Γυρίζοντας από έξω, χτες το βράδυ, διάβασα το φρέσκο post στο blog Σουρωτήρι, "Είμαι ο ο οδηγός που προκάλεσε το τροχαίο ατύχημα". Αυτό που έκανε δημοσιέυοντας αυτή του την εμπειρία είναι πολύ σημαντικό. Θέλει πολύ γερό στομάχι και πολλά κιλά συναίσθησης.
Ανεξάρτητα από την προσωπική εμπειρία του καθενός απέναντι στο θέμα Τροχαία, είναι πάρα πολύ σημαντικό, κάποιος να καταγράφει την εμπειρία του, από τη θέση του ανθρώπου ο οποίος προκαλεί το ατύχημα και γλιτώνει και αυτός και οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι στο τσακ. Είναι τελικά πάρα πολύ εύκολο σε μια στιγμή να αλλάξουν όλα. Αυτό βέβαια δεν πάει να πει ότι δεν πρέπει να οδηγεί κάποιος, εκτός αν δεν είναι σε θέση να το κάνει. Απλά να σκεφτόμαστε δεύτερη φορά πριν κάνουμε κάποια πράγματα. Δεν θέλω να ξέρω πως νοιώθει κανείς μετά από την πρόσκρουση, αφού καταλάβει ότι φταίει εκείνος.
Και μετά σκέφτομαι αυτόν που φταίει, τρακάρει και εγκαταλείπει. Αυτόν που σκοτώνει και μαρσάρει, χωρίς τύψεις. Γιατί γυρνάω σ' εκείνον, που πριν 8 μήνες της πήρε τη ζωή στη Μαραθώνος. Καταλήγω λοιπόν στο ότι μπορεί να φταίνε και οι δυο που προκάεσαν το κάθε ατύχημα, αλλά ο ένας είναι άνθρωπος και ο άλλος είναι ζώο. Εύχομαι να καταλάβει κάποια στιγμή στη ζωή του τι έκανε, να χτυπήσει το καμπανάκι και μόλις χτυπήσει να μην ησυχάσει ποτέ πια. Από την άλλη δεν ξέρω κι εγώ πως θα αντιδρούσα αν προκαλούσα ατύχημα, αλλά το να οδηγείς πιωμένος, να σκοτώνεις και να εγκαταλείπεις, είναι πέρα από τη δική μου λογική.
Κάποια πράγματα όμως είναι κοινή λογική, αν νιώθεις ότι δεν μπορείς, ή έχεις πιεί, μην το πάρεις το ρημάδι. Δεν είσαι μόνος σου εκεί έξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου