Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Το #mikromoupony κι ο καθρέπτης.

Υπάρχουν κάποια πράγματα που μάλλον δύσκολα θα αλλάξουν. Κι αυτό γιατί πρέπει να εντοπιστεί πάντοτε το πρόβλημα, να γίνει κατανοητό ότι αυτή η κατάσταση δεν βοηθάει, δεν προχωράει και κατόπιν να αναζητηθεί η λύση στο πρόβλημα.

Πάσχουμε δηλαδή κατά βάση στο κομμάτι που πρέπει να εντοπίσουμε πιο είναι πραγματικά το πρόβλημα. Είτε απαλείφουμε αυτό το στάδιο από τη συλλογιστική επίλυσης του οποιουδήποτε προβλήματος, είτε ακούσια έχουμε μάθει να ζητάμε μπαμ και κάτω λύση στο οτιδήποτε, έτσι για να πούμε ότι το κάναμε. Που κολλάει τώρα αυτή η συλλογιστική θα πείτε; 

Κολλάει. Αμέ. Think twice. Αν έχουμε μάθει να μην ακούμε την άλλη άποψη, αν έχουμε στο μυαλό μας κολλημένο κάτι και δεν λέμε να το ξεκολλήσουμε, αν δεν κοιτάμε πρώτα στον καθρέπτη για να βρούμε απάντηση, τότε κολλάει και παρακολλάει. Δεν είναι δυνατόν κατά κάποιους να υπάρχει άλλη άποψη. Αν δεν συμφωνεί κανείς με τον τρόπο αντιμετώπισης μιας κατάστασης, τότε 100% δεν έχει ασχοληθεί, είναι καναπές και κάφρος, αίσχος, βούρκος και σκασμός. Να υπάρχει άλλη άποψη πάντως αποκλείεται, είναι πέρα από τη σφαίρα του φανταστικού.

Να παρακολούθησε κανεις μια κατάσταση από κοντα και να διεπίστωσε ότι δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα, όχι, δεν υπάρχει, δεν γίνεται να είναι 5.000 άνθρωποι λάθος. Κι αν είναι; Ή ακόμα καλύτερααν δεν δέχονται όχι ότι η άλλη άποψη είναι σωστή, αλλά έστω την ύπαρξη της, τότε για τι Δημοκρατία συζητάμε; Ε; Αλλά ναι, ξέχασα, αν αποφασίσει κανείς ότι η λαϊκή συνέλευση δεν λειτουργεί για τον Α ή Β  λόγο, δεν έχεις ασχοληθεί, δεν έχεις προτάσεις, είσαι κότα, είσαι μπήξε και δείξε. Δεν μπορείς να περάσεις τη γραμμή σου στη συνέλευση, γι' αυτό δεν ζητάς το λόγο. Να μη χρειάζεται να κάνεις group therapy ας πούμε για να καταλήξεις στο τι φταίει, it's not an option.

Όσο λοιπόν συνεχίζει να μην υπάρχει άλλη γνώμη γιατί είναι λάθος και είμαστε ζώα και troll όλοι όσοι δεν πάμε το βράδυ στη συνέλευση, θα καβαλάω το ροζ και όμορφο #mikromoupony τα βράδια. Μέχρι να καταλάβουν κάποιοι ότι η απόρριψη της άλλης άποψης είναι φασισμός. 

Παιδεία, προτάσεις και καθρέπτη να κοιτάξει ο καθένας τη μούρη του χρειαζόμαστε. Μετά θα μπορούμε να κοιτάξουμε και τους άλλους στα μάτια. Όχι group therapy.
Αλλιώς, κόψτε μου το νερό κι εξοστρακίστε με.

8 σχόλια:

  1. Το πρόβλημα με αυτούς που εγκαλείς ότι δεν έχουν προτάσεις, είναι ότι για πρώτη φορά σου δίνεται η ευκαιρία να διατυπώσεις τις δικές σου προτάσεις σε τόσο ευρύ βήμα. Να γίνεις πολιτικό ον. Να διαμορφώσεις πολιτική. Ποιος είναι αυτός από τον οποίο ζητάς έτοιμες συνταγές και ρεσέτες δηλαδή; Μα αν ο κόσμος δεν είχε απογοητευτεί τόσο από τα κόμματα και τους αντιπροσώπους δεν θα κατέβαινε στο σύνταγμα εξ αρχής. Κατέβα κάτω και αν υπάρχουν λύσεις θα τις βρούμε όλοι μαζί. Συνδιαμόρφωσε αντί να κράζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είμαι πολιτικό ον κι έχω προτάσεις. Δεν νιώθω όμως ότι πρέπει να τις εκφράσω με αυτό τον τρόπο γιατί το πράγμα γίνεται group therapy. Ο κόσμος που απογοητεύτηκε από τα κόμματα έχει κάθε φορά την ευκαιρία να τα στείλει σπίτι του. Αλλά αν απέχει από τη διαδικασία των εκλογών και θεωρεί την αποχή του πολιτική πράξη, τότε ιδιωτεύει. Ιδιώτης = Idiot. Και όχι, δεν πιστεύω ότι μέσα από το group therapy μπορεί να διαμορφώσει πολιτική κανείς. Ακόμη και μια φορά να έχεις πατήσει σε μια Γενική Συνέλευση σε ένα αμφιθέατρο Ελληνικού Πανεπιστημίου, Αυτό είναι παραπάνω από κατανοητό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προβοκάρεις δεν έχει καμία σχέση με συνέλευση πανεπιστημίου. Όποιος έχει πατήσει σε Πανεπιστήμιο, ξέρει ότι θα βγει στην αρχή η ΔΑΠ, μετά θα βγει η ΠΑΣΠ να κράξει τη ΔΑΠ, μετά η Πανσπουδαστική να κράξει τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ κοκ
    Και ναι η συνέλευση στο σύνταγμα αναλωνεται συχνά στα ίδια θέμαυα, αλλά η προσπάθεια οργάνωσης πορείας χωρίς κόμματα είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, όπως επίσης η ενημέρωση που έγινε σχετικά με το νομικό και οικονομικό μέρος του Μνημονίου, ήταν πολύ σημαντική. Επίσης διατυπώνονται και προτάσεις απλά εσένα μπορεί να σου φαίνονται ριζοσπαστικές και ανεφάρμοστες, οπότε δεν τις ακούς καν.
    Το βασικό είναι ότι ζητάμε όλοι αναδιάρθρωση του χρέους και έξοδο από το μνημόνιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ζητάμε όλοι τα ίδια, δεν εντοπίζουμε το πρόβλημα το ίδιο. Το τι θέλω από το τι μπορεί να γίνει, επίσης μπορεί να απέχει. Και τέλος πάντων, καμία λύση (εισαγόμενη ή μη) δεν είναι πανάκεια. Το παιχνίδι είναι πέρα από τη χώρα, άλλο να μας φταίει ο θεσμός, άλλο να φταίνε τα κόμματα, άλλο τα πρόσωπα, άλλο να φταίμε κι εμείς οι ίδιοι. Το σχόλιο για τις συνελεύσεις στα Πανεπιστήμια δεν πήγαινε σε παρατάξεις, αλλά στην αδυναμία διαλόγου - στην αδυναμία να ακουστεί η άλλη άποψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αν ζητάς από διαδικασία 16 ημερών να έχει όλα της τα θέματα λυμένα, τότε γιατί δεν το ζητάς και από την κοινοβουλευτική δημοκρατία, που έχει ιστορία τόσο αιώνων. Θα ήμασταν αιθεροβάμονες.
    Το αν θα αποτύχει το σύνταγμα θα είναι ακριβώς όπως είπες γιατί δεν θα σχολούμαστε άλλο, όχι γιατί υπάρχει κάτι εγγενώς λάθος στη διαδικασία, γιατί η διαδικασία μπορεί να αλλάξει και να προσαρμοστεί.
    Η μόνη άποψη που δεν μπορεί να ακουστεί είναι οι ρατσιστικές/χρυσαυγίτικες, γιατί είναι αντιδημοκρατικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μα ακριβώς αυτό, δεν μου φταίει ο θεσμός. Αυτό προσπαθώ να σου πω. Δεν φταίει η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Φταίνε άλλα πράγματα. Ότι δεν είναι άποψη το λευκό, ότι ότι ότι. Δεν νομίζω ότι λύνει προβλήματα μια λαϊκή συνέλευση ως όργανο λήψης αποφάσεων. Είναι ουτοπική κατάσταση. Για μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι ναι ουτοπικό, αλλά αυτό είναι και το ωραίο...
    Τεσπά αφού όλοι εντοπίζουμε το πρόβλημα στην απάθεια μας ως πολίτες, γιατί να μην υποστηρίζουμε δράσεις που μας ενεργοποιούν επιτέλους σαν πολιτικά υποκείμενα.
    Πχ στην Ελβετία γίνεται δημοψήφισμα για κάθε σοβαρό νομοσχέδιο, ο πολίτης δεν είναι υπήκοος.
    Τεσπά εγώ έτσι το βλέπω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κι εγώ θέλω μεγαλύτερη συμμετοχή του πολίτη στις διαδικασίες, αλλά ο πολίτης πρέπει να συμετέχει πάντα και όχι μόνο όταν αγανακτεί. Έχει υποχρέωση να το κάνει. Όσο για το ουτοπικό του πράγματος, ήμουν πάντα υπέρ των ρεαλιστικών λύσεων και του χειροπιαστού αποτελέσματος. Θετικό μυαλό, καταλαβαίνεις. Νομίζω ότι χειροπιαστές λύσεις επιτάσσει και η εποχή. Σωστά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή