Κι αν ναι, πότε; Η πατρίδα μας, αυτή με τους κάμπους τα άσπαρτα βουνά, τον ήλιο της που χρυσολάμπει που λέει και ο ποιητής Ι. Πολέμης, κατοικείται από έντεκα και κάτι εκατομμύρια ψυχές. 11.329.618 τις μέτρησε η Eurostat για την αρχή του 2011. Σώπα, είμαστε περισσότεροι από τους Σουηδούς, μαγεία. Κάτι είναι κι αυτό.
Για το ίδιο χρονικό διάστημα, στην Ελλάδα πάντοτε, εκκρεμούν πάνω από 445.000 υποθέσεις, στις Εισαγγελίες Εφετών, Πρωτοδικών και στα Πρωτοδικεία. Τα ποινικά, όχι τα αστικά. Σαν να λέμε ότι εκκρεμεί μια υπόθεση ανά 25 κατοίκους. Πιο σωστά, επειδή σπανίως αντιδικεί κανείς με τον καθρέπτη, εκτός αν είναι κλινική περίπτωση, σε πιο ρεαλιστικά πλαίσια φτάνουμε σε μια υπόθεση ανά 12 κατοίκους, σε περίπτωση που εμπλέκονται μόνο 2 αντίδικοι. Επειδή αυτό συμβαίνει σπανίως, ο παρονομαστής μικραίνει.
Οι άνθρωποι όμως δεν είναι αριθμοί. Η βασανιστικά αργή απόδοση Δικαιοσύνης, αφορά σχεδόν κάθε σπίτι. Οι αγωγές στην καλύτερη των περιπτώσεων εκδικάζονται σε 1-2 χρόνια, ανάλογα με τις αναβολές και μπορεί να φτάσουν και την πενταετία, εύκολα. Να αδειάζει το πινάκιο μου είπε μια φίλη δικηγόρος. Τον δικαστή της έδρας δεν τον αφορά, αν τη δικαιούται, θα την δώσει την αναβολή, για ψύλλου πήδημα, να τελειώνει η υπόθεση. Έτσι γίνεται, αναβολή κανένα τετράμηνο στην καλύτερη των περιπτώσεων. Τα ποινικά δε, τραβάνε χρόνια και “καθαρίζουν” στη δεκαετία. Ανάλογα λέει πόσοι μάρτυρες είναι, αρρωσταίνει ο ένας, τον πονάει το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο ο άλλος.
Εν τω μεταξύ, οι εμπλεκόμενοι και το περιβάλλον τους περνούν τις νύχτες άυπνοι, φρενάρουν πλάνα ζωής, καπνίζονται χωράφια καπνού, χάνονται εκτάσεις ολόκληρες στη χαρτούρα, δένονται δεκάδες κόμποι σε γραβάτες δικηγόρων. Το κράτος πληρώνει ένα κάρο λεφτά για προφυλακίσεις στα ήδη τιγκαρισμένα σωφρονιστικά καταστήματα, με κόσμο που δεν μπορεί να απελαθεί γιατί έχει δηλώσει ότι είναι από χώρα που δικαιούται άσυλο και έχει μπει στη χώρα με σκισμένα χαρτιά, βαποράκια, χρήστες, εμπόρους ναρκωτικών, μαφιόζους ότι εθνικότητας μπορείς να φανταστείς, παράδεισος.
Πριν κάποιους μήνες, το Υπουργείο Δικαιοσύνης στην προσπάθεια του να αποσυμφορήσει σωφρονιστικά καταστήματα και δικαστήρια, μετέτρεψε κακουργήματα σε πλημμελήματα και αντιστοίχως πλημμελήματα σε πταίσματα.
φτάνει η όλη διαδικασία να είναι μαρτύριο, μια ψυχοφθόρα εμετική παρωδία
Ακολούθησε η γνωστή ιστορία περί αποποινικοποίησης, η οποία για να μην αδικήσουμε το Υπουργείο, εστιάζει και σε θέματα αντιμετώπισης των χρηστών γενικότερα.
Η ανεπάρκεια των δικαστηρίων, ο περιορισμός των αναβολών και άλλα μέτρα τα οποία σε κάποιον, ο οποίος είναι έξω απ’ τον χορό, μοιάζουν αυτονόητα, αποφασίζονται τελευταία, σήμερα, ένα τσικ πριν την πτώχευση και με το μαχαίρι στο λαιμό γενικώς και ειδικώς. Δεν πήγαν στην Ευελπίδων αυτή την εβδομάδα τα 2/3 της Τροΐκα για περίπατο, καφέ, κους κους και να θαυμάσουν την αρχιτεκτονική. Μην τρελαθούμε, έτσι;
Μετά σκέφτομαι, πως η απόδοση της δικαιοσύνης είναι υποκειμενική ως έννοια για τον καθένα, τι πλημμέλημα, τι πταίσμα σου λέει. Έτσι κι αλλιώς, αν δεν είναι κατινίστικα θέματα και λεφτά, για τα πιο σοβαρά, η απόδοση Δικαιοσύνης μοιάζει τόσο ψιλά γράμματα από ένα σημείο και μετά, που φτάνει η όλη διαδικασία να είναι μαρτύριο, μια ψυχοφθόρα εμετική παρωδία αυτού που είχες στο μυαλό σου στην αρχή.
Μόνο στις σειρές του Φώσκολου και στις ταινίες υπάρχει δικαίωση και αγκαλιές με δάκρυα στα μάτια. Στην αληθινή ζωή, παίζει πιο πολύ το δέυτερο. Φυσικά και δεν συγχέω δικαίωση και Δικαιοσύνη, δεν είναι πάντοτε το ίδιο. Αλλά είναι γεγονός ότι όταν τραβάει μια ιστορία και ο πολίτης δεν εμπιστεύεται τους μηχανισμούς απόδοσης Δικαιοσύνης, δεν περιμένει πολλά.
Από την άλλη μεριά, οι δικαστικοί λειτουργοί είναι κάτι σαν τους ιατροδικαστές, βλέπουν τόσες υποθέσεις την ημέρα, δεν σοκάρονται το ίδιο εύκολα, φυσικό είναι από ένα σημείο κι έπειτα. Δεν είναι πάντοτε ίσως τόσο “τυφλοί” όσο θα θέλαμε και προφανώς βλέπουν και τα πιο πρακτικά θέματα της ιστορίας, τα οποία εμείς ούτε να τα φανταστούμε μπορούμε. Δουλειά τους είναι όμως και υποτίθεται ότι πληρώνονται επαρκώς για να είναι θεότυφλοι.
Οι δικηγόροι προφανώς και θα κάνουν το καλύτερο για τον πελάτη τους, χωρίς να υπολογίσουν τη ζημιά που θα πάθει ο αντίδικος κι ας μη πούνε την αλήθεια. Άλλωστε το Ευαγγέλιο δεν παίρνει φωτιά αν πεις ψέματα, δεν το καταλαβαίνει και κανέις. Ψιλά γράμματα. Αυτό είναι γεγονός. Δεν περιμένει κανένας να αλλάξει αυτό. Αλλά όχι και να σέρνεσαι στα δικαστήρια για μια δεκαετία και το κράτος να προσπαθεί να σε πείσει ότι έχει κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αποδοθεί η Δικαιοσύνη στην ώρα της.
Όχι τιποτ’ άλλο, κιτρινίζει και η χαρτούρα σε μια δεκαετία. Too much.
Για το ίδιο χρονικό διάστημα, στην Ελλάδα πάντοτε, εκκρεμούν πάνω από 445.000 υποθέσεις, στις Εισαγγελίες Εφετών, Πρωτοδικών και στα Πρωτοδικεία. Τα ποινικά, όχι τα αστικά. Σαν να λέμε ότι εκκρεμεί μια υπόθεση ανά 25 κατοίκους. Πιο σωστά, επειδή σπανίως αντιδικεί κανείς με τον καθρέπτη, εκτός αν είναι κλινική περίπτωση, σε πιο ρεαλιστικά πλαίσια φτάνουμε σε μια υπόθεση ανά 12 κατοίκους, σε περίπτωση που εμπλέκονται μόνο 2 αντίδικοι. Επειδή αυτό συμβαίνει σπανίως, ο παρονομαστής μικραίνει.
Οι άνθρωποι όμως δεν είναι αριθμοί. Η βασανιστικά αργή απόδοση Δικαιοσύνης, αφορά σχεδόν κάθε σπίτι. Οι αγωγές στην καλύτερη των περιπτώσεων εκδικάζονται σε 1-2 χρόνια, ανάλογα με τις αναβολές και μπορεί να φτάσουν και την πενταετία, εύκολα. Να αδειάζει το πινάκιο μου είπε μια φίλη δικηγόρος. Τον δικαστή της έδρας δεν τον αφορά, αν τη δικαιούται, θα την δώσει την αναβολή, για ψύλλου πήδημα, να τελειώνει η υπόθεση. Έτσι γίνεται, αναβολή κανένα τετράμηνο στην καλύτερη των περιπτώσεων. Τα ποινικά δε, τραβάνε χρόνια και “καθαρίζουν” στη δεκαετία. Ανάλογα λέει πόσοι μάρτυρες είναι, αρρωσταίνει ο ένας, τον πονάει το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο ο άλλος.
Εν τω μεταξύ, οι εμπλεκόμενοι και το περιβάλλον τους περνούν τις νύχτες άυπνοι, φρενάρουν πλάνα ζωής, καπνίζονται χωράφια καπνού, χάνονται εκτάσεις ολόκληρες στη χαρτούρα, δένονται δεκάδες κόμποι σε γραβάτες δικηγόρων. Το κράτος πληρώνει ένα κάρο λεφτά για προφυλακίσεις στα ήδη τιγκαρισμένα σωφρονιστικά καταστήματα, με κόσμο που δεν μπορεί να απελαθεί γιατί έχει δηλώσει ότι είναι από χώρα που δικαιούται άσυλο και έχει μπει στη χώρα με σκισμένα χαρτιά, βαποράκια, χρήστες, εμπόρους ναρκωτικών, μαφιόζους ότι εθνικότητας μπορείς να φανταστείς, παράδεισος.
Πριν κάποιους μήνες, το Υπουργείο Δικαιοσύνης στην προσπάθεια του να αποσυμφορήσει σωφρονιστικά καταστήματα και δικαστήρια, μετέτρεψε κακουργήματα σε πλημμελήματα και αντιστοίχως πλημμελήματα σε πταίσματα.
φτάνει η όλη διαδικασία να είναι μαρτύριο, μια ψυχοφθόρα εμετική παρωδία
Ακολούθησε η γνωστή ιστορία περί αποποινικοποίησης, η οποία για να μην αδικήσουμε το Υπουργείο, εστιάζει και σε θέματα αντιμετώπισης των χρηστών γενικότερα.
Η ανεπάρκεια των δικαστηρίων, ο περιορισμός των αναβολών και άλλα μέτρα τα οποία σε κάποιον, ο οποίος είναι έξω απ’ τον χορό, μοιάζουν αυτονόητα, αποφασίζονται τελευταία, σήμερα, ένα τσικ πριν την πτώχευση και με το μαχαίρι στο λαιμό γενικώς και ειδικώς. Δεν πήγαν στην Ευελπίδων αυτή την εβδομάδα τα 2/3 της Τροΐκα για περίπατο, καφέ, κους κους και να θαυμάσουν την αρχιτεκτονική. Μην τρελαθούμε, έτσι;
Μετά σκέφτομαι, πως η απόδοση της δικαιοσύνης είναι υποκειμενική ως έννοια για τον καθένα, τι πλημμέλημα, τι πταίσμα σου λέει. Έτσι κι αλλιώς, αν δεν είναι κατινίστικα θέματα και λεφτά, για τα πιο σοβαρά, η απόδοση Δικαιοσύνης μοιάζει τόσο ψιλά γράμματα από ένα σημείο και μετά, που φτάνει η όλη διαδικασία να είναι μαρτύριο, μια ψυχοφθόρα εμετική παρωδία αυτού που είχες στο μυαλό σου στην αρχή.
Μόνο στις σειρές του Φώσκολου και στις ταινίες υπάρχει δικαίωση και αγκαλιές με δάκρυα στα μάτια. Στην αληθινή ζωή, παίζει πιο πολύ το δέυτερο. Φυσικά και δεν συγχέω δικαίωση και Δικαιοσύνη, δεν είναι πάντοτε το ίδιο. Αλλά είναι γεγονός ότι όταν τραβάει μια ιστορία και ο πολίτης δεν εμπιστεύεται τους μηχανισμούς απόδοσης Δικαιοσύνης, δεν περιμένει πολλά.
Από την άλλη μεριά, οι δικαστικοί λειτουργοί είναι κάτι σαν τους ιατροδικαστές, βλέπουν τόσες υποθέσεις την ημέρα, δεν σοκάρονται το ίδιο εύκολα, φυσικό είναι από ένα σημείο κι έπειτα. Δεν είναι πάντοτε ίσως τόσο “τυφλοί” όσο θα θέλαμε και προφανώς βλέπουν και τα πιο πρακτικά θέματα της ιστορίας, τα οποία εμείς ούτε να τα φανταστούμε μπορούμε. Δουλειά τους είναι όμως και υποτίθεται ότι πληρώνονται επαρκώς για να είναι θεότυφλοι.
Οι δικηγόροι προφανώς και θα κάνουν το καλύτερο για τον πελάτη τους, χωρίς να υπολογίσουν τη ζημιά που θα πάθει ο αντίδικος κι ας μη πούνε την αλήθεια. Άλλωστε το Ευαγγέλιο δεν παίρνει φωτιά αν πεις ψέματα, δεν το καταλαβαίνει και κανέις. Ψιλά γράμματα. Αυτό είναι γεγονός. Δεν περιμένει κανένας να αλλάξει αυτό. Αλλά όχι και να σέρνεσαι στα δικαστήρια για μια δεκαετία και το κράτος να προσπαθεί να σε πείσει ότι έχει κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αποδοθεί η Δικαιοσύνη στην ώρα της.
Όχι τιποτ’ άλλο, κιτρινίζει και η χαρτούρα σε μια δεκαετία. Too much.
Διαβάστε το άρθρο στο maga.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου