Steve Jobs: Groupies, Σχετικότητα και Παρακεταμόλη
Να εξηγηθούμε από την αρχή. Γράφω από Macintosh, όχι σε .docx ή .doc, αλλά σε .pages, από επιλογή. Το τηλέφωνο μου δεν είναι και τόσο έξυπνο, ανήκει στην κατηγορία του δύσχρηστου και ημίχαζου, αλλά η μουσική μου είναι πάντα στην τσάντα ή την τσέπη μου, από το σχολείο, από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Από το 2o έτος δε, με σήμα το μηλαράκι. Τονίζω λοιπόν ότι δεν έχω κολλήματα, ούτε εναντίον της Apple, ούτε εναντίον του μακαρίτη. Ποιού μακαρίτη; Του Steve Jobs ντε.
Όλα είναι εργαλεία και είναι στο χέρι του καθενός αν θα τα χρησιμοποιήσει σωστά ή όχι. Το οποιοδήποτε εργαλείο άλλωστε, χωρίς το μυαλό δεν μπορεί (ακόμη) να παράξει. Ούτε επιστήμη, ούτε μουσική, ούτε γραφιστική, ούτε λόγο. Η παραγωγικότητα και η ευκολία δεν είναι σε καμία περίπτωση όλο το μέρος της δουλειάς. Φυσικά και είναι πάντα ωραίο και ευχάριστο να δουλεύει γρήγορα και καλά ο υπολογιστής σου, να πηγαίνει το internet σου σφαίρα, σε βοηθά να κάνεις τη δουλειά σου πιο γρήγορα. Ή αν δεν δουλεύεις, να χαζέψεις με όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα μπορείς.
Πληροφορήθηκα λοιπόν τον θάνατο του Jobs μέσα από το ίδιο του το μηχάνημα, από το εργαλείο. Είναι λίγο περίεργο αν το σκεφτεί κανείς, αλλά τελικά μπορεί και όχι. Γιατί; Γιατί κάθε μέρα, κάθε τι που υπάρχει στο χώρο που κινούμαστε και ζούμε, κάθε κατασκεύασμα κρύβει από πίσω του ένα ή περισσότερα μυαλά, πατέντες, ψυχές, εργασία και φυσικά μπόλικο marketing. Το όνομα του Jobs εμφανίζει υπερδιπλάσια αποτελέσματα από τη Marie Curie στο Google (τι πα να πει ποια είναι η Curie;). Θα μου πει κάποιος, ο Albert Einstein όμως, έχει περισσότερα από τον Jobs. Ναι, για κάτσε, τη δεκαετία του ’20 δεν πήρε ο Einstein το Nobel Φυσικής; Μα πιο mainstream φιγούρα στην επιστήμη δεν υπάρχει και ίσως δεν θα υπάρξει και ποτέ. Τι κι αν τα netrino πάνε πιο γρήγορα απ’ την ταχύτητα του φωτός, δεν έχει και πολλή σημασία. Η εικόνα προς τα έξω μετρά γι’ αυτό το πρόσωπο. Άλλωστε ένα πολύ μικρό κομμάτι του κόσμου που αναγνωρίζει το πρόσωπο του ξέρει το επιστημονικό του έργο. Δεν είναι και τόσο εύκολο να το κατανοήσει κανείς πλήρως, εδώ που τα λέμε, αλλά οι περισσότεροι μάλλον δεν έχουν ούτε μια γενική ιδέα. Άσχετοι για τα περί σχετικότητος σαν να λέμε.
Φυσικά κι όταν μας άφησε χρόνους ο Albert δεν υπήρχε ούτε internet, ούτε κοινωνικά δίκτυα για να γίνει τέτοιο flooding λόγου, θρήνου και εικόνας. Και παράτα τον στην άκρη αυτόν, εντάξει, είναι λυπηρό να πεθαίνει από καρκίνο ένας άνθρωπος στα 56 του χρόνια. Πόσο μάλλον όταν είναι δημιουργικός και χαρισματικός. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω την υστερία. Έχουμε μπερδέψει τους καινοτόμους επιχειρηματίες με τους ανθρώπους του πνεύματος, των γραμμάτων και των επιστημών. Θα μου πείτε, ναι, αυτός ξεκίνησε στο garage των γονιών του για να φτιάξει τον πρώτο του υπολογιστή.
Ναι, αλλά και σήμερα παρόλο που είχα υπολογιστή, το ότι γράφω τώρα αυτό το κείμενο οφείλεται στην έρευνα των ανθρώπων όπως ο Harmon Northrop Morse και ο Julius Axelrod, ο οποίος πήρε και Nobel Ιατρικής, για την έρευνα τους σχετικά με τα αναλγητικά. Παρακεταμόλη. Ποιος τους ξέρει; Κανένας. Ποιος κάνει χρήση της έρευνας τους; Όλοι μας, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Δεν σας λέω για θεωρίες σχετικότητας και Ράδιο, Πολώνιο κτλ. Παρακεταμόλη. Τους ξέρατε; Όχι ε; Κανένας. Απόλυτα λογικό, όπως δεν ξέρετε κι αυτόν ο οποίος ανακάλυψε το πυρίτιο. Γιατί να σας νοιάζει; Χωρίς ημιαγωγούς δεν θα υπήρχε υψηλή τεχνολογία ούτε Apple φυσικά. Είναι ο Antoine Lavoisier, μέγιστος χημικός του 18ου Αιώνα.
Καινοτόμοι ερευνητές, χωρίς groupies. Και δεν φταίει η εποχή. Οι μεγάλοι επιστήμονες της εποχής μας παραμένουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό γιατί δεν τους δείχνει η τηλεόραση, άντε να τους δοθούν 3 λεπτά μια εκπομπή για τις ανακαλύψεις τους, μετά από παρουσιάσεις σε συνέδριο. Χωρίς events, hashtags, άρθρα σε blog. Όχι επειδή δεν προσφέρουν γνώση και καινοτομία στο κοινωνικό σύνολο. Δεν είναι σταρ, ακόμα και αν πάρουν καποια μεγάλη διάκριση, δεν θα γίνουν σταρ.
Ας τα δούμε λοιπόν λιγάκι διαφορετικά τα πράγματα. Όπως λοιπόν λυπάται ένας Apple fan για τον πρόωρο χαμό της “ψυχής της εταιρίας”, του ανθρώπου που ήξερε να δημιουργεί ανάγκες στο κοινό της, στους πελάτες του, να θυμόμαστε όταν πιάνουμε ένα ραδιόφωνο στα χέρια μας τον Guglielmo Marconi, τον Thomas Edison, τον Nikola Tesla. Κι αυτοί είναι μόνον οι μεγάλοι. Όπως και πίσω από την τεχνολογία του Mac που γράφω αυτή τη στιγμή είναι τόσος κόσμος, πατέντες, υλικά, τεχνολογία. Αν η εταιρεία που τον εμπορεύεται θέλει να μου τον πουλήσει ως ακόμη μια ιδέα του Jobs, οk. Μπορεί να είναι κι έτσι.
Αλλά πειράζει που όποτε κοιτάω το αλουμινένιο σώμα του υπολογιστή μου σκέφτομαι την ανοδίωση του αλουμινίου και πως μπορεί να ανακαλύφθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα; Εντάξει, ωραίο είναι και το φωτάκι όταν πέφτει ο υπολογιστής για ύπνο, που αναβοσβήνει με το ρυθμό της ανθρώπινης αναπνοής, είναι η λεπτομέρεια. Όμορφο πολύ.
Αλλά στην τελική μέσα από αγαπημένα μάτια και ανθρώπους αναπνέουμε, όχι από τη φωτεινή οπή του υπολογιστή μου. Μην τρελαθούμε.
Όλα είναι εργαλεία και είναι στο χέρι του καθενός αν θα τα χρησιμοποιήσει σωστά ή όχι. Το οποιοδήποτε εργαλείο άλλωστε, χωρίς το μυαλό δεν μπορεί (ακόμη) να παράξει. Ούτε επιστήμη, ούτε μουσική, ούτε γραφιστική, ούτε λόγο. Η παραγωγικότητα και η ευκολία δεν είναι σε καμία περίπτωση όλο το μέρος της δουλειάς. Φυσικά και είναι πάντα ωραίο και ευχάριστο να δουλεύει γρήγορα και καλά ο υπολογιστής σου, να πηγαίνει το internet σου σφαίρα, σε βοηθά να κάνεις τη δουλειά σου πιο γρήγορα. Ή αν δεν δουλεύεις, να χαζέψεις με όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα μπορείς.
Πληροφορήθηκα λοιπόν τον θάνατο του Jobs μέσα από το ίδιο του το μηχάνημα, από το εργαλείο. Είναι λίγο περίεργο αν το σκεφτεί κανείς, αλλά τελικά μπορεί και όχι. Γιατί; Γιατί κάθε μέρα, κάθε τι που υπάρχει στο χώρο που κινούμαστε και ζούμε, κάθε κατασκεύασμα κρύβει από πίσω του ένα ή περισσότερα μυαλά, πατέντες, ψυχές, εργασία και φυσικά μπόλικο marketing. Το όνομα του Jobs εμφανίζει υπερδιπλάσια αποτελέσματα από τη Marie Curie στο Google (τι πα να πει ποια είναι η Curie;). Θα μου πει κάποιος, ο Albert Einstein όμως, έχει περισσότερα από τον Jobs. Ναι, για κάτσε, τη δεκαετία του ’20 δεν πήρε ο Einstein το Nobel Φυσικής; Μα πιο mainstream φιγούρα στην επιστήμη δεν υπάρχει και ίσως δεν θα υπάρξει και ποτέ. Τι κι αν τα netrino πάνε πιο γρήγορα απ’ την ταχύτητα του φωτός, δεν έχει και πολλή σημασία. Η εικόνα προς τα έξω μετρά γι’ αυτό το πρόσωπο. Άλλωστε ένα πολύ μικρό κομμάτι του κόσμου που αναγνωρίζει το πρόσωπο του ξέρει το επιστημονικό του έργο. Δεν είναι και τόσο εύκολο να το κατανοήσει κανείς πλήρως, εδώ που τα λέμε, αλλά οι περισσότεροι μάλλον δεν έχουν ούτε μια γενική ιδέα. Άσχετοι για τα περί σχετικότητος σαν να λέμε.
Φυσικά κι όταν μας άφησε χρόνους ο Albert δεν υπήρχε ούτε internet, ούτε κοινωνικά δίκτυα για να γίνει τέτοιο flooding λόγου, θρήνου και εικόνας. Και παράτα τον στην άκρη αυτόν, εντάξει, είναι λυπηρό να πεθαίνει από καρκίνο ένας άνθρωπος στα 56 του χρόνια. Πόσο μάλλον όταν είναι δημιουργικός και χαρισματικός. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω την υστερία. Έχουμε μπερδέψει τους καινοτόμους επιχειρηματίες με τους ανθρώπους του πνεύματος, των γραμμάτων και των επιστημών. Θα μου πείτε, ναι, αυτός ξεκίνησε στο garage των γονιών του για να φτιάξει τον πρώτο του υπολογιστή.
Ναι, αλλά και σήμερα παρόλο που είχα υπολογιστή, το ότι γράφω τώρα αυτό το κείμενο οφείλεται στην έρευνα των ανθρώπων όπως ο Harmon Northrop Morse και ο Julius Axelrod, ο οποίος πήρε και Nobel Ιατρικής, για την έρευνα τους σχετικά με τα αναλγητικά. Παρακεταμόλη. Ποιος τους ξέρει; Κανένας. Ποιος κάνει χρήση της έρευνας τους; Όλοι μας, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Δεν σας λέω για θεωρίες σχετικότητας και Ράδιο, Πολώνιο κτλ. Παρακεταμόλη. Τους ξέρατε; Όχι ε; Κανένας. Απόλυτα λογικό, όπως δεν ξέρετε κι αυτόν ο οποίος ανακάλυψε το πυρίτιο. Γιατί να σας νοιάζει; Χωρίς ημιαγωγούς δεν θα υπήρχε υψηλή τεχνολογία ούτε Apple φυσικά. Είναι ο Antoine Lavoisier, μέγιστος χημικός του 18ου Αιώνα.
Καινοτόμοι ερευνητές, χωρίς groupies. Και δεν φταίει η εποχή. Οι μεγάλοι επιστήμονες της εποχής μας παραμένουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό γιατί δεν τους δείχνει η τηλεόραση, άντε να τους δοθούν 3 λεπτά μια εκπομπή για τις ανακαλύψεις τους, μετά από παρουσιάσεις σε συνέδριο. Χωρίς events, hashtags, άρθρα σε blog. Όχι επειδή δεν προσφέρουν γνώση και καινοτομία στο κοινωνικό σύνολο. Δεν είναι σταρ, ακόμα και αν πάρουν καποια μεγάλη διάκριση, δεν θα γίνουν σταρ.
Ας τα δούμε λοιπόν λιγάκι διαφορετικά τα πράγματα. Όπως λοιπόν λυπάται ένας Apple fan για τον πρόωρο χαμό της “ψυχής της εταιρίας”, του ανθρώπου που ήξερε να δημιουργεί ανάγκες στο κοινό της, στους πελάτες του, να θυμόμαστε όταν πιάνουμε ένα ραδιόφωνο στα χέρια μας τον Guglielmo Marconi, τον Thomas Edison, τον Nikola Tesla. Κι αυτοί είναι μόνον οι μεγάλοι. Όπως και πίσω από την τεχνολογία του Mac που γράφω αυτή τη στιγμή είναι τόσος κόσμος, πατέντες, υλικά, τεχνολογία. Αν η εταιρεία που τον εμπορεύεται θέλει να μου τον πουλήσει ως ακόμη μια ιδέα του Jobs, οk. Μπορεί να είναι κι έτσι.
Αλλά πειράζει που όποτε κοιτάω το αλουμινένιο σώμα του υπολογιστή μου σκέφτομαι την ανοδίωση του αλουμινίου και πως μπορεί να ανακαλύφθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα; Εντάξει, ωραίο είναι και το φωτάκι όταν πέφτει ο υπολογιστής για ύπνο, που αναβοσβήνει με το ρυθμό της ανθρώπινης αναπνοής, είναι η λεπτομέρεια. Όμορφο πολύ.
Αλλά στην τελική μέσα από αγαπημένα μάτια και ανθρώπους αναπνέουμε, όχι από τη φωτεινή οπή του υπολογιστή μου. Μην τρελαθούμε.
Διαβάστε το άρθρο στο maga.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου