Κυκλοφορεί πολύς κόσμος σ' αυτή την πόλη. Ίσως παραπάνω από όσους χωράει. Περπατώντας ανάμεσα στο πλήθος και αλληλεπιδρώντας με κάποιους από αυτούς, ασυναίσθητα γίνεσαι αποδέκτης απίστευτου όγκου βλακείας. Όχι απλής ανώδυνης χαζομάρας. Τι εννοώ; Έχεις χτυπήσει το πόδι σου. Σε πάνε στο νοσοκομείο, κάνεις ατελείωτα ράμματα και πρέπει μετά από 3-4 μέρες να πας να κάνεις αλλαγή στο νοσοκομείο. Προσφέρεται όλη η οικογένεια και οι φίλοι να σε πάνε γρήγορα και άνετα. ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ ΤΟ ΕΚΑΒ. Ο Χριστός και η μάνα του. Κι αν κάποιος πεθάνει; Αν κάποιος χρειάζεται απεγνωσμένα το ασθενοφόρο και με την μισή ώρα που εσύ το απασχολείς χάσει τη ζωή του ή μείνει μισερός για την υπόλοιπη; Δεν το εξετάζεις καν. Γιατί το μυαλό σου, ο μικρόκοσμος σου, περιστρέφεται γύρω από τα 10 γαμημένα ράμματα που έκανες.
Την ανάγκη του συνανθρώπου και την κατάχρηση του μηχανισμού της Δημόσιας υγείας, δεν τη σκέφτεσαι καν. Ποιος χέστηκε. Έτσι η βλακεία σου, σπάει τα στενά όρια του μυαλού σου, ξεχύνεται στο δρόμο και επηρεάζει την κοινωνία, μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων γίνεται κοινωνός της βλακείας σου και βιώνει τις συνέπειες της.
Ντροπή. Αλλά ντροπή δεν έχεις. Οπότε τι κάνω εγώ; Κλείνω το post εδώ, γιατί παρακάτω ανοίγει το κουτί με τα μπινελίκια που εμπλέκουν εξαπτέρυγα, θρησκευτικά σύμβολα του Χριστιανισμού, συγγενείς 1ου βαθμού κτλ.
Ανάσες, όσες γίνεται. Μετράς μέχρι το 20. Και τότε σου ξεφεύγει.
Άντε γαμήσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου