Τη γάτα μου τη λένε Ζουμπουλία. Την αγαπώ πολύ. Είναι χοντρή. Όχι πολύ, αλλά δεν είναι και αδύνατη. Έχει τύπο. Τρώει φαγάκι ζυγισμένο, αλλά είναι στειρωμένη και είναι μπόγος. Τι να κάνουμε. Τρώει ότι μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου. Μύγες, νιαουρίζει στα σαμιαμίδια να κατεβούν να τα δοκιμάσει, γλείφει τον καναπέ μετά το πλύσιμο των ποδιών της. Γλείφει τις καρέκλες, δαγκώνει τη γωνία από ένα ξύλινο σκαμπό, τρώει και τη βροχή την πλαστικιή από το δέντρο και μετά μπάρφ, εμετουλάκο στο χαλί. Το top της, εκεί που η όρεξη της έπιασε κορυφή, ήταν όταν τη βρήκα να τρώει ένα διαφημιστικό Αγγλικών, από φροντιστήριο της γειτονιάς. Delivery δεν έφαγε. Αγγλικά. Μπράβο ρε γάτα. Φιλομάθεια. Γουστάρω. Ηλίθια.
Τώρα θα μου πεις, γιατί Μουσουλμάνα; Γιατί προσεύχεται. Στο πλυντήριο. Γιατί; Γιατί είναι το φαγάκι της από πάνω στο ντουλάπι. Μέσα μέσα, γιατί κάνει ταρζανιές. Τα ξεθάβει όλα. Κωλόγατο.
Τα μάτια της είναι κίτρινα. Alien. Και μοιάζει να έχει φάει μπουκέτο από χέρι βουτηγμένο στη μαύρη μπογιά. Οι καλτσούλες της είναι άσπρες και τα παπουτσάκια της χίμαιρα, ροζ και μαύρα. Και αφράτη. Κλέβει ότι φαγάκι βρεθεί, τρώει και τα φιστίκια τα κλειστά αράπικα και Αιγίνης, αλλά την αγαπώ.
Να αγαπάτε τα ζώα, ακόμα κι αν κάνουν το σπίτι μπουρδέλο. Γιατί όταν ανεβαίνουν στην αγκαλιά σου και ζητάνε χάδι, διώχνουν πόνο, θλίψη, θυμό. Όλα.
Αγαπήστε. Όχι μόνο μια γάτα, αγαπήστε ανθρώπους, αφήστε τους να σας πιάσουν το χέρι όπως ανεβαίνει μια γάτα για χάδι. Δεν είναι αδυναμία. Αγάπη είναι.
Καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου