Τι βγαίνει όμως προς τα έξω; Οι “Σκιώδεις Κυβερνήσεις” μάλλον παρουσιάζονται με έναν τρόπο αγκυλωτικό, ότι δηλαδή αυτοί οι Τομείς ευθύνης θα δρουν υπονομευτικά στο έργο του κάθε Υπουργού της Κυβέρνησης. Γιατί όμως σκεφτόμαστε έτσι;

Η απάντηση δόθηκε πάρα πολύ εύκολα, αβίαστα, αν παρακολουθούσε κανείς τη συζήτηση επί των Προγραμματικών δηλώσεων, που μόνο τέτοια δεν ήταν. Αν εξαιρέσει κανείς Υπουργούς οι οποίοι μίλησαν εντός ορίων του λίγου ομολογουμένως χρόνου που τους έδινε το Προεδρείο, λίγοι ήταν οι Βουλευτές οι οποίοι είχαν κάνει δουλειά επί του Τομέα ευθύνης τους και έθεσαν συγκεκριμένα θέματα υπόψιν της Ολομέλειας, θέτοντας ένα πλαίσιο του από μέρους τους Κοινοβουλευτικού ελέγχου που θα ασκήσουν στην ΙΕ’ Περίοδο της Βουλής.

Αν μπει λοιπόν κανείς στη διαδικασία να φανταστεί πως θα κυλήσει αυτή η περίοδος με βάση τις τοποθετήσεις των Βουλευτών, μάλλον πάμε σε μία σύγκρουση εντός Κοινοβουλίου μεταξύ συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, εκτός ελαχίστων, φωτεινών εξαιρέσεων οι οποίες μάλλον έχουν αντιληφθεί πλήρως το πόσο δύσκολη θα είναι αυτή η Βουλή, ότι έχει να φέρει δύσκολο Νομοθετικό Έργο εις πέρας, σε στενά χρονοδιαγράμματα, με το άγρυπνο μάτι των δανειστών να παρακολουθούν και να πιέζουν τόσο θεσμικά κάθε μήνα στα Eurogroup και Ecofin, όπως έχει φτάσει να γίνεται τον τελευταίο καιρό, αλλά και με κάθε ευκαιρία, τόσο μέσω Τρόϊκας, όσο και μέσω των παρεμβάσεων ακόμα και μέσω ΜΜΕ των εταίρων και δανειστών ημών.

Παρόλο που αυτό το πλαίσιο και οι ημερομηνίες είναι, θέλω να πιστεύω, γνωστές στο σύνολο της Εθνικής Αντιπροσωπείας, ακούσαμε μέσα σε 3 μέρες Βουλευτές, αρχηγούς Κομμάτων αλλά ακόμα και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό να κινούνται σε καθαρά προεκλογικά πλαίσια, να συγκρούονται και να εκτοξεύουν κατηγορίες για μηνύσεις. Ένας αγώνας εντυπωσιασμού για το ποιος θα υψώσει τους τόνους, ποιος θα κερδίσει μια θέση στο 5λεπτο κλιπάκι που θα έπαιζαν τα δελτία ειδήσεων.

Να μην αδικηθούν όμως οι Υπουργοί και οι Βουλευτές οι οποίοι φαίνεται ότι είχαν πάει αρκετά προετοιμασμένοι, έστω αν και κάποιοι από αυτούς ήταν αρκετά τρακαρισμένοι στην επίσημη πρώτη και έθεσαν σαφές και σοβαρό πλαίσιο, με επιχειρήματα, στη βάση των οποίων μπορεί να γίνει ένα σοβαρό πλαίσιο συζήτησης και να λειτουργήσει το Κοινοβούλιο όπως πρέπει. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να αντιληφθούν όλοι πως θα πρέπει να σταματήσουν τα παιχνιδάκια εντυπωσιασμού και αποχωρήσεων όταν παίρνει το λόγο ο Τάδε πολιτικός αρχηγός, από την Κοινοβουλευτική ομάδα των απέναντι. Διάλογος δε γίνεται σε καμία περίπτωση με τους μισούς Βουλευτές να αποχωρούν από την αίθουσα της Ολομέλειας, όποιος και να μιλάει. Όλοι βρίσκονται εκεί επειδή εξασφάλισαν την ψήφο των πολιτών και μάλιστα μετά από δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις.

Θα πρέπει όλοι να αντιληφθούν τον πραγματικό ρόλο τους, μαζί και ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος στη δευτερολογία του το βράδυ της Κυριακής ακριβώς πριν κλείσει η συζήτηση και αρχίσει η ψηφοφορία, επέλεξε αντί να θέσει ένα σκληρό πλαίσιο υπεράσπισης των Προγραμματικών δηλώσεων, όπως έκανε ο Υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας, να καταναλώσει το μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου της δευτερολογίας του, ουσιαστικά σε προσωπική επίθεση εναντίον του κ. Αλέξη Τσίπρα.

Σημειώνουμε πως ο κ. Στουρνάρας δεν είναι Βουλευτής, αλλά ούτε έχει και Κοινοβουλευτική εμπειρία, εν αντιθέσει με τον κ. Σαμαρά, ο οποίος έχει διανύσει μακρά πορεία στο Κοινοβούλιο, έχει εκλεγεί ο νεότερος Βουλευτής, στην ηλικία των 26 ετών, το 1977. Φυσικά και αυτή η στάση του κ. Σαμαρά οφείλεται στην επίθεση του κ. Τσίπρα νωρίτερα από το βήμα της Βουλής, αλλά ένας Πρωθυπουργός θα πρέπει να μπορεί να χειριστεί καλύτερα μια τέτοια κόντρα, εκτός εάν δε θέλει φυσικά να σταματήσει αυτή η πόλωση εντός Κοινοβουλίου, δεδομένων και των δύσκολων Νομοσχεδίων που θα κληθεί αν φέρει προς ψήφιση η νέα Κυβέρνηση.

Κατέστη τελικά σαφές, ότι αν συνεχίσουμε σε αυτούς τους τόνους, οι φωνές εκατέρωθεν δε θα σταματήσουν να ακούγονται από την αίθουσα της Ολομέλειας. Αριθμητικά μπορεί να είναι σε πιο εύκολη θέση η νέα Κυβέρνηση Σαμαρά στο να περάσει δύσκολα Νομοσχέδια, καθώς 179 ψήφοι δεν είναι μικρός αριθμός, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι αν παρεκκλίνει από το πλαίσιο συμφωνίας με τους κυβερνητικούς εταίρους, Ευάγγελο Βενιζέλο και Φώτη Κουβέλη, δεν είναι σίγουρη η στήριξη τους. Σίγουρη στήριξη δεν πρέπει να περιμένει ο κ. Σαμαράς ούτε από τη δική του Κοινοβουλευτική Ομάδα. Δύσκολη η εξίσωση.

Ακόμη και σε επίπεδο Υπουργών, μετά τη δυσκολία που αντιμετώπισε ο κ. Σαμαράς σε επίπεδα ασυμβιβάστων και προβλημάτων υγείας, φαίνεται ότι αν η διαπραγμάτευση με την Τρόϊκα δεν είναι εντός των πλαισίων που είχε βάλει ο ίδιος προεκλογικά, μάλλον δεν θα είναι όλα τα στελέχη της Κυβέρνησης πρόθυμα να εξηγήσουν στις εκλογικές τους περιφέρειες τι άλλαξε μέσα σε ένα μήνα και θα προτιμήσουν την έξοδο. Την αρχή έκανε ο κ. Νίκος Νικολόπουλος, Υφυπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας ο οποίος δε συμφωνεί με τους χειρισμούς του κ. Σαμαρά ως προς την επαναδιαπραγμάτευση και τις αδικίες σε μία σειρά από ζητήματα, τα οποία χειρίστηκε με διαφορετικό τρόπο όντας Τομεάρχης Εργασίας της ΝΔ αντιπολιτευτικά και θεωρεί προφανώς πως δε θα μπορούσε να στηρίξει με τη σημερινή τους μορφή.

Ναι 179, Όχι 121, Παρών Κανείς, λοιπόν. 179 Ναι, μόλις μία ψήφο κάτω από τις απαιτούμενες ώστε να διαπιστωθεί η ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος από την επόμενη Βουλή, μεγάλος αριθμός, αλλά μάλλον πιο εύθραυστη πλειοψηφία από τις οριακές του παρελθόντος, με τον κόσμο σε πολύ δύσκολη κατάσταση και φωνές για εντυπωσιασμό αυτών μέσα από την αίθουσα της Ολομέλειας. Ο κ. Σαμαράς θέλει η Κυβέρνηση του να βγάλει τετραετία, με την ελπίδα ότι μη όντας άμεσα αναλώσιμος, θα προλάβει να παρουσιάσει έργο στο λαό και να μην τον ρουφήξει η δίνη της κρίσης. Ξέρει άλλωστε ότι αυτό θα ήταν βούτυρο στο ψωμί του κ. Τσίπρα, been there, done that, σκληρή Αντιπολίτευση, καμία συζήτηση, σίγουρη επιτυχία.

Καύσωνας και ζέστη λέει η πρόγνωση καιρού γι’αυτή την εβδομάδα, αλλά δεν προβλέπεται χαλάρωση και θερινή ραστώνη, μόνο 5 οι μέρες που θα κλείσει η Βουλή, αν θα είναι υψηλές οι θερμοκρασίες και εντός, εδώ θα είμαστε κι εμείς και θα το δούμε.

Μετά τις κάλπες, μετά τα φλας

Όπως δημοσιεύτηκε στο maga.gr τη Δευτέρα, 2 Ιουλίου, 2012.

Η ΙΕ’ Περίοδος της Βουλής των Ελλήνων μόλις ξεκίνησε. Άστραψαν πάλι τα φλας, των φωτογράφων, γεμάτα τα θεωρεία στην ορκωμοσία να καμαρώσουν τους οικείους τους στο ρόλο του αντιπροσώπου του Έθνους.

Οι 300 ορκίστηκαν. Για την ακρίβεια δεν ορκίστηκαν 300, αλλά κατά τι λιγότεροι, καθώς ο Πρωθυπουργός απουσίαζε για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση από την Ορκωμοσία, καθώς η εγχείρηση στο μάτι δεν του επιτρέπει ορθοστασία. Εκτός του κ. Σαμαρά, δεν ορκίστηκε ούτε ο κ. Βενιζέλος, ούτε ο κ. Παπανδρέου, αλλά ούτε και οι κ.κ. Αβραμόπουλος, Χατζηδάκης και Σταϊκούρας, καθώς συνόδευαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στη Σύνοδο Κορυφής, μία από τις πιο κρίσιμες για το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης, η Ελλάδα αυτή τη φορά δεν ήταν το κρέας στο κυρίως πιάτο.

Πολλές πρωτοτυπίες λοιπόν αυτές τις μέρες, ακέφαλη η Κυβέρνηση και η πρώτη σε δύναμη Κοινοβουλευτική Ομάδα, απών και ο πρώτος τη τάξει Υπουργός, απών και έτερος της “Συγκυβερνητικής Τρόϊκας”. Αλλά η πρωτοτυπία δε σταματάει εδώ φυσικά. Στα της Κυβερνήσεως, μέσα σε 10 μέρες, απεδέχθη τη θέση του Υπουργού Οικονομικών ο κ. Ράπανος, ασθένησε, βρέθηκε νέος Υπουργός να τον αντικαταστήσει πριν καν ορκιστεί και υπέβαλε την παραίτηση του ο Υφυπουργός Ναυτιλίας κ. Βερνίκος, αφού διαπιστώθηκε μετά από πίεση του ΣΥΡΙΖΑ ότι υφίσταται κώλυμα λόγω της εμπλοκής του σε offshore εταιρεία.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η θέση που χήρεψε λόγω παραίτησης του κ. Βερνίκου από το ανασυσταθέν Υπουργείο Ναυτιλίας, δεν πρόκειται να αναπληρωθεί από νέο πρόσωπο, αφήνοντας ερωτηματικά για το αν πραγματικά χρειαζόταν, ή δημιουργήθηκε για να μπει άλλος ένας Υφυπουργός με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση.

Ο νέος Υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας εν τω μεταξύ δεν έχει ορκιστεί ακόμη, η εβδομάδα ξεκινά περιμένοντας την άφιξη της Τρόϊκας. Όσο η κατάσταση της υγείας του Πρωθυπουργού δεν το επιτρέπει, αντί για το Μέγαρο Μαξίμου, όλες οι συναντήσεις θα συνεχίσουν λαμβάνουν χώρα στο σπίτι του κ. Σαμαρά στην Κάτω Κηφισιά, η ορκωμοσία του κ. Στουρνάρα θα καθυστερεί και τυπικά θα παραμένει Υπουργός Οικονομικών ο κ. Ζανιάς, Υπηρεσιακός Υπουργός της Κυβέρνησης του ήρεμου και αποτελεσματικού όπως αποδείχθηκε, κ. Πικραμμένου.

Από το άδειο προς ώρας Μέγαρο Μαξίμου, κάνουμε μία στάση δίπλα, στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο Πρώτος Πολίτης της χώρας, επέστρεψε μετά από πολλά χρόνια στις Βρυξέλλες, χωρίς τους παλιούς του γνώριμους, το τραπέζι μεγάλωσε και η Μάργκαρετ Θάτσερ έδωσε τη θέση της στην Ανγκέλα Μέρκελ, ο Φρανσουά Μιτεράν στον συνονόματο του Ολάντ. Η Ευρώπη άλλαξε, ο πάλαι ποτέ Υπουργός Εξωτερικών αντικατέστησε τον Πρωθυπουργό, μετά από ένα διήμερο τρελής γκάφας του Υπουργείου Εξωτερικών, του Μεγάρου Μαξίμου, κανείς δεν ξέρει.

Όπως φάνηκε, άφησε καλές εντυπώσεις, όπως είχε συμβεί και με τον κ. Πικραμμένο όταν συνάντησε την κ. Μέρκελ. Μόνο που δεν περίμεναν να δουν εκείνον, μετά από τη μακρά αγωνία της Ευρώπης για το εκλογικό αποτέλεσμα και την επόμενη μέρα στην Ελλάδα, περίμεναν κάτι παραπάνω από τον παλαίμαχο των Βρυξελλών και την επιστολή του κ. Σαμαρά.

Η αδυναμία άσκησης Πολιτικής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θεσμικά, λειτούργησε ως αποτρεπτικός παράγοντας στο να ειπωθούν παραπάνω πράγματα, επί της ουσίας, να ασκηθεί για παράδειγμα πίεση όμοια με αυτή που άσκησε ο κ. Μόντι με τον κ. Ραχόι, ακόμα και αν η Ελλάδα είναι σαφώς σε δυσμενέστερη θέση διαπραγματευτικά.

Ο κ. Παπούλιας ουσιαστικά είχε τον άκομψο ρόλο του “κομιστή” της επιστολής του Πρωθυπουργού κάτι που φαίνεται ότι ενόχλησε τους κύκλους του Προεδρικού Μεγάρου, συνοδευόμενος από έναν όπως είπαμε Υπηρεσιακό Υπουργό Οικονομικών, ο οποίος επίσης δεν μπορεί να χαράξει Πολιτική, όχι από άγνοια της κατάστασης, κάθε άλλο, αφού ήταν εκεί στις θητείες των κ.κ. Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου και Σαχινίδη, αλλά επειδή ένας Υπηρεσιακός Υπουργός δεν έχει θεσμικά τέτοιο ρόλο και δυνατότητα. Πάνω από όλα όμως, δεν ήταν εκείνος με τον οποίον ήθελαν να μιλήσουν οι ομόλογοι του στις Βρυξέλλες. Τα λοιπά μέλη της αποστολής, είναι νεοφώτιστα Κυβερνητικά στελέχη, τα οποία έχουν μεν θεσμικά τη δυνατότητα να χαράξουν πολιτική και να λάβουν κρίσιμες αποφάσεις, αλλά θα καλούνταν να το πράξουν εν τη απουσία του Πρωθυπουργού.

Η εικόνα αυτή της Ελληνικής αποστολής, δείχνει στα μάτια μου να ανακουφίζεται που δεδομένης της κατάστασης στο εσωτερικό, η Σύνοδος Κορυφής ουσιαστικά ασχολήθηκε λιγότερο με τη χώρα μας από όλες τις άλλες φορές, από την αρχή της κρίσης. Η στάση αναμονής και η μη διαπραγμάτευση επί της ουσίας ανακουφίζει κάπως το άδειο Μέγαρο Μαξίμου, μέχρι να έρθει η Τρόϊκα. Ο κ. Σαμαράς κερδίζει μέρες έξω. Αν περπατήσουμε όμως μέσα από τον Εθνικό Κήπο και μεταφερθούμε στη Βουλή, θα διαπιστώσουμε ότι ο χρόνος πιέζει και από εκείνη τη μεριά.

Το Σύνταγμα προβλέπει ότι μέσα σε 15 μέρες από την ορκωμοσία του Πρωθυπουργού η Κυβέρνηση οφείλει να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη νέα Βουλή. Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να έχουν προηγηθεί οι Προγραμματικές δηλώσεις, όπως προβλέπει ο Κανονισμός της Βουλής. Η προθεσμία λοιπόν εκπνέει μέσα στην εβδομάδα. Ο κ. Σαμαράς πρέπει να σηκωθεί, να κάνει κάτι παραπάνω από την καθησυχαστική εμφάνιση και το αιφνιδιαστικό “όλα καλά;” στους πολιτικούς ρεπόρτερ έξω από το σπίτι του. Πρέπει να ορκιστεί ο ίδιος Βουλευτής, να εκφωνήσει τις Προγραμματικές δηλώσεις, απαντήσει με δευτερολογία ως είθισται, να παραστεί στην ορκωμοσία του κ. Στουρνάρα επί του Προέδρου της Δημοκρατίας, να δείξει στην Τρόϊκα που έρχεται και μαζί με την Τρόϊκα σε όλη την Ευρώπη που τον περιμένει, ότι η Ελλάδα έχει Πρωθυπουργό, έχει Κυβέρνηση και προχωράει μπροστά.

Θα πει κανείς, ας εκφωνήσει τις Προγραμματικές δηλώσεις και ας επιστρέψει σπίτι του για να συνεχίσει την απαραίτητη για την αποθεραπεία ξεκούραση. Όσο και αν δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες, το υπαγορεύει η υγεία του. Ας ελπίσουμε ότι ο κ. Σαμαράς θα καταφέρει να είναι συνεπής στις προθεσμίες αλλά και στην ουσία του πράγματος Κοινοβουλευτικά. Γιατί εκτός από τα επείγοντα στην ατζέντα, υπάρχει και κάτι ακόμα.

Η Βουλή που ορκίστηκε και θα κληθεί να φέρει εις πέρας τη Νομοθετική Εργασία αλλά και τον εξίσου σημαντικό Κοινοβουλευτικό έλεγχο, έχει άλλη μία πρωτοτυπία. Έχει για πρώτη φορά κενή τη θέση του Ζ’ Αντιπροέδρου που εκλέγεται από την 4η σε δυναμικότητα ΚΟ της Αντιπολίτευσης, τη Χρυσή Αυγή. Η θέση αυτή έμεινε κενή αφού ο υποψήφιος της Χρυσής Αυγής δεν ψηφίστηκε μεν από τους συναδέλφους του, πήρε όμως 23 επιπλέον ψήφους από τις 18 που αναμένετο αν δεν στηριζόταν στη μυστική ψηφοφορία από άλλους Βουλευτές πλην της ΚΟ της Χρυσής Αυγής. Κάτι τέτοιο δε λέει απαραίτητα κάτι για το ποιοι στήριξαν και από ποιο χώρο προέρχονται κομματικά, αλλά επιβεβαιώνει την υποψία όλων όσων παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις εργασίες του Κοινοβουλίου.

Ξεκίνησε μια δύσκολη Βουλή. Και τώρα που δεν αστράφτουν πια τα φλας της Ορκωμοσίας, αρχίζουν οι εργασίες, με εκπεφρασμένα και κρυφά άκρα, που φωνάζουν εκτός και διεκδικούν εντός και θεσμικά τη θέση τους εντός πλαισίου Δημοκρατίας. The clock is ticking…

Περί Ευθύνης

Το 2009, η χώρα πήγε σε εκλογές με λίγους εξ ημών να είναι σε θέση να αντιληφθούν πού πήγαινε το πράγμα. Όπως αποδείχτηκε, η αναλογία αυτή στους πολίτες και τους πολιτευτές, δεν ήταν πολύ διαφορετική. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας μάλιστα, έδωσε την ευκαιρία σε πολύ περισσότερους κυβερνητικούς υποψηφίους να λάβουν μια θέση στο κοινοβούλιο. Αρκετοί μάλιστα επανεμφανίστηκαν, με καλοσιδέρωμένο προφίλ, ως άλλα πολιτικά ζόμπι, τόσες έδρες, ήταν μια πολύ καλή δεύτερη (ή και τρίτη) ευκαιρία. Παλιά στελέχη του κομματικού μηχανισμού, τα οποία κράτησε δίπλα του ο Παπανδρέου, ως άνθρωποι εμπιστοσύνης του πατέρα του, θεώρησε ότι δεν θα του έκαναν κακό. New entry, οι “κηπουροι”, οι αμόλυντοι εκλεκτοί του Παπανδρέου οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση μα την πολιτική και τον κομματικό μηχανισμό μέχρι τότε. Μια ακόμη κατηγορία, το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, κομμάτια του εκσυγχρονιστικού μπλοκ που μεσουράνησε στη μετά Ανδρέα εποχή. Σε μια εποχή, η οποία ανέδειξε πολλούς ανθρώπους από το χώρο της μουσικής και του θεάματος, ανθρώπους οι οποίοι έτυχε να έχουν επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας και να αξιοποιήσουν αυτή τους την προβολή ώστε να εισέλθουν στην πολιτική.

Αυτό από μόνο του, το να προέρχεται κανείς από το χώρο του θεάματος, να είναι καλλιτέχνης, αθλητής, οτιδήποτε, δεν είναι κακό και δεν απαγορεύει την είσοδο στην πολιτική. Άλλωστε ο κάθε Έλληνας πολίτης, μετά τα 21 του χρόνια, έχει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι όπως ορίζει το Άρθρο 15 του Συντάγματος. Μετά τι γίνεται. Εκεί είναι το θέμα. Και για να γίνω πιο σαφής και κατανοητή, μετά τις εκλογές, τις φωτογραφίες, τις ορκομωσίες και την περίοδο χάριτος, αρχίζει το κοινοβουλευτικό έργο. Και υποτίθεται και το διάβασμα. Όχι μόνος του, με παρέα. Οι βουλευτές δεν είναι μόνοι τους. Υπάρχουν συνεργάτες, μελετάνε πολλοί μαζί, όπως οι φοιτητές Αρχιτεκτονικής με τις μακέτες, ξενυχτούν πολλοί πάνω απ’ τη μακέτα. Ότι ζητήσει το έχει σε επίπεδο βιβλιογραφίας,  οι υποδομές είναι πολύ καλές και τα λεφτά ικανοποιητικότατα. Ακόμη και αν κάποιος δεν έχει σπουδάσει καθόλου, φρονώ ότι υπάρχει η δυνατότητα να είναι επαρκέστατος και διαβασμένος, αρκεί να υπάρχει θέληση. Θέληση για το έργο το οποίο είναι υποχρεωμένος να κάνει, εφόσον ο λαός του έδωσε σταυρό προτίμησης.

Όμως, εκτός από θέληση, αυτή η δουλειά θέλει και θάρρος. Το θάρρος της γνώμης του καθενός από τους βουλευτές. Κι αυτό φαίνεται στα δύσκολα. Όταν η παραίτηση απ’ το βουλευτικό αξίωμα δεν χρησιμοποιείται ως εργαλείο εκβιασμού και διατάραξης της κοινοβουλευτικής ισορροπίας, αν και κάτι τέτοιο λειτουργεί καλύτερα όταν οι βουλευτές ανεξαρτητοποιούνται, εγκαταλείποντας τις αγκάλες της Κοινοβουλευτικής τους Ομάδας, δείχνει άλλα πράγματα. Όταν το παιχνίδι πια μετατοπίζεται από εσωκομματικές αψιμαχίες και Ιζνογκουντισμούς, το να εγκαταλείπει ένας βουλευτής την έδρα του στα δύσκολα, δεν αποτελεί ηρωική έξοδο, αλλά φυγή από το καθήκον. Αποτελεί λαϊκισμό του αισχίστου είδους και δεν αποτελεί επαναστατική πράξη, αλλά απαλλάσσει τον βουλευτή από το να αναλάβει τις ευθύνες του, επιτρέποντας του να αποχωρήσει χωρίς να αποφασίσει για το οτιδήποτε. Εκείνη τη στιγμή, παραιτούμενος, αρνείται τη λαϊκή εντολή, ενώ πολύ πιθανόν ταυτόχρονα να φωνάζει για δημοκρατία, για το δίκιο του λαού που τον ψήφισε, τα δικαιώματα του, με αυτή του την πράξη τα πετά όλα στον κάλαθο των αχρήστων.

Απαλλάσσεται όμως από την ευθύνη της απόφασης. Ιδίως όταν το ερώτημα είναι καυτή πατάτα, ποιος θέλει να κουβαλάει στο βιογραφικό του ότι ήταν βουλευτής όταν ψηφιζόταν μια τόσο κρίσιμη δανειακή σύμβαση; Ανάλογα με το πως βλέπει κανείς τα πράγματα σχετικά με τη ψηφοφορία στη βουλή, με το αν δηλαδή το Όχι ισοδυναμεί με άτακτη χρεοκοπία και έξοδο από το € το οποίο στα μάτια τα δικά μου είναι και το worst case scenario και το Ναι με πολύ σκληρά μέτρα, αλλά από την άλλη αποτελεί και μια όσο να πει κανείς πιο υπεύθυνη στάση στα πράγματα, αντιλαμβάνεται τι θέλω να πω. Η μη ανάληψη καμίας ευθύνης και η ντουντούκα έξω από τη βουλή, χωρίς πρόταση είναι τελικά το ίδιο βολική τόσο για τον απλό πολίτη, τόσο για τον παραιτηθέντα βουλευτή, ο οποίος μπορεί να απολαύσει την ελευθερία του και να ξαναγίνει αρεστός στο λαό, αφού δεν σκύβει το κεφάλι στους δανειστές, επαναστατεί και πλέον είναι ένας από αυτούς. Δεν ντροπιάζεται. Και γιατί τότε δεν κάθεται να ψηφίσει όχι; Γιατί φοβάται. Φοβάται ότι αν δεν ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση, μπορεί το όνομα του να είναι σε άλλη “λίστα ντροπής”, αυτών που “έσυραν τη χώρα πολλές δεκαετίες πίσω, που στέρησαν το μέλλον των παιδιών μας στην Ευρώπη”.

Ποιοι θα τα πουν αυτά; Μα οι περισσότεροι οι οποίοι κραυγάζουν σήμερα να γυρίσουμε στη δραχμή. Άρα ο βουλευτής είναι εγκλωβισμένος και η παραίτηση είναι η εύκολη απόδραση. Σωστά; Ναι, έτσι είναι. Από την άλλη μεριά, όμως, ήρθε ο καιρός να μάθουν οι κ.κ. βουλευτές ότι το βουλευτικό αξίωμα δε συνεπάγεται ρουσφέτια, βολέματα, να είσαι αρεστός, αυτοκίνητο και συμβούλους, δημοσιότητα και πρώτο τραπέζι πίστα. Αυτό μπορεί να συνέβαινε παλαιότερα και ως εκ τούτου, η ενασχόληση με την πολιτική μεγάλο δέλεαρ ακόμα και για ανθρώπους που ήδη απολάμβαναν τη δημοσιότητα, όπως και έγινε. Ήρθε ο καιρός να μάθουν πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη να σου εμπιστεύεται κάποιος τη διακυβέρνηση της χώρας, είτε εκπροσωπείς την κυβερνώσα παράταξη, είτε είσαι βουλευτής στην αντιπολίτευση. Ήρθε ο καιρός να μάθουν ότι ο χύδην λαϊκισμός την ώρα των αποφάσεων πληρώνεται ακριβά, ότι ένας πολιτικός οφείλει να έχει σαφείς θέσει με επιχειρήματα, αλλά και προτάσεις. Ότι οι ανεύθυνες και καιροσκοπικές συμπεριφορές ταιριάζουν σε πολιτικάντηδες και όχι σε πολιτικούς. Τουλάχιστον όχι σε πολιτικούς που θέλω να κυβερνούν τη δική μου χώρα.

Αυτά ισχύουν για τους πάντες, προερχόμενους από οιονδήποτε πολιτικό σχηματισμό, καθώς φάνηκε όταν ανέλαβε υπηρεσιακός Πρωθυπουργός ο Λουκάς Παπαδήμος, ότι όσο μικρό και εάν είναι το ποσοστό μιας παράταξης η οποία εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο, οι βουλευτές της Κοινοβουλευτικής της Ομάδας είναι εν δυνάμει Υπουργοί, Κυβερνήτες αυτού του τόπου.  Και ακόμη και εκείνους, ακόμη και η μικρότερη δύναμη στη βουλή, εκπροσωπεί το λαό, άρα ο λαός έχει την ευθύνη για το ποιοι βρίσκονται εκεί μέσα. Για τους απέχοντες από τις εκλογές οι οποίοι φωνάζουν πρώτοι για “κατάλυση της Δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε”, δε θα μιλήσω παραπάνω, καθώς όποιος ιδιωτεύει, όποιος δε δείχνει ενδιαφέρον για τα κοινά, είναι ότι σημαίνει πλέον η λέξη στην Αγγλική και τίποτε άλλο. Α ναι, είναι κι αυτός σαν τους βουλευτές που παραιτούνται. Ευθυνόφοβος. Που να είχε να διαβάσει και τη νέα δανειακή σύμβαση, σε λιγότερο από 4 ημέρες. Σαν τους φοιτητές, που έχουν τώρα εξεταστική. Μόνο που το μάθημα δεν καίγεται για το Σεπτέμβρη.

Αναράξεις, παρακαλώ προσδεθείτε

Αναράξεις, παρακαλώ προσδεθείτε

"Κάτι έχει αλλάξει πια στην πτήση. Και δεν είναι μόνον ο κυβερνήτης του αεροσκάφους."

“Προσδεθείτε, θα έχουμε turbulence”, θυμάμαι έλεγε γελώντας ένας φίλος, καθώς η αεροσυνοδός μας είχε κάνει χάλια με το γαλλικό καφέ. Αναταράξεις. Στο αεροπλάνο, αν δεν φοβάσαι, αφορμή για να περάσει ευχάριστα η ώρα, να σχολιάσεις τα πρόσωπα κάποιων συνεπιβατών οι οποίοι κερώνουν με την παραμικρή διατάραξη της αδρανειακής τους κατάστασης. Μέχρι το σημείο όπου οι αναταράξεις θα γίνουν ισχυρές και να νιώσεις την καρδιά σου να χτυπά και το στομάχι σου να σφίγγεται, σαν να αισθάνεσαι πως το αεροπλάνο χάνει απότομα ύψος.



Πολιτικά, εκεί είμαστε, θαρρώ πως έχει ανάψει και το λαμπάκι για τις ζώνες, το αεροσκάφος πετάει πια μέσα σε θύελλα. Μόνον που δεν είναι όλα τα πράγματα ίδια, το προσωπικό καμπίνας του αεροσκάφους είναι καταρτισμένο για να πετάει και μέσα σε θύελλα και δεν το έχουμε επιλέξει εμείς. Εμείς επιλέξαμε τα υπόλοιπα, εταιρεία, προορισμό, ακόμα και θέση, διάδρομο ή παράθυρο. Κι όπως ο επιβάτης έχει μεγαλύτερη ελευθερία επιλογών καθώς ευρίσκεται στο αεροδρόμιο, μαζί με τη δυνατότητα του να σκίσει το boarding pass στην πύλη και να μη μπει ποτέ στο αεροπλάνο, ή να αλλάξει την πτήση του. Όταν μπαίνει μέσα στην πτήση που έχει ο ίδιος επιλέξει, ουσιαστικά εμπιστεύεται τη ζωή του και την ασφάλεια του, όσο και το να φτάσει στον προορισμό της επιλογής του στην ώρα του, στον κυβερνήτη, τον συγκυβερνήτη και το λοιπό προσωπικό καμπίνας.



Στην πτήση που επιβιβαστήκαμε το Φθινόπωρο του 2009, μπήκαμε με λίγα σύννεφα στον ορίζοντα και καλό καιρό στο αεροδρόμιο, σοκολάτες στα duty free. Μετά όμως, ήρθε η καταιγίδα και η αποσυμπίεση καμπίνας, έπεσαν οι μάσκες κυριολεκτικά και μεταφορικά και κάναμε αναγκαστική προσγείωση. Αφού περιμέναμε δεμένοι στα καθίσματα κοιτώντας από το φινιστρίνι μια το φτερό και μια το διάδρομο, μέχρι να σταματήσει να τσακώνεται το προσωπικό επάνω στην πίστα, έφτασε ο υπεύθυνος ασφαλείας του αεροδρομίου. Αφού τους τράβηξε το αυτί και αναγκάστηκαν να συνεννοηθούν υποτυπωδώς μεταξύ τους, ήρθε καλοσιδερωμένος και ατσαλάκωτος ο νέος μας κυβερνήτης, ο Λουκάς Παπαδήμος. Λεπτομέρεια: το λοιπό προσωπικό καμπίνας, οι επιβάτες και ο προορισμός είναι ίδιοι.

Κάτι έχει αλλάξει πια στην πτήση. Και δεν είναι μόνον ο κυβερνήτης του αεροσκάφους. Παίρνουμε άδεια απογείωσης, τροχοδρομούμε. Κοιτώντας απ’ το παράθυρο, ο ουρανός από πάνω μας είναι πια μαύρος. Πετάμε πια μέσα στην καταιγίδα. Οι επιβάτες κοιτάζονται και το προσωπικό είναι ανάστατο. Κάποιοι μάλιστα τσακώνονται, οι επιβάτες τους κοιτάνε. Οι αναταράξεις είναι έντονες, δεν σερβίρουν κανέναν, αρκετοί διαμαρτύρονται, αλλά δεν αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα μας είναι άλλο. Όχι αν θα πάρουμε καφέ με κουλουράκια, χυμό πορτοκάλι και γεύμα με πλαστικά μαχαιροπήρουνα, το πρόβλημα μας είναι να φτάσουμε, να βρούμε το αεροδρόμιο, να έχει τις συνθήκες να μας δεχτεί.



Ο πύργος ελέγχου λέει ότι η κακοκαιρία θα συνεχιστεί, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να συνεχίσουμε να πετάμε μέσα στην καταιγίδα, πρέπει να συνεργαστούμε και να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, οι επιβάτες και το πλήρωμα, όλοι μαζί, αλλιώς θα πέσουμε. Τρώμε από τα έτοιμα, τρώμε και την τελευταία σοκολάτα που ψωνίσαμε στο αεροδρόμιο, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Τι θα κάνουμε άραγε αν δεν βρεθεί το αεροδρόμιο; Τα καύσιμα τελειώνουν, δεν μας εφοδίασαν στο προηγούμενο αεροδρόμιο, γιατί; Μα η εταιρεία με την οποία πετάμε δεν ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις της και η κηροζίνη δεν χαρίζεται. Έχουμε στερέψει από επιλογές, κάποιοι που ήταν πιο κοντά στην πόρτα του αεροσκάφους άκουσαν το προσωπικό να λέει ότι κι άλλες εταιρείες είχαν πρόβλημα, είδαμε κι άλλον ένα πιλότο να φεύγει τρέχοντας. Σίλβιο τον λέγανε. Έβαλε το πηλήκιο του κάτω από τη μασχάλη και έφυγε με το κεφάλι κάτω. Μαζί του έφυγε κι αρκετό προσωπικό. Το αεροπλάνο τους ήταν μεγαλύτερο απ’ το δικό μας.

Φαίνεται ότι δεν είμαστε μόνο εμείς το πρόβλημα. Φαίνεται ότι ο πύργος ελέγχου κάνει κουμάντο χωρίς να λογαριάζει εταιρείες κι επιβάτες, προορισμούς κι επιλογές. Κάποιοι λένε ότι ο νέος μας πιλότος τα έχει κάνει πλακάκια με τον πύργο ελέγχου, ότι ζούμε μια σιωπηλή αεροπειρατεία. Ότι είναι ένας απ’ αυτούς. Το προσωπικό καμπίνας δεν τον ξέρει. Αλλά μάλλον δεν είναι κι αυτό που τους απασχολεί πάρα πολύ τελικά. Παίζουν τα δικά τους παιχνιδάκια. Συζητάνε για τον προηγούμενο μας κυβερνήτη, ονόματα άλλων πιλότων από την εταιρεία, ποιος θα μας πάρει στο ταξίδι της επιστροφής. Είναι χωρισμένοι σε ομαδούλες, μετράνε και ξαναμετράνε τους επιβάτες. Κατώτεροι των περιστάσεων, σαφέστατα.

Οι επιβάτες από την άλλη έχουν τα δικά τους πηγαδάκια, συζητούν για τον νέο πιλότο, λένε είναι ικανός, έχει πολλές ώρες πτήσης σε πολεμικά αεροσκάφη, λένε ότι το υπόλοιπο προσωπικό της καμπίνας δεν ξέρει να τα βγάζει πέρα στην καταιγίδα, ψάχνουν για νέους πιλότους. Να μην έχουν σχέση με την αεροπορική εταιρία, να μη συναλλάσσονται μαζί της, να μην έχουν σχέση με το παλιό προσωπικό και να μην τάζουν πλούσια γεύματα και σοκολάτες στους επιβάτες. Οι παλιοί νοιάζονται μόνο για το καλό της εταιρείας και δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο.



Ευτυχώς μέσα σε αυτούς κάποιοι καταλαβαίνουν πια ότι η καταιγίδα θα αργήσει να κοπάσει και πρέπει να μπουν στο παιχνίδι άνθρωποι που να ξέρουν να πετάνε στη μέσα στη θύελλα. Υπάρχουν; Υπάρχουν και πρέπει να βγουν μπροστά, όταν προσγειωθούμε, να τσακωνόμαστε μέσα στην πτήση δεν ωφελεί. Ας αφήσουμε τον πιλότο να κάνει τη δουλειά του, να προσγειώσει το αεροπλάνο και στο μεσοδιάστημα ας βρούμε συζητώντας σαν άνθρωποι, αυτούς οι οποίοι θα μας βάλουν ξανά, με τάξη μέσα στο αεροπλάνο για το ταξίδι της επιστροφής. Ο πύργος ελέγχου δεν θα αλλάξει, τα σχέδια πτήσης θα πέσουν πάνω στο τραπέζι, τα αεροδρόμια μπορεί να μην είναι ποτέ ξανά τα ίδια. Ας αλλάξουμε τις αντιλήψεις μας ως επιβάτες κι ας είμαστε πιο υπεύθυνοι όταν βγάζουμε το εισιτήριο. Γιατί αεροπλάνα, εταιρείες και αεροδρόμια χωρίς επιβάτες, δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Καλό μας ταξίδι.

Δείτε το άρθρο στο maga.gr

«Μα, υπουργός ο τάδε, υπουργός ο δείνα;»

«Μα, υπουργός ο τάδε, υπουργός ο δείνα;»

Ομολογώ ότι μπήκα κι εγώ στο τριπάκι που γράφει ο τίτλος. Μας φαίνεται παράξενο και πλήγμα στη Δημοκρατία, το γεγονός ότι μέλη του ΛΑΟΣ πήραν χαρτοφυλάκιο. Κανονικά δεν θα έπρεπε. Οι βουλευτές του ΛΑΟΣ, οι οποίοι υπουργοποιήθηκαν και παρέλαβαν κιόλας χθες, είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού. Βουλευτές, ψηφίζουν νόμους επειδή ο κόσμος τους επέλεξε στο παραβάν, έβαλε σταυρουδάκι δίπλα στο όνομα τους, αφού είχε επιλέξει τον πολιτικό συνδυασμό που εκπροσωπούν. Ή το βρήκαν σταυρωμένο, σαν αυτά που παίρνουν οι γιαγιάδες στην καλή την τσάντα, μαζί με την ταυτότητα όταν πάνε να ψηφίσουν.
 

Θα μου πείτε, «Μα εγώ δεν ψήφισα ΛΑΟΣ, αυτοί είναι φασίστες». Πολύ ωραία. Είναι ακραία μειοψηφία. Και θέτω το ερώτημα, αγαπητοί συμπολίτες. Ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές; Στην περίπτωση που η απάντησή σας είναι όχι, μπορείτε να τρέξετε στον πλησιέστερο καθρέπτη και να δείτε ποιος φταίει που οι ακραίες – κατά εσάς- μειοψηφίες εξασφάλισαν με την εκλογή τους μια θέση στο Κοινοβούλιο. Συμπέρασμα πρώτο: Αν ο πολίτης δεν εκφράζεται στην κάλπη, δεν μπορεί να βγαίνει κατόπιν εορτής και να κατηγορεί ανθρώπους και καταστάσεις -αφού ιδιωτεύει, απέχει από την ίδια τη διαδικασία.

Για όσους ψήφισαν, είναι πιο πιθανό να καταλαβαίνουν ότι στην κατάσταση που φτάσαμε μια κυβέρνηση ευρείας συναίνεσης ήταν αναγκαία. Χωρίς, όμως, απαραίτητα να ισχύει κάτι τέτοιο. Τα κόμματα τα οποία οι ίδιοι εξέλεξαν στο Κοινοβούλιο, είτε επέλεξαν να συμμετάσχουν στη διαδικασία διαπραγμάτευσης είτε απέρριψαν την πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας και απείχαν της διαδικασίας. Όσοι συμμετείχαν στην προσπάθεια, πήραν μέρος και στη νεοσυσταθείσα κυβέρνηση. Οι μεν με κοινοβουλευτικά στελέχη και οι δε, με εξωκοινοβουλευτικά. Η ΝΔ επέλεξε τα στελέχη της να μην είναι μέλη του Κοινοβουλίου, με τον κ. Αβραμόπουλο μάλιστα να παραιτείται την ίδια κιόλας μέρα, με το σκεπτικό ότι τυπικά έστω, θα συνεχίσει να είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Άσχετα αν θα παρέχει στήριξη στην κυβέρνηση. Περίπλοκο ως σκεπτικό, ίσως αποδειχτεί ακόμα πιο περίπλοκο στην εφαρμογή του.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι επέλεξαν να απέχουν εξαρχής από τις διαδικασίες, προεξόφλησαν φυσικά τη μη συμμετοχή τους στο νέο κυβερνητικό σχήμα, στερώντας ίσως από τους ψηφοφόρους τους το δικαίωμα να συμβάλλουν εμμέσως, (γιατί έμμεση Δημοκρατία έχουμε), στην προσπάθεια εθνικής συνεννόησης.  Μιλάμε, φυσικά, για το χώρο της Αριστεράς.

