Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Ήλιε μου, εξάρτηση.

Ήλιος. Το φως του κάνει πιο έντονα τα χρώματα στα λουλούδια, πιο ζωηρά τα πράσινα στα φύλλα. Ζωή και φως. Γλυκαίνει την καρδιά μου. Κάθε άνθρωπος έχει κι  από κάτι σαν ήλιο. Δεν είναι μόνο το αστέρι το μεγάλο που μας φωτίζει και μας ζεσταίνει και είμαστε καταδικασμένοι λόγω ισορροπίας του συστήματος να μην το αποχωριστούμε ποτέ. Τόσο, που γίνεται εξάρτηση, τον περιμένεις κάθε μέρα το πρωί να βγει και μετά τον χαιρετάς πάντα πριν πέσει η νύχτα. Κι όταν δεν βγει, τον ψάχνεις. Κι άμα δεν υπάρχει τρόπος να τον δεις, τρελαίνεσαι. Έτσι είναι οι εξαρτήσεις στη ζωή. Ο ήλιος, τα τσιγάρα μου, ένα τραγούδι τη στιγμή που το θες, η γεύση του φιλιού του, δροσερή, σαν να ρουφάς οξυγόνο, θαλασσινό αεράκι.

Τις χρειαζόμαστε και τις εξαρτήσεις μας. Είναι κομμάτι του εαυτού μας. Είναι η σκοτεινή πλευρά μας, η αδυναμία μας. Που μέσα από αυτή ξανακάνουμε kickstart. Ένα ακόμα φιλί, σαν να είναι το πρώτο κάθε φορά. Αλλά να ξέρεις τι είναι τι. Τι μπορείς να κόψις κατευθείαν και τι είναι fixation. Και δεν είναι κακό να το κάνεις, αρκεί να ξέρεις τη στιγμή που το κάνεις ότι το κάνεις για να πάρεις το φιξάκι σου. Ότι θα στο πάρουν από τη ζωή και θα τρελαθείς. Ότι έχεις πάθει εξάρτηση. Αν ξέρεις τι κάνεις, κάν' το. Δικιά σου η ζωή.

Αρκεί να ξέρεις τι είναι τι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου