Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Houshasen ya Sakura

放射線や桜が咲くのだろうか?




Μ’ αρέσει πάρα πολύ να ανοίγω καινούρια βιβλία με τον χαρτοκόπτη. Τόσο, που πάντα σκίζω όσες διαβάζω μόνο για να μένει κι άλλο να σκίσω αργότερα. Πολλές φορές μου ξεφεύγουν και τα σφάζω, αλλά έχει κι αυτό τη γοητεία του. Και στην τελική, δικά μου είναι.  Δεν το κάνω από ασέβεια. Ούτε απολογούμαι τώρα εδώ μπροστά σας.

Ένα καινούριο βιβλίο και μάλιστα ποίησης, πάντα λειτουργεί καθαρτικά. Πέρασαν 2 εβδομάδες από τη μεγαλύτερη φυσική καταστροφή του αιώνα, δεν είναι τρόπος του λέγειν, το γεγονός είναι τεράστιο, η σειρά των γεγονότων τέτοια που τα GB στον φάκελο που γράφει “Nihon 2011-03-11” κατά τα σεισμολογικά (και όμως και αυτά ιαπωνικά), πρότυπα γραφής ημερομηνίας, θα αυξάνονται ακόμη. Είναι Σάββατο βράδυ, επιλέγω να μείνω μέσα, να ξεκουραστώ, να ξελαμπικάρει το μυαλό. Ο Θύμιος πετάει για NRT, Narita Airport, στην Chiba, το 2ο International Airport σε απόσταση αναπνοής από το Tokyo των 15x106 κατοίκων, μόνο στη μητροπολιτική περιοχή, αυτό που λέμε downtown, στο κέντρο. Σε κανένα 5ωρο το πολύ, προσγειώνεται. Ας φτάσει καλά, ας βρει να μας διδάξει πράγματα κι ας επιστρέψει με το καλό.

Αν δεν είχε γίνει το ατύχημα στο Daiichi θα πήγαινα κι εγώ μαζί του. Ήταν ευκαιρία. Θα μου πείτε σκοτώθηκε κόσμος, δεν είναι ευκαιρία. Έχετε δίκιο. Για να μην σκοτωθεί όμως άλλος τόσος την επόμενη φορά, πρέπει να μάθουμε από την καταστροφή. Αυτό κάνουν όσοι ασχολούνται με φυσικές καταστροφές. Αν δεν παρατηρήσεις το φαινόμενο, δεν γίνεται δουλειά. Έτσι είναι. Και οι Ιάπωνες θα μάθουν κι εμείς ακόμα περισσότερα. Την οργάνωση τους, τη λογική τους και το ομαδικό του πνεύματος τους να είχαμε κι εμείς σε πολύ μικρότερα γεγονότα, θα ήταν πολύ καλύτερα. Κάθε φορά πάω να γράψω event και μετά το σβήνω και γράφω γεγονός. Να, τώρα δεν το έσβησα, χα.

Χορεύουν στο κεφάλι μου σεισμοί, μηχανισμοί, GPS, ύψη κυμάτων, μSv, χάρτες, καταγραφές, επιταχύνσεις, επίκεντρα, μοντέλα, animation, videos της καταστροφής, αριθμοί, πολλά πράγματα. Θέλω να σας πω για το Early Warning System που έσωσε τόσες ζωές. Την παιδεία που προϋποθέτει ένα τέτοιο σύστημα και η εφαρμηγή του, από πίσω. Αλλά και πως χάθηκε η μπάλα με τους πολέμους και πήραν οι κυβερνήσεις τη μεγάλη απόφαση για ανάπτυξη, υπερδύναμη, σε μια χώρα χωρίς τα δικά της ορυκτά καύσιμα, νησιωτική και φυσικά απομονωμένη. Δεν μπορώ να αναλύσω όμως τίποτε από όλα αυτά, γιατί είναι όλα κουλουβάχατα στο κεφάλι μου και στην τελική δεν θέλω να τα αναλύσω τώρα, γιατί το κουράσαμε το θέμα και έγιναν πάλι οι πάντες ειδικοί στο φυσικό φαινόμενο του σεισμού. Αφοί μίλησαν λοιπόν όλοι οι φωτεινοί παντογνώστες, μέχρι και το ότι τους ακτινοβολήσανε και ολίσθησε το ρήγμα ακούσαμε. Μη και χειρότερα.

Αλλά έτσι είναι. Έγιναν όλοι Sapientino. Αυτοί που δεν μπορούν να αποφασίσουν που θα θάψουν (γιατί περί επεξεργασίας το’ χουν το άθλημα) τα σκουπίδια τους και πετάνε το παλιό ψυγείο στο ρέμα ή χτίζουν, ή αδειάζουν στη ζούλα νύχτα το βόθρο στο δρόμο.

Α ναι, και δεν είχαν πράσινη ενέργεια. Κοιτάξτε γύρω σας, υψηλή τεχνολογία, αυτοκίνητα, made in Japan. Όχι αγάπες μου, με φωτοβολταϊκά χλωμό τέτοια βιομηχανία. Κράζουμε κι ας καίμε λιγνίτη. Είμαστε Θεοί. Ένα πράγμα θέλω να πω. Δεν εκθειάζω τεχνολογίες και λαούς. Αλλά αν τους στράβωσε εκεί, που με Mw=9 ΔΕΝ είναι δυνατόν να μην στραβώσει κάτι, αν κατοικούσαμε εμείς εκεί με τον στρουθοκαμηλισμό που μας δέρνει, με τη λογική “δε μιλάω για το σεισμό μη το γρουσουζέψω”, ψιτ, μανίτσα, I’ve got news for you, δεν πα να βαράς τον πισινό σου χάμω, είτε το συζητάς ήτε όχι, η φυσική καταστροφή σε περιμένει στην επόμενη γωνία, άλλωστε κατοικεί τη Γη σου ΠΡΙΝ από σένα. Αν λοιπόν ένας λαός έχει χτίσει υποδομή, έχει παιδεία για φυσικές καταστροφές και μολαταύτα θάβει δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τι να λέμε. Είμαστε έρμαια της φύσης, αλλά πρέπει να μάθουμε να το συζητάμε ως κοινωνία μπας και βγει κάτι. Εμείς ως επιστήμονες από τη μεριά μας, κάνουμε ότι μπορούμε για να αποκτήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερη γνώση από τέτοια γεγονότα, ώστε να βοηθήσουμε τη χώρα μας και τους ανθρώπους της να προστατευτούν.

Όλα τα άλλα είναι οδοντόκρεμες. Ας ελπίσουμε ότι και φέτος θα ανθίσουν οι κερασιές...

3 σχόλια:

  1. Συνυπογράφω κάθε σου πρόταση. Μακάρι να μην αποδειχθεί ανεπανόρθωτη η ζημιά σε αυτήν την τεράστια χώρα! Και βέβαια δεν έχει να κάνει με την έκταση. Καλησπέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συζήτησα με τη Γιαπωνέζα που μου κάνει μάθημα για το γεγονός, τη νοοτροπία των Ιαπώνων, όλα. Ένα πράγμα μου είπε και έμεινα. Για εμάς ο σεισμός είναι ώθηση για δημιουργία και αναγέννηση, ναι; Θα τα φτιάξουμε όλα, μόνο με τα πυρηνικά δεν ξέρουμε τι γίνεται ναι; Ελπίζω κι εγώ να τα διορθώσουν όλα. Γιατί ο Ιαπωνικός λαός δεν συμφώνησε ποτέ με τα πυρηνικά. Δυστυχώς όμως πάλι άλλος αποφασίζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλησπέρα κι από εδώ... συνυπογράφω κάθε πρόταση όπως ο Εξύμνος άνωθεν... Τα πυρηνικά είναι δυστυχώς ανεξέλεγκτα και την πληρώνουν συχνά άφταιγοι... Όμως όπως σωστά είπε ο κος Σιμόπουλος όποιος έχει εναλλακτική στην πυρηνική (γιατί μια βιομηχανία δεν μπορεί να στηριχτεί στις ΑΠΕ) ας την εφαρμόσει...

    Μια λεπτομέρεια. Απαιτείτο από ότι μας ενημέρωναν 80 άτομα για να ποντίσουν και επανεγκαταστήσουν το καλλώδιο στον προβληματικό αντιδραστήρα και είχαν 1000 αιτήσεις εθελοντών που φλυαρούσαν σε τεκμηρίωση γιατί θα έπρεπε να επιλεγούν αυτοί...

    Μπορεί κανείς να φανταστεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα...

    Έμαθα και το sapientino... που δεν το είχα ξανασυναντήσει ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή