Σαν σήμερα κι όχι σήμερα. Όχι πια. Αυτό έγραψε ο φίλος Κώστας, αυτός διαβάζει τη σκέψη μου σήμερα, όλοι εμείς που μείναμε πίσω, ένα βλέμμα αρκεί, ξέρουμε πως δεν θα' ρθει, δεν θα απαντήσει ποτέ πια στο τηλέφωνο, οι ευχές μας θα πέσουν κάτω.
Αλλά από μέσα μας όλοι της ευχόμαστε σήμερα, όπου και να είναι, να είναι καλά, όπως και να είναι, ξέρουμε το κομμάτι της που είναι ζωντανό μέσα στον καθένα από εμάς ότι σήμερα γιορτάζει. Χωρίς γλυκά και γέλια, φιλιά και χαμόγελα, χωρίς δώρα. Ευχόμαστε η αύρα της να είναι γύρω μας.
Θρηνήσαμε τον χαμό της, σήμερα όλοι γιορτάζουμε τη ζωή της. Έστω κι έτσι, βουβά με πόνο και κάποια δάκρυα, κρυμμένα, να μην τα δει κανείς. Μέσα μας. Εκεί θα την βρίσκουμε πάντα. Στη χαρά και στη λύπη μας, κάπου θα στέκεται πάντα και θα μας κρατά το χέρι. Απόψε μέσα στο ποτό μου, η πίκρα για το χαμό της και η γλύκα από τις αναμνήσεις και τη θύμηση της θα είναι εκεί. Γιατί κι αυτή η νύχτα θα είναι δική της. Τα τσιγάρα και τα βλέμματα, οι χοροί και τα τραγούδια στο Bios απόψε δικά της. Κι ας λείπουν τα μάτια και το γέλιο της απ' την παρέα, μια θέσει θα είναι πάντα κενή στο τραπέζι μας και θα την φέρνει έστω και με το μυαλό να κάθετε κοντά μας.
Εσύ που λείπεις σήμερα, ξανθούλα μου, χρόνια πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου