Τις βρήκα. Τρυπωμένες στον παλιό σκληρό δίσκο, 120GB με τεράστιο τροφοδοτικό. GB και ευρώ τότε. Θεόβαρος. Αλλά επανάσταση. Και είναι μέσα εκεί, φακελάκια, με ημερομηνίες και μέρη μακρινά, κοντινά, ορκομωσίες. Είμαστε εμείς. Σε θάλασσες, βουνά, με τήβεννο, με μαγιό, με μπουφάν στο χιόνι. Κι εκείνη. Χαμογελά. Δικές της είναι. Γεμάτες με τα χαμόγελα της, που όλοι οι άνθρωποι της ζητάμε τόσο πολύ. Όμορφη. Τόσο όμορφη και χαμογελαστή πάντα. Μια κούκλα, μια τρέλα. Συγκινήθηκα, αλλά και χάρηκα. Που υπάρχουν. Γιατί στην καρδιά μου ήταν ήδη μέσα.
Τώρα βρήκα και τον φάκελο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου