Μεταπολίτευση, Λαϊκή Κυριαρχία - Εθνική Ανεξαρτησία - Κοινωνική Δικαιοσύνη, Αλλαγή, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, πλαστά στατιστικά στους εταίρους, τάχα μου δήθεν κούρσα εξίσωσης του Ευρωπαϊκού Νότου της Μεσογείου με την sensu stricto Ευρώπη, μάρκο που γίνεται ευρώ, όνειρα για ανάπτυξη, Olympic Dreams, μεγάλη ζωή της μικροαστικής οικογένειας, Παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, επερχόμενη Πτώχευση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Μνημόνιο Ι, Μνημόνιο ΙΙ, ΙΙΙ, IV, V, Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Προσαρμογής.
Αλήθεια, πως φτάσαμε ως εδώ; Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011. 15 χρόνια από την θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Παπανδρέου ο 2ος, σφράγισε την Μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας όσο λίγοι. Υπό κανονικές συνθήκες, σήμερα θα ήταν αρκετά ψηλά στην ειδησιογραφία το ετήσιο μνημόσυνο στο 'Α Νεκροταφείο, με πλάνα και βαριές, συναισθηματικά φορτισμένες δηλώσεις από το παλαιό, αυθεντικό, πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. Τι άλλαξε φέτος και θεωρείται ξεπερασμένο, προκλητικό για το κοινό αίσθημα και κατάπτυστο κάτι τέτοιο; Φέτος λοιπόν συνειδητοποίησε η ελληνική κοινωνία ότι μαζί με τα κόλλυβα έκανε μνημόσυνο και στην λογική η οποία συνόδεψε την εποχή διακυβέρνησης του Ανδρέα.
Μεγάλος ηγέτης. Μεγάλος ρήτορας, λαοπλάνος. Άλλαξε τις ισορροπίες, προς το καλό αλλά και προς το άσχημο. γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά με άλλη νοοτροπία. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Φέτος λοιπόν ξαφνικά αυτό άλλαξε. Καταλάβαμε την άλλη όψη του νομίσματος ως κοινωνία. Καταλάβαμε ότι το βόλεμα της μικροαστικής τάξης και οι πελατειακές σχέσεις με το κράτος, ο κομματικός συνδικαλισμός και τόσα άλλα, αποτελούν μεγάλο μέρος του προβλήματος. Όλοι έκαναν λαδιές και υπήρχε ομερτά.
Εδώ κι έναν μήνα, όλοι "αγανάκτησαν" όμως. Φυσικά και έφταιγε ο άλλος, όχι οι ίδιοι. Άλλος φταίει. Αποδεικνύεται ότι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Αλλά δεν βολεύει ποτέ να αποδέχεσαι την προσωπική σου ευθύνη στα πράγματα. Πως να το κάνουμε. Τα άρρωστα λοιπόν κεκτημένα ενός μεγάλου μέρους της Ελληνικής κοινωνίας, είναι νόμος. Δεν τα πειράζουμε. Γιατί τότε θα βγουν όλοι στους δρόμους, μη υπολογίζοντας τις συνέπειες των πράξεων τους και την ευθύνη που συνεπάγεται να είσαι δημόσιος λειτουργός.
Επάνω στα 15 χρόνια λοιπόν από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, το Πανεπιστήμιο αδυνατεί να συντονιστεί με την κοινωνία και επιμένει να στέλνει ξύλινες επιστολές προς υπεράσπιση του αποδεδειγμένα άρρωστου κεκτημένου, δεν μπορεί να αφουγκραστεί τς ανάγκες τις εποχής και να βγει ένα βήμα πιο μπροστά από την πολιτεία προτείνοντας ρεαλιστικά πράγματα για τη διάσωση της βασικής έρευνας. Δεν είναι δυνατόν να υπερασπιζόμαστε μη παραγωγικούς φορείς. Αν δεν θέλουμε να χαθεί η βασική έρευνα στην Ελλάδα πρέπει να προτείνουμε ενιαίο φορέα. Το πρότεινα χτες και άκουσα κάτι "αχ ναι δίκιο έχετε, αλλά ας στείλουμε τώρα αυτό". Να το διαβάσει ποιος λατρεία μου; Μια επιστολή μια από τα ίδια, "να μη μου φάτε το μπιφτέκι μου"; Μπιφτέκια τέλος χρυσέ μου. Δεν είναι σωστό να έχεις έναν και μόνο φορέα; Να πέσει το κόστος, να είναι πιο εύκολη η συνεργασία, να να να να... Έναν. Αλλά τότε ποιος θα πάρει την καρέκλα; Έλα ντε! Αυτό είναι λοιπόν το θέμα μας.
Αυτό και το ότι λίγες ώρες πριν τη χθεσινή συνέντευξη Βενιζέλου για τα νέα μέτρα και τη διαπραγμάτευση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, επιβραβεύσαμε Λέκτορα για τη μη παραγωγικότητα της, σε 12 χρόνια έβγαλε λιγότερες δημοσιεύσεις από όσες έχω ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια αυτή τη στιγμή. Κι εγώ και πολλοί σαν κι εμένα.Την κάναμε Επίκουρη καθηγήτρια, γιατί σε άλλη περίπτωση το Πανεπιστήμιο θα την απέλυε τον Οκτώβρη. Μόνο 4 στους 15 του εκλεκτορικού αντέδρασαν. Οι ίδιοι άνθρωποι προσυπογράφουν τη θλιβερή επιστολή που είπαμε παραπάνω και αγανακτούν που τους κόψανε τα λεφτά και το δώρο.
Τα συμπεράσματα δικά σας. Άρα τελικά δεν φταίει μόνο ο Παπανδρέου μάλλον, έτσι δεν είναι; Μάλλον οι μέρες μνήμης όσων έφυγαν προσφέρονται τελικά για κριτική προς τα μέσα κι όχι προς τα έξω. Αλλά σωστά. Η αυτοκριτική δεν είναι cool και hipster. Φταίνε οι άλλοι πάντα. Εμείς ποτέ. Δε γίνεται, απλά. Εμείς μόνο αγανακτούμε. Γιατί φταίνε οι άλλοι. Αγανακτούμε με κάθε κόστος. Είναι και πολύ της μόδας. Η αγανάκτηση και τα παστέλ φοριούνται φέτος.
Πειράζει που θα προτιμήσω αυτοκριτική και καρπουζί - φούξια; Και στα μνημόσυνα, αυτά επιλέγω.
Αλήθεια, πως φτάσαμε ως εδώ; Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011. 15 χρόνια από την θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Παπανδρέου ο 2ος, σφράγισε την Μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας όσο λίγοι. Υπό κανονικές συνθήκες, σήμερα θα ήταν αρκετά ψηλά στην ειδησιογραφία το ετήσιο μνημόσυνο στο 'Α Νεκροταφείο, με πλάνα και βαριές, συναισθηματικά φορτισμένες δηλώσεις από το παλαιό, αυθεντικό, πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. Τι άλλαξε φέτος και θεωρείται ξεπερασμένο, προκλητικό για το κοινό αίσθημα και κατάπτυστο κάτι τέτοιο; Φέτος λοιπόν συνειδητοποίησε η ελληνική κοινωνία ότι μαζί με τα κόλλυβα έκανε μνημόσυνο και στην λογική η οποία συνόδεψε την εποχή διακυβέρνησης του Ανδρέα.
Μεγάλος ηγέτης. Μεγάλος ρήτορας, λαοπλάνος. Άλλαξε τις ισορροπίες, προς το καλό αλλά και προς το άσχημο. γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά με άλλη νοοτροπία. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Φέτος λοιπόν ξαφνικά αυτό άλλαξε. Καταλάβαμε την άλλη όψη του νομίσματος ως κοινωνία. Καταλάβαμε ότι το βόλεμα της μικροαστικής τάξης και οι πελατειακές σχέσεις με το κράτος, ο κομματικός συνδικαλισμός και τόσα άλλα, αποτελούν μεγάλο μέρος του προβλήματος. Όλοι έκαναν λαδιές και υπήρχε ομερτά.
Εδώ κι έναν μήνα, όλοι "αγανάκτησαν" όμως. Φυσικά και έφταιγε ο άλλος, όχι οι ίδιοι. Άλλος φταίει. Αποδεικνύεται ότι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Αλλά δεν βολεύει ποτέ να αποδέχεσαι την προσωπική σου ευθύνη στα πράγματα. Πως να το κάνουμε. Τα άρρωστα λοιπόν κεκτημένα ενός μεγάλου μέρους της Ελληνικής κοινωνίας, είναι νόμος. Δεν τα πειράζουμε. Γιατί τότε θα βγουν όλοι στους δρόμους, μη υπολογίζοντας τις συνέπειες των πράξεων τους και την ευθύνη που συνεπάγεται να είσαι δημόσιος λειτουργός.
Επάνω στα 15 χρόνια λοιπόν από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, το Πανεπιστήμιο αδυνατεί να συντονιστεί με την κοινωνία και επιμένει να στέλνει ξύλινες επιστολές προς υπεράσπιση του αποδεδειγμένα άρρωστου κεκτημένου, δεν μπορεί να αφουγκραστεί τς ανάγκες τις εποχής και να βγει ένα βήμα πιο μπροστά από την πολιτεία προτείνοντας ρεαλιστικά πράγματα για τη διάσωση της βασικής έρευνας. Δεν είναι δυνατόν να υπερασπιζόμαστε μη παραγωγικούς φορείς. Αν δεν θέλουμε να χαθεί η βασική έρευνα στην Ελλάδα πρέπει να προτείνουμε ενιαίο φορέα. Το πρότεινα χτες και άκουσα κάτι "αχ ναι δίκιο έχετε, αλλά ας στείλουμε τώρα αυτό". Να το διαβάσει ποιος λατρεία μου; Μια επιστολή μια από τα ίδια, "να μη μου φάτε το μπιφτέκι μου"; Μπιφτέκια τέλος χρυσέ μου. Δεν είναι σωστό να έχεις έναν και μόνο φορέα; Να πέσει το κόστος, να είναι πιο εύκολη η συνεργασία, να να να να... Έναν. Αλλά τότε ποιος θα πάρει την καρέκλα; Έλα ντε! Αυτό είναι λοιπόν το θέμα μας.
Αυτό και το ότι λίγες ώρες πριν τη χθεσινή συνέντευξη Βενιζέλου για τα νέα μέτρα και τη διαπραγμάτευση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, επιβραβεύσαμε Λέκτορα για τη μη παραγωγικότητα της, σε 12 χρόνια έβγαλε λιγότερες δημοσιεύσεις από όσες έχω ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια αυτή τη στιγμή. Κι εγώ και πολλοί σαν κι εμένα.Την κάναμε Επίκουρη καθηγήτρια, γιατί σε άλλη περίπτωση το Πανεπιστήμιο θα την απέλυε τον Οκτώβρη. Μόνο 4 στους 15 του εκλεκτορικού αντέδρασαν. Οι ίδιοι άνθρωποι προσυπογράφουν τη θλιβερή επιστολή που είπαμε παραπάνω και αγανακτούν που τους κόψανε τα λεφτά και το δώρο.
Τα συμπεράσματα δικά σας. Άρα τελικά δεν φταίει μόνο ο Παπανδρέου μάλλον, έτσι δεν είναι; Μάλλον οι μέρες μνήμης όσων έφυγαν προσφέρονται τελικά για κριτική προς τα μέσα κι όχι προς τα έξω. Αλλά σωστά. Η αυτοκριτική δεν είναι cool και hipster. Φταίνε οι άλλοι πάντα. Εμείς ποτέ. Δε γίνεται, απλά. Εμείς μόνο αγανακτούμε. Γιατί φταίνε οι άλλοι. Αγανακτούμε με κάθε κόστος. Είναι και πολύ της μόδας. Η αγανάκτηση και τα παστέλ φοριούνται φέτος.
Πειράζει που θα προτιμήσω αυτοκριτική και καρπουζί - φούξια; Και στα μνημόσυνα, αυτά επιλέγω.