Παραπολιτική. Η μητέρα όλων των μαχών.
Από τις αρχές τις δεκαετίας του ’90 που μπορώ να θυμηθώ τις εφημερίδες, πάντα ένα κομμάτι τους ήταν αφιερωμένο στον ελαφρό -κατά κάποιους- σχολιασμό των πολιτικών προσώπων της επικαιρότητας. Τι έφαγαν και, κυρίως, με ποιους το έφαγαν, καβγάδες, συσχετισμοί, κουτσομπολιά. Ορισμένοι πολιτικοί, κυρίως δυνατές και χαρισματικές προσωπικότητες, είχαν ανέκαθεν το χάρισμα είτε να τροφοδοτούν τα έντυπα με τη συμπεριφορά και το ταμπεραμέντο τους, είτε να υποχρεώνουν τους οικοδεσπότες της εκάστοτε στήλης να σκαρφίζονται τα απίστευτα ή να κάνουν την τρίχα τριχιά, ώστε να συζητηθεί το όνομα τους για πράγματα και καταστάσεις συχνά παντελώς άσχετα με τις πολιτικές τους επιλογές.
Τον τελευταίο καιρό, η πολιτική εκπίπτει στα μάτια του πολίτη καθημερινά. Οι στήλες με τα παραπολιτικά έχουν αντικαταστήσει τους διαλόγους στα γεύματα και τις βραδυνές εξόδους μεταξύ άλλοτε δελφίνων, με σκηνές καταδίωξης των πολιτικών ανδρών και γυναικών της χώρας από αγανακτισμένους, ξεβολεμένους και αρκετές φορές αγουροξυπνημένους πολίτες. Συνήθως η καταδίωξη συνοδεύεται από εκτόξευση νωπών, κυρίως, προϊόντων από το καλάθι της νοικοκυράς.
Κατακριτέα από μεριάς μου ως αντίδραση, το στραγγιστό γιαούρτι ουδέποτε βοήθησε στον ειλικρινή διάλογο. Κι αν δεν πιστεύετε ότι ο διάλογος μεταξύ πολιτικού και πολίτη μπορεί να είναι ειλικρινής, έστω. Ακόμη και ο διάλογος με μάσκες και ψέματα είναι καλύτερος από το αυγό και το γιαούρτι. Από τη βία, γενικώς.
Το αυτό ισχύει και για τη λεκτική βία, φυσικά. Όταν δε αυτή ασκείται μεταξύ συναδέλφων, πολιτικών εντός επιτροπής της Βουλής με σοβαρό θέμα συζήτησης και συγκεκριμένα στην Επιτροπή Οικονομικών, η οποία συζητά για τον προϋπολογισμό, τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά. Το να πει κανείς ότι σοκάρεται στο άκουσμα του διαλόγου θα ήταν τρελή υποκρισία, όπως και η αναπαραγωγή του καθαρή κατινιά. Όσοι σοκάρονται δεν έχουν παρά να περάσουν έξω από μια οποιαδήποτε συνέλευση χρωματισμένων συνδικαλιστικών οργάνων. Από φοιτητικούς συλλόγους, μέχρι επιμελητήρια.
Όσο, λοιπόν, καταφεύγουμε σε βία δεν υπάρχει διάλογος. Χωρίς το διάλογο δεν μπορεί να προκύψει λύση. Πόσο μάλλον στη Βουλή των Ελλήνων, το “Ναό της Δημοκρατίας” και άλλα ξύλινα. Από αυτά, δόξα το Θεό, χορτάσαμε.
Όσον αφορά τον καβγά στην επιτροπή, θα μείνω στην ατάκα που εκστόμισε ο κ. Κεφαλογιάννης, μετά την λήξη του επεισοδίου με την κα. Παπανδρέου. “Τις γυναίκες δεν τις χτυπάμε ούτε με τριαντάφυλλο”.
Αν θέλετε τη γνώμη μου, ελάχιστα χαριτωμένο, 100% σεξιστικό σχόλιο -κι αυτό όχι επειδή το στερνό μου ζεύγος στον καρυότυπο είναι ΧΧ. Να φανταστώ αν αντί της κας. Παπανδρέου στο Προεδρείο της επιτροπής ήταν άντρας, θα είχαν υλικό οι μονταζιέρες για τα δελτία το βράδυ.
Και, τέλος πάντων, αφού οι πολιτικοί τους οποίους οι ίδιοι οι πολίτες έχουν στείλει με την ψήφο τους στη Βουλή και τις επιτροπές αυτής, δεν φαίνεται να μπορούν να κάνουν διάλογο σε ένα επίπεδο, καλό θα ήταν οι πολίτες οι ίδιοι να “διδάξουν” τη διαλεκτική. Αν δοκιμάσουμε να στείλουμε μια επιστολή αντί για γιαούρτι και αβγό, μπορούμε εξοικονομώντας τρόφιμα για το καθημερινό μας τραπέζι να βάλουμε τον άνθρωπο στον οποίο απευθυνόμαστε σε σαφώς βαθύτερο προβληματισμό από τον κόπο του να αλλάξει ένα σακάκι. Σίγουρα, δεν θα το δείξουν τα δελτία των 8. Όπως και πιθανόν αν δεν γινόταν χρήση λεκτικής βίας σήμερα στην επιτροπή να μη μαθαίναμε για τη συνεδρίαση. Αλλά, για μισό λεπτό. Ενδιαφέρθηκε κανείς να μάθει τι συζητήθηκε; Όχι. Όλοι έμειναν στην κόντρα, γιατί πουλάει περισσότερο ως θέμα τελικά. Μήπως, τελικά, στο βωμό της εκτόνωσης της έντασης της στιγμής, μέσω της χρήσης οποιουδήποτε είδους βίας χάνεται η ουσία; Μήπως μέσω της παράκαμψης του διαλόγου πετάμε κάθε μέρα εργαλεία της Δημοκρατίας στα σκουπίδια;
Μήπως, τελικά, πολίτες και πολιτικοί πρέπει να καταλάβουμε ότι με τις φωνές και τα γιαούρτια δεν βάφονται αυγά;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου