Μεταπολίτευση, Λαϊκή Κυριαρχία - Εθνική Ανεξαρτησία - Κοινωνική Δικαιοσύνη, Αλλαγή, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, πλαστά στατιστικά στους εταίρους, τάχα μου δήθεν κούρσα εξίσωσης του Ευρωπαϊκού Νότου της Μεσογείου με την sensu stricto Ευρώπη, μάρκο που γίνεται ευρώ, όνειρα για ανάπτυξη, Olympic Dreams, μεγάλη ζωή της μικροαστικής οικογένειας, Παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, επερχόμενη Πτώχευση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Μνημόνιο Ι, Μνημόνιο ΙΙ, ΙΙΙ, IV, V, Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Προσαρμογής.
Αλήθεια, πως φτάσαμε ως εδώ; Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011. 15 χρόνια από την θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Παπανδρέου ο 2ος, σφράγισε την Μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας όσο λίγοι. Υπό κανονικές συνθήκες, σήμερα θα ήταν αρκετά ψηλά στην ειδησιογραφία το ετήσιο μνημόσυνο στο 'Α Νεκροταφείο, με πλάνα και βαριές, συναισθηματικά φορτισμένες δηλώσεις από το παλαιό, αυθεντικό, πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. Τι άλλαξε φέτος και θεωρείται ξεπερασμένο, προκλητικό για το κοινό αίσθημα και κατάπτυστο κάτι τέτοιο; Φέτος λοιπόν συνειδητοποίησε η ελληνική κοινωνία ότι μαζί με τα κόλλυβα έκανε μνημόσυνο και στην λογική η οποία συνόδεψε την εποχή διακυβέρνησης του Ανδρέα.
Μεγάλος ηγέτης. Μεγάλος ρήτορας, λαοπλάνος. Άλλαξε τις ισορροπίες, προς το καλό αλλά και προς το άσχημο. γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά με άλλη νοοτροπία. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Φέτος λοιπόν ξαφνικά αυτό άλλαξε. Καταλάβαμε την άλλη όψη του νομίσματος ως κοινωνία. Καταλάβαμε ότι το βόλεμα της μικροαστικής τάξης και οι πελατειακές σχέσεις με το κράτος, ο κομματικός συνδικαλισμός και τόσα άλλα, αποτελούν μεγάλο μέρος του προβλήματος. Όλοι έκαναν λαδιές και υπήρχε ομερτά.
Εδώ κι έναν μήνα, όλοι "αγανάκτησαν" όμως. Φυσικά και έφταιγε ο άλλος, όχι οι ίδιοι. Άλλος φταίει. Αποδεικνύεται ότι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Αλλά δεν βολεύει ποτέ να αποδέχεσαι την προσωπική σου ευθύνη στα πράγματα. Πως να το κάνουμε. Τα άρρωστα λοιπόν κεκτημένα ενός μεγάλου μέρους της Ελληνικής κοινωνίας, είναι νόμος. Δεν τα πειράζουμε. Γιατί τότε θα βγουν όλοι στους δρόμους, μη υπολογίζοντας τις συνέπειες των πράξεων τους και την ευθύνη που συνεπάγεται να είσαι δημόσιος λειτουργός.
Επάνω στα 15 χρόνια λοιπόν από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, το Πανεπιστήμιο αδυνατεί να συντονιστεί με την κοινωνία και επιμένει να στέλνει ξύλινες επιστολές προς υπεράσπιση του αποδεδειγμένα άρρωστου κεκτημένου, δεν μπορεί να αφουγκραστεί τς ανάγκες τις εποχής και να βγει ένα βήμα πιο μπροστά από την πολιτεία προτείνοντας ρεαλιστικά πράγματα για τη διάσωση της βασικής έρευνας. Δεν είναι δυνατόν να υπερασπιζόμαστε μη παραγωγικούς φορείς. Αν δεν θέλουμε να χαθεί η βασική έρευνα στην Ελλάδα πρέπει να προτείνουμε ενιαίο φορέα. Το πρότεινα χτες και άκουσα κάτι "αχ ναι δίκιο έχετε, αλλά ας στείλουμε τώρα αυτό". Να το διαβάσει ποιος λατρεία μου; Μια επιστολή μια από τα ίδια, "να μη μου φάτε το μπιφτέκι μου"; Μπιφτέκια τέλος χρυσέ μου. Δεν είναι σωστό να έχεις έναν και μόνο φορέα; Να πέσει το κόστος, να είναι πιο εύκολη η συνεργασία, να να να να... Έναν. Αλλά τότε ποιος θα πάρει την καρέκλα; Έλα ντε! Αυτό είναι λοιπόν το θέμα μας.
Αυτό και το ότι λίγες ώρες πριν τη χθεσινή συνέντευξη Βενιζέλου για τα νέα μέτρα και τη διαπραγμάτευση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, επιβραβεύσαμε Λέκτορα για τη μη παραγωγικότητα της, σε 12 χρόνια έβγαλε λιγότερες δημοσιεύσεις από όσες έχω ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια αυτή τη στιγμή. Κι εγώ και πολλοί σαν κι εμένα.Την κάναμε Επίκουρη καθηγήτρια, γιατί σε άλλη περίπτωση το Πανεπιστήμιο θα την απέλυε τον Οκτώβρη. Μόνο 4 στους 15 του εκλεκτορικού αντέδρασαν. Οι ίδιοι άνθρωποι προσυπογράφουν τη θλιβερή επιστολή που είπαμε παραπάνω και αγανακτούν που τους κόψανε τα λεφτά και το δώρο.
Τα συμπεράσματα δικά σας. Άρα τελικά δεν φταίει μόνο ο Παπανδρέου μάλλον, έτσι δεν είναι; Μάλλον οι μέρες μνήμης όσων έφυγαν προσφέρονται τελικά για κριτική προς τα μέσα κι όχι προς τα έξω. Αλλά σωστά. Η αυτοκριτική δεν είναι cool και hipster. Φταίνε οι άλλοι πάντα. Εμείς ποτέ. Δε γίνεται, απλά. Εμείς μόνο αγανακτούμε. Γιατί φταίνε οι άλλοι. Αγανακτούμε με κάθε κόστος. Είναι και πολύ της μόδας. Η αγανάκτηση και τα παστέλ φοριούνται φέτος.
Πειράζει που θα προτιμήσω αυτοκριτική και καρπουζί - φούξια; Και στα μνημόσυνα, αυτά επιλέγω.
Αλήθεια, πως φτάσαμε ως εδώ; Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011. 15 χρόνια από την θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Παπανδρέου ο 2ος, σφράγισε την Μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας όσο λίγοι. Υπό κανονικές συνθήκες, σήμερα θα ήταν αρκετά ψηλά στην ειδησιογραφία το ετήσιο μνημόσυνο στο 'Α Νεκροταφείο, με πλάνα και βαριές, συναισθηματικά φορτισμένες δηλώσεις από το παλαιό, αυθεντικό, πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. Τι άλλαξε φέτος και θεωρείται ξεπερασμένο, προκλητικό για το κοινό αίσθημα και κατάπτυστο κάτι τέτοιο; Φέτος λοιπόν συνειδητοποίησε η ελληνική κοινωνία ότι μαζί με τα κόλλυβα έκανε μνημόσυνο και στην λογική η οποία συνόδεψε την εποχή διακυβέρνησης του Ανδρέα.
Μεγάλος ηγέτης. Μεγάλος ρήτορας, λαοπλάνος. Άλλαξε τις ισορροπίες, προς το καλό αλλά και προς το άσχημο. γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά με άλλη νοοτροπία. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Φέτος λοιπόν ξαφνικά αυτό άλλαξε. Καταλάβαμε την άλλη όψη του νομίσματος ως κοινωνία. Καταλάβαμε ότι το βόλεμα της μικροαστικής τάξης και οι πελατειακές σχέσεις με το κράτος, ο κομματικός συνδικαλισμός και τόσα άλλα, αποτελούν μεγάλο μέρος του προβλήματος. Όλοι έκαναν λαδιές και υπήρχε ομερτά.
Εδώ κι έναν μήνα, όλοι "αγανάκτησαν" όμως. Φυσικά και έφταιγε ο άλλος, όχι οι ίδιοι. Άλλος φταίει. Αποδεικνύεται ότι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Αλλά δεν βολεύει ποτέ να αποδέχεσαι την προσωπική σου ευθύνη στα πράγματα. Πως να το κάνουμε. Τα άρρωστα λοιπόν κεκτημένα ενός μεγάλου μέρους της Ελληνικής κοινωνίας, είναι νόμος. Δεν τα πειράζουμε. Γιατί τότε θα βγουν όλοι στους δρόμους, μη υπολογίζοντας τις συνέπειες των πράξεων τους και την ευθύνη που συνεπάγεται να είσαι δημόσιος λειτουργός.
Επάνω στα 15 χρόνια λοιπόν από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, το Πανεπιστήμιο αδυνατεί να συντονιστεί με την κοινωνία και επιμένει να στέλνει ξύλινες επιστολές προς υπεράσπιση του αποδεδειγμένα άρρωστου κεκτημένου, δεν μπορεί να αφουγκραστεί τς ανάγκες τις εποχής και να βγει ένα βήμα πιο μπροστά από την πολιτεία προτείνοντας ρεαλιστικά πράγματα για τη διάσωση της βασικής έρευνας. Δεν είναι δυνατόν να υπερασπιζόμαστε μη παραγωγικούς φορείς. Αν δεν θέλουμε να χαθεί η βασική έρευνα στην Ελλάδα πρέπει να προτείνουμε ενιαίο φορέα. Το πρότεινα χτες και άκουσα κάτι "αχ ναι δίκιο έχετε, αλλά ας στείλουμε τώρα αυτό". Να το διαβάσει ποιος λατρεία μου; Μια επιστολή μια από τα ίδια, "να μη μου φάτε το μπιφτέκι μου"; Μπιφτέκια τέλος χρυσέ μου. Δεν είναι σωστό να έχεις έναν και μόνο φορέα; Να πέσει το κόστος, να είναι πιο εύκολη η συνεργασία, να να να να... Έναν. Αλλά τότε ποιος θα πάρει την καρέκλα; Έλα ντε! Αυτό είναι λοιπόν το θέμα μας.
Αυτό και το ότι λίγες ώρες πριν τη χθεσινή συνέντευξη Βενιζέλου για τα νέα μέτρα και τη διαπραγμάτευση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, επιβραβεύσαμε Λέκτορα για τη μη παραγωγικότητα της, σε 12 χρόνια έβγαλε λιγότερες δημοσιεύσεις από όσες έχω ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια αυτή τη στιγμή. Κι εγώ και πολλοί σαν κι εμένα.Την κάναμε Επίκουρη καθηγήτρια, γιατί σε άλλη περίπτωση το Πανεπιστήμιο θα την απέλυε τον Οκτώβρη. Μόνο 4 στους 15 του εκλεκτορικού αντέδρασαν. Οι ίδιοι άνθρωποι προσυπογράφουν τη θλιβερή επιστολή που είπαμε παραπάνω και αγανακτούν που τους κόψανε τα λεφτά και το δώρο.
Τα συμπεράσματα δικά σας. Άρα τελικά δεν φταίει μόνο ο Παπανδρέου μάλλον, έτσι δεν είναι; Μάλλον οι μέρες μνήμης όσων έφυγαν προσφέρονται τελικά για κριτική προς τα μέσα κι όχι προς τα έξω. Αλλά σωστά. Η αυτοκριτική δεν είναι cool και hipster. Φταίνε οι άλλοι πάντα. Εμείς ποτέ. Δε γίνεται, απλά. Εμείς μόνο αγανακτούμε. Γιατί φταίνε οι άλλοι. Αγανακτούμε με κάθε κόστος. Είναι και πολύ της μόδας. Η αγανάκτηση και τα παστέλ φοριούνται φέτος.
Πειράζει που θα προτιμήσω αυτοκριτική και καρπουζί - φούξια; Και στα μνημόσυνα, αυτά επιλέγω.
Ούτε το γεγονός γνωρίζω - για την επίκουρο που αναφέρετε - ούτε και αμφισβητώ ότι μπορεί να είναι κι έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν καταλαβαίνω όμως - και ποτέ δεν θα καταλάβω - πως ο αριθμός των δημοσιεύσεων μπορεί να αποτελεί κριτήρια για ο,τιδήποτε. Το τι γράφει κάποιος είναι που έχει σημασία και σε καμιά περίπτωση το πόσο γράφει (!!!).
Το Πανεπιστήμιο προσλαμβάνει ένα μέλος ΔΕΠ για να διδάσκει και να ερευνά. Στις κατώτερες βαθμίδες (Λέκτορα και Επίκουρου) μάλιστα, υποτίθεται ότι τα μέλη ΔΕΠ είναι η ατμομηχανή του Πανεπιστημίου. Τραβούν την έρευνα μπροστά και καινοτομούν τόσο στην έρευνα, όσο και στην εκπαίδευση. Όταν λοιπόν ένα νέο μέλος ΔΕΠ δεν κάνει απολύτως τίποτα ερευνητικά, αλλά ούτε έχει και τρομερά φορτωμένο πρόγραμμα στα Προπτυχιακά, κάθε άλλο θα έλεγα, δεν μπορεί να "εκβιάζει" εξέλιξη για να αποφύγει την απόλυση. Κι αν το κάνει το μέλος ΔΕΠ, το υπόλοιπο Τμήμα πρέπει να μπορεί να "συμμορφώνει" συναδέλφους και να ψηφίζει με επιστημονικά κριτήρια. Ο ανταγωνισμός είναι τόσο μεγάλος πλέον που το "έλα μωρέ να την ανεβάσουμε κι αυτή βαθμίδα" είναι εγκληματικό προς αυτούς που κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεγονός - δεν διαφωνώ κάπου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλο έθεσα όμως: το βασικό σας επιχείρημα "...τη μη παραγωγικότητα της, σε 12 χρόνια έβγαλε λιγότερες δημοσιεύσεις από όσες έχω ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια αυτή τη στιγμή...", υπονοεί μια ποσοτική αντιμετώπιση του προϊόντος της έρευνας.
Έχω υπόψη μου και μπορώ να παραθέσω αρκετές περιπτώσεις ενός (1) paper που αποτελούν αρκετή συνεισφορά των ανθρώπων που τα έγραψαν για μια ζωή...
Θεωρώ δηλαδή ότι τα κριτήριά μας πρέπει να είναι αυστηρά ποιοτικά. Μια επιχειρηματολογία με ποσοτικές αναφορές αποδυναμώνει την ουσία της νομίζω.
Σύμφωνη, αλλά όταν δεν υπάρχει ούτε ποιότητα, εκεί έχουμε πρόβλημα. Δεν είμαι υπέρ της μηχανής παραγωγής δημοσιεύσεων. Αλλά όταν μπαίνουν και ελάχιστα standards αναγνώρισης έργου και δεν καλύπτονται ούτε στο τόσο, ε τότε έχουμε πρόβλημα νομίζω. Δεν γίνεται όταν πας για επίκουρος να δείχνεις τέτοια εικόνα, τη στιγμή που σε άλλη εκλογή βγαίνουν Λέκτορες με αξιόλογα papers σε βαρβάτα περιοδικά και με αυτοδυναμία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοινώς Heinz διυλίζεις τον κώνωπα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρ'όλα αυτά, Μυαλά Πανέ, αναγνωρί΄ζουμε ευθύνη, και τι κάνουμε; αφου φταίμε κι εμείς, όσοι φταίμε, πάμε σπίτι και περιμένουμε να πεθάνουμε;
Να δούμε ρεαλιστικά την κατάσταση και να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε μόνο την πάρτη μας. Για παράδειγμα απεργίες - διακοπές ΔΕΗ. Να διορθώσει ο καθένας πρώτα αυτά που φταίει αυτός και να σταματήσει στις δύσκολες καταστάσεις να διεκδικεί αρρωστημένα κεκτημένα γιατί απλά, από ένα σημείο και μετά τα αιτήματα του περνάνε σε επίπεδο Μπομπ Σφουγγαράκη, είναι μη ρεαλιστικά. Κάποια πράγματα θα αλλάξουν είτε ξεβολευτούν κάποιοι είτε όχι. Όταν βουλιάζει το καράβι κι εσύ κοιτάς να πάρει κάτω κάτω από τη βαλίτσα το καλό σου το πουλόβερ, έχεις πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς το πιο πιθανό είναι κολυμπώντας να το χάσεις. Αναζήτησε κάτι χρήσιμο, το οποίο θα δείξει και στους γύρω ότι δεν είσαι παρτάκιας, ότι ζεις στον ίδιο πλανήτη με τους υπόλοιπους. Η εποχή του ζητάω 1000 ανεδαφικά και υπερβολικά πράγματα με απεργίες για να πετύχω 1, έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Ρεαλιστικές προσγειωμένες προτάσεις για να σε παίρνουν στα σοβαρά. Για να μπορείς να είσαι συνομιλητής. Γιατί λείπει και αυτό. Ο διάλογος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΚ, διυλίζω τον κώνωπα. Επειδή όμως διυλίζω και την κάμηλο, να ρωτήσω κάτι άλλο: είναι πράγματι τόσο μεγάλες οι ευθύνες των ΔΕΠ; Όταν συστηματικά:
ΑπάντησηΔιαγραφή- Η έρευνα ΔΕΝ χρηματοτείται. Σε όσα προγράμματα έχω συμμετάσχει από το 1995, ΠΑΝΤΑ η χρηματοδότηση ήταν ή κοινοτική ή ιδιωτική.
- Πάντα ο ιδιωτικός τομέας αναλαμβάνει έργα τα οποία ΔΕΝ μπορεί να εκπονήσει σε κανένα επίπεδο κι έρχονται πανεπιστημιακές δομές σαν υπεργολάβοι που παίρνουν ένα μικρό μέρος της χρηματοδότησης για να κάνουν τα πάντα· γιατί είναι οι μόνοι που έχουν τεχνογνωσία.
- Έχω επίσης συμμετάσχει 3-4 φορές σε ερευνητικά προγράμματα που πληρώσαμε την έρευνα ΑΠΟ ΤΗ ΤΣΕΠΗ ΜΑΣ. Φυσικά το κόψαμε γιατί έπεφτε πείνα...
Άρα, σχετικά με την έρευνα, τι ακριβώς προτείνετε να κάνουμε;
εξαιρετικό κείμενο, συγχαρητήρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη μη χρηματοδότηση της έρευνας αλλά και του επικουρικού διδακτικού έργου την ξέρουμε και τη ζούμε οι πάντες. Χρειάζεται αλλαγή προγραμματισμού, σύνδεση των ερευνητικών και ακαδημαϊκών ιδρυμάτων με την αγορά, όχι σε επίπεδο εμπορίας της γνώσης, αλλά για να τρέχει η καινοτομία. Δεν περιμένω βοήθεια απ' το κράτος, ούτε καν για υποτροφίες Μεταπτυχιακών, πόσο μάλλον για μεγάλες ερευνητικές προτάσεις. Τα πράγματα είναι δύσκολα και πρώτοι για κάψιμο πάνε οι τομείς της Παιδείας - Έρευνας και της Υγείας. Το ζούμε ήδη νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξαναλέω, δεν συμφωνώ με το να εξαρτάται η έρευνα πλήρως από τα ιδιωτικά κεφάλαια, για ευνόητους λόγους, αλλά αν το δούμε ρεαλιστικά το θέμα, δεν προχωράει αλλιώς. Δυστυχώς. Όταν περιμένω ακόμα την ωριαία αντιμισθία από το περσινό ακαδημαϊκό έτος, ε μάλλον δεν μπορώ να στηριχθώ ούτε εγώ ούτε κανένας στο να μου χρηματοδοτήσει το κράτος έρευνα. Έτσι δεν είναι;
@spgirl: Ευχαριστώ πολύ, κοκκινίζω.