Δανείζομαι από τους AbOvo:
“Ελλάδα 2011. Μια χώρα σε αποσύνθεση. Χρέος, ανεργία, αγανάκτηση, οικονομική καταστροφή. Ένας ολόκληρος λαός σε πανικό και απελπισία. Ποιος μπορεί αυτήν την ύστατη στιγμή να σώσει τη χώρα; Το Ίδρυμα.”
Αυτοί είναι οι τίτλοι αρχής που επέλεξε αυτή η θεατρική ομάδα, η οποία προσπαθεί με ένα ιδιαίτερα καυστικό χιούμορ να αναδείξει τα στραβά και τα ανάποδα που όλου αρνούμαστε να κοιτάξουμε, αυτά που μας έφεραν ως εδώ.
Άνθρωποι της γενιάς μου. Παραγωγικές δυνάμεις, ή μάλλον άνθρωποι σε παραγωγική ηλικία σε μια χώρα σε ύφεση, όπου το “ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια” αρκετά σύντομα θα φαντάζει βεβαιότητα.
Δυο πολύ καλοί φίλοι, ζευγάρι, μένουν μαζί, έκαναν σε δύσκολους καιρούς το βήμα να μείνουν μαζί και θέλω να τα καταφέρουν. Δεν βγαίνουμε έξω, αρκούμαστε σε μια μπύρα στο μπαλκόνι, εμένα μια μπύρα, ένα φαγάκι μαζί τους και 2 κουβέντες με κάλυπταν, με καλύπτουν και θα με καλύπτουν πάντα.
Ο κολλητός μου, είπε ατάκα, “όσο βγαίνουν ακόμα οι βενζίνες για να κάνουμε καμία βόλτα μέχρι το Αττικό Άλσος με το micra, καλά είμαστε”. Και είναι αλήθεια. Άντε και κανένα βρώμικο στη Μαβίλη. Για Μέγαρο (πριν το βρώμικο) φέτος που δεν θα έχουμε και φοιτητικό εισιτήριο, δεν μας βλέπω. Στις πρόβες του Ωδείου Αθηνών, όποιος, ότι, σε καμία τσάμπα συναυλία και τα υπόλοιπα όπως και ότι κάτσει.
Η άλλη μου η φίλη, θέλει να προσπαθήσει να κάνει κι άλλα πράγματα, αλλαγές μεγάλες, αφού δεν τη γεμίζει η δουλειά της και θα τα κάνει, της έχω εμπιστοσύνη. Θα τα καταφέρει. Θα ισορροπήσει, θα πάει μπροστά τον εαυτό της και θα κατορθώσει να κρατάει κι αυτόν που θέλει από το χέρι.
Ο άλλος, ο μουσικός, ο ξενιτεμένος, προσπαθεί μακρυά από τον ήλιο και την οικογένεια του να κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γυρίσει πίσω. Όχι σε μια χώρα όπου οι ορχήστρες ξεχνάνε να πληρώσουν μουσικούς για 1-2 χρόνια, όπου πρέπει να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη για να παίξεις. Κι ας είσαι καλός. Αν έχεις κοννέ και είσαι του Τάδε, ε, δεν θα παίζεις και καλύτερα; Όχι ε; Καλά. Λείπει και ευτυχώς που τώρα με το ίντερνετ μπορώ και του μιλάω μέσω skype. Του στέλνω ένα βιβλίο κι ένα γράμμα με το ταχυδρομείο, ακόμα καλύτερα κι από skype κι ας είναι αργό, ρετρό, είναι αλλιώς. Άλλο πράγμα η εικόνα βέβαια. Αλλά η ανθρώπινη επαφή, ο χθεσινός καφές που ήπιαμε δεν εξαγοράζεται. Με βροχή, στην Πινακοθήκη, ινκόγκνιτο, με την πρώτη βροχή του Σεπτέμβρη. Έτσι πρέπει.
Διαφορετικοί άνθρωποι, ομάδες ανθρώπων, προσωπικότητες, θέλω και πιστεύω σε πολλές περιπτώσεις, άλλη γνώση, κοινή γενιά και καταλήγω, σε αρκετά πράγματα, σε πολλά μάλλον κοινή παιδεία. Η γενιά μας. Μεγάλωσε προστατευμένη από την οικογένεια, μορφώθηκε, πήρε τα καλύτερα, χωρίς να μάθει ποτέ αν ήταν αληθινά. Από γονείς ελεύθερους επαγγελματίες, υπαλλήλους, στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Είχαν δουλειά όμως. Και όσοι ήταν και σπουδαγμένοι, με τα μισά που κάναμε εμείς σήμερα, με σίγουρη τις περισσότερες φορές θέση σε αυτό που σπούδασαν. Εμείς δεν είμαστε έτσι, δεν θα βρούμε όλοι δουλειά σε αυτό που θέλουμε, δεν θα κάνουμε τη δουλειά που σπουδάσαμε. Κάποιοι από εμάς αν έχουν δουλειά θα είναι πάρα πολύ τυχεροί.
Επιστρέφω όμως στην ερώτηση των AbOvo. Ποιος, (εκτός από την εκπομπή τους), μπορεί να σώσει τη χώρα; Η γενιά μας, η γενιά μου που θα κληρονομήσει αυτό το ρημαγμένο χωράφι. Σίγουρα θα είναι δύσκολα και ο πάτος ακόμα αργεί. Και θα μας πάρει και μια – δυο μέρες να μην κάνουμε τίποτα, θα κάτσουμε να κλαίμε μέσα στις λάσπες, στο χωράφι, από απελπισία. Αλλά μετά θα πρέπει να σηκωθούμε, να ξεχορταριάσουμε, να οργώσουμε, να σπείρουμε σωστά αυτή τη φορά, όχι όπως οι προηγούμενοι, μπας και φάμε τίποτα. Νέα παιδιά είμαστε, 3 πράγματα θέλουμε για να προχωράμε. Το ένα είναι της ηλικίας και μας περιμένει στη γωνία, το άλλο το έχουμε και το τρίτο όπως και να’ χει είναι το πιο αμφίβολο και δύσκολο. Έρωτας, γνώση και εργασία.
Κι αν μείνουμε με τα 2 από τα 3, αν πιάσουμε τον απόλυτο πάτο, αν μαζευόμαστε σε πλατείες και δεν έχουμε ούτε ένα ευρώ για μια μπύρα, αν συνεχίζουμε να κλαίμε από απελπισία στο δρόμο, να μην σταματήσουμε να αναπνέουμε.
Δεν θα σταματήσουμε να ζούμε. Εγώ δεν θέλω να σταματήσω να ονειρεύομαι. Από ένα καλύτερο αύριο για όλους μας, μέχρι τη ζεστή του αγκαλιά για ύπνο, δεν θα πάψω να ονειρεύομαι. Δεν θα μου το επιτρέψω. Γιατί θα σταματήσω να ζω. Αυτή είναι η ανάσα μου, η ανάσα μας.
Αλλιώς θα παραιτηθούμε και δεν θα τα καταφέρουμε. Μαυρίλα, κατάθλιψη, βούρκος, πηγάδι, πάτος, ναι αλήθεια, όλοι τα βλέπουμε αυτά. Ας προσπαθήσουμε όμως να κρατάει ο ένας τον άλλο από το χέρι. Τώρα έρχονται τα δύσκολα. Αν παραιτηθούμε δεν θα υπάρχει γενιά να ανάψει το κερί, να κάνει ποδήλατο. Θα μείνουμε στάσιμοι. Ψηλά το κεφάλι, δεν θέλει κανείς να το περάσει όλο αυτό, αλλά μάλλον δεν φαίνεται να υπάρχει επιλογή. Είτε εδώ, είτε έξω, ψηλά το κεφάλι και όσο μπορούμε, ο ένας στον άλλο, χαμόγελο. Αποδείχτηκε ότι χαμογελώντας γίνεσαι ευτυχισμένος. Στο χέρι μας είναι, όσο είναι.
Ας μην τους το χαρίσουμε.
Διαβάστε το άρθρο στο maga.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου