Το ζητούμενο. Η άλλη διάσταση. Ένα βήμα παραπέρα. Επιτάχυνση, κρούση, αλλαγή κατάστασης. Ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων του CERN προσπαθεί να ταξιδεύσει στο χώρο και στον χρόνο. Να πιάσει τρελά TeV και K, να κάνει τον ήλιο και ότι χωρά ο ανθρώπινος νους να μοιάζει μικρό. Και τα καταφέρνει. Απίστευτο. Ξεπερνά τον ήλιο αλλά μπροστά στον θάνατο είναι ένα τίποτα. Το βήμα πέρα από τον ήλιο, που δεν κοιτάς στα μάτια γιατί τυφλώνεσαι, γίνεται. Για το βήμα μετά τον θάνατο δεν ξέρει κανείς τίποτα. Υποθέτει. Δεν έχει πείραμα, παρατήρηση, αριθμούς, αποτελέσματα, από την άλλη πλευρά. Βλέπεις τον άνθρωπό σου να χάνεται. Δεν μπορείς να αντιδράσεις. Κοιτάς. Θεατής. Πάντα θεατής. Οι πυρήνες μολύβδου παράγουν ενέργεια και άλλη έννοια ύλης. Ο άνθρωπος όταν συγκρούεται με ένα αυτοκίνητο, γίνεται κομμάτια, σκορπάει αίματα και πόνο. Και έχει μάτια, μυαλό, φωνή. Ο πυρήνας μολύβδου αλλάζει έννοια στη σύγκρουση. Ο άνθρωπος απλά καταστρέφεται. Και σκορπάει κβάντα, πακέτα πόνου στους γύρω του.
Έχουν περάσει 18 ημέρες από τις 28 Οκτωβρίου που της πάτησε τη σκανδάλη. Δεν θα την ξαναδούμε ποτέ. Αποφάσισα να τα γράψω για να βάλω τα μυαλά μου σε μια τάξη. Γι' αυτό και πανέ. Τηγανητά. Από το σοκ, την απώλεια, το πένθος, τη λύπη, την οργή, την αδυναμία διαχείρισης συναισθημάτων. Κάθε μέρα μαθαίνουμε και κάτι ακόμη. Για τις τελευταίες τις στιγμές, πριν το μυαλό της χαθεί. Πρίν η ψυχή και η σκέψη της πετάξει και γίνει σκόνη. Τα μάτια της, η φωνή της, με τρυπάει και δεν μπορώ να ανασάνω.
Δεύτερη Κυριακή των εκλογών σήμερα. Πριν πάω να ψηφίσω πέταξα τις σκέψεις μου σ'αυτό το ψηφιακό χαρτί. Κι ότι γίνει.
Υπάρχουν τόσα και τόσα πράγματα στ' αλήθεια που μας συγκλονίζουν, η απώλεια ενός δικού μας ανθρώπου όμως δεν συγκρίνεται με τίποτε...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι σε τελευταία ανάλυση δεν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα τι παίζει σπουδαιότερο ρόλο η ίδια η διαφύλαξη της ζωής ή οι περιπέτειες που έχει κανείς δια μέσου του βίου της.
Πάντως οι νέοι άνθρωποι όταν φεύγουν για οποιαδήποτε αιτία γίνονται πόνος, ξεθωριασμένες φωτογραφίες, ανάμνηση και στο τέλος ξεχνιώνται από τους περισσότερους, πλην των πραγματιά δικών τους ανθρώπων που δεν τους ξεχνούν ποτέ...
Ο πατέρας ενός πρώτου μου εξάδελφου είπε χαρακτηρηστικά ότι μόνο με το θάνατό του (του ιδίου) θα του φύγει ο πόνος για το χαμό του παιδιού του...
εύχομαι να μην ξαναζήσεις κάτι τέτοιο...
φιλικά