Όλες αυτές τις μέρες, από την εξαγγελία του απελθόντος, εκλεγμένου με την ψήφο του ελληνικού λαού Γιώργου Παπανδρέου για Δημοψήφισμα, τα κόμματα της Αριστεράς αρκέστηκαν σε αφορισμούς. Το αποκάλεσαν τρικ και ψευδώνυμη επιλογή, ζητώντας να πάει η χώρα σε εκλογές, όταν εκ των πραγμάτων δεν υπήρχε χρόνος για κάτι τέτοιο. Μετά την απόσυρση του Δημοψηφίσματος από το τραπέζι (από μεριάς του Πρωθυπουργού), καθώς σχεδόν οι πάντες φωνάζοντας κατέληξαν ότι ο λαός είναι επικίνδυνο να αποφασίσει για το οτιδήποτε. Ούτε για τη δανειακή σύμβαση της 26ης – 27ης Οκτωβρίου, ούτε για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, καθώς το ερώτημα του Δημοψηφίσματος δεν κατέστη ποτέ σαφές, ούτε το κατά πόσο θα ήταν δεσμευτικό για την ίδια την Κυβέρνηση. Τίποτε δεν διευκρινίστηκε, απορρίφθηκε ως ιδέα και δεν εξετάστηκε ποτέ σοβαρά, αφού τα μικροπολιτικά παιχνίδια επιτάχυναν τις εξελίξεις. Η απάντηση της κοινοβουλευτικής Αριστεράς και των Αγανακτισμένων ήταν αρνητική εξ’ αρχής, (όχι σε όλα), καμία συζήτηση για το θέμα.

Εξασφαλίστηκε η ψήφος εμπιστοσύνης στον Πρωθυπουργό με την προϋπόθεση ότι θα παραιτηθεί και θα βρεθεί πρόσωπο κοινής αποδοχής το οποίο θα αναλάμβανε να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Τα κόμματα της Αριστεράς δήλωσαν, το ένα μετά το άλλο, ότι δεν θα συμμετέχουν στη συζήτηση πολιτικών αρχηγών, λειτουργώντας ίσως με λογικές «Κυβέρνησης του βουνού» εντός κοινοβουλευτικών πάντα πλαισίων, αδειάζοντας τη γωνιά στους λοιπούς παίκτες. Όσοι συμμετείχαν στις συζητήσεις, φιλτράροντας την όλη διαδικασία με γνώμονα περισσότερο το παραταξιακό συμφέρον και όχι την κρισιμότητα της κατάστασης, έπαιξαν το δικό τους παιχνίδι.

Μετά από ατελείωτες διαπραγματεύσεις, κωμικοτραγικά σκηνικά, με ξένους ρεπόρτερ να παλεύουν να καταλάβουν τι συνέβαινε και σε μια νύχτα, εκεί που νόμιζαν ότι είχαν καταλάβει, οι συσχετισμοί, τα πρόσωπα και οι φήμες που οργίαζαν να φέρνουν τούμπα το σκηνικό, δημοσιογράφους να τραβάνε και να σκίζουν τις ανακοινώσεις στα κάγκελα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, άπειρα έκτακτα δελτία και απευθείας συνδέσεις από όλα τα κανάλια της χώρας και του εξωτερικού, φτάσαμε στο σήμερα. Ένα υπουργικό σχήμα το οποίο το χαρακτηρίζει κανείς όπως νομίζει, με στελέχη από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, έχοντας επί της κεφαλής έναν εγνωσμένης αξίας επιστήμονα, γνώστη της αγοράς και γνωστό και στις αγορές, τον Λουκά Παπαδήμο. Εκεί σταθήκαμε μέχρι την ανακοίνωση του κυβερνητικού σχήματος.

Μετά άρχισαν οι πάντες να φωνάζουν για την υπουργοποίηση των στελεχών του ΛΑΟΣ, το οποίο συνεργάστηκε, παίζοντας κι εκείνο τα παιχνίδια του, με θεατρινισμούς, δραματικές δηλώσεις και αποχωρήσεις σε ένα αρρωστημένο παιχνίδι από όλες τις μεριές, με το αζημίωτο φυσικά. Σε αντίθεση λοιπόν με την «Κυβέρνηση του βουνού» (και βγάζω έξω τον βουλευτή Γρ. Ψαριανό ο οποίος τοποθετήθηκε δημόσια υπέρ μιας προσπάθειας συνεργασίας των κομμάτων που ο ίδιος ο λαός εξέλεξε), μια πιο ακραία φωνή στο Κοινοβούλιο συνεργάστηκε. Η Αριστερά έκατσε απέναντι, έμεινε να κουνάει το δάχτυλο και σήμερα ελπίζω να συνειδητοποιεί ότι εάν οι «φασίστες με χαρτοφυλάκιο» είναι ό,τι χειρότερο μπορούσαν να φανταστούν, αυτό έγινε και με δική τους ευθύνη.

Το να ιδιωτεύει κανείς και, μάλιστα, όταν είμαστε μια ανάσα από την καταστροφή της χώρας, είναι μέγιστη ανευθυνότητα, τόσο απέναντι στον ίδιο που το κάνει, όσο και απέναντι στην κοινωνία. Όταν ιδιωτεύει κανείς όντας εκλεγμένος εκπρόσωπος του λαού, αυτή η συμπεριφορά είναι εγκληματική για τη Δημοκρατία και εξευτελιστική για τον πολίτη που του εμπιστεύτηκε την ψήφο του. Ιδιώτης = Idiot, ο άνθρωπος που δεν συμμετείχε στα κοινά στην Αρχαία Αθήνα. Ελληνική λέξη. Δυστυχώς, εν έτει 2011, «επαναστατική» πρακτική της συμπεριφοράς.

Ας αναλογιστούν οι πολίτες, λοιπόν, τι ψηφίζουν, ποιους επιλέγουν, αν δίνουν ψήφο διαμαρτυρίας στον οποιοδήποτε ότι μια μέρα μπορεί να καταλήξει με υπουργείο ή να πετάξει τη φωνή τους στα σκουπίδια, γυρίζοντας την πλάτη στις διαδικασίες. Η κάλπη είναι, άλλωστε πια, πολύ κοντά.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο aixmi.gr