Δεν ξέρω γιατί. Από χθες, Πέμπτη 26 Μαΐου το πρωί, νιώθω ότι η σημερινή Παρασκευή θα είναι πολύ κρίσιμη, θα τη θυμάμαι για πάντα. Πολιτικά, νομίζω ότι υπάρχει η περισσότερη ένταση που μπορώ να θυμηθώ. Κι από όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Γιατί σήμερα είναι πολύ αλλιώς τα πράγματα, παίζει από τη μια μέρα στην άλλη πια να μην είναι τίποτα όπως το ξέραμε. Είμαστε σε κομβικό σημείο, στο peak της συνάρτησης, που αλλάζει το υλικό συμπεριφορά. Από ελαστική πλαστική, είτε ψαθυρή, ή στο σημείο της αστοχίας του. Όλα παίζουν.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Από την άποψη ότι μια αλλαγή μπορεί να βοηθήσει. Έτσι κι αλλιώς πόσο χειρότερα πια μπορούν να πάνε τα πράγματα; Έλα ντε! Η φαντασία του ανθρώπου οργιάζει, αλλά υπάρχουν φορές που η πραγματικότητα ξεπερνά και τα πιο διεστραμμένα μυαλά. Τέλος πάντων. Συννεφιά, χάος στην Κηφισίας, συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, συγκεντρώσεις, μια Παρασκευή σαν όλες τις άλλες;
Μάλλον όχι. Fingers crossed. Αλλά από την άλλη δεν ξέρω και τι να ευχηθώ. Τι είναι καλύτερα. Είναι σαν να έχεις σκαρφαλώσει στο peak, στην κορυφούλα, έχεις φτάσει στην άκρη στο γκρεμό, ψιλοβρέχει, λασπούλα, γλιστράει, είσαι με ορειβατικά, το' χεις, νομίζεις. Κάνει κατολίσθηση το μέτωπο πίσω σου και είσαι ή γκρεμός ή σε τρώνε λάχανο τα λιθάρια. Παιξ' το Hollywood και βούτα και προσευχήσου να πάει καλά η πρώτη ταινία και να βγει και δεύτερη, άλλωστε είναι ο μόνος τρόπος να κρατηθεί ζωντανός ο πρωταγωνιστής. Με τέτοιο σενάριο... Τουλάχιστον διάλεξε εσύ τη μουσική, πάρε τρελή πόζα, γκριμάτσα, διεκδίκησε να βουτήξεις πιο trendy κι από κασκαντέρ. Και σιγά τους φλώρους.
Η ζωή τελικά είναι πιο επικίνδυνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου