Σήμερα το πρωί, 12 Σεπτεμβρίου, πρώτη μέρα του νέου σχολικού έτους έκανα μια βόλτα για λίγα λεπτά από το παλιό μου σχολείο. 3 τετράγωνα απ’ το σπίτι,δεν είναι δα και κόπος. Μπήκα από την είσοδο του Δημοτικού, περπάτησα το προαύλιο, έριξα μια ματιά στις αίθουσες, βρήκα μισάνοιχτη την πόρτα του γραφείου των δασκάλων. Φυσικά και από τη γενιά των δικών μου εκπαιδευτικών δεν έχει μείνει κανένας. Τρία κοριτσάκια έπαιζαν, μαυρισμένα από το καλοκαίρι, ανέμελα, οι δάσκαλοι παραδίπλα είχαν κάνει πηγαδάκι και συζητούσαν. Πιάσαμε την κουβέντα.
Δύσκολη για όλους η χρονιά, για τον εκπαιδευτικό, τον μαθητή, το γονιό. Οι δασκάλες είχαν από ένα παιδάκι τουλάχιστον η καθεμία από ότι κατάλαβα, η μία προφανώς θα είχε στην τάξη της το παιδί της άλλης από ότι κατάλαβα. Ντυμένες όμορφα, βαμμένες όλες, πρώτη μέρα σήμερα. Το είχαν ρίξει και λίγο στην πλάκα, μάλλον γιατί τα σχολεία ανοίγουν στη χειρότερη δυνατή συγκυρία, η οικονομία σε κακό χάλι, η ψυχολογία όλων στο πάτωμα, υποδομή μηδέν.
Το σχολείο είναι ακριβώς όπως το άφησα στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Αλλάζουν λίγο τα χρώματα στους τοίχους και οι ζωγραφιές. Η εικόνα του είναι μάλλον ρετρό και θλιβερή. “Δεν έχουμε εργαλεία να κάνουμε τη δουλειά μας”, μου είπε η μια από τις δασκάλες. Κι έχει δίκιο. Της μετέφερα την εικόνα από το Πανεπιστήμιο, που την έχω φρέσκια. Κοιτώντας το κτίριο και αναλογιζόμενη ότι όντως δεν έχει αλλάξει και κάτι από τότε που ήμουν εγώ η πιτσιρίκα που τσίριζε στο μωσαϊκό, μάλλον ένοιωσα λίγο καλύτερα για την εικόνα που παρουσιάζει το Πανεπιστήμιο σήμερα. Στους τυφλούς ο μονόφθαλμος.
Εκεί που καθόμαστε στο παγκάκι που συνήθως περιμένουν οι μανάδες τα παιδιά να σχολάσουν, φάνηκε από την ανηφόρα μια μεγαλύτερη κοπέλα, με 4 βιβλία στα χέρια. Θυμήθηκα τις στοίβες που παίρναμε εμείς την πρώτη μέρα. Θυμήθηκα που πρόσεχα να μην πάρω ποτέ το πάνω πάνω βιβλίο, όπως τα έσφιγγε η μπλε κορδέλα, ήταν πάντα τα πιο ταλαιπωρημένα. Την πλησίασα, να της μιλήσω. Ά Λυκείου. Τα μάτια της βαμμένα με σκούρο μολύβι, όμορφη. Της αλλάξανε τμήμα από τις φίλες της και είναι στενοχωρημένη. Κοιτώ τις ράχες των βιβλίων. Ψάχνω με τα μάτια μου κάποιο βασικό μάθημα, Μαθηματικά, Φυσική, Άλγεβρα, Χημεία, κάτι. Τίποτα. Θρησκευτικά, λεξικό λογοτεχνικών όρων και ένα συμπληρωματικό βιβλίο Ιστορίας, με “κείμενα στα Αρχαία” όπως μου είπε η ίδια με παράπονο. Και ένα βιβλίο Αρχαία να σώζει την κατάσταση Η ίδια δεν έδειξε να ενοχλείται ιδιαίτερα.
Απόρησα. Η απάντηση της με αποστόμωσε. “Μα τα παιδιά της Γ’ Λυκείου δεν πήραν τίποτα και τα διώξανε. Αύριο αν δεν τους δώσουν πάλι κανένα σχολικό βιβλίο θα τα ξαναστείλουν σπίτι τους”. Τον Μάη όμως θα τα βάλουν κανονικά και με το νόμο να δώσουν εξετάσεις για να περάσουν στο Πανεπιστήμιο. Εκεί που θα πάρουν κακά συγγράμματα της δεκαετίας του ’80 -’90 σε φωτοτυπίες και κάποιες καλές και επικαιροποιημένες σημειώσεις, ηλεκτρονικά. Κι εγώ τότε κοίταζα να μην είναι το εξώφυλλο της Ιστορίας τσαλακωμένο.
Την είδα να κατεβαίνει την ίδια κατηφόρα που έπαιρνα κάθε χρονιά, φορτωμένη τα προσεκτικά διαλεγμένα βιβλία μου. Ανάλαφρη εκείνη, με τα βιβλία στο ένα χέρι, με γεμάτη τσάντα εγώ και τα υπόλοιπα στην αγκαλιά. Σεπτέμβρης 1999 – Σεπτέμβρης 2011. Αδικία.
Δύσκολη για όλους η χρονιά, για τον εκπαιδευτικό, τον μαθητή, το γονιό. Οι δασκάλες είχαν από ένα παιδάκι τουλάχιστον η καθεμία από ότι κατάλαβα, η μία προφανώς θα είχε στην τάξη της το παιδί της άλλης από ότι κατάλαβα. Ντυμένες όμορφα, βαμμένες όλες, πρώτη μέρα σήμερα. Το είχαν ρίξει και λίγο στην πλάκα, μάλλον γιατί τα σχολεία ανοίγουν στη χειρότερη δυνατή συγκυρία, η οικονομία σε κακό χάλι, η ψυχολογία όλων στο πάτωμα, υποδομή μηδέν.
Το σχολείο είναι ακριβώς όπως το άφησα στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Αλλάζουν λίγο τα χρώματα στους τοίχους και οι ζωγραφιές. Η εικόνα του είναι μάλλον ρετρό και θλιβερή. “Δεν έχουμε εργαλεία να κάνουμε τη δουλειά μας”, μου είπε η μια από τις δασκάλες. Κι έχει δίκιο. Της μετέφερα την εικόνα από το Πανεπιστήμιο, που την έχω φρέσκια. Κοιτώντας το κτίριο και αναλογιζόμενη ότι όντως δεν έχει αλλάξει και κάτι από τότε που ήμουν εγώ η πιτσιρίκα που τσίριζε στο μωσαϊκό, μάλλον ένοιωσα λίγο καλύτερα για την εικόνα που παρουσιάζει το Πανεπιστήμιο σήμερα. Στους τυφλούς ο μονόφθαλμος.
Εκεί που καθόμαστε στο παγκάκι που συνήθως περιμένουν οι μανάδες τα παιδιά να σχολάσουν, φάνηκε από την ανηφόρα μια μεγαλύτερη κοπέλα, με 4 βιβλία στα χέρια. Θυμήθηκα τις στοίβες που παίρναμε εμείς την πρώτη μέρα. Θυμήθηκα που πρόσεχα να μην πάρω ποτέ το πάνω πάνω βιβλίο, όπως τα έσφιγγε η μπλε κορδέλα, ήταν πάντα τα πιο ταλαιπωρημένα. Την πλησίασα, να της μιλήσω. Ά Λυκείου. Τα μάτια της βαμμένα με σκούρο μολύβι, όμορφη. Της αλλάξανε τμήμα από τις φίλες της και είναι στενοχωρημένη. Κοιτώ τις ράχες των βιβλίων. Ψάχνω με τα μάτια μου κάποιο βασικό μάθημα, Μαθηματικά, Φυσική, Άλγεβρα, Χημεία, κάτι. Τίποτα. Θρησκευτικά, λεξικό λογοτεχνικών όρων και ένα συμπληρωματικό βιβλίο Ιστορίας, με “κείμενα στα Αρχαία” όπως μου είπε η ίδια με παράπονο. Και ένα βιβλίο Αρχαία να σώζει την κατάσταση Η ίδια δεν έδειξε να ενοχλείται ιδιαίτερα.
Απόρησα. Η απάντηση της με αποστόμωσε. “Μα τα παιδιά της Γ’ Λυκείου δεν πήραν τίποτα και τα διώξανε. Αύριο αν δεν τους δώσουν πάλι κανένα σχολικό βιβλίο θα τα ξαναστείλουν σπίτι τους”. Τον Μάη όμως θα τα βάλουν κανονικά και με το νόμο να δώσουν εξετάσεις για να περάσουν στο Πανεπιστήμιο. Εκεί που θα πάρουν κακά συγγράμματα της δεκαετίας του ’80 -’90 σε φωτοτυπίες και κάποιες καλές και επικαιροποιημένες σημειώσεις, ηλεκτρονικά. Κι εγώ τότε κοίταζα να μην είναι το εξώφυλλο της Ιστορίας τσαλακωμένο.
Την είδα να κατεβαίνει την ίδια κατηφόρα που έπαιρνα κάθε χρονιά, φορτωμένη τα προσεκτικά διαλεγμένα βιβλία μου. Ανάλαφρη εκείνη, με τα βιβλία στο ένα χέρι, με γεμάτη τσάντα εγώ και τα υπόλοιπα στην αγκαλιά. Σεπτέμβρης 1999 – Σεπτέμβρης 2011. Αδικία.
Διαβάστε το άρθρο στο maga.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου