1-1-11

Ή 2011-1-1 αλά Ιαπωνικά ή 1-1-2011 σε Ευρωπαϊκό ή Αμερικάνικο στυλ.

Όχι Times New Roman ρε πούστη. Arial στο blog, και όποιος είχε την φαεινή ιδέα για default γραμματοσειρές τύπου Times New Roman ή Calibri και άλλες δυσανάγνωστες μαλακίες, να του καεί το mixer που αυτές τις άγιες μέρες είναι τρελή κατάρα ( αν δεν έχεις mixer δεν έχει Βασιλόπιττα). Κι αν φας πλαστικιά, ένας φίλος στο twitter την έκαμε φρίσμπι και κρίμα δηλαδής. εμάς με ξερά φρούτα, ρούμι και βουβαλίσιο βούτυρο έγινε και πολύ τούμπανο ναούμ (άσχετο).

Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Άλλαξε ο χρόνος. Έφυγε το σιχαμένο το 2010 και χαίρομαι γιατί είναι το έτος που έριξα κλάμα με τον κουβά. Κι ένας κουβάς είναι λίγος, γέμισαν σίγουρα περισσότεροι. 

Συνέβησαν πράγματα πέρα κι από κάθε σενάριο και του πιο άρρωστου μυαλού. Σκατά. Μαυρίλα. Και δεν προχώρησα τους στόχους μου όσο θα έπρεπε. Μετριότητες, κηδείες και γενικότερη κεσάτια. Εντάξει. Κι ένα γαμάτο ταξίδι για εκπαίδευση στον Καναδά και την Αμερική, τι να λέμε, μαγεία σκέτη. Αλλά ποιος τα χέζει όλα. Ποιος χτύπησε το πέναλτι και μου' κλεισε το σπίτι; 26 χρονών ρε Θεέ αν υπάρχεις; Τι ζήλεψες ρε πούστη; Κι εσύ πιωμένο ζώον μην σε βρω μπροστά σου και θα σου κόψω τα πόδια, όπως έκανες κι εσύ και σε εκείνη και στον Νικολή. Κι είσαι έξω, θα έφαγες και Βασιλόπιττα, μπορεί να πήρες και το φλουρί. Μακάρι όπως όμως λέει και η φίλη Ειρήνη, αν τον έχω μπροστά μου και τον ρωτήσω τι θυμάσαι ρε βλάκα από το 2010; Ελπίζω να το πει, σκότωσα έναν άνθρωπο. Μπράβο ζώον. Ντρέπομαι και που ξοδεύω λέξεις για πάρτι σου μα την αλήθεια.

Όσο όμως υπάρχουν πραγματικοί φίλοι, οικογένεια, τα φανταστικά αδέρφια μου, το ραδιόφωνο με τις εκπομπάρες του Μπογδάνου, μπαταρία στο ipod και ο ήλιος ανεβαίνει το μεσημέρι στον ουρανό, δεν θα την ξεχάσω ποτέ και ταυτόχρονα θα προσπαθώ πάντα μέσα από τη ζωή μου και τις πράξεις μου να την κάνω περήφανη. Κι ας μην είναι πουθενά στον ουρανό και ας την έχω πια μόνο στο κεφάλι μου, κι ας είναι άστρο αν υπάρχει κι ας είναι αγγελάκι σε σύννεφο. Για μένα είναι το ίδιο, γιατί θα κλείνω πάντοτε τα μάτια και όταν θα θέλω και πολλές άλλες φορές θα είναι εκεί. Στα καλά και στα δύσκολα, όπως ήταν πάντα.

Μακάρι να την είχα εδώ κι αυτή την Πρωτοχρονιά, το μόνο που θα της έλεγα θα ήταν πόσο πολύ την αγαπώ. Κι έτσι να κάνετε. Μην τσιγκουνεύεστε χαμόγελο, αγκαλιά κι αγάπη στους ανθρώπους που αγαπάτε.

Αλλά πήγαμε μετά την αλλαγή του έτους από την Συμπεθέρα, ήπιαμε λιγάκι, είπαμε βλακείες, γελάσαμε, ευχηθήκαμε, κοιμηθήκαμε κανένα 3ωράκι και πήγαμε Palmier για καθιερωμένο πρωϊνάκι. Δεν είχε μπουφέ. Τσαντίστηκα, αλλά δεν πειράζει, φάγαμε γλυκά και ομελέτες σαν ζώα, πήγαμε την Συμπεθέρα σπίτι της και μετά πήγαμε και της ανάψαμε το καντήλι. Απίστευτο. Πρώτη πρωτοχρονιά. Χωρίς εκείνη. Αυτά είναι.

Δεν θα πω τι περιμένω από το 2011. Θέλω αγάπη και υγεία για όλο τον κόσμο. Και αυτούς τους ανθρώπους που αγαπάμε να τους το λέμε κάθε μέρα. Εκεί. Γιατί αυτό μετράει. Και τα μεταπτυχιακά και τα σκατά δεν μετράνε. 

Αυτά.