Για εμάς, χωρίς εμάς

Θα πρέπει να το εξετάσουμε αυτό. Πλέον κανείς δεν έχει επιπτώσεις αν δεν πάει να ψηφίσει. Παλαιότερα οι γονείς μας μετρούσαν τα χιλιόμετρα. Και μόνο αν δεν πέθαινε ο θείος τάδε ή αν δεν είχαν παππού-γιαγιάδες με σπασμένο το οτιδήποτε, robocop στο νοσοκομείο. Σήμερα, χτες δηλαδή, φίλος του αδερφού μου, γείτονας, που ψήφιζε Δήμο Αθηναίων, αφού μου είπε ότι είναι απαράδεκτο που μπορεί να ξαναβγεί ο Κακλαμάνης στην Αθήνα θα είναι μεγάλη πίκρα.

Κι αυτά η ώρα 5. Το απόγευμα. Και ξαφνικά μου λέει ότι δεν θα πάει να ψηφίσει. Βαριέται. Αλλά έχει άποψη για την έκβαση της εκλογικής μάχης, τους υποψηφίους, τα πάντα. Αίσχος, θάνατος και βούρκος.

Ακούω ραδιόφωνο, πολύ συγκεκριμένα πράγματα γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι για μένα ανάγκη. Το ραδιόφωνο με ηρεμεί. Μου αδειάζει το κεφάλι. Είναι μια εκπομπή, που λέει από μικροφώνου ότι σκέφτομαι και θέλω να φωνάξω. Μόνο με ραδιόφωνο και φίλους ξεχνιέμαι. Χωρίς αυτά κλείνει η πόρτα και με πλακώνουν οι σκέψεις.
Εύχομαι να μην περνάει άλλος κόσμος τέτοια πράγματα, σου γαμάνε το μυαλό, η σκέψη κάνει loopες, δεν μαζεύεσαι. Και δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα γιατί αυτό το ρημάδι δε ρωτάει και ποτέ πριν σκεφτεί.
Και έρχεται το βράδυ. Και αντί για ύπνο κάθε βράδυ σε πάει cinema. Το έργο άγνωστο. Το υποψιάζεσαι, αλλά είσαι πάντα μόνος και χωρίς ποπ κορν. Και δεν έχει έξοδο και διάλειμμα. Παίζει ταινία το μυαλό, με εσένα κι αυτούς που αγαπάς. Και την βλέπεις να πέφτει απ' τη μηχανή, κομμάτια, να βλέπει τα τραύματα της και να αντιδρά στον πόνο. Και συνειδητοποιείς σε κάποιο κομμάτι του έργου ότι αντί για εκείνη στο δρόμο, στη μηχανή, στο χειρουργείο, πεθαίνεις εσύ στη θέση της. Και είναι φοβερό. Κάθε νύχτα μια ταινία. Την θέλω ζωντανή, όχι ταινία. Αλλά αυτό σου έχει μείνει, φωτογραφίες, γέλια και οι ταινίες του μυαλού. Και αυτό το cinema πονάει τόσο πολύ...


Καληνύχτα