Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

I can't get no sleep...

Deep in the bosom of the gentle night
Is when I search for the light
Pick up my pen and start to write
I struggle, fight dark forces
In the clear moon light
Without fear... insomnia
I can't get no sleep


Προσπαθώ. Να κάνω πολλά πράγματα. Όλα τα αφήνω μισά, μόνο ραδιόφωνο μπορώ να ακούω και να κλαίω και να σκέφτομαι. Τα υπόλοιπα, τα αφήνω μισά. Μισά και τα posts. Μισοί οι χάρτες μου, μισά τα word, μισοδιαβασμένα τα paper, μισά τα τσιγάρα. Κι ακούω ραδιόφωνο, ανθρώπους που διαβάζουν το μυαλό μου, σχολιάζω από μέσα κι από έξω μου. Και μετά, σκατά. Μουσική στο δρόμο, σκέψεις πεταμένες από εδώ κι από εκεί. Και κουβέντες με τους φίλους, με τους φίλους που πριν ξεχνούσες να τους πεις τα απλά τα καθημερινά, τα αυτονόητα.
Στον άνθρωπο σου,πρέπει κάθε μέρα να λες σ' αγαπάω, σε νοιάζομαι, μη μου πάθεις τίποτα. Να τους ρουφάς να τους χορταίνεις. Τα απλά δεν λέγαμε. Το βασίλειο μου θα έδινα για να λέγαμε τα απλά. Αχ αυτά τα απλά, μακάρι. Να είχα τις στιγμές μας να μπορούσα να τις ξαναζήσω, στα 62 μέτρα, στον αέρα, να στριφογυρίζουμε, να μας παγώνει ο αέρας το πρόσωπο, να νιώθουμε και να είμαστε ζωντανοί, να φεύγουν δάκρυα από τον αέρα και την ταχύτητα, αλλά εμείς να γελάμε με την ψυχή μας και να ουρλιάζουμε σαν τα μικρά παιδιά. Και να λέμε τα απλά. Για τα καπνογόνα που φαίνονται από το Καραϊσκάκη, τα δάκρυα που φεύγουν, όπως φεύγουν και τώρα τα δικά μου. Χέρια σφιγμένα, αδρεναλίνη, φωνή, ζωή, να λες φιλενάδα σ' ευχαριστώ που είσαι πάντα εδώ για μένα. Σε αγαπώ πολύ, κρατάω στην καρδιά μου τις στιγμές για πάντα, κοίτα τι ψηλά, φιλενάδα πετάς, πετάμε, φιλενάδα έχουμε φτερά. Και φοράμε χρωματιστά γυαλιά ηλίου, τεράστια, και γελάμε και είμαστε ζωντανές. 
Κι όμως δεν εκτιμάς τη στιγμή, τη χαίρεσαι αλλά δεν την εκτιμάς. Την εκτιμάς σήμερα, που δεν μπορείς να την ξαναζήσεις ποτέ. Και το μυαλό την παίζει video. Αλλά θες να ξανανεβείς μαζί της, να την πάρεις από το χέρι να πετάξετε. Και δεν γίνεται πια, δεν κλείνουν τα μάτια σου, όλο τρέχουν δάκρυα. Και το μυαλό στα αφήνει μισά. Όλα μισά γιατί ψάχνει κι εκείνο τα άλλα μισά και δεν τα βρίσκει. Πετάνε ψηλά, έγιναν σκόνη, μάζεψα σ' ένα κουτί την σκόνη της και την έκλεισα στην ψυχή μου. Δεν πιστεύω στο μετά. Τα θεωρώ μαλακίες. Η ενέργεια όμως, τα κβάντα της ψυχής της, το φως της δεν χάνεται, η Φυσική απαγορεύει να χαθεί η ενέργεια. Πιάνουμε λίγη με το χέρι και τη ράβουμε με σακοράφα στην καρδιά μας και η υπόλοιπη γίνεται λάμψη στον αέρα. Πετάει. Έξω από τις δικές μας διαστάσεις.
Πέτα καρδιά μου, πέτα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου