Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

27 λεπτά



Τόσο το έκανα με τα πόδια χθες, 11:57’ – 00:24’. Στις 00:25’ ήμουν ήδη στο ασανσέρ για το σπίτι. Ούτε τρέξιμο, ούτε πολύ χαλαρά. Παρέα με Sébastien Tellier, πέρασα στο 1ο μέρος της 4ης Συμφωνίας του Beethoven, κατόπιν σε Caribou και μέχρι να γυρίσω το κλειδί και να μπω στο σπίτι, έπαιζε Moulinex. Ανακατεμένα θα πεις.
Ποιος ορίζει το soundtrack της στιγμής; Όσον αφορά τη μουσική στα αυτιά μου, η ανθολόγηση είναι δική μου δουλειά, τι θα ταιριάξει με τι, ξεκινά από την τύχη, ένας αλγόριθμος θυμάται τις προτιμήσεις μου όταν διαλέγει για μένα από τα 1000 κομμάτια που χωρούν στην παλάμη μου.



Από την Κυδαθηναίων, τέρμα τη Μονής Αστερίου, και Αμαλίας. Έντονη η μυρωδιά του καμένου ακόμη, μηχανήματα του δήμου καθαρίζουν το δρόμο από τις σπασμένες ορθομαρμαρώσεις, οδοκαθαριστές με μάνικες ρίχνουν νερό με πίεση, να ξεπλύνουν τα συντρίμμια της διαδήλωσης. Κάψιμο από τα δακρυγόνα, ανακατεμένο με τη κλασσική πλέον κατουρίλα στο ύψος του Εθνικού Κήπου, δίπλα στο περίπτερο.



Περπατώ στο εντελώς άδειο οδόστρωμα, δεν κυκλοφορεί ψυχή και είναι μόλις μεσάνυχτα. Η πόλη γυαλίζει από το νερό, βλέπω τους ευζώνους να μπαίνουν στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, παρέα με το συνοδό τους στο χακί. Κοντοστέκομαι, βγάζω τα ακουστικά και παρακολουθώ την αλλαγή φρουράς, ακούγεται ο Beethoven, του λέω να σωπάσει με το δάχτυλό μου στην τσέπη, υπακούει. Είμαι μόνη, στην καρδιά της πόλης, απέναντι από το ναό της Δημοκρατίας.



Λίγες ώρες πριν εκεί μέσα, ψηφίστηκε το πολυνομοσχέδιο υπό την απειλή της μη εκταμίευσης της 6ης δόσης του δανείου, ναι, αυτής που το Σεπτέμβρη είχαμε σίγουρη. Αφήνω τις σκέψεις στην άκρη και συνεχίζω να κοιτώ την αλλαγή φρουράς, στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, που κάποιοι δεν σεβάστηκαν προχτές. Όποιοι κι αν είναι, με όση οργή και εάν πέταξαν το αναμμένο μπουκάλι, δεν το εξετάζω, δεν με αφορά.

Η αλλαγή έγινε, στρίβουμε όλοι μαζί στη Βασιλίσσης Σοφίας, το βήμα μου είναι πιο γρήγορο, ο Beethoven συνεχίζει να παίζει, με κοιτούν τρεις αστυνομικοί έξω από τη λέσχη των Αξιωματικών, έχω μετρήσει ήδη πάνω από δέκα παρατημένους καφέδες και νερά στη μαρμαροποδιά του κήπου, όλα είναι κάπως, περάσαμε και σε ήχους electro, αναρωτιέμαι τι βγήκε από όλη αυτή την ιστορία.

Ένας βουλευτής μείον στο κυβερνόν κόμμα, το νομοσχέδιο ψηφίστηκε και η πόλη μετράει πληγές. Κερδήθηκαν εντυπώσεις, άνοιξαν κεφάλια, ξοδεύτηκαν τόνοι χημικών, εκτοξεύθηκαν νταμάρια ολόκληρα λαμπρό Πεντελικό μάρμαρο από Έλληνα σε Έλληνα και η χώρα πήρε τη δόση της. Για να μην πονάει, όπως κάνουν οι εξαθλιωμένοι ναρκομανείς κάθε μέρα στις πιάτσες.



Χωρίς κάποια πρόταση, χωρίς αύριο. Μέχρι να πεθάνουμε ως κοινωνία και να μας μαζέψουν απ’ το πεζοδρόμιο.

Διαβάστε το άρθρο στο maga.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου